Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2012
ΔΡΑΣΗ :Αν είστε ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ (κι όχι μόνο), διαβάστε αυτό Πίσω
Αν είστε ασφαλισμένοι στο ΙΚΑ (κι όχι μόνο), διαβάστε αυτό Πίσω
Αναρτήθηκε 14/12/2012
Oι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ έχουν εδώ και πολλά χρόνια τις υψηλότερες ασφαλιστικές εισφορές στη χώρα. Οι συντριπτικά περισσότεροι δουλεύουν παραγωγικά στον ιδιωτικό τομέα. Ως μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα ως επί το πλείστον δεν φοροδιαφεύγουν και δεν εργάζονται σε μονοπώλια, ώστε να αποσπούν από το κοινωνικό σύνολο πολύ μεγαλύτερους μισθούς από αυτούς που τους αναλογούν, με βάση την παραγωγικότητά τους. Για πολλά χρόνια απολάμβαναν χειρότερες υπηρεσίες υγείας σε σχέση με τις προνομιούχες ομάδες, ενώ λάμβαναν και πολύ χαμηλότερες συντάξεις και άλλες συνταξιοδοτικές παροχές, σχετικά με τις εισφορές που είχαν πληρώσει (εξαίρεση η κατώτατη σύνταξη). Πρόκειται δε για πολύ μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Το 2010 ήταν ασφαλισμένοι περίπου 2,2 εκ. άνθρωποι ενώ οι συνταξιούχοι που λαμβάνουν κύρια σύνταξη είναι περίπου 1 εκ. άνθρωποι.
Η επιχορήγηση στο ΙΚΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό, στα πλαίσια της τριμερούς χρηματοδότησης των ταμείων το 2012 έφτασε τα 3,7 δις ευρώ. Ήταν δηλαδή περίπου 3.700 ευρώ ανά συνταξιούχο.
Από το 2013 και μέχρι το 2016, με βάση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που ψήφισε η κυβέρνηση, η επιχορήγηση αυτή μειώνεται από τα 3,7 στα 2,2 δις ευρώ το χρόνο. Χάνουν δηλαδή οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ αθροιστικά στα τέσσερα επόμενα χρόνια 6 δις ευρώ, ή 6000 ευρώ ανά συνταξιούχο, αφού η ετήσια επιδότηση ανά συνταξιούχο πέφτει από τα 3,7 στα 2,2 χιλιάδες ευρώ.
Τι γίνεται όμως με τα άλλα ταμεία, τα λεγόμενα και ευγενή;
Ας πάρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το ταμείο του ΤΑΠ-ΟΤΕ με περίπου 46.000 συνταξιούχους έλαβε το 2012 επιχορήγηση από το κράτος 535 εκ. ευρώ. Επιδότηση από τον προϋπολογισμό 11 χιλ. ευρώ ανά συνταξιούχο. Τριπλάσια από αυτή του ΙΚΑ. Η επιδότηση αυτή με βάση το μεσοπρόθεσμο θα παραμείνει η ίδια, απείραχτη, 535 εκ. από τώρα μέχρι και το 2016. Έτσι η διαφορά στην επιδότηση που λαμβάνει ο συνταξιούχος του ΙΚΑ από το ένα τρίτο της επιδότησης του ΤΑΠ-ΟΤΕ γίνεται το ένα πέμπτο.
Αντίστοιχα συμβαίνουν και με την επιδότηση του ταμείου της ΔΕΗ(1), η οποία μένει απείραχτη όσο ήταν και το 2012, 579 εκ. μέχρι το 2016. Δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα των περίπου 35000 συνταξιούχων, 16 χιλιάδες περίπου ευρώ ανά συνταξιούχο.
Σε μια εποχή ακραίας κρίσης, η κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ και η τρόικα δηλώνουν ότι προχωρούν σε εκλογίκευση του συστήματος δίνοντας «μάχη κατά των συντεχνιών». Στο ασφαλιστικό σύστημα, που αποτελεί το 1/3 των δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε όμως, με τις οριζόντιες περικοπές που έκανε στις παροχές (χωρίς να λάβει ουσιαστικά υπόψη τι είχε ο καθένας ως τώρα πληρώσει σε ασφαλιστικές εισφορές), μια τεράστια αντιμεταρρύθμιση εις βάρος των ασφαλισμένων του ΙΚΑ. Κάτι που είναι όχι μόνο άδικο και αντιαναπτυξιακό, αλλά και ευθέως αντικοινωνικό, αν σκεφτεί κανείς ότι αφορά τους ίδιους ανθρώπους που έχουν ήδη οδηγηθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, όταν οι χρονίως ευνοημένοι από τα παραδοσιακά κόμματα προστατεύονται (κατά το δυνατόν), ακόμα και τώρα από την τρικομματική κυβέρνηση και την τρόικα.
Το χειρότερο όμως είναι ότι υπό το πρόσχημα της μνημονιακής ή της αντιμνημονιακής ρητορείας κανείς ουσιαστικά δεν συζητά για την ουσία των μεταρρυθμίσεων, αλλά και για τον τρόπο που -με δικαιοσύνη αλλά και με επιδίωξη της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής- θα κατανεμηθούν τα σημερινά βάρη και τα μελλοντικά οφέλη της αναγκαστικής προσαρμογής. Υπονομεύουν έτσι η μεν κυβέρνηση τις μεταρρυθμίσεις, στις οποίες υποκριτικά ομνύει, η δε αντιπολίτευση την κοινωνική συνοχή, εν ονόματι της οποίας εκστρατεύει. Όσο για την τρόικα, αυτή κυνικά συμβιβάζει τις εκάστοτε σκοπιμότητες δανειστών και κυβερνώντων.
