Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012
Από τον Καθηγητή του ΕΜΠ Ευριπίδη Μπίλη:
Για τους σοβαρότατους λόγους που αναφέρει κατωτέρω ο συνάδελφος Θεόδωρος Καρυώτης,
παρακαλείστε να στείλετε ταχυδρομικώς, όχι μόνο τώρα, αλλά και Χριστούγεννα και Πάσχα,
μία οποιαδήποτε κάρτα στο Καστελλόριζο, στη δ/νση:
Δημαρχείο ή Δημοτικό Σχολείο Μεγίστης
Μεγίστη,
851 11 ΚΑΣΤΕΛΛΟΡΙΖΟ
Καλούνται επίσης οι Ομογενείς και οι φοιτητές μας να στείλουν κάρτα από όλες τις γωνιές του πλανήτη, προς:
Megisti Municipality or Elementary School
Megisti,
GR-851 11 KASTELLORIZO
GREECE
Παρακαλείστε να διαβάσετε το πιο κάτω κείμενο του Καθηγητή Καρυώτη για να αντιληφθείτε τη σημασία της αποστολής.
Στόχος, να κατακλυσθεί το Ελληνικό Καστελλόριζο με κάρτες από όλον τον απανταχού του κόσμου Ελληνισμό.
Ευριπίδης
Μπίλλης, Τ. Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ
Mια κάρτα δεν κοστίζει, αξίζει. ΜΙΑ ΟΠΟΙΔΗΠΟΤΕ ΚΑΡΤΑ ΜΑΣ ΑΡΚΕΙ!!!!!!
Διευθυνση: Megisti Municipality or Elementary School, Megisti, GR-851 11 KASTELLORIZO, GREECE
cid:3.1654721790@web28505.
Παρά την σπουδαιότητα του Καστελόριζου, οι πληροφορίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας είναι ανησυχητικές.
Από τον Νοέμβριο υπάρχουν πληροφορίες πως η
Τουρκία αμφισβητεί νομικά το δικαίωμα του συμπλέγματος των νησιών του Καστελόριζου να έχουν υφαλοκρηπίδα.
Καλούμε όλους τους Έλληνες, Ελλάδας, Κύπρου και Διασποράς, να στείλουν μια
κάρτα ή επιστολή στο Καστελόριζο.
Επιμένουμε να σταλεί ταχυδρομικώς, ούτως ώστε να αναγκαστούν τα πλοία να μεταφέρουν τα μηνύματα φυσικά (και όχι ηλεκτρονικά) στο νησί.
Να φανεί έμπρακτα και απτά το ενδιαφέρον μας για το
μικρό αλλά τόσο σημαντικό κομμάτι αυτό του Ελληνισμού.
Μια υλοποιημένη και όχι άυλη παρουσία μας σηματοδοτεί πολλά.
Μια μικρή θυσία, να αγοράσουμε, να γράψουμε και να ταχυδρομήσουμε μια κάρτα, θα αναδείξει στους πάντες
πως αυτό το νησί που δένει Ελλάδα και Κύπρο δεν το ξεχνάμε,
και δεν θα επιτρέψουμε σε κανένα Τούρκο στρατοκράτη να το επιβουλεύεται.
Βλέποντας το
Καστελόριζο από ένα
χάρτη της ανατολική Μεσογείου,
θα δείτε πως το νησί αποτελεί ένα κόμβο, που δένει γεωπολιτικά την Ελλάδα με την Κύπρο μας.
Χωρίς το Καστελόριζο, τα χωρικά ύδατα των ΑΟΖ (Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου,
θα τέμνονταν κάθετα από ένα θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου,
καθιστώντας αδύνατη, την δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού πλούτου,
όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος.
Ο ορυκτός πλούτος
της Ελλάδας (πετρέλαιο, φυσικό αέριο),
αν τύχει σωστής πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης,
με γνώμονα πάντοτε το εθνικό συμφέρον,
θα μπορεί να δώσει λύσεις στα τεράστια προβλήματα που μαστίζουν την χώρα
και να την βγάλουν από τα αδιέξοδα που την οδηγούν επιλογές υποτέλειας τύπου ΔΝΤ..
Σύμφωνα με τον Καθηγητή Γεωλογίας Αβραάμ Ζεληλίδη του Πανεπιστημίου της Πάτρας,
«αν αξιοποιηθούν οι περιοχές νότια της Κρήτης, τα ευρήματα στη Δυτική
Ελλάδα, το Καστελόριζο και η λεκάνη
"Ηρόδοτος",
που εκτείνεται μεταξύ
Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, τότε καλύπτεται η ενεργειακή αυτονομία της
Ευρώπης για 50 χρόνια» [1]. Ο καθένας μας λοιπόν μπορεί να αντιληφθεί
την
τοπο-στρατηγική
σπουδαιότητα του Καστελόριζου, χωρίς το οποίο Ελλάδα
και Κύπρος δεν θα μπορέσουν να οριοθετήσουν την Αποκλειστική Οικονομική
τους Ζώνη.
Αναφερθήκαμε ήδη στην σπουδαιότητα της πρόσφατης συμφωνίας καθορισμού της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ.
Η Κύπρος έχει ήδη κάνει παρόμοιες κινήσεις επί Τάσσου Παπαδόπουλου με την Αίγυπτο και τον Λίβανο.
