Τρίτη 10 Απριλίου 2012
Η γλώσσα του σώματος όλα τα φανερώνει
Οι πολιτικοί τη γνωρίζουν πολύ καλά - και όσοι δεν την κατέχουν φροντίζουν να αριστεύσουν σε αυτή με τη βοήθεια των επικοινωνιολόγων τους.
Όσοι ασχολούνται με το μάρκετινγκ προσπαθούν να την κάνουν δεύτερη φύση. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να τη χρησιμοποιήσουν για να διευκολύνουν την επικοινωνία με τους μαθητές τους.
Οι ηθοποιοί κρίνονται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτήν τους την ικανότητα όταν περνούν μια οντισιόν και οι χορευτές μιλούν συνεχώς με αυτήν. Όλοι μας τη χρησιμοποιούμε καθημερινά, συνήθως χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Πρόκειται για τη γλώσσα του σώματος (τις εκφράσεις του προσώπου, το βλέμμα, τον τόνο της φωνής, τις κινήσεις των χεριών, τη στάση του σώματος, το άγγιγμα), που όπως μας πληροφορούν οι ειδικοί έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία στην επικοινωνία από αυτήν που οι περισσότεροι της αποδίδουμε.
Οι πρώτες εντυπώσεις
Η δύναμη της χειραψίας, η ζεστασιά του βλέμματος, το χαμόγελο, η κλίση του κεφαλιού και του σώματος, η διάρκεια ενός αγγίγματος έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα ίδια τα λόγια, ιδιαίτερα όσον αφορά τη δημιουργία των πρώτων εντυπώσεων σε μια σχέση (φιλική, επαγγελματική κ.τ.λ.), και συχνά καθορίζουν την εξέλιξή της. Η μη λεκτική επικοινωνία κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις, «σπάει» τον πάγο ή σηκώνει τείχη αδιαφορίας με τον συνομιλητή μας, προκαλεί οικειότητα και ζεστασιά, γοητεύει, ερωτοτροπεί, δημιουργεί προσμονή, αποδοχή ή προκαλεί θυμό και εκτοξεύει σιωπηλές απειλές. Μάλιστα, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι όταν όσα ακούμε δεν συμφωνούν με τα σιωπηρά σήματα που μας στέλνει ο συνομιλητής μας, τότε έχουμε την τάση να βασιζόμαστε κατά κύριο λόγο στα δεύτερα για να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις του, ακόμη και για να τον χαρακτηρίσουμε συμπαθητικό ή αντιπαθητικό.
Τα παιδιά τη μιλούν άπταιστα
Το πρόσωπο και το σώμα των παιδιών καθρεφτίζουν τα συναισθήματά τους, δεδομένου ότι δεν έχουν μάθει ακόμη πώς να τα κρύβουν. Τα παιδιά αποτελούν «ανοιχτά βιβλία» που προσφέρουν απλόχερα τα «κλειδιά» και τα «αντικλείδια» της ανθρώπινης μη λεκτικής επικοινωνίας. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα παιδιά που λένε ψέματα και συνήθως καλύπτουν αυθόρμητα το στόμα -που ξεστόμισε το ψέμα- με το χέρι. Στους ενηλίκους, που έχουν μάθει να ελέγχουν καλύτερα τις αντιδράσεις τους, αυτή η κίνηση θεωρείται ότι έχει «εξελιχθεί» σε ένα στιγμιαίο άγγιγμα ή ξύσιμο του πιγουνιού ή της μύτης.
Χωρίς λόγια
Όσο κι αν αυτό μας κάνει εντύπωση, οι ειδικοί εξηγούν ότι η ομιλία καταλαμβάνει το μικρότερο μέρος της ανθρώπινης επικοινωνίας. Τη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει η επικοινωνία «χωρίς λόγια». Η εντύπωση που μας προκαλεί ένα μήνυμα εξαρτάται μόλις κατά 7% από τις λέξεις που περιέχει, σύμφωνα με τον διακεκριμένο καθηγητή Ψυχολογίας Albert Mehrabian.
To υπόλοιπο μήνυμα «περνάει» κατά 38% φωνητικά, δηλαδή μέσα από τον τόνο και τις διακυμάνσεις της φωνής, και κατά 55% μη λεκτικά, δηλαδή μέσα από τη γλώσσα του σώματος.Η διαπίστωση του διακεκριμένου ψυχολόγου είναι γνωστή και ως ο κανόνας «7% - 38% - 55%».Η επικοινωνία με τη γλώσσα του σώματος συνήθως γίνεται ασυνείδητα. Οι περισσότεροι εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η κυριότερη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων είναι η ομιλία. Η αλήθεια όμως είναι ότι όσα δεν λέμε είναι και τα πιο σημαντικά. Μάλιστα, οι περισσότεροι τείνουμε να ερμηνεύουμε τα μη λεκτικά σήματα διαισθητικά και εμπειρικά, έχοντας μάλιστα υπερβολικά μεγάλη σιγουριά για την ικανότητα «αποκωδικοποίησής» μας, γι’ αυτό και συχνά κάνουμε λάθη, με αποτέλεσμα να γεννιούνται παρεξηγήσεις στην καθημερινότητά μας.
Γρίφος για γερούς λύτες
Θα ήταν τολμηρό να πιστέψει κανείς ότι είναι εύκολο να αποκωδικοποιήσει τον μη λεκτικό κώδικα επικοινωνίας. Πρόκειται ίσως για τον πιο ασαφή κώδικα, όπου κάθε «σήμα» έχει πολλαπλές ερμηνείες και αναγνώσεις. Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένα σημάδια που, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, έχουν κοινά αποδεκτή «μετάφραση», όπως π.χ. το σήκωμα των ώμων, που υποδηλώνει αδιαφορία, ή ένα άγριο και επίμονο βλέμμα, που σηματοδοτεί απειλή.
Αντιφατικά μηνύματα Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ούτε υπάρχουν μαγικές συνταγές για την κωδικοποίηση ή την αποκωδικοποίηση των μη λεκτικών μηνυμάτων. Κατ’ αρχάς, τα σήματα που στέλνουμε με το βλέμμα, το πρόσωπο, τα χέρια, καθώς και με όλο μας το σώμα, μπορεί να είναι αντιφατικά, γι’ αυτό και δεν αρκεί να βασιστεί κανείς π.χ. στη δυνατή χειραψία ενός ανθρώπου, ο οποίος όμως δεν μας κοιτάει στα μάτια, ή στην ήρεμη έκφραση του προσώπου του συνομιλητή μας, ο οποίος όμως κουνάει νευρικά τα πόδια του. Επίσης, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εκδηλώνεται μια συμπεριφορά, καθώς και ο χώρος (π.χ. σπίτι, γραφείο), μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικές ερμηνείες του ίδιου μηνύματος. Ένα παρατεταμένο βλέμμα ή ένα άγγιγμα στον χώρο της δουλειάς μπορεί να γίνει αιτία παρεξήγησης, ενώ η ίδια κίνηση σε έναν άλλο χώρο μπορεί να εκληφθεί θετικά ως φλερτάρισμα.