(1) Το θέμα του ταμείου της ΔΕΗ είναι ως γνωστόν πιο σύνθετο λόγω της εμπλοκής του με την περιουσία της ΔΕΗ, καθώς η ΔΕΗ λειτουργούσε μέχρι την ιδιωτικοποίησή της και ως ασφαλιστικό ταμείο και είχε συνεπώς και σοβαρές ασφαλιστικές υποχρεώσεις. Η σχετική αναλογιστική μελέτη όμως, όπως εξηγεί ο κατ’ εξοχήν ειδικός στα θέματα του ασφαλιστικού συστήματος καθηγητής κ. Π. Τήνιος, δεν στηρίζεται στις εισφορές (με αντίστοιχο τοκισμό τους), αλλά στις παροχές. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι η ΔΕΗ είχε την υποχρέωση να καλύψει ό,τι χρέος θα δημιουργηθεί στο μέλλον με βάση το ύψος των συνταξιοδοτικών παροχών που είχαν θεσμοθετηθεί. Το ταμείο όμως έδινε εξωπραγματικές παροχές σε σχέση με τις εισφορές. Παροχές που είχαν εξασφαλιστεί μέσω της καταχρηστικής χρήσης της πολιτικής ισχύος. Αποτέλεσμα να έχουν ήδη πάρει οι ασφαλισμένοι της ΔΕΗ, μόνο από το 2000 και μετά, πάνω από 5 δις από τον κρατικό προϋπολογισμό, ποσό πολύ πάνω από την συνολική αξία ολόκληρης της ΔΕΗ όταν έγινε η αποκρατικοποίηση.
Η επιχορήγηση στο ΙΚΑ από τον κρατικό προϋπολογισμό, στα πλαίσια της τριμερούς χρηματοδότησης των ταμείων το 2012 έφτασε τα 3,7 δις ευρώ. Ήταν δηλαδή περίπου 3.700 ευρώ ανά συνταξιούχο.
Από το 2013 και μέχρι το 2016, με βάση το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα που ψήφισε η κυβέρνηση, η επιχορήγηση αυτή μειώνεται από τα 3,7 στα 2,2 δις ευρώ το χρόνο. Χάνουν δηλαδή οι ασφαλισμένοι του ΙΚΑ αθροιστικά στα τέσσερα επόμενα χρόνια 6 δις ευρώ, ή 6000 ευρώ ανά συνταξιούχο, αφού η ετήσια επιδότηση ανά συνταξιούχο πέφτει από τα 3,7 στα 2,2 χιλιάδες ευρώ.
Τι γίνεται όμως με τα άλλα ταμεία, τα λεγόμενα και ευγενή;
Ας πάρουμε δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα. Το ταμείο του ΤΑΠ-ΟΤΕ με περίπου 46.000 συνταξιούχους έλαβε το 2012 επιχορήγηση από το κράτος 535 εκ. ευρώ. Επιδότηση από τον προϋπολογισμό 11 χιλ. ευρώ ανά συνταξιούχο. Τριπλάσια από αυτή του ΙΚΑ. Η επιδότηση αυτή με βάση το μεσοπρόθεσμο θα παραμείνει η ίδια, απείραχτη, 535 εκ. από τώρα μέχρι και το 2016. Έτσι η διαφορά στην επιδότηση που λαμβάνει ο συνταξιούχος του ΙΚΑ από το ένα τρίτο της επιδότησης του ΤΑΠ-ΟΤΕ γίνεται το ένα πέμπτο.
Αντίστοιχα συμβαίνουν και με την επιδότηση του ταμείου της ΔΕΗ(1), η οποία μένει απείραχτη όσο ήταν και το 2012, 579 εκ. μέχρι το 2016. Δηλαδή με τα σημερινά δεδομένα των περίπου 35000 συνταξιούχων, 16 χιλιάδες περίπου ευρώ ανά συνταξιούχο.
Σε μια εποχή ακραίας κρίσης, η κυβέρνηση ΝΔ/ΠΑΣΟΚ/ΔΗΜΑΡ και η τρόικα δηλώνουν ότι προχωρούν σε εκλογίκευση του συστήματος δίνοντας «μάχη κατά των συντεχνιών». Στο ασφαλιστικό σύστημα, που αποτελεί το 1/3 των δαπανών της κεντρικής κυβέρνησης, πραγματοποίησε όμως, με τις οριζόντιες περικοπές που έκανε στις παροχές (χωρίς να λάβει ουσιαστικά υπόψη τι είχε ο καθένας ως τώρα πληρώσει σε ασφαλιστικές εισφορές), μια τεράστια αντιμεταρρύθμιση εις βάρος των ασφαλισμένων του ΙΚΑ. Κάτι που είναι όχι μόνο άδικο και αντιαναπτυξιακό, αλλά και ευθέως αντικοινωνικό, αν σκεφτεί κανείς ότι αφορά τους ίδιους ανθρώπους που έχουν ήδη οδηγηθεί κατά εκατοντάδες χιλιάδες στην ανεργία, όταν οι χρονίως ευνοημένοι από τα παραδοσιακά κόμματα προστατεύονται (κατά το δυνατόν), ακόμα και τώρα από την τρικομματική κυβέρνηση και την τρόικα.
