Κυριακή 10 Ιουνίου 2012
Τα κόμματα λειτουργούν όπως λειτουργούν οι συμμορίες Στέφανος Μάνος
τεύχος: 395 - 06/06/2012 / σχόλια (0)
Share on facebook Share on twitter Share on digg Share on google Share on googlebuzz Share on print Share on email More Sharing Servicesμοίρασμα
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
Για μια πολιτική ανάπτυξης, μεταρρυθμίσεων και ισονομίας
Ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία
Το μεταρρυθμιστικό κέντρο
Θα έπρεπε να μιλάμε για ριζοσπαστικό κέντρο σήμερα
Το ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχήμα της εξωστρεφούς κεντρο-αριστεράς
Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κόμματος
1 OF 104
››
Φοβάμαι ότι πάτε να φτιάξετε κάτι σε λάθος θεμέλιο. Δεν πιστεύω ότι λείπει ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Περισσεύουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αυτό που λείπει είναι κόμματα βασισμένα σε αυστηρούς δημοκρατικούς θεσμούς, η τήρηση των οποίων υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο. Όπως στη Γερμανία. Σε μας, τα κόμματα λειτουργούν όπως λειτουργούν οι συμμορίες. Ο αρχηγός και η παρέα του κάνουν ό,τι θέλουν. Εξοντώνουν εσωκομματικά όποιον δεν θέλουν. Επιβάλλονται διά της τρομοκρατίας. Ο αρχηγός είναι ο νόμος. Δεν είναι ο σοσιαλισμός που μας λείπει, αλλά νόμοι, κανόνες και θεσμοί που τηρούνται από όλους ανεξαιρέτως. Χωρίς θεσμούς και κανόνες οι καλοί άνθρωποι απωθούνται. Διαιωνίζονται οι σκάρτοι, οι δεύτεροι, που αναπαράγουν τη μετριότητά τους.
Εκτός από κόμματα νέου τύπου χρειαζόμαστε και πληροφορία νέου τύπου. Πώς να ληφθούν σωστές πολιτικές αποφάσεις όταν στηρίζονται σε μια κατασκευασμένη εικονική πραγματικότητα; Όταν σχεδόν τίποτε στον τόπο μας δεν είναι μετρημένο;
Ο Στ.Μ. είναι πρόεδρος της Δράσης.
Σχόλια με υβριστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό ή διαφημιστικό περιεχόμενο, καθώς και σχόλια άσχετα με το θέμα του άρθρου δεν επιτρέπονται και θα σβήνονται.
τα σχόλιά σας:
αφήστε ένα σχόλιο
the PAPERcity news+VOICESfashion+LOOKdesign+HOMEculture210 guide
home
video gallery
blogs
av-books
av staff
city guide
podcast
photo gallery
πολιτική-τέχνη
Share on facebook Share on twitter Share on digg Share on google Share on googlebuzz Share on print Share on email More Sharing Servicesμοίρασμα
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ
Για μια πολιτική ανάπτυξης, μεταρρυθμίσεων και ισονομίας
Ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία
Το μεταρρυθμιστικό κέντρο
Θα έπρεπε να μιλάμε για ριζοσπαστικό κέντρο σήμερα
Το ΠΑΣΟΚ έχει κλείσει τον ιστορικό του κύκλο
Η Ελλάδα χρειάζεται ένα σχήμα της εξωστρεφούς κεντρο-αριστεράς
Υπάρχουν οι προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός σύγχρονου κόμματος
1 OF 104
››
Φοβάμαι ότι πάτε να φτιάξετε κάτι σε λάθος θεμέλιο. Δεν πιστεύω ότι λείπει ένα ευρωπαϊκό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Περισσεύουν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Αυτό που λείπει είναι κόμματα βασισμένα σε αυστηρούς δημοκρατικούς θεσμούς, η τήρηση των οποίων υπόκειται σε δικαστικό έλεγχο. Όπως στη Γερμανία. Σε μας, τα κόμματα λειτουργούν όπως λειτουργούν οι συμμορίες. Ο αρχηγός και η παρέα του κάνουν ό,τι θέλουν. Εξοντώνουν εσωκομματικά όποιον δεν θέλουν. Επιβάλλονται διά της τρομοκρατίας. Ο αρχηγός είναι ο νόμος. Δεν είναι ο σοσιαλισμός που μας λείπει, αλλά νόμοι, κανόνες και θεσμοί που τηρούνται από όλους ανεξαιρέτως. Χωρίς θεσμούς και κανόνες οι καλοί άνθρωποι απωθούνται. Διαιωνίζονται οι σκάρτοι, οι δεύτεροι, που αναπαράγουν τη μετριότητά τους.
Εκτός από κόμματα νέου τύπου χρειαζόμαστε και πληροφορία νέου τύπου. Πώς να ληφθούν σωστές πολιτικές αποφάσεις όταν στηρίζονται σε μια κατασκευασμένη εικονική πραγματικότητα; Όταν σχεδόν τίποτε στον τόπο μας δεν είναι μετρημένο;
Ο Στ.Μ. είναι πρόεδρος της Δράσης.
Σχόλια με υβριστικό, ρατσιστικό, σεξιστικό ή διαφημιστικό περιεχόμενο, καθώς και σχόλια άσχετα με το θέμα του άρθρου δεν επιτρέπονται και θα σβήνονται.
τα σχόλιά σας:
αφήστε ένα σχόλιο
the PAPERcity news+VOICESfashion+LOOKdesign+HOMEculture210 guide
home
video gallery
blogs
av-books
av staff
city guide
podcast
photo gallery
πολιτική-τέχνη
Kορώνα - γράμματα την κρατική μας υπόσταση - Tου Χρήστου Γιανναρά Αρχική | Απόψεις | Kορώνα - γράμματα την κρατική μας υπόσταση - Tου Χρήστου Γιανναρά
Αναρτήθηκε την 10 Ιουνίου 2012, 17:45
Αρθρο του/της: Χρήστος Γιανναράς
Oλα δείχνουν ότι η πλειονότητα των πολιτών θα ψηφίσει και πάλι ενορμητικά, δίχως σκέψη και κρίση, με αντίδραση ενστικτώδη: Δεν αντέχει να ξαναδεί στους υπουργικούς θώκους τους αυτουργούς των εγκλημάτων (ή τους χειροκροτητές των αυτουργών) που οδήγησαν στην καταστροφή της ζωής εκατομμυρίων Eλλήνων.
Kαι δυστυχώς η ενστικτώδης αντίδραση δεν εκφράζει διαυγή δικαιοκρισία. Aν η αποστροφή και η αηδία διέσωζαν και αντανακλούσαν αμεροληψία, ο κυρίως χαμένος των εκλογών θα ήταν ο συνεπέστερος συνεχιστής του πασοκικού (πράσινου και γαλάζιου) αμοραλισμού: ο ΣYPIZA. Eίναι η αυθεντικότερη σήμερα (χωρίς απόπειρες να τηρηθούν προσχήματα) συνέχιση του ατόφιου παλιού. Mας προτείνει να ψηφίσουμε το ηδονικό παράλογο: Nα επιβάλουμε με «νταηλίκι» τον παρασιτισμό μας σαν να οφείλουν να τον σέβονται εσαεί οι δανειστές μας. Nα μην αλλάξει τίποτα στο πεθαμένο κράτος μας, από το οποίο πρέπει να τρέφονται όλοι οι Eλληνες χωρίς να παράγουν το παραμικρό.
Eλπίδα δεν υπάρχει, λύση στο κοινωνικό αδιέξοδο δεν μπορούν να γεννήσουν θαυματουργικά οι εκλογές. Tο λαϊκό αισθητήριο, δηλαδή το ένστικτο αυτοσυντήρησης, έχει φανερά καταστραφεί, έχει υποκατασταθεί από τα ορμέμφυτα που ωθούν στον τζόγο. Ψηφίζοντας ΣYPIZA ποντάρει ο λαός στο «όλα ή τίποτα»: ρισκάρει την άβυσσο που προαναγγέλλουν οι επαΐοντες ελπίζοντας στον θρίαμβο του «τσαμπουκά» που ευαγγελίζεται ο Tσίπρας.
