Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Αποφασισμένοι οι συνδικαλιστές Δεν λύνει την κατάληψη του Κέντρου της ΔΕΗ η ΓΕΝΟΠ

«Να καταργηθεί το χαράτσι της ΔΕΗ» | Ειδήσεις από την Ελλάδα την Ρόδο και τα Δωδεκάνησα!

«Να καταργηθεί το χαράτσι της ΔΕΗ» | Ειδήσεις από την Ελλάδα την Ρόδο και τα Δωδεκάνησα!

Πουλάνε τα ΣΠΙΤΙΑ τους για να μπορέσουν να ΖΗΣΟΥΝ!

Πουλάνε τα ΣΠΙΤΙΑ τους για να μπορέσουν να ΖΗΣΟΥΝ!
Πολλές είναι οι περιπτώσεις των οικογενειών που αποφασίζουν να αφήσουν το διαμέρισμά τους και να μετακομίσουν σε κάποιο μικρότερο σε πιο οικονομική περιοχή ή πουλάνε τα σπίτια τους και τελικά μένουν στο ενοίκιο.
Κάποιοι άλλοι αφήνουν όλο το νοικοκυριό σε αποθήκες, όμως δεν επιστρέφουν να το πάρουν, αφού δεν υπάρχουν χρήματα.
Ο ιδιοκτήτης φορτηγού δημόσιας χρήσης κ. Πουλόπουλος, λέει: «Ένας πελάτης έφερε το …τριάρι… του στην αποθήκη μου πριν από έξι μήνες. Αφησε όλα τα πράγματα και έφυγε για Καλαμάτα με την προοπτική να βρει εκεί σπίτι και μετά να γίνει η μεταφορά. Από τότε εξαφανίστηκε… Αυτήν τη στιγμή σε τέσσερις δικές μου αποθήκες υπάρχουν 240 κυβικά οικοσκευές και οι κάτοχοί τους δεν διαθέτουν τα χρήματα για να τις πάρουν πίσω«

La musicothérapie aiderait à soulager les symptômes de la fibromyalgie | PsychoMédia

La musicothérapie aiderait à soulager les symptômes de la fibromyalgie | PsychoMédia

Conduite automobile et médicaments psychotropes (du système nerveux) | PsychoMédia

Conduite automobile et médicaments psychotropes (du système nerveux) | PsychoMédia

Ο κλεφτοπόλεμος Σαμαρά

Ο κλεφτοπόλεμος Σαμαρά

Νέα παραίτηση στο Υπ.Οικονομικών

Νέα παραίτηση στο Υπ.Οικονομικών

Σκυλί που γαβγίζει...

Σκυλί που γαβγίζει...

Dangers des médicaments: Santé Canada est trop lent à réagir selon le vérificateur général | PsychoMédia

Dangers des médicaments: Santé Canada est trop lent à réagir selon le vérificateur général | PsychoMédia

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Μια ψήφος «γλίτωσε» τον Μαρκογιαννάκη από τον Τζαβάρα - Πολιτική

Πρώτο ΘΕΜΑ online : Μια ψήφος «γλίτωσε» τον Μαρκογιαννάκη από τον Τζαβάρα - Πολιτική

Effet placebo: votre cerveau est-il doué pour libérer des antidouleurs naturels? | PsychoMédia

Effet placebo: votre cerveau est-il doué pour libérer des antidouleurs naturels? | PsychoMédia

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο κλεφτοπόλεμος Σαμαρά - γνώμες

ΤΟ ΒΗΜΑ - Ο κλεφτοπόλεμος Σαμαρά - γνώμες

ΤΟ ΒΗΜΑ - Νάζια και ενημέρωση - γνώμες

ΤΟ ΒΗΜΑ - Νάζια και ενημέρωση - γνώμες

ΤΟ ΒΗΜΑ - Μαγνητοφωνάκια σε ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ εντόπισε η ΑΔΑΕ - κοινωνία

ΤΟ ΒΗΜΑ - Μαγνητοφωνάκια σε ΚΑΦΑΟ του ΟΤΕ εντόπισε η ΑΔΑΕ - κοινωνία

ΤΟ ΒΗΜΑ - Συνεχίζεται η μείωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών - oικονομία

ΤΟ ΒΗΜΑ - Συνεχίζεται η μείωση του ελλείμματος στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών - oικονομία

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η σκιά της Ελλάδας πλανάται πάνω από το Βερολίνο - πολιτική

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η σκιά της Ελλάδας πλανάται πάνω από το Βερολίνο - πολιτική