Το χειρότερο όμως είναι ότι υπό το πρόσχημα της μνημονιακής ή της αντιμνημονιακής ρητορείας κανείς ουσιαστικά δεν συζητά για την ουσία των μεταρρυθμίσεων, αλλά και για τον τρόπο που -με δικαιοσύνη αλλά και με επιδίωξη της διατήρησης της κοινωνικής συνοχής- θα κατανεμηθούν τα σημερινά βάρη και τα μελλοντικά οφέλη της αναγκαστικής προσαρμογής. Υπονομεύουν έτσι η μεν κυβέρνηση τις μεταρρυθμίσεις, στις οποίες υποκριτικά ομνύει, η δε αντιπολίτευση την κοινωνική συνοχή, εν ονόματι της οποίας εκστρατεύει. Όσο για την τρόικα, αυτή κυνικά συμβιβάζει τις εκάστοτε σκοπιμότητες δανειστών και κυβερνώντων.
(1) Το θέμα του ταμείου της ΔΕΗ είναι ως γνωστόν πιο σύνθετο λόγω της εμπλοκής του με την περιουσία της ΔΕΗ, καθώς η ΔΕΗ λειτουργούσε μέχρι την ιδιωτικοποίησή της και ως ασφαλιστικό ταμείο και είχε συνεπώς και σοβαρές ασφαλιστικές υποχρεώσεις. Η σχετική αναλογιστική μελέτη όμως, όπως εξηγεί ο κατ’ εξοχήν ειδικός στα θέματα του ασφαλιστικού συστήματος καθηγητής κ. Π. Τήνιος, δεν στηρίζεται στις εισφορές (με αντίστοιχο τοκισμό τους), αλλά στις παροχές. Θεωρήθηκε δηλαδή ότι η ΔΕΗ είχε την υποχρέωση να καλύψει ό,τι χρέος θα δημιουργηθεί στο μέλλον με βάση το ύψος των συνταξιοδοτικών παροχών που είχαν θεσμοθετηθεί. Το ταμείο όμως έδινε εξωπραγματικές παροχές σε σχέση με τις εισφορές. Παροχές που είχαν εξασφαλιστεί μέσω της καταχρηστικής χρήσης της πολιτικής ισχύος. Αποτέλεσμα να έχουν ήδη πάρει οι ασφαλισμένοι της ΔΕΗ, μόνο από το 2000 και μετά, πάνω από 5 δις από τον κρατικό προϋπολογισμό, ποσό πολύ πάνω από την συνολική αξία ολόκληρης της ΔΕΗ όταν έγινε η αποκρατικοποίηση.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Capital.gr
ΦΟΔΡΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ Καμένη γη... το εσωτερικό των Ανεξάρτητων Ελλήνων
ΦΟΔΡΗ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ
Καμένη γη... το εσωτερικό των Ανεξάρτητων Ελλήνων
Του Δημήτρη Τσιούφου
Σε έναν διαλυτικό «αιματηρό» πόλεμο εξελίσσεται η σφοδρή αντιπαράθεση στο εσωτερικό των Ανεξάρτητων Ελλήνων, καθώς χθες όχι μόνο αποχώρησαν οι βουλευτές Κ. Μαρκόπουλος και Γ. Κουράκος, αλλά κατήγγειλαν ευθέως τη διασύνδεση του Γ. Βουλγαράκη με κέντρα που χρηματοδοτούν το κόμμα του Π. Καμμένου.
Οι χθεσινές εξελίξεις ξεκίνησαν με την παραίτηση του μέχρι πρότινος γραμματέα της Κ.Ο. του κόμματος, Κ. Μαρκόπουλου, ο οποίος ήταν εκείνος που την περασμένη Δευτέρα ξεκίνησε τη σύγκρουση με τον Π. Καμμένο και χθες με την επιστολή της αποχώρησής του, τον κατήγγειλε πως «επιζητούσε τη χαοτική άσκηση μικροπολιτικής, γιατί δεν είχε σχέδιο και πολιτική ατζέντα».
Ο κ. Μαρκόπουλος υπογράμμισε ότι «οι Ανεξάρτητοι Ελληνες δεν είχαν καμία δομημένη οργάνωση, αφού κάποιοι επέλεγαν συνειδητά το μικρό. Δεν είχαν σχέδιο, ούτε καν εβδομαδιαία ή μηνιαία πολιτική ατζέντα», ενώ τόνισε πως «φλερτάραμε με το δολάριο, χωρίς καν να γνωρίζουμε τι σημαίνει αλλαγή νομίσματος και το μόνο που καταφέρναμε ήταν να στέλνουμε τους πολίτες να στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή».
Η «βόμβα», ωστόσο, έσκασε λίγο μετά την έναρξη της θυελλώδους συνεδρίασης της Κ.Ο., όταν ο βουλευτής Β΄ Πειραιώς, Γ. Κουράκος, υποστήριξε ότι του τηλεφώνησε ο Γ. Βουλγαράκης και τον... επέπληξε, λέγοντάς του ότι «τώρα που σας βρήκαμε λεφτά, εσείς πάτε να το διαλύσετε». Σύμφωνα, μάλιστα με τον κ. Κουράκο ανάλογη τηλεφωνική επικοινωνία είχε ο κ. Βουλγαράκης και με τον Χρ. Ζώη και εμφανίστηκε διατεθειμένος τόσο ο ίδιος όσο και ο πρώην εκπρόσωπος των ΑΝ.ΕΛ. να μεταβούν στον εισαγγελέα και να ζητήσουν την άρση του τηλεφωνικού τους απορρήτου, ώστε να επιβεβαιωθούν οι συνομιλίες τους με τον Γ. Βουλγαράκη.