Απορήσαμε γιατί η Ελλάδα δεν κάνει παρόμοια κίνηση,
αφού η οριοθέτηση της ΑΟΖ μεταξύ Ελλάδας και Κϋπρου δεν αποτελεί μόνο οικονομική προτεραιότητα,
αλλά αποτελεί εθνική ανάγκη
για την επιβίωση του Ελληνισμού στον γεωπολιτικό χάρτη και αυτό διότι
τα χωρικά μας ύδατα εφάπτονται
Συνάντηση Σαμαρά - Γιουνκέρ
|
Rehn: Είναι μύθος ότι η Ελλάδα δεν έχει κάνει πρόοδο
      |
Στη δήλωση ότι η Ελλάδα έχει κάνει το καθήκον της, υλοποιώντας τις δεσμεύσεις της, και ότι τώρα είναι σειρά των Ευρωπαίων και διεθνών εταίρων της να πράξουν το δικό τους καθήκον, προχώρησε ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν σε ομιλία του στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την Ελλάδα.
Όπως τόνισε, στην αρχή της εβδομάδας επιτεύχθηκε μια συμφωνία σε επίπεδο κλιμακίων μεταξύ της τρόικας και των ελληνικών αρχών για τους αναθεωρημένους όρους του προγράμματος. «Η μακρά συνεδρίαση του Eurogroup την Τρίτη εμφάνισε σημαντική πρόοδο προς μια συμφωνία για την Ελλάδα, αν και μια οριστική συμφωνία τελικώς αποδείχθηκε άπιαστη», τόνισε ο Olli Rehn. Σημειώνει ωστόσο πως είναι σημαντικό ότι το Eurogroup αναγνώρισε ότι οι ελληνικές αρχές έχουν εφαρμόσει με επιτυχία τα prior actions που συμφωνήθηκαν με την Τρόικα. «Αυτό είναι αποτέλεσμα μιας πολύ σημαντικής προσπάθειας από την ελληνική πλευρά. Από δημοσιονομικής πλευράς, οι προσπάθειες αυτές περιλαμβάνουν την υιοθέτηση μέτρων που ανέρχονται συνολικά σε 13,5 δισ. ευρώ ή 7% του ΑΕΠ», τόνισε ο Rehn. Πρόσθεσε ακόμη ότι σε ό,τι αφορά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, πρέπει να ληφθούν σημαντικές αποφάσεις για τη δημιουργία μιας περισσότερο αποτελεσματικής και λειτουργικής φορολογικής διοίκησης. «Αυτό είναι πραγματικά σημαντικό, καθώς μια δίκαιη κατανομή του φορολογικού φορτίου είναι ένα ερώτημα όχι μόνο για τα ηχηρά δημόσια οικονομία, αλλά αντίστοιχο της κοινωνικής δικαιοσύνης». Πρόσθεσε δε για παράδειγμα ότι περαιτέρω μεταρρυθμίσεις στο ασφαλιστικό σύστημα έχουν αυξήσει το όριο συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια. Σε δύο χρόνια, η Ελλάδα έχει προχωρήσει από ένα σύστημα που ήταν ξεκάθαρα μη βιώσιμο, σε ένα του οποίου διασφαλίζεται η μεσο-μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα. «Επομένως, πρέπει να ξεχάσουμε το μύθο ότι δεν έχει σημειωθεί πρόοδος στην Ελλάδα. Αυτή η εκτίμηση είναι άδικη και αρνητική. Αγαπητά μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, η Ελλάδα έκανε ό,τι έπρεπε. Τώρα είναι σειρά των ευρωπαίων και διεθνών εταίρων της να κάνουν και αυτοί ό,τι τους αναλογεί», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Olli Rehn. Και για να γίνει αυτό, πρόσθεσε, το Eurogroup πρέπει να αποφασίσει σε αξιόπιστα μέτρα για την αποκατάσταση της βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους. «Οι συζητήσεις την Τρίτη το βράδυ κινήθηκαν κοντά σε μια συμφωνία», τόνισε. Σε αυτό το πλαίσιο, συμπλήρωσε ο Olli Rehn, «θα πρέπει να είμαστε ξεκάθαροι ότι αυτά τα μέτρα δεν θα αποκλείουν την ανάγκη να επανεξεταστεί η βιωσιμότητα του ελλ. Χρέους στα επόμενα χρόνια, και την ανάγκη λήψης περαιτέρω αποφάσεων εάν παραστεί ανάγκη λόγω μελλοντικών εξελίξεων, με βάση την πορεία της πλήρους υλοποίησης του προγράμματος μεταρρυθμίσεων της Ελλάδας». Τόνισε ακόμη ότι «ειλικρινά, δεν βλέπω το λόγο για τον οποίο δεν θα μπορέσουμε να καταλήξουμε στο πακέτο (συμφωνίας) και να απομακρύνουμε έτσι την αβεβαιότητα, που με τη σειρά της κρατά πίσω την εμπιστοσύνη, και επομένως τις επενδύσεις και την ανάπτυξη, στην Ελλάδα. Και επιπλέον, θα απομακρύνουμε τα σύννεφα αβεβαιότητας για την ευρωπαϊκή οικονομία». |
Ακολουθήστε το Capital.gr στα Social Media
|
«Qui a encore envie de se marier, à part les homosexuels et les curés ?»
Lundi 19 Novembre 2012 à 15:34 | Lu 11100 fois I 100 commentaire(s)
Cardiologue, enseignant à la chaire d’Economie et de gestion des Services de santé au... En savoir plus sur cet auteur
IMPRIMER
AUGMENTER LE TEXTE
DIMINUER LE TEXTE
(ALFRED/SIPA)
Sans prendre ici parti sur le mariage homosexuel, il me semble qu’on ne se pose sans doute pas la bonne question.