Παγίδες εν όψει
Όσοι βιαστούν να ερμηνεύσουν επιφανειακά τη γλώσσα του σώματος είναι πιθανό να πέσουν σε παγίδες. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι «διαβασμένοι» (π.χ. ένας άπιστος σύζυγος, ένας πωλητής που υπερβάλλει), οι οποίοι μας κοιτούν κατάματα ενώ λένε ψέματα, τη στιγμή που οι περισσότεροι θεωρούμε ως δεδομένο ότι όταν κάποιος ψεύδεται, συνήθως αποστρέφει το βλέμμα του.
Ζήτημα κουλτούρας
Επιπλέον, η κουλτούρα κάθε ατόμου επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη γλώσσα του σώματός του και τον τρόπο που αυτή ερμηνεύεται. Σε σχετικές έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι οι Ιάπωνες «διαβάζουν» ευκολότερα τον θυμό σε πρόσωπα Ιταλών παρά σε πρόσωπα ομοεθνών τους. Αυτή η διαπίστωση έχει άμεση σχέση με το γεγονός ότι οι Ιάπωνες γαλουχούνται ώστε να μην εκφράζουν την οργή τους και να παραμένουν ανέκφραστοι.
Ένα «δυσνόητο κείμενο» Ο τρόπος που επικοινωνούμε μη λεκτικά διαφοροποιείται καθώς μεγαλώνουμε (μαθαίνουμε να κρύβουμε καλύτερα τα συναισθήματά μας), ενώ εξαρτάται από το φύλο, το επάγγελμα (π.χ. μια χορεύτρια και μια αστυνομικός είναι απίθανο να περπατούν ή να χειρονομούν με τον ίδιο τρόπο), την ηλικία, την κοινωνική τάξη, αλλά και το προσωπικό στυλ του καθενός. Διόλου τυχαία, λοιπόν, ο Φρόιντ παρομοίασε ήδη από το 1905 τη μη λεκτική επικοινωνία με γρίφο ή με δυσνόητο κείμενο που απαιτεί ειδικές στρατηγικές ερμηνείας.
Ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειάς μας να αποκωδικοποιήσουμε τη σιωπηρή επικοινωνία βασίζεται στο ένστικτο και συνήθως είναι λανθασμένη - έχουμε, δηλαδή, μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη διαίσθησή μας από ό,τι θα έπρεπε
Decoding
Όσο καλύτερα γνωρίζουμε το στυλ και το ύφος του συνομιλητή μας, αλλά και όσο πιο παρατηρητικοί είμαστε, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να «διαβάσουμε» σωστά τα μη λεκτικά σήματα που μας στέλνει.
Το πρόσωπο Θεωρείται η πιο σημαντική πηγή μη λεκτικής επικοινωνίας. Το βλέμμα ιδιαίτερα θεωρείται πολύ αποκαλυπτικό. Σε σχετικά πειράματα, οι παίκτες του πόκερ δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τον αντίπαλό τους όταν εκείνος φορούσε γυαλιά ηλίου, με άλλα λόγια όταν το βλέμμα τους, που μπορεί να πρόδιδε το φύλλο τους, ήταν κρυμμένο. Συνήθως η μικρή διάρκεια της οπτικής επαφής εκλαμβάνεται ως αγένεια και αδιαφορία, ενώ η παρατεταμένη διάρκεια ως ένδειξη ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα στο φλερτ. Ο καθένας μας, όμως, μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη για την επιτρεπτή διάρκεια του παρατεταμένου βλέμματος και να προσβληθεί ή αντίθετα να κολακευτεί εάν αυτό διαρκέσει πολύ.
Ο τόνος της φωνής «Σημασία δεν έχει τι λες, αλλά πώς το λες»... Είναι μια φράση που όλοι έχουμε πει κατά καιρούς και είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ο τόνος και το ύψος της φωνής, αλλά και οι παύσεις, αποκαλύπτουν στοιχεία για τον συνομιλητή μας και τη διάθεσή του. Συχνά οι μελαγχολικοί άνθρωποι μιλούν αργά και χαμηλόφωνα, αλλά το ίδιο μπορεί να κάνει και κάποιος που θέλει να συγκαλύψει την οργή του. Από την άλλη, ο γρήγορος και δυναμικός τρόπος ομιλίας φανερώνει αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Δεν αποκλείεται, όμως, κάποιος να μιλά έτσι μόνο και μόνο για να δημιουργήσει τις εντυπώσεις που επιθυμεί.
Τα χέρια Ο εγκέφαλός μας συνδέεται με τα χέρια με περισσότερες νευρικές συνδέσεις από ό,τι με οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος, γι' αυτό και οι κινήσεις που κάνουμε με αυτά είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές της συναισθηματικής μας κατάστασης. Οι ώμοι μας κυρτώνουν όταν είμαστε θλιμμένοι, βάζουμε τα χέρια στις τσέπες ή τα σταυρώνουμε στο στήθος όταν δεν είμαστε και τόσο πρόθυμοι να συμμετέχουμε σε μια συζήτηση ή να αποκαλύψουμε πράγματα για τον εαυτό μας, κάνουμε κοφτές κινήσεις όταν θέλουμε να δηλώσουμε αποφασιστικότητα ή τραβάμε ασυναίσθητα τα χέρια προς τα πίσω όταν μας τείνει το χέρι του κάποιος άγνωστος που επιδεικνύει ασυνήθιστη φιλικότητα. Τις περισσότερες φορές κάνουμε αυτές τις κινήσεις ασυναίσθητα. Επίσης, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι οι εκτεθειμένες παλάμες σχετίζονται με την ειλικρίνεια, ενώ οι παλάμες που είναι στραμμένες προς τα κάτω -αγαπημένη κίνηση πολλών πολιτικών- συνδέονται με την επιθυμία εξουσίας.
Τα πόδια
Συνήθως δεν μας απασχολεί να ελέγξουμε τα πόδια μας, δεδομένου ότι μας ενδιαφέρει περισσότερο π.χ. να κρύψουμε τα συναισθήματά μας στο πρόσωπό μας. Γι’ αυτό και τα πόδια θεωρούνται αποκαλυπτικά της διάθεσής μας. Ένας ήρεμος και σίγουρος συνομιλητής, λόγου χάρη, ο οποίος όμως κουνάει νευρικά το πόδι του -το μέρος του σώματος που μας επιτρέπει να τραπούμε σε φυγή-, ενδεχομένως στέλνει ένα μήνυμα ότι δεν έχει τόση αυτοκυριαρχία όση θα ήθελε και νιώθει άβολα.
Το άγγιγμα
Η δύναμη της χειραψίας, η διάρκεια ενός αγγίγματος στο μπράτσο ή στην πλάτη, μια αγκαλιά, αποτελούν σιωπηρά μηνύματα, που συχνά βέβαια καθορίζονται, αλλά και ερμηνεύονται, από το τι επιτρέπεται και τι θεωρείται ταμπού στην εκάστοτε κουλτούρα, από την προσωπικότητα του συνομιλητή μας (αν είναι εξωστρεφής ή εσωστρεφής), καθώς και από τον τρόπο που έχει ανατραφεί.