«Αν υποκρύπτονται άνθρωποι, όπως ο Γιώργος Βουλγαράκης, που βρίσκουν λεφτά για τους Ανεξάρτητους Έλληνες, εγώ δεν έχω θέση στο κόμμα. Είπα ότι θα πάω στον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου για να ζητήσω άρση του τηλεφωνικού απορρήτου. Το ίδιο προτίθεται να κάνει και ο Χρήστος Ζώης. Ζήτησα από τον Π. Καμμένο να κάνει το ίδιο και αυτός», δήλωσε ο Γ. Κουράκος, αποχωρώντας από τη συνεδρίαση της Κ.Ο., ενώ λίγο αργότερα στην ανακοίνωση της παραίτησής του έκανε λόγο για επικοινωνιακή παλινωδία, αστοχία συγκρότησης μιας αξιόπιστης πρότασης, απουσία ιδεολογικής ταυτότητας και «πολιτικά άλματα συμπόρευσης με τον ΣΥΡΙΖΑ».
Ο Γ. Βουλγαράκης, από την πλευρά του, με ανάρτησή του στο twitter ουσιαστικά παραδέχθηκε τις συνομιλίες του με τους Γ. Κουράκο και Χρ. Ζώη, σημειώνοντας πως «είναι κρίμα που ιδιωτικές συζητήσεις ανάμεσα σε παλιούς φίλους και συναγωνιστές, από καθαρό και μόνο ενδιαφέρον, μετατρέπονται σε ?επιχειρήματα? αλληλοεξόντωσης και εκκαθάρισης προσωπικών λογαριασμών». Προσωπικά, πρόσθεσε «είμαι από επιλογή εκτός πολιτικής και ως εκ τούτου, όσοι προσπαθούν να με εμπλέξουν καθ' οιονδήποτε τρόπο, στις εσωτερικές τους διαμάχες, επειδή απλώς ο Π. Καμμένος είναι φίλος μου, αν δεν κατάλαβαν λάθος, τότε εξυπηρετούν άλλα και σε κάθε περίπτωση, ύποπτα συμφέροντα».
Οσο για τον ίδιο τον Π. Καμμένο, τόσο κατά τη διάρκεια όσο και μετά τη συνεδρίαση της Κ.Ο. ισχυρίστηκε (ως όφειλε ενώπιον των εμβρόντητων βουλευτών του κόμματός του) ότι «δεν έχουμε ούτε χρηματοδότες, ούτε αφεντικά», κήρυξε «ανένδοτο αγώνα κατά της αποστασίας», ενώ αναφερόμενος στις αποχωρήσεις των Κ. Μαρκόπουλου και Γ. Κουράκου υποστήριξε πως «είναι ξεκάθαρο ότι έχουμε να κάνουμε με ένα σχέδιο διάλυσης των Ανεξάρτητων Ελλήνων, απόλυτα ερασιτεχνικό, αλλά προωθούμενο από επαγγελματίες, που στηρίζουν την τρόικα».
Λίγο αργότερα μάλιστα και καθώς είχε κατηγορηθεί πως καθυστερεί τη σύγκληση του ιδρυτικού Συνεδρίου του κόμματος, προκειμένου να το ελέγχει, ανακοίνωσε την έναρξη των προσυνεδριακών διαδικασιών με την πραγματοποίηση στις 21 Δεκεμβρίου της 1ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης, στην οποία θα συμμετάσχουν οι πολιτευτές, οι συντονιστικές επιτροπές και οι γραμματείες των Ανεξαρτήτων Ελλήνων.
En Égypte, la grogne sociale rattrape les islamistes
En Égypte, la grogne sociale rattrape les islamistes
Mots clés : Egypte, Mohammed Morsi, Frères Musulmans
Par Adrien JaulmesMis à jour | publié Réactions (15)
Par Adrien JaulmesMis à jour | publié Réactions (15)
Devant le palais présidentiel, au Caire, jeudi. Le slogan sur le mur promet que «la révolution continuera sans les Frères musulmans». Crédits photo : Petr David Josek/AP
REPORTAGE - Les Frères musulmans voient s'effriter leur soutien populaire depuis leur accession au pouvoir.
Envoyé spécial au CaireLes façades du quartier d'Aïn al-Sira sont encore couvertes d'affiches de campagne des Frères musulmans: le visage patelin de Mohammed Morsi et le fléau de la balance, symbole du parti Liberté et Justice (PLJ), la formation des Frères. Avec ses rues non pavées, des troupeaux de moutons qui fouillent les tas d'ordures et des barres d'immeuble en mauvais ciment dont la plomberie court sur la façade, Aïn al-Sira est un faubourg pauvre comme il y en a beaucoup dans l'immense mégapole du Caire, en Égypte. Pendant des décennies, ces quartiers populaires ont été les bastions du parti islamiste, interdit et pourchassé sous le régime de Moubarak. Les institutions charitables et les services sociaux des Frères musulmans palliaient les défaillances du gouvernement. Les Frères étaient vus comme une alternative à la corruption et à l'inefficacité des autorités égyptiennes et leur slogan, «l'islam est la solution», catalysait tous les espoirs.