La question n’est pas juridique : juridiquement, tout peut se régler en faisant que le PACS apporte strictement les mêmes droits que le mariage civil; or, on voit bien que ce n’est pas de cela qu’il s’agit. Pour moi, la question est : « pourquoi les couples homosexuels tiennent-ils au droit au mariage? »
Il y a encore une trentaine d’années, la réponse allait de soi, et était très compréhensible : pour avoir les mêmes droits que les autres (et comme les mères porteuses n’existaient pas à l’époque, j’y étais favorable). Mais depuis, les choses ont changé : le mariage est une institution qui tombe progressivement en désuétude en Occident (à un rythme plus ou moins rapide selon les pays).
- Ceci vaut également pour le mariage des couples homosexuels : dans les pays où il est autorisé, moins de 3% des couples homosexuels se marient.
- En France, plus de 30% des mariages, mais plus de 50% dans les villes, se terminent par des divorces; le mariage n’est plus un engagement à vie, mais un engagement pour le temps pendant lequel on continuera à s’entendre, peut-être à vie ou peut-être pour deux ans, on verra bien.
- En France, il y a davantage de couples non mariés que de couples mariés. Depuis plus de 10 ans, le nombre d’enfants nés de couples non mariés est plus élevé que ceux nés de coupes mariés.
La question n’est pas juridique : juridiquement, tout peut se régler en faisant que le PACS apporte strictement les mêmes droits que le mariage civil; or, on voit bien que ce n’est pas de cela qu’il s’agit. Pour moi, la question est : « pourquoi les couples homosexuels tiennent-ils au droit au mariage? »
Il y a encore une trentaine d’années, la réponse allait de soi, et était très compréhensible : pour avoir les mêmes droits que les autres (et comme les mères porteuses n’existaient pas à l’époque, j’y étais favorable). Mais depuis, les choses ont changé : le mariage est une institution qui tombe progressivement en désuétude en Occident (à un rythme plus ou moins rapide selon les pays).
- Ceci vaut également pour le mariage des couples homosexuels : dans les pays où il est autorisé, moins de 3% des couples homosexuels se marient.
- En France, plus de 30% des mariages, mais plus de 50% dans les villes, se terminent par des divorces; le mariage n’est plus un engagement à vie, mais un engagement pour le temps pendant lequel on continuera à s’entendre, peut-être à vie ou peut-être pour deux ans, on verra bien.
- En France, il y a davantage de couples non mariés que de couples mariés. Depuis plus de 10 ans, le nombre d’enfants nés de couples non mariés est plus élevé que ceux nés de coupes mariés.
Alors, aujourd’hui, la question doit être formulée autrement : « Pourquoi les homosexuels sont-ils tellement attachés à une institution qui tombe en désuétude dans notre société? »
Si, autrefois, c’était pour être comme tout le monde, aujourd’hui, c’est presque l’inverse : leur attachement à cette institution contribue, au contraire, à rendre les homosexuels différents du reste de la société : ce qui était une exigence d’égalité est devenu une différence de plus. On se rappelle de la boutade de Louise de Vilmorin, lorsqu’on lui avait demandé pourquoi elle n’épousait pas André Malraux avec lequel elle vivait : « Mais, de nos jours, qui a encore envie de se marier, à part les homosexuels et les curés? »
Oui, avant de légiférer, avant de décréter que « c’est le progrès puisque c’est dans le vent », demandons-nous pourquoi les homosexuels, à contre-courant de l’évolution générale de la société, tiennent tant au mariage ; et commençons par leur demander si eux-mêmes le savent vraiment ; car nous sommes ici dans la recherche de la satisfaction du désir, dont ceux qui le réclament ne connaissent pas toujours les raisons profondes.
Je vous invite à lire l’excellent ouvrage du psychanalyste Charles Melman : « La Nouvelle Economie Psychique », qui explique l’impact psychologique et social de la toute-puissance de l’économie du marché. Il explique qu’une nouvelle morale apparaît concernant la jouissance, qu’il oppose au désir : elle semble désormais envisagée comme un droit, tout désir se devant d’être satisfait. Cette morale génère une nouvelle forme du politiquement correct : personne n’a le droit de critiquer quelque jouissance que ce soit. N’est plus reconnu comme valable un discours qui viendrait remettre en cause la jouissance, la satisfaction de tout désir.
Pour le dire plus simplement : en économie libérale post-soixante-huitarde (souvenons-nous du slogan de mai 68 : « Jouissons sans entraves ! »), tout désir est devenu aujourd’hui un droit, et tout refus à la réalisation d’un désir est une stigmatisation inadmissible ; l’économie libérale marque un retour à l’esprit pré-pubertaire : « Je le veux, c’est une raison nécessaire et suffisante pour me l’accorder », et il est désormais interdit de répondre « non ».
Si, autrefois, c’était pour être comme tout le monde, aujourd’hui, c’est presque l’inverse : leur attachement à cette institution contribue, au contraire, à rendre les homosexuels différents du reste de la société : ce qui était une exigence d’égalité est devenu une différence de plus. On se rappelle de la boutade de Louise de Vilmorin, lorsqu’on lui avait demandé pourquoi elle n’épousait pas André Malraux avec lequel elle vivait : « Mais, de nos jours, qui a encore envie de se marier, à part les homosexuels et les curés? »
Oui, avant de légiférer, avant de décréter que « c’est le progrès puisque c’est dans le vent », demandons-nous pourquoi les homosexuels, à contre-courant de l’évolution générale de la société, tiennent tant au mariage ; et commençons par leur demander si eux-mêmes le savent vraiment ; car nous sommes ici dans la recherche de la satisfaction du désir, dont ceux qui le réclament ne connaissent pas toujours les raisons profondes.