Απολογισμός της Οικονομικής Αστυνομίας που ενεργεί στα πρότυπα του IRS — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Απολογισμός της Οικονομικής Αστυνομίας που ενεργεί στα πρότυπα του IRS — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Τελεσίγραφο Γιούνκερ: Δεν παίρνουμε την 6η δόση αν δεν υπογράψει ο Σαμαράς
Ο πρόεδρος του Eurogroup από την πλευρά του αποσαφήνισε ότι εάν δεν υπάρξουν οι έγγραφες εγγυήσεις μέχρι την ερχόμενη Τρίτη δεν θα εκταμιευτεί η 6η δόση
"Η" Online 22/11 14:05
mail to Εκτυπώστε το Αρθρο Μεγαλύτερα Γράμματα Μικρότερα ΓράμματαShare


Μόνο με τις υπογραφές των ηγετών και των τριών κομμάτων που στηρίζουν τη νέα κυβέρνηση, θα εκταμιευτεί η 6η δόση, σύμφωνα με όσα δήλωσε ο πρωθυπουργός, Λουκάς Παπαδήμος μετά τη συνάντηση που είχε με τον Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.


Οπως επεσήμανε, το σχετικό έγγραφο θα πρέπει να έχει φτάσει στις Βρυξέλλες μέχρι το τέλος αυτού του μήνα, ώστε να κλείσει το θέμα.


Χαρακτηριστικά δήλωσε ότι αναμένει ότι οι αρχηγοί των κομμάτων θα κάνουν το καθήκον τους.


Ο πρόεδρος του Eurogroup από την πλευρά του αποσαφήνισε ότι εάν δεν υπάρξουν οι έγγραφες εγγυήσεις μέχρι την ερχόμενη Τρίτη δεν θα εκταμιευτεί η 6η δόση.

http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=160963

http://www.protothema.gr/economy/article/?aid=160963

Το λαθρεμπόριο καυσίμων και η παραίτηση Σπινέλλη

Το λαθρεμπόριο καυσίμων και η παραίτηση Σπινέλλη

Άρθρο-φωτιά του Κυριάκου Μητσοτάκη για την παραίτηση Σπινέλλη

Άρθρο-φωτιά του Κυριάκου Μητσοτάκη για την παραίτηση Σπινέλλη

Λαθρεμπόριο καυσίμων: Ύποπτος για κακούργημα ο Καπελέρης!

Λαθρεμπόριο καυσίμων: Ύποπτος για κακούργημα ο Καπελέρης!

Λαθρεμπόριο καυσίμων: Ύποπτος για κακούργημα ο Καπελέρης!

Λαθρεμπόριο καυσίμων: Ύποπτος για κακούργημα ο Καπελέρης!

http://plantesmedicinales.wordpress.com/2011/11/22/le-cancer-colorectal-lie-a-une-bacterie/

http://plantesmedicinales.wordpress.com/2011/11/22/le-cancer-colorectal-lie-a-une-bacterie/

"Θέλουμε την υπογραφή αυτού του κυρίου Σαμαρά"

"Θέλουμε την υπογραφή αυτού του κυρίου Σαμαρά"

CRISE DE LA ZONE EURO

Les mauvais élèves sous curatelle

22 novembre 2011
Presseurop
De Volkskrant, 22 novembre 2011
"L’Europe cherche les moyens de mettre les Etats faibles sous administration contrôlée"titre l'Irish Times. Le quotidien irlandais note que "la Commission souhaite que les autorités bruxelloises aient le pouvoir de placer les pays de la zone euro en difficultés financières sous une forme de ‘curatelle’ de l’UE", une initiative "à laquelle l’Allemagne s’est longtemps opposée".
Selon De Volkskrant, cela pourrait se traduire par des recommandations de plus en plus strictes, des compte-rendus obligatoires, des tests de résistance pour les banques, des inspections de la part de la Commission et, dans les cas les plus graves, un emprunt obligatoire auprès du Fonds européen de stabilisation financière (FESF) avec mise sous curatelle, voire la suppression de subventions. Ce que le quotidien néerlandais résume en une par : "Les pécheurs de la zone euro perdent les subventions".
Le journal note que "l’idée que les politiques irresponsables soient sanctionnées par l’ingérance bruxelloise est saluée par les Pays-Bas. Le Premier ministre Mark Rutte et le ministre des Finances Jan Kees de Jager ont fait du lobbying ces derniers mois auprès de leurs homologues pour une ‘intervention échelonnée’ : un pays perd de plus en plus de pouvoirs en fonction de la dégradation de sa situation financière".
Une fois la discipline financière atteinte, on pourra envisager l’émission des fameux "eurobonds", les bons du Trésor européens, explique l'Irish Times. Les projets de la Commission, "qui rencontreront la résistance de différents pays du sud, surtout de la France", seront présentés le 23 novembre et débattus le 9 décembre par les leaders européens, conclut De Volkskrant.

