Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2012
Κάθε μέρα, εφημερίδες και τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μάς λένε ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα και αναζητούν εργασία σε άλλες χώρες.
άθε μέρα, εφημερίδες και τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων μάς λένε ότι δεκάδες χιλιάδες νέοι εγκαταλείπουν την Ελλάδα και αναζητούν εργασία σε άλλες χώρες. Είναι κρίμα, η πιο εφοδιασμένη γενιά, αυτή που με τα προσόντα της θα μπορούσε να συμβάλει στην αλλαγή και την ανάπτυξη, αυτή στην οποία έχει επενδύσει η χώρα, εγκαταλείπει και ζητάει την τύχη της αλλού. Θα μείνουν οι συνταξιούχοι να κλαίμε το χαμένο Παράδεισο. Από την άλλη, ίσως είναι και καλύτερα. Αντί να μετατραπούν μαζικά σε χαμένη γενιά ας γίνουν καλύτερα πολίτες της Ευρώπης, του κόσμου, και μπορεί αργότερα με τις εμπειρίες και τη γνώση τους να βοηθήσουν και την πατρίδα τους.
Έχω όμως μερικές απορίες. Αυτούς τους δέρνουμε; Θέλω να πω, μετανάστες δεν είναι κι αυτοί; Μαυριδεροί Νότιοι δεν είναι που πάνε να βρουν την τύχη τους στην άρεια Γερμανία μας, στις ξανθιές βορειοευρωπαίες Σουηδίες, Ολλανδίες και Δανίες; Δεν θα πάνε αυτοί να πάρουν τις δουλειές από τους ντόπιους εργαζόμενους; Μήπως δεν έχει όλη η Ευρώπη οικονομικά προβλήματα, ανεργία; Που, στο φινάλε, δεν είμαστε και Αφγανιστάν. Μπορεί η Ρένα να μιλάει για «ανθρωπιστική καταστροφή», η Ζωή για «δικτατορία και κατοχή», οι δημοσιογράφοι για «κοινωνική γενοκτονία», αλλά, εντάξει, δεν είμαστε Σομαλία, δεν πεθαίνουμε κατά εκατομμύρια από την πείνα. Πώς θα πάμε τώρα εκεί εμείς να τους πάρουμε τις δουλειές; Ή μήπως οι μετανάστες είναι κακοί όταν είναι οι άλλοι, και καλοί όταν είμαστε εμείς;
Η άλλη μου ερώτηση είναι, πριν ξεκινήσουν για την ξενιτιά, ρώτησαν αν ισχύει εκεί η «μετενέργεια»; Αν οι υψηλόμισθοι που παίρνουν μισθό πάνω από 2.000 και δουλεύουν 28 χρόνια στον ίδιο εργοδότη και απολύονται, παίρνουν αποζημίωση 24 μισθούς ή 16; Πώς φεύγουν έτσι χωρίς να ξέρουν τέτοια βασικά πράγματα; Μαθαίνω δε ότι φέτος 25.000 νέοι πήγαν στη Γερμανία. Στη Γερμανία;;; Σ’ αυτό το άντρο του νεοφιλελευθερισμού; Στο στρατόπεδο της Μέρκελ που εμείς οι δημοσιογράφοι στις αφίσες μας ζωγραφίζουμε την πύλη του Άουσβιτς, «arbeit macht frei»; Και καλά, αυτοί είναι νέα παιδιά άμυαλα, εμείς οι μεγαλύτεροι, που ξέρουμε, γιατί αφήνουμε τα παιδιά μας να πάνε στο νεοφιλελεύθερο σφαγείο, γιατί τα θεωρούμε και τυχερά; Ρώτησαν αν ισχύει η «τριετία», αν παίρνουν «επίδομα γάμου»; Πώς φεύγουν έτσι;
Μήπως έχετε ακούσει ότι ένας Έλληνας, ένας Ελλαδίτης μάλλον, πήρε πέρυσι Νόμπελ Οικονομίας; Πού να το έχετε ακούσει... Κανονικά δεν θα ’πρεπε οι εφημερίδες, τα τηλεοπτικά κανάλια, να τον παρακαλάνε κάθε μέρα να βγει στα δελτία ειδήσεων να εξηγήσει την κατάσταση στη χώρα και να πει τι πρέπει να κάνουμε; Η κυβέρνηση δεν θα έπρεπε να του αναθέσει τη δημιουργία μιας επιτροπής ειδικών που θα παρουσιάσει τις αλλαγές στην οικονομική μας οργάνωση, στις εργασιακές σχέσεις, όλα αυτά που χρειάζεται η χώρα για να αντικαταστήσει το χρεοκοπημένο μοντέλο; Α, όχι, ο Χρ. Πισαρίδης είναι άβολος για την κυρίαρχη ιδεολογία της χώρας. Πήρε Νόμπελ λέγοντας: «Το ελληνικό σύστημα εργασιακών σχέσεων προστατεύει προνομιούχες ομάδες εργαζομένων αποκλείοντας νέους, γυναίκες και πτυχιούχους από την αγορά εργασίας. Σπάνια παρατηρείται τόσο έντονη αντίθεση ανάμεσα στους εντός και τους εκτός συστήματος».