Je vous invite à lire l’excellent ouvrage du psychanalyste Charles Melman : « La Nouvelle Economie Psychique », qui explique l’impact psychologique et social de la toute-puissance de l’économie du marché. Il explique qu’une nouvelle morale apparaît concernant la jouissance, qu’il oppose au désir : elle semble désormais envisagée comme un droit, tout désir se devant d’être satisfait. Cette morale génère une nouvelle forme du politiquement correct : personne n’a le droit de critiquer quelque jouissance que ce soit. N’est plus reconnu comme valable un discours qui viendrait remettre en cause la jouissance, la satisfaction de tout désir.
Pour le dire plus simplement : en économie libérale post-soixante-huitarde (souvenons-nous du slogan de mai 68 : « Jouissons sans entraves ! »), tout désir est devenu aujourd’hui un droit, et tout refus à la réalisation d’un désir est une stigmatisation inadmissible ; l’économie libérale marque un retour à l’esprit pré-pubertaire : « Je le veux, c’est une raison nécessaire et suffisante pour me l’accorder », et il est désormais interdit de répondre « non ».
UMP : du chaos au fiasco
Mercredi 21 Novembre 2012 à 17:46 | Lu 11688 fois I 50 commentaire(s)
Il n'est jamais bon de tirer sur une ambulance, mais celle-ci – l'UMP – multiplie les tonneaux sur la route comme victime d'un mauvais carambolage.
(Luc Chatel, Jean-François Copé et Michèle Tabarot - PRM/SIPA)
Quelle histoire ! Quelle misère ! Quel spectacle ! Après une journée de votes internes dimanche dernier, l'UMP a mis une journée de plus à communiquer le résultat du gagnant. Jean-François Copé n'avait pas attendu cette confirmation pour officialiser sa victoire...
Puis, Nicolas Sarkozy a félicité Jean-François Copé pour son élection à l'arraché à la tête de l'UMP. L'histoire ne dit pas s'il a également consolé François Fillon. Le tour se serait joué avec 98 voix d'écarts. Une misère...
On croyait que les plaies se panseraient, même difficilement. Fillon avait pris acte de sa défaite, mais quelques partisans menaçaient de quitter le navire. Leur mentor avait refusé la vice-présidence de l'UMP.
A la rubrique UMP, la justice s'ajoutait au spectacle. Le même Nicolas Sarkozy devait revoir le juge, l'un de ceux qui enquêtent sur ces affaires de l'ancien quinquennat. En l'occurence, l'ancien monarque risquerait la mise en examen dans le dossier Bettencourt.
Et Mediapart nous rappela les amitiés du sieur Copé. Le domicile de François Léotard, ancien ministre de la Défense entre 1994/1995, venait d'être perquisitionné dans l'affaire Karachi. Jean-François Copé était l'homme de la piscine, cette piscine de l'ami Ziad Takieddine que ce dernier lui prêtait à Antibes entre 2003 et 2005.
On se souvient du cliché publié par Mediapart en juillet 2011. L'homme d'affaires est déjà mis en examen pour différents motifs dans le volet financier du Karachigate. Copé aida souvent son ami. Notamment quand il était ministre du Budget de Jacques Chirac et que Takieddine pourtant millionnaire grâce à des contrats de ventes d'équipements militaires français était exonéré d'impôt sur le revenu en France.
Mais mercredi 21 novembre, nouveau coup de théâtre.
D'après Reuters, la réintégration des votes de Wallis, Nouvelle-Calédonie et Mayotte permettait à Fillon de passer devant Copé... avec 26 voix d'avance... Fillon demandait à Alain Juppé d'assurer de façon transitoire la direction de l'UMP (AFP) tandis que son équipe de campagne, Eric Ciotti en tête, contestait officiellement l'élection de Copé et revendiquait la victoire.
Au final, cette désagrégation du premier parti du pays est une mauvaise nouvelle pour la démocratie, et un (maigre) soulagement pour la gauche.
L'UMP est sans gouvernail.
On peut imaginer que les Copéistes ne se laisseront pas faire. Même si François Fillon l'emportait in fine, le parti est scindé en deux bataillons d'environ 90 000 supporteurs. Qu'en pensent la centaine de milliers d'abstentionnistes UMP ?
Marine Le Pen, qui osa qualifier les deux prétendants de candidats de centre-gauche dimanche dernier, peut se frotter les mains.
Eric Ciotti avait finalement raison : « le débat démocratique n'est pas dans notre culture à l'UMP ».
Puis, Nicolas Sarkozy a félicité Jean-François Copé pour son élection à l'arraché à la tête de l'UMP. L'histoire ne dit pas s'il a également consolé François Fillon. Le tour se serait joué avec 98 voix d'écarts. Une misère...
On croyait que les plaies se panseraient, même difficilement. Fillon avait pris acte de sa défaite, mais quelques partisans menaçaient de quitter le navire. Leur mentor avait refusé la vice-présidence de l'UMP.
A la rubrique UMP, la justice s'ajoutait au spectacle. Le même Nicolas Sarkozy devait revoir le juge, l'un de ceux qui enquêtent sur ces affaires de l'ancien quinquennat. En l'occurence, l'ancien monarque risquerait la mise en examen dans le dossier Bettencourt.
