Τρίτη 3 Ιουλίου 2012
Έξωση στο ΠΑΣΟΚ και απ’ τη Χαριλάου Τρικούπη! 2012-07-01 12:56:54
Το σκεφτόταν ο Ευάγγελος Βενιζέλος να εγκαταλείψει το ΠΑΣΟΚ, το νέο, υπερσύγχρονο (και πανάκριβο) κτίριο της Ιπποκράτους, που εγκαινιάστηκε ως έδρα του επί ΓΑΠ. Όχι ότι μπορεί να κάνει και άλλο. Ο ιδιοκτήτης του κτιρίου, που το νοικιάζει (για 70.000 ευρώ το μήνα) έχει να πάρει ενοίκιο εδώ και επτά μήνες και, προχωρά τις διαδικασίες για έξωση. Όμως, το κόμμα κινδυνεύει να μείνει άστεγο. Γιατί, αν ο Ευ. Βενιζέλος έλεγε πως το ΠΑΣΟΚ θα “επιστρέψει” στο παλιό του κτίριο (το οποίο διατηρεί), στη...
Χαριλάου Τρικούπη, αυτό δεν γίνεται. Όπως αποκαλύπτει σήμερα η iTabloid, του κάνουν έξωση και από εκεί!
Ο ιδιοκτήτης του κτιρίου της Χαριλάου Τρικούπη, ο επιχειρηματίας Σίμος Εφραίμογλου (εισαγωγικός οίκος χαλιών), έχει και αυτός να λάβει ενοίκια από το ΠΑΣΟΚ, εδώ και οκτώ μήνες. Το νοίκι, ανέρχεται στις 11.000 ευρώ το μήνα. Κάντε τον υπολογισμό του “φεσιού”. Χθες, ο επιχειρηματίας προχώρησε στο (προ)τελευταίο του όπλο: Εξέδωσε διαταγή πληρωμής! Στη διαταγή, με αριθμό 13361, ο επιχειρηματίας ζητά από το ΠΑΣΟΚ να εξοφλήσει τα ενοίκια εντός ενός μήνα, πριν προχωρήσει σε έξωση.
Με δεδομένο ότι τα φέσια του ΠΑΣΟΚ φτάνουν, όπως έχει πει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τα 130 εκατομμύρια ευρώ και ο εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης ετοιμάζεται να ασκήσει διώξεις σε τραπεζικά στελέχη για τα θαλασσοδάνεια που χορήγησαν (και) στο ΠΑΣΟΚ, το να λάβει τα ενοίκια, είναι μάλλον απίθανο. Ό,τι και να βρουν οι ορκωτοί λογιστές που ψάχνουν τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, ερευνώντας οικονομικά σκάνδαλα με τζακούζι και personal trainers, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπίαΕπισημαίνουμε ότι το ΠΑΣΟΚ χρωστάει δεκάδες ενοίκια και σε πολλά άλλα κτίρια, όπως στη Ροδόπη (Νομαρχιακή Επιτροπή), την Κομοτηνή (ήδη έγινε έξωση και κατάσχεση της περιουσίας) και πολλά ακόμα. Και αυτοί, θα φτιάξουν την οικονομία της χώρας, όταν δεν μπορούν να φτιάξουν τα του οίκου τους;
Από itabloid
Greki-Gr
Χαριλάου Τρικούπη, αυτό δεν γίνεται. Όπως αποκαλύπτει σήμερα η iTabloid, του κάνουν έξωση και από εκεί!
Ο ιδιοκτήτης του κτιρίου της Χαριλάου Τρικούπη, ο επιχειρηματίας Σίμος Εφραίμογλου (εισαγωγικός οίκος χαλιών), έχει και αυτός να λάβει ενοίκια από το ΠΑΣΟΚ, εδώ και οκτώ μήνες. Το νοίκι, ανέρχεται στις 11.000 ευρώ το μήνα. Κάντε τον υπολογισμό του “φεσιού”. Χθες, ο επιχειρηματίας προχώρησε στο (προ)τελευταίο του όπλο: Εξέδωσε διαταγή πληρωμής! Στη διαταγή, με αριθμό 13361, ο επιχειρηματίας ζητά από το ΠΑΣΟΚ να εξοφλήσει τα ενοίκια εντός ενός μήνα, πριν προχωρήσει σε έξωση.
Με δεδομένο ότι τα φέσια του ΠΑΣΟΚ φτάνουν, όπως έχει πει και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, τα 130 εκατομμύρια ευρώ και ο εισαγγελέας Γρηγόρης Πεπόνης ετοιμάζεται να ασκήσει διώξεις σε τραπεζικά στελέχη για τα θαλασσοδάνεια που χορήγησαν (και) στο ΠΑΣΟΚ, το να λάβει τα ενοίκια, είναι μάλλον απίθανο. Ό,τι και να βρουν οι ορκωτοί λογιστές που ψάχνουν τα οικονομικά του ΠΑΣΟΚ, ερευνώντας οικονομικά σκάνδαλα με τζακούζι και personal trainers, η ζημιά έχει ήδη γίνει. Το ΠΑΣΟΚ, βρίσκεται ένα βήμα πριν από τη χρεοκοπίαΕπισημαίνουμε ότι το ΠΑΣΟΚ χρωστάει δεκάδες ενοίκια και σε πολλά άλλα κτίρια, όπως στη Ροδόπη (Νομαρχιακή Επιτροπή), την Κομοτηνή (ήδη έγινε έξωση και κατάσχεση της περιουσίας) και πολλά ακόμα. Και αυτοί, θα φτιάξουν την οικονομία της χώρας, όταν δεν μπορούν να φτιάξουν τα του οίκου τους;
Από itabloid
Greki-Gr
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης μάθημα για το ευρώ Δευτέρα, 02 Ιούλιος 2012 23:26
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία, όταν το αδύνατο γίνεται ξαφνικά το αναπόφευκτο. Οι ευρωπαίοι ηγέτες που συμμετείχαν στην πιο πρόσφατη από μια μακρά σειρά συνόδων κορυφής των Βρυξελλών για τη διάσωση του ευρώ καλά θα έκαναν να το έχουν στο μυαλό τους.
