Δευτέρα 30 Απριλίου 2012
Μπακογιάννη: Οι συγκλίσεις Τσίπρο-Καμμένου θα μας κάνουν Βόρεια Κορέα
Μπακογιάννη: Οι συγκλίσεις Τσίπρο-Καμμένου θα μας κάνουν Βόρεια Κορέα: Η κ. Μπακογιάννη σημείωσε ότι η Δημοκρατική Συμμαχία είναι δύναμη σταθερότητας - αντίβαρο λογικής στον ακραίο λαϊκισμό
Vincent Dagousset http://www.challenges.fr/economie/20120430.CHA5927/merkel-prete-a-negocier-sur-la-croissance-mais-pas-sur-la-rigueur.html
Merkel prête à négocier sur la croissance... mais pas sur la rigueur
www.challenges.fr
La chancelière allemande s'est dite prête à discuter le renforcement des capacités de la Banque européenne...
Victor Monsan Croissance sans endettement.Hollande et Merkel sont les 2 faces de la monnaie EURO.
www.challenges.fr
La chancelière allemande s'est dite prête à discuter le renforcement des capacités de la Banque européenne...
Victor Monsan Croissance sans endettement.Hollande et Merkel sont les 2 faces de la monnaie EURO.
Μεταρρυθμιστές, τώρα!, του Αρίστου Δοξιάδη | Protagon
Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράςΜείωση μεγέθους γραμματοσειράς
Photo: Romain [ apictureourselves.org ]
1 εικόνα
του Αρίστου Δοξιάδη
Ετικέτες: μεταρρυθμίσεις
Σχόλια
Το τέταρτο και τελευταίο άρθρο της σειράς του Αρίστου Δοξιάδη για τις μεταρρυθμίσεις. Τα προηγούμενα είναι εδώ, εδώ και εδώ. Σήμερα, οι προτάσεις για την κάλπη.
«Μα καλά, έγραψες τρία κείμενα για μεταρρυθμίσεις, δέκα μέρες πριν τις εκλογές; Ποιός ενδιαφέρεται για μεταρρυθμίσεις τώρα; Αυτό νομίζεις ότι παίζει την Κυριακή; Εδώ δεν ξέρουμε αν θα έχουμε κυβέρνηση, αν θα φαλιρίσουν τράπεζες, αν θα υπάρχουν φάρμακα, αν θα μείνουμε στο ευρώ, αν θα καεί η Αθήνα, και εσύ γράφεις για το ταμείο των δημοσιογράφων; Κανένας δεν ψηφίζει πρόγραμμα σε αυτές τις εκλογές» είπε μια φίλη.
Έχει, σχεδόν, δίκιο. Οι περισσότεροι δεν ψηφίζουν πρόγραμμα. Ίσως ούτε καν κυβέρνηση. Πρώτη φορά θα ψηφίσουν για άλλους λόγους – οργή, απόρριψη, μεταφυσική ελπίδα, και άλλα. Κι όμως, οι μεταρρυθμίσεις θα έχουν καίρια σημασία, ήδη από τις 7 Μαΐου.
Αν βγει μια σχετικά σταθερή συγκυβέρνηση, θα πρέπει να ξεκινήσει γρήγορα και αποφασιστικά κάποιες μεταρρυθμίσεις. Τις χρειαζόμαστε, με ή χωρίς τρόικα, γιατί χωρίς αυτές η οικονομία δεν θα ορθοποδήσει. Αλλά και πρέπει να τις προχωρήσουμε γρήγορα, γιατί μόνο έτσι διατηρούμε την αξιοπιστία μας με τους εταίρους για να συνεχίσουν να καλύπτουν τα ελλείμματά μας. Αλλιώς, άτακτη χρεωκοπία, με όλους τους κινδύνους.
Αν δεν βγει κυβέρνηση, θα ξαναμπούμε σε φάση εκλογών (και όχι εκτροπών, ελπίζω). Η μόνη ελπίδα τότε για τη δημοκρατία και την ανόρθωση θα είναι να αφήσουν οι πολίτες στην άκρη την οργή, και να ψηφίσουν θετικά: δηλαδή, να απαντήσουν στο ερώτημα, τι θέλουμε να κάνει η (τότε) επόμενη κυβέρνηση. Οπότε, οι μεταρρυθμίσεις και οι μεταρρυθμιστές θα πρέπει να είναι στο κέντρο του διαλόγου. Δεν πρέπει να έχουν εξαφανιστεί μέσα στο κύμα του θυμού.
Οι πιο συνεπείς μεταρρυθμιστικές φωνές αυτή την εποχή βρίσκονται στη Δράση. Θα τους ψηφίσω όχι τόσο για το πρόγραμμα, αλλά για τη νοοτροπία που φέρνουν στην πολιτική: το πρακτικό πνεύμα, την προσήλωση στο αποτέλεσμα, την εντιμότητα. Μαζί με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, τις φιλελεύθερες αξίες, και τις προτάσεις για το κοινωνικό κράτος, που ευτυχώς τις βρίσκουμε και σε άλλους σχηματισμούς (δυστυχώς όχι σε πολλούς).
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα του κάθε κόμματος έχει μικρότερη σημασία σε αυτές τις εκλογές, γιατί οι νόμοι θα προκύπτουν από συγκερασμούς και συμβιβασμούς. Σημασία έχουν οι κατευθύνσεις, και η επιμονή στην εφαρμογή.
Η Βασική Εθνική Σύνταξη, π.χ., όπως κάθε μεγάλη τομή, έχει να ξεπεράσει πολλά εμπόδια, και χρειάζεται πολλή διασάφηση ακόμα. Αλλά και αν δεν μπορέσει να εφαρμοστεί όπως την προτείνει η Δράση, θα έχει βάλει στο επίκεντρο της πολιτικής την τεράστια αδικία στις κοινωνικές δαπάνες που έχτισε το πελατειακό κράτος, και θα έχει δείξει ότι υπάρχουν τρόποι να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις, χωρίς να πέσει ο καθαρός μισθός των εργαζόμενων.
Επίσης, οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις είναι ορφανές, και θα σβήσουν αν δεν βρουν ισχυρούς συμμάχους μέσα στη Βουλή και στην κυβέρνηση: και αυτό είναι βασικά ζήτημα νοοτροπίας, όχι προγραμματικών θέσεων. Την δε γραφειοκρατία, που σκοτώνει τις δουλειές, μπορούν να την καταργήσουν μόναχα όσοι την έχουν ζήσει στο πετσί τους, και καταλαβαίνουν τα τερτίπια της.
Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, και οι επαγγελματίες που συντάχτηκαν στη Δράση ξέρουν την Ελλάδα που δεν την μαθαίνεις ούτε στα κανάλια, ούτε στα κομματικά γραφεία, ούτε στα βιβλία. Το ίδιο και οι γενναίοι πανεπιστημιακοί που παλεύουν να αλλάξουν το πανεπιστήμιο. Έχω απογοητευτεί, όχι μόνο από τους φαύλους πολιτικούς, με τις απάτες και τα ρουσφέτια, αλλά και από τους καλοπροαίρετους δημοσιολόγους που μιλάν με γενικότητες για την ευρωπαϊκή κρίση, για μεγάλες παρατάξεις, για ιδεολογικά πρόσημα, για μια «άλλη ανάπτυξη», «άλλη πολιτική», «άλλη Ελλάδα».
