Ο ΣΥΡΙΖΑ, η Χρυσή Αυγή και η βία

Αναρτήθηκε 01/11/2012 Του/Της Διονύση Γουσέτη Ποτέ δεν εξίσωσα τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή. Ο προφανής λόγος είναι ότι στον πρώτο υπάρχουν και άνθρωποι που εκτιμώ, ενώ στη δεύτερη τέτοιοι άνθρωποι απουσιάζουν. Ένας πιο πολιτικός και πιο πρόσφατος λόγος είναι ότι στο σχέδιο της νέας διακήρυξης του ΣΥΡΙΖΑ διακρίνω δείγματα στροφής προς την πραγματικότητα, όπως το «η μοίρα της Ελλάδας είναι συνυφασμένη με τη μοίρα της Ευρώπης» και το «οι συμμαχίες είναι αναγκαίες και κάποιες διευρύνσεις απαραίτητες», χωρίς μάλιστα στις συμμαχίες να επαναλαμβάνεται η στερεότυπη πρόσκληση στο ΚΚΕ. Ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ, με κάποιες συμπεριφορές βίας, δίνει αθέλητο άλλοθι στη ΧΑ. Τα πρόσφατα μόνο παραδείγματα δεν είναι λίγα. Αναφέρομαι στη βία εναντίον της εφαρμογής του νόμου για τα ΑΕΙ, βία που έχει παραλύσει τη λειτουργία τους και έχει υπονομεύσει μέχρι εκμηδενισμού την υπόσταση του δημόσιου πανεπιστήμιου. Αναφέρομαι στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που υπέθαλψαν βία για να παρεμποδιστεί επένδυση στη Χαλκιδική, την ώρα που η χρεοκοπημένη χώρα μας αναζητεί επενδύσεις απεγνωσμένα. Αναφέρομαι στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, πανεπιστημιακό κ. Τ. Κουράκη, που μετείχε σε βίαιη κατάληψη σταθμού μεταφόρτωσης απορριμμάτων. Ο ίδιος βουλευτής, μαζί με άλλους, επιχείρησε (ανεπιτυχώς) να πάρει θέση στην παρέλαση της Κυριακής στη Θεσσαλονίκη απέναντι στην εξέδρα του προέδρου της Δημοκρατίας με πανό για να φωνάζει συνθήματα. Παιδιαρίσματα βέβαια, που όμως προκαλούν βίαιες αντιδράσεις. Τέλος, αναφέρομαι στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που μετείχαν, πάνω σ’ ένα καράβι, σε επιχείρηση διεθνούς προβολής της τρομοκρατικής οργάνωσης Χαμάς, με πρόσχημα την ανθρωπιστική βοήθεια. Όταν λοιπόν κατηγορείται η ΧΑ ότι προσφεύγει στη βία, ο ΣΥΡΙΖΑ, με κάτι τέτοια, της δίνει το δικαίωμα να απαντήσει: «Μα και η αξιωματική αντιπολίτευση το ίδιο κάνει και όχι με λιγότερο ζήλο». Θα μπορούσε μάλιστα, συμπληρωματικά, να επαναλάβει την ανήκουστη δικαιολογία δημοτικού συμβούλου του ΣΥΡΙΖΑ: «ο ρόλος των κομμάτων είναι να βάζουν την κοινωνία σε κίνηση»! Κοντολογίς, τα ερωτήματα που μπαίνουν για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι δυο. Πρώτον, στη στροφή του προς την πραγματικότητα, αποκηρύσσει ή όχι τη βία; Δυστυχώς, η νέα διακήρυξη δεν ασχολείται με το θέμα, και ας χάσκουν ακόμα τα ερείπια του «Αττικόν» και της Μαρφίν. Στο κείμενο δεν υπάρχει καν η λέξη «βία». Δεύτερον, ακόμα και αν θέλει να αποκηρύξει τη βία, μπορεί να το κάνει ή μήπως είναι δέσμιος της σταλινικής παράδοσης, που έχει ο ίδιος δημιουργήσει; Είναι η ηγεσία σε θέση να ελέγξει τις αριστερίστικες συνιστώσες όταν για χρόνια τις χάιδευε; Στο σχέδιο της νέας διακήρυξης υπάρχει και η φράση: «ο φορέας που συγκροτούμε και διευρύνουμε είναι φορέας μόνιμα ανοιχτός στην κριτική της κοινωνίας απέναντί του και στη δική του αυτοκριτική, με την ικανότητα να αλλάζει όσα κάθε φορά δεν λειτουργούν ικανοποιητικά». Οφείλει ο ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει σύντομα πως δεν πρόκειται λόγια του αέρα, όπως μας έχει συνηθίσει, και πως διαθέτει πράγματι την ικανότητα να αλλάζει.