Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012
O γιος του μετανάστη και της Εβραίας που φιλοδοξεί να γίνει ο Νο2 μετά τον Ολάντ 12.09.2012 11:12 0 Σχόλια
-A+A
Εναν χαρισματικό μιγάδα από τη Μαρτινίκα επέλεξαν οι γάλλοι σοσιαλιστές ως τον επόμενο γραμματέα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού κόμματος. Γιός ενός μετανάστη από τη Μαρτινίκα και μιας εβραίας Αλσατής, ο 51χρονος Χαρλέμ Ντεζίρ, ευρωβουλευτής σήμερα, εκπροσωπεί την ανεκτική και πολυπολιτισμική Γαλλία.
Ομως οι γάλλοι σοσιαλιστές δεν φαίνεται να έχουν πάρει μαθήματα από το παρελθόν, όταν με τα σκάνδαλα και την αλαζονεία των κυβερνήσεών τους χρειάστηκε 10 χρόνια για να συνέλθουν εκλογικά : ο νέος γραμματέας του κόμματος θα οριστεί από την απελθούσα γραμματέα Μαρτίν Ομπρί και τους δεινοσαύρους της σοσιαλιστικής παράταξης -μετά από μήνες παρασκηνιακών μαχαιρωμάτων- και οι ψηφοφόροι θα κληθούν να επικυρώσουν την επιλογή του σε ένα «διακοσμητικό» Συνέδριο τον Οκτώβριο.
«Η μητέρα-βασίλισσα Μαρτίν Ομπρί θα επιλέξει επιτέλους τον δελφίνο της ;» δήλωναν ειρωνικά τις προηγούμενες ημέρες οι αντίπαλοι του συντηρητικού κόμματος.
Ο Χαρλέμ Ντεζίρ είναι ένας χαρισματικός και αγαπητός πολιτικός. Εγινε γνωστός τη δεκαετία του '80 ως πρόεδρος της SOS Ρατσισμός και μπήκε στο Σοσιαλιστικό Κόμμα. Από το 1999 εκλέγεται ευρωβουλευτής. Σπούδασε Φιλοσοφία στη Σορβόννη και δούλεψε πολλά χρόνια ως δημοσιογράφος στο ραδιόφωνο. Ο Πιέρ Μπερζέ, διανοούμενος και πρόεδρος της Yves Saint Laurent έλεγε για τον Ντεζίρ : «Ο άνθρωπος είναι μια από τις στιγμές της ανθρώπινης συνείδησης. Και μια από τις στιγμές τιμής για τη Γαλλία».
Εκπρόσωπος της νέας γενιάς
Επί ημερών του Ντεζίρ η SOS Ρατσισμός έγινε μια από τις πιο γνωστές ΜΚΟ για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη Γαλλία. Πρόκειται για έναν πολιτικό που ξεκίνησε να βγάζει φλογερούς λόγους για την πολυπολιτισμικότητα και τους μετανάστες αλλά εξελίχθηκε με τα χρόνια και προσανατολίστηκε στα ανθρώπινα δικαιώματα στα πλαίσια της σύγχρονης δημοκρατίας. Εγινε τόσο διάσημος γύρω στο '90 που τον θεωρούσαν «εκπρόσωπο της νέας γενιάς». Το 1990 η SOS Ρατσισμός αντιτίθεται στον Πόλεμο του Κόλπου κατά του Ιράκ, θέση για την οποία μετάνιωσε ο Χαρλέμ Ντεζίρ στη συνέχεια.
Εγκατέλειψε την SOS Ρατσισμός το 1992 και ίδρυσε ένα εφήμερο πολιτικό κόμμα το «Κίνημα» που μετονομάστηκε στη συνέχεια σε «Κίνημα, Δράση, Ισότητα». Το κόμμα διαλύεται όταν το 1993 γίνεται υποψήφιος βουλευτής των Οικολόγων Πράσινων αλλά δεν εκλέγεται. Μπαίνει στις τάξεις του Σοσιαλιστικού Κόμματος το 1994 και ιδρύει το δικό του Ρεύμα «Σοσιαλιστική Αριστερά». Αποτυγχάνει και στις εκλογές του 1997 και εκλέγεται τελικά το 1999 ευρωβουλευτής. Στο ευρωκοινοβούλιο ασχολείται με τα θέματα της παγκοσμιοποίησης και είναι από τους πρωταγωνιστές για την υιοθέτηση του Φόρου Τόμπιν.
Η Ομπρί ανταποδίδει
Το 2011 στήριξε με όλες του τις δυνάμεις την εκλογή της Μαρτίν Ομπρί στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος (απέναντι στη Σεγκολέν Ρουαγιάλ) και φαίνεται ότι αυτή τη στήριξη του ανταποδίδει σήμερα η «ισχυρά κυρία» των γάλλων σοσιαλιστών.
Τα μόνα σκοτεινά σημεία που υπάρχουν στο βιογραφικό του είναι η καταδίκη του το 1987 για ένα pay roll από έναν Σύλλογο για τη Μετανάστευση 8.900 γαλλικών φράγκων. Το δεύτερο είναι ότι 1992 με εντολή του Φρανσουά Μιτεράν του χαρίστηκαν 80.000 φράγκα πρόστιμα για παράνομη στάθμευση, ενώ ήταν πρόεδρος της SOS Ρατσισμός.
Διαδικασία παρασκηνίου
Η επιλογή του για τη θέση του γραμματέα των Σοσιαλιστών έγινε στο παρασκήνιο. Χθες το βράδυ μια τελευταία συνάντηση της Μαρτίν Ομπρί και του Πρωθυπουργού Ζαν-Μαρκ Ερό σφράγισε την απόφαση. Ομπρί και Ερό μοίρασαν τις καρέκλες, η Ομπρί επέλεξε τη θέση του Γραμματέα και του νούμερου 2 ενώ ο Ερό επέλεξε το πρόσωπο που θα αναλάβει τη θέση του εκπροσώπου Τύπου του κόμματος. Αντίπαλο δέος του Χαρλέμ Ντεζίρ ήταν ο ελληνικής καταγωγής Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, ο οποίος εκρίθη «μη χαρισματικός».
Ο Ντεζίρ θα ανακοινωθεί απόψε με μια γραπτή ανακοίνωση και οι σύνεδροι θα επικυρώσουν την επιλογή του στο Συνέδριο της Τουλούζ στις 26 Οκτωβρίου. Ο γαλλικός Τύπος ειρωνευόταν σήμερα τη διαδικασία που επέλεξαν ο σοσιαλιστές και υπογράμμιζαν το γεγονός ότι ακόμη και όταν ήταν Γραμματέας των σοσιαλιστών ο ίδιος ο Φρανσουά Ολάντ οι φράξιες του κόμματος δεν του παρέδωσαν ποτέ όλη την εξουσία. «Είναι αυτός λόγος για να αποδυναμώσουν από τώρα και τον Χαρλέμ Ντεζίρ ;» διερωτάται η εφημερίδα Le Monde.
Πηγή: O γιος του μετανάστη και της Εβραίας που φιλοδοξεί να γίνει ο Νο2 μετά τον Ολάντ | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/node/67428#ixzz26NdKfd00
Εδωσε το δαχτυλίδι στον Ντεζίρ Ο νέος γραμματέας του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος είναι εκλεκτός του Φρανσουά Ολάντ
Επιμέλεια: Κίττυ Ξενάκη
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2012
Πρώτα, τα καλά νέα: πολύ σύντομα, ο γάλλος Πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, ο οποίος, ως γνωστόν, δεν διατηρούσε και τις καλύτερες σχέσεις με τη Μαρτίν Ομπρί, θα έχει στο πλευρό του, στην ηγετική καρέκλα των Σοσιαλιστών, έναν δικό του άνθρωπο. Και χρειάζεται στην οδό Σολφερινό έναν δικό του άνθρωπο, ο οποίος θα (προσπαθήσει να) βάλει χαλινάρι στην αριστερή πτέρυγα του κόμματος. Διότι η τελευταία καθόλου δεν χαίρεται με το ευρωπαϊκό σύμφωνο δημοσιονομικής πειθαρχίας, το οποίο ελπίζει ο Ολάντ να περάσει από τη γαλλική Εθνοσυνέλευση τον επόμενο μήνα, ούτε με τις επιπλέον περικοπές των 30 δισ. ευρώ που προανήγγειλε τις προάλλες ο γάλλος Πρόεδρος σε μια προσπάθεια να μειωθεί το έλλειμμα στο 3% του ΑΕΠ το 2013.
Ο 52χρονος ευρωβουλευτής Αρλέμ Ντεζίρ, όμως, ο πρώτος μιγάς που αναλαμβάνει την ηγεσία μεγάλου ευρωπαϊκού κόμματος, δεν επελέγη να αντικαταστήσει την Ομπρί στη θέση του πρώτου γραμματέα των Σοσιαλιστών μέσω κάποιας υποδειγματικής δημοκρατικής διαδικασίας. Πάνε οι ανοιχτές primaires, οι εσωκομματικές εκλογές, για τις οποίες τόσο έχει επαινεθεί το κόμμα στο παρελθόν. Προκειμένου να αποφύγουν μια επανάληψη της ιλαροτραγωδίας που είχε εκτυλιχθεί στο Συνέδριο της Ρενς το 2008 (τότε που η Ομπρί κέρδισε τη Σεγκολέν Ρουαγιάλ για μερικές ψήφους και η τελευταία κατήγγειλε νοθείες και συνωμοσίες) οι Σοσιαλιστές υιοθέτησαν το 2010 νέο καταστατικό: τα μέλη δεν ψηφίζουν πλέον για ένα πρόσωπο αλλά για ένα κείμενο, μια «πρόταση». Και ο πρώτος υπογράφων της πλειοψηφικής πρότασης γίνεται αυτόματα πρώτος γραμματέας.
Για να κάνουμε τα περίπλοκα απλά, στις 11 και στις 18 Οκτωβρίου, λίγο πριν από το Συνέδριο της Τουλούζης, τα μέλη του κόμματος θα κληθούν απλώς να επικυρώσουν μια απόφαση ειλημμένη άνωθεν. Επειτα από επίπονες παρασκηνιακές διαπραγματεύσεις και παραβιάζοντας την επίσημη διορία κατά μερικές ώρες, η Μαρτίν Ομπρί σε συνεργασία με τον Πρωθυπουργό του Ολάντ, τον Ζαν-Μαρκ Ερό, έχρισαν «υποψήφιο» τον Αρλέμ Ντεζίρ. Δεν ήταν έκπληξη: ο έτερος υποψήφιος που εξεταζόταν για τη θέση, ο ελληνικής καταγωγής βουλευτής Ζαν-Κριστόφ Καμπαντελίς, είχε χάσει από ημέρες την ορμή του φαβορί. Ο Ντεζίρ θεωρείται ολαντικός, ο Καμπαντελίς ομπρικός. Οι ισορροπίες κρατήθηκαν με την τοποθέτηση του ομπρικού βουλευτή Γκιγιόμ Μπασελέ στη θέση του Νο 2. Αλλά τη γαλλική αντιπολίτευση δεν την ενδιαφέρουν οι ενδοσοσιαλιστικές ισορροπίες. Την ενδιαφέρει - και ήδη καταγγέλλει - αφενός τα «διαβούλια των απαράτσικ» με τα οποία αντικατέστησαν οι Σοσιαλιστές τις primaires (για να δανειστούμε την έκφραση του δεξιού βουλευτή και πρώην υπουργού Λοράν Βοκέζ), αφετέρου το γεγονός ότι «ένα δημοκρατικό κόμμα επιλέγει για επικεφαλής έναν άνθρωπο καταδικασμένο από τη Δικαιοσύνη, την ώρα που ο Φρανσουά Ολάντ είχε δεσμευτεί να μην έχει στον περίγυρό του ανθρώπους καταδικασμένους» - το υπενθύμισε, μεταξύ πολλών άλλων, ο γενικός γραμματέας του δεξιού UMP, ο Ζαν-Φρανσουά Κοπέ.