O «χορός» των σωμάτων
Όταν δύο άνθρωποι επικοινωνούν πραγματικά, τότε οι κινήσεις των σωμάτων τους συντονίζονται σαν σε χορό, εξηγούν οι ψυχολόγοι. Αντιθέτως, όταν η επικοινωνία δεν είναι ζεστή, τότε υπάρχει μεγαλύτερη σωματική ακαμψία και έλλειψη συντονισμού, ακόμη κι αν η κουβέντα μοιάζει να ρέει χαλαρά μεταξύ τους. Ο «χορός» των σωμάτων αποτελεί ένα σημάδι καλής επικοινωνίας. Mάλιστα, ορισμένοι άνθρωποι θεωρείται ότι έχουν μεγαλύτερο ταλέντο στην επικοινωνία όχι τόσο γιατί ξέρουν να μιλάνε καλά, όσο γιατί έχουν την ικανότητα να συντονίζονται σωματικά με τον συνομιλητή τους, κάνοντάς τον να νιώθει άνετα και ζεστά.
Πηγη:
himaira.blogspot.com
Αναρτήθηκε από lamogio24 στις 8:51 μ.μ.
Ετικέτες Διαφορα
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Like στην ενημέρωση
Όσοι ασχολούνται με το μάρκετινγκ προσπαθούν να την κάνουν δεύτερη φύση. Οι εκπαιδευτικοί καλούνται να τη χρησιμοποιήσουν για να διευκολύνουν την επικοινωνία με τους μαθητές τους.
Οι ηθοποιοί κρίνονται σε μεγάλο βαθμό γι’ αυτήν τους την ικανότητα όταν περνούν μια οντισιόν και οι χορευτές μιλούν συνεχώς με αυτήν. Όλοι μας τη χρησιμοποιούμε καθημερινά, συνήθως χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε. Πρόκειται για τη γλώσσα του σώματος (τις εκφράσεις του προσώπου, το βλέμμα, τον τόνο της φωνής, τις κινήσεις των χεριών, τη στάση του σώματος, το άγγιγμα), που όπως μας πληροφορούν οι ειδικοί έχει πολύ μεγαλύτερη σημασία στην επικοινωνία από αυτήν που οι περισσότεροι της αποδίδουμε.
Οι πρώτες εντυπώσεις
Η δύναμη της χειραψίας, η ζεστασιά του βλέμματος, το χαμόγελο, η κλίση του κεφαλιού και του σώματος, η διάρκεια ενός αγγίγματος έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από τα ίδια τα λόγια, ιδιαίτερα όσον αφορά τη δημιουργία των πρώτων εντυπώσεων σε μια σχέση (φιλική, επαγγελματική κ.τ.λ.), και συχνά καθορίζουν την εξέλιξή της. Η μη λεκτική επικοινωνία κερδίζει τις πρώτες εντυπώσεις, «σπάει» τον πάγο ή σηκώνει τείχη αδιαφορίας με τον συνομιλητή μας, προκαλεί οικειότητα και ζεστασιά, γοητεύει, ερωτοτροπεί, δημιουργεί προσμονή, αποδοχή ή προκαλεί θυμό και εκτοξεύει σιωπηλές απειλές. Μάλιστα, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι όταν όσα ακούμε δεν συμφωνούν με τα σιωπηρά σήματα που μας στέλνει ο συνομιλητής μας, τότε έχουμε την τάση να βασιζόμαστε κατά κύριο λόγο στα δεύτερα για να ερμηνεύσουμε τις προθέσεις του, ακόμη και για να τον χαρακτηρίσουμε συμπαθητικό ή αντιπαθητικό.
Τα παιδιά τη μιλούν άπταιστα
Το πρόσωπο και το σώμα των παιδιών καθρεφτίζουν τα συναισθήματά τους, δεδομένου ότι δεν έχουν μάθει ακόμη πώς να τα κρύβουν. Τα παιδιά αποτελούν «ανοιχτά βιβλία» που προσφέρουν απλόχερα τα «κλειδιά» και τα «αντικλείδια» της ανθρώπινης μη λεκτικής επικοινωνίας. Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι τα παιδιά που λένε ψέματα και συνήθως καλύπτουν αυθόρμητα το στόμα -που ξεστόμισε το ψέμα- με το χέρι. Στους ενηλίκους, που έχουν μάθει να ελέγχουν καλύτερα τις αντιδράσεις τους, αυτή η κίνηση θεωρείται ότι έχει «εξελιχθεί» σε ένα στιγμιαίο άγγιγμα ή ξύσιμο του πιγουνιού ή της μύτης.
Χωρίς λόγια
Όσο κι αν αυτό μας κάνει εντύπωση, οι ειδικοί εξηγούν ότι η ομιλία καταλαμβάνει το μικρότερο μέρος της ανθρώπινης επικοινωνίας. Τη μεγαλύτερη βαρύτητα έχει η επικοινωνία «χωρίς λόγια». Η εντύπωση που μας προκαλεί ένα μήνυμα εξαρτάται μόλις κατά 7% από τις λέξεις που περιέχει, σύμφωνα με τον διακεκριμένο καθηγητή Ψυχολογίας Albert Mehrabian.
To υπόλοιπο μήνυμα «περνάει» κατά 38% φωνητικά, δηλαδή μέσα από τον τόνο και τις διακυμάνσεις της φωνής, και κατά 55% μη λεκτικά, δηλαδή μέσα από τη γλώσσα του σώματος.Η διαπίστωση του διακεκριμένου ψυχολόγου είναι γνωστή και ως ο κανόνας «7% - 38% - 55%».Η επικοινωνία με τη γλώσσα του σώματος συνήθως γίνεται ασυνείδητα. Οι περισσότεροι εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι η κυριότερη μορφή επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων είναι η ομιλία. Η αλήθεια όμως είναι ότι όσα δεν λέμε είναι και τα πιο σημαντικά. Μάλιστα, οι περισσότεροι τείνουμε να ερμηνεύουμε τα μη λεκτικά σήματα διαισθητικά και εμπειρικά, έχοντας μάλιστα υπερβολικά μεγάλη σιγουριά για την ικανότητα «αποκωδικοποίησής» μας, γι’ αυτό και συχνά κάνουμε λάθη, με αποτέλεσμα να γεννιούνται παρεξηγήσεις στην καθημερινότητά μας.
Γρίφος για γερούς λύτες
Θα ήταν τολμηρό να πιστέψει κανείς ότι είναι εύκολο να αποκωδικοποιήσει τον μη λεκτικό κώδικα επικοινωνίας. Πρόκειται ίσως για τον πιο ασαφή κώδικα, όπου κάθε «σήμα» έχει πολλαπλές ερμηνείες και αναγνώσεις. Υπάρχουν, βέβαια, ορισμένα σημάδια που, σύμφωνα με ορισμένους ερευνητές, έχουν κοινά αποδεκτή «μετάφραση», όπως π.χ. το σήκωμα των ώμων, που υποδηλώνει αδιαφορία, ή ένα άγριο και επίμονο βλέμμα, που σηματοδοτεί απειλή.