Νωρίτερα φέτος, ο Ivan Krastev, ο λαμπρός φιλόσοφος της Βουλγαρίας και σχολιαστής, συγκέντρωσε μια ομάδα Ρώσων εμπειρογνωμόνων και ιστορικών για την 'αναπαράσταση' των τελευταίων χρόνων της Σοβιετικής υπερδύναμης. Φιλοξενούμενοι στο Ινστιτούτο Επιστημών του Ανθρώπου στη Βιέννη, οι ειδικοί εξήγησαν τη δυναμική της Σοβιετικής αποσύνθεσης σε ένα μικρό αριθμό υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι απόψεις που ανταλλάχθησαν έδειξαν ότι υπάρχει ένα μάθημα για το ίδιο το ευρώ σε όλο αυτό.
Η πεποίθηση πως ότι και αν συμβεί το κράτος και το σοσιαλιστικό σύστημα θα παρέμενε αμετάβλητο, οδήγησε στην πτώση του πολιτικού κόσμου της Σοβιετικής Ένωσης.
Αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί, τότε είναι απίθανο ότι θα λάβετε τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα για να το εμποδίσετε. Ο κ. Krastev σημειώνει ότι το λάθος του Mikhail Gorbachev ήταν να πιστεύει στην έμφυτη ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί, αλλά όχι και να μεταρρυθμιστεί.
Κατά τη στιγμή της κατάρρευσης το 1992, η ακατανίκητη παρόρμηση για διάλυση προήλθε από το κέντρο - ήταν η Ρωσία και όχι τα περιφερειακά κράτη που αποσχίστηκε. Όπως είπε ο κ. Krastev: «Ήταν απόφαση της Ρωσίας να απαλλαγεί από την Ένωση και όχι η μόνιμη επιθυμία των Βαλτικών Δημοκρατιών να ξεφύγουν αυτό που τελικά σφράγισε την τύχη του σοβιετικού κράτους.»
Ίσως θα έπρεπε εδώ αντί για Σοβιετική Ένωση να διαβάζουμε ευρωζώνη; Και αντί για μια αποσχιστική Ρωσία μια δυσαρεστημένη Γερμανία; Και ναι και όχι.
Όχι, επειδή η ευρωζώνη δεν είναι μια αυτοκρατορία χτισμένη σε ένα καταδικασμένο οικονομικό σύστημα. Όποιες και αν είναι οι αδυναμίες του σχεδιασμού του, το ευρώ στηρίζεται στη σύμπραξη πρόθυμων δημοκρατικών κρατών. Ούτε είναι το ενιαίο νόμισμα η αιτία των οικονομικών δεινών της Ευρώπης. Η παγκόσμια κρίση ήταν ένα προϊόν του αγγλοσαξονικού μοντέλου του φιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Όσοι κατηγορούν την ευρωζώνη για την κατάσταση, όπως η Ισπανία, θα πρέπει να εξετάσουν τη δεινή κατάσταση χωρών όπως η Βρετανία και η Ουγγαρία που έχουν διατηρήσει τα δικά τους νομίσματα.
Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, οι χάρτες της ηπείρου έπρεπε να χαραχθούν εκ νέου ώστε να περιλάβουν τα δώδεκα νέα κράτη που προέκυψαν από τα συντρίμμια. Εθνική ταυτότητα και σύνορα όμως θα έμεναν ανέπαφα, αν οι Γερμανοί γυρνούσαν στο γερμανικό μάρκο, οι Γάλλοι στο φράγκο και οι Έλληνες στη δραχμή.
Η διάλυση της ευρωζώνης δεν είναι αναπόφευκτη.
Η Γερμανία φοβάται ότι αν συμβιβαστεί πολύ σύντομα και συμφωνήσει στην έκδοση ευρωομολόγων, οι εταίροι της θα κάνουν πίσω τόσο από την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία όσο και την δέσμευση για βαθύτερη ενοποίηση της οικονομικής διαχείρισης. Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και οι υπόλοιποι υποστηρίζουν ότι ελλείψει αξιόπιστων μέτρων βραχυπρόθεσμης στήριξης, οι οικονομίες τους θα παραμένουν παγιδευμένες στο φαύλο κύκλο του χρέους και του αποπληθωρισμού. Και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο. Αυτό που λείπει είναι η εμπιστοσύνη που να οδηγεί στον ουσιαστικό συμβιβασμό.
Παρόλες τις διαφορές, οι ομοιότητες με την Σοβιετική Ένωση εξακολουθούν να είναι ενδιαφέρουσες. Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι το ευρώ θα επιβιώσει, επειδή θα ήταν αδιανόητο να εξετάσουμε καν οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο. Το κόστος της αποτυχίας, σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, απλά θα ήταν υπερβολικά υψηλό.
Ωστόσο, αυτή η πεποίθηση προσφέρει όλο και λιγότερη σιγουριά απέναντι στις επερχόμενες οικονομικές και πολιτικές καταιγίδες. Οι Σοβιετικοί θεωρούσαν ότι η απραξία θα βοηθούσε να διατηρήσουν τα πράγματα ως είχαν. Έμαθαν στη συνέχεια, ότι η αδράνεια είναι μια απόφαση όπως όλες οι άλλες. Το να λέμε ότι η διάλυση του ευρώ θα φέρει τον όλεθρο στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία δεν αρκεί για να την αποτρέψει.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα το αμετάβλητο στην ευρωζώνη – ούτε καν στην ΕΕ. Οι θεσμοί αυτοί είναι το προϊόν ιστορικών περιστάσεων και πολιτικού οράματος. Ο σημερινός κόσμος δεν είναι αυτός ακριβώς που οραματίστηκαν όμως οι ιδρυτές της ΕΕ ούτε οι αρχιτέκτονες του ενιαίου νομίσματος.