Την Ελλάδα δεν τη ξέρεις αν δεν έχεις αντιμετωπίσει τον εφοριακό, το ΙΚΑ, τον διευθυντή της πολεοδομίας, τον εκτελωνιστή, τον ωχαδερφισμό και τον εκβιασμό κάθε είδους. Αν δεν έχεις παζαρέψει τον μεταφορέα τις μέρες της απεργίας για να μη σαπίσουν τα νωπά, αν δεν έχεις ξενυχτήσει για να γυρίσεις τις επιταγές γιατί σού έκοψε η τράπεζα τα όρια ξαφνικά. Αν δεν έχουν ασπρίσει οι τρίχες σου κάθε μήνα για να τα βγάλεις πέρα με όλα αυτά, και να μη χάσεις τη δουλειά σου, ή να μην αναγκαστείς να πετάξεις κόσμο στον δρόμο. Δεν την ξέρεις αν δεν έχεις σταθεί όρθια μέσα στο πανεπιστήμιο για να υπερασπιστείς τους κανόνες της δημοκρατίας και δεν έχεις εισπράξει απειλές και γροθιές από τους μαύρους και κόκκινους τραμπούκους.
Οχι, δεν φτάνει που κάποτε διάβασες Ενγκελς και Νεφελούδη και Γκίντενς και μετά έφυγες να κάνεις καριέρα στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο. Οχι, δε φτάνει να περπατάς στο Μεταξουργείο και να φωτογραφίζεις τους μετανάστες, ούτε να γράφεις συγκινητικά κείμενα για τους άστεγους. Πρέπει να έχεις ζήσει από μέσα τους μηχανισμούς που δημιουργούν τον παράνομο πλούτο, και πώς κλείνουν οι επιχειρήσεις και χάνουν οι άνθρωποι τα σπίτια τους. Δεν θα σου τα διδάξει ο Τσόμσκι αυτά, ούτε καν το facebook.
Ναι, μπορεί να είναι «μονοπολιτισμική» η Δράση (όπως μου είπε μια ανθρωπολόγος), αλλά είναι αυτός ο πολιτισμός που λείπει από τη Βουλή. Ισως να συσπειρώνει λίγους, αλλά είναι εκείνοι που επιμένουν σε βασικά προτάγματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών: Να υπάρχει κοινωνικό κράτος, αλλά να φροντίζει πρώτα τον άνεργο και τη γριά αγρότισσα, και μετά την δικηγόρο ετών 55. Να είναι δημόσιο το δημόσιο, και να υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο: όχι φέουδο του κάθε βουλευτή, του κάθε τμηματάρχη, του κάθε εργατοπατέρα. Να βρουν δουλειά οι άνεργοι, σε ζωντανές επιχειρήσεις, όχι να τους καταδικάσουμε σε δεκαετίες επιδομάτων και αποκλεισμού.
Κι άλλοι τα λένε αυτά, με μισή καρδιά όμως. Γιατί και η δικηγόρος ετών 55 έχει οικονομική δυσχέρεια (και είναι και δική μας), γιατί τα φέουδα του δημοσίου είναι προπύργια αγώνων, γιατί οι ζωντανές επιχειρήσεις είναι του καπιταλισμού. Με αυτά και με αυτά, δεν επιμένουν στις μεταρρυθμίσεις, κρατάνε καθυστέρηση, και η μπάλα στην εξέδρα.
Για εσάς μιλάω, φίλοι της ΔΗΜΑΡ, και για τις άλλες μειοψηφίες στα κόμματα σας, εκσυγχρονιστές στη ΝΔ, σοσιαλδημοκράτες στο ΠΑΣΟΚ, και σεις οι ελάχιστοι ρεαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που νοιάζεστε για την πραγματική οικονομία. Με μισή καρδιά δεν γίνονται αλλαγές σε αυτό το κράτος τερατούργημα που χτίσαμε όλοι μαζί. Θέλει καθαρό μυαλό, επιμονή και πρακτική γνώση. Αυτά τα έχει περισσότερο από τα άλλα κόμματα η Δράση – όχι μόνο ο Στέφανος Μάνος, αλλά πολλά στελέχη της και υποστηρικτές.
Θέλει βέβαια και πειθώ: εκεί υστερεί η Δράση για τον πολύ κόσμο. Δεν έχει στελέχη που φάγανε τα νιάτα τους στην πολιτική επικοινωνία. Αλλά η Δράση, όπως κάθε μικρό κόμμα, δεν θα κυβερνήσει αύριο. Θα καταθέτει προτάσεις, θα ξεσκεπάζει ολιγωρίες και λαθροχειρίες, και θα υποστηρίζει ό,τι θεωρεί καλό. Θα ψηφίζει στα δύσκολα. Θα δείχνει τον δρόμο και κάποιες πρακτικές λύσεις. Θα αντιμάχεται βολέματα, αναβολές, μισόλογα, για να προχωράν αυτά που ψηφίζει η Βουλή και δεν πράττει η κυβέρνηση. Αν κάποιος της Δράσης αναλάβει υπουργείο, θα είναι έντιμος και επίμονος και πρακτικός. Αυτά τουλάχιστο πιστεύω, με βάση την πορεία των ανθρώπων που την συγκροτούν, και μακάρι να μη διαψευστώ.
Ξέρω πολλούς που σκεφτόμαστε παρόμοια, αλλά που λένε να ψηφίσουν αλλιώς. Υπάρχει η λογική να ψηφίσεις ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, γιατί η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, και να μείνει στην ευρωζώνη. Ναι, πρέπει να κυβερνηθεί, αλλά με τις πλειοψηφίες που θα υπάρχουν μέσα στα δύο κόμματα, δύσκολα θα κάνουν αυτά που χρειάζεται για να μείνουμε στην ευρωζώνη. Ούτε ισχύει η χαμένη ψήφος, όπως καλά εξηγεί ο Κων. Ζούλας. Και θα είναι μεγάλο πλεονέκτημα να υπάρχει ένα τρίτο, σοβαρό, κόμμα στη συγκυβέρνηση, όπως γράφουν ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Στάθης Καλύβας.
Αν παρόλα αυτά ψηφίσετε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, δώστε μεγάλη σημασία στα πρόσωπα. Τους δυό-τρεις γνωστούς υπερασπιστές των μεταρρυθμίσεων στο καθένα και μερικούς νεότερους αν ξέρετε το βιογραφικό τους. Οχι σελέμπριτις, και όχι τους υπουργούς που κανάκεψαν τις συντεχνίες.
(Ακούω, αναγνώστη, που μουρμουρίζεις, «ποιός νομίζει οτι είναι ο Δοξιάδης που μας κάνει και υποδείξεις;» Ε, αφού έγραψα τέσσερα κείμενα για να φτάσω εδώ, θα συνεχίσω, και πέστε να με φάτε).
Για Καμμένο, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ δεν σχολιάζω. Το σκεπτικό τους είναι τόσο μακριά που δεν θα είχε νόημα συζήτηση για την ψήφο. Ισως όμως, μετά τις εκλογές, μπορεί να γίνει διάλογος και με αυτούς για εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που δεν «έχουν πρόσημο». Δεν μπορεί να υπάρξει μια ευρεία πολιτική συμφωνία για τα συστήματα πληροφορικής και δημοκρατικού ελέγχου στο δημόσιο, ή για τη Βασική Εθνική Σύνταξη;
Στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ πολύ. Φοβάμαι όμως οτι θα είναι ο ορισμός της χαμένης ψήφου: ψηφίζεις σήμερα, και μετά ψάχνεις να βρεις τι ψήφισες. Σταυρώνεις Ματσαγγάνη και εκλέγεις Γιομπαζολιά. Οχι έναν χειρότερο Ματσαγγάνη, αλλά κάποιον διαμετρικά αντίθετο. Και για αρχηγό θα έχεις εκλέξει έναν ήρωα του Ρασούλη, πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς και Ιούδας. (Καλά βρε Φώτη, να το καταλάβω για τη δανειακή σύμβαση, και για την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αλλά για τα πανεπιστήμια, γιατί βρε Φώτη; Εκεί που η ΔΗΜΑΡ έχει και ισχύ, και ευθύνη, και στελέχη παληκάρια που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για αλλαγές; Τόσο ευθυνόφοβος πιά;)
Αν όμως πρέπει σώνει και καλά να ψηφίσετε ΔΗΜΑΡ, με κίνδυνο να βγάλετε τον Βασίλη Οικονόμου, υπάρχουν κάποιοι λίγοι, που είναι πράγματι η «αριστερά της ευθύνης»: Ματσαγγάνης, Καλλιπολίτης, Διόγος στην Α’ Αθήνας, Τριανταφυλλίδης, Κουτσομητέλης στη Θεσσαλονίκη, Λιοναράκη στη Β’ Αθήνας.