Αντιφατικά μηνύματα Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ούτε υπάρχουν μαγικές συνταγές για την κωδικοποίηση ή την αποκωδικοποίηση των μη λεκτικών μηνυμάτων. Κατ’ αρχάς, τα σήματα που στέλνουμε με το βλέμμα, το πρόσωπο, τα χέρια, καθώς και με όλο μας το σώμα, μπορεί να είναι αντιφατικά, γι’ αυτό και δεν αρκεί να βασιστεί κανείς π.χ. στη δυνατή χειραψία ενός ανθρώπου, ο οποίος όμως δεν μας κοιτάει στα μάτια, ή στην ήρεμη έκφραση του προσώπου του συνομιλητή μας, ο οποίος όμως κουνάει νευρικά τα πόδια του. Επίσης, οι συνθήκες κάτω από τις οποίες εκδηλώνεται μια συμπεριφορά, καθώς και ο χώρος (π.χ. σπίτι, γραφείο), μπορεί να οδηγήσουν σε διαφορετικές ερμηνείες του ίδιου μηνύματος. Ένα παρατεταμένο βλέμμα ή ένα άγγιγμα στον χώρο της δουλειάς μπορεί να γίνει αιτία παρεξήγησης, ενώ η ίδια κίνηση σε έναν άλλο χώρο μπορεί να εκληφθεί θετικά ως φλερτάρισμα.
Παγίδες εν όψει
Όσοι βιαστούν να ερμηνεύσουν επιφανειακά τη γλώσσα του σώματος είναι πιθανό να πέσουν σε παγίδες. Άλλωστε, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχουν και οι «διαβασμένοι» (π.χ. ένας άπιστος σύζυγος, ένας πωλητής που υπερβάλλει), οι οποίοι μας κοιτούν κατάματα ενώ λένε ψέματα, τη στιγμή που οι περισσότεροι θεωρούμε ως δεδομένο ότι όταν κάποιος ψεύδεται, συνήθως αποστρέφει το βλέμμα του.
Ζήτημα κουλτούρας
Επιπλέον, η κουλτούρα κάθε ατόμου επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό τη γλώσσα του σώματός του και τον τρόπο που αυτή ερμηνεύεται. Σε σχετικές έρευνες έχει διαπιστωθεί ότι οι Ιάπωνες «διαβάζουν» ευκολότερα τον θυμό σε πρόσωπα Ιταλών παρά σε πρόσωπα ομοεθνών τους. Αυτή η διαπίστωση έχει άμεση σχέση με το γεγονός ότι οι Ιάπωνες γαλουχούνται ώστε να μην εκφράζουν την οργή τους και να παραμένουν ανέκφραστοι.
Ένα «δυσνόητο κείμενο» Ο τρόπος που επικοινωνούμε μη λεκτικά διαφοροποιείται καθώς μεγαλώνουμε (μαθαίνουμε να κρύβουμε καλύτερα τα συναισθήματά μας), ενώ εξαρτάται από το φύλο, το επάγγελμα (π.χ. μια χορεύτρια και μια αστυνομικός είναι απίθανο να περπατούν ή να χειρονομούν με τον ίδιο τρόπο), την ηλικία, την κοινωνική τάξη, αλλά και το προσωπικό στυλ του καθενός. Διόλου τυχαία, λοιπόν, ο Φρόιντ παρομοίασε ήδη από το 1905 τη μη λεκτική επικοινωνία με γρίφο ή με δυσνόητο κείμενο που απαιτεί ειδικές στρατηγικές ερμηνείας.
Ένα μεγάλο μέρος της προσπάθειάς μας να αποκωδικοποιήσουμε τη σιωπηρή επικοινωνία βασίζεται στο ένστικτο και συνήθως είναι λανθασμένη - έχουμε, δηλαδή, μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στη διαίσθησή μας από ό,τι θα έπρεπε
Decoding
Όσο καλύτερα γνωρίζουμε το στυλ και το ύφος του συνομιλητή μας, αλλά και όσο πιο παρατηρητικοί είμαστε, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να «διαβάσουμε» σωστά τα μη λεκτικά σήματα που μας στέλνει.
Το πρόσωπο Θεωρείται η πιο σημαντική πηγή μη λεκτικής επικοινωνίας. Το βλέμμα ιδιαίτερα θεωρείται πολύ αποκαλυπτικό. Σε σχετικά πειράματα, οι παίκτες του πόκερ δυσκολεύτηκαν να κερδίσουν τον αντίπαλό τους όταν εκείνος φορούσε γυαλιά ηλίου, με άλλα λόγια όταν το βλέμμα τους, που μπορεί να πρόδιδε το φύλλο τους, ήταν κρυμμένο. Συνήθως η μικρή διάρκεια της οπτικής επαφής εκλαμβάνεται ως αγένεια και αδιαφορία, ενώ η παρατεταμένη διάρκεια ως ένδειξη ενδιαφέροντος, ιδιαίτερα στο φλερτ. Ο καθένας μας, όμως, μπορεί να έχει διαφορετική αντίληψη για την επιτρεπτή διάρκεια του παρατεταμένου βλέμματος και να προσβληθεί ή αντίθετα να κολακευτεί εάν αυτό διαρκέσει πολύ.
Ο τόνος της φωνής «Σημασία δεν έχει τι λες, αλλά πώς το λες»... Είναι μια φράση που όλοι έχουμε πει κατά καιρούς και είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ο τόνος και το ύψος της φωνής, αλλά και οι παύσεις, αποκαλύπτουν στοιχεία για τον συνομιλητή μας και τη διάθεσή του. Συχνά οι μελαγχολικοί άνθρωποι μιλούν αργά και χαμηλόφωνα, αλλά το ίδιο μπορεί να κάνει και κάποιος που θέλει να συγκαλύψει την οργή του. Από την άλλη, ο γρήγορος και δυναμικός τρόπος ομιλίας φανερώνει αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Δεν αποκλείεται, όμως, κάποιος να μιλά έτσι μόνο και μόνο για να δημιουργήσει τις εντυπώσεις που επιθυμεί.
Τα χέρια Ο εγκέφαλός μας συνδέεται με τα χέρια με περισσότερες νευρικές συνδέσεις από ό,τι με οποιοδήποτε άλλο μέρος του σώματος, γι' αυτό και οι κινήσεις που κάνουμε με αυτά είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικές της συναισθηματικής μας κατάστασης. Οι ώμοι μας κυρτώνουν όταν είμαστε θλιμμένοι, βάζουμε τα χέρια στις τσέπες ή τα σταυρώνουμε στο στήθος όταν δεν είμαστε και τόσο πρόθυμοι να συμμετέχουμε σε μια συζήτηση ή να αποκαλύψουμε πράγματα για τον εαυτό μας, κάνουμε κοφτές κινήσεις όταν θέλουμε να δηλώσουμε αποφασιστικότητα ή τραβάμε ασυναίσθητα τα χέρια προς τα πίσω όταν μας τείνει το χέρι του κάποιος άγνωστος που επιδεικνύει ασυνήθιστη φιλικότητα. Τις περισσότερες φορές κάνουμε αυτές τις κινήσεις ασυναίσθητα. Επίσης, οι ειδικοί επισημαίνουν ότι οι εκτεθειμένες παλάμες σχετίζονται με την ειλικρίνεια, ενώ οι παλάμες που είναι στραμμένες προς τα κάτω -αγαπημένη κίνηση πολλών πολιτικών- συνδέονται με την επιθυμία εξουσίας.