PROPOSITIONS - 15/11/2011 | 07:34 - 511 mots

Crise de la dette : Merkel, capitaine malgré elle

Les instruments comme le fonds de sauvetage ne sont que "des solutions provisoires" pour les chrétiens-démocrates réunis en congrès. Pourtant, la base du parti de la chancelière continue de défendre l'indépendance de la Banque centrale européenne. Au grand dam de Paris qui élargirait bien ses prérogatives.
La Tribune infographie
La Tribune infographieLa Tribune infographie
Souvent accusée d'attentisme, la chancelière allemande Angela Merkel passe à l'offensive. Devant les délégués de son parti, l'Union chrétienne-démocrate (CDU), réunis en congrès à Leipzig (ex-RDA), la chancelière a exhorté à « remédier aux faiblesses du traité de Lisbonne » pour une meilleure gouvernance de la zone euro. Après s'être plainte que « les règles en vigueur du Pacte de stabilité européen ont été soixante fois bafouées », la chancelière a souligné « vouloir de réels mécanismes de sanctions automatiques » pour les États membres de la zone euro qui ne respectent pas le Pacte. À cet effet, la direction de la CDU veut faire voter par ses adhérents le principe d'une modification des traités européens afin d'y intégrer ces sanctions pour violation du Pacte de stabilité. Un recours devant la Cour européenne de justice pour non-respect du Pacte doit être prévu dans les traités de l'Union européenne (UE). Mais la base du parti pousse même plus loin.
Ses adhérents ont non seulement fait inscrire dans la motion du congrès l'attachement de la CDU « à l'indépendance de la BCE et de la Bundesbank », ainsi que « la stricte séparation des politiques monétaire et budgétaire » mais aussi une modification des statuts de la BCE. « La CDU s'engage pour [...] que les présidents des banques centrales nationales votent à l'avenir pour toutes les décisions du Conseil de la BCE avec des voix pondérées selon le poids de leur économie nationale », indique le texte final du congrès, amendé par la base et accepté par la direction du parti. Les chrétiens-démocrates se font ainsi l'écho de positions défendues chez leurs partenaires de coalition, les libéraux du FDP (voir l'interview du député libéral Frank Schäffler). La référence à l'indépendance de la BCE est une pierre dans le jardin de la France.
À Berlin, on considère en effet que Paris essaie encore et toujours de parvenir au même but dans les discussions sur les instruments pour sortir de la crise : impliquer la BCE dans le sauvetage. « La BCE exerce ses responsabilités mais elle ne fait pas partie du dispositif », clarifie un responsable gouvernemental. La solution privilégiée à court terme est donc d'utiliser le Fonds européen de stabilité financière (FESF) mais en le renforçant via le mécanisme d'assurance et de garanties, évoqué lors du dernier sommet européen. « Le FESF n'est qu'une solution provisoire », a d'ailleurs précisé lundi, à Leipzig, le ministre des Finances, Wolfgang Schäuble. Au sein du gouvernement de la chancelière, on est en effet convaincu que le FESF ne saurait être mobilisé pour soutenir l'Italie et sa dette abyssale de 1.900 milliards d'euros. « Ce n'est pas faisable et s'il en était question, la note triple A de la France serait menacée : les marchés ne croiraient jamais que la France et l'Allemagne puissent soutenir toutes seules l'Italie », nuance-t-on dans la capitale allemande.
Hormis la révision rapide des traités européens, « l'urgence » désormais pour Berlin est de prendre « le virage des réformes structurelles, de la formation des jeunes à la restructuration des marchés du travail ».

ΤΟ ΒΗΜΑ - Δέκα πράγματα που νομίζαμε πως ξέραμε για την οικονομική κρίση - oικονομία

ΤΟ ΒΗΜΑ - Δέκα πράγματα που νομίζαμε πως ξέραμε για την οικονομική κρίση - oικονομία