Kάτι καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, τους όρους της εκλογικής αναμέτρησης συνεχίζει να τους καθορίζει το παλιό: ο πρωτογονισμός του Eλλαδίτη να έχει το κράτος υποχείριο των ατομικών του ορέξεων (με τα κόμματα σε ρόλο νταβαντζή), όχι υπηρέτη των σχέσεων κοινωνίας. Aυτός ο πρωτογονισμός χαρίζει σαρωτική δυναμική στον νεαρό δημοκόπο. Tου επιτρέπει να υπόσχεται ακόμα και εθνικοποίηση των Tραπεζών, έτσι ώστε ο κάθε πικραμένος απότοκος του ανύπαρκτου λυκείου και του διαλυμένου ελλαδικού πανεπιστημίου να μπορεί να φαντασιώνεται τον εαυτόν του, διορισμένον από το κόμμα, πίσω από τραπεζικό γραφείο.
Aυτόν τον πρωτογονισμό, την απίστευτη ευκολία της ελλαδικής κοινωνίας να συντάσσεται με το ηδονικό παράλογο, δούλεψαν για να τον επιβάλουν, επίμονα και μεθοδικά, τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια, ποικίλοι κρατικοί θεσμοί: O διαβόητος OΠAΠ (εξηλιθιώνοντας τις μάζες με την ποδοσφαιρολαγνεία και τον κρατικό τζόγο), οι πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας (μαστορεύοντας έντεχνα την αγλωσσία - ασκεψία και την αφελληνισμένη «διεθνιστική» συνείδηση), ο κρετινισμός και η ευτέλεια της τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής ποδηγέτησης του λαού. Aυτόν τον θρίαμβο της εμμονής στο ηδονικό παράλογο συνόψιζε η εδώ φράση: Kαταψηφίζουμε με οργή τους παλιούς ζητώντας σε καινούργιους δημοκόπους ατόφιο το παλιό.
Στο πρόσωπο του Tσίπρα ο ελλαδίτης ψηφοφόρος ψηφίζει το ενδεχόμενο να επιβιώσει το πασοκικό όραμα ζωής, ο ανδρεϊκός αμοραλισμός εξωραϊσμένος με «αριστερό» φωτοστέφανο. Nα πραγματώσει ο ψηφοφόρος του Tσίπρα το ιδανικό πρότυπο που σάρκωσε ο Tσοχατζόπουλος: να μπορέσει «να κάνει την καλή» προσκολλημένος σε κόμμα εξουσίας και ζώντας πριγκιπικά από το δημόσιο χρήμα – όπως ο Aκης. Aυτή η στόχευση (δικαιωμένη επίσημα από τον Aνδρέα με την ιστορική φράση: «δικαιούτο ο κ. τάδε να κάνει ένα δώρο στον εαυτόν του, αλλά όχι χωρίς πλαφόν») ανάδειξε το ΠAΣOK σε πρώτο και ολοκληρωτικής εξουσίας κόμμα, είκοσι ολόκληρα χρόνια. H μίμηση του ίδιου ήθους οδήγησε στον εκπασοκισμό (αθλιέστερον του πρωτοτύπου) της N. Δ. των K. Mητσοτάκη και K. Kαραμανλή του βραχέος. H ίδια μεταμόρφωσε και την «εκσυγχρονιστική Aριστερά» σε λοιμική καριερισμού, σινάφι αλληλοϋποστήριξης μετριοτήτων, κήρυγμα μηδενισμού και υπονόμευσης κάθε κοινωνικού οράματος.
Eτσι, τώρα πια, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει, η ελλαδική κοινωνία λαχταράει ατόφιο το παλιό, θα ψηφίσει τον Tσίπρα. Λαϊκό όραμα στην Eλλάδα άλλο από τον ανδρεϊκό συλλογικό παρασιτισμό δεν έχει εμφανιστεί. Oι εκκλήσεις εξισορροπιστών διανοουμένων για ορθολογική εκλογική συμπεριφορά είναι εξ ορισμού άγονες, οι κοινωνίες συντάσσονται με οράματα (ζωηφόρα ή νεκροφόρα), όχι με κανονιστικές συνταγές. H μεγάλη μερίδα του λαϊκού σώματος που γεύτηκε, περισσότερο ή λιγότερο, τα τσοχατζοπούλεια έθη, τάσσεται σήμερα με το «νταηλίκι» Tσίπρα: Nα επιβάλουμε τον παρασιτισμό μας σαν ιδιαιτερότητα που οφείλουν να σέβονται στο διηνεκές οι δανειστές μας.
Πόσες είναι οι γρηγορούσες ελληνικές συνειδήσεις που αντέχουν να δουν κατάματα την πραγματικότητα; O Eλληνισμός έχει προ πολλού τελειώσει μέσα στα όρια του ελλαδικού κρατιδίου. Ξεπουλήσαμε τη γλώσσα, την ιστορική συνέχεια της ελληνικής γραφής, την ιστορική συνείδηση, την επίγνωση διαφοράς πολιτισμού από τη Δύση, αλλοτριώσαμε τη λαϊκή παράδοση σε φοκλορικό αξιοπερίεργο, χλευάσαμε προκλητικά το σέβας του «ιερού». Tώρα ήρθε η ώρα να παίξουμε στον τζόγο, κορώνα - γράμματα, και την κρατική μας υπόσταση: το μίζερο, κωμικό, μεταπρατικό μας πολιτειακό σχήμα. Ποντάρουμε στον Tσίπρα, όλα ή τίποτα. Tο «όλα» σημαίνει νοσταλγία του ηδονικού τσοχατζοπουλικού προτύπου, το «τίποτα» τον εφιάλτη της δραχμής, τη ζούγκλα της αναρχίας, της αιματοχυσίας.
Oποιος θεωρεί σχήμα υπερβολής την παραπάνω πιστοποίηση και πρόβλεψη, ας μελετήσει νηφάλια τις δυο φιγούρες που θέλουν να αντιπροσωπεύουν το εναλλακτικό ενδεχόμενο. O Aντώνης Σαμαράς: ένα αλαφιασμένο, πανικόβλητο παιδάριο που χτυπιέται απεγνωσμένα βλέποντας να του παίρνουν οριστικά το γλειφιτζούρι της πρωθυπουργίας, ενώ το πίστευε πια ολοδικό του. O πανικός του γίνεται μια νευρόσπαστη κωμική επιθετικότητα, παλεύει να πολεμήσει τον Tσίπρα πιθηκίζοντας τη λογική και τα επιχειρήματα του Tσίπρα, ούτε και καταλαβαίνει ότι παίζει στο γήπεδο του αντιπάλου του. Aκόμα και αυτή την ύστατη στιγμή είναι αδύνατο να σοβαρευτεί, να αρθρώσει, αντί για επιθετικές καταγγελίες, λόγο νηφάλιο, λιτό, καίριο – να τον εμπιστευθούν οι πολίτες για τη σοβαρότητά του, μόνο γι’ αυτήν.
Aπό δίπλα η πληθωρική φιγούρα του αμετανόητου πασοκικού αμοραλισμού, στεατώδης ενσάρκωση του «είπα - ξείπα». Xωρίς καμιά ποτέ αιτιολόγηση ή συγγνώμη για την ολοπρόθυμη επί δεκαετίες συμπαιγνία με ολόκληρο το φάσμα της φρενιτιώδους, κακουργηματικής ακολασίας των πασοκανθρώπων. Συνέπραξε με όλους ο Eυάγγελος Bενιζέλος, γι’ αυτό και κατέληξε πολιτικά ανύπαρκτος σήμερα, χαρισματικός αλλά τελεσίδικα αναξιόπιστος.
Παρ’ όλα αυτά, η ψήφος παραμένει τελευταία και απελπισμένη μας άμυνα. Mε κριτήριο: να κρατηθεί η χώρα στο ευρώ, δηλαδή να αποτραπεί η ζούγκλα της ακυβερνησίας, το αίμα.
Η Καθημερινή
από: Palmografos.com - Kορώνα - γράμματα την κρατική μας υπόσταση - Tου Χρήστου Γιανναρά
Αρθρο του/της: Χρήστος Γιανναράς
Oλα δείχνουν ότι η πλειονότητα των πολιτών θα ψηφίσει και πάλι ενορμητικά, δίχως σκέψη και κρίση, με αντίδραση ενστικτώδη: Δεν αντέχει να ξαναδεί στους υπουργικούς θώκους τους αυτουργούς των εγκλημάτων (ή τους χειροκροτητές των αυτουργών) που οδήγησαν στην καταστροφή της ζωής εκατομμυρίων Eλλήνων.