Αν συγκρίνεις την είδηση της ομαδικής μετανάστευσης των νέων και τα θέματα του δημόσιου διαλόγου, θα δεις αμέσως την αντίφαση. Η κυρίαρχη ιδεολογία, η οποία εκπέμπεται ίδια από παντού γι’ αυτό λέγεται και κυρίαρχη, όλα αυτά έχει καταφέρει να τα συσκοτίζει, να τα διατηρεί εκτός δημόσιου διαλόγου. Όλο το παραγωγικό μοντέλο έχει βασιστεί στις πελατειακές σχέσεις και την κομματοκρατία. Το πολιτικό σύστημα, κόμματα, συνδικάτα, μέσα ενημέρωσης, λειτουργούν υπέρ αυτών που βρίσκονται εντός του συστήματος. Αγωνίζονται μη χάσουν ούτε καν τα επιδόματά τους. Το ασφαλιστικό σύστημα είναι επίσης υπέρ όσων είναι «εντός». Μεγαλώνει την ψαλίδα της ανισότητας αντί να τη μικραίνει, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο.
Αυτά που 3 χρόνια προσπαθούμε να διατηρήσουμε, αυτά τα «κεκτημένα», οι «κατακτήσεις», τα «δικαιώματα» που περήφανα υπερασπίζουμε, δεν είναι δικαιώματα όλων. Ακόμα χειρότερα. Οι κατακτήσεις του ενός είναι απώλειες κάποιου άλλου.
Αυτή ακριβώς η διατύπωση είναι απαγορευμένη. Ονομάζεται «κοινωνικός αυτοματισμός», δεν πρέπει να το πεις, «στρέφεις τη μία επαγγελματική τάξη εναντίον της άλλης». Οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι κρυμμένες σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν μιλάει γι’ αυτές. Είμαστε όλοι «λαός» εναντίον των «ξένων».
Αυτή ακριβώς η διατύπωση είναι απαγορευμένη. Ονομάζεται «κοινωνικός αυτοματισμός», δεν πρέπει να το πεις, «στρέφεις τη μία επαγγελματική τάξη εναντίον της άλλης». Οι κοινωνικές αντιθέσεις είναι κρυμμένες σ’ αυτή τη χώρα κανείς δεν μιλάει γι’ αυτές. Είμαστε όλοι «λαός» εναντίον των «ξένων».
Αυτό που 3 χρόνια παρατηρούμε είναι η αδιάλλακτη άρνηση όσων βρίσκονται εντός του πελατειακού κράτους να χάσουν τα προνόμιά τους. Κρυμμένοι πίσω από την ταμπέλα «λαός», υπερασπίζονται την ενημέρωση του λαού, τα φαρμακεία του λαού, τις συγκοινωνίες του λαού, τα πανεπιστήμια του λαού, τις εργασιακές κατακτήσεις του λαού. Ποτέ τα συμφέροντά τους. Αυτοί, κι αν είναι σε καλύτερη μοίρα, είναι γιατί παλεύουν για την «εξίσωση προς τα πάνω». Απλώς εμείς αργούμε να «εξισωθούμε». Όλοι θα μπορούσαμε να δουλεύουμε χωρίς αξιολόγηση, να παίρνουμε αυξήσεις με επετηρίδα, να παίρνουμε σύνταξη στα 50, εφάπαξ 300 χιλιάδες με εθελούσια έξοδο, να διπλασιάζουμε με επιδόματα το μισθό μας, να αποφασίζουμε μόνοι μας τις αυξήσεις μας, να ’χουμε τριπλές συντάξεις, κρατικά καθορισμένο ποσοστό κέρδους. Απλώς δεν είμαστε πολύ αγωνιστές.
Πρέπει όμως να πούμε κάποτε την αλήθεια, όσο σκληρή κι αν είναι. Για κάθε 50άρη συνταξιούχο, κάποιος άλλος θα πάρει σύνταξη στα 67 ή και καθόλου γιατί τα ταμεία χρεοκόπησαν. Η υπερβολική προστασία όσων βρίσκονται «εντός» σημαίνει δυσκολία των «εκτός» να βρουν εργασία, σημαίνει ένα μπλοκαρισμένο σύστημα που αποκλείει την είσοδο στους νέους ανθρώπους. Η μεταφορά της κοινωνικής πολιτικής από το κράτος στις επιχειρήσεις με τα επιδόματα γάμου και τις υψηλές αποζημιώσεις, επειδή το κράτος δεν μπορεί να πληρώσει οικογενειακά βοηθήματα και υψηλό επίδομα ανεργίας γιατί τα λεφτά του τα λεηλατεί το πελατειακό σύστημα, τελικά οδηγεί και τις επιχειρήσεις σε χρεοκοπία, μεγαλώνει την ανεργία, απαγορεύει τις προσλήψεις. Τα «ευγενή» ασφαλιστικά ταμεία του ενός σημαίνουν άδικους φόρους, ακρίβεια για τον άλλον.