18/11/2011
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Η ΔΡΑΣΗ για την αξιοποίηση του Ελληνικού
Η ΔΡΑΣΗ παρακολουθεί με αυξανόμενη ανησυχία τις εξελίξεις με τη διαδικασία αξιοποίησης της έκτασης του Ελληνικού.
 Η ΔΡΑΣΗ είχε υποστηρίξει την παλαιά οραματική πρόταση του Στέφανου Μάνου να αξιοποιηθεί η έκταση του Ελληνικού προς όφελος πυκνοκατοικημένων περιοχών της πρωτεύουσας που στερούνται οποιουδήποτε χώρου πρασίνου και αναψυχής. Την πρόταση αυτή υιοθέτησαν αργότερα διακεκριμένοι Έλληνες και ξένοι πολεοδόμοι.
 Η οικονομική κρίση εκτροχίασε το πρόγραμμα αξιοποίησης σε ένα πρόγραμμα γρήγορης είσπραξης χρημάτων που θα υποθηκεύσει εις το διηνεκές μια από τις πολυτιμότερες εκτάσεις γης σε ολόκληρη τη Μεσόγειο.
 Η ΔΡΑΣΗ θεωρεί ότι κανένας διαγωνισμός δεν μπορεί να ξεκινήσει αν η Πολιτεία δεν θέσει απαραιτήτως, εξ αρχής και με κάθε διαφάνεια, τους όρους που θα αποτελέσουν ένα απαράβατο ελάχιστο πλαίσιο, μέσα στο οποίο θα κινηθούν οι διαγωνιζόμενοι. Το πλαίσιο αυτό θα καθορίζει (α) τι θέλει απαραιτήτως η Πολιτεία να εξασφαλίσει (τις κοινωφελούς  χαρακτήρα χρήσεις και τα σχετικά με αυτές μεγέθη), (β) με τι περιβαλλοντικούς και πολεοδομικούς γενικούς όρους πρέπει να γίνουν οι παρεμβάσεις και (γ) ποιές χρήσεις ή συνθήκες δόμησης  θέλει οπωσδήποτε να αποκλείσει.  Ένα τέτοιο πλαίσιο θα όφειλε να τεθεί σε δημόσια διαβούλευση, ώστε αυτό να ενισχυθεί τελικά με το κύρος της κοινωνικής νομιμοποίησης.
 Είναι δυστύχημα ότι τα παραπάνω προφανή προαπαιτούμενα δεν έχουν ετοιμαστεί από τις αβέλτερες αρμόδιες υπηρεσίες του κράτους. Το γεγονός αυτό όμως δεν δικαιολογεί την εκχώρηση της υποχρέωσης στους υποψήφιους επενδυτές.
 Η ΔΡΑΣΗ προειδοποιεί ότι απειλείται ζημιά για την οποία θα μετανιώνουν γενεές Ελλήνων. Η ΔΡΑΣΗ ελπίζει ότι όσοι πολιτισμένοι Έλληνες υπάρχουν θα υψώσουν τη φωνή τους.

Πληροφορίες
Γραφείο Τύπου
Τηλ. 210 7472530
Email press@drassi.gr

ΤΟ ΒΗΜΑ - Το κούρεμα των ιδιωτών - γνώμες

ΤΟ ΒΗΜΑ - Το κούρεμα των ιδιωτών - γνώμες

Ομοιότητες και διαφορές δύο θλιβερών εποχών της ελληνικής πολιτικής Ιστορίας

Μέρες του ’36

Του Αριστείδη Ν. Χατζή

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011
Ολοι όσοι έχουμε ασκήσει κριτική στην ελληνική πολιτική τάξη για τον καιροσκοπισμό της, το χαμηλό επίπεδο ανθρώπινου κεφαλαίου που την χαρακτηρίζει και κυρίως για την αναποτελεσματικότητά της δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ πόσο επιεικής ήταν ακόμα και η πλέον αυστηρή κριτική μας. Η φαρσοκωμωδία που οδήγησε στην εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Λ. Παπαδήμο έδωσε την ευκαιρία σε όλους σχεδόν τους «πονηρούς πολιτευτές» να αυτοεξευτελιστούν μέχρι αηδίας. Αν μάλιστα έχει κάποιος την υπομονή να καταγράψει και να μελετήσει τα πολιτικά παιχνίδια των αρχηγών, των κομματικών επιτελείων και των ανησυχούντων για την επιβίωσή τους βουλευτών ενόψει των πρόωρων εκλογών θα αισθανθεί ίλιγγο. Οχι από την πολυπλοκότητα των πολιτικών διεργασιών αλλά από την απλοϊκότητα της αυτοκτονικής ανοησίας που αυτή τη φορά θα έχει τρομακτικές συνέπειες.
Ο σχηματισμός μας κυβέρνησης 50 ατόμων (!) με Πρωθυπουργό τεχνοκράτη και με σύνθεση πολιτικά τόσο ανομοιογενή που περιορίζει τις δυνατότητες επιτυχίας της δεν επιτρέπει αισιοδοξία. Η ίδια η σύνθεση της νέας κυβέρνησης θα πρέπει αντίθετα να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. Για ποιον λόγο επελέγη η συνεργασία με ένα κόμμα της Ακρας Δεξιάς, ενώ αντίθετα δεν μετέχουν σημαντικοί εκπρόσωποι της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς; Ποιο ήταν το σκεπτικό των αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων όταν αποφάσισαν με ποιους θα συνεργαστούν και με ποιους όχι; Ποιοι είναι οι υπεύθυνοι (στα μεγαλύτερα αλλά και στα μικρότερα κόμματα) για την αποτυχία συνεργασίας των δημοκρατικών και φιλελεύθερων δυνάμεων;
Αυτό που πέτυχαν πάντως οι δύο αρχηγοί είναι να μας αναγκάσουν να θυμηθούμε το 1936, όταν τα δύο μεγάλα κόμματα της εποχής αποφάσισαν να συνεργαστούν με το μικρό ακροδεξιό κόμμα του Ιωάννη Μεταξά με τα γνωστά αποτελέσματα. Οι διαφορές του 2011 με το 1936 είναι πάρα πολλές, αλλά υπάρχει μια πολύ μεγάλη ομοιότητα που συνδέει τις δύο χρονιές και μεταξύ τους αλλά και με μία τρίτη: το 1967. Ο συνδετικός κρίκος δύο θλιβερών εποχών της ελληνικής πολιτικής ιστορίας που οδήγησαν σε δύο αντίστοιχα δικτατορικά καθεστώτα με το σήμερα είναι η ανάδειξη της υποτιθέμενης παρακμής του κοινοβουλευτισμού ως αίτιο της κρίσης.