Et Mediapart nous rappela les amitiés du sieur Copé. Le domicile de François Léotard, ancien ministre de la Défense entre 1994/1995, venait d'être perquisitionné dans l'affaire Karachi. Jean-François Copé était l'homme de la piscine, cette piscine de l'ami Ziad Takieddine que ce dernier lui prêtait à Antibes entre 2003 et 2005.
On se souvient du cliché publié par Mediapart en juillet 2011. L'homme d'affaires est déjà mis en examen pour différents motifs dans le volet financier du Karachigate. Copé aida souvent son ami. Notamment quand il était ministre du Budget de Jacques Chirac et que Takieddine pourtant millionnaire grâce à des contrats de ventes d'équipements militaires français était exonéré d'impôt sur le revenu en France.
Mais mercredi 21 novembre, nouveau coup de théâtre.
D'après Reuters, la réintégration des votes de Wallis, Nouvelle-Calédonie et Mayotte permettait à Fillon de passer devant Copé... avec 26 voix d'avance... Fillon demandait à Alain Juppé d'assurer de façon transitoire la direction de l'UMP (AFP) tandis que son équipe de campagne, Eric Ciotti en tête, contestait officiellement l'élection de Copé et revendiquait la victoire.
Au final, cette désagrégation du premier parti du pays est une mauvaise nouvelle pour la démocratie, et un (maigre) soulagement pour la gauche.
L'UMP est sans gouvernail.
On peut imaginer que les Copéistes ne se laisseront pas faire. Même si François Fillon l'emportait in fine, le parti est scindé en deux bataillons d'environ 90 000 supporteurs. Qu'en pensent la centaine de milliers d'abstentionnistes UMP ?
Marine Le Pen, qui osa qualifier les deux prétendants de candidats de centre-gauche dimanche dernier, peut se frotter les mains.
Eric Ciotti avait finalement raison : « le débat démocratique n'est pas dans notre culture à l'UMP ».
Copé, fils spirituel de Sarkozy, père de la «droite décomplexée»
Jeudi 22 Novembre 2012 à 05:00 | Lu 13154 fois I 58 commentaire(s)
Directeur adjoint de la rédaction de Marianne et grand amateur de théâtre En savoir plus sur cet auteur
(F.LEPAGE/SIPA)
Le plus grave, à l’UMP, n’est pas la mise à nu d’un processus électoral digne d’une République bananière, avec son lot de fraudes et de manipulations, sans oublier les rebondissements en tous genres puisque les amis de François Fillon vont jusqu’à demander l’inversion des résultats qui ont sacré Copé dans la douleur d’un accouchement aux forceps.
Le plus grave n’est pas la nouvelle faillite des sondages qui avaient annoncé la victoire de l’ex-Premier ministre en interrogeant les sympathisants de l’UMP alors que seuls votaient les adhérents. Le plus grave n’est pas que les journaux aient repris en boucle des prédictions dignes d’une thèse d’Elizabeth Teissier sur le signe astral de Zlatan Ibrahimovic. Le plus grave n’est pas que le principal parti de l’opposition ait explosé au terme d’un processus qui devait, à en croire ses promoteurs, lui redonner une seconde jeunesse.
Le plus grave n’est pas la nouvelle faillite des sondages qui avaient annoncé la victoire de l’ex-Premier ministre en interrogeant les sympathisants de l’UMP alors que seuls votaient les adhérents. Le plus grave n’est pas que les journaux aient repris en boucle des prédictions dignes d’une thèse d’Elizabeth Teissier sur le signe astral de Zlatan Ibrahimovic. Le plus grave n’est pas que le principal parti de l’opposition ait explosé au terme d’un processus qui devait, à en croire ses promoteurs, lui redonner une seconde jeunesse.
Non, le plus grave, c’est que le vainqueur (apparent) de ce combat fratricide soit le fils adoptif d’un couple formé de Nicolas Sarkozy et de son ex-mentor Patrick Buisson, lui-même né dans les langes de la droite extrême.
Jean-François Copé se veut le chantre de la « droite décomplexée ». Etrange formule. Jusqu’ici, personne n’avait réalisé que l’UMP avait le moindre complexe, sauf à considérer que l’adhésion aux principes qui fondent la République et le respect des droits de l’homme relève d’une forme de handicap moral.
Qu’est-ce donc que la « droite décomplexée » ? Au-delà des finasseries de formulation et des copeaux dont on fait la langue de bois, c’est un copier-coller des dérives du Sarkozysme délirant, à l’époque où il s’abreuvait à la fontaine de la famille frontiste. Selon le stratège Patrick Buisson, qui prend la France profonde comme d’autres prennent les tisons brûlants – avec des pincettes – c’est ce qu’attend « le peuple ».
En vertu de quoi, la « droite décomplexée » sème les graines de la guerre civile larvée. Elle fait des arabo-musulmans des ennemis de l’intérieur; de la razzia sur les « pains au chocolat » en période de Ramadan les signes extérieurs d’une invasion programmée; du procès en illégitimité de la gauche l’acte premier de sa revanche politique; de la haine de classe le vecteur d’une reconquête des esprits menée à la hussarde; et de l’hystérie la forme suprême du débat idéologique.
Par parenthèses, on remarquera que les nuances entre François Fillon et Jean-François Copé tiennent plus de l’épaisseur du papier à cigarettes que du mur de Berlin. C’est la rançon de l’héritage sarkozyste qui a marqué au fer rouge (ou blanc, c’est selon) tous les corps se réclamant de la droite.