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ. Γεννημένος το 1959 από μαρτινικανό πατέρα και αλσατή μητέρα, ο Ντεζίρ συμμετείχε στα 25 του χρόνια στην ίδρυση της SOS Racisme - της οποίας υπήρξε πρόεδρος έως το 1992 -, μιας οργάνωσης με δράση κατά του ρατσισμού και της ανόδου του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου. Στο Σοσιαλιστικό Κόμμα μπήκε το 1994, από το 1999 εκλέγεται σταθερά ευρωβουλευτής, από το 2008 ήταν το Νο 2 των γάλλων Σοσιαλιστών. Η κηλίδα στο βιογραφικό του χρονολογείται από το 1998, όταν καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση με αναστολή και 30.000 πρόστιμο για μια πλασματική θέση εργασίας που διαπιστώθηκε ότι καταλάμβανε (και για την οποία βεβαίως αμειβόταν) ενόσω ήταν πρόεδρος της SOS Racisme. Η ιστορία είναι παλιά, αλλά η Δεξιά δεν ξεχνά. Και να επιλεγόταν ο Καμπαντελίς, πάντως, τα ίδια θα έλεγε - αυτός έχει δύο ανάλογες καταδίκες στο ενεργητικό του.
Κλειτοριδεκτομή Αναρτήθηκε από Terrapapers // 12 Σεπτεμβρίου 2012 «Τρεις φορές πονάει η αγάπη-όταν σε κόβουν, όταν παντρεύεσαι κι όταν γεννάς» Παλιά αφρικανική σοφία
Το έγκλημα κατά της γυναικείας σεξουαλικότητας συνεχίζεται.
Κλειτεριδεκτομή είναι η αποφυγή σεξουαλικής ικανοποίησης και εξασφάλιση ελέγχου
πάνω στα συναισθήματα και τις σεξουαλικές συμπεριφορές των γυναικών.
Αίγυπτος, Αιθιοπία, Γάμπια, Γουινέα, Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, Ερυθραία, Κένυα, Ακτή Ελεφαντοστού, Μάλι, Μπενίν, Μπουρκίνα Φάσο, Νιγηρία, Τζιμπουτί, Σιέρα Λεόνε, Σομαλία, Σουδάν, Τσαντ, Λιβερία, Υεμένη, Ινδονησία, Ομάν, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, αλλά και κοινότητες μουσουλμάνων μεταναστών στις ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Ευρώπη… Οι κοινωνικοί επιστήμονες κάνουν λόγο για ένα «πολιτιστικό αδίκημα», οι διεθνείς οργανισμοί κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου θανατηφόρων μολύνσεων, λόγω των μηδαμινών εγγυήσεων υγιεινής προφύλαξης, οι φεμινιστικές και οι κοινωνικές-ακτιβιστικές οργανώσεις καταγγέλλουν ένα έγκλημα κατά των γυναικών και τα Δυτικά κράτη έχουν αρχίσει να την συμπεριλαμβάνουν στην ποινική τους νομοθεσία.
(Διάβασε επίσης SAXARASIA Η από το 4.000 π.κ.ε. Προέλευση της Κακοποιήσεως Παιδιών, Βίαιη Καταστολή του Sex, Ακρωτηριασμούς Αναπαραγωγικών Οργάνων, Πόλεμοι και Κοινωνική Βία, στις Ερήμους του Παλαιού Κόσμου. Αποδείξεις για μια Παγκόσμια Γεωγραφία Κλιματικής Αλλαγής στην Ανθρώπινη Συμπεριφορά. Περιληπτική παρουσίαση του βιβλίου Saharasia, και της θεωρίας του James DeMeo, Ph.D.)
Γνωρίζετε ότι σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας(που αποτελεί τμήμα του ΟΗΕ), οι γυναίκες που βρίσκονται στη ζωή αυτή τη στιγμή και έχουν υποστεί κλειτοριδεκτομή, υπολογίζονται ούτε λίγο ούτε πολύ σε εκατόν σαράντα εκατομμύρια; Καθημερινά έξι χιλιάδες νεαρά κορίτσια υφίστανται αυτόν τον ακρωτηριασμό των εξωτερικών γεννητικών τους οργάνων, δηλαδή περίπου δυο εκατομμύρια το χρόνο…
Πρόκειται για ένα μαζικό έγκλημα που τελείται εις βάρος των γυναικών σε παγκόσμιο επίπεδο, κάτω από το πέπλο της σιωπηρής –πολλές φορές– ανοχής θρησκειών, κρατών, κυβερνήσεων, κοινωνικών επιστημόνων, ακόμη και μη κυβερνητικών οργανώσεων.
Θυμάμαι ένα ντοκιμαντέρ που είδα πρόσφατα στην κρατική τηλεόραση, που έδειχνε μια δίμετρη Σκανδιναβή κοινωνική ανθρωπολόγο που διέτρεχε τις αχανείς εκτάσεις του Σουδάν αναζητώντας υλικό για τη διατριβή της και μιλούσε σε έναν βρετανό ταξιδευτή , από αυτούς που μας «παρουσιάζουν» τον κόσμο χωρίς να χρειαστεί να σηκωθούμε από τον καναπέ μας. Του έλεγε λοιπόν με άκρα χυδαιότητα και πολύξερο ύφος ότι «ο σεξουαλικός ακρωτηριασμός των κοριτσιών δεν αποτελεί πρόβλημα, γιατί είναι απλά ένα κοινωνικό έθιμο και ότι οι γυναίκες δεν στερούνται τίποτα από τη σεξουαλική τους ζωή αν τους έχουν κόψει την κλειτορίδα…». Πρόσθετε δε με υπολανθάνουσα ζήλια : « Μα δεν τις βλέπεις , πως είναι όλες υπερσεξουαλικές;». Μου ήρθε (για εκατομμυριοστή φορά) να σπάσω την τηλεόραση και ταυτόχρονα δεν αντιστάθηκα στον πειρασμό να σκεφτώ χαιρέκακα πως θα ένοιωθε η συγκεκριμένη σουηδέζα «επιστήμων» αν την έβαζαν αυτήν κάτω να της κόψουν την πολύτιμη κλειτορίδα της…!
Μαρτυρίες Γυναικών: Συμφωνούν όμως και οι ίδιες οι γυναίκες-θύματα αυτής της εθιμικής πρακτικής με την παραπάνω επιεικώς «αφελή» άποψη? Ας ρίξουμε μια ματιά σε μερικές μαρτυρίες γυναικών που έχουν το θάρρος να μιλήσουν από πρώτο χέρι για την «ιδιαίτερη» εμπειρία που σημάδεψε με βία και αίμα το πέρασμά τους στην εφηβεία και στην απαρχή της ερωτικής τους ζωής. Θα τις βρείτε μαζί με άλλες ,στο διαδίκτυο, στη διεύθυνση www.unfpa.org.
Zainab, 23 χρονών σήμερα, υπέστη κλειτοριδεκτομή όταν ήταν 8 χρονών. « Οι δυο αδελφές μου, εγώ και η μητέρα μου πήγαμε να επισκεφτούμε τους συγγενείς μας. Υπέθεσα αρχικά ότι θα πηγαίναμε εκδρομή , αλλά λίγο αργότερα μας ανακοίνωσαν ότι επρόκειτο να υποστούμε ακρωτηριασμό των γεννητικών μας οργάνων. Μια ημέρα πριν την εγχείριση ένα άλλο κορίτσι που ακρωτηριαζόταν πέθανε πάνω στην επέμβαση. Τρομοκρατηθήκαμε πολύ , αλλά οι γονείς μας είπαν ότι ήταν υποχρέωσή μας και γ’ αυτό το κάναμε.
Ειλικρινά νομίσαμε ότι θα πεθαίναμε από τον πόνο. Χρειάζεται μια γυναίκα να σου κρατάει δυνατά το στόμα για να μην ουρλιάζεις, δυο να σου κρατάνε το στήθος και άλλες δυο τα πόδια σου. Μετά τον ακρωτηριασμό μας δέσανε πολύ σφιχτά τα πόδια γύρω-γύρω σαν να μαθαίναμε να περπατάμε ξανά. Έπρεπε να κάνουμε μεγάλη προσπάθεια να πάμε στην τουαλέτα. Αν δεν τα καταφέρναμε μέσα σε 10 μέρες , θα υπήρχε μεγάλο πρόβλημα. Υποθέτω ότι ήμασταν πολύ τυχερές! Αναρρώσαμε επιτυχώς και δεν πεθάναμε όπως το άλλο κορίτσι.»
Οm Gad, 25 χρονών «Ήμουν 9 χρονών όταν μου ακρωτηρίασαν τα γεννητικά μου όργανα. Μου είπαν ότι πρόκειται για ένα σημαντικό γεγονός και οι γονείς μου με προετοίμαζαν λέγοντας: θα σφάξουμε και ένα κοτόπουλο για την περίσταση! Έτσι εγώ νόμιζα ότι θα ήταν κάτι ευχάριστο και διασκεδαστικό. Η εξαδέλφη μου η Zahra υπέστη πρώτη την επέμβαση και την άκουσα να φωνάζει και να κλαίει. Εγώ τρομοκρατήθηκα και γι’ αυτό έπρεπε να με κρατάνε .Ο ειδικός έκατσε μπροστά μου και έκανε την εγχείριση. Ούρλιαξα δυνατά για μια στιγμή και μετά έκανε έναν επίδεσμο από γάζα και βαμβάκι και τον τοποθέτησε στα χείλη του αιδοίου. Κατόπιν έπλενα κάθε μέρα την πληγή με νερό και μετά ψέκαζα επάνω μια σκόνη φτιαγμένη από έντομα. Η κλειτοριδεκτομή είναι απολύτως απαραίτητη και αποτελεί παράδοση. Επειδή τα εξωτερικά γεννητικά όργανα της γυναίκας μεγαλώνουν συνέχεια με την πάροδο του χρόνου και πρέπει να αφαιρούνται σε μικρή ηλικία. Ο λαός μου το κάνει και γι’ αυτό έχω κι εγώ υποχρέωση να το κάνω.»
Το ράψιμο του αιδοίου μετά την εκτομή της κλειτορίδας επιφέρει κατόπιν πολλαπλά προβλήματα σε πολλά επίπεδα.
Η Deega , μια νεαρή αφρικανή διηγείται ότι ο άντρας της την πρώτη νύχτα του γάμου κάλεσε μια μαία να «την ανοίξει με μαχαίρι» , εφόσον ο ίδιος δεν μπορούσε με την σεξουαλική επαφή. « Εκείνη τοποθέτησε έναν κρόκο αυγού στα χείλη της πληγής , ώστε να μην αισθάνομαι πόνο κατά την επέμβαση. Παρόλα αυτά, πόνεσε πολύ. Ο άντρας βέβαια το απολαμβάνει, αλλά η γυναίκα υποφέρει από τους πόνους. Τώρα πια δεν πονάω. Αλλά να το απολαμβάνω, μου είναι αδύνατο…»
Η Hibo αναφέρει για την περίοδό της « Η περίοδος μου ερχόταν με πολύ μεγάλη δυσκολία, σταγόνα –σταγόνα και διαρκούσε 10 μέρες το λιγότερο. Μερικές φορές έπρεπε να μου βάλουν κάποιο αναισθητικό βότανο στη μήτρα για να αντέχω τον πόνο. Ο γιατρός πρότεινε να ανοίξει λίγο την οπή του κόλπου , ώστε να τρέχει πιο εύκολα το αίμα , αλλά οι γονείς μου δεν συμφωνούσαν…»
Ας αναφέρουμε και την πασίγνωστη πια ειδική πρέσβειρα των Ηνωμένων Εθνών για την κατάργηση του ακρωτηριασμού των γεννητικών οργάνων, την σομαλή Γουόρις Ντίρι, η βιογραφία της οποίας κυκλοφόρησε με μεγάλη επιτυχία και στη χώρα μας (Κάθλιν Μίλλερ, Το Λουλούδι της Ερήμου, εκδ. Ωκεανίδα»). Στο βιβλίο παραθέτει παραστατικά την ανατριχιαστική περιγραφή της εμπειρία της. « Την εγχείρηση την έκανε μια γριά τσιγγάνα, που στην κοινότητά μας την θεωρούμε σημαντικό πρόσωπο, αλλά εγώ την θεωρούσα φόνισσα. Την νύχτα πριν την κλειτοριδεκτομή μου , η μητέρα με συμβούλεψε να μην πιω πολύ νερό η γάλα για να μην χρειαστεί να ουρήσω. Εκείνο το βράδυ η οικογένεια ασχολήθηκε περισσότερο μαζί μου, αυτή ήταν η παράδοση.