Οποιος διαβάσει τον ελληνικό Τύπο των μέσων της δεκαετίας του 1930 θα βρει ιδιαίτερα ανησυχητικές ομοιότητες ανάμεσα στα δημοσιεύματα των εφημερίδων της εποχής και σε πολλά κείμενα που δημοσιεύονται σήμερα: η ταύτιση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με την «πλουτοκρατία», ο λαϊκισμός, η συμπάθεια προς τις συντεχνίες, ο φανερός και ο λανθάνων εθνικισμός, ο αντισημιτισμός, η συνωμοσιολογία, η εθνική μανία καταδιώξεως, η νομιμοποίηση της βίας και φυσικά η κατασυκοφάντηση του φιλελευθερισμού και του κράτους δικαίου ως αιτίων της διάρρηξης του κοινωνικού ιστού. Κυρίως όμως η απόρριψη των εκλογών ως λύσης, καθώς είναι βέβαιο ότι «πάλι τους ίδιους θα φέρουν στα πράγματα». Οπως τότε έτσι και σήμερα, είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις την ιδεολογική ταυτότητα των συγγραφέων καθώς το λεξιλόγιο, οι προκείμενες και η χυδαιότητα ταυτίζονται. Η μόνη διαφορά είναι ότι σήμερα τα περισσότερα από αυτά τα κείμενα θα τα βρει κανείς σε δημοφιλή blogs και σε περιθωριακά μέσα ενημέρωσης και λιγότερο στις μεγάλες εφημερίδες. Αλλά τα πρώτα έχουν πλέον πολλαπλάσια αναγνωσιμότητα.
Η ρητορική αυτή βασίζεται σε ένα πραγματικό γεγονός: τη διπλή παταγώδη αποτυχία της ελληνικής πολιτικής τάξης η οποία είναι υπεύθυνη όχι μόνο για τη φοβερή κρίση που βιώνουμε αλλά και για την αδυναμία εξόδου από αυτήν. Ομως η απαξίωση των προσώπων συνοδεύεται συχνά και από διάθεση απαξίωσης των θεσμών που οφείλεται είτε σε επιπολαιότητα είτε σε σκοπιμότητα.
Η σκοπιμότητα είναι εύλογη. Οι ακραίες αλλά δυναμικές μειοψηφίες δεν μπορούν να υποφέρουν το περιθώριο στο οποίο τούς έχει καταδικάσει η άσκηση της λαϊκής κυριαρχίας και χαίρονται στην αναμπουμπούλα η οποία τους παρέχει πολλές ευκαιρίες. Μία από αυτές είναι και η αμφισβήτηση του αντιπροσωπευτικού συστήματος και του κράτους δικαίου. Είναι έτοιμες να αναγάγουν σε αυθεντικό εκφραστή της πλειονότητας τούς τραμπούκους που ρίχνουν γιαούρτια, τις γραφικές «λαϊκές συνελεύσεις» στις πλατείες, τους τζαμπατζήδες στα διόδια και φυσικά την αφεντιά τους σε μια κωμικοτραγική ψευδαίσθηση μεγαλείου.

Ομως, δυστυχώς, η αμφισβήτηση της δημοκρατικής αρχής παρατηρείται, τελευταίως έντονα ακόμα και από την κυρίαρχη πολιτικά τάξη αλλά και από πλήθος διαμορφωτών της κοινής γνώμης, σοβαρών και μη. Αυτός ο δύσκολα υποκρυπτόμενος φόβος για τις επικείμενες εκλογές, οι υστερικές αντιδράσεις κατά της πιθανότητας δημοψηφίσματος (ακόμα και η καιροσκοπική χρήση του) φανερώνουν ένα πράγμα: τον φόβο απέναντι στον λαό. Η απαξίωση της πολιτικής τάξης είναι πρωτοφανής και οι εκλογές οπωσδήποτε θα το αποτυπώσουν. Ομως αυτό που έχει αποτύχει δεν είναι η δημοκρατική διαδικασία αλλά η αναίσχυντη διαστρέβλωσή της. Η διαφορά είναι κρίσιμη.
Ο Αριστείδης Χατζής είναι αναπληρωτής καθηγητής Φιλοσοφίας Δικαίου και Θεωρίας Θεσμών στο Τμήμα ΜΙΘΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών

Η τελευταία προσπάθεια


Η έκθεση της Ομάδας Δράσης για την Ελλάδα που παρουσίασε χθες στις Βρυξέλλες, ενώπιον 100 περίπου δημοσιογράφων, ο επικεφαλής της Χ. Ράϊχενμπαχ είναι εξόχως αποκαλύπτική, γαιτί παρουσιάζει την “ελληνική πραγματικότητα” σε όλο της το μεγαλείο. Παρουσιάζει δηλαδή μία χώρα που χρειάζεται βοήθεια από τους ευρωπαίους μπας και κάποια στιγμή αρχίσει να λειτουργεί στοιδχειωδώς. Και δεν μπορεί κανείς, εθνικιστής, πατριώτης, ελληναράς ή οτιδήποτε άλλο αυτής της συνομοταξίας, ότι η Ελλάδα σημέρα λειτουργεί σαν οργανωμένο κράτος. Ούτε καν ο Τσίπρας δεν μπορεί να το πει αυτό…
Οποιος έχει την υπομονή να διαβάσει λοιπόν την έκθεση του Ράϊχενμπαχ θα διαπιστώσει ότι χρειάζεται βοήθεια για να λειτουργήσει η διοίκηση,  για να ξεκουνηθεί η Δικαιοσύνη, για να μαζέψει τους φόρους και να καταπολεμήσει την φοροδιαφυγή, για να απορροφήσει τα κονδύλια του ΕΣΠΑ, για να αντιμετωπίσει την απάτη και τη διαφθορά, για να περιορίσει τη λαθρομετανάστευση (αυτό το λέει και ο επικεφαλής της Φρόντεξ που κοντεύει να παραφρονήσει) και να παραμείνει στο Σένγκεν, για να προχωρήσει σε απαλλοτριώσεις, για να προωθήσει τα μεγάλα έργα, για να κόψει τις σπατάλες στην Υγεία, ακόμη και για να καταρτίσει απλούς και αποτελεσματικούς νόμους.

Αυτη την πλήρη διάλυση του παντός την δημιουργήσαμε μόνοι μας όταν βροντοφωνάζαμε ότι “η Ελλάδα ανήκει στους έλληνες” και δεν ανεχόμασταν μύγα στο σπαθί της εθνικής ανεξαρτησίας και αξιοπρέπειας, ενώ στην πραγματικότητα είχαμε ήδη εκχωρήσει μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας με την είσοδο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με λίγα λόγια αποτύχαμε πλήρως να βάλουμε σε κάποια τάξη το σπίτι μας λέγοντας διάφορα ασυνάρτητα, αν και υπήρχε κάποιος έλεγχος από τις Βρυξέλλες.

Παρ’ όλα αυτά και ενώ η κατάσταση είναι γνωστή, υπάρχουν ακόμη κόμματα, αρχηγοί και φωνές που συνεχίζουν να παραπλανούν, υποστηρίζοντας ότι μόνοι μας θα τα πάμε καλύτερα, ή ότι δεν πρέπει να ανεχθούμε την καταρράκωση της εθνικής μας αξιοπρέπειας, όταν οι ίδιοι έχουμε ξεφτιλίσει κυριολεκτικά τα πάντα, ακόμη και τα όσια και τα ιερά. Αν έχουμε ελάχιστο μυαλό, ας αφήσουμε τις μεγαλοστομίες και τις μπουρδολογίες, μήπως και καταφέρουμε να βάλουμε κάποια τάξη και λογική στη ζωή μας. Η προσπάθεια που γίνεται με τον Παπαδήμο και που είναι διατεθειμένη να κάνει η Ευρώπη για μας, είναι η τελευταία. Περί αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία. Τελεία και παύλα. 