Το τέλος του ψυχρού πολέμου έδρασε καταλυτικά γα τη δημιουργία του ευρώ. Η γιγάντια προσπάθεια της νομισματικής ένωσης είχε συζητηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά η κατάρρευση του κομμουνισμού και η γερμανική επανένωση έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο. Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, η ευρωζώνη δεν είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει υπό το βάρος των δικών της αντιφάσεων, αλλά δεν είναι και η επιβίωση της αναπόφευκτη.
Νωρίτερα φέτος, ο Ivan Krastev, ο λαμπρός φιλόσοφος της Βουλγαρίας και σχολιαστής, συγκέντρωσε μια ομάδα Ρώσων εμπειρογνωμόνων και ιστορικών για την 'αναπαράσταση' των τελευταίων χρόνων της Σοβιετικής υπερδύναμης. Φιλοξενούμενοι στο Ινστιτούτο Επιστημών του Ανθρώπου στη Βιέννη, οι ειδικοί εξήγησαν τη δυναμική της Σοβιετικής αποσύνθεσης σε ένα μικρό αριθμό υπαλλήλων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι απόψεις που ανταλλάχθησαν έδειξαν ότι υπάρχει ένα μάθημα για το ίδιο το ευρώ σε όλο αυτό.
Η πεποίθηση πως ότι και αν συμβεί το κράτος και το σοσιαλιστικό σύστημα θα παρέμενε αμετάβλητο, οδήγησε στην πτώση του πολιτικού κόσμου της Σοβιετικής Ένωσης.
Αν νομίζετε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβεί, τότε είναι απίθανο ότι θα λάβετε τα απαραίτητα προληπτικά μέτρα για να το εμποδίσετε. Ο κ. Krastev σημειώνει ότι το λάθος του Mikhail Gorbachev ήταν να πιστεύει στην έμφυτη ανωτερότητα του σοσιαλισμού. Αυτό σήμαινε ότι θα μπορούσε να διατηρηθεί, αλλά όχι και να μεταρρυθμιστεί.
Κατά τη στιγμή της κατάρρευσης το 1992, η ακατανίκητη παρόρμηση για διάλυση προήλθε από το κέντρο - ήταν η Ρωσία και όχι τα περιφερειακά κράτη που αποσχίστηκε. Όπως είπε ο κ. Krastev: «Ήταν απόφαση της Ρωσίας να απαλλαγεί από την Ένωση και όχι η μόνιμη επιθυμία των Βαλτικών Δημοκρατιών να ξεφύγουν αυτό που τελικά σφράγισε την τύχη του σοβιετικού κράτους.»
Ίσως θα έπρεπε εδώ αντί για Σοβιετική Ένωση να διαβάζουμε ευρωζώνη; Και αντί για μια αποσχιστική Ρωσία μια δυσαρεστημένη Γερμανία; Και ναι και όχι.
Όχι, επειδή η ευρωζώνη δεν είναι μια αυτοκρατορία χτισμένη σε ένα καταδικασμένο οικονομικό σύστημα. Όποιες και αν είναι οι αδυναμίες του σχεδιασμού του, το ευρώ στηρίζεται στη σύμπραξη πρόθυμων δημοκρατικών κρατών. Ούτε είναι το ενιαίο νόμισμα η αιτία των οικονομικών δεινών της Ευρώπης. Η παγκόσμια κρίση ήταν ένα προϊόν του αγγλοσαξονικού μοντέλου του φιλελεύθερου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού. Όσοι κατηγορούν την ευρωζώνη για την κατάσταση, όπως η Ισπανία, θα πρέπει να εξετάσουν τη δεινή κατάσταση χωρών όπως η Βρετανία και η Ουγγαρία που έχουν διατηρήσει τα δικά τους νομίσματα.
Όταν κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, οι χάρτες της ηπείρου έπρεπε να χαραχθούν εκ νέου ώστε να περιλάβουν τα δώδεκα νέα κράτη που προέκυψαν από τα συντρίμμια. Εθνική ταυτότητα και σύνορα όμως θα έμεναν ανέπαφα, αν οι Γερμανοί γυρνούσαν στο γερμανικό μάρκο, οι Γάλλοι στο φράγκο και οι Έλληνες στη δραχμή.
Η διάλυση της ευρωζώνης δεν είναι αναπόφευκτη.
Η Γερμανία φοβάται ότι αν συμβιβαστεί πολύ σύντομα και συμφωνήσει στην έκδοση ευρωομολόγων, οι εταίροι της θα κάνουν πίσω τόσο από την αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία όσο και την δέσμευση για βαθύτερη ενοποίηση της οικονομικής διαχείρισης. Ιταλοί, Ισπανοί, Πορτογάλοι και οι υπόλοιποι υποστηρίζουν ότι ελλείψει αξιόπιστων μέτρων βραχυπρόθεσμης στήριξης, οι οικονομίες τους θα παραμένουν παγιδευμένες στο φαύλο κύκλο του χρέους και του αποπληθωρισμού. Και οι δύο πλευρές έχουν δίκιο. Αυτό που λείπει είναι η εμπιστοσύνη που να οδηγεί στον ουσιαστικό συμβιβασμό.
Παρόλες τις διαφορές, οι ομοιότητες με την Σοβιετική Ένωση εξακολουθούν να είναι ενδιαφέρουσες. Σκεφτείτε πόσες φορές έχουμε ακούσει ότι το ευρώ θα επιβιώσει, επειδή θα ήταν αδιανόητο να εξετάσουμε καν οποιοδήποτε άλλο ενδεχόμενο. Το κόστος της αποτυχίας, σύμφωνα με αυτό το επιχείρημα, απλά θα ήταν υπερβολικά υψηλό.
Ωστόσο, αυτή η πεποίθηση προσφέρει όλο και λιγότερη σιγουριά απέναντι στις επερχόμενες οικονομικές και πολιτικές καταιγίδες. Οι Σοβιετικοί θεωρούσαν ότι η απραξία θα βοηθούσε να διατηρήσουν τα πράγματα ως είχαν. Έμαθαν στη συνέχεια, ότι η αδράνεια είναι μια απόφαση όπως όλες οι άλλες. Το να λέμε ότι η διάλυση του ευρώ θα φέρει τον όλεθρο στην ευρωπαϊκή και την παγκόσμια οικονομία δεν αρκεί για να την αποτρέψει.