Πριν ακόμη χαράξει με ξύπνησαν για την εγχείρηση …Πήγαμε σε μια απομακρυσμένη περιοχή , ανάμεσα σε θάμνους. Η μητέρα κάθισε σε ένα βράχο και μου έδωσε να δαγκώσω μια ρίζα δέντρου. …Η τσιγγάνα έχωσε τα δάχτυλά της σ’ εάν ταγάρι που φορούσε κι έβγαλε μια σπασμένη λεπίδα ξυραφιού. Έφτυσε πάνω της και την σκούπισε στη ποδιά της . Αφού την καθάρισε, μου έδεσε τα μάτια με ένα μαντήλι για να μη βλέπω. Το επόμενο πράγμα που ένοιωσα ήταν να κόβουν τη σάρκα μου …άκουσα τον πνιχτό ήχο της λεπίδας που πριόνιζε πέρα-δώθε το δέρμα μου. …Τα πόδια μου άρχισαν να τρέμουν και να τραντάζομαι ανεξέλεγκτα. Προσευχήθηκα να τελειώσει γρήγορα . Κι έτσι έγινε, γιατί λιποθύμησα…όταν ξύπνησα αντιμετώπισα σοβαρό πρόβλημα ούρησης…το μόνο άνοιγμα που είχε μείνει για τα ούρα και το αίμα της περιόδου, ήταν μια μικροσκοπική τρύπα με διάμετρο ενός σπιρτόξυλου… »
Ένα Διαβατήριο Έθιμο: Στην αρχή του 21ου αιώνα, στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της εικονικής πραγματικότητας, εξακολουθούν να υφίστανται στον πλανήτη μας έθιμα και πρακτικές που μας παραπέμπουν στο σκοτεινό παρελθόν της ανθρωπότητας. Κοινωνίες όπου η έννοια του κράτους δικαίου απουσιάζει, όπου η ατομική ελευθερία δίνει τη θέση της στη συλλογικότητα, όπου η ένταξη στην ομάδα είναι το κύριο μέλημα των μελών της, τα οποία διακατέχονται από ένα διαρκές «άγχος ενσωμάτωσης». Η ένταξη και η αποκοπή από την ομάδα αντιστοιχεί σε αυτό που θα λέγαμε στην «κοινωνική γέννηση» και στον «κοινωνικό θάνατο» του ατόμου, γεγονότα μείζονος σημασίας σε σχέση με τη βιολογική γέννηση και τον βιολογικό θάνατο…Σε τέτοιες κοινωνίες δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι η θέση μέσα στην ομάδα δίνει στα άτομα ταυτότητα και λόγο ύπαρξης , αλλιώς είναι κοινωνικά «νεκροί».
Η κλειτοριδεκτομή εντάσσεται στην ευρύτερη κατηγορία των «διαβατήριων εθίμων», που είναι τα έθιμα που συνοδεύουν το πέρασμα του ατόμου από το ένα κοινωνικό –βιολογικό status σε ένα άλλο : οι σταθμοί σε αυτή τη πορεία είναι οι γνωστοί , γέννηση, εφηβεία, ενηλικίωση, γάμος, θάνατος, πένθος… Το πέρασμα των ανθρώπων από τη μια κατάσταση στην άλλη γίνεται βασανιστικά , με δοκιμασίες και πόνο που ενσαρκώνει και εξορκίζει τον ψυχολογικό πόνο της συναισθηματικής ωρίμανσης. Η αντοχή και το ψυχικό σθένος των μελών της ομάδας δοκιμάζονται σκληρά , έως ότου τους επιτραπεί η βαθμιαία είσοδος στον σκληρό πυρήνα της ομάδας, που είναι ο κύκλος των γεροντότερων μελών
…Στις μυητικές αυτές δοκιμασίες το άτομο στιγματίζεται, σημαδεύεται, ορκίζεται, «πληρώνει» με το μοναδικό χειροπιαστό του πεδίο έκφρασης , που δεν είναι άλλο από το σώμα του . Το σώμα εκποιείται δημόσια και μετατρέπεται στο ορατό και διάφανο πεδίο του ελέγχου και της καταστολής της ομάδας πάνω στο άτομο. Έτσι, ο φυσικός πόνος γίνεται το μέτρο της υποταγής του ατόμου στην ομάδα. Με τη μύηση επέρχεται ο συμβολικός θάνατος του παλιού εαυτού ,που σηματοδοτεί την γέννηση ενός καινούργιου, πιο έμπειρου πλέον και ικανού να ενσωματωθεί εαυτού.
Στη μύηση των αφρικανών γυναικών, η κοινωνική και βιολογική εφηβεία συμπίπτει συνήθως με την πρώτη της έμμηνο ρύση. Τότε η κοπέλα αποχωρίζεται από την οικογένειά της και περιορίζεται σε ένα μέρος μακριά από το χωριό, όπου παραμένει για αρκετό διάστημα, εκτεθειμένη στην πείνα , στα τσιμπήματα εντόμων και στην κακουχία. Κάποιες φορές υποβάλλεται στα φυλετικά τατουάζ με εντομές στο σώμα , διάτρηση των χειλιών κλπ. Κάποιες άλλες , υποβάλλεται στον ακρωτηριασμό των εξωτερικών της γεννητικών οργάνων…
Ιστορικές Αναφορές: Η ιστορική καταγωγή του εθίμου του σεξουαλικού ακρωτηριασμού χάνεται κάπου ανάμεσα στη σημιτική και αιγυπτιακή παράδοση. Ο Ηρόδοτος αναφέρει ότι τον 5ο αιώνα π.Χ. , οι Φοίνικες, οι Χετταίοι και οι Αιθίοπες πραγματοποιούσαν κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια τους. Το έθιμο παρατηρήθηκε από ιστορικούς-ανθρωπολόγους ερευνητές στις τροπικές ζώνες της Αφρικής, στις Φιλιππίνες, στις φυλές του Αμαζονίου, στους Ίνκας του Μεξικού , στους Αβοριγίνες της Αυστραλίας…Ο Στράβων αναφέρεται στη «γυναικεία περιτομή» στην Ερυθρά Θάλασσα, «όπως έπρατταν οι Ιουδαίοι».Ο Έλληνας γεωγράφος Αγαθαρχίδης , στην πτολεμαϊκή εποχή , περιγράφοντας τους Τρωγλοδύτες , φυλή εγκατεστημένη στα παράλια της Ερυθράς Θάλασσας, γράφει: «Έχουν έθιμο να κόβουν μέρη των γεννητικών τους οργάνων , όπως έκαναν οι Αιγύπτιοι. Γι’ αυτό οι Έλληνες τους ονομάζουν κολοβούς ».
Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο υπάρχουν σπάνιες αναφορές της πράξης, ως θεραπευτικού μέτρου , ίσως κατά ορισμένων μορφών καρκίνου. Στην ποινική νομοθεσία των βυζαντινών (Εκλογή Ισαύρων), συναντούμε και την περίφημη «καυλοκοπία», σαν ποινή κατά των αρρένων κτηνοβατών…
Βλέπουμε λοιπόν ότι η πρακτική ξεπερνά ιστορικά και γεωγραφικά την περιοχή του Ισλάμ, το οποίο ωστόσο την έχει «χρεωθεί» τους τελευταίους αιώνες, καθότι απαντάται πρωτίστως σε περιοχές της μουσουλμανικής Αφρικής. και της Ινδονησίας. Πάντως, δεν μπορούμε να μιλάμε για ένα αυστηρά μουσουλμανικό έθιμο, εφόσον απουσιάζει από την περιοχή του «σκληρού πύρινα» του Ισλάμ (Ιράν, Ιράκ), ενώ αντίθετα παρατηρείται ακόμη και σε μη μουσουλμανικούς πληθυσμούς, όπως στους Κόπτες χριστιανούς της Αιθιοπίας και της Αιγύπτου, στους αυτόχθονες του Αμαζονίου, των Φιλιππίνων , του Μεξικού και της Αυστραλίας, κλπ. Επιπλέον δεν υπάρχει καμιά αναφορά σεξουαλικού ακρωτηριασμού των γυναικών μέσα στο Κοράνι .
Είδη Κλειτοριδεκτομής. Υπάρχουν κυρίως τρεις τύποι κλειτοριδεκτομής: Ο «ηπιότερος», που είναι το κόψιμο της άκρης η και όλης της κλειτορίδας με ένα ξυράφι. Οι ισλαμικές αρχές την ονομάζουν «περιτομή Σούνα» και γενικά θεωρείται προτιμητέα , γιατί προκαλεί λιγότερα τραύματα σε σχέση με τους άλλους τύπους.( Τύπος 1)
Ο δεύτερος τύπος κλειτοριδεκτομής είναι η ολική αφαίρεση της κλειτορίδας και μαζί με αυτή , των εσωτερικών (μικρών) χειλέων του αιδοίου. Πρόκειται για τον πιο διαδεδομένο τρόπο «γυναικείας περιτομής», σε ένα ποσοστό 80% σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας. (Τύπος 2)
Ο τρίτος και πιο «ριζικός» τύπος ακρωτηριασμού είναι ο λεγόμενος «αγκτηριασμός», που οι μεν Σουδανοί ονομάζουν «φαραωνική περιτομή» , οι δε Αιγύπτιοι « σουδανική περιτομή». Πρόκειται για την αποκοπή ολόκληρης της κλειτορίδας, των εσωτερικών και εξωτερικών (μεγάλων) χειλέων, και στη συνέχεια, τη συρραφή της εισόδου του κόλπου , αφού προηγουμένως «ξυστεί» εσωτερικά , ώστε να κολλήσει με την επούλωση του τραύματος. Έτσι, το μόνο που απομένει, είναι μια μικροσκοπική τρύπα , από την οποία περνούν τα ούρα και το αίμα κατά την έμμηνο ρύση. Την πρώτη νύχτα του γάμου, ο άνδρας αναγκάζεται πολλές φορές να ανοίξει με μαχαίρι την είσοδο του γυναικείου κόλπου… Ευτυχώς ο αγκτηριασμός προτιμάται μόνο στο 5% περίπου του συνόλου των περιπτώσεων. (Τύπος 3)
Η «Τελετή» Η κλειτοριδεκτομή είναι ένα θέμα «ταμπού» και τα υποψήφια θύματα – κοριτσάκια αγνοούν τι θα υποστούν κατά τη διάρκεια της τελετής. Νομίζουν ότι θα είναι κάτι σαν μεγάλη γιορτή με πολλά δώρα…Τα «εργαλεία» της επέμβασης ,σχεδόν ποτέ αποστειρωμένα, είναι απλά σπασμένα γυαλιά, λεπίδες, ξυράφια, σκουριασμένα μαχαίρια, σουγιάδες, νύχια δακτύλων, αιχμηρές πέτρες, αγκάθια ακακίας και ο, τι άλλο βρεθεί πρόχειρο. Οι πρωτόγονες αυτές εγχειρήσεις μπορούν να οδηγήσουν στο θάνατο τα κορίτσια, είτε από το σοκ, είτε από τις μολύνσεις, είτε από επακολουθήσασα αιμορραγία.
Την επέμβαση διενεργούν άτομα με ειδικές μαγικές δυνάμεις, εξέχοντα πρόσωπα της κοινότητας, συνήθως ηλικιωμένες γυναίκες που εκτελούν χρέη μαίας, θεραπεύτριας και μάγισσας.. Συνήθως λαμβάνει χώρα τη νύχτα, η τα χαράματα, μακριά από το χωριό , για να μην ακουστούν οι κραυγές των κοριτσιών και φοβηθούν τα άλλα που έπονται…Το προηγούμενο βράδυ έχει προηγηθεί και μια μικρή οικογενειακή γιορτή για το γεγονός και έχει σφαχτεί και το απαραίτητο κοτόπουλο για την περίσταση. Κατόπιν η κοπέλα παραμένει απομονωμένη σε μια καλύβα, μακριά από το χωριό μέχρι να κλείσουν οι πληγές της. Τότε πλέον επιστρέφει «καθαρή» η έφηβη στο χωριό. Η ηλικία των κοριτσιών που ακρωτηριάζονται αρχίζει από τεσσάρων μέχρι δώδεκα περίπου ετών, αλλά έχει αναφερθεί και μέχρι τα τριάντα.
