Κυριακή 1 Απριλίου 2012
ΧΡΟΝΙΚΑ: Ποια η διαφορά ΛΑΟΣ και Χρυσής Αυγής; Γιατί φωνάζε...
ΧΡΟΝΙΚΑ: Ποια η διαφορά ΛΑΟΣ και Χρυσής Αυγής; Γιατί φωνάζε...: Ποια η διαφορά του ΛΑΟΣ και της Χρυσής Αυγής; ( Δείτε το βίντεο στο τέλος της ανάρτησης ) Π ρόκειται για δυο φασιστικά κόμματα και διαφέρ...
Les hommes du président Sarkozy piégés par leurs comptes suisses
FRANCE — Le président est cerné par les juges qui remontent peu à peu le fil des «affaires». Les confidences de trois hommes menacent une présidence qui ne tient plus qu’à un fil: la réélection et donc l’immunité de Nicolas Sarkozy.
Par François Pilet. Mis à jour le 31.03.2012 78 Commentaires
Les enquêtes se multiplient autour des fonds cachés du clan du président français Nicolas Sarkozy.
Image: Keystone
Mots-clés
Nicolas Sarkozy
«Le temps du secret bancaire est révolu.» Avril 2009, Nicolas Sarkozy, tout juste élu, pointait un doigt accusateur sur la Suisse. Deux ans plus tôt, presque jour pour jour, le photographe François-Marie Banier notait dans son journal intime les propos tenus devant lui par Liliane Bettencourt: «De Maistre m’a dit que Sarkozy avait encore demandé de l’argent. J’ai dit oui.» L’argent que le candidat à la présidence demandait avec insistance provenait d’un compte non déclaré en Suisse.
A posteriori, les assauts lancés par la France contre le secret bancaire suisse passent pour un incroyable autogoal. Cet aveuglement n’était pas l’unique fait du chef de l’Etat. En 2009, Eric Woerth, alors ministre du Budget, avait brandi la liste des clients volée à HSBC. Des éléments suggèrent aujourd’hui que le ministre en aurait retiré le nom de l’avocat Patrice de Maistre, gérant de fortune de Liliane Bettencourt, qui était aussi l’employeur de son épouse. La carrière du brillant ministre a été brisée par l’affaire. Sorti de garde à vue le 11 février dernier, il déclarait: «Croyez-vous vraiment que j’aurais joué les chevaliers blancs contre l’évasion fiscale si j’avais voulu étouffer quoi que ce soit?» «La réponse est dans la question», tranche Edwy Plenel.
Le «clan Sarkozy» est aujourd’hui cerné par des enquêtes qui se rapprochent de jour en jour du sommet de l’Etat, dans trois affaires distinctes. Leur point commun, outre leurs principaux protagonistes, est d’avoir laissé à chaque fois les mêmes traces: des comptes bancaires et des retraits de liquide depuis la Suisse.
1. L’affaire Bettencourt
C’est dans ce dossier que la justice a le plus avancé. Reprise par le juge d’instruction de Bordeaux Jean-Michel Gentil, l’affaire implique un des intimes du clan, Eric Woerth. Deux autres personnages ont beaucoup à dire, même s’ils résistent tant qu’ils peuvent. L’idée de devenir la balance qui impliquerait le chef de l’Etat moins de 20 jours avant le premier tour de l’élection présidentielle ne tente personne. Le gestionnaire de fortune Patrice de Maistre en a subi les conséquences le 22 mars. Refusant de s’expliquer sur des retraits en liquide depuis les comptes suisses de la milliardaire dans les jours précédents une rencontre avec Eric Woerth, l’avocat a été placé en détention provisoire. A ce duo s’ajoute, un peu par accident, un autre témoin encombrant. Proche de Liliane Bettencourt à l’époque des faits, l’artiste François-Marie Banier refuse d’éclairer certaines notes accablantes retrouvées dans ses carnets.
2. L'affaire Karachi
C’est le dossier le plus ancien. Remontant à la campagne d’Edouard Balladur en 1995, les transactions suspectes y sont libellées en francs français. Des éléments judiciaires mentionnent la participation de Nicolas Sarkozy dans des montages destinés à récupérer des commissions issues de vente d’armes, notamment au Pakistan, via l’homme d’affaires Ziad Takieddine. Il y est aussi question de comptes en Suisse, utilisés pour faire revenir les commissions vers les caisses du candidat. Edouard Balladur continue d’affirmer que ces sommes en liquides provenaient de la vente de T-shirts.
3. La piste libyenne
Comme l’affaire Bettencourt, elle concerne le financement de la campagne de Nicolas Sarkozy en 2007. Révélée par Mediapart, l’affaire fait apparaître des indices «graves et concordants sur la lune de miel de Nicolas Sarkozy et Mouammar Kadhafi», explique Edwy Plenel. Dans le sillage de Ziad Takieddine, c’est une banque suisse qui aurait servi de relais à la dictature libyenne pour avancer des dizaines de millions d’euros au profit du clan Sarkozy. Pour Edwy Plenel, «cette histoire est la clé de compréhension de l’immense cadeau qu’a fait Nicolas Sarkozy à Mouammar Kadhafi à travers l’affaire des infirmières bulgares en juillet 2007, puis en le recevant comme un chef d’Etat à Paris cinq mois plus tard, lui donnant la respectabilité qu’il demandait». Et dans ce dossier, le président et fondateur du site Mediapart promet du lourd: «Ce que nous nous apprêtons à sortir est encore plus énorme.»
A lire demain dans le «Matin Dimanche», l'interview de Edwy Plenel: «Jamais un président n’a été cerné par tant d’affaires!»
(Le Matin)
Créé: 31.03.2012, 15h55
Par François Pilet. Mis à jour le 31.03.2012 78 Commentaires
Les enquêtes se multiplient autour des fonds cachés du clan du président français Nicolas Sarkozy.
Image: Keystone
Mots-clés
Nicolas Sarkozy
«Le temps du secret bancaire est révolu.» Avril 2009, Nicolas Sarkozy, tout juste élu, pointait un doigt accusateur sur la Suisse. Deux ans plus tôt, presque jour pour jour, le photographe François-Marie Banier notait dans son journal intime les propos tenus devant lui par Liliane Bettencourt: «De Maistre m’a dit que Sarkozy avait encore demandé de l’argent. J’ai dit oui.» L’argent que le candidat à la présidence demandait avec insistance provenait d’un compte non déclaré en Suisse.
A posteriori, les assauts lancés par la France contre le secret bancaire suisse passent pour un incroyable autogoal. Cet aveuglement n’était pas l’unique fait du chef de l’Etat. En 2009, Eric Woerth, alors ministre du Budget, avait brandi la liste des clients volée à HSBC. Des éléments suggèrent aujourd’hui que le ministre en aurait retiré le nom de l’avocat Patrice de Maistre, gérant de fortune de Liliane Bettencourt, qui était aussi l’employeur de son épouse. La carrière du brillant ministre a été brisée par l’affaire. Sorti de garde à vue le 11 février dernier, il déclarait: «Croyez-vous vraiment que j’aurais joué les chevaliers blancs contre l’évasion fiscale si j’avais voulu étouffer quoi que ce soit?» «La réponse est dans la question», tranche Edwy Plenel.
Le «clan Sarkozy» est aujourd’hui cerné par des enquêtes qui se rapprochent de jour en jour du sommet de l’Etat, dans trois affaires distinctes. Leur point commun, outre leurs principaux protagonistes, est d’avoir laissé à chaque fois les mêmes traces: des comptes bancaires et des retraits de liquide depuis la Suisse.
1. L’affaire Bettencourt
C’est dans ce dossier que la justice a le plus avancé. Reprise par le juge d’instruction de Bordeaux Jean-Michel Gentil, l’affaire implique un des intimes du clan, Eric Woerth. Deux autres personnages ont beaucoup à dire, même s’ils résistent tant qu’ils peuvent. L’idée de devenir la balance qui impliquerait le chef de l’Etat moins de 20 jours avant le premier tour de l’élection présidentielle ne tente personne. Le gestionnaire de fortune Patrice de Maistre en a subi les conséquences le 22 mars. Refusant de s’expliquer sur des retraits en liquide depuis les comptes suisses de la milliardaire dans les jours précédents une rencontre avec Eric Woerth, l’avocat a été placé en détention provisoire. A ce duo s’ajoute, un peu par accident, un autre témoin encombrant. Proche de Liliane Bettencourt à l’époque des faits, l’artiste François-Marie Banier refuse d’éclairer certaines notes accablantes retrouvées dans ses carnets.
2. L'affaire Karachi
C’est le dossier le plus ancien. Remontant à la campagne d’Edouard Balladur en 1995, les transactions suspectes y sont libellées en francs français. Des éléments judiciaires mentionnent la participation de Nicolas Sarkozy dans des montages destinés à récupérer des commissions issues de vente d’armes, notamment au Pakistan, via l’homme d’affaires Ziad Takieddine. Il y est aussi question de comptes en Suisse, utilisés pour faire revenir les commissions vers les caisses du candidat. Edouard Balladur continue d’affirmer que ces sommes en liquides provenaient de la vente de T-shirts.
3. La piste libyenne
Comme l’affaire Bettencourt, elle concerne le financement de la campagne de Nicolas Sarkozy en 2007. Révélée par Mediapart, l’affaire fait apparaître des indices «graves et concordants sur la lune de miel de Nicolas Sarkozy et Mouammar Kadhafi», explique Edwy Plenel. Dans le sillage de Ziad Takieddine, c’est une banque suisse qui aurait servi de relais à la dictature libyenne pour avancer des dizaines de millions d’euros au profit du clan Sarkozy. Pour Edwy Plenel, «cette histoire est la clé de compréhension de l’immense cadeau qu’a fait Nicolas Sarkozy à Mouammar Kadhafi à travers l’affaire des infirmières bulgares en juillet 2007, puis en le recevant comme un chef d’Etat à Paris cinq mois plus tard, lui donnant la respectabilité qu’il demandait». Et dans ce dossier, le président et fondateur du site Mediapart promet du lourd: «Ce que nous nous apprêtons à sortir est encore plus énorme.»
A lire demain dans le «Matin Dimanche», l'interview de Edwy Plenel: «Jamais un président n’a été cerné par tant d’affaires!»
(Le Matin)
Créé: 31.03.2012, 15h55
Το μεσουράνημα της μετριότητας 26/03/2012 των Στέφανου Μάνου και Αριστείδη Ρωμανού
Σχόλια
Δύο πρόσφατα γεγονότα πολεοδομικού περιεχομένου αναδεικνύουν και πάλι δύο χαρακτηριστικά της δημόσιας ζωής : την προχειρότητα και την ιδεολογική επιρροή των «πιασάρικων» μύθων.
Το πρώτο είναι η συζήτηση στη Βουλή του σχεδίου νόμου για την επένδυση στο Ελληνικό. Με τροποποίηση της τελευταίας στιγμής δόθηκε η δυνατότητα ανέγερσης κατοικιών στην παραλιακή ζώνη του Αγίου Κοσμά και γενικά άλλαξαν οι χρήσεις γης και οι όροι δόμησης στο παραλιακό μέτωπο, επειδή εκτιμήθηκε, έτσι στη διάρκεια της συνεδρίασης, ότι οι υποψήφιοι επενδυτές θα ζητήσουν εντατικότερη εκμετάλλευση της ζώνης!
Και ενώ αλλάζουν οι πολεοδομικές προδιαγραφές της έκτασης, τρέχει διεθνής διαγωνισμός για την ανάδειξη του επενδυτή που θα την εκμεταλλευτεί.