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρέπει να αναγνωρίσουν ότι δεν υπάρχει τίποτα το αμετάβλητο στην ευρωζώνη – ούτε καν στην ΕΕ. Οι θεσμοί αυτοί είναι το προϊόν ιστορικών περιστάσεων και πολιτικού οράματος. Ο σημερινός κόσμος δεν είναι αυτός ακριβώς που οραματίστηκαν όμως οι ιδρυτές της ΕΕ ούτε οι αρχιτέκτονες του ενιαίου νομίσματος.
Το τέλος του ψυχρού πολέμου έδρασε καταλυτικά γα τη δημιουργία του ευρώ. Η γιγάντια προσπάθεια της νομισματικής ένωσης είχε συζητηθεί πολλές φορές στο παρελθόν, αλλά η κατάρρευση του κομμουνισμού και η γερμανική επανένωση έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο. Σε αντίθεση με τη Σοβιετική Ένωση, η ευρωζώνη δεν είναι καταδικασμένη να καταρρεύσει υπό το βάρος των δικών της αντιφάσεων, αλλά δεν είναι και η επιβίωση της αναπόφευκτη.
Ο βασιλιάς είναι γυμνός Δευτέρα, 02 Ιούλιος 2012 23:28
Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007 ξεπεράστηκε, χωρίς να φέρει την καταστροφή, την οποία πολλοί προεξοφλούσαν. Αν κάτι καταστράφηκε, αυτό είναι η αξιοπιστία της σύγχρονης οικονομικής επιστήμης. Σύμφωνα με την οικονομική θεωρία και τα μοντέλα τα οποία χρησιμοποιούν οι κεντρικοί τραπεζίτες και η ακαδημαϊκή κοινότητα, η κρίση αυτή δεν μπορούσε να συμβεί… Αρα δεν συνέβη. Ομως, η πραγματικότητα ήρθε αντιμέτωπη με τα οικονομικά μοντέλα. Και καθώς κατέρρεε η παγκόσμια οικονομία, κατέρρεε και η οικονομική θεωρία και αποδεικνυόταν ανεπαρκές εργαλείο πολιτικής διαχείρισης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι οι βασικές αρχές της οικονομικής επιστήμης
είναι πλέον άχρηστες. Οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης θα ισχύουν πάντα και πουθενά δεν είναι αυτό πιο εμφανές από το δολάριο.
Το βρόμικο μυστικό της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας είναι ότι τα μοντέλα τα οποία χρησιμοποιούν οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις για να διαχειρίζονται την οικονομία παραγνωρίζουν τη σημασία του ανθρώπινου παράγοντα, αλλά και την καταλυτική επιρροή τού τραπεζικού και χρηματοοικονομικού συστήματος. Οι αρχές στις οποίες στηρίζεται η οικονομική ανάλυση είναι καταρχάς η παραδοχή ότι όσοι συμμετέχουν στην οικονομία και κατ’
επέκταση στις αγορές, όλες τις αγορές, από τα ακίνητα μέχρι τις μετοχές, έχουν «λογικές προσμονές». Η δεύτερη παραδοχή αφορά την αποτελεσματική κατανομή των οικονομικών πόρων, δηλαδή το γεγονός ότι οι πόροι, από τη ρευστότητα μέχρι τις πρώτες ύλες, κατευθύνονται από τις ίδιες τις αγορές στο σημείο και τη δραστηριότητα που είναι πιο οικονομικά παραγωγικά. Επιπλέον, η οικονομική θεωρία, η οποία στο ξεκίνημά της είχε επικεντρωθεί κυρίως στην ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μεταλλάχθηκε σε ένα κλάδο των μαθηματικών. Εξισώσεις χρησιμοποιούνταν για να περιγράψουν κάθε οικονομική δραστηριότητα, από την πιθανότητα αποπληρωμής στεγαστικών δανείων μέχρι τη ζήτηση του πετρελαίου.
Οπως, όμως, ακριβώς στο παραμύθι με τα ρούχα του βασιλιά, η κρίση η οποία ξέσπασε πριν από 4 περίπου χρόνια απέδειξε το προφανές. Τα ρούχα δεν υπήρχαν, ο βασιλιάς κυκλοφορούσε γυμνός. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τις οικονομικές θεωρίες και τα μαθηματικά μοντέλα.Οταν ο πρώην διοικητής της Fed, κ. Α. Γκρίνσπαν, άνοιγε τις στρόφιγγες της ρευστότητας πριν από οκτώ χρόνια, ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και κανένας άλλος κεντρικός τραπεζίτης, πρόεδρος, πρωθυπουργός, ή υπουργός Οικονομικών μπορούσε να φανταστεί το ντόμινο το οποίο ξεκινούσε. Η οικονομία έβγαινε από τη μίνι ύφεση του 2001, οι τιμές των ακινήτων σκαρφάλωναν, τα στεγαστικά δάνεια ήταν φθηνά, χρηματοοικονομικά εργαλεία υπόσχονταν αφενός τη δημιουργία προϊόντων για κάθε όρεξη ρίσκου, ανάλογα με το προφίλ κάθε επενδυτή, η Κίνα παρήγαγε φθηνά προϊόντα για τον ανεπτυγμένο κόσμο, όπου όλοι πίστευαν σε μία αέναη περίοδο ευπορίας.