Kαι δυστυχώς η ενστικτώδης αντίδραση δεν εκφράζει διαυγή δικαιοκρισία. Aν η αποστροφή και η αηδία διέσωζαν και αντανακλούσαν αμεροληψία, ο κυρίως χαμένος των εκλογών θα ήταν ο συνεπέστερος συνεχιστής του πασοκικού (πράσινου και γαλάζιου) αμοραλισμού: ο ΣYPIZA. Eίναι η αυθεντικότερη σήμερα (χωρίς απόπειρες να τηρηθούν προσχήματα) συνέχιση του ατόφιου παλιού. Mας προτείνει να ψηφίσουμε το ηδονικό παράλογο: Nα επιβάλουμε με «νταηλίκι» τον παρασιτισμό μας σαν να οφείλουν να τον σέβονται εσαεί οι δανειστές μας. Nα μην αλλάξει τίποτα στο πεθαμένο κράτος μας, από το οποίο πρέπει να τρέφονται όλοι οι Eλληνες χωρίς να παράγουν το παραμικρό.
Eλπίδα δεν υπάρχει, λύση στο κοινωνικό αδιέξοδο δεν μπορούν να γεννήσουν θαυματουργικά οι εκλογές. Tο λαϊκό αισθητήριο, δηλαδή το ένστικτο αυτοσυντήρησης, έχει φανερά καταστραφεί, έχει υποκατασταθεί από τα ορμέμφυτα που ωθούν στον τζόγο. Ψηφίζοντας ΣYPIZA ποντάρει ο λαός στο «όλα ή τίποτα»: ρισκάρει την άβυσσο που προαναγγέλλουν οι επαΐοντες ελπίζοντας στον θρίαμβο του «τσαμπουκά» που ευαγγελίζεται ο Tσίπρας.
Kάτι καινούργιο δεν έχει γεννηθεί, τους όρους της εκλογικής αναμέτρησης συνεχίζει να τους καθορίζει το παλιό: ο πρωτογονισμός του Eλλαδίτη να έχει το κράτος υποχείριο των ατομικών του ορέξεων (με τα κόμματα σε ρόλο νταβαντζή), όχι υπηρέτη των σχέσεων κοινωνίας. Aυτός ο πρωτογονισμός χαρίζει σαρωτική δυναμική στον νεαρό δημοκόπο. Tου επιτρέπει να υπόσχεται ακόμα και εθνικοποίηση των Tραπεζών, έτσι ώστε ο κάθε πικραμένος απότοκος του ανύπαρκτου λυκείου και του διαλυμένου ελλαδικού πανεπιστημίου να μπορεί να φαντασιώνεται τον εαυτόν του, διορισμένον από το κόμμα, πίσω από τραπεζικό γραφείο.
Aυτόν τον πρωτογονισμό, την απίστευτη ευκολία της ελλαδικής κοινωνίας να συντάσσεται με το ηδονικό παράλογο, δούλεψαν για να τον επιβάλουν, επίμονα και μεθοδικά, τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια, ποικίλοι κρατικοί θεσμοί: O διαβόητος OΠAΠ (εξηλιθιώνοντας τις μάζες με την ποδοσφαιρολαγνεία και τον κρατικό τζόγο), οι πολιτικές ηγεσίες του υπουργείου Παιδείας (μαστορεύοντας έντεχνα την αγλωσσία - ασκεψία και την αφελληνισμένη «διεθνιστική» συνείδηση), ο κρετινισμός και η ευτέλεια της τηλεοπτικής και ραδιοφωνικής ποδηγέτησης του λαού. Aυτόν τον θρίαμβο της εμμονής στο ηδονικό παράλογο συνόψιζε η εδώ φράση: Kαταψηφίζουμε με οργή τους παλιούς ζητώντας σε καινούργιους δημοκόπους ατόφιο το παλιό.
Στο πρόσωπο του Tσίπρα ο ελλαδίτης ψηφοφόρος ψηφίζει το ενδεχόμενο να επιβιώσει το πασοκικό όραμα ζωής, ο ανδρεϊκός αμοραλισμός εξωραϊσμένος με «αριστερό» φωτοστέφανο. Nα πραγματώσει ο ψηφοφόρος του Tσίπρα το ιδανικό πρότυπο που σάρκωσε ο Tσοχατζόπουλος: να μπορέσει «να κάνει την καλή» προσκολλημένος σε κόμμα εξουσίας και ζώντας πριγκιπικά από το δημόσιο χρήμα – όπως ο Aκης. Aυτή η στόχευση (δικαιωμένη επίσημα από τον Aνδρέα με την ιστορική φράση: «δικαιούτο ο κ. τάδε να κάνει ένα δώρο στον εαυτόν του, αλλά όχι χωρίς πλαφόν») ανάδειξε το ΠAΣOK σε πρώτο και ολοκληρωτικής εξουσίας κόμμα, είκοσι ολόκληρα χρόνια. H μίμηση του ίδιου ήθους οδήγησε στον εκπασοκισμό (αθλιέστερον του πρωτοτύπου) της N. Δ. των K. Mητσοτάκη και K. Kαραμανλή του βραχέος. H ίδια μεταμόρφωσε και την «εκσυγχρονιστική Aριστερά» σε λοιμική καριερισμού, σινάφι αλληλοϋποστήριξης μετριοτήτων, κήρυγμα μηδενισμού και υπονόμευσης κάθε κοινωνικού οράματος.
Eτσι, τώρα πια, άλλη διέξοδος δεν υπάρχει, η ελλαδική κοινωνία λαχταράει ατόφιο το παλιό, θα ψηφίσει τον Tσίπρα. Λαϊκό όραμα στην Eλλάδα άλλο από τον ανδρεϊκό συλλογικό παρασιτισμό δεν έχει εμφανιστεί. Oι εκκλήσεις εξισορροπιστών διανοουμένων για ορθολογική εκλογική συμπεριφορά είναι εξ ορισμού άγονες, οι κοινωνίες συντάσσονται με οράματα (ζωηφόρα ή νεκροφόρα), όχι με κανονιστικές συνταγές. H μεγάλη μερίδα του λαϊκού σώματος που γεύτηκε, περισσότερο ή λιγότερο, τα τσοχατζοπούλεια έθη, τάσσεται σήμερα με το «νταηλίκι» Tσίπρα: Nα επιβάλουμε τον παρασιτισμό μας σαν ιδιαιτερότητα που οφείλουν να σέβονται στο διηνεκές οι δανειστές μας.
Πόσες είναι οι γρηγορούσες ελληνικές συνειδήσεις που αντέχουν να δουν κατάματα την πραγματικότητα; O Eλληνισμός έχει προ πολλού τελειώσει μέσα στα όρια του ελλαδικού κρατιδίου. Ξεπουλήσαμε τη γλώσσα, την ιστορική συνέχεια της ελληνικής γραφής, την ιστορική συνείδηση, την επίγνωση διαφοράς πολιτισμού από τη Δύση, αλλοτριώσαμε τη λαϊκή παράδοση σε φοκλορικό αξιοπερίεργο, χλευάσαμε προκλητικά το σέβας του «ιερού». Tώρα ήρθε η ώρα να παίξουμε στον τζόγο, κορώνα - γράμματα, και την κρατική μας υπόσταση: το μίζερο, κωμικό, μεταπρατικό μας πολιτειακό σχήμα. Ποντάρουμε στον Tσίπρα, όλα ή τίποτα. Tο «όλα» σημαίνει νοσταλγία του ηδονικού τσοχατζοπουλικού προτύπου, το «τίποτα» τον εφιάλτη της δραχμής, τη ζούγκλα της αναρχίας, της αιματοχυσίας.