Ο πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζει το "Ελληνικό", έναν από τους (εν δυνάμει) πολυτιμότερους πόρους της πρωτεύουσας, όπως ακριβώς συμπεριφέρεται ο ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού οικοπέδου που το μόνο που τον απασχολεί είναι ο συντελεστής δόμησης, η κάλυψη, το ύψος και η προσδοκώμενη αντιπαροχή.
Ο νόμος για το Ελληνικό ήλθε να προσθέσει ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα μιας πραγματικά παράλογης διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη και ενδέχεται να καθορίσει αρνητικά το μέλλον του σημαντικότερου περιουσιακού στοιχείου του Δημοσίου και ενός από τα καλύτερα ακίνητα της Ευρώπης.
Σπασμωδικές κινήσεις χωρίς όραμα και στρατηγική προσπαθούν να υποκαταστήσουν δέκα χρόνια απραξίας και αδράνειας σε μια προσπάθεια να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος. Χωρίς ουσιαστικό σχέδιο και κάτω από ασφυκτική πίεση. Αν συνυπολογίσει κανείς και τη δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αθηναϊκή κτηματαγορά, είναι εύκολο να αντιληφθεί τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια ανάπτυξη τέτοιου μεγέθους σχεδιασμένη στο πόδι.
Kαι που θα δικαιώσει το λεγόμενο με κάποια επιπολαιότητα, ότι το Ελληνικό έχει μητροπολιτικό χαρακτήρα (λόγω θέσης, μεγέθους και δημόσιας κυριότητας). Αν η Μητρόπολη, δηλαδή το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας δεν ωφεληθεί στο σύνολό του, τότε η αξιοποίηση της πολυτιμότερης εν δυνάμει μητροπολιτικής περιοχής είναι άστοχη.
Κατά τη γνώμη μας η διαπραγμάτευση για την αξιοποίηση του Ελληνικού έπρεπε να ακολουθήσει τη διατύπωση μιας στρατηγικής και ενός οράματος που θα έδινε μια σαφή αίσθηση κατεύθυνσης στον επίδοξο επενδυτή. Διότι, κατά τη γνώμη μας, η αξιοποίηση της μοναδικής αυτής έκτασης - μοναδικής σε όλη τη Μεσόγειο - πρέπει να ικανοποιεί δύο απαράβατους όρους: να αναδεικνύει τις ποιότητες και τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου χώρου στη συγκεκριμένη θέση και να αποβαίνει προς όφελος του συνόλου της πόλης
Για την αξιοποίηση του Ελληνικού, τόσον εμείς όσο και άλλοι, έχουμε επανειλημμένως αρθρογραφήσει. Η συνισταμένη των προτάσεων απέβλεπε στην εντατικότερη αξιοποίηση μέρους της έκτασης του Ελληνικού που θα αποφέρει στο δημόσιο πολεοδομικό ταμείο σημαντικά έσοδα, που με τη σειρά τους θα διατεθούν σε ένα πρόγραμμα δημιουργίας περισσότερων πάρκων σε επίπεδο γειτονιάς για την αναζωογόνηση της ζωής στη πόλη. Τα μικρά τοπικά πάρκα στις κεντρικές πυκνοκατοικημένες και πυκνοδομημένες γειτονιές θα βελτίωναν την καθημερινή ζωή της πλειονότητας των κατοίκων της πόλης, που συνωστίζονται στον ανεπαρκή δημόσιο χώρο. Η εμπειρία από ευρωπαϊκές πόλεις δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τη χρησιμότητα των χώρων πρασίνου που βρίσκονται σε απόσταση μέχρι 400-500 μ. από την κατοικία.
Πριν από ένα χρόνο, μιλώντας σε συνέδριο του ΣΑΔΑΣ, ο Στέφανος Μάνος είπε: "Η έκταση του Ελληνικού είναι – κατά τη γνώμη μου – το πολυτιμότερο real estate της Μεσογείου. Είναι εν δυνάμει ένας θησαυρός ανυπολόγιστης αξίας και ως τέτοιον πρέπει να τον μεταχειριστούμε. Για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση θα πρέπει να διαλέξουμε ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. Τους καλύτερους πολεοδόμους και αρχιτέκτονες, τους καλύτερους developers. Άλλη τέτοια ευκαιρία δεν θα δοθεί στην Αθήνα. Δεν είναι μόνο οι απίστευτες υπεραξίες που θα προκύψουν από την ανάμιξη των καλύτερων αρχιτεκτόνων είναι και οι υπεραξίες που θα δημιουργηθούν σε 20-30 μπετονόπληκτες περιοχές της Αθήνα όπου θα δημιουργηθούν ισάριθμοι μεγάλοι κήποι. Και μόνο η αναγγελία της πρόθεσης μας να χρησιμοποιήσουμε τους καλύτερους αρχιτέκτονες του κόσμου θα συγκεντρώσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον.
Μία σπουδαία σύγχρονη αρχιτεκτονική δημιουργία φθάνει για να διαμορφώσει τον χαρακτήρα μιας πόλης και να προσελκύσει χιλιάδες επισκέπτες. Σκεφτείτε το Guggenheim στο Bilbao. Πως ένα μουσείο φτιαγμένο από έναν εμπνευσμένο αρχιτέκτονα άλλαξε το χαρακτήρα μιας άσημης πόλης. Σκεφτείτε την πυραμίδα του Λούβρου, ή την όπερα στο Σύδνεϋ. Η Ελλάδα ζει από τον τουρισμό. Η εικόνα της Αθήνας είναι ο Παρθενώνας. Φανταστείτε την επίπτωση που θα έχει για την Αθήνα και την οικονομία της, όχι μια, αλλά μια πλειάδα σύγχρονων σπουδαίων αρχιτεκτονικών δημιουργιών. Χωράνε όλες στο Ελληνικό.
Το πρώτο μου μήνυμα είναι λοιπόν: Μην επιτρέψετε στην ενδημούσα μιζέρια να μαγαρί-σει στο όνομα μιας γρήγορης είσπραξης την πολυτιμότερη έκταση αστικής γης σε όλη τη Μεσόγειο. Πεποίθηση μου είναι ότι στη σημερινή μελαγχολική κατάσταση της Ελλάδας έχουμε ανάγκη από μερικά μεγάλα αλλά απολύτως εφαρμόσιμα σχέδια αστικής αναγέννησης. Θα είναι μια ένεση ελπίδας και αισιοδοξίας για ένα καλύτερο μέλλον".
Τι κρίμα! Ξεκινήσαμε με τις ανοησίες περί του μεγαλύτερου πάρκου στον κόσμο και καταλήξαμε στη μετριότητα της παραλιακής πολυκατοικίας. Μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για την Αθήνα στο βωμό μιας τεμπέλικης κρατικής πολεοδόμησης της δεκαετίας του 50.
Ερχόμαστε στο δεύτερο γεγονός, την εξαγγελία της μισο-πεζοδρόμησης και τροχιοδρόμησης της Πανεπιστημίου και άλλων οδικών αξόνων που παρουσιάστηκε από το Ίδρυμα Ωνάση κάτω από τον τίτλο «re-think Athens». Πρόκειται για μια κυκλοφοριακή και συγκοινωνιακή μελέτη η οποία προτείνεται ως φάρμακο για όλα τα μειονεκτήματα της πόλης, για την ανάπτυξη του κοινωνικού ιστού, της οικονομικής ζωής, την επιστροφή των κατοίκων και των εργαζομένων στο κέντρο της πόλης. Οι ισχυρισμοί μοιάζουν αστήρικτοι. όσο και η κατηγορία –που θα μπορούσε κανείς να απευθύνει στην πρόταση- ότι πρόκειται για αυτό που κάποτε χαρακτηρίζαμε ‘έργο-βιτρίνα’.
Ίσως να έχει βάση η πρόταση, ως επίλυση του συγκοινωνιακού-κυκλοφοριακού συστήματος του κέντρου. Δεν το γνωρίζουμε, αν και ενστικτωδώς αμφιβάλλουμε για τη δυνατότητα των δύο αρτηριών (Ακαδημίας και Σταδίου) να αναλάβουν τον πρόσθετο φόρτο των ιδιωτικών και δημόσιας χρήσης οχημάτων της Πανεπιστημίου. Βραχυπρόθεσμα πιστεύουμε ότι απόρροια της πρότασης θα είναι να διευκολυνθεί η επέκταση της αθλιότητας και της εγκληματικότητας από την Ομόνοια στο Σύνταγμα.
Αντιλαμβανόμαστε ως θετικό τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιδρυμάτων Νιάρχου και Ωνάση. Νομίζουμε όμως ότι το ίδρυμα Ωνάση μπορούσε να έχει επιλέξει επωφελέστερη για τη ζωή της Αθήνας πολεοδομική παρέμβαση.
*Ο Στέφανος Μάνος είναι πρόεδρος της Δράσης και ο Αριστείδης Ρωμανός πολεοδόμος.
Δύο πρόσφατα γεγονότα πολεοδομικού περιεχομένου αναδεικνύουν και πάλι δύο χαρακτηριστικά της δημόσιας ζωής : την προχειρότητα και την ιδεολογική επιρροή των «πιασάρικων» μύθων.
Το πρώτο είναι η συζήτηση στη Βουλή του σχεδίου νόμου για την επένδυση στο Ελληνικό. Με τροποποίηση της τελευταίας στιγμής δόθηκε η δυνατότητα ανέγερσης κατοικιών στην παραλιακή ζώνη του Αγίου Κοσμά και γενικά άλλαξαν οι χρήσεις γης και οι όροι δόμησης στο παραλιακό μέτωπο, επειδή εκτιμήθηκε, έτσι στη διάρκεια της συνεδρίασης, ότι οι υποψήφιοι επενδυτές θα ζητήσουν εντατικότερη εκμετάλλευση της ζώνης!
Και ενώ αλλάζουν οι πολεοδομικές προδιαγραφές της έκτασης, τρέχει διεθνής διαγωνισμός για την ανάδειξη του επενδυτή που θα την εκμεταλλευτεί.
Ο πολιτικός κόσμος αντιμετωπίζει το "Ελληνικό", έναν από τους (εν δυνάμει) πολυτιμότερους πόρους της πρωτεύουσας, όπως ακριβώς συμπεριφέρεται ο ιδιοκτήτης ενός συνοικιακού οικοπέδου που το μόνο που τον απασχολεί είναι ο συντελεστής δόμησης, η κάλυψη, το ύψος και η προσδοκώμενη αντιπαροχή.
Ο νόμος για το Ελληνικό ήλθε να προσθέσει ένα ακόμα κρίκο στην αλυσίδα μιας πραγματικά παράλογης διαδικασίας που βρίσκεται σε εξέλιξη και ενδέχεται να καθορίσει αρνητικά το μέλλον του σημαντικότερου περιουσιακού στοιχείου του Δημοσίου και ενός από τα καλύτερα ακίνητα της Ευρώπης.
Σπασμωδικές κινήσεις χωρίς όραμα και στρατηγική προσπαθούν να υποκαταστήσουν δέκα χρόνια απραξίας και αδράνειας σε μια προσπάθεια να κερδηθεί ο χαμένος χρόνος. Χωρίς ουσιαστικό σχέδιο και κάτω από ασφυκτική πίεση. Αν συνυπολογίσει κανείς και τη δραματική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η αθηναϊκή κτηματαγορά, είναι εύκολο να αντιληφθεί τις καταστροφικές συνέπειες που μπορεί να έχει μια ανάπτυξη τέτοιου μεγέθους σχεδιασμένη στο πόδι.