Ανεπαρκείς εξηγήσεις
Πώς να μην το πιστεύουν άλλωστε; Οικονομολόγοι και κεντρικοί τραπεζίτες εξηγούσαν ότι η παγκόσμια οικονομία είχε πλέον εισέλθει σε μία νέα πραγματικότητα. Η νέα αυτή πραγματικότητα, την οποία περιέγραφαν και εξηγούσαν λεπτομερώς τα μοντέλα, έδινε «επιστημονική» βάση σε κάθε λογής συμπεριφορά. Από τον αγοραστή ακινήτου με στεγαστικό δάνειο το οποίο θα ήταν δυσβάστακτο χωρίς διαρκή αύξηση των οικογενειακών εσόδων. Την τράπεζα, η οποία χορηγούσε το ίδιο δάνειο βασισμένη στην υπόθεση ότι η τιμή του ακινήτου, το μοναδικό εχέγγυο του δανείου, θα ανέβαινε διαρκώς. Το συνταξιοδοτικό ταμείο, το οποίο επένδυε τα λεφτά των ασφαλισμένων σε «τοξικά» προϊόντα, αξιολογημένα από τους Standard & Poor’s και Moody’s ως «ΑΑΑ», πιο ασφαλή δηλαδή από οτιδήποτε άλλο. Τις επενδυτικές τράπεζες, οι οποίες «πιάστηκαν» και οι ίδιες στο παιχνίδι τους, πιστεύοντας αυτά τα οποία έλεγαν οι ίδιοι οι πωλητές τους στους πελάτες τους, φορτώνοντας τους ισολογισμούς τους με σύνθετα τιτλοποημένα ομόλογα. Τους ίδιους τους πωλητές, υψηλά αμειβόμενα στελέχη της Γουόλ Στριτ, οι οποίοι μετά από κάθε deal υπολόγιζαν ήδη το bonus του επόμενου χρόνου. Αλλωστε τα οικονομικά μοντέλα έδιναν «επιστημονική» βάση. Και αν τα μοντέλα διαφωνούσαν με την πραγματικότητα, τότε απλώς η πραγματικότητα ήταν λανθασμένη.
Κατάρρευση της θεωρίας
Οταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, ήταν φυσικό επακόλουθο να καταρρεύσει το οικοδόμημα των οικονομικών θεωριών, των μοντέλων και των μαθηματικών εξισώσεων. Και αυτό το οποίο αναδείχθηκε είναι το γεγονός ότι η πραγματικότητα και κατ’ επέκταση η οικονομία είναι στη βάση της απρόβλεπτη και ασταθής. Οπως ακριβώς και οι άνθρωποι. Και εκεί επανέρχονται οι βασικές αρχές της οικονομίας, οι οποίες, αντίθετα από τα περίπλοκα και τελικά ανεπαρκή μοντέλα και μαθηματικές εξισώσεις, αποδεδειγμένα είναι ικανές να εξηγήσουν την πραγματικότητα.
Μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος χωρίς δολάριο;
Στην έξαρση της κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008, μόλις χρεοκοπούσε η Lehman Brothers, η αντανακλαστική αντίδραση των επενδυτών ήταν η αποφυγή κάθε μορφής ρίσκου. Καθώς το πλέον ασφαλές πάγιο μέχρι σήμερα είναι τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα, οι επενδυτές έτρεξαν σε αυτά, ακόμα και όταν, λόγω ζήτησης, το επιτόκιο τους ήταν αρνητικό. Και αυτό είναι λογικό μέχρι σήμερα. Ομως, όλα τα οικονομικά μοντέλα βασίζονται στην παραδοχή αυτή. Οτι δηλαδή το αμερικανικό νόμισμα και τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα είναι το σημαντικότερο καταφύγιο αποφυγής κινδύνου. Και δεν υπάρχει μοντέλο το οποίο να έχει εξετάσει το ενδεχόμενο συστημικού κινδύνου της ίδιας της αμερικανικής οικονομίας. Δηλαδή το ενδεχόμενο ο κίνδυνος να προέρχεται από την ίδια τη βάση της οικονομίας των ΗΠΑ, το δολάριο και τα κρατικά ομόλογα. Αν υπάρχει ένας οικονομικός νόμος ο οποίος δεν μπορεί να καταργηθεί είναι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Και τη στιγμή αυτή, με τη Fed να χρηματοδοτεί την ίδια την αμερικανική κυβέρνηση τυπώνοντας δολάρια, το υπέρογκο δημόσιο χρέος των ΗΠΑ, το διαρκώς αυξανόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα, η προσφορά δολαρίων ποτέ στην ιστορία δεν ήταν υψηλότερη. Την ίδια στιγμή, καθώς πυκνώνουν οι ανησυχίες ότι ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχει μπει η Fed διαρκώς διογκώνεται, η ζήτηση δολαρίων περιορίζεται. Και όσο και αν αυτό μπορεί σήμερα να φαίνεται απίθανο και απρόβλεπτο και κανένα μοντέλο να μην το αντιμετωπίζει, είναι εντούτοις δυνατόν η κυριαρχία του δολαρίου στην παγκόσμια οικονομία, το εμπόριο και κυρίως ως απόλυτο καταφύγιο αποφυγής κινδύνου να τεθεί υπό δοκιμασία.
είναι πλέον άχρηστες. Οι νόμοι της προσφοράς και της ζήτησης θα ισχύουν πάντα και πουθενά δεν είναι αυτό πιο εμφανές από το δολάριο.
Το βρόμικο μυστικό της σύγχρονης οικονομικής θεωρίας είναι ότι τα μοντέλα τα οποία χρησιμοποιούν οι κεντρικές τράπεζες και οι κυβερνήσεις για να διαχειρίζονται την οικονομία παραγνωρίζουν τη σημασία του ανθρώπινου παράγοντα, αλλά και την καταλυτική επιρροή τού τραπεζικού και χρηματοοικονομικού συστήματος. Οι αρχές στις οποίες στηρίζεται η οικονομική ανάλυση είναι καταρχάς η παραδοχή ότι όσοι συμμετέχουν στην οικονομία και κατ’
επέκταση στις αγορές, όλες τις αγορές, από τα ακίνητα μέχρι τις μετοχές, έχουν «λογικές προσμονές». Η δεύτερη παραδοχή αφορά την αποτελεσματική κατανομή των οικονομικών πόρων, δηλαδή το γεγονός ότι οι πόροι, από τη ρευστότητα μέχρι τις πρώτες ύλες, κατευθύνονται από τις ίδιες τις αγορές στο σημείο και τη δραστηριότητα που είναι πιο οικονομικά παραγωγικά. Επιπλέον, η οικονομική θεωρία, η οποία στο ξεκίνημά της είχε επικεντρωθεί κυρίως στην ανάλυση της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μεταλλάχθηκε σε ένα κλάδο των μαθηματικών. Εξισώσεις χρησιμοποιούνταν για να περιγράψουν κάθε οικονομική δραστηριότητα, από την πιθανότητα αποπληρωμής στεγαστικών δανείων μέχρι τη ζήτηση του πετρελαίου.