Η… «Επικίνδυνη» Κλειτορίδα: Διότι υπάρχει στη μουσουλμανική Αφρική μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι η κλειτορίδα αποτελεί ένα ύποπτο απομεινάρι του αντρικού φύλου στη γυναίκα και πρέπει οπωσδήποτε να απαλειφτεί, ως κάτι ακάθαρτο και επικίνδυνο για τον άνδρα που θα έρθει σε επαφή μαζί της. Πιστεύεται ακόμη ότι αν την αφήσουν, η κλειτορίδα θα συνεχίσει να μεγαλώνει με την πάροδο του χρόνου ανεξέλεγκτα και θα απειλήσει ίσως κάποια στιγμή την ακεραιότητα του αρσενικού…
Έτσι, η αποκοπή του παράταιρου «αρσενικού» αυτού στοιχείου που διαθέτει το κορίτσι, το καθιστά ολοκληρωμένη γυναίκα, έτοιμη για γάμο. Κάποιοι αφρικανοί άντρες νομίζουν ότι αν κάνουν έρωτα με «ακάθαρτη» γυναίκα, θα παγιδευτεί το πέος τους από την κλειτορίδα και δεν θα μπορούν να βγουν. Θεωρείται ότι μπορεί να μολύνει τον άνδρα κατά την επαφή, ή το παιδί κατά τη διάρκεια της γέννας. Επιπλέον, χωρίς το ράψιμο του κόλπου, ο σύζυγος δεν θα είναι ποτέ σίγουρος για την παρθενία της γυναίκας.. Σαν αποτέλεσμα αυτής της δοξασίας, τα κορίτσια που δεν έχουν υποστεί την, κατ’ ευφημισμόν «περιτομή» , θεωρούνται «ακάθαρτα» και αποκλείονται από την αγορά του γάμου, δηλαδή δεν τις παντρεύεται κανείς και ζουν ως περιθωριακά άτομα μέσα στη κοινότητα, στερούμενες την μητρότητα που κατεξοχήν τις καταξιώνει και τις ενσωματώνει στο σύνολο… Έτσι εξηγείται η σπουδή και η φροντίδα των γονιών και ιδιαίτερα της μάνας για την γρήγορη κλειτοριδεκτομή των κοριτσιών της.
Να θυμίσουμε ότι ακόμη και στις δυτικές κοινωνίες, η αποκοπή της κλειτορίδας θεωρούνταν μέχρι τη δεκαετία του 1930 ως μέσο για την πρόληψη και θεραπεία της γυναικείας υστερίας και των γυναικείων ψυχικών διαταραχών που συνδέονταν με τη καταπιεσμένη σεξουαλικότητα…
Η Ακρωτηριασμένη Σεξουαλικότητα: Τα αποτελέσματα του σεξουαλικού ακρωτηριασμού είναι καταστροφικά για την ερωτική μετέπειτα ζωή της γυναίκας .Στερείται την γενετήσια απόλαυση , δεν έχει οργασμό , αλλά ούτε και πολλή επιθυμία, καθότι έχει «απονεκρωθεί» η πιο ερωτογόνα και ευαίσθητη περιοχή του σώματός της. Τις περισσότερες φορές αισθάνεται δυσφορία και πόνο κατά τη συνουσία. Ταλαιπωρείται από δυσμηνόρροια και μολύνσεις του ουροποιητικού συστήματος. Παρουσιάζεται τέλος μεγάλο ποσοστό μητρικής θνησιμότητας λόγω επιπλοκών στη γέννα, που σχετίζονται άμεσα με την κλειτοριδεκτομή. Δεν αναφέρουμε και τα αυτονόητα ανεξίτηλα ψυχολογικά τραύματα που έπονται της επέμβασης…
Η Γεωγραφική Κατανομή: Αν ρίξουμε μια ματιά στην γεωγραφική και στατιστική κατανομή του φαινομένου, σύμφωνα με την Διεθνή Αμνηστία και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, θα παρατηρήσουμε τα εξής ενδιαφέροντα:
*Στις χώρες Μαρόκο, Δυτική Σαχάρα, Αλγερία, Τυνησία και Λιβύη , είναι μεν υπαρκτό , αλλά δεν διαθέτουμε συγκεκριμένα ποσοστά επικράτησης του.
*Στην Αίγυπτο, εφαρμόζονται και οι τρεις τύποι ακρωτηριασμού( κυρίως ο 2ος) , τόσο στους μουσουλμάνους, όσο και στους Κόπτες. Ο αγκτηριασμός , η «σουδανική περιτομή» εφαρμόζεται περισσότερο στο νότιο τμήμα της χώρας. Οι εφαρμοστές των επεμβάσεων στην Αίγυπτο είναι άνδρες.
*Στην Αιθιοπία, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία, το ποσοστό επικράτησης της κλειτοριδεκτομής φτάνει το 90%! Καταμέτρηση της Εθνικής Επιτροπής για τις Παραδοσιακές Πρακτικές στη χώρα, το 1998, δίνει συνολικό ποσοστό 73%. Συναντιούνται και οι τρεις τρόποι επέμβασης , οι 1 και 2 συχνότατα, ενώ ο 3 στα σύνορα με Σομαλία και Σουδάν. Την ασκούν μουσουλμάνοι, αλλά και χριστιανοί και εβραίοι Αιθίοπες.. Ανάλογα με την περιοχή, γίνεται είτε τον πρώτο μήνα μετά τη γέννηση, είτε τον πρώτο χρόνο, είτε κατά την εφηβεία. Σύμφωνα με την παραπάνω έρευνα , ο λόγος που οι Αιθίοπες θέλουν να συνεχίσει η πρακτική αυτή είναι «η αποφυγή σεξουαλικής ικανοποίησης και εξασφάλιση ελέγχου πάνω στα συναισθήματα και τις σεξουαλικές συμπεριφορές των γυναικών» ! Τουλάχιστον οι Αιθίοπες είναι ειλικρινείς… Πάντως, διεξάγεται εκστρατεία ενημέρωσης του πληθυσμού κατά της πρακτικής αυτής και δεν είναι λίγοι οι μουσουλμάνοι ηγέτες που τάσσονται κατά της «φαραωνικής περιτομής», με αποτέλεσμα να έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια, σε σχέση με τις δυο άλλες ηπιότερες μεθόδους.
*Στην Γάμπια, ειδικά στις φυλές Fula και Sarahuli, φτάνει το 100%! Ο γυναικείος οργανισμός της Γάμπια, Θεμέλιο στην Έρευνα της Γυναικείας Υγείας, Παραγωγικότητας και Περιβάλλοντος, αναφέρει ότι 7 στις 9 εθνικές ομάδες της χώρας προβαίνουν στον γυναικείο ακρωτηριασμό.
*Στην Γκάνα, περισσότερο από 75% των κοριτσιών έχει ακρωτηριαστεί με τον τύπο 2. Το φαινόμενο είναι πιο έντονο στις ανατολικές , δυτικές και βόρειες περιοχές.
*Στην Γουινέα , έχουμε ποσοστό 70-90%. Η Γουινέα ανήκει στη χωρία των αφρικανικών κρατών , όπου εφαρμόζονται αδιακρίτως και οι τρεις τύποι επέμβασης.
*Στην Γουινέα-Μπισσάου, σε περιοχές που κατοικούνται από τις φυλές Fula και Mandinka, τα ποσοστά επικράτησης σημειώνουν κατακόρυφη άνοδο, αγγίζοντας το 80%. Σε αντίθεση, στις πόλεις τα ποσοστά πέφτουν στο 20-30%. Προτιμούνται γενικά οι «ήπιοι» ακρωτηριασμοί, τύπου 1-2.
*Στην Ερυθραία, όλες οι εθνικές ομάδες ανεξαιρέτως προβαίνουν σε κλειτοριδεκτομή , σε ένα συνολικό ποσοστό που φτάνει το 90%! Μάλιστα εδώ προτιμάται ο τύπος 3-ολικός αγκτηριασμός ,έναντι των ήπιων μεθόδων.
*Στην Κένυα εμφανίζεται κατά 50%,όπου ο φαραωνικός αγκτηριασμός απαντάται στις άπω ανατολικές περιοχές που συνορεύουν με τη Σομαλία. Εκτιμήσεις του 1998 κατέληξαν ότι το 38% του γυναικείου πληθυσμού ηλικίας μεταξύ 15-49 χρονών, έχουν ακρωτηριαστεί. Παρόλα αυτά, τις τελευταίες δεκαετίες παρατηρείται μια σχετική μείωση της πρακτικής. Η ίδια η κενυατική κυβέρνηση, έχει θέσει σαν στόχο την μείωση της εφαρμογής του εθίμου στο 40%.
*Στην Ακτή του Ελεφαντοστού εφαρμόζεται ο τύπος 2 σε όλη τη χώρα, όπου η κλειτοριδεκτομή είναι βαθιά ριζωμένη σε ανιμιστικές τελετές μύησης. Ιδιαίτερα στις αγροτικές περιοχές του βορά και της δύσης. Το 1994, 2 στις 5 γυναίκες δήλωναν ακρωτηριασμένες. Ο μέσος όρος ηλικίας της επέμβασης ήταν τα 9 χρόνια. Η αγροτική περιοχή της Σαβάνα εμφανίζει το μεγαλύτερο ποσοστό επικράτησης (75%) , σε αντίθεση με την αστική περιοχή (54%). Αυτό δείχνει καθαρά ότι το μορφωτικό επίπεδο και ο γυναικείος ακρωτηριασμός είναι μεγέθη αντιστρόφως ανάλογα. Οι γυναίκες που έχουν ολοκληρώσει την δευτεροβάθμια εκπαίδευση, υφίστανται την επέμβαση μόνο στο 23% των περιπτώσεων. Οι θρησκευτικέ διαφορές είναι επίσης καθοριστικές. Το φαινόμενο έχει διάδοση 16% ανάμεσα στους χριστιανούς ,80% ανάμεσα στους μουσουλμάνους και 39% ανάμεσα στους παραδοσιακούς αφρικανιστές.
*Στο Μάλι , η επικράτηση αγγίζει το 94%!. Εφαρμόζονται και οι τρεις τύποι, εξίσου στις πόλεις και στην ύπαιθρο. Εξαίρεση αποτελούν οι πόλεις Τομπουκτού και Γκάο , με ποσοστό μόλις 9%. Σημειώνεται ότι το 80% των γυναικών τάσσεται υπέρ της διαιώνισης της πρακτικής , επειδή « πρόκειται για έθιμο και παράδοση», « είναι θρησκευτική υποχρέωση» ,« είναι υγιεινό», και «διαφυλάσσει την αγνότητα και την ηθική των γυναικών»…Το 72% έχει υποστεί την επέμβαση σε βρεφική ηλικία.
*Στην Μαυριτανία έχουμε συνολικό ποσοστό 25%. Σημαντική διάδοση υπάρχει στις φυλές Soninke και Halpulaar (95%), ενώ στη φυλή Moor, 30%.
*Στην Μπενίν , σύμφωνα με εκτιμήσεις του 1994, το 50% τουλάχιστον των γυναικών , ιδιαίτερα στο βορρά , έχει υποστεί κλειτοριδεκτομή.
*Στην Μπουρκίνα Φάσο, η επικράτηση( συνολικά 70%) ποικίλλει ανάλογα με την εθνότητα και το θρήσκευμα. Συνήθης είναι η πρακτική εφαρμόζεται σε αγροτικές περιοχές σε κορίτσια μέχρι 7 ετών. Το 1980, το νοσοκομείο Yalgado Ouedraogo της Ουαγκαντούγκου, δημοσιοποίησε ότι το 70% των γυναικών που είχαν εισαχθεί , ήταν ακρωτηριασμένες. Πρόσφατα στοιχεία του Κέντρου Υγείας Παύλος VI, αναφέρουν ότι το 90% των γυναικών που γέννησαν εκεί ήταν «περιτομημένες».
*Στην Νιγηρία, στον νότο ακρωτηριάζεται το 95% των γυναικών, ενώ στο βορά είναι πιο διαδεδομένη η «φαραωνική» περιτομή. Η νιγηριανή κυβέρνηση έχει εξαγγείλει ότι ευελπιστεί να μειώσει το συνολικό ποσοστό από 50% σε 30% , μέχρι το 2010. Ίδωμεν…
*Στο Τζιμπουτί το 95% των γυναικών, από κάθε φυλετική ομάδα, υφίσταται την επέμβαση. Δυστυχώς δε, ο επικρατέστερος τρόπος είναι η συνολική φαραωνική εκτομή, τύπου 3.
*Στην Σενεγάλη, επί γενικού ποσοστού στη χώρα 25%, έχουμε και τις φυλές Peul και Toucouleur, όπου ανεβαίνουμε στο 80-100%.Και η σενεγαλική κυβέρνηση έχει βάλει στόχο την ενημέρωση και μείωση του φαινομένου στο προσεχές μέλλον
*Στην Σιέρα Λεόνε, τα ποσοστά κυμαίνονται μεταξύ 80-90%, σε όλες τις εθνικές ομάδες , με εξαίρεση τους Κρεολούς που ζουν στην πρωτεύουσα Freetown.