Μένουν η Δημοκρατική Συμμαχία και η Δημιουργία Ξανά. Έχουν τολμηρές και σωστές θέσεις για την οικονομία και το κράτος, παρόμοιες με της Δράσης. Αν δεν υπήρχε η Δράση, μπορεί να ψήφιζα ένα από τα δύο. Προτιμούσα να είχαν κατέβει οι τρείς μαζί στις εκλογές, και ελπίζω να συνεργαστούν αργότερα.
Διαλέγω από τους τρεις τη Δράση, πιο πολύ γιατί εμπιστεύομαι τα πρόσωπα και τη νοοτροπία του κόμματος. Η ΔΗΣΥ δεν ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο, σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη στιγμή για τη χώρα, επειδή οι παλαιοκομματικοί απείλησαν την Ντόρα με ανταρσία. Το ψηφοδέλτιο έχει αρκετούς τέτοιους, και φοβάμαι την επιρροή τους. Στους φίλους που θα ψηφίσουν ΔΗΣΥ λέω, προσοχή στους σταυρούς. Οχι πολιτευτές καριέρας. Αν είσαστε στην Α’ Αθήνας, προτείνω τον Γρηγόρη Φαρμάκη, που ξέρει από επιχειρήσεις και τεχνολογία.
Για τη Δράση - ΦιΣ δεν γράφω ονόματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλετε παλαιοκομματικούς. Ούτε όμως ποδοσφαιριστές και τηλεπαρουσιάστριες. Είναι τόσο άσχετοι και ερασιτέχνες στο κομματικό επιτελείο, που ξέχασαν να βάλουν τέτοιους στα ψηφοδέλτια. Παρόλα αυτά, εγώ θα τους ψηφίσω.
Καλό βόλι.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Photo: Romain [ apictureourselves.org ]
1 εικόνα
του Αρίστου Δοξιάδη
Ετικέτες: μεταρρυθμίσεις
Σχόλια
Το τέταρτο και τελευταίο άρθρο της σειράς του Αρίστου Δοξιάδη για τις μεταρρυθμίσεις. Τα προηγούμενα είναι εδώ, εδώ και εδώ. Σήμερα, οι προτάσεις για την κάλπη.
«Μα καλά, έγραψες τρία κείμενα για μεταρρυθμίσεις, δέκα μέρες πριν τις εκλογές; Ποιός ενδιαφέρεται για μεταρρυθμίσεις τώρα; Αυτό νομίζεις ότι παίζει την Κυριακή; Εδώ δεν ξέρουμε αν θα έχουμε κυβέρνηση, αν θα φαλιρίσουν τράπεζες, αν θα υπάρχουν φάρμακα, αν θα μείνουμε στο ευρώ, αν θα καεί η Αθήνα, και εσύ γράφεις για το ταμείο των δημοσιογράφων; Κανένας δεν ψηφίζει πρόγραμμα σε αυτές τις εκλογές» είπε μια φίλη.
Έχει, σχεδόν, δίκιο. Οι περισσότεροι δεν ψηφίζουν πρόγραμμα. Ίσως ούτε καν κυβέρνηση. Πρώτη φορά θα ψηφίσουν για άλλους λόγους – οργή, απόρριψη, μεταφυσική ελπίδα, και άλλα. Κι όμως, οι μεταρρυθμίσεις θα έχουν καίρια σημασία, ήδη από τις 7 Μαΐου.
Αν βγει μια σχετικά σταθερή συγκυβέρνηση, θα πρέπει να ξεκινήσει γρήγορα και αποφασιστικά κάποιες μεταρρυθμίσεις. Τις χρειαζόμαστε, με ή χωρίς τρόικα, γιατί χωρίς αυτές η οικονομία δεν θα ορθοποδήσει. Αλλά και πρέπει να τις προχωρήσουμε γρήγορα, γιατί μόνο έτσι διατηρούμε την αξιοπιστία μας με τους εταίρους για να συνεχίσουν να καλύπτουν τα ελλείμματά μας. Αλλιώς, άτακτη χρεωκοπία, με όλους τους κινδύνους.
Αν δεν βγει κυβέρνηση, θα ξαναμπούμε σε φάση εκλογών (και όχι εκτροπών, ελπίζω). Η μόνη ελπίδα τότε για τη δημοκρατία και την ανόρθωση θα είναι να αφήσουν οι πολίτες στην άκρη την οργή, και να ψηφίσουν θετικά: δηλαδή, να απαντήσουν στο ερώτημα, τι θέλουμε να κάνει η (τότε) επόμενη κυβέρνηση. Οπότε, οι μεταρρυθμίσεις και οι μεταρρυθμιστές θα πρέπει να είναι στο κέντρο του διαλόγου. Δεν πρέπει να έχουν εξαφανιστεί μέσα στο κύμα του θυμού.
Οι πιο συνεπείς μεταρρυθμιστικές φωνές αυτή την εποχή βρίσκονται στη Δράση. Θα τους ψηφίσω όχι τόσο για το πρόγραμμα, αλλά για τη νοοτροπία που φέρνουν στην πολιτική: το πρακτικό πνεύμα, την προσήλωση στο αποτέλεσμα, την εντιμότητα. Μαζί με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό, τις φιλελεύθερες αξίες, και τις προτάσεις για το κοινωνικό κράτος, που ευτυχώς τις βρίσκουμε και σε άλλους σχηματισμούς (δυστυχώς όχι σε πολλούς).
Το συγκεκριμένο πρόγραμμα του κάθε κόμματος έχει μικρότερη σημασία σε αυτές τις εκλογές, γιατί οι νόμοι θα προκύπτουν από συγκερασμούς και συμβιβασμούς. Σημασία έχουν οι κατευθύνσεις, και η επιμονή στην εφαρμογή.
Η Βασική Εθνική Σύνταξη, π.χ., όπως κάθε μεγάλη τομή, έχει να ξεπεράσει πολλά εμπόδια, και χρειάζεται πολλή διασάφηση ακόμα. Αλλά και αν δεν μπορέσει να εφαρμοστεί όπως την προτείνει η Δράση, θα έχει βάλει στο επίκεντρο της πολιτικής την τεράστια αδικία στις κοινωνικές δαπάνες που έχτισε το πελατειακό κράτος, και θα έχει δείξει ότι υπάρχουν τρόποι να γίνουν πιο ανταγωνιστικές οι επιχειρήσεις, χωρίς να πέσει ο καθαρός μισθός των εργαζόμενων.
Επίσης, οι διοικητικές μεταρρυθμίσεις είναι ορφανές, και θα σβήσουν αν δεν βρουν ισχυρούς συμμάχους μέσα στη Βουλή και στην κυβέρνηση: και αυτό είναι βασικά ζήτημα νοοτροπίας, όχι προγραμματικών θέσεων. Την δε γραφειοκρατία, που σκοτώνει τις δουλειές, μπορούν να την καταργήσουν μόναχα όσοι την έχουν ζήσει στο πετσί τους, και καταλαβαίνουν τα τερτίπια της.
Οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι, και οι επαγγελματίες που συντάχτηκαν στη Δράση ξέρουν την Ελλάδα που δεν την μαθαίνεις ούτε στα κανάλια, ούτε στα κομματικά γραφεία, ούτε στα βιβλία. Το ίδιο και οι γενναίοι πανεπιστημιακοί που παλεύουν να αλλάξουν το πανεπιστήμιο. Έχω απογοητευτεί, όχι μόνο από τους φαύλους πολιτικούς, με τις απάτες και τα ρουσφέτια, αλλά και από τους καλοπροαίρετους δημοσιολόγους που μιλάν με γενικότητες για την ευρωπαϊκή κρίση, για μεγάλες παρατάξεις, για ιδεολογικά πρόσημα, για μια «άλλη ανάπτυξη», «άλλη πολιτική», «άλλη Ελλάδα».
Την Ελλάδα δεν τη ξέρεις αν δεν έχεις αντιμετωπίσει τον εφοριακό, το ΙΚΑ, τον διευθυντή της πολεοδομίας, τον εκτελωνιστή, τον ωχαδερφισμό και τον εκβιασμό κάθε είδους. Αν δεν έχεις παζαρέψει τον μεταφορέα τις μέρες της απεργίας για να μη σαπίσουν τα νωπά, αν δεν έχεις ξενυχτήσει για να γυρίσεις τις επιταγές γιατί σού έκοψε η τράπεζα τα όρια ξαφνικά. Αν δεν έχουν ασπρίσει οι τρίχες σου κάθε μήνα για να τα βγάλεις πέρα με όλα αυτά, και να μη χάσεις τη δουλειά σου, ή να μην αναγκαστείς να πετάξεις κόσμο στον δρόμο. Δεν την ξέρεις αν δεν έχεις σταθεί όρθια μέσα στο πανεπιστήμιο για να υπερασπιστείς τους κανόνες της δημοκρατίας και δεν έχεις εισπράξει απειλές και γροθιές από τους μαύρους και κόκκινους τραμπούκους.
Οχι, δεν φτάνει που κάποτε διάβασες Ενγκελς και Νεφελούδη και Γκίντενς και μετά έφυγες να κάνεις καριέρα στις Βρυξέλλες και στο Λονδίνο. Οχι, δε φτάνει να περπατάς στο Μεταξουργείο και να φωτογραφίζεις τους μετανάστες, ούτε να γράφεις συγκινητικά κείμενα για τους άστεγους. Πρέπει να έχεις ζήσει από μέσα τους μηχανισμούς που δημιουργούν τον παράνομο πλούτο, και πώς κλείνουν οι επιχειρήσεις και χάνουν οι άνθρωποι τα σπίτια τους. Δεν θα σου τα διδάξει ο Τσόμσκι αυτά, ούτε καν το facebook.
Ναι, μπορεί να είναι «μονοπολιτισμική» η Δράση (όπως μου είπε μια ανθρωπολόγος), αλλά είναι αυτός ο πολιτισμός που λείπει από τη Βουλή. Ισως να συσπειρώνει λίγους, αλλά είναι εκείνοι που επιμένουν σε βασικά προτάγματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών: Να υπάρχει κοινωνικό κράτος, αλλά να φροντίζει πρώτα τον άνεργο και τη γριά αγρότισσα, και μετά την δικηγόρο ετών 55. Να είναι δημόσιο το δημόσιο, και να υπόκειται σε δημοκρατικό έλεγχο: όχι φέουδο του κάθε βουλευτή, του κάθε τμηματάρχη, του κάθε εργατοπατέρα. Να βρουν δουλειά οι άνεργοι, σε ζωντανές επιχειρήσεις, όχι να τους καταδικάσουμε σε δεκαετίες επιδομάτων και αποκλεισμού.
Κι άλλοι τα λένε αυτά, με μισή καρδιά όμως. Γιατί και η δικηγόρος ετών 55 έχει οικονομική δυσχέρεια (και είναι και δική μας), γιατί τα φέουδα του δημοσίου είναι προπύργια αγώνων, γιατί οι ζωντανές επιχειρήσεις είναι του καπιταλισμού. Με αυτά και με αυτά, δεν επιμένουν στις μεταρρυθμίσεις, κρατάνε καθυστέρηση, και η μπάλα στην εξέδρα.
Για εσάς μιλάω, φίλοι της ΔΗΜΑΡ, και για τις άλλες μειοψηφίες στα κόμματα σας, εκσυγχρονιστές στη ΝΔ, σοσιαλδημοκράτες στο ΠΑΣΟΚ, και σεις οι ελάχιστοι ρεαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ που νοιάζεστε για την πραγματική οικονομία. Με μισή καρδιά δεν γίνονται αλλαγές σε αυτό το κράτος τερατούργημα που χτίσαμε όλοι μαζί. Θέλει καθαρό μυαλό, επιμονή και πρακτική γνώση. Αυτά τα έχει περισσότερο από τα άλλα κόμματα η Δράση – όχι μόνο ο Στέφανος Μάνος, αλλά πολλά στελέχη της και υποστηρικτές.
Θέλει βέβαια και πειθώ: εκεί υστερεί η Δράση για τον πολύ κόσμο. Δεν έχει στελέχη που φάγανε τα νιάτα τους στην πολιτική επικοινωνία. Αλλά η Δράση, όπως κάθε μικρό κόμμα, δεν θα κυβερνήσει αύριο. Θα καταθέτει προτάσεις, θα ξεσκεπάζει ολιγωρίες και λαθροχειρίες, και θα υποστηρίζει ό,τι θεωρεί καλό. Θα ψηφίζει στα δύσκολα. Θα δείχνει τον δρόμο και κάποιες πρακτικές λύσεις. Θα αντιμάχεται βολέματα, αναβολές, μισόλογα, για να προχωράν αυτά που ψηφίζει η Βουλή και δεν πράττει η κυβέρνηση. Αν κάποιος της Δράσης αναλάβει υπουργείο, θα είναι έντιμος και επίμονος και πρακτικός. Αυτά τουλάχιστο πιστεύω, με βάση την πορεία των ανθρώπων που την συγκροτούν, και μακάρι να μη διαψευστώ.
Ξέρω πολλούς που σκεφτόμαστε παρόμοια, αλλά που λένε να ψηφίσουν αλλιώς. Υπάρχει η λογική να ψηφίσεις ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, γιατί η χώρα πρέπει να κυβερνηθεί, και να μείνει στην ευρωζώνη. Ναι, πρέπει να κυβερνηθεί, αλλά με τις πλειοψηφίες που θα υπάρχουν μέσα στα δύο κόμματα, δύσκολα θα κάνουν αυτά που χρειάζεται για να μείνουμε στην ευρωζώνη. Ούτε ισχύει η χαμένη ψήφος, όπως καλά εξηγεί ο Κων. Ζούλας. Και θα είναι μεγάλο πλεονέκτημα να υπάρχει ένα τρίτο, σοβαρό, κόμμα στη συγκυβέρνηση, όπως γράφουν ο Νίκος Αλιβιζάτος και ο Στάθης Καλύβας.
Αν παρόλα αυτά ψηφίσετε ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ, δώστε μεγάλη σημασία στα πρόσωπα. Τους δυό-τρεις γνωστούς υπερασπιστές των μεταρρυθμίσεων στο καθένα και μερικούς νεότερους αν ξέρετε το βιογραφικό τους. Οχι σελέμπριτις, και όχι τους υπουργούς που κανάκεψαν τις συντεχνίες.