Τα πόδια
Συνήθως δεν μας απασχολεί να ελέγξουμε τα πόδια μας, δεδομένου ότι μας ενδιαφέρει περισσότερο π.χ. να κρύψουμε τα συναισθήματά μας στο πρόσωπό μας. Γι’ αυτό και τα πόδια θεωρούνται αποκαλυπτικά της διάθεσής μας. Ένας ήρεμος και σίγουρος συνομιλητής, λόγου χάρη, ο οποίος όμως κουνάει νευρικά το πόδι του -το μέρος του σώματος που μας επιτρέπει να τραπούμε σε φυγή-, ενδεχομένως στέλνει ένα μήνυμα ότι δεν έχει τόση αυτοκυριαρχία όση θα ήθελε και νιώθει άβολα.
Το άγγιγμα
Η δύναμη της χειραψίας, η διάρκεια ενός αγγίγματος στο μπράτσο ή στην πλάτη, μια αγκαλιά, αποτελούν σιωπηρά μηνύματα, που συχνά βέβαια καθορίζονται, αλλά και ερμηνεύονται, από το τι επιτρέπεται και τι θεωρείται ταμπού στην εκάστοτε κουλτούρα, από την προσωπικότητα του συνομιλητή μας (αν είναι εξωστρεφής ή εσωστρεφής), καθώς και από τον τρόπο που έχει ανατραφεί.
O «χορός» των σωμάτων
Όταν δύο άνθρωποι επικοινωνούν πραγματικά, τότε οι κινήσεις των σωμάτων τους συντονίζονται σαν σε χορό, εξηγούν οι ψυχολόγοι. Αντιθέτως, όταν η επικοινωνία δεν είναι ζεστή, τότε υπάρχει μεγαλύτερη σωματική ακαμψία και έλλειψη συντονισμού, ακόμη κι αν η κουβέντα μοιάζει να ρέει χαλαρά μεταξύ τους. Ο «χορός» των σωμάτων αποτελεί ένα σημάδι καλής επικοινωνίας. Mάλιστα, ορισμένοι άνθρωποι θεωρείται ότι έχουν μεγαλύτερο ταλέντο στην επικοινωνία όχι τόσο γιατί ξέρουν να μιλάνε καλά, όσο γιατί έχουν την ικανότητα να συντονίζονται σωματικά με τον συνομιλητή τους, κάνοντάς τον να νιώθει άνετα και ζεστά.
Πηγη:
himaira.blogspot.com
Αναρτήθηκε από lamogio24 στις 8:51 μ.μ.
Ετικέτες Διαφορα
Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα
Like στην ενημέρωση
Τρόικα και πάλι τρόικα! Του Χαριδημου Κ. Τσουκα*
MONIMEΣ ΣTHΛEΣ Hμερομηνία δημοσίευσης: 10-04-12
Λένε πολλοί, ακόμη και οι πολιτικοί της φαυλότητας, ότι η χώρα χρειάζεται «επανεκκίνηση». Ακούγεται ευρηματικό. Μακάρι να ήταν όμως τόσο απλό! Ακόμα κι αν παρακάμψουμε την υποκρισία, το λεξιλόγιο αυτό είναι πολύ μηχανιστικό για να είναι διαφωτιστικό. Η χώρα δεν είναι προσωπικός υπολογιστής για να κάνουμε restart ή reboot. Δεν θα βάλουμε μπρος μια μηχανή που παρουσίασε προβλήματα, τα διορθώσαμε και κάνουμε επανεκκίνηση. Οι ιστορικοί εθισμοί μιας κοινωνίας κι ενός πολιτικού συστήματος δεν ξεπερνιούνται τόσο μηχανιστικά – τείνουν, συχνά ανεπίγνωστα, να αναπαράγονται.
Θέλετε αποδείξεις; Κοιτάξτε γύρω σας! Πάνω από εκατό τροπολογίες υπέβαλαν πρόσφατα πολλοί βουλευτές μας, σχεδόν όλες σε άσχετα νομοσχέδια, οι περισσότερες από τις οποίες αφορούν την εξυπηρέτηση επιμέρους οργανωμένων συμφερόντων. Η Ελλάδα μπορεί να ψυχορραγεί, αλλά οι πολιτικοί δεν αποβάλλουν τις συνήθειές τους – κάνουν τα πάντα για τους «πελάτες» τους. Η «επανεκκίνηση», βλέπετε, δεν αλλάζει απαραίτητα το σύστημα, επιβεβαιώνει τη λειτουργία του!
Η σκανδαλώδης χρηματοδότηση των κομμάτων συνεχίζεται, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν χρήματα! Τα κρατικοποιημένα κόμματα του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και του κ. Αντώνη Σαμαρά νομοθετούν ό,τι τα συμφέρει. Πρακτικώς είναι χρεοκοπημένα, δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους τους, σπατάλησαν την κρατική χρηματοδότηση και, έχοντας ξεμείνει από χρήματα, τι κάνουν; Ελέγχοντας τη Βουλή, νομοθετούν την κρατική χρηματοδότησή τους! Προσπαθούν να ξεφύγουν από την πίεση των δανειστών τους (των κρατικών τραπεζών!), νομοθετώντας ξεδιάντροπα υπέρ των συμφερόντων τους. Κάνουν, δηλαδή, αυτό που έκαναν πάντα!
Ο υπουργός Παιδείας Γ. Μπαμπινιώτης αναστέλλει την εφαρμογή της κρισιμότερης διάταξης του νόμου Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια – τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης. Τα οργανωμένα συμφέροντα, υπό την ιδιοτελή καθοδήγηση λιλιπούτειων δήθεν πρυτάνεων, επιχαίρουν. Φυσικά, όσοι παρακολουθούμε τον δημόσιο βίο του κ. Μπαμπινιώτη ουδόλως εκπλησσόμεθα. Οι άνθρωποι του «συστήματος» υπάρχουν για να το προστατεύουν, όχι να το αλλάζουν. Δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που πολέμησε λυσσαλέα τον νόμο Γιαννάκου;
Ολοι παίζουν τον ιστορικό ρόλο που έμαθαν να παίζουν: τα οργανωμένα συμφέροντα να ανθίστανται, συχνά βίαια και αντιδημοκρατικά, στην αλλαγή, οι δε υποτίθεται διαχειριστές της αλλαγής, τύπου Μπαμπινιώτη, να ενδίδουν στις πιέσεις τους. Η ενδοτικότητα ενθαρρύνει φυσικά τις αντιδραστικές δυνάμεις και ακυρώνει τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά αυτό ποσώς ενδιαφέρει τους Μπαμπινιώτηδες! Δεν θα είναι για πάντα υπουργοί! Εχοντας συλλέξει ακόμα έναν τίτλο, θα βάλουν πλώρη για μια θέση σε κάποιο επόμενο Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού.
Οσοι θέλουν να δουν την Ελλάδα να μετασχηματίζεται σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, είναι προτιμότερο να μη μιλάνε για «επανεκκίνηση». Αυτό το λεξιλόγιο μόνο μιντιακές ανάγκες εξυπηρετεί, αποπροσανατολίζει. Υιοθετεί, με μηχανιστικό τρόπο, τη γλώσσα της αλλαγής για να μην αλλάξει τίποτα! Πολιτικάντηδες, διανοούμενοι του «συστήματος» και οργανωμένα συμφέροντα μετέχουν σε μια φαύλη συμπαιγνία δήθεν μεταρρυθμίσεων, ακριβώς για να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις!