*Στη Σομαλία εφαρμόζεται κατά 98% ο ένας και μοναδικός τύπος 3 της φαραωνικής περιτομής , με όλα τα δυσμενή επακόλουθα για την υγεία των γυναικών.
*Στο Σουδάν έχουμε συνολικό ποσοστό 89%. Εφαρμόζονται και οι τρεις τύποι κλειτοριδεκτομής, με επικρατέστερο στο βορά το τύπο 3.
*Στο Τσαντ εφαρμόζεται κυρίως ο τύπος 2 σε ένα ποσοστό 60%.Στο νότο , το 65% των γυναικών και στα κέντρο-ανατολικά το 85% των γυναικών τάσσεται υπέρ της συνέχισης της πρακτικής .Αντιθέτως, στην πρωτεύουσα Τζαμένια το 62% των γυναικών αντιτίθεται στην κλειτοριδεκτομή.
Εκτός από την Αφρική , τα στοιχεία για την Ασία μας δείχνουν ότι στην Ινδία, υπάρχει το μουσουλμανικό δόγμα Daubi Bohra, ου εφαρμόζει κλειτοριδεκτομή στα κορίτσια. Επίσης στο Ισραήλ εφαρμόζεται από τους Βεδουίνους ως τελετουργικός εξαγνισμός, κατά την εφηβεία, από 2 έως 17 χρονών, και πριν τον γάμο.
Στην Λατινική Αμερική έχουμε αναφορές από το Περού, όπου εφαρμόζεται ο σεξουαλικός ακρωτηριασμός των νεαρών κοριτσιών , ανάμεσα κυρίως στη φυλή των Conibos, που είναι τμήμα της ινδιάνικης φυλής των Pano .Ειδικοί εφαρμοστές είναι κάποιες ηλικιωμένες γυναίκες της φυλής.
Τέλος, έχουμε επίσημες αναφορές από την Αυστραλία, όπου οι Αβοριγίνες προβαίνουν σε ανάλογες επεμβάσεις, κυρίως στους κόλπους της φυλής Pitta-Patta, από ηλικιωμένους άνδρες εφαρμοστές.
Δυστυχώς προς το παρόν απουσιάζουν επίσημες στατιστικές καταγραφές από περιοχές , όπως η Ινδονησία , όπου το φαινόμενο είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο.
Η κλειτοριδεκτομή στη Δύση: Ένα άλλο μεγάλο πρόβλημα είναι ότι η πρακτική του γυναικείου σεξουαλικού ακρωτηριασμού δεν εξαντλείται στα πλαίσια των παραδοσιακών κοινοτήτων καταγωγής, αλλά επιβιώνει και στις κοινότητες των αφρικανών και ινδονησίων μεταναστών στη Δύση. Σε αυτές τις περιπτώσεις, οι γονείς και οι «γιατροί» που είναι υπεύθυνοι για την διενέργεια της επέμβασης κλειτοριδεκτομής, βρίσκονται πολλές φορές υπόλογοι και απέναντι στην κρατική ποινική δικαιοσύνη της χώρας που τους φιλοξενεί. Πραγματικά, η κλειτοριδεκτομή τιμωρείται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες . Στην Γερμανία, τα άρ.223 επ. του Π.Κ. δίνουν στον δικαστή την ευχέρεια να επιβάλλει ποινή φυλάκισης από 1 έως 10 χρόνια για τους ενόχους ακρωτηριασμού γυναικείων γεννητικών οργάνων, εξομοιώνοντας την πράξη άλλοτε με «βαριές σωματικές βλάβες» και άλλοτε με « απόπειρα ανθρωποκτονίας».
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, από το 1983 υπάρχει απόφαση της Βουλής των Λόρδων για απαγόρευση των διάφορων ειδών ακρωτηριασμού των γυναικείων γεννητικών οργάνων.Στη Σουηδία, υπάρχει νόμος από το 1982, ο οποίος απαγορεύει «κάθε είδους παρέμβαση στα εξωτερικά γεννητικά όργανα που επιφέρει αποκοπή ή οριστική τροποποίησή τους».
Στην Ελβετία, στο άρ.122 του Π.Κ. σημειώνεται «όποιος ακρωτηριάσει ένα από τα μέλη ή ένα από τα όργανα που είναι σημαντικά για την εύρυθμη λειτουργία του ανθρώπινου σώματος κάποιου άλλου , θα τιμωρείται με δέκα η περισσότερα χρόνια καταναγκαστικού εγκλεισμού[=προσφορά εργασίας χωρίς αποδοχές], η με έξι μήνες έως πέντε χρόνια φυλάκιση».
Στην Γαλλία, ανατρέχοντας στο άρθρο 312 παρ. 3 του Π.Κ. , βλέπουμε ότι υπάρχει ανάγκη για αναλογική χρήση του όρου mutilation(= ακρωτηριασμός) και excision (=αποκοπή γεννητικών οργάνων).Για πρώτη φορά έγινε αναλογική εφαρμογή του προαναφερθέντος άρθρου το 1983 στο Cour de Cassation. Τότε η κλειτοριδεκτομή(excision) χαρακτηρίστηκε « πολιτιστικό αδίκημα» (delit culturel).Είναι ενδιαφέρον να ρίξουμε μια ματιά σε μερικές αποφάσεις από τη νομολογία των γαλλικών δικαστηρίων που εμμέσως πλην σαφώς αφορούν καταδίκες γονιών θυμάτων κλειτοριδεκτομής:
-Υπόθεση Batou Doukara: 27 Ιανουαρίου 1984, καταδικάζεται ο πατέρας σε ένα χρόνο φυλάκιση ως υπεύθυνος για μώλωπες και ελαφριές σωματικές βλάβες σε παιδί κάτω των 15 ετών…
-Υπόθεση Mantessa Baradji : 28 Μαΐου 1988, καταδικάζονται ο πατέρας και οι δυο σύζυγοί του σε τρία χρόνια φυλάκιση με αναστολή , ως υπεύθυνοι για πρόκληση θανατηφόρων βλαβών σε ανήλικο…
-Υπόθεση Assa Traore : 4 Οκτωβρίου 1989, καταδικάζεται η μητέρα σε τρία χρόνια φυλάκιση με αναστολή για σωματικές βλάβες στο ανήλικο τέκνο της…
Οι μετανάστες γονείς προφανώς δεν έχουν κανένα σκοπό να βλάψουν τα κορίτσια τους υπακούοντας στο παραδοσιακό τους έθιμο. Βλέπουμε όμως ότι εκ των πραγμάτων βρίσκονται μπροστά σε ένα «έγκλημα» το οποίο δεν συνειδητοποιούν. Είναι και οι ίδιοι θύματα του πολιτισμικού και δικαικού πλουραλισμού που τους περιβάλλει. Θύματα ενός καίριου γι’ αυτούς διλήμματος: Ν’ ακολουθήσουν τον άγραφο νόμο της φυλής τους ή τον γραπτό νόμο της χώρας υποδοχής τους? Να βρεθούν αντιμέτωποι με τη κρατική καταστολή ή να υποβάλλουν τα κορίτσια τους σε ενδο-κοινοτικό αποκλεισμό ?
Και από την άλλη πλευρά, έχει η χώρα υποδοχής το δικαίωμα να ποινικοποιεί εθιμικές πρακτικές άλλων κοινωνιών, και με ποια ακριβώς κριτήρια? Με το να δεχόμαστε να ακρωτηριάζονται ανυπεράσπιστα παιδιά χωρίς τη συγκατάθεσή τους, με το αιτιολογικό ότι οι γονείς τους ανήκουν σε μια άλλη νοοτροπία , γινόμαστε απλοί μάρτυρες ενός εθίμου ή παθητικοί θεατές ενός αποτρόπαιου εγκλήματος?
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι κάθε χώρα με δημοκρατικό καθεστώς οφείλει να προστατεύει τη ζωή και την ελευθερία των κατοίκων της. Με τον ίδιο τρόπο και οι «φιλοξενούμενοι» θα πρέπει να σεβαστούν τους νόμους της χώρας που τους φιλοξενεί. Μόνο που χρειάζεται μεγάλη εκστρατεία ενημέρωσης για να αρχίσουν οι κύκλοι των μεταναστών να προβληματίζονται πάνω στο αν ένα τόσο παλιό, άχρηστο και επικίνδυνο έθιμο εξακολουθεί να έχει κάποιο λόγο ύπαρξης για τη ζωή τους σήμερα …
Το δυτικό αντεπιχείρημα στο κακώς εννοούμενο (σε αυτή τη περίπτωση ) δικαίωμα στη διαφορετικότητα, πρέπει να ξεκινά από την ανυπαρξία ουσιαστικής χρησιμότητας του εθίμου της κλειτοριδεκτομής. Σίγουρα, όσοι έχουν γαλουχηθεί μέσα στο σύστημα των παραδοσιακών αφρικανικών αξιών , θα έχουν μεγάλη δυσκολία να αντιληφτούν την επικινδυνότητα και την απαξία του εθίμου. Αλλά για τις νεώτερες γενιές που μεγαλώνουν μέσα στο περιβάλλον των δυτικών μεγαλουπόλεων , αυτό είναι ένα στοίχημα της πολιτείας και της δημόσιας εκπαίδευσης, που δεν πρέπει να χαθεί επ’ ουδενί τρόπω …
Θα επαναλάβω εδώ αυτό που έγραφα και για την ισλαμική μαντίλα στο προηγούμενο τεύχος του ΖΕΝΙΘ. Οι «ξεπερασμένες» εθιμικές πρακτικές δεν ξεπερνιούνται με ποινικές λογικές και κρατική καταστολή , γιατί τα αποτελέσματα είναι ακριβώς τα αντίθετα: η ενίσχυση και η αποκρυστάλλωση των υπαρχόντων νοοτροπιών μέσα από ένα αντιδραστικό μοτίβο που αρνείται την ενσωμάτωση και ενισχύει την παραδοσιακή φυλετική και θρησκευτική ταυτότητα . Χρειάζεται να καταφύγουμε σε εναλλακτικές μεθόδους και σε ενημερωτικές καμπάνιες των πληθυσμών αυτών. Στην περίπτωση της κλειτοριδεκτομής χρειάζεται ενημέρωση των γονιών σχετικά με τους κινδύνους που εγκυμονεί η κλειτοριδεκτομή και σε τελική ανάλυση η πρόταση μερικών εναλλακτικών λύσεων, όπως ο συμβολικός ακρωτηριασμός, που εφαρμόζεται με επιτυχία στη Γουινέα . Χωρίς να κοπεί η κλειτορίδα , αφήνουν να κυλήσουν λίγες σταγόνες αίμα και τηρούν το «έθιμο» χωρίς να ακρωτηριαστεί το παιδί.
Ως άλλες εναλλακτικές λύσεις προτείνονται κυρίως η κρατική πρόληψη, με τη μορφή δημιουργίας δικτύων πληροφόρησης και κέντρα υποδοχής μητέρων, όπου μπορούν να καταφύγουν μητέρες ή τα υποψήφια ανήλικα θύματα και να τους γίνει αναλυτική και υπεύθυνη ενημέρωση για τους κινδύνους που διατρέχει το παιδί αν υποστεί τη διαδικασία.
Τέλος προτείνεται ιατρική παρακολούθηση και διενέργεια της επέμβασης σε υπό συνθήκες πλήρους υγειονομικής περίθαλψης και με τις δέουσες προφυλάξεις, όπως στην Ιταλία , που γίνεται στο νοσοκομείο με πλήρη νάρκωση.
Αυτά όμως δεν παύουν να είναι ημίμετρα , που κάτω από την επίφαση ενός «πλαισίου ασφαλείας» , ελαχιστοποιούν βέβαια τον κίνδυνο για την ζωή των κοριτσιών, χωρίς ωστόσο να λύνουν το πρόβλημα της πρόκλησης μόνιμης σεξουαλικής «ανικανότητας»….
© Αριάδνη Γερούκη είναι Ιστορικός–Ανθρωπολόγος του Δικαίου και Δρ. Ιστορίας της Σορβόννης.
Το αλίευσα από το ΖΕΝΙΘ
Γνωρίζεις πόσοι «άνθρωποι» αυτής της «κουλτούρας» βρίσκονται στην Ελλάδα; Στην Ευρώπη; Γιατί;
Το χειρότερο δε όλων ειναι πως: Από νεκρή μήτρα, βγαίνουν νεκρά παιδιά. Ας μην απορούμε μετά, για το τι βλέπουμε να γίνεται γύρω μας και το τι θα επακολουθήσει.