Le quartier d'Aïn al-Sira a voté massivement pour le PLJ aux législatives de l'hiver dernier. Puis pour Mohammed Morsi à la présidentielle de juin 2012. Mais depuis, la popularité des islamistes est en chute libre. «On a tous voté pour les Frères musulmans», dit Mohammed Nour, un mécanicien qui travaille dans l'un des nombreux garages du quartier, où l'on désosse des voitures pour en réparer d'autres. «On pensait qu'ils étaient des gens bien, des gens honnêtes et que les choses allaient changer. Mais en fait la situation n'a fait qu'empirer: les prix ont grimpé en flèche, l'essence, les cigarettes, tout. Et il n'y a plus de travail: les chauffeurs de taxis, les ouvriers journaliers, les employés du bâtiment, personne ne travaille plus.»
Dans le café el-Hadaba, les clients discutent de politique sous la télé qui diffuse un feuilleton sentimental. «On était tous pour la révolution, on était comme des captifs qu'on libère soudain. Maintenant, je regrette l'époque de Moubarak: il y avait de la corruption, mais on avait la sécurité et on pouvait nourrir nos familles», dit un vieux monsieur édenté. «Moi aussi j'ai voté Morsi, mais je ne recommencerai pas. Il fait des discours pour rien, des promesses qu'il ne tient pas et annonce des mesures qu'il annule aussitôt», dit un autre client. «Ils s'appellent Frères musulmans, mais ce n'est qu'une façade, en fait ils travaillent pour leurs propres intérêts, pas ceux du peuple.»
Les chars face à la rue
Même le quartier des orfèvres, moins dépendant des visiteurs étrangers, est touché par la crise politique. «En temps normal, les clients font la queue ici», dit Oussama el-Galla, un joaillier à la boutique pavée de marbre. «Maintenant il n'y a presque personne, les gens n'ont plus d'argent ou ont peur de le dépenser. Les Frères musulmans n'ont aucune idée de la façon de gouverner un pays, ils sont comme des enfants à qui on a donné les clés d'une voiture et qui n'ont jamais appris à la conduire.»Cette chute de popularité des Frères musulmans a commencé dès les élections législatives qui se sont déroulées entre novembre 2011 et janvier 2012. Elle s'est poursuivie jusqu'à l'élection présidentielle de juin 2012, qui a vu la victoire à l'arraché de Mohammed Morsi, avec à peine 52% des voix. Entre les deux périodes, les Frères ont, selon les estimations, perdu presque la moitié de leur base électorale, soit près de 7 millions de votes. Les cinq mois de la présidence de Morsi ont vu encore s'éroder cette popularité. Au moment même où il accédait au pouvoir suprême, quatre-vingts ans après sa création et au sortir de décennies de persécutions, le plus ancien parti islamiste du monde arabe a vu fondre son soutien populaire à une vitesse accélérée.
Pour beaucoup d'observateurs, Morsi a précipité l'adoption de la nouvelle Constitution par crainte de voir se réduire encore la représentation parlementaire de son parti aux prochaines élections législatives, prévues dans deux mois. Mais les quinze derniers jours de crise politique ont accentué la désaffection populaire. Et même si les Frères musulmans parviennent à remporter le référendum constitutionnel de samedi face à une opposition désorganisée, l'image d'un président défendu par les chars face à la rue sera difficile à faire oublier.
Syrie : Moscou et Washington depêchent Brahimi à Damas
Syrie : Moscou et Washington depêchent Brahimi à Damas
Mots clés : Syrie, États-Unis, Russie, Lakhdar Brahimi, Bachar El-Assad
Par Georges MalbrunotMis à jour | publié Réactions (22)
Par Georges MalbrunotMis à jour | publié Réactions (22)
Hillary Clinton et Sergueï Lavrov se sont rencontrés, il y a dix jours à Dublin. Crédits photo : Art Widak / Demotix/Art Widak / Demotix
Alors que le soutien russe à la Syrie fléchit, l'émissaire onusien, Lakhdar Brahimi, pourrait être porteur d'un ultimatum à Bachar el-Assad.
À l'issue de deux sessions de négociations directes à Dublin et Genève, Washington et Moscou ont décidé de dépêcher Lakhdar Brahimi, le médiateur international de l'ONU et de la Ligue arabe, auprès de Bachar el-Assad dans ce qui pourrait s'apparenter à la remise d'un ultimatum pour que le président syrien quitte le pouvoir dans «la dignité», a-t-on appris au sein de l'équipe de l'émissaire onusien.Jeudi, à l'antenne de la BBC en arabe, Robert Ford, l'ancien ambassadeur américain en Syrie, avait annoncé cette initiative, soulignant que les «Russes ont commencé de bouger sous la pression des rebelles sur le terrain». Selon M. Ford, responsable de la Task Force Syrie au Département d'État, «les Russes se rendent compte que bientôt Bachar el-Assad sera isolé à Damas, et qu'il aura perdu son aéroport par où lui parviennent ses armes».
Quelques heures plus tard, Mikhaël Bogdanov, le vice-ministre russe des Affaires étrangères, affirmait que «nous devons regarder la réalité en face, le régime et le gouvernement syrien perdent de plus en plus de terrain». C'est la première fois en vingt mois de crise que Moscou, le plus important allié de Damas avec l'Iran, dresse un tel constat. Est-ce à dire que la Russie, qui n'exclut plus une victoire des rebelles, s'apprête à lâcher un régime poussé dans ses retranchements? Ou s'agit-il de faire monter les enchères avant une négociation avec les États-Unis sur l'avenir du pays et de Bachar el-Assad? Sans doute un peu des deux.