Εκεί που υπόκεινται στον διεθνή οικονομικό έλεγχο των δανειστών μας, τα περιθώρια του πολιτικού συστήματος είναι περιορισμένα. Οι ελεγκτές της τρόικας είναι το μόνο όργανο στο οποίο οι πολιτικάντηδες υποχρεούνται να λογοδοτούν. Αφού προσάρμοσαν τη δημοκρατία στα πελατειακά-κομματοκρατικά κριτήριά τους, δεν νιώθουν την υποχρέωση να λογοδοτήσουν στο Κοινοβούλιο, ούτε αισθάνονται το Σύνταγμα και τις άγραφες αξίες που διέπουν τον δημόσιο βίο σε μια δημοκρατία ως αμετακίνητα σημεία αναφοράς. Το κύριο σημείο αναφοράς που γνωρίζουν είναι το ίδιον (κομματικό, συντεχνιακό, προσωπικό) συμφέρον. Μόνο η τρόικα τους καθιστά υπόλογους για τις επιδόσεις τους.
Οι «εξωτερικοί περιορισμοί» των διεθνών δανειακών συμβάσεων πιέζουν για ριζικές αλλαγές. Οπου αυτοί οι περιορισμοί ατονούν ή απουσιάζουν, η φυσική τάση του «συστήματος» είναι η αδράνεια – η διαιώνιση των ιστορικών εθισμών της φαυλότητας. Ρουσφέτια, εξυπηρέτηση επιμέρους συμφερόντων, αυτοεξυπηρετική χρήση του νόμου, ενδοτικότητα στην ανομία χάριν της επίπλαστης συστημικής «ηρεμίας».
Συμπέρασμα: Οσοι λαχταρούμε η Ελλάδα να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα πρέπει να έχουμε το κουράγιο να προεκτείνουμε τον συλλογισμό μας στα άκρα: αν αφεθεί στις εγχώριες δυνάμεις και μόνον, η χώρα δεν θα αλλάξει ουσιωδώς. Η ιστορικά εμπεδωμένη θεσμική φαυλότητα θα τείνει να επικρατήσει. Η χώρα θα αλλάξει, στο μέτρο που η επιτήρηση των δανειστών μας είναι εκτεταμένη και αποτελεσματική. Δεν μας τιμά, φυσικά, κάτι τέτοιο, αλλά αν μας ενδιέφερε στ’ αλήθεια, όχι προσχηματικά, η αξιοπρέπεια, θα είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Οχι «επανεκκίνηση» λοιπόν, επιτήρηση! Τρόικα, περισσότερη τρόικα!
*Ο κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.
Λένε πολλοί, ακόμη και οι πολιτικοί της φαυλότητας, ότι η χώρα χρειάζεται «επανεκκίνηση». Ακούγεται ευρηματικό. Μακάρι να ήταν όμως τόσο απλό! Ακόμα κι αν παρακάμψουμε την υποκρισία, το λεξιλόγιο αυτό είναι πολύ μηχανιστικό για να είναι διαφωτιστικό. Η χώρα δεν είναι προσωπικός υπολογιστής για να κάνουμε restart ή reboot. Δεν θα βάλουμε μπρος μια μηχανή που παρουσίασε προβλήματα, τα διορθώσαμε και κάνουμε επανεκκίνηση. Οι ιστορικοί εθισμοί μιας κοινωνίας κι ενός πολιτικού συστήματος δεν ξεπερνιούνται τόσο μηχανιστικά – τείνουν, συχνά ανεπίγνωστα, να αναπαράγονται.
Θέλετε αποδείξεις; Κοιτάξτε γύρω σας! Πάνω από εκατό τροπολογίες υπέβαλαν πρόσφατα πολλοί βουλευτές μας, σχεδόν όλες σε άσχετα νομοσχέδια, οι περισσότερες από τις οποίες αφορούν την εξυπηρέτηση επιμέρους οργανωμένων συμφερόντων. Η Ελλάδα μπορεί να ψυχορραγεί, αλλά οι πολιτικοί δεν αποβάλλουν τις συνήθειές τους – κάνουν τα πάντα για τους «πελάτες» τους. Η «επανεκκίνηση», βλέπετε, δεν αλλάζει απαραίτητα το σύστημα, επιβεβαιώνει τη λειτουργία του!
Η σκανδαλώδης χρηματοδότηση των κομμάτων συνεχίζεται, ακόμη κι όταν δεν υπάρχουν χρήματα! Τα κρατικοποιημένα κόμματα του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου και του κ. Αντώνη Σαμαρά νομοθετούν ό,τι τα συμφέρει. Πρακτικώς είναι χρεοκοπημένα, δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους τους, σπατάλησαν την κρατική χρηματοδότηση και, έχοντας ξεμείνει από χρήματα, τι κάνουν; Ελέγχοντας τη Βουλή, νομοθετούν την κρατική χρηματοδότησή τους! Προσπαθούν να ξεφύγουν από την πίεση των δανειστών τους (των κρατικών τραπεζών!), νομοθετώντας ξεδιάντροπα υπέρ των συμφερόντων τους. Κάνουν, δηλαδή, αυτό που έκαναν πάντα!
Ο υπουργός Παιδείας Γ. Μπαμπινιώτης αναστέλλει την εφαρμογή της κρισιμότερης διάταξης του νόμου Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια – τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης. Τα οργανωμένα συμφέροντα, υπό την ιδιοτελή καθοδήγηση λιλιπούτειων δήθεν πρυτάνεων, επιχαίρουν. Φυσικά, όσοι παρακολουθούμε τον δημόσιο βίο του κ. Μπαμπινιώτη ουδόλως εκπλησσόμεθα. Οι άνθρωποι του «συστήματος» υπάρχουν για να το προστατεύουν, όχι να το αλλάζουν. Δεν είναι ο ίδιος άνθρωπος που πολέμησε λυσσαλέα τον νόμο Γιαννάκου;
Ολοι παίζουν τον ιστορικό ρόλο που έμαθαν να παίζουν: τα οργανωμένα συμφέροντα να ανθίστανται, συχνά βίαια και αντιδημοκρατικά, στην αλλαγή, οι δε υποτίθεται διαχειριστές της αλλαγής, τύπου Μπαμπινιώτη, να ενδίδουν στις πιέσεις τους. Η ενδοτικότητα ενθαρρύνει φυσικά τις αντιδραστικές δυνάμεις και ακυρώνει τις μεταρρυθμίσεις. Αλλά αυτό ποσώς ενδιαφέρει τους Μπαμπινιώτηδες! Δεν θα είναι για πάντα υπουργοί! Εχοντας συλλέξει ακόμα έναν τίτλο, θα βάλουν πλώρη για μια θέση σε κάποιο επόμενο Ιδρυμα Ελληνικού Πολιτισμού.
Οσοι θέλουν να δουν την Ελλάδα να μετασχηματίζεται σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, είναι προτιμότερο να μη μιλάνε για «επανεκκίνηση». Αυτό το λεξιλόγιο μόνο μιντιακές ανάγκες εξυπηρετεί, αποπροσανατολίζει. Υιοθετεί, με μηχανιστικό τρόπο, τη γλώσσα της αλλαγής για να μην αλλάξει τίποτα! Πολιτικάντηδες, διανοούμενοι του «συστήματος» και οργανωμένα συμφέροντα μετέχουν σε μια φαύλη συμπαιγνία δήθεν μεταρρυθμίσεων, ακριβώς για να αποτρέψουν τις μεταρρυθμίσεις!