Kαι που θα δικαιώσει το λεγόμενο με κάποια επιπολαιότητα, ότι το Ελληνικό έχει μητροπολιτικό χαρακτήρα (λόγω θέσης, μεγέθους και δημόσιας κυριότητας). Αν η Μητρόπολη, δηλαδή το πολεοδομικό συγκρότημα της Αθήνας δεν ωφεληθεί στο σύνολό του, τότε η αξιοποίηση της πολυτιμότερης εν δυνάμει μητροπολιτικής περιοχής είναι άστοχη.
Κατά τη γνώμη μας η διαπραγμάτευση για την αξιοποίηση του Ελληνικού έπρεπε να ακολουθήσει τη διατύπωση μιας στρατηγικής και ενός οράματος που θα έδινε μια σαφή αίσθηση κατεύθυνσης στον επίδοξο επενδυτή. Διότι, κατά τη γνώμη μας, η αξιοποίηση της μοναδικής αυτής έκτασης - μοναδικής σε όλη τη Μεσόγειο - πρέπει να ικανοποιεί δύο απαράβατους όρους: να αναδεικνύει τις ποιότητες και τα χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου χώρου στη συγκεκριμένη θέση και να αποβαίνει προς όφελος του συνόλου της πόλης
Για την αξιοποίηση του Ελληνικού, τόσον εμείς όσο και άλλοι, έχουμε επανειλημμένως αρθρογραφήσει. Η συνισταμένη των προτάσεων απέβλεπε στην εντατικότερη αξιοποίηση μέρους της έκτασης του Ελληνικού που θα αποφέρει στο δημόσιο πολεοδομικό ταμείο σημαντικά έσοδα, που με τη σειρά τους θα διατεθούν σε ένα πρόγραμμα δημιουργίας περισσότερων πάρκων σε επίπεδο γειτονιάς για την αναζωογόνηση της ζωής στη πόλη. Τα μικρά τοπικά πάρκα στις κεντρικές πυκνοκατοικημένες και πυκνοδομημένες γειτονιές θα βελτίωναν την καθημερινή ζωή της πλειονότητας των κατοίκων της πόλης, που συνωστίζονται στον ανεπαρκή δημόσιο χώρο. Η εμπειρία από ευρωπαϊκές πόλεις δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για τη χρησιμότητα των χώρων πρασίνου που βρίσκονται σε απόσταση μέχρι 400-500 μ. από την κατοικία.
Πριν από ένα χρόνο, μιλώντας σε συνέδριο του ΣΑΔΑΣ, ο Στέφανος Μάνος είπε: "Η έκταση του Ελληνικού είναι – κατά τη γνώμη μου – το πολυτιμότερο real estate της Μεσογείου. Είναι εν δυνάμει ένας θησαυρός ανυπολόγιστης αξίας και ως τέτοιον πρέπει να τον μεταχειριστούμε. Για τον σχεδιασμό και την εκτέλεση θα πρέπει να διαλέξουμε ό,τι καλύτερο υπάρχει στον κόσμο. Τους καλύτερους πολεοδόμους και αρχιτέκτονες, τους καλύτερους developers. Άλλη τέτοια ευκαιρία δεν θα δοθεί στην Αθήνα. Δεν είναι μόνο οι απίστευτες υπεραξίες που θα προκύψουν από την ανάμιξη των καλύτερων αρχιτεκτόνων είναι και οι υπεραξίες που θα δημιουργηθούν σε 20-30 μπετονόπληκτες περιοχές της Αθήνα όπου θα δημιουργηθούν ισάριθμοι μεγάλοι κήποι. Και μόνο η αναγγελία της πρόθεσης μας να χρησιμοποιήσουμε τους καλύτερους αρχιτέκτονες του κόσμου θα συγκεντρώσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον.
Μία σπουδαία σύγχρονη αρχιτεκτονική δημιουργία φθάνει για να διαμορφώσει τον χαρακτήρα μιας πόλης και να προσελκύσει χιλιάδες επισκέπτες. Σκεφτείτε το Guggenheim στο Bilbao. Πως ένα μουσείο φτιαγμένο από έναν εμπνευσμένο αρχιτέκτονα άλλαξε το χαρακτήρα μιας άσημης πόλης. Σκεφτείτε την πυραμίδα του Λούβρου, ή την όπερα στο Σύδνεϋ. Η Ελλάδα ζει από τον τουρισμό. Η εικόνα της Αθήνας είναι ο Παρθενώνας. Φανταστείτε την επίπτωση που θα έχει για την Αθήνα και την οικονομία της, όχι μια, αλλά μια πλειάδα σύγχρονων σπουδαίων αρχιτεκτονικών δημιουργιών. Χωράνε όλες στο Ελληνικό.
Το πρώτο μου μήνυμα είναι λοιπόν: Μην επιτρέψετε στην ενδημούσα μιζέρια να μαγαρί-σει στο όνομα μιας γρήγορης είσπραξης την πολυτιμότερη έκταση αστικής γης σε όλη τη Μεσόγειο. Πεποίθηση μου είναι ότι στη σημερινή μελαγχολική κατάσταση της Ελλάδας έχουμε ανάγκη από μερικά μεγάλα αλλά απολύτως εφαρμόσιμα σχέδια αστικής αναγέννησης. Θα είναι μια ένεση ελπίδας και αισιοδοξίας για ένα καλύτερο μέλλον".
Τι κρίμα! Ξεκινήσαμε με τις ανοησίες περί του μεγαλύτερου πάρκου στον κόσμο και καταλήξαμε στη μετριότητα της παραλιακής πολυκατοικίας. Μια ανεπανάληπτη ευκαιρία για την Αθήνα στο βωμό μιας τεμπέλικης κρατικής πολεοδόμησης της δεκαετίας του 50.
Ερχόμαστε στο δεύτερο γεγονός, την εξαγγελία της μισο-πεζοδρόμησης και τροχιοδρόμησης της Πανεπιστημίου και άλλων οδικών αξόνων που παρουσιάστηκε από το Ίδρυμα Ωνάση κάτω από τον τίτλο «re-think Athens». Πρόκειται για μια κυκλοφοριακή και συγκοινωνιακή μελέτη η οποία προτείνεται ως φάρμακο για όλα τα μειονεκτήματα της πόλης, για την ανάπτυξη του κοινωνικού ιστού, της οικονομικής ζωής, την επιστροφή των κατοίκων και των εργαζομένων στο κέντρο της πόλης. Οι ισχυρισμοί μοιάζουν αστήρικτοι. όσο και η κατηγορία –που θα μπορούσε κανείς να απευθύνει στην πρόταση- ότι πρόκειται για αυτό που κάποτε χαρακτηρίζαμε ‘έργο-βιτρίνα’.
Ίσως να έχει βάση η πρόταση, ως επίλυση του συγκοινωνιακού-κυκλοφοριακού συστήματος του κέντρου. Δεν το γνωρίζουμε, αν και ενστικτωδώς αμφιβάλλουμε για τη δυνατότητα των δύο αρτηριών (Ακαδημίας και Σταδίου) να αναλάβουν τον πρόσθετο φόρτο των ιδιωτικών και δημόσιας χρήσης οχημάτων της Πανεπιστημίου. Βραχυπρόθεσμα πιστεύουμε ότι απόρροια της πρότασης θα είναι να διευκολυνθεί η επέκταση της αθλιότητας και της εγκληματικότητας από την Ομόνοια στο Σύνταγμα.
Αντιλαμβανόμαστε ως θετικό τον ανταγωνισμό μεταξύ των ιδρυμάτων Νιάρχου και Ωνάση. Νομίζουμε όμως ότι το ίδρυμα Ωνάση μπορούσε να έχει επιλέξει επωφελέστερη για τη ζωή της Αθήνας πολεοδομική παρέμβαση.
*Ο Στέφανος Μάνος είναι πρόεδρος της Δράσης και ο Αριστείδης Ρωμανός πολεοδόμος.
Η πρόταση για τους μετανάστες 01/04/2012 των Στέφανου Μάνου και Γιάννη Κτιστάκι
Σχόλια
Η ΔΡΑΣΗ δεν σας υπόσχεται ότι το σύνθετο ζήτημα της μετανάστευσης θα λυθεί μέσα σε λίγες ημέρες και μάλιστα, όλως τυχαίως, λίγο πριν τις κάλπες. Και τούτο διότι το ελληνικό κράτος δεν έχει κάνει την απαραίτητη προετοιμασία για την επίλυσή του. Ειδικότερα:
Α. Το κράτος δεν έχει ποτέ μετρήσει τους μετανάστες. Όχι μόνον στο σύνολό τους αλλά, κυρίως, στις κατηγορίες τους. Δεν ξέρει πόσοι, κατά προσέγγιση βεβαίως, είναι από την Σομαλία, πόσοι από το Πακιστάν και πόσοι από την Νιγηρία ή το Αφγανιστάν. Αυτό έχει σημασία διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Σομαλός δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στην χώρα του, επομένως, κάθε προσπάθεια αναγκαστικής ή άλλης επιστροφής του αποκλείεται. Το αντίθετο συμβαίνει με τον Πακιστανό ή τον Αφγανό. Επίσης, το κράτος δεν ξέρει την τυχόν απασχόλησή τους: άλλη κατηγορία είναι οι οικιακοί βοηθοί, που ενισχύουν την οικονομία και την κοινωνική συνοχή, και άλλοι οι αυτοαπασχαλόμενοι (πουλώντας παλιά σίδερα ή τσάντες), που «τσακίζουν» το εμπόριο.
Β. Το μέτρημα θα βοηθήσει να δοθούν οι αποτελεσματικότερες λύσεις για κάθε κατηγορία. Για παράδειγμα, ήδη τους δύο πρώτους μήνες του 2012 χίλιοι Πακιστανοί, Αφγανοί και Νιγηριανοί γύρισαν στην χώρα τους, μέσω των κινήτρων του προγράμματος οικειοθελούς επαναπατρισμού που εκτελεί ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης με Κοινοτικά κονδύλια. Αν το ελληνικό κράτος γνώριζε τον αριθμό των Πακιστανών, Αφγανών και Νιγηριανών, τότε θα μπορούσε αξιόπιστα να ζητήσει περαιτέρω –άμεση– οικονομική ενίσχυση από την Ε.Ε. για ένα ταχύ πρόγραμμα επαναπατρισμού.
Το μέτρημα, όμως, σημαίνει ταυτόχρονα και δημόσια ασφάλεια και υγεία. Μετράω, όχι απλώς για να ζητάω κονδύλια, αλλά για να έχω τα προσωπικά στοιχεία του μετανάστη (φωτογραφία, δακτυλικό αποτύπωμα, ιατρικός έλεγχος/DNA και χώρα προέλευσης) σε βάση δεδομένων και να μπορώ να ελέγχω την εγκληματικότητα.
Γ. Πώς μπορεί σήμερα να γίνει το μέτρημα; Νομοθετική προετοιμασία για το μέτρημα έχει ήδη γίνει. Ο νόμος 3907/2011 είναι ένα ικανοποιητικό νομικό πλαίσιο. Ο νόμος αυτός βασίζεται στην λειτουργία ικανού αριθμού Κέντρων Υποδοχής των μεταναστών στις πύλες εισόδου της χώρας. Εκεί θα γίνεται το μέτρημα. Εκεί θα ξεχωρίζουν οι αιτούντες άσυλο (π.χ. Σομαλοί) από τους λοιπούς (άρθρο 11). Εκεί τα ασυνόδευτα παιδιά και τα θύματα trafficking από τους ενήλικες. Εκεί εξειδικευμένο προσωπικό (διερμηνείς κ.λ., άρθρο 9) θα εντοπίζει ποιός εκ των χωρίς χαρτιά μεταναστών θα επαναπροωθείται π.χ. στην Συρία μέσω Τουρκίας ή ποιός θα παραμένει στο Κέντρο Υποδοχής για να προωθηθεί με άλλο μέσο στην χώρα του. Εκεί δε, με ταχύρρυθμες διαδικασίες, θα εξετάζονται αιτήματα ασύλου και θα απορρίπτονται τα καταχρηστικά. Τέλος, εκεί θα γίνεται και η καταγραφή των προσωπικών τους στοιχείων (άρθρο 7).