Οπως, όμως, ακριβώς στο παραμύθι με τα ρούχα του βασιλιά, η κρίση η οποία ξέσπασε πριν από 4 περίπου χρόνια απέδειξε το προφανές. Τα ρούχα δεν υπήρχαν, ο βασιλιάς κυκλοφορούσε γυμνός. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τις οικονομικές θεωρίες και τα μαθηματικά μοντέλα.Οταν ο πρώην διοικητής της Fed, κ. Α. Γκρίνσπαν, άνοιγε τις στρόφιγγες της ρευστότητας πριν από οκτώ χρόνια, ούτε ο ίδιος, αλλά ούτε και κανένας άλλος κεντρικός τραπεζίτης, πρόεδρος, πρωθυπουργός, ή υπουργός Οικονομικών μπορούσε να φανταστεί το ντόμινο το οποίο ξεκινούσε. Η οικονομία έβγαινε από τη μίνι ύφεση του 2001, οι τιμές των ακινήτων σκαρφάλωναν, τα στεγαστικά δάνεια ήταν φθηνά, χρηματοοικονομικά εργαλεία υπόσχονταν αφενός τη δημιουργία προϊόντων για κάθε όρεξη ρίσκου, ανάλογα με το προφίλ κάθε επενδυτή, η Κίνα παρήγαγε φθηνά προϊόντα για τον ανεπτυγμένο κόσμο, όπου όλοι πίστευαν σε μία αέναη περίοδο ευπορίας.
Ανεπαρκείς εξηγήσεις
Πώς να μην το πιστεύουν άλλωστε; Οικονομολόγοι και κεντρικοί τραπεζίτες εξηγούσαν ότι η παγκόσμια οικονομία είχε πλέον εισέλθει σε μία νέα πραγματικότητα. Η νέα αυτή πραγματικότητα, την οποία περιέγραφαν και εξηγούσαν λεπτομερώς τα μοντέλα, έδινε «επιστημονική» βάση σε κάθε λογής συμπεριφορά. Από τον αγοραστή ακινήτου με στεγαστικό δάνειο το οποίο θα ήταν δυσβάστακτο χωρίς διαρκή αύξηση των οικογενειακών εσόδων. Την τράπεζα, η οποία χορηγούσε το ίδιο δάνειο βασισμένη στην υπόθεση ότι η τιμή του ακινήτου, το μοναδικό εχέγγυο του δανείου, θα ανέβαινε διαρκώς. Το συνταξιοδοτικό ταμείο, το οποίο επένδυε τα λεφτά των ασφαλισμένων σε «τοξικά» προϊόντα, αξιολογημένα από τους Standard & Poor’s και Moody’s ως «ΑΑΑ», πιο ασφαλή δηλαδή από οτιδήποτε άλλο. Τις επενδυτικές τράπεζες, οι οποίες «πιάστηκαν» και οι ίδιες στο παιχνίδι τους, πιστεύοντας αυτά τα οποία έλεγαν οι ίδιοι οι πωλητές τους στους πελάτες τους, φορτώνοντας τους ισολογισμούς τους με σύνθετα τιτλοποημένα ομόλογα. Τους ίδιους τους πωλητές, υψηλά αμειβόμενα στελέχη της Γουόλ Στριτ, οι οποίοι μετά από κάθε deal υπολόγιζαν ήδη το bonus του επόμενου χρόνου. Αλλωστε τα οικονομικά μοντέλα έδιναν «επιστημονική» βάση. Και αν τα μοντέλα διαφωνούσαν με την πραγματικότητα, τότε απλώς η πραγματικότητα ήταν λανθασμένη.
Κατάρρευση της θεωρίας
Οταν ξέσπασε η χρηματοπιστωτική κρίση, ήταν φυσικό επακόλουθο να καταρρεύσει το οικοδόμημα των οικονομικών θεωριών, των μοντέλων και των μαθηματικών εξισώσεων. Και αυτό το οποίο αναδείχθηκε είναι το γεγονός ότι η πραγματικότητα και κατ’ επέκταση η οικονομία είναι στη βάση της απρόβλεπτη και ασταθής. Οπως ακριβώς και οι άνθρωποι. Και εκεί επανέρχονται οι βασικές αρχές της οικονομίας, οι οποίες, αντίθετα από τα περίπλοκα και τελικά ανεπαρκή μοντέλα και μαθηματικές εξισώσεις, αποδεδειγμένα είναι ικανές να εξηγήσουν την πραγματικότητα.
Μπορεί να υπάρξει ένας κόσμος χωρίς δολάριο;
Στην έξαρση της κρίσης τον Σεπτέμβριο του 2008, μόλις χρεοκοπούσε η Lehman Brothers, η αντανακλαστική αντίδραση των επενδυτών ήταν η αποφυγή κάθε μορφής ρίσκου. Καθώς το πλέον ασφαλές πάγιο μέχρι σήμερα είναι τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα, οι επενδυτές έτρεξαν σε αυτά, ακόμα και όταν, λόγω ζήτησης, το επιτόκιο τους ήταν αρνητικό. Και αυτό είναι λογικό μέχρι σήμερα. Ομως, όλα τα οικονομικά μοντέλα βασίζονται στην παραδοχή αυτή. Οτι δηλαδή το αμερικανικό νόμισμα και τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα είναι το σημαντικότερο καταφύγιο αποφυγής κινδύνου. Και δεν υπάρχει μοντέλο το οποίο να έχει εξετάσει το ενδεχόμενο συστημικού κινδύνου της ίδιας της αμερικανικής οικονομίας. Δηλαδή το ενδεχόμενο ο κίνδυνος να προέρχεται από την ίδια τη βάση της οικονομίας των ΗΠΑ, το δολάριο και τα κρατικά ομόλογα. Αν υπάρχει ένας οικονομικός νόμος ο οποίος δεν μπορεί να καταργηθεί είναι ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης. Και τη στιγμή αυτή, με τη Fed να χρηματοδοτεί την ίδια την αμερικανική κυβέρνηση τυπώνοντας δολάρια, το υπέρογκο δημόσιο χρέος των ΗΠΑ, το διαρκώς αυξανόμενο δημοσιονομικό έλλειμμα, η προσφορά δολαρίων ποτέ στην ιστορία δεν ήταν υψηλότερη. Την ίδια στιγμή, καθώς πυκνώνουν οι ανησυχίες ότι ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχει μπει η Fed διαρκώς διογκώνεται, η ζήτηση δολαρίων περιορίζεται. Και όσο και αν αυτό μπορεί σήμερα να φαίνεται απίθανο και απρόβλεπτο και κανένα μοντέλο να μην το αντιμετωπίζει, είναι εντούτοις δυνατόν η κυριαρχία του δολαρίου στην παγκόσμια οικονομία, το εμπόριο και κυρίως ως απόλυτο καταφύγιο αποφυγής κινδύνου να τεθεί υπό δοκιμασία.