Εκεί που υπόκεινται στον διεθνή οικονομικό έλεγχο των δανειστών μας, τα περιθώρια του πολιτικού συστήματος είναι περιορισμένα. Οι ελεγκτές της τρόικας είναι το μόνο όργανο στο οποίο οι πολιτικάντηδες υποχρεούνται να λογοδοτούν. Αφού προσάρμοσαν τη δημοκρατία στα πελατειακά-κομματοκρατικά κριτήριά τους, δεν νιώθουν την υποχρέωση να λογοδοτήσουν στο Κοινοβούλιο, ούτε αισθάνονται το Σύνταγμα και τις άγραφες αξίες που διέπουν τον δημόσιο βίο σε μια δημοκρατία ως αμετακίνητα σημεία αναφοράς. Το κύριο σημείο αναφοράς που γνωρίζουν είναι το ίδιον (κομματικό, συντεχνιακό, προσωπικό) συμφέρον. Μόνο η τρόικα τους καθιστά υπόλογους για τις επιδόσεις τους.
Οι «εξωτερικοί περιορισμοί» των διεθνών δανειακών συμβάσεων πιέζουν για ριζικές αλλαγές. Οπου αυτοί οι περιορισμοί ατονούν ή απουσιάζουν, η φυσική τάση του «συστήματος» είναι η αδράνεια – η διαιώνιση των ιστορικών εθισμών της φαυλότητας. Ρουσφέτια, εξυπηρέτηση επιμέρους συμφερόντων, αυτοεξυπηρετική χρήση του νόμου, ενδοτικότητα στην ανομία χάριν της επίπλαστης συστημικής «ηρεμίας».
Συμπέρασμα: Οσοι λαχταρούμε η Ελλάδα να γίνει μια κανονική ευρωπαϊκή χώρα πρέπει να έχουμε το κουράγιο να προεκτείνουμε τον συλλογισμό μας στα άκρα: αν αφεθεί στις εγχώριες δυνάμεις και μόνον, η χώρα δεν θα αλλάξει ουσιωδώς. Η ιστορικά εμπεδωμένη θεσμική φαυλότητα θα τείνει να επικρατήσει. Η χώρα θα αλλάξει, στο μέτρο που η επιτήρηση των δανειστών μας είναι εκτεταμένη και αποτελεσματική. Δεν μας τιμά, φυσικά, κάτι τέτοιο, αλλά αν μας ενδιέφερε στ’ αλήθεια, όχι προσχηματικά, η αξιοπρέπεια, θα είχαμε κάνει διαφορετικές επιλογές. Οχι «επανεκκίνηση» λοιπόν, επιτήρηση! Τρόικα, περισσότερη τρόικα!
*Ο κ. Χ. Κ. Τσούκας (htsoukas@gmail. com) είναι καθηγητής στα Πανεπιστήμια Κύπρου και Warwick.
Αντιμνημονιακός Πούτιν
09/04/2012
Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράςΜείωση μεγέθους γραμματοσειράς
1 εικόνα
του Τάκη Μίχα
Σχόλια
Την άμεση χρεωκοπία της Ελλάδας και την σύγκρουση της με την Ευρωπαϊκή Ένωση επιζητούν κάποιοι στα κυβερνητικά κλιμάκια της Ρωσίας. Αυτό προκύπτει από άρθρο πού δημοσιεύεται στον ιστότοπο «Η Ρωσσία Tωρα » της μεγάλης κρατικής εφημερίδας «Ρωσίσκαγια Γκαζέτα», η οποία εκφράζει την επίσημη γραμμή της ρωσικής κυβέρνησης.
Στο άρθρο με τίτλο «Μοναδική ελπίδα για τους Έλληνες να ανακοινώσουν χρεοκοπία» προτείνεται μεταξύ άλλων η χρεoκοπία της Ελλάδας και η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παράλληλα η κυβέρνηση Παπαδήμου χαρακτηρίζεται ξενόφερτη και στερούμενης νομιμότητας.
Στο άρθρο υποστηρίζεται μεταξύ άλλων:
Ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ξενόφερτη και παράνομη: «Η ΕΕ» αναφέρει το κείμενο «εγκαταλείποντας όλες τις δημοκρατικές της αρχές, τοποθέτησε στην Ελλάδα μια αμφιλεγόμενη από νομική άποψη κυβέρνηση. Γεγονός που οδήγησε σε μια πολύ σκληρή κοινωνική σύγκρουση, η οποία είναι σίγουρο ότι θα ενταθεί».
Ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι θέμα άμεσο: «Η κατάσταση απλά θα γίνει εκρηκτική, η Ελλάδα εντελώς απρόσμενα (για το ευρύ κοινό φυσικά) θα ανακοινώσει τη χρεoκοπία της και όλη η ευθύνη θα βαρύνει τους ηγέτες της.»
Ότι οι Έλληνες θα πρέπει να εξεγερθούν να διώξουν την κυβέρνηση και να κάνουν στάση πληρωμών: «Η μοναδική ελπίδα για τους Έλληνες» αναφέρει το άρθρο «είναι να αποτινάξουν την κυβέρνηση που τους έχει επιβληθεί από την ΕΕ και να ανακοινώσουν χρεoκοπία».
Αυτό το οποίο καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ρωσικό άρθρο είναι ότι αναπαράγει με εκπληκτική πιστότητα τα επιχειρήματα και τους αφορισμούς του ντόπιου φαιοκόκκινου «αντιμνημονιακού» μετώπου: Ότι δηλαδή η κυβέρνηση Παπαδήμου και οι υποστηρικτές της είναι προδότες, ότι ο ξένος δανεισμός έχει ως μοναδικό στόχο να στηρίξει τις τράπεζες και τέλος ότι η λύση είναι η ανταρσία και η άρνηση πληρωμής του «επαχθούς» χρέους.
Όμως οι ομοιότητες μεταξύ των ντόπιων «αντιμνημονιακών» και των ρώσων συμμάχων (καθοδηγητών;) δεν σταματάει εδώ. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι στο ρωσικό άρθρο-οπως ακριβώς και στις αναλύσεις των εγχώριων «αντιμνημονιακών»- απουσιάζει κάθε αναφορά στα αίτια στα οποία, για τους περισσότερους διεθνείς αναλυτές, οφείλεται η οικονομική κρίση της χώρας: H διαφθορά του δημόσιου τομέα, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, το τεράστιο αντιπαραγωγικό κράτος, η φοροδιαφυγή, η έλλειψη ανταγωνισμού, το πελατειακό σύστημα κλπ.
Με άλλα λόγια τόσο από την ανάλυση της ρωσικής πλευράς όσο και από την ανάλυση ων ντόπιων αντιμνημονιακών αποσιωπάται κάθε αναφορά σε ενδογενείς παράγοντες που διαμόρφωσαν την κρίση. Αντίθετα και από τις δύο πλευρές η κρίση παρουσιάζεται ως το αποτέλεσμα μιας πολιτικής την οποία επέβαλλαν οι «ξένοι» -δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ-στην Ελλάδα. Η κρίση δηλαδή εμφανίζεται ως ένα πρόβλημα «εθνικής κυριαρχίας» και όχι ως ένα πρόβλημα «κακοδιαχείρισης» της οικονομίας της χώρας.