Η υπογραφή τσιτώνει τις σχέσεις Παπαδήμου-Σαμαρά


Όπως αναμενόταν, ο Παπαδήμος και η κυβέρνησή του πήραν άνετη ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή. Τα τρία κόμματα που συμμετέχουν σε αυτήν την στήριξαν, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, όπως την στήριξαν η Μπακογιάννη και οι δικοί της και κάποιοι ανεξάρτητοι που έφυγαν κατά καιρούς από το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία. Ωστόσο έχει ανακύψει μεγάλο πρόβλημα με την άρνηση του Σαμαρά, που την επαναλαμβάνει συνεχώς από την περασμένη Παρασκευή, να δεσμευθεί με την υπογραφή του ότι θα εφαρμόσει το μνημόνιο που θα συνοδεύει την υλοποίηση της συμφωνίας της 26ης-27ης Οκτωβρίου, κάτι που απαιτούν οι Βρυξέλλες και οι εταίροι.
Ο Παπαδήμος το είχε επισημάνει από την αρχή ότι οι ξένοι δεν θα κάνουν πίσω σε αυτό, από τη στιγμή που υπάρχει το προηγούμενο της Πορτογαλίας και κυρίως από τη στιγμή που το αποφάσισαν οι 17 υπουργοί Οικονομικών. Χώρια που κάποια κοινοβούλια ίσως να μην εγκρίνουν την στήριξη της Ελλάδας, χωρίς γραπτές δεσμεύσεις από τους αρχηγούς των δύο κομμάτων
εξουσίας. Υπάρχει λοιπόν πρόβλημα που ενδεχομένως να αποδειχθεί μεγάλο και ίσως και απαγορευτικό για το ξεμπλοκάρισμα της 6ης δόσης, όσο ο Σαμαράς διαλαλεί ότι δεν πρόκειται να υπογράψει για λόγους αξιοπρέπειας.

Το ίδιο λέει και ο Καρατζαφέρης (παρεμπιπτόντως, η μπέσα δεν είναι ελληνική λέξη, αλλά αρβανίτικη, μια και αναφέρθηκε στο πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο που την περιλαμβάνει μαζί με το φιλότιμο), αλλά το λέει εκ του ασφαλούς, αφού κανείς ως τώρα δεν του έχει ζητήσει να υπογράψει. Άλλωστε, αν του το ζητήσουν πάλι θα του είναι εύκολο να κάνει μία κωλοτούμπα και να υπογράψει για το καλό της πατρίδας.

Το πρόβλημα λοιπόν είναι ο Σαμαράς, ο οποίος έχει επιλέξει να ικανοποιήσει και να στηριχθεί στη λεγόμενη λαϊκή δεξιά, αδιαφορώντας αν θα χάσει για τα μεσαία στρώματα και την λεγόμενη αστική τάξη. Υπολογίζει ότι η λαϊκή δεξιά είναι γύρω στο 28-32% και θεωρεί ότι αυτό είναι αρκετό για να του εξασφαλίσει την πρώτη θέση στις εκλογές, έστω και αν δεν πάρει την αυτοδυναμία. Παράλληλα, είναι αποφασισμένος να μετατρέψει το κόμμα της Ν.Δ. σε κίνημα, ανάλογο του ΠΑΣΟΚ των δεκαετιών του ΄70 και του ΄80 και να απαλλαχθεί από τους λεγόμενους μετριοπαθείς ευρωπαϊστές. Τρίτον, το τραβάει μήπως και η Ευρωζώνη κάνει πίσω, αφού υπάρχει και η γενικότερη κρίση, οπότε θα μπορεί να ισχυρίζεται ότι υπάρχει έδαφος διαπραγμάτευσης για τα πάντα, αρκεί να υπάρχει σθένος και αποφασιστικότητα. Σε αυτή την περίπτωση θα κερδίσει πολλούς πόντους βέβαια.

Προς το παρόν, οι ευρωπαίοι δεν δείχνουν να κάνουν πίσω και μάλλον το μήνυμα έχει φτάσει και στον Παπαδήμο, ο οποίος μέσα στη Βουλή χθες είπε στο Σαμαρά ότι θα απαιτηθεί η υπογραφή του. Αναμφίβολα, αυτή η αναφορά δυσαρέστησε τον Σαμαρά και δεν αποκλείεται από εδώ και εμπρός οι σχέσεις του με το νέο πρωθυπουργό να μην είναι αρμονικές, ούτε καν για το διάστημα μέχρι τις 19 Φεβρουαρίου. Να μην ξεχνάμε άλλωστε ότι ο Σαμαράς δεν την ήθελε αυτή την κυβέρνηση, ούτε και τον Παπαδήμο, ασχέτως αν τώρα λέει ότι δεν είχε πρόβλημα μαζί του. Επομένως είναι πολύ πιθανό οι σχέσεις τους να είναι προβληματικές.

Παίζεται η έκτη δόση και ουαί και αλίμονο αν καθυστερήσει ή την χάσουμε λόγω του πείσματος του Σαμαρά. Σε μία τέτοια περίπτωση, που ελπίζουμε για το καλό όλων να αποφευχθεί, θα γίνει της κακομοίρας μέσα στη Ν.Δ., ακόμη και αν στο μεταξύ έχουν φύγει οι μετριοπαθείς, λόγω της στάσης του. 

Révolution nue | Atlantico

Révolution nue | Atlantico

L'éditorial.                            