Γερμανικό δημοψήφισμα-απάντηση στον Μόντι; Δευτέρα, 02 Ιούλιος 2012 23:22
Ο νότος νίκησε, τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα ανέδειξαν τον Ιταλό πρωθυπουργό σε ήρωα αλλά η Συμφωνία των Βρυξελλών δεν σηματοδότησε και το τέλος της ενδο-ευρωπαϊκής διαμάχης για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους. Η Άνγκελα Μέρκελ υποχώρησε αλλά η Ευρώπη αναμένει την επόμενη κίνηση της που πιθανολογείται ότι θα είναι ματ.
Ο απόηχος της ιστορικής για την ΕΕ Συνόδου Κορυφής της περασμένης εβδομάδας δεν λέει να κοπάσει καθώς έρχονται στη δημοσιότητα νέες πληροφορίες για τα όσα έγιναν στο Επίπεδο 60, στον πέμπτο όροφο του κτιρίου Justus Lipsius, ενώ πληθαίνουν τα ερωτήματα εάν οι αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών είναι επαρκείς για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους που ταλανίζει την ευρωζώνη. Αλλωστε έχει αρχίσει ήδη να γίνεται κουβέντα για δύο σχετικά πιθανά δημοψηφίσματα, στη Γερμανία και τη Βρετανία, με απρόβλεπτο αποτέλεσμα.
Το iPad που δεν άφηνε από τα χέρια της η Ανγκελα Μέρκελ ούτε όταν πήγαινε στην τουαλέτα προκειμένου να ενημερώνεται διαρκώς για τις εξελίξεις στον ποδοσφαιρικό αγώνα Ιταλία - Γερμανία, η ιδιαίτερα σκληρή απέναντι στον ευρωπαϊκό Νότο στάση που επέδειξαν οι ηγέτες της Φινλανδίας και της Ολλανδίας και η κίνηση του Πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Μόντι να απειλήσει ακόμα και με παραίτηση εάν δεν βρεθεί λύση στο αδιέξοδο, περιγράφονται με πολλές λεπτομέρειες στις ευρωπαϊκές εφημερίδες. «Ηταν το απόλυτο σόου του Μάριο Μόντι», αναφέρει ευρωπαίος αξιωματούχος στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς», ενώ ένας άλλος αξιωματούχος που ήταν παρών λέει για τις έντονες αντιπαραθέσεις που σημειώθηκαν γύρω στις τρεις τα ξημερώματα: «Το θέαμα δεν ήταν ωραίο. Η διαδικασία δεν υπήρξε καθόλου ευχάριστη».
Ωστόσο, πλέον το καίριο ερώτημα που τίθεται από όλες τις πλευρές είναι εάν με τα μέτρα που αποφασίστηκαν θα γίνει δυνατόν να ξεπεραστεί η κρίση. Με τον τίτλο: «Νίκη για τη Ρώμη; Συγγνώμη, Μόντι, αλλά είσαι ακόμα 1,9 τρισ. ευρώ πίσω», ο Μπεν Τσου στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ» παρατηρεί ότι το ποσό που διαθέτουν τα δύο ταμεία διάσωσης, δηλαδή το EFSF και το ESM, ανέρχεται πλέον στα 500 δισ. ευρώ. Σε σύγκριση όμως με το ιταλικό χρέος που βρίσκεται στο 1,9 τρισ. ευρώ είναι τόσο άνισο όσο, για να χρησιμοποιήσουμε και μια ποδοσφαιρική μεταφορά που τόσο επίκαιρη είναι, το να προσπαθεί να εξουδετερώσει ένας βρετανός μέσος τον ιταλό μαέστρο της μπάλας Αντρέα Πίρλο. Τι θα γίνει εάν οι επενδυτές αποφασίσουν να ξεφορτωθούν γρήγορα όσα περισσότερα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα μπορούν; Οπως παρατηρεί ο Χόλγκερ Σμίντινγκ της τράπεζας Μπέρενμπεργκ, «το να παρέμβεις με περιορισμένα μέσα είναι σαν πρόσκληση στις αγορές να σπεκουλάρουν εναντίον σου».
Και μπορεί οι ευρωπαίοι ηγέτες να πιστεύουν ότι πλέον η ευρωζώνη οδεύει σε ηλιόλουστα λιβάδια σταθερότητας, πολλοί όμως οικονομικοί αναλυτές θεωρούν ότι ο δρόμος μπροστά είναι μακρύς και δύσκολος. Το εξοργισμένο γερμανικό Κοινοβούλιο διατηρεί βέτο για τη χρήση των ταμείων διάσωσης, παρατηρεί ο Λίαμ Χάλιγκαν στη «Σάντεϊ Τέλεγκραφ», και η άμεση χρηματοδότηση των τραπεζών χρειάζεται να κριθεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Αυτό είναι πιθανό να γίνει έπειτα από δημοψήφισμα - το πρώτο στη μεταπολεμική Ιστορία της Γερμανίας. Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι Γερμανοί δεν θα στηρίξουν το «nein»; Αλλωστε κουβέντα για δημοψήφισμα γίνεται και στη Βρετανία, η οποία βέβαια δεν ανήκει στην ευρωζώνη. Ωστόσο χθες στελέχη των Συντηρητικών πίεσαν τον Πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον να προσφύγει στις κάλπες για τις μελλοντικές σχέσεις της χώρας με τις Βρυξέλλες. Εκείνος είπε ότι αυτό πρέπει να γίνει αλλά αργότερα, τόνισε όμως ότι θέλει να αλλάξει τη νομοθεσία για κοινωνικά, εργασιακά και εσωτερικά θέματα.