Διάβασε επίσης
Τα παιδιά της Ιοκάστης
Η έννοια της θυσίας στο έργο της Ayn Rand
ΣΥΝΑΡΧΙΑ. Το πολίτευμα της μυστικής διακυβέρνησης του κόσμου
“Η Κρίση του Σύγχρονου Κόσμου” Rene Guenon
Oswald Spengler “Η Παρακμή της Δύσης”
Γυναίκες που Αγαπούν τους Ψυχοπαθείς
Σκέψου Πριν Επιλέξεις να Αναπαραχθείς
LE CHARBON VÉGÉTAL ACTIVÉ : INDISPENSABLE DANS LA PHARMACIE FAMILIALE
N'est-il pas consternant de constater qu’à notre époque où le problème crucial de la santé publique est l’intoxication, l’incroyable efficacité du charbon activé et son mode d’utilisation, médicalement connus depuis plus d’un siècle, ne fasse l’objet d’aucune information dans le domaine public, ni au niveau du cabinet médical ?
Petites histoires de "prestidigitation médicale"
Cela se passe en 1813. Un certain Bertrand, chimiste français, fait une démonstration publique. Il tient une fiole qui contient 5 g de trioxyde d’arsenic (1 cuillère à thé comble), de quoi tuer 150 hommes. Il lève le bras et porte le breuvage aux lèvres. Dans quelques minutes, il devrait ressentir les effets inexorables de cette drogue : nausée, vomissement, diarrhée, brûlure intense de la bouche et de la gorge, crampes atroces dans le ventre, déshydratation rapide et mort. Devant les yeux médusés et horrifiés de la foule, Bertrand vaque pourtant tranquillement à ses affaires et ne présente aucun trouble.
En 1831, un pharmacien de Montpellier nommé Touéry, effectue le même tour mais, cette fois, devant l’Académie française de médecine. Il avale 1 g de strychnine (10 fois la dose mortelle). Ce poison foudroie un homme en 10 minutes dans des convulsions incontrôlables et un arrêt respiratoire au milieu d’un rire nerveux effrayant, dont le spectacle ne s’oublie jamais. Pourtant, Touéry reste calme et détendu et n’a aucun trouble, à la stupéfaction totale des professeurs.
Le secret ? Bertrand et Touéry avaient tous deux étudié l’action du charbon végétal sur les poisons, en particulier avec des rats – et tous deux ont voulu démontrer qu’ils avaient découvert l’antidote universel. Ce qui a pu être vérifié par la suite. En ce qui concerne Touéry, celui-ci a rapporté qu’il avait préalablement enrobé la strychnine dans 15 g de poudre fine de charbon végétal. Il continua ses travaux de recherche jusqu’en 1940.
Patience et longueur de temps – et ce n’est qu’en 1984 (plus de 150 ans après l'expérience de Bertrand !) que le JAMA (Journal of the American Medical Association) publia deux articles sur l’usage du charbon activé contre l’empoisonnement à la théophylline (broncho-dilatateur) et au phénobarbital.
Un déferlement de confirmations à travers l'histoire
Le papyrus d’Ebers 1550 avant J.-C. mentionne déjà la poudre de charbon.
Hippocrate (400 avant J.-C.) et Pline (50 avant J.-C.) recommandent le charbon de bois dans le traitement de l’épilepsie, du vertige, de la chlorose et de la « maladie du charbon » contractée par les tanneurs.
En 1773, Scheele explique le phénomène d’absorption des gaz par le charbon.
En 1785, Lowitz montre que le charbon est capable de décolorer de nombreux liquides.
En 1793, D.M. Kehls conseille dans son mémoire l’usage du charbon pour éliminer les odeurs de la gangrène, purifier l’haleine, les fièvres putrides et tous les états bilieux.
En 1846, Garrod publie, en Angleterre, un rapport sur la neutralisation de la strychnine administrée à des chiens, des chats et des lapins, expérimente ensuite la neutralisation de l’opium, de la morphine, de l’aconitine, de l’ipéca, de l’émétine, de la vératrine, la cantharidine, la ciguë, la stramoine, le delphinium, le bichlorure mercurique, le nitrate d’argent et les sels de plomb.
En 1848, Rond reprend les expériences de Garrod sur les humains.
Entre la fin du XIXe siècle et le début du XXe siècle, on dénombre plus de 40 exposés sur le sujet
En 1862, Stenhouse est le précurseur des masques à gaz (au charbon) qui furent utilisés pendant la guerre 14-18.
En 1865, Hunter découvre les performances du charbon de noix de coco pour absorber les gaz.
De nos jours, l'utilisation des filtres à charbon est désormais courante dans toutes les filières industrielles qui manipulent des produits toxiques. En milieu hospitalier, les salles d’opération sont assainies par des filtres à charbon pour neutraliser les gaz anesthésiques (halothane, éther, cyclopropane, métoxyflurane, propanidide, protoxyde d’azote). Les produits d’assainissement de l’eau : chlore, ozone, bioxyde de chlore, permanganate... tous toxiques, peuvent être éliminés facilement par des filtres à charbon.
Même les scientifiques n'ont aucun doute
Aujourd’hui, on possède les preuves scientifiques que le charbon actif absorbe tous les poisons ainsi que les toxines bactériennes dans l’intestin.
Depuis 10 ans, plus de 500 articles médicaux (uniquement en anglais !) ont offert plus de 10 000 références scientifiques sur le sujet.
Le charbon est probablement l’agent de décontamination le plus simple, le plus valable et le moins cher que nous connaissions. Mais le public et les malades, et même beaucoup de médecins, ne le savent pas.
Comment le fabrique-t-on ?
Pour être au maximum de ses possibilités, le charbon activé est obtenu en deux étapes :
La carbonisation : On calcine du bois en le chauffant à une température variant entre 600 et 900° en l’absence d’air.
L’activation : Le bois est recalciné aux mêmes températures, mais cette fois, en présence de vapeur d’eau, d’air ou de gaz oxydants. Ceci permet le développement d’un réseau de micropores qui seront de véritables pièges à molécules indésirables. L’extrudation de la poussière de charbon développe une surface de contact phénoménale : 1 cm3 de charbon pulvérisé présente une surface totale de 1 km2 et 500 g de charbon contiennent 50 000 millions de pores.
Ceci explique ses performances : il peut absorber 97 fois son volume de gaz carbonique, 165 fois son volume d’anhydride sulfureux et 178 fois son volume d’ammoniac...
Dans l'intestin, une pompe à poisons
Le charbon activé est aussi efficace pour le mercure, le plomb, les insecticides, les herbicides, les hormones et même certaines substances radioactives.
Depuis 15 ans, on utilise le charbon activé pour désintoxiquer des analgésiques, des fébrifuges, des antidépresseurs tricycliques, des glucosides cardiotoniques, des solvants organiques, de la plupart des médicaments à effets iatrogènes et des produits chimiques.
L’intestin étant une paroi poreuse, il s’y effectue un travail de dialyse par le principe de l’osmose. Ceci veut dire qu’il se produit un équilibre entre les concentrations de produits solubilisés de part et d’autre de la paroi. Donc, si l’intestin est encombré, les réseaux lymphatiques ne peuvent dégorger dans celui-ci. Le charbon, en libérant l’intestin, active la désintoxication de la lymphe et du sang par le biais du pompage osmotique.
La liste est longue des poisons éliminés par le charbon activé :
Les stupéfiants,
Les médicaments dangereux,
Les alcaloïdes,
Les additifs alimentaires,
Les produits chimiques agricoles,
Les métaux lourds,
Les gaz toxiques,
Les détergents,
Les solvants organiques,
La chimiothérapie.
Les toxines bactériennes telles que celles de la diphtérie, du tétanos, du botulisme, du perfringens,
Les amines toxiques de décomposition.
Les venins
L’histamine du thon,
Les mycotoxines que l’on trouve dans les aliments à cause des antibiotiques
Les redoutables aflatoxines.
Comment utiliser le charbon activé
En cas d’intoxication sévère
La dose préconisée est de 50 g pour un adulte, de 1g/kg pour un enfant. Mélanger à de l’eau froide. Cela n’a aucun goût.
Répéter les prises de 20 à 50 g de charbon activé toutes les 4 à 6 heures pendant 1 ou 2 jours selon la sévérité de l’intoxication.
La quantité théorique du charbon activé doit être au minimum égale à 8 fois le poids de toxique ingéré. La marge de 10 fois est souhaitable. Toutefois, dans les intoxications suicidaires, et chez les sujets comateux, la quantité du toxique est impossible à connaître.
On administre alors entre 100 et 120 g de charbon d’office.
À savoir qu’une cuillère à soupe contient en moyenne 5 g de charbon.
Pour une cure de drainage
Les posologies sont évidemment modulables en fonction de chaque cas. En moyenne, on peut opter pour le protocole de 2 cuillères à soupe aux 3 repas pendant 15 jours pour un adulte (soit 30 g par jour), puis continuer à raison de 3 cuillères à soupe par jour pendant le mois qui suit si l’on veut obtenir un drainage cellulaire profond.
Pour un enfant, remplacer les cuillères à soupe par des cuillères à café, et s’en tenir à 15 jours en tout pour des cas courants.
Petit truc pour ne pas avoir les dents noires : boire l’eau charbonnée avec une paille
Y a-t-il des inconvénients à un usage prolongé du charbon ?
De multiples expérimentations ont été réalisées sur des rats, des moutons, et autres pour voir si le charbon absorbait les nutriments et provoquait des carences à la longue. Leur sang conservait toujours le taux adéquat de calcium, cuivre, zinc, fer, magnésium, phosphore, vitamines... et le pH de l’urine reste constant.
Par contre, il arrive que le charbon ait un effet constipant sur certaines personnes. On adjoint alors des prises de sorbitol.
Il faut savoir aussi que le charbon inhibe les contraceptifs oraux et l'action de nombreux médicaments. Il faut donc le prendre plusieurs heures après avoir absorbé une autre substance chimique. Pas exemple : si vous prenez la pilule ou un médicament le matin, prenez le charbon à l'heure du déjeuner.
Mais le charbon peut être pris pendant la grossesse.
Quelques inepties commerciales
C’est à croire que l’on invente tout pour saboter ce précieux remède :
- Pendant des années j’ai préconisé le charbon du Dr Belloc vendu en pharmacie. Et puis un jour j’ai appris qu’on le sucrait à l’aspartame.
- Sont vendues aussi en pharmacie des gélules de charbon mélangé à de l’argile fine, prétendant que l’on additionne ainsi les propriétés adsorbantes des deux produits. Il suffit de les avoir essayées pour constater leur consternante inefficacité – ce qui est logique car l’argile fine colmatant les micropores du charbon neutralise son action, et se trouve elle-même bloquée. Stupidité ou malveillance ?
- On trouve aussi du charbon activé en gélules – hé oui, les gélules sont à la mode, parce que pratique ! Et pourtant c’est une bien mauvaise affaire pour trois raisons :
1 – les quantités de produit en jeu sont minimes et très insuffisantes
2 - le prix au kilo de produit est multiplié par X (peut–être par 10 ou plus)
3 – Il existe deux sortes de gélules : classiques à la gélatine de peau de cochon, soit à la gélatine d’origine végétale dont les traitements chimiques durs attaquent l’estomac – alors….c’est vous qui voyez ! (sic. Laspales)
Mon conseil : acheter du charbon activé en poudre, c'est la solution la plus économique et la plus efficace. En général, ceux qui en prennent le mélangent à un yaourt au soja. Cela fait un yaourt noir - et il faut surmonter son appréhension - mais cela passe très bien, cela n'ajoute aucun goût. Seule la texture est différente (un peu épaisse) mais on s'en accomode fort bien.
Michel Dogna
PS : On peut se procurer ce produit dans un grand nombre de boutiques bio ou sur Internet
Σε «πολύ καλό κλίμα» η συνάντηση Σαμαρά - Μοσκοβισί στο Μέγαρο Μαξίμου Πέμπτη, 13 Σεπτέμβριος 2012 14:01
13 Σεπ. , 13:58 |
Τελευταία ενημέρωση: 13 Σεπ. , 14:54
Σε αναζήτηση ευρωπαϊκής στήριξης
Ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί
Σε πολύ καλό κλίμα πραγματοποιήθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου η συνάντηση του πρωθυπουργού με τον Γάλλο υπουργό Οικονομικών Πιερ Μοσκοβισί. Η συνάντηση έγινε πριν από το άτυπο Eurogroup της Παρασκευής στην Λευκωσία, το οποίο αναμένεται να εκπέμψει ένα μήνυμα στήριξης προς της Ελλάδα. Για τις 3 μμ είναι προγραμματισμένο το ραντεβού του κ. Μοσκοβισί με τον υπουργό Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα, ενώ στη συνέχεια θα συναντηθεί και με τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ Ευάγγελο Βενιζέλο.