Bien qu’il soit plus retenu dans l’expression, l’ex-Premier ministre a endossé nolens volens les choix de l’ancien président, banalisant ainsi des orientations contraires à ses engagements de « gaulliste social ». S’il a été battu (de peu), c’est parce que le principe de prééminence de l’original sur la copie a fonctionné à l’intérieur de l’UMP comme à l’échelle du pays. La dérive droitière de l’UMP qui sert le FN a permis la victoire du plus droitier des deux candidats en lice, autrement dit de Jean-François Copé.
Personne ne peut se satisfaire de voir le premier parti d’opposition s’installer sur un terrain déjà occupé avec l’efficacité que l’on sait par Marine Le Pen. Certes, électoralement parlant, la gauche peut considérer que la droitisation piège l’UMP en l’éloignant de la reconquête du pouvoir. Mais c’est une stratégie aussi périlleuse que d’avoir instrumentalisé le FN, naguère, pour diviser la droite.
En effet, si le FN est né des fractures sociales et morales découlant des politiques mises en œuvre tant par la droite que par la gauche, il a semé des ferments de division dangereux pour la démocratie et pour l’équilibre de la société. Autant s’en rappeler avant de spéculer sur des calculs politiciens à courte vue. De même qu’on ne joue pas avec le feu, on ne joue pas avec les allumettes de la surenchère extrémiste.
Jean-François Copé se veut le chantre de la « droite décomplexée ». Etrange formule. Jusqu’ici, personne n’avait réalisé que l’UMP avait le moindre complexe, sauf à considérer que l’adhésion aux principes qui fondent la République et le respect des droits de l’homme relève d’une forme de handicap moral.
Qu’est-ce donc que la « droite décomplexée » ? Au-delà des finasseries de formulation et des copeaux dont on fait la langue de bois, c’est un copier-coller des dérives du Sarkozysme délirant, à l’époque où il s’abreuvait à la fontaine de la famille frontiste. Selon le stratège Patrick Buisson, qui prend la France profonde comme d’autres prennent les tisons brûlants – avec des pincettes – c’est ce qu’attend « le peuple ».
En vertu de quoi, la « droite décomplexée » sème les graines de la guerre civile larvée. Elle fait des arabo-musulmans des ennemis de l’intérieur; de la razzia sur les « pains au chocolat » en période de Ramadan les signes extérieurs d’une invasion programmée; du procès en illégitimité de la gauche l’acte premier de sa revanche politique; de la haine de classe le vecteur d’une reconquête des esprits menée à la hussarde; et de l’hystérie la forme suprême du débat idéologique.
Par parenthèses, on remarquera que les nuances entre François Fillon et Jean-François Copé tiennent plus de l’épaisseur du papier à cigarettes que du mur de Berlin. C’est la rançon de l’héritage sarkozyste qui a marqué au fer rouge (ou blanc, c’est selon) tous les corps se réclamant de la droite.
Bien qu’il soit plus retenu dans l’expression, l’ex-Premier ministre a endossé nolens volens les choix de l’ancien président, banalisant ainsi des orientations contraires à ses engagements de « gaulliste social ». S’il a été battu (de peu), c’est parce que le principe de prééminence de l’original sur la copie a fonctionné à l’intérieur de l’UMP comme à l’échelle du pays. La dérive droitière de l’UMP qui sert le FN a permis la victoire du plus droitier des deux candidats en lice, autrement dit de Jean-François Copé.
Personne ne peut se satisfaire de voir le premier parti d’opposition s’installer sur un terrain déjà occupé avec l’efficacité que l’on sait par Marine Le Pen. Certes, électoralement parlant, la gauche peut considérer que la droitisation piège l’UMP en l’éloignant de la reconquête du pouvoir. Mais c’est une stratégie aussi périlleuse que d’avoir instrumentalisé le FN, naguère, pour diviser la droite.
En effet, si le FN est né des fractures sociales et morales découlant des politiques mises en œuvre tant par la droite que par la gauche, il a semé des ferments de division dangereux pour la démocratie et pour l’équilibre de la société. Autant s’en rappeler avant de spéculer sur des calculs politiciens à courte vue. De même qu’on ne joue pas avec le feu, on ne joue pas avec les allumettes de la surenchère extrémiste.
Ασμουσεν-ΕΚΤ: Οποιος δεν θέλει κούρεμα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις
22.11.2012 16:51 Σχόλια
-A+A
Σαφές μήνυμα προς τους δανειστές της Ελλάδας έστειλε το υψηλόβαθμο στέλεχος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις για την εκταμίευση της επόμενης δόσης προς τη χώρα, αλλά και τις διαπραγματεύσεις για την βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.
«Όποιος θέλει να αποφύγει ένα κούρεμα στους δημόσιους πιστωτές και το βλέπει αυτό ως κόκκινη γραμμή, πρέπει να είναι έτοιμος να κάνει παραχωρήσεις σε άλλα θέματα» ανέφερε ο Γιόργκ Ασμουσεν, μιλώντας στη γερμανική εφημερίδα, Passauer Neue Presse.