Στο ερώτημα γιατί θα προσέλθουν να μετρηθούν στα ελληνικά σύνορα οι μετανάστες η απάντηση είναι γιατί θα λάβουν ένα ειδικό καθεστώς αναβολής της επιστροφής τους που θα τους καταστήσει ασφαλείς για ένα χρονικό διάστημα, γιατί το κόστος της λαθραίας μετακίνησής τους μέχρι τα σύνορα (και όχι την πλατεία Ομονοίας) είναι μειωμένο και γιατί οι «συγχωριανοί» τους που θα βρίσκονται στην Αθήνα εφοδιασμένοι με νόμιμα χαρτιά, επί το πλείστον, δεν θα τους βοηθήσουν διότι, αλλιώς, θα υποστούν οι τελευταίοι την κύρωση της οριστικής απομάκρυνσής τους από την Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, βεβαίως, με την πλήρη εφαρμογή του νόμου 3907/2011 η Ελληνική Αστυνομία θα πρέπει να ασκήσει κάθε αποτελεσματικό έλεγχο στην Αθήνα, στην Πάτρα και στις λοιπές πόλεις. Τούτο σημαίνει ότι, με εκτεταμένες επιχειρήσεις, θα συλλάβει όλους τους παράνομους, θα καταγράψει τα προσωπικά τους στοιχεία και θα τους επαναπροωθήσει άμεσα στις χώρες τους. Αν δεν μπορεί να το κάνει άμεσα ή αποτελεσματικά, τότε, έχοντας ολοκληρώσει το μέτρημα, θα ζητήσει άμεση βοήθεια από την Ε.Ε., πάλι όμως ανά κατηγορία πληθυσμού (π.χ. Σομαλία, Πακιστάν). Στους λοιπούς θα χορηγήσει μικρής διάρκειας –ανανεώσιμη- άδεια παραμονής. Οριστικό τέλος, όμως, στην γκρίζα ζώνη της παρανομίας.
Το τείχος στον Έβρο ενδέχεται να μην λύσει το πρόβλημα, αντιθέτως να γεννήσει σοβαρά νομικά ζητήματα (Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες, που δεσμεύει 150 κράτη). Στην πράξη, μάλιστα, λίγα θα συνεισφέρει διότι η ροή της παράνομης μετανάστευσης θα μετατοπιστεί στα νησιά. Αν οι μετανάστες έχουν λόγο (γεωγραφικό ή άλλο) να έλθουν από τα ελληνικά σύνορα, θα τα διασχίσουν πάση θυσία. Αν δεν τα καταφέρουν να περάσουν στο ελληνικό έδαφος, θα συγκεντρωθούν μπροστά στο τείχος ανά χιλιάδες, δημιουργώντας μείζονα ανθρωπιστική κρίση. Το παράδειγμα της Αγγλίας είναι ενδεικτικό: η χώρα είναι εκτός Σένγκεν, έχει δύσκολη πρόσβαση από την ηπειρωτική Ευρώπη διότι είναι νησί αλλά οι παράνομοι μετανάστες υπολογίζονται μεταξύ 417.000-863.000 (πηγή: E.U., Fundamental Rights Agency, 2011).
Όσοι βρίσκονται ήδη στην χώρα, πρέπει να μπορούν να αποκτήσουν άδεια παραμονής και εργασίας στην χώρα, ανάλογα με την εργασιακή ειδικότητα του καθενός ή τις ανάγκες της οικογενειακής επανένωσης. Πώς; Μέσω μίας ανοιχτής, αξιόπιστης και ταχείας διαδικασίας, χωρίς παράβολα ή άλλα έξοδα, με την σύμπραξη των θεσμοθετημένων από τον Καλλικράτη Συμβουλίων Ένταξης Μεταναστών των Δήμων.
Η ΔΡΑΣΗ πιστεύει ότι η μετανάστευση, εντός ενός οργανωμένου κράτους δικαίου, είναι θεμιτή για την χώρα και την οικονομία της. Είναι πλούτος για την χώρα και τον πολιτισμό της. Πιστεύει δε ότι εξίσου θεμιτή είναι και για τον μετανάστη, που ήδη βρίσκεται στην χώρα ή θα έλθει στο μέλλον, η παγίωση μίας απλής, νόμιμης, ταχείας, αξιόπιστης και διαφανούς διαδικασίας που θα τον οδηγεί στην χορήγηση ή στην άρνηση χορήγησης της κάρτας διαμονής και την απομάκρυνσή του. Η ΔΡΑΣΗ θεωρεί ότι η γκρίζα ζώνη της γραφειοκρατίας, οι ευμετάβλητοι κανόνες και τα μπαξίσια δεν αναχαιτίζουν κανένα κύμα μετανάστευσης, αντιθέτως το γιγαντώνουν.
Κοντολογίς, τα βήματα:
Πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος (μαστροπεία, μαφία). Να ξεχωρίσουν άμεσα οι εγκληματίες από τους παράνομους μετανάστες. Οι εγκληματίες αλλοδαποί θα κρατούνται στα σωφρονιστικά ιδρύματα.
Στελέχωση της αστυνομίας και με μετανάστες.
Άμεση εφαρμογή του νόμου 3907/2011. Άμεση έκδοση των απαιτούμενων 4 προεδρικών διαταγμάτων (άρθρα 5(2), 5(3) και 8(12)) και των δεκάδων υπουργικών αποφάσεων.
Αρχίζουν να λειτουργούν τα Κέντρα Υποδοχής στα σύνορα, με κονδύλια που ήδη έχουν εγκριθεί από την Ε.Ε.. Αρχίζει το μέτρημα.
Ζητούνται νέα κονδύλια και διπλωματική βοηθεία από την Ε.Ε. με βάση το μέτρημα. Παγίωση της διαδικασίας επαναπροώθησης προς χώρες όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μαρόκο, η Νιγηρία κ.λ.
Εκτεταμένες αστυνομικές επιχειρήσεις στην Αθήνα, την Πάτρα και αλλού για να μετρηθούν όσοι προϋπήρχαν πριν την έναρξη των Κέντρων Υποδοχής. Ταυτόχρονη καταγραφή των προσωπικών τους δεδομένων τους.
Αξιόπιστη, διαφανής και δωρεάν διαδικασία άμεσης χορήγησης μικρής –ανανεούμενης- διάρκειας άδειας παραμονής σε όσους ζουν στην χώρα και αποδεικνύουν εργασιακή απασχόληση ή ανάγκη οικογενειακής επανένωσης.
Ενίσχυση των Συμβουλίων Ένταξης Μεταναστών των Δήμων.
Τα δύο μεγάλα κόμματα, υπεύθυνα για την σημερινή κατάσταση και στον χώρο της μετανάστευσης, έχουν συμφωνήσει να σας κοροϊδέψουν και πάλι αυτές τις ημέρες, προσπαθώντας να αντλήσουν ψήφους με «στρατόπεδα» για τους μετανάστες και τηλεοπτικές κάμερες να καταγράφουν την δήθεν αποφασιστικότητά τους. Χωρίς σχέδιο, χωρίς προετοιμασία, θα τα κάνουν μούσκεμα, όπως έκαναν και στην οικονομία. Αλήθεια, για να τους δοκιμάσετε, ρωτήστε τους, πόσα «στρατόπεδα» θα φτιάξουν; Μπορούν εκεί να χωρέσουν και τους περίπου 450.000 παράνομους μετανάστες που βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα; Γιατί αν δεν τα καταφέρουν, είτε είναι απροετοίμαστοι, είτε δεν θα λύσουν το «πρόβλημα» έτσι όπως σας τοπαρουσιάζουν, είτε και τα δύο μαζί. Τους εμπιστεύεστε ακόμα;
*Ο Στέφανος Μάνος είναι πρόεδρος της Δράσης και ο Γιάννης Κτιστάκις λέκτορας της Νομικής Σχολής ΔΠΘ και μέλος της Κ.Ε. της Δράσης.
Η ΔΡΑΣΗ δεν σας υπόσχεται ότι το σύνθετο ζήτημα της μετανάστευσης θα λυθεί μέσα σε λίγες ημέρες και μάλιστα, όλως τυχαίως, λίγο πριν τις κάλπες. Και τούτο διότι το ελληνικό κράτος δεν έχει κάνει την απαραίτητη προετοιμασία για την επίλυσή του. Ειδικότερα:
Α. Το κράτος δεν έχει ποτέ μετρήσει τους μετανάστες. Όχι μόνον στο σύνολό τους αλλά, κυρίως, στις κατηγορίες τους. Δεν ξέρει πόσοι, κατά προσέγγιση βεβαίως, είναι από την Σομαλία, πόσοι από το Πακιστάν και πόσοι από την Νιγηρία ή το Αφγανιστάν. Αυτό έχει σημασία διότι, όπως όλοι γνωρίζουμε, ο Σομαλός δεν μπορεί να γυρίσει πίσω στην χώρα του, επομένως, κάθε προσπάθεια αναγκαστικής ή άλλης επιστροφής του αποκλείεται. Το αντίθετο συμβαίνει με τον Πακιστανό ή τον Αφγανό. Επίσης, το κράτος δεν ξέρει την τυχόν απασχόλησή τους: άλλη κατηγορία είναι οι οικιακοί βοηθοί, που ενισχύουν την οικονομία και την κοινωνική συνοχή, και άλλοι οι αυτοαπασχαλόμενοι (πουλώντας παλιά σίδερα ή τσάντες), που «τσακίζουν» το εμπόριο.
Β. Το μέτρημα θα βοηθήσει να δοθούν οι αποτελεσματικότερες λύσεις για κάθε κατηγορία. Για παράδειγμα, ήδη τους δύο πρώτους μήνες του 2012 χίλιοι Πακιστανοί, Αφγανοί και Νιγηριανοί γύρισαν στην χώρα τους, μέσω των κινήτρων του προγράμματος οικειοθελούς επαναπατρισμού που εκτελεί ο Διεθνής Οργανισμός Μετανάστευσης με Κοινοτικά κονδύλια. Αν το ελληνικό κράτος γνώριζε τον αριθμό των Πακιστανών, Αφγανών και Νιγηριανών, τότε θα μπορούσε αξιόπιστα να ζητήσει περαιτέρω –άμεση– οικονομική ενίσχυση από την Ε.Ε. για ένα ταχύ πρόγραμμα επαναπατρισμού.
Το μέτρημα, όμως, σημαίνει ταυτόχρονα και δημόσια ασφάλεια και υγεία. Μετράω, όχι απλώς για να ζητάω κονδύλια, αλλά για να έχω τα προσωπικά στοιχεία του μετανάστη (φωτογραφία, δακτυλικό αποτύπωμα, ιατρικός έλεγχος/DNA και χώρα προέλευσης) σε βάση δεδομένων και να μπορώ να ελέγχω την εγκληματικότητα.