(Ακούω, αναγνώστη, που μουρμουρίζεις, «ποιός νομίζει οτι είναι ο Δοξιάδης που μας κάνει και υποδείξεις;» Ε, αφού έγραψα τέσσερα κείμενα για να φτάσω εδώ, θα συνεχίσω, και πέστε να με φάτε).
Για Καμμένο, ΛΑΟΣ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ δεν σχολιάζω. Το σκεπτικό τους είναι τόσο μακριά που δεν θα είχε νόημα συζήτηση για την ψήφο. Ισως όμως, μετά τις εκλογές, μπορεί να γίνει διάλογος και με αυτούς για εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που δεν «έχουν πρόσημο». Δεν μπορεί να υπάρξει μια ευρεία πολιτική συμφωνία για τα συστήματα πληροφορικής και δημοκρατικού ελέγχου στο δημόσιο, ή για τη Βασική Εθνική Σύνταξη;
Στη ΔΗΜΑΡ υπάρχουν άνθρωποι που εκτιμώ πολύ. Φοβάμαι όμως οτι θα είναι ο ορισμός της χαμένης ψήφου: ψηφίζεις σήμερα, και μετά ψάχνεις να βρεις τι ψήφισες. Σταυρώνεις Ματσαγγάνη και εκλέγεις Γιομπαζολιά. Οχι έναν χειρότερο Ματσαγγάνη, αλλά κάποιον διαμετρικά αντίθετο. Και για αρχηγό θα έχεις εκλέξει έναν ήρωα του Ρασούλη, πότε Βούδας, πότε Κούδας, πότε Ιησούς και Ιούδας. (Καλά βρε Φώτη, να το καταλάβω για τη δανειακή σύμβαση, και για την κυβέρνηση Παπαδήμου. Αλλά για τα πανεπιστήμια, γιατί βρε Φώτη; Εκεί που η ΔΗΜΑΡ έχει και ισχύ, και ευθύνη, και στελέχη παληκάρια που πρωτοστάτησαν στον αγώνα για αλλαγές; Τόσο ευθυνόφοβος πιά;)
Αν όμως πρέπει σώνει και καλά να ψηφίσετε ΔΗΜΑΡ, με κίνδυνο να βγάλετε τον Βασίλη Οικονόμου, υπάρχουν κάποιοι λίγοι, που είναι πράγματι η «αριστερά της ευθύνης»: Ματσαγγάνης, Καλλιπολίτης, Διόγος στην Α’ Αθήνας, Τριανταφυλλίδης, Κουτσομητέλης στη Θεσσαλονίκη, Λιοναράκη στη Β’ Αθήνας.
Μένουν η Δημοκρατική Συμμαχία και η Δημιουργία Ξανά. Έχουν τολμηρές και σωστές θέσεις για την οικονομία και το κράτος, παρόμοιες με της Δράσης. Αν δεν υπήρχε η Δράση, μπορεί να ψήφιζα ένα από τα δύο. Προτιμούσα να είχαν κατέβει οι τρείς μαζί στις εκλογές, και ελπίζω να συνεργαστούν αργότερα.
Διαλέγω από τους τρεις τη Δράση, πιο πολύ γιατί εμπιστεύομαι τα πρόσωπα και τη νοοτροπία του κόμματος. Η ΔΗΣΥ δεν ψήφισε το Μεσοπρόθεσμο, σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη στιγμή για τη χώρα, επειδή οι παλαιοκομματικοί απείλησαν την Ντόρα με ανταρσία. Το ψηφοδέλτιο έχει αρκετούς τέτοιους, και φοβάμαι την επιρροή τους. Στους φίλους που θα ψηφίσουν ΔΗΣΥ λέω, προσοχή στους σταυρούς. Οχι πολιτευτές καριέρας. Αν είσαστε στην Α’ Αθήνας, προτείνω τον Γρηγόρη Φαρμάκη, που ξέρει από επιχειρήσεις και τεχνολογία.
Για τη Δράση - ΦιΣ δεν γράφω ονόματα. Δεν υπάρχει περίπτωση να βγάλετε παλαιοκομματικούς. Ούτε όμως ποδοσφαιριστές και τηλεπαρουσιάστριες. Είναι τόσο άσχετοι και ερασιτέχνες στο κομματικό επιτελείο, που ξέχασαν να βάλουν τέτοιους στα ψηφοδέλτια. Παρόλα αυτά, εγώ θα τους ψηφίσω.
Καλό βόλι.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Στο 12% οι απώλειες εσόδων των Ταμείων Επιμένει ο Γ. Κουτρουμάνης στις εξαιρέσεις από τον ΕΟΠΥΥ
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 30 Απριλίου 2012
Την πεποίθηση ότι οι κλάδοι Υγείας των ταμείων που δεν χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό θα εξακολουθήσουν να μην υπάγονται στον ΕΟΠΥΥ εξέφρασε σήμερα, Δευτέρα, ο υπουργός Εργασίας Γ.Κουτρουμάνης μιλώντας στο ΒΗΜΑ 99,5.
Ο υπουργός Εργασίας Γ.Κουτρουμάνης αναφέρθηκε στην επιστολή της τρόικας με την οποία ζητείται από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τις διατάξεις του νόμου που εξαιρούν όσα Ταμεία δεν χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό από την υποχρεωτική ένταξή τους στον Ενιαίο Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ).
Σύμφωνα με τον κ. Κουτρουμάνη, το θέμα αυτό εξετάσθηκε προ διμήνου στις επαφές με την τρόικα χωρίς να εγερθεί κάποιο ζήτημα. Ο ίδιος εκτίμησε πως όπως ίσχυσε με τα πλεονασματικά επικουρικά ταμεία, έτσι και τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης με υπηρεσίες Υγείας -που είναι πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου-, θα μπορούν να μην υπάγονται στον ΕΟΠΥΥ για όσο διάστημα δεν χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Σημειώνεται πως ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ματίας Μορς, με επιστολή του προς τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ.Κουτρουμάνη και τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο, ζήτησε όλα τα ταμεία υγειονομικής ασφάλισης να συγχωνευθούν στον ΕΟΠΥΥ και να βρίσκονται κάτω από την ευθύνη του υπουργείου Υγείας, ενώ δεν επικρότησε την αλλαγή του νομικού προσώπου των Ταμείων σε ιδιωτικό.
Ο κ. Κουτρουμάνης τόνισε πως από την περιστολή των δαπανών υγείας των ασφαλιστικών ταμείων θα εξοικονομηθούν εφέτος περίπου 1,2 δισ .ευρώ, ενώ εμφανίσθηκε ικανοποιημένος από το γεγονός ότι οι απώλειες εσόδων των φορέων κοινωνικής ασφάλισης από τις αρχές του έτους είναι στο 12%, όταν κυβέρνηση και τρόικα τις υπολόγιζαν σε ετήσια βάση στο 20%. Όπως είπε ο ίδιος εάν αυτό συνεχισθεί στο τέλος του έτους θα προκύψει πλεόνασμα 2,2 δισ. ευρώ για το ασφαλιστικό σύστημα.
Την πεποίθηση ότι οι κλάδοι Υγείας των ταμείων που δεν χρηματοδοτούνται από τον προϋπολογισμό θα εξακολουθήσουν να μην υπάγονται στον ΕΟΠΥΥ εξέφρασε σήμερα, Δευτέρα, ο υπουργός Εργασίας Γ.Κουτρουμάνης μιλώντας στο ΒΗΜΑ 99,5.