Η Αθήνα αναμένει από τον κ. Μοσκοβισί να επαναλάβει την θέση που εξέφρασε ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ, πως η θέση της Ελλάδας είναι και θα παραμείνει στην Ευρωζώνη.
Ο Πιέρ Μοσκοβισί θα κάνει δηλώσεις μετά το πέρας των επαφών του και αναμένεται να επαναλάβει τη θέση που έχουν διατυπώσει όλοι οι ευρωπαίοι θεσμικοί αξιωματούχοι, δηλαδή ότι εάν η Ελλάδα τηρήσει τις δεσμεύσεις της, θα λάβει στήριξη από την Ευρώπη.
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εφημερίδα Καθημερινή, ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών στέλνει μήνυμα ότι η Ελλάδα θα μείνει στο ευρώ και πως θα βρεθεί λύση και για το ζήτημα του χρέους.
«Για μας δεν υπάρχει θέμα ότι η Ελλάδα ανήκει εξ ολοκλήρου στη νομισματική ένωση και ότι δεσμευόμαστε να κάνουμε ό,τι είναι απαραίτητο για να διασφαλίσουμε ότι θα διατηρήσει τη θέση της ανάμεσά μας» τόνισε ο Πιέρ Μοσκοβισί.
Η Γερμανία κάνει τώρα μαθήματα και στις ΗΠΑ Τετάρτη, 12 Σεπτέμβριος 2012 23:09
Έως τώρα, είχαμε συνηθίσει τη Γερμανία στο ρόλο του θεματοφύλακα της δημοσιονομικής αυστηρότητας της Ευρώπης. Πλέον, το Βερολίνο κάνει μαθήματα και στις ΗΠΑ, και μάλιστα την ώρα που η χώρα διανύει μία ευαίσθητη, προεκλογική περίοδο…
Την αρχή έκανε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Wolfgang Schaeuble, ο οποίος με ομιλία του ενώπιον της Bundestag για το γερμανικό προϋπολογισμό του 2013, έθεσε το ζήτημα του αμερικανικού χρέους. Οι ανησυχίες για το αμερικανικό χρέος αποτελούν βάρος για την παγκόσμια οικονομία, είπε ο Schaeuble.
Ήταν μία αντεπίθεση προς την Ουάσιγκτον, η οποία έχει υπάρξει τους τελευταίους μήνες ιδιαίτερα επικριτική απέναντι στην αδυναμία της Ευρώπης να βρει μια λύση στην κρίση χρέους.
«Εν όψει και των εκλογών στις ΗΠΑ, υπάρχει μεγάλη αβεβαιότητα γύρω από το δρόμο που θα επιλέξουν οι Αμερικανοί πολιτικοί, στο ζήτημα του δημοσίου χρέους της χώρας, που είναι υπερβολικά υψηλό», είπε ο Schaeuble.
Υπενθυμίζεται ότι οι ΗΠΑ εμφανίζουν δημοσιονομικά ελλείμματα άνω του 1 τρισ. δολαρίων τα τελευταία τρία χρόνια, την ώρα που τα κόμματα αδυνατούν να συμφωνήσουν στις πολιτικές για τη μείωσή τους. Το ζήτημα τίθεται στο επίκεντρο της προεκλογικής καμπάνιας, με τον υποψήφιο των Ρεπουμπικάνων, Mitt Romney, να κατηγορεί τον πρόεδρο Barack Obama για δημοσιονομική κακοδιαχείριση. Σημειώνεται ότι η Γερμανίδα καγκελάριος Angela Merkel έχει αναπτύξει μία στενή σχέση με τον Obama, με τον οποίο δείχνει να συμφωνεί σε πολλά θέματα εξωτερικής πολιτικής. Όμως, μέλη της κυβέρνησής της εμφανίζονται να επικροτούν τη βαρύτητα που δίνει ο Romney στο στόχο της μείωσης του χρέους.
Οι δηλώσεις του Σόιμπλε έρχονται την ώρα που η ομοσπονδιακή κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ βάζει σε νέο γύρο πιέσεων τις αναδυόμενες οικονομίες με ευέλικτα νομισματικά καθεστώτα, εάν προχωρήσει, όπως αναμένεται, σε τρίτο γύρο πολιτικής ποσοτικής χαλάρωσης την Πέμπτη, οπότε και ολοκληρώνεται η διήμερη συνεδρίαση του νομισματικού συμβουλίου της, προειδοποίησε χθες ο υπουργός Οικονομικών της Χιλής, Φελίπε Λαρέν.
Ανησυχίες προκαλεί και η μεγάλη ποσότητα του αμερικανικού χρέους που βρίσκεται στην κατοχή της Κίνας, με το Πεντάγωνο ωστόσο, να εμφανίζεται καθησυχαστικό, στην πρώτη του μέχρι σήμερα σχετική έκθεση, που έχει ημερομηνία 20 Ιουλίου και περιήλθε στην κατοχή του Bloomberg. Στην έκθεση αναφέρεται συγκεκριμένα ότι η κατοχή αμερικανικού χρέους αξίας άνω του ενός τρισεκατομμυρίου δολαρίων από την Κίνα και η προοπτική μιας πιθανής «ξαφνικής και σημαντικής» απόσυρσης των σχετικών κεφαλαίων δεν απειλούν την εθνική ασφάλεια της χώρας. «Η Κίνα έχει ελάχιστες επιλογές για να επενδύσει τα τεράστια αποθέματά της σε ξένο συνάλλαγμα, πέρα από τα αμερικανικά κρατικά ομόλογα», αναφέρεται στην έκθεση. Σημειώνεται ότι η Κίνα είναι ο δεύτερος μεγαλύτερος κάτοχος αμερικανικού χρέους μετά τη Federal Reserve.
Πάντως ο οίκος Moody's έστειλε ηχηρή προειδοποίηση ότι οι ΗΠΑ μπορεί να χάσουν την κορυφαία τους πιστοληπτική αξιολόγηση εάν δεν υιοθετήσουν τις κατάλληλες πολιτικές που θα οδηγήσουν στη μείωση της σημερινής αναλογίας χρέους/ΑΕΠ. Ο οίκος εμφανίστηκε ιδιαίτερα σαφής, τονίζοντας ότι οι διαπραγματεύσεις για τον προϋπολογισμό του 2013 θα είναι αυτές που θα καθορίσουν την κατεύθυνση που θα ακολουθήσει η κορυφαία αξιολόγηση «ΑΑΑ» που κατέχουν οι ΗΠΑ, καθώς και η αρνητική προοπτική τους. Εάν οι εν λόγω διαπραγματεύσεις καταλήξουν σε συγκεκριμένες πολιτικές ικανές να φέρουν σταθεροποίηση και εν συνεχεία να μειώσουν την αναλογία του ομοσπονδιακού χρέους ως προς το ΑΕΠ σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα, τότε ο Moody's διευκρίνισε ότι θα επιβεβαιώσει το τριπλό «Α» των ΗΠΑ και θα επιστρέψει σε σταθερή την αρνητική προοπτική που έχει δώσει στην χώρα. Στην περίπτωση όμως που οι διαπραγματεύσεις αποτύχουν να προαγάγουν τέτοιου είδους πολιτικές, ο οίκος προειδοποιεί ότι θα πρέπει να αναμένεται υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης των ΗΠΑ, πιθανόν στο Αα1. Ο οίκος μάλιστα θεωρεί απίθανο να διατηρήσει την κορυφαία αξιολόγηση με αρνητική προοπτική έως το 2014. Σημειώνεται ότι οι ΗΠΑ είναι πολύ πιθανόν να αγγίξουν το ανώτατο όριο του χρέους τους γύρω στα τέλη του τρέχοντος έτους και η ικανότητα της αμερικανικής κυβέρνησης να ανταποκριθεί στους τόκους και στις υπόλοιπες δαπάνες της από τους διαθέσιμους πόρους της εκτιμάται ότι θα εξαντληθεί λίγους μήνες αφότου φθάσει το ανώτατο όριο του χρέους της.
Génétique : la découverte qui vous concerne
Jeudi dernier, le 6 septembre 2012, une série d'articles scientifiques de portée historique a été publiée dans les plus grandes revues scientifiques : Nature, Science, Genome Research, Genome Biology, Journal of Biological Chemistry.
Ce sont les conclusions d'un immense projet de recherche, financé par le gouvernement américain, impliquant 440 scientifiques de 32 laboratoires, qui a duré neuf ans : le projet ENCODE, Encyclopedia elements of the human genome, qui visait à décrire de façon complète les fonctions de chaque élément du génome humain.
Vous êtes concerné par les découvertes publiées. Mais comme il est difficile d'y comprendre quoi que ce soit en lisant la presse (et ne parlons pas de la télévision), voici de quoi y voir clair sur cette découverte « révolutionnaire » et ce que vous pouvez en attendre pour votre santé.
Bref rappel sur l'ADN
Lorsque vous avez été conçu, vous n'étiez qu'une seule cellule, issue de la rencontre d'un spermatozoïde et d'un ovule.
Mais cette cellule contenait un minuscule noyau. Dans ce noyau se trouvaient des filaments d'ADN, entortillés comme des pelotes, groupés en 46 chromosomes, eux-mêmes formant 23 paires. L'ADN de cette première cellule était hérité, pour moitié, du spermatozoïde de votre père, et pour l'autre moitié, de l'ovule de votre mère. Ce qui faisait de cette cellule une cellule neuve et totalement unique, avec un ADN unique.
Cette cellule unique s'est d'abord divisée en deux cellules filles, chacune contenant une copie de l'ADN de la première cellule. Ces deux cellules se sont divisées à leur tour pour produire quatre cellules à la 50ème heure, chacune avec sa propre copie de l'ADN de la première cellule. A la 60ème heure, il y avait huit cellules, chacune contenant toujours une copie de l'ADN de la première cellule.
A la division suivante, le futur bébé est constitué de 16 cellules. L’œuf a l’aspect d’une masse arrondie ressemblant à une mûre. Il migre alors vers l'utérus, où la division cellulaire va pouvoir commencer sérieusement. En effet, mieux vaut ne pas perdre de temps car, dans neuf mois, à la naissance, le petit devra compter... soixante-dix mille milliards de cellules ! Toutes issues de cette même première cellule.
Les cellules ne peuvent pas se contenter de se diviser, en produisant toujours des cellules identiques. Le résultat ne serait qu'un amas informe. Pour que le bébé ait toutes ses fonctions vitales, il faut que les cellules se différencient, et qu'elles jouent chacune leur rôle : former le squelette, les muscles, les organes vitaux...
Cela paraît compliqué et cela l'est en effet. Mais il se trouve que les filaments d'ADN qui sont dans les cellules contiennent toute l'information nécessaire pour diriger ce délicat processus.
L'ADN est comme une mémoire d'ordinateur
Sur les filaments d'ADN de la première cellule se trouve en effet toute l'information nécessaire pour piloter le développement de votre organisme, jusqu'à la fin de votre vie.
Cette information est contenue dans l'ADN sous une forme très proche de l'information gravée sur une mémoire d'ordinateur. L'ADN n'utilise pas un système d'information binaire mais un système quaternaire. Alors que les unités d'information dans un ordinateur sont le 0 et le 1, l'ADN est codé sous forme de T, A, C et G. Ces unités s'appellent des nucléotides.
Sur une mémoire informatique, vous avez une suite de 0 et de 1, par exemple, 10011101011000111. Sur le filaments d'ADN, c'est une succession de T, A, C, et G, par exemple AATGGCTTGGC. Mais au fond, cela revient au même.
Si vous deviez lire toute l'information stockée sur votre ADN, cela ferait un livre très indigeste avec des milliers de pages remplies de T, A, C et G, tout comme votre disque dur est rempli de 0 et de 1. Votre ADN contient en effet 3000 milliards de paires nucléotides. Ce livre a néanmoins été écrit, en 2003, par un groupe de chercheurs qui avaient passé 12 ans à décoder le génome humain.
De l'ADN à l'organisme humain
Toute l'information nécessaire à construire un organisme est contenue dans l'ADN de la première cellule.
Votre organisme contient plus de 200 types de cellules différentes, mais tout a commencé avec cette seule cellule.
L'ADN de cette seule cellule contenait toute l'information dans son code, composé uniquement de T, A, C et G, pour construire 70 000 à 100 000 milliards de cellules, de 200 types différents.