Γ. Πώς μπορεί σήμερα να γίνει το μέτρημα; Νομοθετική προετοιμασία για το μέτρημα έχει ήδη γίνει. Ο νόμος 3907/2011 είναι ένα ικανοποιητικό νομικό πλαίσιο. Ο νόμος αυτός βασίζεται στην λειτουργία ικανού αριθμού Κέντρων Υποδοχής των μεταναστών στις πύλες εισόδου της χώρας. Εκεί θα γίνεται το μέτρημα. Εκεί θα ξεχωρίζουν οι αιτούντες άσυλο (π.χ. Σομαλοί) από τους λοιπούς (άρθρο 11). Εκεί τα ασυνόδευτα παιδιά και τα θύματα trafficking από τους ενήλικες. Εκεί εξειδικευμένο προσωπικό (διερμηνείς κ.λ., άρθρο 9) θα εντοπίζει ποιός εκ των χωρίς χαρτιά μεταναστών θα επαναπροωθείται π.χ. στην Συρία μέσω Τουρκίας ή ποιός θα παραμένει στο Κέντρο Υποδοχής για να προωθηθεί με άλλο μέσο στην χώρα του. Εκεί δε, με ταχύρρυθμες διαδικασίες, θα εξετάζονται αιτήματα ασύλου και θα απορρίπτονται τα καταχρηστικά. Τέλος, εκεί θα γίνεται και η καταγραφή των προσωπικών τους στοιχείων (άρθρο 7).
Στο ερώτημα γιατί θα προσέλθουν να μετρηθούν στα ελληνικά σύνορα οι μετανάστες η απάντηση είναι γιατί θα λάβουν ένα ειδικό καθεστώς αναβολής της επιστροφής τους που θα τους καταστήσει ασφαλείς για ένα χρονικό διάστημα, γιατί το κόστος της λαθραίας μετακίνησής τους μέχρι τα σύνορα (και όχι την πλατεία Ομονοίας) είναι μειωμένο και γιατί οι «συγχωριανοί» τους που θα βρίσκονται στην Αθήνα εφοδιασμένοι με νόμιμα χαρτιά, επί το πλείστον, δεν θα τους βοηθήσουν διότι, αλλιώς, θα υποστούν οι τελευταίοι την κύρωση της οριστικής απομάκρυνσής τους από την Ελλάδα.
Ταυτόχρονα, βεβαίως, με την πλήρη εφαρμογή του νόμου 3907/2011 η Ελληνική Αστυνομία θα πρέπει να ασκήσει κάθε αποτελεσματικό έλεγχο στην Αθήνα, στην Πάτρα και στις λοιπές πόλεις. Τούτο σημαίνει ότι, με εκτεταμένες επιχειρήσεις, θα συλλάβει όλους τους παράνομους, θα καταγράψει τα προσωπικά τους στοιχεία και θα τους επαναπροωθήσει άμεσα στις χώρες τους. Αν δεν μπορεί να το κάνει άμεσα ή αποτελεσματικά, τότε, έχοντας ολοκληρώσει το μέτρημα, θα ζητήσει άμεση βοήθεια από την Ε.Ε., πάλι όμως ανά κατηγορία πληθυσμού (π.χ. Σομαλία, Πακιστάν). Στους λοιπούς θα χορηγήσει μικρής διάρκειας –ανανεώσιμη- άδεια παραμονής. Οριστικό τέλος, όμως, στην γκρίζα ζώνη της παρανομίας.
Το τείχος στον Έβρο ενδέχεται να μην λύσει το πρόβλημα, αντιθέτως να γεννήσει σοβαρά νομικά ζητήματα (Σύμβαση της Γενεύης για τους Πρόσφυγες, που δεσμεύει 150 κράτη). Στην πράξη, μάλιστα, λίγα θα συνεισφέρει διότι η ροή της παράνομης μετανάστευσης θα μετατοπιστεί στα νησιά. Αν οι μετανάστες έχουν λόγο (γεωγραφικό ή άλλο) να έλθουν από τα ελληνικά σύνορα, θα τα διασχίσουν πάση θυσία. Αν δεν τα καταφέρουν να περάσουν στο ελληνικό έδαφος, θα συγκεντρωθούν μπροστά στο τείχος ανά χιλιάδες, δημιουργώντας μείζονα ανθρωπιστική κρίση. Το παράδειγμα της Αγγλίας είναι ενδεικτικό: η χώρα είναι εκτός Σένγκεν, έχει δύσκολη πρόσβαση από την ηπειρωτική Ευρώπη διότι είναι νησί αλλά οι παράνομοι μετανάστες υπολογίζονται μεταξύ 417.000-863.000 (πηγή: E.U., Fundamental Rights Agency, 2011).
Όσοι βρίσκονται ήδη στην χώρα, πρέπει να μπορούν να αποκτήσουν άδεια παραμονής και εργασίας στην χώρα, ανάλογα με την εργασιακή ειδικότητα του καθενός ή τις ανάγκες της οικογενειακής επανένωσης. Πώς; Μέσω μίας ανοιχτής, αξιόπιστης και ταχείας διαδικασίας, χωρίς παράβολα ή άλλα έξοδα, με την σύμπραξη των θεσμοθετημένων από τον Καλλικράτη Συμβουλίων Ένταξης Μεταναστών των Δήμων.
Η ΔΡΑΣΗ πιστεύει ότι η μετανάστευση, εντός ενός οργανωμένου κράτους δικαίου, είναι θεμιτή για την χώρα και την οικονομία της. Είναι πλούτος για την χώρα και τον πολιτισμό της. Πιστεύει δε ότι εξίσου θεμιτή είναι και για τον μετανάστη, που ήδη βρίσκεται στην χώρα ή θα έλθει στο μέλλον, η παγίωση μίας απλής, νόμιμης, ταχείας, αξιόπιστης και διαφανούς διαδικασίας που θα τον οδηγεί στην χορήγηση ή στην άρνηση χορήγησης της κάρτας διαμονής και την απομάκρυνσή του. Η ΔΡΑΣΗ θεωρεί ότι η γκρίζα ζώνη της γραφειοκρατίας, οι ευμετάβλητοι κανόνες και τα μπαξίσια δεν αναχαιτίζουν κανένα κύμα μετανάστευσης, αντιθέτως το γιγαντώνουν.
Κοντολογίς, τα βήματα:
Πάταξη του οργανωμένου εγκλήματος (μαστροπεία, μαφία). Να ξεχωρίσουν άμεσα οι εγκληματίες από τους παράνομους μετανάστες. Οι εγκληματίες αλλοδαποί θα κρατούνται στα σωφρονιστικά ιδρύματα.
Στελέχωση της αστυνομίας και με μετανάστες.
Άμεση εφαρμογή του νόμου 3907/2011. Άμεση έκδοση των απαιτούμενων 4 προεδρικών διαταγμάτων (άρθρα 5(2), 5(3) και 8(12)) και των δεκάδων υπουργικών αποφάσεων.
Αρχίζουν να λειτουργούν τα Κέντρα Υποδοχής στα σύνορα, με κονδύλια που ήδη έχουν εγκριθεί από την Ε.Ε.. Αρχίζει το μέτρημα.
Ζητούνται νέα κονδύλια και διπλωματική βοηθεία από την Ε.Ε. με βάση το μέτρημα. Παγίωση της διαδικασίας επαναπροώθησης προς χώρες όπως το Πακιστάν, το Αφγανιστάν, το Μαρόκο, η Νιγηρία κ.λ.
Εκτεταμένες αστυνομικές επιχειρήσεις στην Αθήνα, την Πάτρα και αλλού για να μετρηθούν όσοι προϋπήρχαν πριν την έναρξη των Κέντρων Υποδοχής. Ταυτόχρονη καταγραφή των προσωπικών τους δεδομένων τους.
Αξιόπιστη, διαφανής και δωρεάν διαδικασία άμεσης χορήγησης μικρής –ανανεούμενης- διάρκειας άδειας παραμονής σε όσους ζουν στην χώρα και αποδεικνύουν εργασιακή απασχόληση ή ανάγκη οικογενειακής επανένωσης.
Ενίσχυση των Συμβουλίων Ένταξης Μεταναστών των Δήμων.
Τα δύο μεγάλα κόμματα, υπεύθυνα για την σημερινή κατάσταση και στον χώρο της μετανάστευσης, έχουν συμφωνήσει να σας κοροϊδέψουν και πάλι αυτές τις ημέρες, προσπαθώντας να αντλήσουν ψήφους με «στρατόπεδα» για τους μετανάστες και τηλεοπτικές κάμερες να καταγράφουν την δήθεν αποφασιστικότητά τους. Χωρίς σχέδιο, χωρίς προετοιμασία, θα τα κάνουν μούσκεμα, όπως έκαναν και στην οικονομία. Αλήθεια, για να τους δοκιμάσετε, ρωτήστε τους, πόσα «στρατόπεδα» θα φτιάξουν; Μπορούν εκεί να χωρέσουν και τους περίπου 450.000 παράνομους μετανάστες που βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα; Γιατί αν δεν τα καταφέρουν, είτε είναι απροετοίμαστοι, είτε δεν θα λύσουν το «πρόβλημα» έτσι όπως σας τοπαρουσιάζουν, είτε και τα δύο μαζί. Τους εμπιστεύεστε ακόμα;
*Ο Στέφανος Μάνος είναι πρόεδρος της Δράσης και ο Γιάννης Κτιστάκις λέκτορας της Νομικής Σχολής ΔΠΘ και μέλος της Κ.Ε. της Δράσης.
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: Βίντεο από τους μαθητές του ΕΠΑ.Λ. Καστοριάς αφιερ...
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: Βίντεο από τους μαθητές του ΕΠΑ.Λ. Καστοριάς αφιερ...: Οπτικά, αλλά και ηχητικά... Σύντομη παρουσίαση της ομορφότερης πόλης της Δυτικής Μακεδονίας. Από μαθητές του ΕΠΑ.Λ. Καστοριάς. Η...
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: ΠΡΟΣΟΧΗ: Ανακαλούνται επικίνδυνα γλυκίσματα για πα...
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: ΠΡΟΣΟΧΗ: Ανακαλούνται επικίνδυνα γλυκίσματα για πα...: Ο ΕΦΕΤ και ειδικότερα η Περιφερειακή Διεύθυνση Αττικής μετά από έλεγχο της επιχείρησης UNISON HELLAS M. ΚΟΤΣΙΦΑΚΟΥ ΜΟΝ. ΕΠΕ ΕΙΣΑΓΩΓΕΣ- ΕΞΑΓ...
Θανάσης Αλαμπάσης: Ως εδώ και μη παρέκει
Θανάσης Αλαμπάσης: Ως εδώ και μη παρέκει: α) Στο βυθό της λίστας της Διεθνούς Διαφάνειας, που αφορά στη διαφθορά στο δημόσιο τομέα βρίσκεται η Ελλάδα. Η χώρα κατατάσσεται στην 7...
H ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών Αναρτήθηκε 30/03/2012
Του/Της Τάκη Aθανασόπουλου και Νικολάου Γ. Τραυλού
Ενα από τα πιο κρίσιμα θέματα στην ατζέντα της κυβέρνησης είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι οποίες υπέστησαν απομείωση σημαντικού τμήματος (περίπου 30 δισ. ευρώ) των στοιχείων του ενεργητικού τους λόγω του «κουρέματος» κατά 80% της αξίας των κρατικών ομολόγων στα οποία είχαν επενδύσει τα ταμειακά τους διαθέσιμα. Οι συγκεκριμένες επενδύσεις, που παραδοσιακά και θεσμικά (κανονισμός Βασιλείας ΙΙ) εθεωρούντο επενδυτικά προϊόντα μηδενικού κινδύνου, υπέστησαν δραματικές μειώσεις της αξίας τους με αντίστοιχες μειώσεις της καθαρής θέσης των τραπεζών και ανάλογες της κεφαλαιακής τους επάρκειας.