Ο υπουργός Εργασίας Γ.Κουτρουμάνης αναφέρθηκε στην επιστολή της τρόικας με την οποία ζητείται από την κυβέρνηση να πάρει πίσω τις διατάξεις του νόμου που εξαιρούν όσα Ταμεία δεν χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό από την υποχρεωτική ένταξή τους στον Ενιαίο Οργανισμό Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ).
Σύμφωνα με τον κ. Κουτρουμάνη, το θέμα αυτό εξετάσθηκε προ διμήνου στις επαφές με την τρόικα χωρίς να εγερθεί κάποιο ζήτημα. Ο ίδιος εκτίμησε πως όπως ίσχυσε με τα πλεονασματικά επικουρικά ταμεία, έτσι και τα ταμεία κοινωνικής ασφάλισης με υπηρεσίες Υγείας -που είναι πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου-, θα μπορούν να μην υπάγονται στον ΕΟΠΥΥ για όσο διάστημα δεν χρηματοδοτούνται από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Σημειώνεται πως ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ματίας Μορς, με επιστολή του προς τον υπουργό Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Γ.Κουτρουμάνη και τον υπουργό Υγείας Ανδρέα Λοβέρδο, ζήτησε όλα τα ταμεία υγειονομικής ασφάλισης να συγχωνευθούν στον ΕΟΠΥΥ και να βρίσκονται κάτω από την ευθύνη του υπουργείου Υγείας, ενώ δεν επικρότησε την αλλαγή του νομικού προσώπου των Ταμείων σε ιδιωτικό.
Ο κ. Κουτρουμάνης τόνισε πως από την περιστολή των δαπανών υγείας των ασφαλιστικών ταμείων θα εξοικονομηθούν εφέτος περίπου 1,2 δισ .ευρώ, ενώ εμφανίσθηκε ικανοποιημένος από το γεγονός ότι οι απώλειες εσόδων των φορέων κοινωνικής ασφάλισης από τις αρχές του έτους είναι στο 12%, όταν κυβέρνηση και τρόικα τις υπολόγιζαν σε ετήσια βάση στο 20%. Όπως είπε ο ίδιος εάν αυτό συνεχισθεί στο τέλος του έτους θα προκύψει πλεόνασμα 2,2 δισ. ευρώ για το ασφαλιστικό σύστημα.
Επίθεση ΔΗΣΥ κατά Τσίπρα
Επίθεση ΔΗΣΥ κατά Τσίπρα: «Που θα βρει τα δισεκατομμύρια που χρειάζονται για να μην χρεοκοπήσει η χώρα και να μην επιστρέψει στο 1950», διερωτήθηκε ο κ. Ζορμπάς
Η κάθοδος του Σαρκοζί στα σκοτάδια της Ακροδεξιάς Ο Πρόεδρος της Γαλλίας προσπαθεί με κάθε τρόπο να κερδίσει τους ψηφοφόρους της Μαρίν Λεπέν, ελπίζοντας να παραμείνει στη θέση του
Επιμέλεια: Κίττυ Ξενάκη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 28 Απριλίου 2012
Στην τελική πια ευθεία για τον δεύτερο εκλογικό γύρο στη Γαλλία, παρακολουθώντας κανείς τους δύο μονομάχους, δύσκολα αποφεύγει τη σκέψη πως ο Σοσιαλιστής υποψήφιος Φρανσουά Ολάντ είναι ήδη πρόεδρος και ο Νικολά Σαρκοζί κάποιος που παλεύει ολοένα και πιο σπασμωδικά, σχεδόν σαν καρικατούρα, να τον εκτοπίσει.
Ο πρόεδρος-υποψήφιος στρίβει καθημερινά και λίγο δεξιότερα, πασχίζοντας να κερδίσει τα 6,4 εκατ. ψήφους που πήρε η Ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν στον πρώτο γύρο. Τα οικονομικά στοιχεία όμως είναι γι' αυτόν κόλαφος, η ανεργία έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο από τον Σεπτέμβριο του 1999 και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι προσπάθειές του δεν φέρουν καρπούς: ποσοστό 54%-55% δίνουν στον Φρανσουά Ολάντ για την 6η Μαΐου οι τρεις πιο πρόσφατες. Στο μεταξύ, ακόμα και (μετριοπαθή) στελέχη του κόμματός του παίρνουν αποστάσεις από τις ακροδεξιές κορόνες του Σαρκοζί. Ο κεντρώος υποψήφιος Φρανσουά Μπαϊρού, που απέσπασε στον πρώτο γύρο 9% των ψήφων, έχει εκφράσει δημοσίως την αποδοκιμασία του. Και μετεκλογικά, η τακτική αυτή απειλεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Η Γαλλία έχει τον Ιούνιο κοινοβουλευτικές εκλογές και η Μαρίν Λεπέν θέλει να βάλει το κόμμα της για πρώτη φορά μετά το 1986 στην Εθνοσυνέλευση. Ποντάρει λοιπόν στην (αυτο)καταστροφή του UMP, με την ελπίδα να αναλάβει εκείνη ηγέτιδα της αντιπολίτευσης.
«Σας σέβομαι, σας ακούω, κατά κάποιον τρόπο σας καταλαβαίνω», επιμένει παρά ταύτα να λέει στους ψηφοφόρους της ο Νικολά Σαρκοζί. «Επειδή απευθύνομαι σε εξίμισι εκατομμύρια γάλλους πολίτες, πρέπει να είμαι φασίστας;», ρωτάει. «Υποκριτές που δεν καταλαβαίνουν τίποτα» χαρακτηρίζει τους επικριτές του. Και συνεχίζει σε κάθε ομιλία και συγκέντρωση να διαχωρίζει τους Γάλλους σε «πραγματικούς» εργαζόμενους και «επιδοτούμενους», «παριζιάνικες ελίτ» και «λαό», εκείνους που είναι υπερήφανοι για τις «χριστιανικές ρίζες» της Γαλλίας και τους υπόλοιπους. «Τα σύνορα δεν είναι βρώμικη λέξη», λέει ξανά και ξανά, απειλώντας με αποχώρηση από τη Σένγκεν και καταγγέλλοντας την «Ευρώπη-σουρωτήρι». Την Πέμπτη, υιοθέτησε ακόμα μια πρόταση της Λεπέν: αν επανεκλεγεί, δήλωσε, θα ψηφίσει νόμο που θα ορίζει ότι αστυνομικός ο οποίος πυροβολεί ύποπτο έχει το τεκμήριο της νόμιμης αυτοάμυνας εκτός αν αποδειχθεί το αντίθετο. Νωρίτερα, είχε υποστηρίξει ότι 700 ισλαμικά τεμένη καθώς και ο αμφιλεγόμενος μουσουλμάνος ακαδημαϊκός Ταρίκ Ραμαντάν στηρίζουν Ολάντ - ψεύδη και τα δύο. Ενα κάποιο φλερτ των ψηφοφόρων της Λεπέν, βέβαια, το έκανε και ο Φρανσουά Ολάντ. Ο οποίος δήλωσε χθες πως αν εκλεγεί, δεν θα ακυρώσει τον νόμο που απαγορεύει την μπούρκα σε δημόσια μέρη, απλώς θα τον «εφαρμόσει με τον καλύτερο τρόπο», και πως σε περίοδο κρίσης, «ένας περιορισμός της οικονομικής μετανάστευσης είναι απολύτως αναγκαίος». Ο Σοσιαλιστής υποψήφιος, όμως, μιλά σταθερά ως «αυτός που θέλει να ενώσει, να συμφιλιώσει τους Γάλλους»• έχει ήδη ενδυθεί τον μανδύα του προέδρου, του ηγέτη της Γαλλίας (και της ανάπτυξης) στην Ευρώπη, αφήνοντας τον Σαρκοζί να καταστρέψει μόνος την (όποια) υστεροφημία του.