Merci les Grecs

Version imprimableVersion imprimableEnvoyer à un amiEnvoyer à un ami
La France change de modèle. C’est ce qu’il faut retenir de cette succession de plans de rigueur. Fran­çois Fillon l’a dit le 7 novembre en achevant de présenter son dernier réajustement de nos finances : « Il faut refonder notre modèle de croissance qui est devenu insoutenable, parce que depuis trop longtemps tiré par la consommation soutenue par les transferts sociaux. »
C’était le “modèle français” d’après 1945, le modèle financé par les classes nombreuses du baby-boom et la croissance des Trente Glorieuses, conduit par l’État, le Plan et la dépense publique.
À l’époque, le général de Gaulle avait eu à choisir entre deux politiques, celle de René Pleven et celle de Pierre Mendès France. Mendès recommandait la rigueur monétaire, la réorganisation et l’encadrement de l’économie pour combattre l’inflation. De Gaulle redouta que la rigueur ne fasse le jeu du Parti communiste et que la réorganisation de l’économie ne décourage les patrons ; il choisit la politique Pleven qui corrigeait les excès de dépenses par l’inflation. Ce modèle aura duré soixante ans ; il s’est épuisé dans les 35 heures, les RTT et le surendettement. L’euro a tué l’inflation et la dette a tué l’État.
« Ce que nous vivons aujourd’hui, dit Fillon, n’est pas exclusivement la conséquence de la crise de 2008, celle-ci n’a fait qu’aggraver des déséquilibres déjà existants. » « C’est l’aboutissement, poursuit-il, de plus de trente années durant lesquelles nous avons vécu à crédit, avec une dette dont la valeur n’a jamais cessé de progresser. » On avait continué de faire comme si de rien n’était, comme si la croissance était restée vigoureuse et le travail abondant. On avait persévéré dans le choix du “modèle” de 1945, préférant le confort à la rigueur – à cause du risque, souvent justifié d’ailleurs, de la rue. Désormais, ce modèle, à bout de souffle, est devenu caduc. François Fillon le souligne : « Lorsque j’indique que le budget de 2012 est l’un des plus rigoureux depuis 1945, c’est parce que depuis 1945, aucun budget de l’État n’a baissé. » Nous voici arrivés au début du grand basculement. En 2012, le rapport entre la réduction des dépenses publiques et la hausse des recettes fiscales est encore de 1 à 3 (trois fois plus de hausse que de réduction) ; il ne sera plus que de 1 à 2 en 2013 et sera quasiment de 1 pour 1 dès l’année suivante.
Ministre de l’Économie et des Finances depuis le mois de février 2005, Thierry Breton avait quitté Bercy en 2007, en laissant un avertissement sur les excès de notre endettement (Anti-Dette, Plon), fondé sur le rapport qu’il avait demandé sur le sujet à Michel Pébereau, premier banquier de la place. « L’impôt sur le revenu, écrivait-il déjà,ne sert désormais plus qu’à payer les seuls intérêts des dettes héritées de vingt-cinq années de financement à crédit de ce qu’on a appelé le modèle français. » La pente était dangereuse. « C’est bien l’euro qui est directement en risque, prévenait-il, quand les mem­bres de la zone ne respectent pas leurs engagements. » Le grand vent de la campagne présidentielle a emporté ces avertissements. Nicolas Sarkozy n’a pas voulu inaugurer sa présidence par un plan d’austérité. La crise de 2008 s’en est chargée pour lui.
Venue des débordements en cascade du système politique et financier américain, l’alerte allait être très sérieuse. La crise financière privée menaçait l’économie de la planète. Déjà surendettés, les États se sont encore endettés pour éviter les files d’attente aux guichets des banques. Et la crise des finances privées s’est transformée en crise des finances publiques. Elle est arrivée par le pays le plus vulnérable, la Grèce, affectant bientôt toute la zone euro.
La France avait déjà pris la mesure du risque. La catastrophe grecque a servi de révélateur et d’accélérateur. Le gouvernement français avait engagé la réduction des effectifs de fonctionnaires (150 000 en quatre ans – cependant que, depuis trente ans, l’État en avait recruté 300 000, les collectivités territoriales 450 000, et les hôpitaux 200 000), mais surtout il procédait, en 2010, à la réforme des retraites, en allongeant de deux ans la durée du travail.
C’était une double rupture : avec le mythe de la réduction du temps de travail et avec l’endettement sans fin pour financer le déficit des pensions. Un an plus tard, le nouveau plan prévoit d’avancer d’une année le passage final à 62 ans. Que s’est-il passé entre-temps ? La chute de la Grèce, sa quasi-faillite, la révélation, quotidienne, en direct, des conséquences de son délabrement financier. L’année dernière, nos syndicats défilaient tous les mois dans la rue pour défendre la retraite à 60 ans. Vont-ils recommencer ? Et François Hollande n’est-il pas de plus en plus tenu par ces réalités ? La refondation du modèle français ne passe plus par la dépense et la dette mais par le travail et la production. Merci les Grecs. François d'Orcival, de l'Institut