Ο απόηχος της ιστορικής για την ΕΕ Συνόδου Κορυφής της περασμένης εβδομάδας δεν λέει να κοπάσει καθώς έρχονται στη δημοσιότητα νέες πληροφορίες για τα όσα έγιναν στο Επίπεδο 60, στον πέμπτο όροφο του κτιρίου Justus Lipsius, ενώ πληθαίνουν τα ερωτήματα εάν οι αποφάσεις των ευρωπαίων ηγετών είναι επαρκείς για να αντιμετωπιστεί η κρίση χρέους που ταλανίζει την ευρωζώνη. Αλλωστε έχει αρχίσει ήδη να γίνεται κουβέντα για δύο σχετικά πιθανά δημοψηφίσματα, στη Γερμανία και τη Βρετανία, με απρόβλεπτο αποτέλεσμα.
Το iPad που δεν άφηνε από τα χέρια της η Ανγκελα Μέρκελ ούτε όταν πήγαινε στην τουαλέτα προκειμένου να ενημερώνεται διαρκώς για τις εξελίξεις στον ποδοσφαιρικό αγώνα Ιταλία - Γερμανία, η ιδιαίτερα σκληρή απέναντι στον ευρωπαϊκό Νότο στάση που επέδειξαν οι ηγέτες της Φινλανδίας και της Ολλανδίας και η κίνηση του Πρωθυπουργού της Ιταλίας Μάριο Μόντι να απειλήσει ακόμα και με παραίτηση εάν δεν βρεθεί λύση στο αδιέξοδο, περιγράφονται με πολλές λεπτομέρειες στις ευρωπαϊκές εφημερίδες. «Ηταν το απόλυτο σόου του Μάριο Μόντι», αναφέρει ευρωπαίος αξιωματούχος στην ισπανική εφημερίδα «Ελ Παΐς», ενώ ένας άλλος αξιωματούχος που ήταν παρών λέει για τις έντονες αντιπαραθέσεις που σημειώθηκαν γύρω στις τρεις τα ξημερώματα: «Το θέαμα δεν ήταν ωραίο. Η διαδικασία δεν υπήρξε καθόλου ευχάριστη».
Ωστόσο, πλέον το καίριο ερώτημα που τίθεται από όλες τις πλευρές είναι εάν με τα μέτρα που αποφασίστηκαν θα γίνει δυνατόν να ξεπεραστεί η κρίση. Με τον τίτλο: «Νίκη για τη Ρώμη; Συγγνώμη, Μόντι, αλλά είσαι ακόμα 1,9 τρισ. ευρώ πίσω», ο Μπεν Τσου στην εφημερίδα «Ιντιπέντεντ» παρατηρεί ότι το ποσό που διαθέτουν τα δύο ταμεία διάσωσης, δηλαδή το EFSF και το ESM, ανέρχεται πλέον στα 500 δισ. ευρώ. Σε σύγκριση όμως με το ιταλικό χρέος που βρίσκεται στο 1,9 τρισ. ευρώ είναι τόσο άνισο όσο, για να χρησιμοποιήσουμε και μια ποδοσφαιρική μεταφορά που τόσο επίκαιρη είναι, το να προσπαθεί να εξουδετερώσει ένας βρετανός μέσος τον ιταλό μαέστρο της μπάλας Αντρέα Πίρλο. Τι θα γίνει εάν οι επενδυτές αποφασίσουν να ξεφορτωθούν γρήγορα όσα περισσότερα ισπανικά και ιταλικά ομόλογα μπορούν; Οπως παρατηρεί ο Χόλγκερ Σμίντινγκ της τράπεζας Μπέρενμπεργκ, «το να παρέμβεις με περιορισμένα μέσα είναι σαν πρόσκληση στις αγορές να σπεκουλάρουν εναντίον σου».
Και μπορεί οι ευρωπαίοι ηγέτες να πιστεύουν ότι πλέον η ευρωζώνη οδεύει σε ηλιόλουστα λιβάδια σταθερότητας, πολλοί όμως οικονομικοί αναλυτές θεωρούν ότι ο δρόμος μπροστά είναι μακρύς και δύσκολος. Το εξοργισμένο γερμανικό Κοινοβούλιο διατηρεί βέτο για τη χρήση των ταμείων διάσωσης, παρατηρεί ο Λίαμ Χάλιγκαν στη «Σάντεϊ Τέλεγκραφ», και η άμεση χρηματοδότηση των τραπεζών χρειάζεται να κριθεί από το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας. Αυτό είναι πιθανό να γίνει έπειτα από δημοψήφισμα - το πρώτο στη μεταπολεμική Ιστορία της Γερμανίας. Ποιος μπορεί να είναι σίγουρος ότι οι Γερμανοί δεν θα στηρίξουν το «nein»; Αλλωστε κουβέντα για δημοψήφισμα γίνεται και στη Βρετανία, η οποία βέβαια δεν ανήκει στην ευρωζώνη. Ωστόσο χθες στελέχη των Συντηρητικών πίεσαν τον Πρωθυπουργό Ντέιβιντ Κάμερον να προσφύγει στις κάλπες για τις μελλοντικές σχέσεις της χώρας με τις Βρυξέλλες. Εκείνος είπε ότι αυτό πρέπει να γίνει αλλά αργότερα, τόνισε όμως ότι θέλει να αλλάξει τη νομοθεσία για κοινωνικά, εργασιακά και εσωτερικά θέματα.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)