Επισήμανε, ακόμη, την ανάγκη να δείξουν όλοι την ίδια επιθυμία και να κάνουν παραχωρήσεις ούτως ώστε να υπάρξει αποτέλεσμα στο επερχόμενο Eurogroup
«Όλοι πρέπει να δείξουν προθυμία να κάνουν παραχωρήσεις, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος να έχουμε αποτέλεσμα τη Δευτέρα» ήταν τα λόγια του κ. Ασμουσεν
Πηγή: Ασμουσεν-ΕΚΤ: Οποιος δεν θέλει κούρεμα πρέπει να κάνει υποχωρήσεις | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/77922#ixzz2CyEhZSWh
ΔΙΕΘΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ Hμερομηνία δημοσίευσης: 22-11-12 Σόιμπλε: Κίνδυνος αποχώρησης ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα!
|
Φτωχή και χρεωμένη στη γη της αφθονίας
Φτωχή και χρεωμένη στη γη της αφθονίας
Μου ζητήθηκε πριν λίγο καιρό από ένα φίλο Αμερικάνο να του γράψω κάτι για ένα ξένο περιοδικό για το ελαιόλαδο που στέλνω σε έναν αγοραστή από το Μίσιγκαν. Πρόκειται για μια αστεία ποσότητα, 200 λίτρα το χρόνο, το πολύ. Η παραγωγή του ελαιώνα είναι μικρή, τις καλές χρονιές άντε να βγάλουμε έναν τόνο που καταναλώνεται κυρίως από οικογένεια και φίλους. Πώς να του εξηγήσω όμως του φίλου Αμερικάνου ότι το λάδι που στέλνω δεν έχει νόμιμα χαρτιά εξαγωγής, γιατί δεν κατάφερα για 200 λίτρα να ξεπεράσω τον κυκεώνα της γραφειοκρατίας.
Πώς να του εξηγήσω ότι παρότι δεν με συμφέρει το κόστος αποστολής και το ρίσκο μιας παράλογης παρανομίας, μαζί με όλη τη φροντίδα και τον έλεγχο για την ποιότητά του επιμένω να του το στέλνω; Ότι χρειάζομαι την κρυφή ικανοποίηση να βλέπω ότι κάτι που παράγουμε στην Ελλάδα σε αφθονία έχει σοβαρό ενδιαφέρον στην ξένη αγορά;
Τι να του πω; Για λόγους ψυχολογικούς; Γιατί ντρέπομαι που είμαστε η τρίτη χώρα παραγωγής ελαιόλαδου στον κόσμο και παρότι έχουν γίνει μερικές σοβαρές προσπάθειες δεν έχουμε καταφέρει να κατακτήσουμε την ξένη αγορά που και το θέλει και το ακριβοπληρώνει;
Ναι, ντρέπομαι. Γιατί επί χρόνια, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έφταναν από το χωριό καταγωγής μας, όπου δεν είχαμε πάει ποτέ, 20 τενεκέδες απίθανου ελαιόλαδου. Το έστελναν οι «μεσακάρηδες» που το φρόντιζαν και με τους οποίους το μοιραζόμαστε. Έφτανε στην Αθήνα άφθονο εξαιρετικό ελαιόλαδο κι εμείς χαιρόμασταν, όπως τα παιδιά που ανοίγουν τα δώρα άγνωστων συγγενών κάτω απ’ το δέντρο. Καλομαθημένοι και μπουχτισμένοι από αγάπη άνευ όρων.
Τι θα σκεφτεί ο Αμερικάνος; Δεν είναι μόνο μια χώρα με άπειρα ελαιόδεντρα και απίθανη ποιότητα ελαιόλαδου. Όπως το λάδι τα Χριστούγεννα, έτσι έρχεται από το πουθενά και το καλοκαίρι. Δώρο για το τέλος της σχολικής χρονιάς. Δεν είναι όπως για τους ξένους, που για να πάρουν μια γεύση καλοκαιριού και θάλασσας πρέπει να μπει στον ετήσιο προϋπολογισμό. Σε εμάς έρχεται από μόνο του, με τα κοντινά νησιά, την απογευματινή βόλτα στην παραλία, ατέλειωτες ζεστές βραδιές να τις βαριέσαι. Και τόσα άλλα πράγματα, όπως τα μνημεία, τα αρχαία, τη φύση και τη γη με τα ωραιότερα προϊόντα του κόσμου. Η χώρα της αφθονίας. Τι τα κάνεις τόσα δώρα; Σε ποιον τα επιστρέφεις;
Ναι, γιατί πράγματι, υπάρχει ένας κανόνας με τα δώρα: αμοιβαιότητα. Αλλά ποιος είναι ο αποστολέας;
Αυτό θα πω στον Αμερικάνο: «Ψάχνω τον αποστολέα». Έτσι θα του πω ότι πρωτο-επισκεφθήκαμε τον οικογενειακό ελαιώνα: σε αναζήτηση του ιδεατού «αποστολέα». Σιχαίνομαι τις γλαφυρές περιγραφές, αλλά όταν έβγαινε το λάδι στο ελαιοτριβείο το άρωμα και η γεύση του περιείχαν μνήμες για όλα όσα αγνοούσα μέχρι τότε, τα αιωνόβια δέντρα, τις ιδιαίτερες ποικιλίες, το χώμα, ακόμα και την παιδική ηλικία.
Αυτό θα πω στον Αμερικάνο: «Ψάχνω τον αποστολέα». Έτσι θα του πω ότι πρωτο-επισκεφθήκαμε τον οικογενειακό ελαιώνα: σε αναζήτηση του ιδεατού «αποστολέα». Σιχαίνομαι τις γλαφυρές περιγραφές, αλλά όταν έβγαινε το λάδι στο ελαιοτριβείο το άρωμα και η γεύση του περιείχαν μνήμες για όλα όσα αγνοούσα μέχρι τότε, τα αιωνόβια δέντρα, τις ιδιαίτερες ποικιλίες, το χώμα, ακόμα και την παιδική ηλικία.