En fait, les négociations semblent assez bien engagées, après deux rencontres: l'une au niveau des ministres des Affaires étrangères, Hillary Clinton et Sergueï Lavrov, il y a dix jours à Dublin, et un second round au niveau des vice-ministres, entre MM. Bogdanov et William Burns, le week-end dernier à Genève. À chaque fois, Lakhdar Brahimi était présent. Genève a marqué une percée, souligne-t-on dans l'entourage de Brahimi. En effet, les Russes ont renoncé à leur exigence que Bachar el-Assad puisse jouer un rôle dans une phase de transition politique. «Pour Moscou, Bachar peut rester président, mais sans compétence, et il ne pourrait pas se présenter à l'élection présidentielle de 2014, contrairement à ce que les Russes souhaitaient à Dublin», ajoute notre source.
«C'est votre dernière chance»
À Genève, Américains et Russes ont également «échangé des noms» de responsables, qui pourraient figurer dans un gouvernement de transition. Cette dernière structure est une «des idées» défendues par Lakhdar Brahimi pour éviter que la Syrie ne s'enfonce encore plus dans la guerre civile (plus de 40.000 morts en vingt mois de répression des opposants). Plusieurs pays auraient également été évoqués pour fournir une terre d'asile à Bachar el-Assad - la Biélorussie, notamment ou d'autres en Amérique latine, mais pas le Venezuela, selon nos informations.Fort d'un début de convergence des positions américano-russes, Lakhdar Brahimi pourrait se rendre dès la semaine prochaine à Damas porteur du message à Assad selon lequel «c'est votre dernière chance de quitter le pouvoir dans la dignité», estime un diplomate de l'équipe du médiateur international.
Côté américain, même si on se félicite de l'évolution de Moscou, on se montre encore extrêmement prudent. «Les Russes vont-ils exercer suffisamment de pressions pour que Bachar quitte le pouvoir?, s'interrogeait jeudi Robert Ford. Nous n'en savons rien. À trois reprises depuis le début de la crise, les Russes nous ont dit qu'ils allaient faire pression sur Assad et ils n'ont rien fait», reconnaît le diplomate américain, vieux briscard du Moyen-Orient. Autre obstacle à surmonter: le veto des opposants à toute négociation avec Bachar el-Assad et à «ceux qui ont du sang sur les mains».
Malgré les écueils, une percée est peut-être enfin en vue dans la crise syrienne. «Maintenant, les Russes sont prêts à négocier», nous déclarait la semaine dernière l'opposant Haytham Manna de la Coordination nationale, qui venait de rencontrer MM. Lavrov et Bogdanov à Moscou. «Les Russes veulent une négociation à deux avec les États-Unis», ajoutait M. Manna que ses interlocuteurs ont surpris par une question sur une possible chute du régime à court terme. Et lorsqu'un membre de la délégation syrienne a répondu à M. Lavrov qu'à «un moment ou à un autre, le palais présidentiel peut très bien être encerclé», le chef de la diplomatie russe a rétorqué «mais nous n'allons pas envoyer des hélicoptères pour protéger le palais» de Bachar el-Assad.
LIRE AUSSI:
Hollande s'en prend à Berlusconi
Hollande s'en prend à Berlusconi
Mots clés : Mario Monti, François Hollande, Silvio Berlusconi
Par François-Xavier BourmaudMis à jour | publié Réactions (9)
François Hollande lors d'une conférence de presse à Bruxelles jeudi soir. Crédits photo : BERTRAND LANGLOIS/AFPRecommanderLe président français a estimé cette nuit à Bruxelles qu'il n'y avait pas de «perspective très sérieuse» pour l'ancien chef du gouvernement italien de succéder à Mario Monti.
Lors de la conférence de presse qui a suivi jeudi soir la réunion avec les dirigeants européens à Bruxelles, François Hollande s'est livré à une charge d'une rare dureté à l'encontre de Silvio Berlusconi. Interrogé sur l'hypothèse d'un retour de l'ancien président du conseil italien, après l'annonce de la démission de Mario Monti, François Hollande s'est déchaîné. «Je ne pense pas qu'il y ait une perspective très sérieuse du côté de Berlusconi», a commencé le président de la République avant de poursuivre: «Avec lui, ce qui est vrai un jour n'est pas forcément vrai le lendemain».
Dans la journée, Silvio Berlusconi avait assisté à Bruxelles à la réunion du PPE, le parti qui rassemble les conservateurs européens. L'ancien président du conseil s'est montré assez surpris d'y retrouver Mario Monti. «Je n'étais pas invité mais il semble que cela ait été assez cocasse», a plaisanté un François Hollande étonnamment agressif. Mais peut-être lui avait-on rapporté les propos de Berlusconi moquant la France et la fuite de ses grandes fortunes à l'étranger.
Europe: Merkel remet les pendules à son heure
Europe: Merkel remet les pendules à son heure
Mots clés : Europe, Grèce, Union Bancaire, François Hollande, Angela Merkel
Par Jean-Jacques MevelMis à jour | publié Réactions (136)
Par Jean-Jacques MevelMis à jour | publié Réactions (136)
Angela Merkel et François Hollande, ce jeudi à Bruxelles. Crédits photo : MICHEL EULER/AFP
La chancelière s'est entretenue avec François Hollande avant l'ouverture du sommet à Bruxelles. Elle a douché les espoirs de Paris, Rome et Madrid d'une Europe financièrement plus généreuse.