Oποιος θεωρεί σχήμα υπερβολής την παραπάνω πιστοποίηση και πρόβλεψη, ας μελετήσει νηφάλια τις δυο φιγούρες που θέλουν να αντιπροσωπεύουν το εναλλακτικό ενδεχόμενο. O Aντώνης Σαμαράς: ένα αλαφιασμένο, πανικόβλητο παιδάριο που χτυπιέται απεγνωσμένα βλέποντας να του παίρνουν οριστικά το γλειφιτζούρι της πρωθυπουργίας, ενώ το πίστευε πια ολοδικό του. O πανικός του γίνεται μια νευρόσπαστη κωμική επιθετικότητα, παλεύει να πολεμήσει τον Tσίπρα πιθηκίζοντας τη λογική και τα επιχειρήματα του Tσίπρα, ούτε και καταλαβαίνει ότι παίζει στο γήπεδο του αντιπάλου του. Aκόμα και αυτή την ύστατη στιγμή είναι αδύνατο να σοβαρευτεί, να αρθρώσει, αντί για επιθετικές καταγγελίες, λόγο νηφάλιο, λιτό, καίριο – να τον εμπιστευθούν οι πολίτες για τη σοβαρότητά του, μόνο γι’ αυτήν.
Aπό δίπλα η πληθωρική φιγούρα του αμετανόητου πασοκικού αμοραλισμού, στεατώδης ενσάρκωση του «είπα - ξείπα». Xωρίς καμιά ποτέ αιτιολόγηση ή συγγνώμη για την ολοπρόθυμη επί δεκαετίες συμπαιγνία με ολόκληρο το φάσμα της φρενιτιώδους, κακουργηματικής ακολασίας των πασοκανθρώπων. Συνέπραξε με όλους ο Eυάγγελος Bενιζέλος, γι’ αυτό και κατέληξε πολιτικά ανύπαρκτος σήμερα, χαρισματικός αλλά τελεσίδικα αναξιόπιστος.
Παρ’ όλα αυτά, η ψήφος παραμένει τελευταία και απελπισμένη μας άμυνα. Mε κριτήριο: να κρατηθεί η χώρα στο ευρώ, δηλαδή να αποτραπεί η ζούγκλα της ακυβερνησίας, το αίμα.
Η Καθημερινή
από: Palmografos.com - Kορώνα - γράμματα την κρατική μας υπόσταση - Tου Χρήστου Γιανναρά
Actualités | Économie internationale Pour un libre-échange transatlantique
Publié le 9/06/2012
L’approfondissement des liens commerciaux entre l’Europe et l’Amérique du Nord est essentiel étant donnée la crise économique que les deux continents traversent actuellement. La création d’un espace transatlantique de libre-échange permettrait de promouvoir croissance économique et emploi des deux côtés de l’océan.
Par Alex Korbel
L’approfondissement des liens commerciaux entre l’Europe et l’Amérique du Nord est essentiel étant donnée la crise économique que les deux continents traversent actuellement.
La création d’un espace transatlantique de libre-échange est un but ambitieux. Mais sa réalisation permettrait de promouvoir croissance économique et emploi des deux côtés de l’océan.
L’Union Européenne (UE) et les États-Unis d’Amérique (EUA) pourraient se saisir du dossier et ainsi réamorcer la libéralisation des échanges commerciaux mondiaux en supprimant tous les obstacles au mouvement des marchandises, des services et des investissements.
Abolition des droits de douane sur le commerce des marchandises
Dans un premier temps, les droits de douane sur le commerce de marchandises devraient être éliminés. L’augmentation des échanges commerciaux provoquée par cette libéralisation bilatérale donnerait un nouveau souffle à la croissance et à l’emploi et pourrait inciter d’autres pays à se joindre à eux.
À l’heure actuelle, l’UE applique des droits de douane particulièrement élevés sur certains produits comme le tabac et les cigarettes (98%), les textiles, vêtements et accessoires (10-13%), les produits laitiers (12%), les légumes, le sucre, le coton, les chaussures, le cuir et de la céramique (7-8%).
Les EUA, eux, font subir de hauts droits de douane a l’importation de tabac et de cigarettes (41%), de sucre et de confiseries (31%), de viande (30%), de produits laitiers, boissons et légumes (22-23%), de poissons et préparations à base de viande (19%), de textiles, vêtements et accessoires, de préparations à base de céréales et farine (15-16%), de cacao et chocolat (13%), de fourrures, chaussures et produits oléagineux (12%).
On le voit, l’essentiel des droits de douane élevés s’appliquent aux produits agricoles et alimentaires. Pour le reste des marchandises, les droits de douanes s’élèvent à 7% environ. Cela fait dire à certains analystes que les tarifs douaniers ne représentent plus un obstacle important au commerce. C’est inexact.
I, Car
En effet, une partie importante du commerce transatlantique concerne des échanges intra-entreprises et des biens intermédiaires. Même de faibles droits de douane peuvent avoir un impact très négatif sur la production et la consommation.
L’intégration commerciale transatlantique est illustrée par la provenance des différents composants d’une voiture comme la Volvo S40. L’enlacement des origines rappelle la nouvelle I, Pencil de Leonard E. Read et son adaptation en vidéo par Milton Friedman.
Source : Supplier Business
La chaine d’approvisionnement d’une grande partie des entreprises européennes et américaines dépend de l’importation de biens intermédiaires (chimiques, plastiques, etc.) et l’effet cumulé de nombreux droits de douanes, même faibles, finit par constituer un obstacle significatif au commerce.
En augmentant les coûts de production, ces droits de douane réduisent donc la compétitivité des entreprises qui utilisent des marchandises importées pour les assembler et réexporter les produits finis. Abolir ces droits de douane serait un moyen concret de venir en aide aux petites entreprises qui ont de faibles marges bénéficiaires et aux grandes entreprises qui ont des chaînes d’approvisionnement étendues.
Selon une étude récente disponible gratuitement ici, l’élimination des droits de douane transatlantiques permettrait d’augmenter le PIB de l’UE de 0,3 à 0,5 point (soit une création de richesse de 58 à 86 milliards de dollars) et celui des EUA de 1 à 1,3 points (soit une création de richesse de 59 à 82 milliards de dollars).
Le début d’un cercle vertueux ?
Afin d’éviter le phénomène du passager clandestin, un principe raisonnable de tout accord bilatéral de libre-échange entre les EUA et l’UE devrait être que tout autre pays est libre d’adhérer à cet espace sous réserve qu’il en respecte les conditions. De cette façon, un accord bilatéral entre l’UE et les EUA est susceptible de créer un regain d’intérêt de la part d’autres pays pour la libéralisation du commerce mondial.
Bloquer la libéralisation du commerce est une chose, ne pas faire partie du plus grand espace de libre-échange de l’histoire entre les deux plus grandes économies mondiales en est une autre. Le risque de perdre des parts de marché futurs en Europe et aux EUA est susceptible d’être suffisant pour convaincre certains pays développés dont l’économie est tournée vers l’exportation.
L’approfondissement des liens commerciaux entre l’Europe et l’Amérique du Nord est essentiel étant donnée la crise économique que les deux continents traversent actuellement. La création d’un espace transatlantique de libre-échange permettrait de promouvoir croissance économique et emploi des deux côtés de l’océan.
Par Alex Korbel
L’approfondissement des liens commerciaux entre l’Europe et l’Amérique du Nord est essentiel étant donnée la crise économique que les deux continents traversent actuellement.
La création d’un espace transatlantique de libre-échange est un but ambitieux. Mais sa réalisation permettrait de promouvoir croissance économique et emploi des deux côtés de l’océan.
L’Union Européenne (UE) et les États-Unis d’Amérique (EUA) pourraient se saisir du dossier et ainsi réamorcer la libéralisation des échanges commerciaux mondiaux en supprimant tous les obstacles au mouvement des marchandises, des services et des investissements.
Abolition des droits de douane sur le commerce des marchandises
Dans un premier temps, les droits de douane sur le commerce de marchandises devraient être éliminés. L’augmentation des échanges commerciaux provoquée par cette libéralisation bilatérale donnerait un nouveau souffle à la croissance et à l’emploi et pourrait inciter d’autres pays à se joindre à eux.
À l’heure actuelle, l’UE applique des droits de douane particulièrement élevés sur certains produits comme le tabac et les cigarettes (98%), les textiles, vêtements et accessoires (10-13%), les produits laitiers (12%), les légumes, le sucre, le coton, les chaussures, le cuir et de la céramique (7-8%).