Επίσης, δυσμενή εξέλιξη στην κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών προκάλεσε η σημαντική μείωση των καταθέσεων λόγω μετακόμισής τους στο εξωτερικό, καθώς και η μεγάλης διάρκειας ύφεση και οι μειώσεις μισθών και συντάξεων που οδήγησαν επιχειρήσεις και νοικοκυριά στη μετατροπή των δανείων τους, είτε μερικώς είτε στο σύνολό τους, σε μη εξυπηρετούμενα.
Η δεινή χρηματοοικονομική εξέλιξη των τραπεζών αντικατοπτρίζεται στη χρηματιστηριακή τους τιμή. Λόγω της ανάγκης σημαντικής εισροής μετοχικού κεφαλαίου προς αποκατάσταση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών έχει προκληθεί δημόσιος διάλογος για τον τρόπο επανακεφαλαιοποίησής τους.
Η εύκολη λύση που ακούγεται συχνά είναι η ανακεφαλαιοποίηση να γίνει με έκδοση κοινού μετοχικού κεφαλαίου με τα συνήθη δικαιώματα που οι κοινές μετοχές φέρουν. Λαμβάνοντας υπόψη τη χαμηλή χρηματιστηριακή τιμή σήμερα των μετοχών των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εμπορικών τραπεζών, η ανακεφαλαιοποίηση με 30 δισ. ευρώ θα επιφέρει δραματική εξασθένιση της αναλογικής ιδιοκτησίας των παλαιών μετόχων των οποίων η συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο θα διαμορφωθεί πια κατά μέσον όρο στο 16% του συνολικού μετοχικού κεφαλαίου μετά την ανακεφαλαιοποίηση. Είναι προφανές πως αυτή η λύση θα οδηγήσει σε κρατικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Μια τέτοια λύση θα οδηγήσει τη χώρα μας τουλάχιστον 30 χρόνια πίσω.
Η λύση πρέπει να λάβει υπόψη της τόσο την πραγματική πηγή του προβλήματος των τραπεζών όσο και την ανάγκη αποτελεσματικής οργάνωσης του τραπεζικού συστήματος στη μετά την κρίση εποχή, αφού επιτραπεί στις δυνάμεις της αγοράς να αντικατοπτρίσουν τις επιδράσεις της ανακεφαλαιοποίησης και αφού διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον. Αναφορικά με την πηγή του προβλήματος, πρέπει να κατανοηθεί από όλους μας πως ο τραπεζικός κλάδος της χώρας μας, παρά τις όποιες «ελληνικές» αδυναμίες του, σε αντίθεση με τους αντίστοιχους των ΗΠΑ και αρκετών ευρωπαϊκών κρατών, δεν είναι ο θύτης, δηλαδή αυτός που δημιούργησε την κρίση, αλλά το θύμα της. Το πρόβλημα των τραπεζών, προήλθε κυρίως από την απομείωση των κρατικών ομολόγων και δευτερευόντως από την απαξίωση των επιχειρηματικών δανείων. Η χώρα μας είναι μοναδική στο ότι εισήλθε στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 με ένα ισχυρό τραπεζικό κλάδο, αλλά στη συνέχεια η ίδια τον οδήγησε σε σχεδόν ολοκληρωτική κατάρρευση υπό το βάρος και τις συνέπειες της αλόγιστης πολιτικής δημοσίου χρέους.
Γι’ αυτό, προτείνεται ως πιο ενδεδειγμένη λύση η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών να γίνει με προνομιούχες μετοχές περιορισμένων δικαιωμάτων και με δικαίωμα εξαγοράς τους, από τους αρχικούς (παλαιούς) μετόχους των σημερινών κοινών μετοχών στο διάστημα των επομένων πέντε ετών. Εναλλακτικά, η ανακεφαλαιοποίηση μπορεί να γίνει και με άλλα εργαλεία όπως, για παράδειγμα, με έκδοση μετατρέψιμων (σε προνομιούχες μετοχές) τραπεζικών ομολόγων. Η μετατροπή μπορεί να αρχίσει 7-10 χρόνια αργότερα. Οι τράπεζες προτείνεται να έχουν το δικαίωμα ανάκλησης των ομολόγων στην ονομαστική τους τιμή συν τους τόκους 6 μηνών σε οποιαδήποτε στιγμή μέσα στα επόμενα 7-10 χρόνια. Ο καθορισμός της τελικής επιλογής και της τιμής έκδοσης πρέπει να γίνει με τη βοήθεια ανεξάρτητου επενδυτικού συμβούλου και αφού συζητηθούν με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα κάθε λύσης.
Τέλος, σχετικά με την ανάγκη για μια πιο αποτελεσματική οργάνωση του τραπεζικού μας συστήματος, πρέπει να εμπλουτισθεί το σύστημα εταιρικής διακυβέρνησης των τραπεζών σε περιοχές όπως: τα συστήματα αμοιβών των διευθυντικών στελεχών, η διαχείριση κινδύνου, η προστασία των πιστωτών (κυρίως των καταθετών), το ποσοστό δανειοδότησης των τραπεζών, η δυνατότητα ανάληψης δραστηριοτήτων εκτός ισολογισμού, η χρήση του συστήματος αξιολόγησης του πιστωτικού κινδύνου ομολόγων και ο τρόπος προσέλκυσης και αξιολόγησης μελών του διοικητικού συμβουλίου. Οι σχετικές πρωτοβουλίες ενίσχυσης των συστημάτων εταιρικής διακυβέρνησης των τραπεζών και του γενικότερου χρηματοπιστωτικού τομέα, σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελούν χρήσιμη πυξίδα θωράκισης του τρόπου λειτουργίας των ελληνικών τραπεζών για τη διαμόρφωση ενός πλέον ασφαλούς και αποτελεσματικού τραπεζικού κλάδου ως κινητήριου μοχλού της εθνικής μας οικονομίας και εξασφάλισης κοινωνικής ευημερίας.
* Ο κ. Τ. Αθανασόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς και αντιπρόεδρος του ΙΟΒΕ. Ο κ. Νικ. Τραυλός είναι καθηγητής – κάτοχος της Εδρας Χρηματοοικονομικής «Καίτη Κυριακοπούλου» και Dean, ALBA Graduate Business School at The American College of Greece.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Καθημερινή
Ενα από τα πιο κρίσιμα θέματα στην ατζέντα της κυβέρνησης είναι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, οι οποίες υπέστησαν απομείωση σημαντικού τμήματος (περίπου 30 δισ. ευρώ) των στοιχείων του ενεργητικού τους λόγω του «κουρέματος» κατά 80% της αξίας των κρατικών ομολόγων στα οποία είχαν επενδύσει τα ταμειακά τους διαθέσιμα. Οι συγκεκριμένες επενδύσεις, που παραδοσιακά και θεσμικά (κανονισμός Βασιλείας ΙΙ) εθεωρούντο επενδυτικά προϊόντα μηδενικού κινδύνου, υπέστησαν δραματικές μειώσεις της αξίας τους με αντίστοιχες μειώσεις της καθαρής θέσης των τραπεζών και ανάλογες της κεφαλαιακής τους επάρκειας.
Επίσης, δυσμενή εξέλιξη στην κεφαλαιακή επάρκεια των τραπεζών προκάλεσε η σημαντική μείωση των καταθέσεων λόγω μετακόμισής τους στο εξωτερικό, καθώς και η μεγάλης διάρκειας ύφεση και οι μειώσεις μισθών και συντάξεων που οδήγησαν επιχειρήσεις και νοικοκυριά στη μετατροπή των δανείων τους, είτε μερικώς είτε στο σύνολό τους, σε μη εξυπηρετούμενα.
Η δεινή χρηματοοικονομική εξέλιξη των τραπεζών αντικατοπτρίζεται στη χρηματιστηριακή τους τιμή. Λόγω της ανάγκης σημαντικής εισροής μετοχικού κεφαλαίου προς αποκατάσταση της κεφαλαιακής επάρκειας των τραπεζών έχει προκληθεί δημόσιος διάλογος για τον τρόπο επανακεφαλαιοποίησής τους.
Η εύκολη λύση που ακούγεται συχνά είναι η ανακεφαλαιοποίηση να γίνει με έκδοση κοινού μετοχικού κεφαλαίου με τα συνήθη δικαιώματα που οι κοινές μετοχές φέρουν. Λαμβάνοντας υπόψη τη χαμηλή χρηματιστηριακή τιμή σήμερα των μετοχών των εισηγμένων στο Χρηματιστήριο εμπορικών τραπεζών, η ανακεφαλαιοποίηση με 30 δισ. ευρώ θα επιφέρει δραματική εξασθένιση της αναλογικής ιδιοκτησίας των παλαιών μετόχων των οποίων η συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο θα διαμορφωθεί πια κατά μέσον όρο στο 16% του συνολικού μετοχικού κεφαλαίου μετά την ανακεφαλαιοποίηση. Είναι προφανές πως αυτή η λύση θα οδηγήσει σε κρατικοποίηση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος. Μια τέτοια λύση θα οδηγήσει τη χώρα μας τουλάχιστον 30 χρόνια πίσω.
Η λύση πρέπει να λάβει υπόψη της τόσο την πραγματική πηγή του προβλήματος των τραπεζών όσο και την ανάγκη αποτελεσματικής οργάνωσης του τραπεζικού συστήματος στη μετά την κρίση εποχή, αφού επιτραπεί στις δυνάμεις της αγοράς να αντικατοπτρίσουν τις επιδράσεις της ανακεφαλαιοποίησης και αφού διασφαλιστεί το δημόσιο συμφέρον. Αναφορικά με την πηγή του προβλήματος, πρέπει να κατανοηθεί από όλους μας πως ο τραπεζικός κλάδος της χώρας μας, παρά τις όποιες «ελληνικές» αδυναμίες του, σε αντίθεση με τους αντίστοιχους των ΗΠΑ και αρκετών ευρωπαϊκών κρατών, δεν είναι ο θύτης, δηλαδή αυτός που δημιούργησε την κρίση, αλλά το θύμα της. Το πρόβλημα των τραπεζών, προήλθε κυρίως από την απομείωση των κρατικών ομολόγων και δευτερευόντως από την απαξίωση των επιχειρηματικών δανείων. Η χώρα μας είναι μοναδική στο ότι εισήλθε στη διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση του 2008 με ένα ισχυρό τραπεζικό κλάδο, αλλά στη συνέχεια η ίδια τον οδήγησε σε σχεδόν ολοκληρωτική κατάρρευση υπό το βάρος και τις συνέπειες της αλόγιστης πολιτικής δημοσίου χρέους.
Γι’ αυτό, προτείνεται ως πιο ενδεδειγμένη λύση η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών να γίνει με προνομιούχες μετοχές περιορισμένων δικαιωμάτων και με δικαίωμα εξαγοράς τους, από τους αρχικούς (παλαιούς) μετόχους των σημερινών κοινών μετοχών στο διάστημα των επομένων πέντε ετών. Εναλλακτικά, η ανακεφαλαιοποίηση μπορεί να γίνει και με άλλα εργαλεία όπως, για παράδειγμα, με έκδοση μετατρέψιμων (σε προνομιούχες μετοχές) τραπεζικών ομολόγων. Η μετατροπή μπορεί να αρχίσει 7-10 χρόνια αργότερα. Οι τράπεζες προτείνεται να έχουν το δικαίωμα ανάκλησης των ομολόγων στην ονομαστική τους τιμή συν τους τόκους 6 μηνών σε οποιαδήποτε στιγμή μέσα στα επόμενα 7-10 χρόνια. Ο καθορισμός της τελικής επιλογής και της τιμής έκδοσης πρέπει να γίνει με τη βοήθεια ανεξάρτητου επενδυτικού συμβούλου και αφού συζητηθούν με όλα τα ενδιαφερόμενα μέρη τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα κάθε λύσης.