Certaines de ces cellules sont des cellules immunitaires, d'autres sont des cellules coniques qui sont dans votre œil pour voir, d'autres sont des cellules d'os, de muscle, de cerveau ou de moelle, d'autres encore sont des cellules du pancréas, des reins, d'ongle, de cœur, de sang, etc.
Mais l'information de l'ADN permet aussi, tandis que l'organisme grandit et se développe, de créer une dizaines de « systèmes » vitaux. On les appelle des « systèmes » parce qu'ils sont composés de deux organes ou plus, fonctionnant ensemble.
Par exemple, le système circulatoire comprend, entre autres, le cœur, le sang, et les vaisseaux sanguins. Le système digestif inclut, entre autres, la bouche, l'œsophage, l'estomac, les intestins.
L'information de l'ADN est aussi utilisée pour fabriquer plus de trente organes dans le corps humain.
Imaginez l'information nécessaire à créer vos os :
Votre corps contient 206 os. Chacun d'eux a une forme et des caractéristiques uniques : si vous vouliez en faire un dessin en trois dimensions sur ordinateur, vous auriez, inscrites sur votre disque dur, toutes les informations concernant la forme de cet os, d'une façon très similaire à la façon dont elles sont inscrites sur votre ADN.
Bien entendu, l'os n'est pas seulement défini par sa forme : votre ADN spécifie aussi l'itinéraire de tous les nerfs qui courent dans vos os ; il détermine la place de la moelle osseuse ; il fixe la place de chacune des cellules de cette moelle et son fonctionnement. Tout cela est écrit dans l'ADN de votre première cellule.
Et nous avons à peine effleuré la surface de ce que fait l'ADN : il faudrait lire des bibliothèques entières d'anatomie humaine et de physiologie pour décrire toutes les fonctions connues de l'être humain, et chacune d'entre elles est codée dans l'ADN du minuscule noyau de votre première cellule.
Les promesses de la génétique
Lorsque les chercheurs se sont aperçus du caractère universel des effets de l'ADN, ils ont tout de suite imaginé la chose suivante : puisque l'ADN détermine tout, il suffit, pour modifier le fonctionnement du corps, de modifier l'ADN de la personne.
En particulier, quand on observe un problème de fonctionnement quelque part, donc une maladie, il devrait être possible de le corriger en changeant l'ADN !
Il n'en fallut pas plus pour que le monde entier se mettent à rêver d'un avenir radieux où l'être humain pourrait se contrôler lui-même en changeant son ADN comme on change les pièces d'une voiture. On inventa le terme de « thérapies géniques » comme s'il s'agissait d'une réalité alors qu'aucune thérapie génique n'existait, et on promit à la fois :
la fin des maladies ;
le remplacement de n'importe quel organe, que l'on pourrait faire pousser en laboratoire ;
l'éternelle jeunesse.
Ce n'était qu'une question de temps, et bien sûr de sous accordés à la recherche... et aux chercheurs. « Donnez-nous quelques milliards aujourd'hui, et demain nous vous apporterons le philtre de l'immortalité », promirent-ils, en quelque sorte.
Le virus qui guérit
La chose paraissait d'autant plus à portée de la main que des chercheurs avaient trouvé un moyen remarquable de modifier l'ADN d'un très grand nombre de cellules. En effet, le problème de la thérapie génique n'est pas seulement de déterminer quel bout d'ADN pose problème dans votre code génétique. Encore faut-il être capable d'aller modifier effectivement votre ADN dans des milliards de cellules, dont la plupart se trouvent à l'intérieur de votre corps !
Eh bien la solution fut néanmoins trouvée. La lumineuse idée de ces chercheurs fut d'utiliser un virus.
Les virus sont de petits agents infectieux capables de transférer leur propre matériel génétique dans les cellules humaines. De plus, ils sont capables de se propager très rapidement d'une cellule à l'autre, comme le savent toutes les personnes qui ont été mises à genou, puis au lit, par le virus de la grippe, par exemple.
Les chercheurs réussirent à sélectionner un virus, à éliminer dans son ADN les séquences associées à la maladie qu'il transmettait, et à les remplacer par les séquences du gène thérapeutique (le gène qui guérit). Ainsi, en inoculant le virus à la personne malade, ce virus allait rapidement « infecter » des millions de cellules mais, au lieu de leur inoculer une maladie, il allait leur donner le bon gène qui allait leur permettre de guérir ! La seule précaution à prendre était évidemment que le virus reste dans l'organisme de la personne traitée, et qu'il ne lui prenne pas la mauvaise idée d'aller contaminer des milliers de personnes n'ayant rien demandé. Mais, apparemment, ce danger-là était, lui aussi, maîtrisé par les scientifiques.
Avec de telles promesses, ils n'eurent pas de mal à convaincre les gouvernements et un grand nombre d'investisseurs privés, de leur verser des dizaines de milliards d'euros pour des recherche en thérapies géniques, faisant la fortune d'innombrables créateurs de « start-up » de « biotechnologie » dans la Silicon Valley et de laboratoires universitaires.
Déconvenues
Malheureusement, plus les chercheurs progressèrent dans la recherche sur l'ADN, plus ils s'aperçurent que tout cela était en fait... effroyablement compliqué.
Ils se mirent à investir dans des systèmes de plus en plus chers, notamment des supercalculateurs, mais chaque nouvelle découverte rendait le problème encore plus obscur.
En effet, alors qu'on imaginait au départ que l'information de l'ADN pouvait se lire par sections, sur des gènes correspondant à une protéine particulière, et qu'il suffisait de remplacer un gène défectueux par un autre, on s'est vite aperçu que, en réalité :
l'ADN n'était pas une simple « double hélice », mais pouvait prendre toutes sortes de formes variées (les formes B, A, Z, G...), beaucoup plus compliquées ;
la plupart des informations liées à des maladies ne se trouvaient pas sur les parties d'ADN codant des gènes, mais sur les sections intermédiaires, dont on pensait pourtant qu'elles ne servaient à rien ;
que les gènes, déterminant la fabrication des protéines, étaient tantôt actifs, tantôt inactifs, sans qu'on sache pourquoi (entre deux personnes porteuses du même gène d'une maladie, l'une peut être gravement malade, l'autre se porter comme un charme) ;
que les gènes interagissaient entre eux d'une façon si embrouillée qu'il est la plupart du temps impossible de retracer le rapport entre un gène et un trait particulier de la personne (ainsi par exemple, contrairement à ce que des millions d'écoliers ont appris, il se peut parfaitement que deux parents aux yeux bleus donnent naissance à un enfant aux yeux marrons).
Aujourd'hui, la totalité des thérapies géniques ont conduit à l'échec, et ce n'est pas faute d'avoir essayé.
Une lumière d'espoir s'est allumée, en 1998-99, lorsqu'on parvint à traiter de très jeunes enfants atteints du SCID-X et souffrant d’une immunodéficience sévère (des "bébé bulles"). Mais elle s'est rapidement éteinte, dans des circonstances dramatiques.
Ces enfants ont reçu un traitement de thérapie génique visant à rendre actifs leurs lymphocytes T déficients (des cellules immunitaires). La thérapie a consisté à transférer dans les cellules sanguines de ces bébés un gène restaurant la fonctionnalité du récepteur à l’interleukine-2. Dans un premier temps, l’entreprise s’est révélée être une réussite totale. La plupart des bébés ont pu sortir de leurs bulles et vivre normalement. Cependant, sur la vingtaine d'enfants traités, quatre ont rapidement développé une leucémie mortelle, dont on a pu montrer qu'elle était un effet secondaire direct imputable à la « thérapie » génique elle-même.
En voulant corriger un problème sur l'ADN, on avait déclenché une maladie plus grave encore.
Le résultat de ces expériences a néanmoins abouti à une conclusion certaine : que le mystère de l'ADN n'a pas encore été percé, et n'est pas prêt de l'être. Ce qui m'amène à la fameuse découverte publiée jeudi dernier :
La grande nouveauté d'ENCODE
On imaginait jusqu'à présent que seule une petite partie de l'ADN humain servait à coder des gènes, et contenait donc des informations utiles pour le développement de l'organisme. Or, ce nouveau projet de recherche, ENCODE, a découvert qu'une très grande partie de l'ADN considéré comme inutile sert en fait à réguler l'action des gènes. Certains chercheurs parlent de 80 % de l'ADN qui serait porteur d'information, alors qu'on pensait jusqu'à présent que ce n'était que 1 à 3 %.
En particulier, des parties de l'ADN très distantes d'un gène se retrouvent tout près lorsque l'ADN est roulée en pelote, et servent d'interrupteur pour le mettre en route ou l'arrêter.
Cette fonction est évidemment aussi essentielle que le gène lui-même. Et le problème, c'est que, tenez-vous bien, les chercheurs ont recensé pas moins de... quatre millions d'interrupteurs sur l'ADN humain, alors qu'il ne contient que 20 000 gènes.
Autrement dit, l'incroyable complexité de la génétique vient d'être multipliée à nouveau par un facteur 200 (au minimum).
Pour faire bonne figure, les chercheurs en génétique annoncent que tout cela est formidable, que le projet ENCODE leur a apporté des tonnes de nouvelles informations pour mieux comprendre les maladies.
Mais leurs capacités d'analyse sont en fait très rudement mises à l'épreuve : des moyens supplémentaires encore plus considérables sont nécessaires pour voir clair dans ce fatras d'informations de plus en plus complexes, sans aucune garantie que cela débouche sur des thérapies réelles.
Les chercheurs en sont conscients, et peut-être est-ce une explication du fait que l'annonce de cette découverte ait été menée avec des investissements en communication dignes d'un film hollywoodien, certains étant surtout préoccupés de toucher l'opinion publique (qui n'y comprend rien), gage du fait que les hommes politiques (qui y comprennent encore moins) leur attribuent de nouveaux crédits de recherche.
La conclusion pour vous
La conclusion pour vous, ami lecteur, est néanmoins extrêmement importante :
Cette découverte de l'étude ENCODE indique que le mystère de l'ADN est encore très loin d'être percé. Mais cela ramène au premier plan de la recherche médicale moderne : la question du mode de vie.
En effet, la découvert d'ENCODE prouve que vous aviez raison de vous préoccuper de ce que vous mangez, de vos émotions, de votre environnement, des bruits, des vibrations, des ondes qui vous traversent, de votre activité physique.
En effet, votre ADN n'est pas un « simple » brin sur lesquels se trouvent des gènes qui décideraient pour vous ce que vous êtes, ce que vous devenez, vos maladies, et vous enfermeraient dans une sorte de prison génétique sur laquelle vous n'avez aucune prise.
Le fait que le gène lui-même soit contrôlé par tant de facteurs externes, sur le brin d'ADN lui-même, prouve que c'est bel et bien vous qui êtes dans le fauteuil du pilote, en ce qui concerne votre santé.
Car chacun des choix que vous faites au quotidien est susceptible d'influer de façon décisive sur cette délicate technologie que sont ces millions d'interrupteurs sur votre ADN, dont la complexité outrepassera peut-être toujours les capacités d'entendement de l'être humain.
Si on ne peut pas, avant très longtemps, espérer intervenir sans risque dans les infimes détails de cette mécanique, cela veut dire qu'il faut plus que jamais vous concentrer maintenant sur les règles générales d'une bonne santé, d'une bonne vie.
L'observation, l'expérience de milliers d'années a déjà permis à l'humanité de tirer de grandes règles sur ce qui est bon, ou mauvais, pour l'organisme, sur les habitudes qui risquent le plus de déclencher une maladie, et sur le mode de vie protecteur.
Nous allons continuer à progresser dans ce domaine.
Ces dernières années, la macro et la micro-nutrition ont fait des progrès considérables. On sait que de mauvais conseils nutritionnels (comme ceux qui sont aujourd'hui diffusés par mangerbouger.fr) aggravent le risque de tomber malade.
Alors plus que jamais, réjouissons-nous : les nouveaux progrès des « super-nouvelles-technologies biomédicales » nous confirment que c'est bien la voie de la santé naturelle et du bon sens qui restent, pour quelques dizaines ou centaines d'années encore, le chemin le plus direct vers une vie meilleure et en meilleure santé.
Vous avez maintenant la preuve qu'oublier toute cette sagesse en se disant que, bientôt, les nouvelles thérapies nous guériront de tout, n'a été qu'un rêve passager de scientifiques un peu trop enthousiastes. Et c'est bien ce que vous aviez toujours pensé et pratiqué, n'est-ce pas ?
A votre santé !
Jean-Marc Dupuis
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)