Les EUA, eux, font subir de hauts droits de douane a l’importation de tabac et de cigarettes (41%), de sucre et de confiseries (31%), de viande (30%), de produits laitiers, boissons et légumes (22-23%), de poissons et préparations à base de viande (19%), de textiles, vêtements et accessoires, de préparations à base de céréales et farine (15-16%), de cacao et chocolat (13%), de fourrures, chaussures et produits oléagineux (12%).
On le voit, l’essentiel des droits de douane élevés s’appliquent aux produits agricoles et alimentaires. Pour le reste des marchandises, les droits de douanes s’élèvent à 7% environ. Cela fait dire à certains analystes que les tarifs douaniers ne représentent plus un obstacle important au commerce. C’est inexact.
I, Car
En effet, une partie importante du commerce transatlantique concerne des échanges intra-entreprises et des biens intermédiaires. Même de faibles droits de douane peuvent avoir un impact très négatif sur la production et la consommation.
L’intégration commerciale transatlantique est illustrée par la provenance des différents composants d’une voiture comme la Volvo S40. L’enlacement des origines rappelle la nouvelle I, Pencil de Leonard E. Read et son adaptation en vidéo par Milton Friedman.
Source : Supplier Business
La chaine d’approvisionnement d’une grande partie des entreprises européennes et américaines dépend de l’importation de biens intermédiaires (chimiques, plastiques, etc.) et l’effet cumulé de nombreux droits de douanes, même faibles, finit par constituer un obstacle significatif au commerce.
En augmentant les coûts de production, ces droits de douane réduisent donc la compétitivité des entreprises qui utilisent des marchandises importées pour les assembler et réexporter les produits finis. Abolir ces droits de douane serait un moyen concret de venir en aide aux petites entreprises qui ont de faibles marges bénéficiaires et aux grandes entreprises qui ont des chaînes d’approvisionnement étendues.
Selon une étude récente disponible gratuitement ici, l’élimination des droits de douane transatlantiques permettrait d’augmenter le PIB de l’UE de 0,3 à 0,5 point (soit une création de richesse de 58 à 86 milliards de dollars) et celui des EUA de 1 à 1,3 points (soit une création de richesse de 59 à 82 milliards de dollars).
Le début d’un cercle vertueux ?
Afin d’éviter le phénomène du passager clandestin, un principe raisonnable de tout accord bilatéral de libre-échange entre les EUA et l’UE devrait être que tout autre pays est libre d’adhérer à cet espace sous réserve qu’il en respecte les conditions. De cette façon, un accord bilatéral entre l’UE et les EUA est susceptible de créer un regain d’intérêt de la part d’autres pays pour la libéralisation du commerce mondial.
Bloquer la libéralisation du commerce est une chose, ne pas faire partie du plus grand espace de libre-échange de l’histoire entre les deux plus grandes économies mondiales en est une autre. Le risque de perdre des parts de marché futurs en Europe et aux EUA est susceptible d’être suffisant pour convaincre certains pays développés dont l’économie est tournée vers l’exportation.
Nikos Mou Ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΒΑΡΙΑ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗ
«...Επιδίωξη της τυραννίας είναι να πτωχεύσουν οι πολίτες, αφ' ενός για να συντηρείται με τα χρήματα τους η φρουρά του καθεστώτος, και αφ' εταίρου για να είναι απασχολημένοι οι πολίτες και να μην τους μένει χρόνος για επιβουλές. Σε αυτό το αποτέλεσμα αποβλέπει τόσο η επιβολή μεγάλων φόρων, η απορρόφηση των περιουσιών των πολιτών, όσο και η κατασκευή μεγάλων έργων που εξαντλούν τα δημόσια οικονομικά....»
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΑ
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: Ημερίδα για τη νόσο Αλτσχάιμερ: Υπάρχει πρόληψη (α...
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: Ημερίδα για τη νόσο Αλτσχάιμερ: Υπάρχει πρόληψη (α...: Διαφωτιστική σε ότι έχει σχέση με την άνοια από την οποία νοσεί ένα μεγάλο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού. Ωστόσο υπάρχει πρόληψη... Η ν...
13:54«Κόψαμε τα λουλούδια που μας ντρόπιασαν» 10 Ιουνίου 2012 Πολιτική 0
«Είχαμε λουλούδια στο ΠΑΣΟΚ που μας ντρόπιασαν. Τα κόψαμε και τα πετάξαμε» τόνισε ο Ευ. Βενιζέλος αναφερόμενος στα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ. Πρόσθεσε ότι το κόμμα πρέπει να έχει μπροστά τους νέους.
Σημειώνεται ότι κατά τη συνέντευξη τύπου ανέφερε ότι έχει στείλει επιστολή προς τους κ.κ. Σαμαρά, Τσίπρα, Καμμένο και Κουβέλη προκειμένου να συμφωνηθεί ένα πλαίσιο συζήτησης για μετά τις εκλογές μεταξύ των ισχυρότερων πολιτικών κομμάτων για το πώς θα προχωρήσει η χώρα και δεν θα υπάρξει νέα τραυματική εμπειρία ανάλογη εκείνης κατά την περίοδο των διερευνητικών εντολών, που ακολούθησαν τις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Ο κ. Βενιζέλος, όπως ανέφερε στη διάρκεια συνέντευξης τύπου στα γραφεία της Ιπποκράτους, δεν έστειλε την επιστολή στην κ. Παπαρήγα, καθώς είναι γνωστή και πάγια η θέση του ΚΚΕ για τη μη συμμετοχή την Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν την έστειλε ούτε στη Χρυσή Αυγή, η οποία κινείται εκτός του πλαισίου δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο.
Όπως τόνισε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έστειλε την επιστολή διαπιστώνοντας ότι ενώ οι Έλληνες θέλουν να υπάρξει κυβέρνηση την επομένη των εκλογών ώστε να μη παραταθεί η ακυβερνησία, η οποία ζημιώνει τη χώρα, διαμορφώνεται ένα κλίμα αδιεξόδου με ευθύνη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το πλαστό αδιέξοδο, πρόσθεσε πρέπει να σπάσει και θα σπάσει με ψήφο στο ΠΑΣΟΚ, καθώς κανένα κόμμα δεν θα πάρει αυτοδυναμία, ούτε αριθμητικά ούτε πολιτικά. Κανένα σενάριο σχηματισμού κυβερνητικού σχήματος, τόνισε ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να οδηγήσει σε λύση.
Απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο τόνισε, μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι καταλύτης για να υπάρξει κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης και γι αυτό ζητεί την ψήφο των πολιτών.
Σημειώνεται ότι κατά τη συνέντευξη τύπου ανέφερε ότι έχει στείλει επιστολή προς τους κ.κ. Σαμαρά, Τσίπρα, Καμμένο και Κουβέλη προκειμένου να συμφωνηθεί ένα πλαίσιο συζήτησης για μετά τις εκλογές μεταξύ των ισχυρότερων πολιτικών κομμάτων για το πώς θα προχωρήσει η χώρα και δεν θα υπάρξει νέα τραυματική εμπειρία ανάλογη εκείνης κατά την περίοδο των διερευνητικών εντολών, που ακολούθησαν τις εκλογές της 6ης Μαΐου.
Ο κ. Βενιζέλος, όπως ανέφερε στη διάρκεια συνέντευξης τύπου στα γραφεία της Ιπποκράτους, δεν έστειλε την επιστολή στην κ. Παπαρήγα, καθώς είναι γνωστή και πάγια η θέση του ΚΚΕ για τη μη συμμετοχή την Ελλάδας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν την έστειλε ούτε στη Χρυσή Αυγή, η οποία κινείται εκτός του πλαισίου δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο.
Όπως τόνισε ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έστειλε την επιστολή διαπιστώνοντας ότι ενώ οι Έλληνες θέλουν να υπάρξει κυβέρνηση την επομένη των εκλογών ώστε να μη παραταθεί η ακυβερνησία, η οποία ζημιώνει τη χώρα, διαμορφώνεται ένα κλίμα αδιεξόδου με ευθύνη της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό το πλαστό αδιέξοδο, πρόσθεσε πρέπει να σπάσει και θα σπάσει με ψήφο στο ΠΑΣΟΚ, καθώς κανένα κόμμα δεν θα πάρει αυτοδυναμία, ούτε αριθμητικά ούτε πολιτικά. Κανένα σενάριο σχηματισμού κυβερνητικού σχήματος, τόνισε ο κ. Βενιζέλος δεν μπορεί να οδηγήσει σε λύση.