Εξίσου εντυπωσιακή είναι και μία άλλη ομοιότητα: Ότι τόσο από τις ρωσικές προτάσεις όσο και από τις ντόπιες «αντιμνημονιακές» προτάσεις εξόδου από την κρίση απουσιάζει κάθε αναφορά στην ανάγκη εφαρμογής ριζικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Αντίθετα η λύση σε αμφότερες τις αναλύσεις είναι η χρεοκοπία και η σύγκρουση με την Δύση.
Είναι προφανές ότι η ρωσική ανάλυση στοχεύει στην αποδυνάμωση της επιρροής της ΕΕ στην χώρα και οπωσδήποτε συνάδει με τις ευρύτερες γεωστρατηγικές και ενεργειακές στοχεύσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος.
Αυτό το οποίο δεν είναι όμως προφανές είναι αν οι ντόπιες αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν καταλάβει ότι αποτελούν-ηθελημένα η άθελα-κεντρικά πιόνια στην προώθηση αυτής της στρατηγικής…
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράςΜείωση μεγέθους γραμματοσειράς
1 εικόνα
του Τάκη Μίχα
Σχόλια
Την άμεση χρεωκοπία της Ελλάδας και την σύγκρουση της με την Ευρωπαϊκή Ένωση επιζητούν κάποιοι στα κυβερνητικά κλιμάκια της Ρωσίας. Αυτό προκύπτει από άρθρο πού δημοσιεύεται στον ιστότοπο «Η Ρωσσία Tωρα » της μεγάλης κρατικής εφημερίδας «Ρωσίσκαγια Γκαζέτα», η οποία εκφράζει την επίσημη γραμμή της ρωσικής κυβέρνησης.
Στο άρθρο με τίτλο «Μοναδική ελπίδα για τους Έλληνες να ανακοινώσουν χρεοκοπία» προτείνεται μεταξύ άλλων η χρεoκοπία της Ελλάδας και η ρήξη με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Παράλληλα η κυβέρνηση Παπαδήμου χαρακτηρίζεται ξενόφερτη και στερούμενης νομιμότητας.
Στο άρθρο υποστηρίζεται μεταξύ άλλων:
Ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ξενόφερτη και παράνομη: «Η ΕΕ» αναφέρει το κείμενο «εγκαταλείποντας όλες τις δημοκρατικές της αρχές, τοποθέτησε στην Ελλάδα μια αμφιλεγόμενη από νομική άποψη κυβέρνηση. Γεγονός που οδήγησε σε μια πολύ σκληρή κοινωνική σύγκρουση, η οποία είναι σίγουρο ότι θα ενταθεί».
Ότι η χρεοκοπία της Ελλάδας είναι θέμα άμεσο: «Η κατάσταση απλά θα γίνει εκρηκτική, η Ελλάδα εντελώς απρόσμενα (για το ευρύ κοινό φυσικά) θα ανακοινώσει τη χρεoκοπία της και όλη η ευθύνη θα βαρύνει τους ηγέτες της.»
Ότι οι Έλληνες θα πρέπει να εξεγερθούν να διώξουν την κυβέρνηση και να κάνουν στάση πληρωμών: «Η μοναδική ελπίδα για τους Έλληνες» αναφέρει το άρθρο «είναι να αποτινάξουν την κυβέρνηση που τους έχει επιβληθεί από την ΕΕ και να ανακοινώσουν χρεoκοπία».
Αυτό το οποίο καθιστά ιδιαίτερα ενδιαφέρον το ρωσικό άρθρο είναι ότι αναπαράγει με εκπληκτική πιστότητα τα επιχειρήματα και τους αφορισμούς του ντόπιου φαιοκόκκινου «αντιμνημονιακού» μετώπου: Ότι δηλαδή η κυβέρνηση Παπαδήμου και οι υποστηρικτές της είναι προδότες, ότι ο ξένος δανεισμός έχει ως μοναδικό στόχο να στηρίξει τις τράπεζες και τέλος ότι η λύση είναι η ανταρσία και η άρνηση πληρωμής του «επαχθούς» χρέους.
Όμως οι ομοιότητες μεταξύ των ντόπιων «αντιμνημονιακών» και των ρώσων συμμάχων (καθοδηγητών;) δεν σταματάει εδώ. Ακόμα πιο ενδιαφέρον είναι το γεγονός ότι στο ρωσικό άρθρο-οπως ακριβώς και στις αναλύσεις των εγχώριων «αντιμνημονιακών»- απουσιάζει κάθε αναφορά στα αίτια στα οποία, για τους περισσότερους διεθνείς αναλυτές, οφείλεται η οικονομική κρίση της χώρας: H διαφθορά του δημόσιου τομέα, η έλλειψη ανταγωνιστικότητας, το τεράστιο αντιπαραγωγικό κράτος, η φοροδιαφυγή, η έλλειψη ανταγωνισμού, το πελατειακό σύστημα κλπ.
Με άλλα λόγια τόσο από την ανάλυση της ρωσικής πλευράς όσο και από την ανάλυση ων ντόπιων αντιμνημονιακών αποσιωπάται κάθε αναφορά σε ενδογενείς παράγοντες που διαμόρφωσαν την κρίση. Αντίθετα και από τις δύο πλευρές η κρίση παρουσιάζεται ως το αποτέλεσμα μιας πολιτικής την οποία επέβαλλαν οι «ξένοι» -δηλαδή η Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ-στην Ελλάδα. Η κρίση δηλαδή εμφανίζεται ως ένα πρόβλημα «εθνικής κυριαρχίας» και όχι ως ένα πρόβλημα «κακοδιαχείρισης» της οικονομίας της χώρας.
Εξίσου εντυπωσιακή είναι και μία άλλη ομοιότητα: Ότι τόσο από τις ρωσικές προτάσεις όσο και από τις ντόπιες «αντιμνημονιακές» προτάσεις εξόδου από την κρίση απουσιάζει κάθε αναφορά στην ανάγκη εφαρμογής ριζικών διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων. Αντίθετα η λύση σε αμφότερες τις αναλύσεις είναι η χρεοκοπία και η σύγκρουση με την Δύση.
Είναι προφανές ότι η ρωσική ανάλυση στοχεύει στην αποδυνάμωση της επιρροής της ΕΕ στην χώρα και οπωσδήποτε συνάδει με τις ευρύτερες γεωστρατηγικές και ενεργειακές στοχεύσεις της ρωσικής εξωτερικής πολιτικής σε χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος.
Αυτό το οποίο δεν είναι όμως προφανές είναι αν οι ντόπιες αντιμνημονιακές δυνάμεις έχουν καταλάβει ότι αποτελούν-ηθελημένα η άθελα-κεντρικά πιόνια στην προώθηση αυτής της στρατηγικής…
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: Επέτειος γέννησης του «καταραμένου ποιητή» Charles...
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: Επέτειος γέννησης του «καταραμένου ποιητή» Charles...: Στις 9 Απριλίου του 1821 γεννήθηκε ο Γάλλος ποιητής, μεταφραστής και κριτικός τέχνης, Charles Baudelaire. Το έργο του ποιητή της θρυλικής σ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)