Τέλος, σχετικά με την ανάγκη για μια πιο αποτελεσματική οργάνωση του τραπεζικού μας συστήματος, πρέπει να εμπλουτισθεί το σύστημα εταιρικής διακυβέρνησης των τραπεζών σε περιοχές όπως: τα συστήματα αμοιβών των διευθυντικών στελεχών, η διαχείριση κινδύνου, η προστασία των πιστωτών (κυρίως των καταθετών), το ποσοστό δανειοδότησης των τραπεζών, η δυνατότητα ανάληψης δραστηριοτήτων εκτός ισολογισμού, η χρήση του συστήματος αξιολόγησης του πιστωτικού κινδύνου ομολόγων και ο τρόπος προσέλκυσης και αξιολόγησης μελών του διοικητικού συμβουλίου. Οι σχετικές πρωτοβουλίες ενίσχυσης των συστημάτων εταιρικής διακυβέρνησης των τραπεζών και του γενικότερου χρηματοπιστωτικού τομέα, σε παγκόσμιο επίπεδο, αποτελούν χρήσιμη πυξίδα θωράκισης του τρόπου λειτουργίας των ελληνικών τραπεζών για τη διαμόρφωση ενός πλέον ασφαλούς και αποτελεσματικού τραπεζικού κλάδου ως κινητήριου μοχλού της εθνικής μας οικονομίας και εξασφάλισης κοινωνικής ευημερίας.
* Ο κ. Τ. Αθανασόπουλος είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πειραιώς και αντιπρόεδρος του ΙΟΒΕ. Ο κ. Νικ. Τραυλός είναι καθηγητής – κάτοχος της Εδρας Χρηματοοικονομικής «Καίτη Κυριακοπούλου» και Dean, ALBA Graduate Business School at The American College of Greece.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Καθημερινή
Η ανωνυμία στο Διαδίκτυο
Αναρτήθηκε 12/08/2011
Του/Της Γιάννη Κτιστάκι
«Η ανωνυμία είναι η ασπίδα από την τυραννία της πλειοψηφίας». Με αυτήν την φράση, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ θέλησε το 1995 (υπόθεση McIntyre v. Ohio Elections Commission) να τονίσει την συμβολή του ανώνυμου λόγου στην εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας, για να συμπληρώσει, μόλις δύο χρόνια μετά (υπόθεση Reno v. ACLU), ότι η συνταγματική προστασία της ανωνυμίας (Πρώτη Τροποποίηση στο Σύνταγμα των ΗΠΑ) περιλαμβάνει και το Διαδίκτυο (internet). Συνεπώς, κάτι που δέχεται και το Δικαστήριο του Στρασβούργου (υπόθεση Editorial Board of Pravoye Delo and Shtekel κατά Ουκρανίας, 5.5.2011), το Διαδίκτυο είναι ένα νόμιμο forum άσκησης της ελευθερίας του ανώνυμου λόγου.
Αναμφισβήτητα, προς την παραπάνω κατεύθυνση οδήγησε και το ίδιο το Διαδίκτυο, προσφέροντας –περισσότερο από κάθε άλλο forum– ποικίλα μέσα ανωνυμίας, ιδίως δε τα blogs, τα chart rooms και τα e-mails. Αν τούτο συνδυαστεί με την ευρεία πλέον χρήση τους (ο Technorati, ο σπουδαιότερος διαχειριστής blogs στις ΗΠΑ, υπολογίζει ότι καθημερινά εμφανίζονται πάνω από ένα εκατομμύριο αναρτήσεις - posts), τότε γίνεται αντιληπτό γιατί όλο και πιο συχνά προβληματίζονται σήμερα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη με ποιους όρους κάμπτεται η προστασία της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο. Από την μέχρι σήμερα νομολογία είναι δυνατόν να εξαχθούν τρεις θεμιτοί όροι για την κάμψη του κανόνα της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο.
Ο πρώτος όρος είναι ο θιγόμενος να καλέσει ευθέως, μέσω του Διαδικτύου, τον ανώνυμο χρήστη να αποκαλύψει εντός ευλόγου χρόνου την ταυτότητά του πριν η υπόθεση πάρει τον δρόμο της για τα δικαστήρια. Ο δεύτερος είναι να προκύπτει prima facie η προσβολή των συμφερόντων του θιγόμενου. Γι’ αυτό ο τελευταίος οφείλει, με επιμέλεια, να προσκομίσει στο δικαστήριο επαρκείς αποδείξεις. Τέλος, τρίτος όρος, η προσβολή των συμφερόντων του θιγόμενου (φήμη, ιδιωτική ζωή και περιουσία) πρέπει να είναι τέτοια που να δικαιολογεί την άρση της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο.
Ως προς τα καθ’ ημάς, επειδή ακριβώς πρόκειται για την άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου, και οι περιορισμοί δεν πρέπει να αφεθούν στον δικαστή, που θα του πάρει άλλωστε αρκετό χρόνο για να κατασταλάξει, πολύ σωστά η κυβέρνηση εξεδήλωσε την πρόθεση να φέρει άμεσα στην ελληνική Βουλή σχετικό νομοσχέδιο.
Οι ρυθμίσεις δεν χρειάζεται να είναι πρωτότυπες. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη (αντί άλλων, Σύσταση CM/Rec(2007)16 της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης) έχουν αντιμετωπίσει το ζήτημα και, κατά κοινή ομολογία, είναι εξίσου ευαίσθητοι με εμάς στην Ελλάδα όταν θίγονται από τους ανώνυμους χρήστες του Διαδικτύου.
Συνεπώς, νομοθετικές υπερβολές που υπαγορεύονται από την τρέχουσα τηλεοπτική επικαιρότητα δεν συγχωρούνται σε ένα τόσο θεμελιώδες ζήτημα ελευθερίας.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Καθημερινή
Του/Της Γιάννη Κτιστάκι
«Η ανωνυμία είναι η ασπίδα από την τυραννία της πλειοψηφίας». Με αυτήν την φράση, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ θέλησε το 1995 (υπόθεση McIntyre v. Ohio Elections Commission) να τονίσει την συμβολή του ανώνυμου λόγου στην εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας, για να συμπληρώσει, μόλις δύο χρόνια μετά (υπόθεση Reno v. ACLU), ότι η συνταγματική προστασία της ανωνυμίας (Πρώτη Τροποποίηση στο Σύνταγμα των ΗΠΑ) περιλαμβάνει και το Διαδίκτυο (internet). Συνεπώς, κάτι που δέχεται και το Δικαστήριο του Στρασβούργου (υπόθεση Editorial Board of Pravoye Delo and Shtekel κατά Ουκρανίας, 5.5.2011), το Διαδίκτυο είναι ένα νόμιμο forum άσκησης της ελευθερίας του ανώνυμου λόγου.
Αναμφισβήτητα, προς την παραπάνω κατεύθυνση οδήγησε και το ίδιο το Διαδίκτυο, προσφέροντας –περισσότερο από κάθε άλλο forum– ποικίλα μέσα ανωνυμίας, ιδίως δε τα blogs, τα chart rooms και τα e-mails. Αν τούτο συνδυαστεί με την ευρεία πλέον χρήση τους (ο Technorati, ο σπουδαιότερος διαχειριστής blogs στις ΗΠΑ, υπολογίζει ότι καθημερινά εμφανίζονται πάνω από ένα εκατομμύριο αναρτήσεις - posts), τότε γίνεται αντιληπτό γιατί όλο και πιο συχνά προβληματίζονται σήμερα στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη με ποιους όρους κάμπτεται η προστασία της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο. Από την μέχρι σήμερα νομολογία είναι δυνατόν να εξαχθούν τρεις θεμιτοί όροι για την κάμψη του κανόνα της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο.
Ο πρώτος όρος είναι ο θιγόμενος να καλέσει ευθέως, μέσω του Διαδικτύου, τον ανώνυμο χρήστη να αποκαλύψει εντός ευλόγου χρόνου την ταυτότητά του πριν η υπόθεση πάρει τον δρόμο της για τα δικαστήρια. Ο δεύτερος είναι να προκύπτει prima facie η προσβολή των συμφερόντων του θιγόμενου. Γι’ αυτό ο τελευταίος οφείλει, με επιμέλεια, να προσκομίσει στο δικαστήριο επαρκείς αποδείξεις. Τέλος, τρίτος όρος, η προσβολή των συμφερόντων του θιγόμενου (φήμη, ιδιωτική ζωή και περιουσία) πρέπει να είναι τέτοια που να δικαιολογεί την άρση της ανωνυμίας στο Διαδίκτυο.
Ως προς τα καθ’ ημάς, επειδή ακριβώς πρόκειται για την άσκηση του δικαιώματος στην ελευθερία του λόγου, και οι περιορισμοί δεν πρέπει να αφεθούν στον δικαστή, που θα του πάρει άλλωστε αρκετό χρόνο για να κατασταλάξει, πολύ σωστά η κυβέρνηση εξεδήλωσε την πρόθεση να φέρει άμεσα στην ελληνική Βουλή σχετικό νομοσχέδιο.
Οι ρυθμίσεις δεν χρειάζεται να είναι πρωτότυπες. Τόσο στις ΗΠΑ όσο και στην Ευρώπη (αντί άλλων, Σύσταση CM/Rec(2007)16 της Επιτροπής Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης) έχουν αντιμετωπίσει το ζήτημα και, κατά κοινή ομολογία, είναι εξίσου ευαίσθητοι με εμάς στην Ελλάδα όταν θίγονται από τους ανώνυμους χρήστες του Διαδικτύου.
Συνεπώς, νομοθετικές υπερβολές που υπαγορεύονται από την τρέχουσα τηλεοπτική επικαιρότητα δεν συγχωρούνται σε ένα τόσο θεμελιώδες ζήτημα ελευθερίας.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Καθημερινή
Οι φόροι απειλούν την ελευθερία μας Αναρτήθηκε 28/03/2012 Του/Της Τάσου Αβραντίνη
Τα στοιχεία που παρέθεσε τις προηγούμενες ημέρες η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου καταδεικνύουν την τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται η ελληνική οικονομία. Το έτος 2011 έκλεισαν 68.000 περίπου μικρομεσαίες επιχειρήσεις οδηγώντας στην ανεργία 135.000 εργαζομένους και σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ομοσπονδίας το 2012 οι αριθμοί των εργαζομένων που θα μεταπέσουν στην ανεργία θα κυμανθούν στα ίδια επίπεδα. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις δεν αντέχουν πλέον την εξοντωτική φορολογία που αποτελεί τον κυριότερο λόγο διακοπής της επιχειρηματικής τους δραστηριότητας.
Το ζήτημα που τίθεται πλέον είναι ευρύτερο, είναι πλέον ζήτημα ελευθερίας. Στην περίπτωση των πολλών και δυσβάστακτων φόρων που η πανίσχυρη κρατική γραφειοκρατία σε συνεργασία με κρατιστές και σοσιαλιστές πολιτικούς (δεξιούς και αριστερούς) μάς έχει επιβάλει, καταλαβαίνει κανείς πως το διακύβευμα είναι τελικώς η ατομική ελευθερία μας. Από το σύνολο του εισοδήματός τους οι πλέον παραγωγικοί και ικανοί πολίτες αποδίδουν στο κράτος μέσω των κάθε είδους φόρων παραπάνω από το 50%.