Ο πρώτος αποστολέας θα ήταν οι ίδιοι οι μεσακάρηδες. Το δικό τους μερίδιο, άντε 500 λίτρα το πολύ το χρόνο, το πουλούσαν όπως όλοι στον τοπικό Συνεταιρισμό. Περίπου 1 με 2 ευρώ το λίτρο. Τίποτα, δηλαδή. Κίνηση πρώτη, λοιπόν, ήταν να βρω καλύτερους αγοραστές για εκείνους. Για την αρχή της αμοιβαιότητας. Στο κάτω-κάτω, εκείνοι ήταν που όργωναν και κλάδευαν τόσα χρόνια. Όμως έπρεπε να προσθέσουμε μια καινούργια αξία στο ήδη υπέροχο λάδι για να βελτιώσουμε την τιμή του. Σκεφτήκαμε να γίνει βιολογική παραγωγή, να πιστοποιηθεί, να κάνουμε εργαστηριακό έλεγχο της ποιότητας των φύλλων, του χώματος και πολλά άλλα.
Άρα ο δεύτερος αποστολέας θα ήταν η ίδια η γη. Να της επιστρέψουμε το «δώρο» του ελαιόλαδου που παρήγαγε επί αιώνες, με το να μη κουράζουμε και να μην αλλοιώνουμε την ποιότητα του χώματος άλλο με άχρηστα λιπάσματα. Από τους ίδιους τους μεσακάρηδες αρχικά έπαιρνα λίγες από τις πολύτιμες αγροτικές πληροφορίες. Μια διάχυτη σιωπή επικρατούσε από τη μεριά τους, όσο εγώ ερευνούσα το θέμα μέσα από τα βιβλία. Θα μπορούσα να το ερμηνεύσω ως καχυποψία ή πονηριά, όμως εγώ το εισέπραττα ως παραδοσιακή υπερηφάνεια, και όσο τσάκωνα την απαραίτητη μικρή ζαβολιά στο μέτρημα του μισού-μισού τόσο με κολάκευε που έμπαινα στους τοπικούς κανόνες του παιχνιδιού. Δεν ήταν δα και τόσο δύσκολο να καταλάβουν τι προσπαθούσα να κάνω, και πολύ σύντομα ανέσυραν τα ξεχασμένα μυστικά της παλιάς τους τέχνης. Φρόντισαν το κτήμα με αναζωογονημένη προσοχή, και σιγά-σιγά βρήκα μερικούς αγοραστές στην Αθήνα, που αγόρασαν το λάδι τους, πιστοποιημένο πια και σωστά αποθηκευμένο, για 6 ευρώ το λίτρο. Αν το αγόραζα εγώ 4 ευρώ από τους ίδιους, για να καλύψω μερικά από τα έξοδά μου, είχα ήδη διπλασιάσει την τιμή του Συνεταιρισμού.
Στον Αμερικάνο, όμως, πώς να εξηγήσω γιατί είναι τόσο προβληματικός ο Συνεταιρισμός; Ότι στέλνει το ελληνικό ελαιόλαδο στην Ισπανία ή την Ιταλία για βελτίωση της δικής τους ποιότητας; Και ότι οι ευρωπαϊκές επιδοτήσεις οδήγησαν τους παραγωγούς στο αντίθετο αποτέλεσμα, αφαιρώντας τους τα κίνητρα, έτσι ώστε να εγκαταλείψουν την προσπάθεια για ποιοτική παραγωγή;
Πώς θα καταλάβει ο Αμερικάνος ότι ο τρίτος «αποστολέας» των εγχώριων «δώρων» είναι ένα αίσθημα πατριωτισμού, που θα με κάνει ακόμα πιο γραφική στα μάτια του; Πώς θα του μεταφράσω ότι όταν πήγα για χιλιοστή φορά στην εφορία για να βγάλω νόμιμα χαρτιά εμπορίου και εξαγωγής (ναι, για 200 λίτρα) με φώναξε ο διευθυντής και μου είπε: «Κορίτσι μου, εδώ είναι σαν τη Λερναία Ύδρα. Κάθε φορά που υπογράφει κάποιος ένα χαρτί σου, ξεφυτρώνουν άλλες δύο απαραίτητες υπογραφές. Σε λυπάμαι που έρχεσαι και ξαναέρχεσαι. Πάρε αυτό το τηλέφωνο, είναι μια αποθήκη ενός καραβιού που πάει στις ΗΠΑ κάθε δυο μήνες. Πες τους ότι σε έστειλα εγώ». Πώς να του πω ότι, ναι, πήγα στη μυστηριώδη αποθήκη, και όταν ρώτησα τι χαρτιά χρειάζονται για να παραλάβει ο Αμερικάνος το υπέροχο λαδάκι μου, μου απάντησε ένας συμπαθέστατος φύλακας: «Μωρό μου, δεν βγαίνει από τα σύνορα το λάδι σου. Πάει στην Αστόρια». («Αστόρια» λέγεται η περιοχή της ελληνικής παροικίας στη Νέα Υόρκη.)
Εγώ λέω καλύτερα να μην το γράψω το άρθρο. Ας μη μάθει ότι έχω γίνει λαθραία έμπορος, ούτε ότι ξοδεύω πιο πολλά απ’ όσα βγάζω για να βελτιώσω τη μικρή οικογενειακή παραγωγή παρακάμπτοντας τον Συνεταιρισμό και προσπαθώντας να λύσω το κουβάρι της γραφειοκρατίας. Άντε να εξηγήσεις και την «παραδοσιακή υπερηφάνεια». Ας μείνει με την απορία και το ερώτημα γιατί μένω φτωχή και χρεωμένη στη Γη της Αφθονίας.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)