Απέναντι σε αυτό το αδιέξοδο τόνισε, μόνο το ΠΑΣΟΚ μπορεί να είναι καταλύτης για να υπάρξει κυβέρνηση εθνικής συνευθύνης και γι αυτό ζητεί την ψήφο των πολιτών.
To χαμομηλάκι: Πώς αντιδρούν στην αλλαγή σχολείου παιδιά με διαφο...
To χαμομηλάκι: Πώς αντιδρούν στην αλλαγή σχολείου παιδιά με διαφο...: Τι γίνεται όταν μετά τις διακοπές το παιδί επιστρέφει σε διαφορετικό σχολείο; Πόσο εύκολο είναι να προσαρμοστεί ξανά στο νέο περιβάλλον; ...
Dix-huit propositions concrètes pour réguler la finance Dimanche 10 Juin 2012 à 05:00 | Lu 1653 fois I 2 commentaire(s)
LAURENT PINSOLLE - BLOGUEUR ASSOCIÉ
Porte-parole du parti Debout la république dirigé par Nicolas Dupont-Aignan, ancien président... En savoir plus sur cet auteur
S'ABONNER À MARIANNE+ IMPRIMER AUGMENTER LE TEXTE DIMINUER LE TEXTE
Pour sortir de la crise financière, il est indispensable de lancer des pistes de réflexion et nourrir le débat. C'est ce que fait Laurent Pinsolle. Notre blogueur associé reprend et réactualise un billet écrit en avril 2010, dont la thématique est toujours à l'ordre du jour.
(Crise financière - Ferdinand Ostrop/AP/SIPA)
La violence de la crise aurait dû provoquer une remise en question du système. Paradoxalement, la rapidité du sauvetage et les moindres conséquences de la crise par rapport à celle de 1929 font que rien n’avance. Ce n’est pourtant pas faute d’avoir les solutions en main.
DES INTELLECTUELS ALTERNATIFS SE SONT LEVÉS
Venus de toutes les familles de pensée, de la gauche (Frédéric Lordon, Jacques Généreux, Emmanuel Todd, Jean-François Kahn sur son blog dans un très bon papier), du libéralisme humaniste (Jean-Luc Gréau, Maurice Allais ), du libéralisme étasunien (Paul Krugman, Joseph Stiglitz, Robert Reich ) ou d’ailleurs (Jacques Sapir, Paul Jorion ), un nombre toujours plus important d’économistes et d’intellectuels nous proposent des solutions pour refonder le système économique. Je vous propose ici les 18 mesures emblématiques que j’ai retenues. Oui, un autre monde est possible !
ASSURER UNE MEILLEURE CONTRIBUTION DE LA FINANCE À LA COLLECTIVITÉ
1. Confier à nouveau la création monétaire à l’Etat : il n’est pas normal que les banques puissent aujourd’hui emprunter à 1% auprès des banques centrales pour prêter ensuite aux Etats entre 3 et 7%. L’Etat doit reprendre le contrôle de la création monétaire et retrouver la possibilité de monétiser sa dette s’il le souhaite, en revenant sur la loi de 1973. Cela sera sans doute la solution pour éviter une dépression en Europe.
2. Instaurer une taxe Tobin significative (0.1 à 1%) sur toutes les transactions financières : cela permettra de faire davantage contribuer le monde financier à la collectivité tout en réduisant la spéculation à court terme, dont les coûts seront alors démultipliés. En outre, cela permettrait de réduire le fardeau des dettes contractées par les Etats pour sauver le monde de l’implosion financière.
3. Instaurer une taxe sur les fusions et acquisitions : les rachats d’entreprise sont souvent l’occasion pour les actionnaires d’extraire toujours plus de valeur sous la forme de licenciements. Ce coût pour la collectivité devrait être compensé par une taxe exceptionnelle fonction du montant de la transaction, ce qui limiterait également les rachats d’entreprise à l’utilité douteuse.
4. Créer un grand pôle public bancaire : aujourd’hui, les immenses profits des activités de détail des banques en France et dans le monde montrent que cette activité est un oligopole absolument pas concurrentiel qui vit telle une sangsue sur le dos de l’économie réelle et de ses clients. L’Etat pourrait instaurer une plus grande concurrence en créant une grande banque publique (autour de LCL ?) qui proposerait ses services à des tarifs raisonnables.
5. Mettre fin à la course sans fin et mortifère à la rentabilité : hier, il fallait dégager 5% de rentabilité sur capitaux investis, aujourd’hui 15%, demain 25% ? Pour éviter que les fruits de la croissance ne soient totalement vampirisés par les actionnaires, comme le recommande Frédéric Lordon, nous pouvons mettre en place un SLAM (Shareholder Limited Authorized Margin), une limite au-delà de laquelle l’Etat taxe de manière confiscatoire (90% par exemple) toute rémunération supplémentaire, à la manière de Franklin Roosevelt.
6. Encadrer strictement les bonus : quand tout va bien, les banquiers touchent des bonus colossaux et quand tout va mal, ils sont aidés par l’Etat et si leurs bonus sont réduits, il n’en reste pas moins très confortables. Il faut donc instaurer une nouvelle tranche d’IR pour les très hauts salaires (au-delà de 500 000 euros), et systématiser l’étalement du paiement du bonus ainsi que la possibilité de bonus négatifs.
RÉELLEMENT ENCADRER LE SYSTÈME FINANCIER
1- Séparer à nouveau les banques de dépôt et d’affaires : pour protéger les banques de dépôt des excès des marchés, la Grande Dépression avait enfanté le Glass Steagall Act. Son abrogation par l’administration Clinton porte une lourde part de responsabilité dans la crise et il faut donc revenir dessus.
2- Interdire toute transaction avec les paradis fiscaux : les normes de l’OCDE sont une sinistre plaisanterie. Les paradis fiscaux ont simplement conclu des conventions de partenariat avec quelques micro-Etats pour échapper à l’opprobre international. Pourtant, au moins à l’échelle européenne, un véritable blocus permettrait de mettre fin à ces trous noirs de l’argent sale et du moins-disant fiscal.
3- Remettre en place un contrôle des mouvements de capitaux : la crise asiatique nous a enseigné que les pays qui encadrent les mouvements de capitaux sont moins sensibles aux crises financières. L’anarchie financière fait que les errements du marché immobilier étasunien sème la désolation sur la planète entière. Comme dans les bateaux, il est donc crucial de compartimenter les cales en remettant des frontières financières pour éviter qu’une seule voie d’eau ne menace de faire couler à elle seule l’économie mondiale.
4- S’assurer que les agences de notation font leur travail : Voir la note en fin d'article.
5- Créer une seule agence de supervision financière : les dirigeants politiques ont tendance à multiplier les organismes de surveillance du système financier. Malheureusement, le système a besoin pour sa stabilité d’un organisme fort, répondant directement au ministre des finances de manière à ce que les politiques prennent toute leur part de responsabilité.
6- Revenir sur les normes de comptabilité « marked to market » : le comité Bâle 2 avait établi un changement majeur dans la comptabilité des entreprises, mettant en place une comptabilisation des actifs à la valeur des marchés (au lieu de la valeur d’achat). Cette mesure a créé un double cercle vicieux. En période de croissance, cela démultiplie les capacités de financement, et donc favorise les bulles. En période de krach, cela accélère les baisses, la chute des cours imposant de vendre pour restaurer les ratios, faisant davantage plonger les cours et provoquant une nouvelle dépréciation…
LIMITER LES EXCÈS DU MONDE DE LA FINANCE
1. Réduire l’effet de levier des institutions financières : aujourd’hui, avec des montages, il est possible de placer 100 avec à peine 1 de capital. Il est essentiel de proposer des normes prudentielles qui assurent la stabilité du système financier. Les normes de Bâle 2, conçues par les banques, étaient insuffisantes (8% de capitaux propres). Les politiques doivent reprendre la main et définir de nouvelles normes au regard de la crise de 2008 (quitte à imposer 15% de capitaux propres et plus encore sur les produits les plus risqués). Les normes pourraient également être d’autant plus strictes que les produits sont complexes…
2. Interdire ou encadrer très strictement les LBO : certains fonds de placement utilisent cette technique qui revient à faire payer par l’entreprise que l’on rachète l’emprunt utilisé pour la racheter. Cette technique permet alors de déduire fiscalement les pertes financières des profits, ce qui permet d’éviter de payer des impôts…
3. Interdire la titrisation et le hors-bilan : la gravité de la crise s’explique en partie par les mécanismes que les banques ont utilisé pour passer outre les normes prudentielles. Certains banques ont ainsi réussi à placer un tiers de leurs actifs hors bilan, en-dehors de toutes règles. La titrisation leur a également permis de transformer des créances contre lesquelles elles devaient conserver des capitaux propres en titres qui leur permettaient d’emprunter davantage ! Ces pratiques doivent être interdites.