De notre correspondant à BruxellesEntre euphorie et frustration, le sixième et dernier sommet européen de l'année a débuté, jeudi soir, dans un parfum de schizophrénie. Côté jardin, l'Europe se hisse enfin hors des urgences de l'euro. Elle a réussi à remettre un peu d'ordre en Grèce et s'apprête à imposer à 6000 banques un code de surveillance unifié. Mais côté cuisine, les feux franco-allemands de l'intégration paraissent plus glaciaux que jamais, au risque de laisser beaucoup de monde sur sa faim.
Les vingt-sept chefs d'État et de gouvernement ont eu de vraies raisons de se célébrer en arrivant à Bruxelles. La Grèce, toute proche du déraillement cet été, est revenue «sur les rails solides» de la monnaie commune. L'Eurogroupe, rassuré, va rouvrir dans les jours qui viennent les robinets d'une aide qui se compte en dizaines de milliards. À l'échelon supérieur l'UEespère briser enfin le cercle vicieux entre dette bancaire et dette d'États en imposant, dès l'an prochain, la surveillance de la BCE aux 6000 établissements de crédits de la zone euro.
Baliser la tâche des années qui viennent
François Hollande voit dans le compromis arraché au petit matin un «accord majeur» qui consacre la capacité des Européens à stabiliser la monnaie commune. Angela Merkel salue une entente «dont on ne peut surestimer l'importance». L'état-major bruxellois se réjouit de voir démentis les Cassandre qui annonçaient, début 2012, l'éclatement de l'euro.Bref, le sommet permet de tourner en beauté la page d'une année épuisante, tout entière vouée à la gestion de crise. Dans le scénario idéal, le huis clos des 27 devait aussi baliser la tâche des années qui viennent, avec sur la table le chantier d'une nouvelle architecture de l'euro. Pour François Hollande, cela signifie plus de solidarité, avec à la clé plus de croissance pour le Sud de l'Europe. Pour Angela Merkel, cela veut dire plus de compétitivité et de réformes sur le modèle nordique. Et aussi davantage de contrôles au niveau central.
Entre le Nord et le Sud, entre la chancelière chrétienne-démocrate et le président socialiste, le malentendu n'est pas nouveau. Il prend simplement un tour plus tranchant à mesure qu'approchent l'automne 2013 et les législatives en Allemagne. Angela Merkel, ultime rempart de la monnaie commune depuis quatre ans souffre de voir contestée sa vision d'avenir. Elle ne veut pas non plus effrayer l'électeur allemand par de grands projets trop coûteux. Pour combler le fossé qui se creuse avec François Hollande, il aurait sans doute fallu plus que le tête-à-tête d'une trentaine de minutes organisé au débotté, juste avant le sommet.
Rapport Van Rompuy enterré
L'intransigeance allemande a fait une première victime en la personne du président du conseil Herman Van Rompuy, chargé depuis juin de dresser les plans d'avenir. Sa feuille de route «Vers une véritable union économique et monétaire», débattue depuis des mois par tout ce que Bruxelles compte d'esprits aiguisés, a été vidée de substance en moins de 36 heures. Sous la pression de Berlin. Exit l'ébauche d'un budget propre à la zone euro. Gommée l'esquisse d'un fond européen d'assurance anticrise. Rayée l'idée d'une émission de dette en commun. Disparu, le calendrier de mise en place sur trois ans.Du coup, la discussion au sommet risque de tourner court. En remettant les pendules bruxelloises à son heure, Merkel douche brutalement les espoirs nourris à Paris, Rome ou Madrid. L'Élysée comptait sur la feuille de route Van Rompuy pour pousser vers une Europe financièrement plus généreuse et soucieuse de soutenir la croissance. Dès jeudi matin, la chancelière a opposé une fin de non-recevoir: elle est prête à aider ses partenaires à se réformer, par des aides temporaires et ciblées. Mais «cela ne doit pas servir de prétexte à mettre en place de nouvelles sources de financement» permanent dont Berlin ne veut pas.
LIRE AUSSI:
«Καμένος» και από Βουλγαράκη
Ο κ. Μαρκόπουλος κατηγόρησε ακόμη τον Π. Καμμένο ότι, επιλέγοντας να επιδεικνύουν οι ΑΝΕΛ «συμπεριφορά μικρού και συμπληρωματικού κόμματος», το μόνο που καταφέρνει είναι να στείλει τους πολίτες στον ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή. «Δεν πείθαμε για την αξιακή και ιδεολογική μας κατεύθυνση, όταν διαλέγαμε φρασεολογία, τακτικές και δράσεις "αντάρτικου πόλεως" και αρνιόμασταν το ρόλο της αστικής σοβαρής και υπεύθυνης αντιπολίτευσης που λείπει από τη χώρα», ήταν το δικό του καρφί.
Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ, μέσα από τη συνεδρίαση της ομάδας των 18 βουλευτών που μετρά πλέον το κόμμα, επιχείρησε να περάσει το μήνυμα ότι η στρόφιγγα των διαρροών έκλεισε. Ο κ. Μαρκόπουλος απείχε από τη συνεδρίαση, παρουσιάζοντας ουσιαστικά τη δική του πολιτική πλατφόρμα για έναν αστικό κεντροδεξιό σχηματισμό που θα κινείται σε αντιμνημονιακή τροχιά.