Οι φορολογούμενοι εργαζόμαστε κατά μέσο όρο κάθε χρόνο από τον Ιανουάριο μέχρι και το τέλος Ιουνίου για να καλύψουμε με τους φόρους μας τα υπέρογκα έξοδα του σπάταλου κράτους. Από τον Ιούλιο και μετά αρχίζουμε να εργαζόμαστε για να καλύψουμε τις δικές μας υποχρεώσεις ή να ικανοποιήσουμε τις δικές μας επιθυμίες. Η μέρα αυτή που διαφέρει από φορολογούμενο σε φορολογούμενο πρέπει να οριστεί ως «ημέρα ανεξαρτησίας» κατά τον Friedman ή αλλιώς η «ημέρα της προσωπικής μας απελευθέρωσης» από την κρατική ληστρική αρπαγή.
Για όσους δεν κατανοούν τον κίνδυνο που διατρέχει η προσωπική τους ελευθερία θα το θέσω κι από μια άλλη οπτική. Κάθε ελληνική επιχείρηση οποιασδήποτε νομικής μορφής (από ατομική επιχείρηση μέχρι ανώνυμη εταιρεία) ανήκει στο κράτος κατά 65% έως 80% (φόρος εισοδήματος, μερισμάτων, προκαταβολή φόρου επομένου έτους, έκτακτη εισφορά, ασφαλιστικές εισφορές, φόροι υπέρ τρίτων κοκ.). Για κάθε ευρώ που παράγουμε, η κυβέρνηση μας αρπάζει τα 65 λεπτά. Αυτονόητο είναι ότι η συμμετοχή του κράτους είναι συμμετοχή μόνο στα κέρδη, όχι και στις ζημιές της επιχείρησης. Συνεπώς, χωρίς να το καταλάβουμε η παραγωγή στη χώρα μας κατέληξε να είναι κρατικοποιημένη κατά 65% τουλάχιστον.
Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο περιορισμένη είναι η ελευθερία μας και το εύρος των επιλογών μας αρκεί να σκεφτούμε ακόμη πόσα επαγγέλματα μπορούμε να ασκήσουμε χωρίς κάποιας μορφής υποχρεωτική αδειοδότηση από το κράτος, την οποία θα εξασφαλίσουμε μετά από κοπιαστική προσπάθεια και πολύμηνους ή πολύχρονους αγώνες. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, όλα τα επαγγέλματα και οι επιχειρηματικές δραστηριότητες προϋποθέτουν την έγκριση του κράτους, από την ίδρυση μιας τράπεζας μέχρι τη χορήγηση άδειας σε έναν μικροπωλητή.
Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει επειγόντως να ανακοπεί η πλημμυρίδα του κρατισμού που απειλεί την προσωπική μας ελευθερία. Ας μην ξεχνούμε ότι χωρίς οικονομική ελευθερία δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία και προσωπική ανεξαρτησία. Το οικονομικό σύστημα των εθελοντικών ανταλλαγών είναι το μοναδικό που παρέχει τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες για την προάσπιση των ατομικών ελευθεριών και παράλληλα τη μεγένθυνση της ευημερίας των κοινωνιών.
Θα αντιτείνει κάποιος ότι με τους φόρους το κράτος ασκεί την κοινωνική του πολιτική και συνεπώς ένας πολίτης είναι ταυτοχρόνως και φορολογούμενος (αδικημένος) και ευνοούμενος της κοινωνικής πρόνοιας (ωφελούμενος). Το επιχείρημα αυτό παρά τη φαινομενική του αληθοφάνεια δεν έχει κανένα απολύτως έρεισμα. Τόσο η οικονομική ανάλυση όσο και η εμπειρική πραγματικότητα έχουν καταλήξει ότι το κράτος διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων χειρότερα από τους ίδιους και ως προς το προσωπικό τους όφελος και ως προς το τελικό θετικό αποτέλεσμα που εισπράττει η κοινωνία. Επίσης η αγορά κατανέμει τους πόρους με λιγότερη σπατάλη σε σχέση με το κράτος.
Ο Μάνος Ματσαγγάνης σε σχετικά πρόσφατο έργο του (2005) διαπιστώνει ότι οι δαπάνες που κατευθύνονται στη μείωση της φτώχειας δεν την ελαττώνουν, αν και ξεπερνούν το 14% του ΑΕΠ λόγω της γραφειοκρατίας, της πολυδιάσπασης, του κατακερματισμού και της διαφθοράς των δημοσίων υπηρεσιών. Επιπροσθέτως το κράτος διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων όχι με οικονομικά αλλά με πολιτικά κριτήρια και με κύριο στόχο την ανακύκλωση του οφέλους μεταξύ εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις, την επανεκλογή των πολιτικών και τη διαιώνιση των προνομίων των οργανωμένων συντεχνιών που τους υποστηρίζουν.
Για τους παραπάνω λόγους το κράτος ανεξάρτητα από άλλες εξωτερικές αιτίες έχει την έμφυτη τάση να μεγαλώνει συνεχώς εις βάρος πάντοτε της προσωπικής μας ελευθερίας. Κι αυτό είναι ένα σοβαρό ελάττωμα στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Όσοι συμμερίζονται τις παραπάνω απόψεις θα ήταν καλό με την ψήφο τους σ΄αυτές τις εκλογές να σταματήσουν τη ληστρική και παρασιτική λειτουργία του κράτους και να επιδιώξουν την παλινόρθωση της ελευθερίας.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
Το ζήτημα που τίθεται πλέον είναι ευρύτερο, είναι πλέον ζήτημα ελευθερίας. Στην περίπτωση των πολλών και δυσβάστακτων φόρων που η πανίσχυρη κρατική γραφειοκρατία σε συνεργασία με κρατιστές και σοσιαλιστές πολιτικούς (δεξιούς και αριστερούς) μάς έχει επιβάλει, καταλαβαίνει κανείς πως το διακύβευμα είναι τελικώς η ατομική ελευθερία μας. Από το σύνολο του εισοδήματός τους οι πλέον παραγωγικοί και ικανοί πολίτες αποδίδουν στο κράτος μέσω των κάθε είδους φόρων παραπάνω από το 50%.
Οι φορολογούμενοι εργαζόμαστε κατά μέσο όρο κάθε χρόνο από τον Ιανουάριο μέχρι και το τέλος Ιουνίου για να καλύψουμε με τους φόρους μας τα υπέρογκα έξοδα του σπάταλου κράτους. Από τον Ιούλιο και μετά αρχίζουμε να εργαζόμαστε για να καλύψουμε τις δικές μας υποχρεώσεις ή να ικανοποιήσουμε τις δικές μας επιθυμίες. Η μέρα αυτή που διαφέρει από φορολογούμενο σε φορολογούμενο πρέπει να οριστεί ως «ημέρα ανεξαρτησίας» κατά τον Friedman ή αλλιώς η «ημέρα της προσωπικής μας απελευθέρωσης» από την κρατική ληστρική αρπαγή.
Για όσους δεν κατανοούν τον κίνδυνο που διατρέχει η προσωπική τους ελευθερία θα το θέσω κι από μια άλλη οπτική. Κάθε ελληνική επιχείρηση οποιασδήποτε νομικής μορφής (από ατομική επιχείρηση μέχρι ανώνυμη εταιρεία) ανήκει στο κράτος κατά 65% έως 80% (φόρος εισοδήματος, μερισμάτων, προκαταβολή φόρου επομένου έτους, έκτακτη εισφορά, ασφαλιστικές εισφορές, φόροι υπέρ τρίτων κοκ.). Για κάθε ευρώ που παράγουμε, η κυβέρνηση μας αρπάζει τα 65 λεπτά. Αυτονόητο είναι ότι η συμμετοχή του κράτους είναι συμμετοχή μόνο στα κέρδη, όχι και στις ζημιές της επιχείρησης. Συνεπώς, χωρίς να το καταλάβουμε η παραγωγή στη χώρα μας κατέληξε να είναι κρατικοποιημένη κατά 65% τουλάχιστον.
Για να συνειδητοποιήσουμε πόσο περιορισμένη είναι η ελευθερία μας και το εύρος των επιλογών μας αρκεί να σκεφτούμε ακόμη πόσα επαγγέλματα μπορούμε να ασκήσουμε χωρίς κάποιας μορφής υποχρεωτική αδειοδότηση από το κράτος, την οποία θα εξασφαλίσουμε μετά από κοπιαστική προσπάθεια και πολύμηνους ή πολύχρονους αγώνες. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον, όλα τα επαγγέλματα και οι επιχειρηματικές δραστηριότητες προϋποθέτουν την έγκριση του κράτους, από την ίδρυση μιας τράπεζας μέχρι τη χορήγηση άδειας σε έναν μικροπωλητή.
Η κατάσταση αυτή δεν μπορεί να συνεχιστεί, πρέπει επειγόντως να ανακοπεί η πλημμυρίδα του κρατισμού που απειλεί την προσωπική μας ελευθερία. Ας μην ξεχνούμε ότι χωρίς οικονομική ελευθερία δεν υπάρχει πολιτική ελευθερία και προσωπική ανεξαρτησία. Το οικονομικό σύστημα των εθελοντικών ανταλλαγών είναι το μοναδικό που παρέχει τις αναγκαίες και ικανές συνθήκες για την προάσπιση των ατομικών ελευθεριών και παράλληλα τη μεγένθυνση της ευημερίας των κοινωνιών.
Θα αντιτείνει κάποιος ότι με τους φόρους το κράτος ασκεί την κοινωνική του πολιτική και συνεπώς ένας πολίτης είναι ταυτοχρόνως και φορολογούμενος (αδικημένος) και ευνοούμενος της κοινωνικής πρόνοιας (ωφελούμενος). Το επιχείρημα αυτό παρά τη φαινομενική του αληθοφάνεια δεν έχει κανένα απολύτως έρεισμα. Τόσο η οικονομική ανάλυση όσο και η εμπειρική πραγματικότητα έχουν καταλήξει ότι το κράτος διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων χειρότερα από τους ίδιους και ως προς το προσωπικό τους όφελος και ως προς το τελικό θετικό αποτέλεσμα που εισπράττει η κοινωνία. Επίσης η αγορά κατανέμει τους πόρους με λιγότερη σπατάλη σε σχέση με το κράτος.
Ο Μάνος Ματσαγγάνης σε σχετικά πρόσφατο έργο του (2005) διαπιστώνει ότι οι δαπάνες που κατευθύνονται στη μείωση της φτώχειας δεν την ελαττώνουν, αν και ξεπερνούν το 14% του ΑΕΠ λόγω της γραφειοκρατίας, της πολυδιάσπασης, του κατακερματισμού και της διαφθοράς των δημοσίων υπηρεσιών. Επιπροσθέτως το κράτος διαχειρίζεται τα χρήματα των φορολογουμένων όχι με οικονομικά αλλά με πολιτικά κριτήρια και με κύριο στόχο την ανακύκλωση του οφέλους μεταξύ εκείνων που παίρνουν τις αποφάσεις, την επανεκλογή των πολιτικών και τη διαιώνιση των προνομίων των οργανωμένων συντεχνιών που τους υποστηρίζουν.
Για τους παραπάνω λόγους το κράτος ανεξάρτητα από άλλες εξωτερικές αιτίες έχει την έμφυτη τάση να μεγαλώνει συνεχώς εις βάρος πάντοτε της προσωπικής μας ελευθερίας. Κι αυτό είναι ένα σοβαρό ελάττωμα στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Όσοι συμμερίζονται τις παραπάνω απόψεις θα ήταν καλό με την ψήφο τους σ΄αυτές τις εκλογές να σταματήσουν τη ληστρική και παρασιτική λειτουργία του κράτους και να επιδιώξουν την παλινόρθωση της ελευθερίας.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)