4. Interdire les achats à découvert : les achats à terme ou à découvert permettent de spéculer à la baisse sur la valeur d’un titre en prenant une option d’achat que l’on revend au prix du jour pour faire baisser le cours, de manière à empocher la différence. Ils ont momentanément été interdits pendant la crise. Cette interdiction devrait être définitive.
5. Interdire la spéculation sur les matières premières : l’envolée du prix des matières premières jusqu’à la mi-2008 avait pour principale raison le report de la spéculation suite aux baisses du marché de l’immobilier et de la bourse. Mais cette spéculation peut affamer des populations. Des règles extrêmement strictes doivent être mises en place pour éviter une redite (ne permettre l’achat de dérivés qu’à des professionnels capables de réceptionner la marchandise par exemple).
6. Interdire les dark pools : à mille lieues du discours de transparence des partisans de la déréglementation, cette nouvelle invention consiste à assurer l’opacité des ventes et achats de titres, ce qui augmente encore l’instabilité du système.
Naturellement, cette contribution n’a pas l’ambition d’être définitive mais plutôt de susciter un débat sur les moyens de remettre la finance au service de l’ensemble de l’économie et des citoyens. Papier publié initialement en avril 2010
ACTUALISATION DU POINT 4
Du même auteur
Quatre ans après, la banque n'est toujours pas régulée
Insécurité : l’angélisme du gouvernement Ayrault
Faillite de l’euro : la solution des monnaies nationales
S’assurer que les agences de notation font leur travail : la crise a fait apparaître les limites d’un système où les agences sont à la fois juges et parties puisqu’elles doivent évaluer les institutions financières qui sont également leurs clients pour la certification de leurs produits. Il est impératif de séparer la fonction de conseil de celle d’évaluation pour éviter les conflits d’intérêt patents apparus pendant la crise
Porte-parole du parti Debout la république dirigé par Nicolas Dupont-Aignan, ancien président... En savoir plus sur cet auteur
S'ABONNER À MARIANNE+ IMPRIMER AUGMENTER LE TEXTE DIMINUER LE TEXTE
Pour sortir de la crise financière, il est indispensable de lancer des pistes de réflexion et nourrir le débat. C'est ce que fait Laurent Pinsolle. Notre blogueur associé reprend et réactualise un billet écrit en avril 2010, dont la thématique est toujours à l'ordre du jour.
(Crise financière - Ferdinand Ostrop/AP/SIPA)
La violence de la crise aurait dû provoquer une remise en question du système. Paradoxalement, la rapidité du sauvetage et les moindres conséquences de la crise par rapport à celle de 1929 font que rien n’avance. Ce n’est pourtant pas faute d’avoir les solutions en main.
DES INTELLECTUELS ALTERNATIFS SE SONT LEVÉS
Venus de toutes les familles de pensée, de la gauche (Frédéric Lordon, Jacques Généreux, Emmanuel Todd, Jean-François Kahn sur son blog dans un très bon papier), du libéralisme humaniste (Jean-Luc Gréau, Maurice Allais ), du libéralisme étasunien (Paul Krugman, Joseph Stiglitz, Robert Reich ) ou d’ailleurs (Jacques Sapir, Paul Jorion ), un nombre toujours plus important d’économistes et d’intellectuels nous proposent des solutions pour refonder le système économique. Je vous propose ici les 18 mesures emblématiques que j’ai retenues. Oui, un autre monde est possible !
ASSURER UNE MEILLEURE CONTRIBUTION DE LA FINANCE À LA COLLECTIVITÉ
1. Confier à nouveau la création monétaire à l’Etat : il n’est pas normal que les banques puissent aujourd’hui emprunter à 1% auprès des banques centrales pour prêter ensuite aux Etats entre 3 et 7%. L’Etat doit reprendre le contrôle de la création monétaire et retrouver la possibilité de monétiser sa dette s’il le souhaite, en revenant sur la loi de 1973. Cela sera sans doute la solution pour éviter une dépression en Europe.
2. Instaurer une taxe Tobin significative (0.1 à 1%) sur toutes les transactions financières : cela permettra de faire davantage contribuer le monde financier à la collectivité tout en réduisant la spéculation à court terme, dont les coûts seront alors démultipliés. En outre, cela permettrait de réduire le fardeau des dettes contractées par les Etats pour sauver le monde de l’implosion financière.
3. Instaurer une taxe sur les fusions et acquisitions : les rachats d’entreprise sont souvent l’occasion pour les actionnaires d’extraire toujours plus de valeur sous la forme de licenciements. Ce coût pour la collectivité devrait être compensé par une taxe exceptionnelle fonction du montant de la transaction, ce qui limiterait également les rachats d’entreprise à l’utilité douteuse.
4. Créer un grand pôle public bancaire : aujourd’hui, les immenses profits des activités de détail des banques en France et dans le monde montrent que cette activité est un oligopole absolument pas concurrentiel qui vit telle une sangsue sur le dos de l’économie réelle et de ses clients. L’Etat pourrait instaurer une plus grande concurrence en créant une grande banque publique (autour de LCL ?) qui proposerait ses services à des tarifs raisonnables.
5. Mettre fin à la course sans fin et mortifère à la rentabilité : hier, il fallait dégager 5% de rentabilité sur capitaux investis, aujourd’hui 15%, demain 25% ? Pour éviter que les fruits de la croissance ne soient totalement vampirisés par les actionnaires, comme le recommande Frédéric Lordon, nous pouvons mettre en place un SLAM (Shareholder Limited Authorized Margin), une limite au-delà de laquelle l’Etat taxe de manière confiscatoire (90% par exemple) toute rémunération supplémentaire, à la manière de Franklin Roosevelt.
6. Encadrer strictement les bonus : quand tout va bien, les banquiers touchent des bonus colossaux et quand tout va mal, ils sont aidés par l’Etat et si leurs bonus sont réduits, il n’en reste pas moins très confortables. Il faut donc instaurer une nouvelle tranche d’IR pour les très hauts salaires (au-delà de 500 000 euros), et systématiser l’étalement du paiement du bonus ainsi que la possibilité de bonus négatifs.
RÉELLEMENT ENCADRER LE SYSTÈME FINANCIER
1- Séparer à nouveau les banques de dépôt et d’affaires : pour protéger les banques de dépôt des excès des marchés, la Grande Dépression avait enfanté le Glass Steagall Act. Son abrogation par l’administration Clinton porte une lourde part de responsabilité dans la crise et il faut donc revenir dessus.
2- Interdire toute transaction avec les paradis fiscaux : les normes de l’OCDE sont une sinistre plaisanterie. Les paradis fiscaux ont simplement conclu des conventions de partenariat avec quelques micro-Etats pour échapper à l’opprobre international. Pourtant, au moins à l’échelle européenne, un véritable blocus permettrait de mettre fin à ces trous noirs de l’argent sale et du moins-disant fiscal.
3- Remettre en place un contrôle des mouvements de capitaux : la crise asiatique nous a enseigné que les pays qui encadrent les mouvements de capitaux sont moins sensibles aux crises financières. L’anarchie financière fait que les errements du marché immobilier étasunien sème la désolation sur la planète entière. Comme dans les bateaux, il est donc crucial de compartimenter les cales en remettant des frontières financières pour éviter qu’une seule voie d’eau ne menace de faire couler à elle seule l’économie mondiale.