Αντιθέτως, εκρηκτική ήταν η παρουσία - και η αποχώρηση - του Γιάννη Κουράκου. Ο βουλευτής Β' Πειραιά πήρε τον λόγο με την έναρξη της συνεδρίασης και ανακοίνωσε την ανεξαρτητοποίησή του, καταγγέλλοντας τον κ. Καμμένο ότι συναλλάσσεται στο παρασκήνιο με το κ. Βουλγαράκη, τον οποίο συνέδεσε ευθέως με υπόγεια διακίνηση πολιτικού χρήματος προς το κόμμα. Τις καταγγελίες ήρθε να ενισχύσει και ο παραιτηθείς εκπρόσωπος των ΑΝΕΛ Χρήστος Ζώης, επιβεβαιώνοντας ότι δέχθηκε τηλεφωνική παρέμβαση από τον πρώην υπουργό. «Με ένα κόμμα πίσω από την χρηματοδότηση του οποίου υποκρύπτονται πρόσωπα όπως ο κ. Βουλγαράκης δεν θέλω να έχω σχέση», δήλωσε ο βουλευτής της Β' Πειραιά. Οπως είπε, ο Γ. Βουλγαράκης τού τηλεφώνησε προχθές το απόγευμα, ενώ είχαν να επικοινωνήσουν δέκα χρόνια, προκειμένου να τον πείσει να παραμείνει στο κόμμα. «Τώρα που βρήκαμε λεφτά φεύγεις; Τώρα θέλετε να διαλύσετε το κόμμα;», ήταν το κρίσιμο ερώτημα του πρώην υπουργού που άφησε εμβρόντητο τον βουλευτή, σύμφωνα με τη δική του αφήγηση. «Αν και δεν καταλαβαίνω το ενδιαφέρον σου, δεν μου λες, τον Χρήστο Ζώη πώς θα τον μαζέψεις τώρα που έφυγε;», αναφέρει ότι απάντησε ο κ. Κουράκος. Ο κ. Βουλγαράκης ζήτησε τότε το τηλέφωνο του κ. Ζώη για να παρέμβει και σε εκείνον, ενώ συνέχισε να μιλάει στον πρώτο πληθυντικό, εμφανιζόμενος περίπου ως μέλος του κόμματος Καμμένου.
Τις επίμαχες επαφές επιβεβαίωσε λίγο αργότερα ο πρώην υπουργός, δηλώνοντας «φίλος του κ. Καμμένου», αλλά αρνούμενος (μέσω του προσωπικού λογαριασμού του στο twitter) ότι υποκρύπτουν κάτι επιλήψιμο. «Είναι κρίμα που ιδιωτικές συζητήσεις ανάμεσα σε παλιούς φίλους και συναγωνιστές - από καθαρό και μόνο ενδιαφέρον, μετατρέπονται σε "επιχειρήματα" αλληλοεξόντωσης και εκκαθάρισης προσωπικών λογαριασμών. Προσωπικά είμαι από επιλογή εκτός πολιτικής και έχω δηλώσει κατ' επανάληψη ότι δεν με ενδιαφέρει να ασχοληθώ σε κανένα επίπεδο και με κανένα κόμμα. Ως εκ τούτου, όσοι προσπαθούν να με εμπλέξουν καθ' οιονδήποτε τρόπο στις εσωτερικές τους διαμάχες, επειδή απλώς ο Πάνος Καμμένος είναι φίλος μου, αν δεν κατάλαβαν λάθος, τότε εξυπηρετούν άλλα και σε κάθε περίπτωση, ύποπτα συμφέροντα», ήταν η απάντησή του.
Ο Πάνος Καμμένος επιχείρησε να περάσει στη αντεπίθεση και αποκήρυξε τον «φίλο» Βουλγαράκη. Εκανε λόγο για «ερασιτεχνικό σχέδιο που προωθείται από επαγγελματίες που έχουν στόχο να στηρίξουν την τρόικα και τα πολιτικά όργανά της στην Ελλάδα». Πρόσθεσε ότι «στην αποστασία η ελληνική απάντηση είναι ο ανένδοτος αγώνας». Και επικαλέστηκε τη σκληρή στάση του κόμματός του στη Βουλή για το πόθεν έσχες του κ. Βουλγαράκη, καταλήγοντας ότι «δεν είναι μια θέση που παίρνει κανείς για κάποιον που έχει έστω φίλο και χρηματοδότη».
Τουλάχιστον χθες, πάντως, οι καταγγελίες Κουράκου έφεραν κοντά τον Γιάννη Δημαρά με τον κ. Καμμένο. «Ενα πολιτικό πρόσωπο, όταν έχει κάτι να καταγγείλει, πρέπει να καταθέτει στοιχεία και όχι να πετάει μια κουβέντα και να φεύγει. Δεν τιμά κανέναν μας να μετατρέπει το κόμμα σε δημόσιο κουτσομπολιό», σχολίασε ο επικεφαλής του Αρματος Πολιτών, επιβεβαιώνοντας ότι παραμένει και στο άρμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων. Στη σύνδεση αυτή είναι προφανές ότι οδήγησε και η κίνηση του κ. Καμμένου να εμφανίσει το κόμμα του ως «πατριωτικό κίνημα» που καλύπτει κάθε ιδεολογικό χώρο, «χωρίς δεξιές, κεντρώες ή αριστερές ταμπέλες». Κατηγόρησε δε τον κ. Μαρκόπουλο ότι επέλεξε να πορευθεί «με το όνειρο της νέας Κεντροδεξιάς».
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)