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 28 Απριλίου 2012
Στην τελική πια ευθεία για τον δεύτερο εκλογικό γύρο στη Γαλλία, παρακολουθώντας κανείς τους δύο μονομάχους, δύσκολα αποφεύγει τη σκέψη πως ο Σοσιαλιστής υποψήφιος Φρανσουά Ολάντ είναι ήδη πρόεδρος και ο Νικολά Σαρκοζί κάποιος που παλεύει ολοένα και πιο σπασμωδικά, σχεδόν σαν καρικατούρα, να τον εκτοπίσει.
Ο πρόεδρος-υποψήφιος στρίβει καθημερινά και λίγο δεξιότερα, πασχίζοντας να κερδίσει τα 6,4 εκατ. ψήφους που πήρε η Ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν στον πρώτο γύρο. Τα οικονομικά στοιχεία όμως είναι γι' αυτόν κόλαφος, η ανεργία έφτασε στο υψηλότερο επίπεδο από τον Σεπτέμβριο του 1999 και οι δημοσκοπήσεις δείχνουν πως οι προσπάθειές του δεν φέρουν καρπούς: ποσοστό 54%-55% δίνουν στον Φρανσουά Ολάντ για την 6η Μαΐου οι τρεις πιο πρόσφατες. Στο μεταξύ, ακόμα και (μετριοπαθή) στελέχη του κόμματός του παίρνουν αποστάσεις από τις ακροδεξιές κορόνες του Σαρκοζί. Ο κεντρώος υποψήφιος Φρανσουά Μπαϊρού, που απέσπασε στον πρώτο γύρο 9% των ψήφων, έχει εκφράσει δημοσίως την αποδοκιμασία του. Και μετεκλογικά, η τακτική αυτή απειλεί να γυρίσει μπούμερανγκ. Η Γαλλία έχει τον Ιούνιο κοινοβουλευτικές εκλογές και η Μαρίν Λεπέν θέλει να βάλει το κόμμα της για πρώτη φορά μετά το 1986 στην Εθνοσυνέλευση. Ποντάρει λοιπόν στην (αυτο)καταστροφή του UMP, με την ελπίδα να αναλάβει εκείνη ηγέτιδα της αντιπολίτευσης.
«Σας σέβομαι, σας ακούω, κατά κάποιον τρόπο σας καταλαβαίνω», επιμένει παρά ταύτα να λέει στους ψηφοφόρους της ο Νικολά Σαρκοζί. «Επειδή απευθύνομαι σε εξίμισι εκατομμύρια γάλλους πολίτες, πρέπει να είμαι φασίστας;», ρωτάει. «Υποκριτές που δεν καταλαβαίνουν τίποτα» χαρακτηρίζει τους επικριτές του. Και συνεχίζει σε κάθε ομιλία και συγκέντρωση να διαχωρίζει τους Γάλλους σε «πραγματικούς» εργαζόμενους και «επιδοτούμενους», «παριζιάνικες ελίτ» και «λαό», εκείνους που είναι υπερήφανοι για τις «χριστιανικές ρίζες» της Γαλλίας και τους υπόλοιπους. «Τα σύνορα δεν είναι βρώμικη λέξη», λέει ξανά και ξανά, απειλώντας με αποχώρηση από τη Σένγκεν και καταγγέλλοντας την «Ευρώπη-σουρωτήρι». Την Πέμπτη, υιοθέτησε ακόμα μια πρόταση της Λεπέν: αν επανεκλεγεί, δήλωσε, θα ψηφίσει νόμο που θα ορίζει ότι αστυνομικός ο οποίος πυροβολεί ύποπτο έχει το τεκμήριο της νόμιμης αυτοάμυνας εκτός αν αποδειχθεί το αντίθετο. Νωρίτερα, είχε υποστηρίξει ότι 700 ισλαμικά τεμένη καθώς και ο αμφιλεγόμενος μουσουλμάνος ακαδημαϊκός Ταρίκ Ραμαντάν στηρίζουν Ολάντ - ψεύδη και τα δύο. Ενα κάποιο φλερτ των ψηφοφόρων της Λεπέν, βέβαια, το έκανε και ο Φρανσουά Ολάντ. Ο οποίος δήλωσε χθες πως αν εκλεγεί, δεν θα ακυρώσει τον νόμο που απαγορεύει την μπούρκα σε δημόσια μέρη, απλώς θα τον «εφαρμόσει με τον καλύτερο τρόπο», και πως σε περίοδο κρίσης, «ένας περιορισμός της οικονομικής μετανάστευσης είναι απολύτως αναγκαίος». Ο Σοσιαλιστής υποψήφιος, όμως, μιλά σταθερά ως «αυτός που θέλει να ενώσει, να συμφιλιώσει τους Γάλλους»• έχει ήδη ενδυθεί τον μανδύα του προέδρου, του ηγέτη της Γαλλίας (και της ανάπτυξης) στην Ευρώπη, αφήνοντας τον Σαρκοζί να καταστρέψει μόνος την (όποια) υστεροφημία του.
Juppé se rappelle brusquement ses origines gaullistes
Dimanche 29 Avril 2012 à 21:10 | Lu 6920 fois I 15 commentaire(s)
LAURELINE DUPONT - MARIANNE
Journaliste politique à Marianne, chargée du suivi de la droite et du centre En savoir plus sur cet auteur
S'ABONNER À MARIANNE+ IMPRIMER AUGMENTER LE TEXTE DIMINUER LE TEXTE
En meeting à Lyon, le ministre des Affaires étrangères a marqué sa différence -et sa prise de distance ?- en prononçant un discours emprunt de gaullisme et d'humanisme, bien loin des déclarations marino-compatibles du président-candidat.
(Alain Juppé, le 29 avril, à Lyon - DR)
Du même auteur
Droitisation : le silence de la droite humaniste et modérée
Thierry Mariani : « Ni alliance ni diabolisation »
«Bayrou va devoir décrocher son téléphone pour réunir le Centre»
Alain Juppé était-il en service commandé, ce dimanche 29 avril, au Palais des congrès de Lyon ? L'avenir immédiat nous le dira. Nicolas Sarkozy n'hésite jamais à rappeler à l'ordre ceux qui sortent sans son autorisation des sentiers battus. Le dernier à en avoir fait les frais ? Juppé himself, taclé par le monarque pour avoir osé afficher sur RTL sa volonté de garantir la cohésion de l'UMP en cas de défaite à la présidentielle. « Il ferait mieux de s'occuper du second tour», avait tempêté Sarko, furieux, sur le plateau des « 4 vérités ».
Aucun doute donc, si le discours prononcé par le locataire du Quai d'Orsay ne sied pas au président-candidat, tout le monde le saura.
Ce qui pourrait déplaire à Sarzkoy ? Les phrases à double tiroir distinctement articulées par son ministre devant des militants enthousiastes. « Entre Français, il faut se garder de toute stigmatisation, de tout mépris condescendant », a, par exemple, déclaré Alain Juppé. A priori, le maire de Bordeaux entendait rappeler l'importance de prendre en compte les électeurs de Marine Le Pen sans les pointer du doigt. Mais Juppé est bien trop fin pour ignorer qu'en choisissant d'employer le terme « stigmatisation », souvent utilisé pour qualifier la campagne menée par Nicolas Sarkozy, il prend le risque d'être mal - ou trop bien - compris par les observateurs de la vie politique. Malgré son silence étonnant durant cette première semaine de l'entre-deux tours, Juppé a certainement du mal à supporter ce virage marino-compatible emprunté par le président-candidat.