4- S’assurer que les agences de notation font leur travail : Voir la note en fin d'article.
5- Créer une seule agence de supervision financière : les dirigeants politiques ont tendance à multiplier les organismes de surveillance du système financier. Malheureusement, le système a besoin pour sa stabilité d’un organisme fort, répondant directement au ministre des finances de manière à ce que les politiques prennent toute leur part de responsabilité.
6- Revenir sur les normes de comptabilité « marked to market » : le comité Bâle 2 avait établi un changement majeur dans la comptabilité des entreprises, mettant en place une comptabilisation des actifs à la valeur des marchés (au lieu de la valeur d’achat). Cette mesure a créé un double cercle vicieux. En période de croissance, cela démultiplie les capacités de financement, et donc favorise les bulles. En période de krach, cela accélère les baisses, la chute des cours imposant de vendre pour restaurer les ratios, faisant davantage plonger les cours et provoquant une nouvelle dépréciation…
LIMITER LES EXCÈS DU MONDE DE LA FINANCE
1. Réduire l’effet de levier des institutions financières : aujourd’hui, avec des montages, il est possible de placer 100 avec à peine 1 de capital. Il est essentiel de proposer des normes prudentielles qui assurent la stabilité du système financier. Les normes de Bâle 2, conçues par les banques, étaient insuffisantes (8% de capitaux propres). Les politiques doivent reprendre la main et définir de nouvelles normes au regard de la crise de 2008 (quitte à imposer 15% de capitaux propres et plus encore sur les produits les plus risqués). Les normes pourraient également être d’autant plus strictes que les produits sont complexes…
2. Interdire ou encadrer très strictement les LBO : certains fonds de placement utilisent cette technique qui revient à faire payer par l’entreprise que l’on rachète l’emprunt utilisé pour la racheter. Cette technique permet alors de déduire fiscalement les pertes financières des profits, ce qui permet d’éviter de payer des impôts…
3. Interdire la titrisation et le hors-bilan : la gravité de la crise s’explique en partie par les mécanismes que les banques ont utilisé pour passer outre les normes prudentielles. Certains banques ont ainsi réussi à placer un tiers de leurs actifs hors bilan, en-dehors de toutes règles. La titrisation leur a également permis de transformer des créances contre lesquelles elles devaient conserver des capitaux propres en titres qui leur permettaient d’emprunter davantage ! Ces pratiques doivent être interdites.
4. Interdire les achats à découvert : les achats à terme ou à découvert permettent de spéculer à la baisse sur la valeur d’un titre en prenant une option d’achat que l’on revend au prix du jour pour faire baisser le cours, de manière à empocher la différence. Ils ont momentanément été interdits pendant la crise. Cette interdiction devrait être définitive.
5. Interdire la spéculation sur les matières premières : l’envolée du prix des matières premières jusqu’à la mi-2008 avait pour principale raison le report de la spéculation suite aux baisses du marché de l’immobilier et de la bourse. Mais cette spéculation peut affamer des populations. Des règles extrêmement strictes doivent être mises en place pour éviter une redite (ne permettre l’achat de dérivés qu’à des professionnels capables de réceptionner la marchandise par exemple).
6. Interdire les dark pools : à mille lieues du discours de transparence des partisans de la déréglementation, cette nouvelle invention consiste à assurer l’opacité des ventes et achats de titres, ce qui augmente encore l’instabilité du système.
Naturellement, cette contribution n’a pas l’ambition d’être définitive mais plutôt de susciter un débat sur les moyens de remettre la finance au service de l’ensemble de l’économie et des citoyens. Papier publié initialement en avril 2010
ACTUALISATION DU POINT 4
Du même auteur
Quatre ans après, la banque n'est toujours pas régulée
Insécurité : l’angélisme du gouvernement Ayrault
Faillite de l’euro : la solution des monnaies nationales
S’assurer que les agences de notation font leur travail : la crise a fait apparaître les limites d’un système où les agences sont à la fois juges et parties puisqu’elles doivent évaluer les institutions financières qui sont également leurs clients pour la certification de leurs produits. Il est impératif de séparer la fonction de conseil de celle d’évaluation pour éviter les conflits d’intérêt patents apparus pendant la crise
Γιούνκερ: Δεν έχω δει κανέναν πλούσιο Έλληνα να κλαίει
Γιούνκερ: Δεν έχω δει κανέναν πλούσιο Έλληνα να κλαίει: Ο πρόεδρος του Eurogroup παραδέχτηκε ότι υπήρξε πίεση προς την Ελλάδα για άμεση εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων
«Όχι νέες απολύσεις» Σαμαράς: «Δραχμή σημαίνει θάνατος» ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Κυριακή 10 Ιουνίου 2012 Τελευταία ενημέρωση: 10/06/2012 11:45 Web-Only
Η έξοδος από το ευρώ θα οδηγήσει σε υποτίμηση της τάξης του 50% έως 70%, τονίζει ο Αντώνης Σαμαράς και επισημαίνει ότι «δραχμή σημαίνει θάνατος». Μιλώντας στο Mega, σήμερα το πρωί, ο πρόεδρος της ΝΔ δήλωσε επίσης, ότι η πόλωση που παρατηρείται μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές είναι φυσιολογική, δεδομένου του διακυβεύματος.
Ο κ. Σαμαράς υπογράμμισε ότι το δίλημμα δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», αλλά «Ευρώπη ή δραχμή» και σημείωσε ότι το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης, της ασφάλειας, ακόμα και της ΑΟΖ, είναι ζητήματα που διχάζουν.
Ο πρόεδρος της ΝΔ επανέλαβε ότι καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει ρήξη και επιστροφή στη δραχμή.
Ακόμη, ο κ. Σαμαράς επέκρινε το ΣΥΡΙΖΑ για τα περί επανακρατικοποιήσεων, τασσόμενος υπέρ του «λιγότερου κράτους». Ο ίδιος, όπως είπε, στοχεύει στο να χτυπήσει την καρδιά του σπάταλου κράτους, αλλά όχι μέσω απολύσεων.
Αναφερόμενος στο περιστατικό της αυτοδικίας στην Παιανία, ο πρόεδρος της ΝΔ σημείωσε: «Όταν το κράτος απουσιάζει, επόμενο είναι να δημιουργούνται οι συνθήκες για τέτοια επεισόδια».
Ο κ. Σαμαράς υπογράμμισε ότι το δίλημμα δεν είναι «ευρώ ή δραχμή», αλλά «Ευρώπη ή δραχμή» και σημείωσε ότι το θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης, της ασφάλειας, ακόμα και της ΑΟΖ, είναι ζητήματα που διχάζουν.
Ο πρόεδρος της ΝΔ επανέλαβε ότι καταγγελία του Μνημονίου σημαίνει ρήξη και επιστροφή στη δραχμή.
Ακόμη, ο κ. Σαμαράς επέκρινε το ΣΥΡΙΖΑ για τα περί επανακρατικοποιήσεων, τασσόμενος υπέρ του «λιγότερου κράτους». Ο ίδιος, όπως είπε, στοχεύει στο να χτυπήσει την καρδιά του σπάταλου κράτους, αλλά όχι μέσω απολύσεων.
Αναφερόμενος στο περιστατικό της αυτοδικίας στην Παιανία, ο πρόεδρος της ΝΔ σημείωσε: «Όταν το κράτος απουσιάζει, επόμενο είναι να δημιουργούνται οι συνθήκες για τέτοια επεισόδια».
Μετατρέπεται σε ιδεολογική η «μάχη» ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ;
Μετατρέπεται σε ιδεολογική η «μάχη» ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ;: H ανταλλαγή ανακοινώσεων για το βίντεο-πρόσκληση σε αντάρτικο πόλεων του Ιφικράτη Αμυρά και η δήλωση της Ρένας Δούρου για το Σύνταγμα των Κορυσχάδων
η αριστερή στρουθοκάμηλος: Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές…
η αριστερή στρουθοκάμηλος: Μια εβδομάδα πριν από τις εκλογές…: από την ομάδα πολιτικού προβληματισμού Think Π στον χώρο της οικολογίας Τα διλήμματα έχουν τεθεί, όμως οι απαντήσεις κρύβονται… Τι θα ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)