Pour ne pas écorner trop visiblement son image de fidèle sarkozyste, il n'a pas oublié de condamner ce système médiatique qui crie à « la vertu républicaine quand Hollande dit qu'il veut parler aux électeurs de Marine Le Pen » et qui accuse son candidat de « vice pétainiste quand il rappelle ses propositions du premier tour sur l'immigration ». Une fois débité sa profession de foi sarkozyste, l'ancien Premier ministre a imploré : « Prenons un peu de hauteur dans le débat politique ! » Un cri du coeur lancé à Nicolas Sarkozy ?
Juppé a ensuite poursuivi son allocution en confiant : « Je veux partager avec vous mes convictions, loin du tolu bohu médiatique, je veux vous dire, comme ça inquiète les médias, que je me sens parfaitement à l'aise avec mes valeurs. » Et de rappeler ses fameux « principes qui ont inspiré l'action politique du général de Gaulle […] une certaine idée de la France, oui le gaullisme est un patriotisme. » Une réponse habile à ceux qui ont reproché à Nicolas Sarkozy son hymne à la patrie entonné dès le soir du premier tour lors de son discours à la Mutualité.
Après avoir vanté les mérites du président-candidat, ce grand réformateur qui a su tenir la barre pendant la tempête financière et économique, le ministre a longuement parlé économie. Pas question d'évoquer les thèmes favoris de Sarkozy, Juppé ne prononcera jamais le mot « immigration », ni même celui de « frontière », thème principal du discours prononcé une heure plus tard par le candidat en meeting à Toulouse. Pour lui, le problème central c'est celui de la « compétitivité ».
S'il n'a pas rechigné à évoquer « l'assistanat », l'occupant du Quai d'Orsa a, en revanche, tenté d'apaiser les esprits en appelant à plus de « lucidité » et, en filigranes, à davantage d'humanisme et de compréhension : « Quand nous disons que le travail est libérateur, tout le monde ne le reçoit pas ainsi. » Sarkozy qui répète à longueur de réunion que « le travail c'est la liberté » appréciera.
Tout au long de cette allocution, Alain Juppé s'est donc écarté, avec habilité mais fermeté, du chemin tracé par son candidat. Un écart de conduite personnel ou la mise en oeuvre d'une stratégie électorale décidée en haut lieu ? A écouter Nicolas Sarkozy quelques minutes plus tard chanter une ode à la frontière, certes, mais sur un air plus conciliant et républicain que celui fredonné cette dernière semaine, on s'étonne. Et si Juppé ne faisait que participer à un revirement tactique destiné à séduire, à J-7, les électeurs centristes apeurés par les discours dérangeants de la semaine passée ? Comme dirait Raffarin, « le temps de l'analyse viendra après le 6 mai ».
LAURELINE DUPONT - MARIANNE
Journaliste politique à Marianne, chargée du suivi de la droite et du centre En savoir plus sur cet auteur
S'ABONNER À MARIANNE+ IMPRIMER AUGMENTER LE TEXTE DIMINUER LE TEXTE
En meeting à Lyon, le ministre des Affaires étrangères a marqué sa différence -et sa prise de distance ?- en prononçant un discours emprunt de gaullisme et d'humanisme, bien loin des déclarations marino-compatibles du président-candidat.
(Alain Juppé, le 29 avril, à Lyon - DR)
Du même auteur
Droitisation : le silence de la droite humaniste et modérée
Thierry Mariani : « Ni alliance ni diabolisation »
«Bayrou va devoir décrocher son téléphone pour réunir le Centre»
Alain Juppé était-il en service commandé, ce dimanche 29 avril, au Palais des congrès de Lyon ? L'avenir immédiat nous le dira. Nicolas Sarkozy n'hésite jamais à rappeler à l'ordre ceux qui sortent sans son autorisation des sentiers battus. Le dernier à en avoir fait les frais ? Juppé himself, taclé par le monarque pour avoir osé afficher sur RTL sa volonté de garantir la cohésion de l'UMP en cas de défaite à la présidentielle. « Il ferait mieux de s'occuper du second tour», avait tempêté Sarko, furieux, sur le plateau des « 4 vérités ».
Aucun doute donc, si le discours prononcé par le locataire du Quai d'Orsay ne sied pas au président-candidat, tout le monde le saura.
Ce qui pourrait déplaire à Sarzkoy ? Les phrases à double tiroir distinctement articulées par son ministre devant des militants enthousiastes. « Entre Français, il faut se garder de toute stigmatisation, de tout mépris condescendant », a, par exemple, déclaré Alain Juppé. A priori, le maire de Bordeaux entendait rappeler l'importance de prendre en compte les électeurs de Marine Le Pen sans les pointer du doigt. Mais Juppé est bien trop fin pour ignorer qu'en choisissant d'employer le terme « stigmatisation », souvent utilisé pour qualifier la campagne menée par Nicolas Sarkozy, il prend le risque d'être mal - ou trop bien - compris par les observateurs de la vie politique. Malgré son silence étonnant durant cette première semaine de l'entre-deux tours, Juppé a certainement du mal à supporter ce virage marino-compatible emprunté par le président-candidat.
Pour ne pas écorner trop visiblement son image de fidèle sarkozyste, il n'a pas oublié de condamner ce système médiatique qui crie à « la vertu républicaine quand Hollande dit qu'il veut parler aux électeurs de Marine Le Pen » et qui accuse son candidat de « vice pétainiste quand il rappelle ses propositions du premier tour sur l'immigration ». Une fois débité sa profession de foi sarkozyste, l'ancien Premier ministre a imploré : « Prenons un peu de hauteur dans le débat politique ! » Un cri du coeur lancé à Nicolas Sarkozy ?
Juppé a ensuite poursuivi son allocution en confiant : « Je veux partager avec vous mes convictions, loin du tolu bohu médiatique, je veux vous dire, comme ça inquiète les médias, que je me sens parfaitement à l'aise avec mes valeurs. » Et de rappeler ses fameux « principes qui ont inspiré l'action politique du général de Gaulle […] une certaine idée de la France, oui le gaullisme est un patriotisme. » Une réponse habile à ceux qui ont reproché à Nicolas Sarkozy son hymne à la patrie entonné dès le soir du premier tour lors de son discours à la Mutualité.
Après avoir vanté les mérites du président-candidat, ce grand réformateur qui a su tenir la barre pendant la tempête financière et économique, le ministre a longuement parlé économie. Pas question d'évoquer les thèmes favoris de Sarkozy, Juppé ne prononcera jamais le mot « immigration », ni même celui de « frontière », thème principal du discours prononcé une heure plus tard par le candidat en meeting à Toulouse. Pour lui, le problème central c'est celui de la « compétitivité ».
S'il n'a pas rechigné à évoquer « l'assistanat », l'occupant du Quai d'Orsa a, en revanche, tenté d'apaiser les esprits en appelant à plus de « lucidité » et, en filigranes, à davantage d'humanisme et de compréhension : « Quand nous disons que le travail est libérateur, tout le monde ne le reçoit pas ainsi. » Sarkozy qui répète à longueur de réunion que « le travail c'est la liberté » appréciera.
Tout au long de cette allocution, Alain Juppé s'est donc écarté, avec habilité mais fermeté, du chemin tracé par son candidat. Un écart de conduite personnel ou la mise en oeuvre d'une stratégie électorale décidée en haut lieu ? A écouter Nicolas Sarkozy quelques minutes plus tard chanter une ode à la frontière, certes, mais sur un air plus conciliant et républicain que celui fredonné cette dernière semaine, on s'étonne. Et si Juppé ne faisait que participer à un revirement tactique destiné à séduire, à J-7, les électeurs centristes apeurés par les discours dérangeants de la semaine passée ? Comme dirait Raffarin, « le temps de l'analyse viendra après le 6 mai ».
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)