Λένε ψέμματα. Πάντα κάποιοι έχαναν όσα κέρδιζαν οι άλλοι. Απλώς δεν φαινόταν τόσο γιατί υπήρχαν τα δανεικά. Ποτέ δεν θα μπορούσαμε όλοι να αποκτήσουμε αυτά τα προνόμια. Εδώ με τους μισούς και χρεοκοπήσαμε. Οι μάχες που δίνουμε με επαναστατική φρασεολογία και αγωνιστικά συνθήματα προσπαθούν να διατηρήσουν προνόμια. Προνόμια άδικα και πριν την κρίση. Όσο πιο ψηλά είμαστε στην πυραμίδα του πελατειακού συστήματος, όσο πιο μέσα, τόσο πιο πολύ φωνάζουμε για να χάσουμε τα λιγότερα. Το λογαριασμό πάντα τον πληρώνουν οι ασθενέστεροι. Οι εκτός συστήματος.
Όλη αυτή η συζήτηση που επαναλαμβάνεται συνεχώς και διεξάγεται και αυτές τις μέρες, είναι στο μεγαλύτερο μέρος της υποκριτική. Αν είμαστε ειλικρινείς, θα τελειώναμε με δυο κινήσεις, σε μια μέρα. Τι ισχύει για τα εργασιακά στη Γαλλία, ας πούμε; Αυτό θα κάνουμε κι εμείς. Τι γίνεται με τους μισθούς στην Ολλανδία; Το ίδιο. Και θα κάναμε μετά τη δουλειά μας. Αλλά όχι, εδώ είμαστε η ιδιαίτερη χώρα που έχει τους δικούς της κανόνες, που τους υπερασπίζεται ενάντια στις επιθέσεις των ξένων τοκογλύφων που πάνε να μας φέρουν εργασιακό μεσαίωνα.
Άμα δεν είναι έτσι, άμα έχω άδικο, τι πάτε να κάνετε 25.000 άνθρωποι στη Γερμανία;
Oταν η δουλειά του πατέρα μου άρχισε να χαλάει, μετακομίσαμε
Όταν η δουλειά του πατέρα μου άρχισε να χαλάει, μετακομίσαμε. Διάβαζα τα μαθήματα της επόμενης μέρας στο τραπέζι της κουζίνας. Και με άλλαξαν σχολείο. Στενοχωρήθηκα, κυρίως γιατί το κοριτσάκι με τα ξανθά κοτσιδάκια του διπλανού θρανίου είχε κολλήσει το χέρι στο τζάμι και με χαιρετούσε όσο με έπαιρναν και ’γω γυρνούσα το κεφάλι και κοίταζα το τζάμι που απομακρυνόταν μέχρι να στρίψουμε στη γωνία και να μάθω ότι ζωή σημαίνει απώλειες.
Όμως μου πέρασε, γιατί στο ιδιωτικό τα απογεύματα μέναμε στο σχολείο και κάναμε τα «καθήκοντα» της επόμενης μέρας, ενώ στο 30ό Δημοτικό Κυψέλης παίζαμε μπάλα στο προαύλιο μέχρι το βράδυ και μετά καθόμασταν στα παγκάκια της Φωκίωνος και πίναμε μπιράλ. Πέρασα χαρούμενα παιδικά χρόνια.
Ο πατέρας μου μετά τη δουλειά του, τα απογεύματα άρχισε να πηγαίνει σ’ ένα ξενοδοχείο που είχαν με την αδελφή του στην πλατεία Βάθη. Εκεί που αργότερα κι εγώ έκανα μερικές νυχτερινές βάρδιες, από τις πιο διαπαιδαγωγικές στη ζωή μου. Όταν η δουλειά του πήγε ακόμα χειρότερα, πρόσθεσε τα βράδια το σινεμά ενός φίλου του, κρατούσε τη βραδινή προβολή στο «Κολοσσαίο». Δεν ήμασταν φτωχοί, ήμασταν μάλλον αυτό που ’λεγαν τότε μεσαία τάξη.
Ξέραμε πώς είναι η φτώχεια, τη βλέπαμε δίπλα μας, στους συμμαθητές μας στο σχολείο. Όμως έτσι έκαναν τότε οι πατεράδες της μεσαίας τάξης, δούλευαν τρεις δουλειές για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Έφευγε το πρωί στις 7 και γυρνούσε το βράδυ στις 11μισι. Πάμε τώρα για ένα τσιγαράκι στη Φωκίωνος; έλεγε στη μητέρα μου και πήγαιναν για παγωτό στο Select. Καμιά φορά έπαιρναν κι εμάς για παϊδάκια στη «Συκιά» και τις Κυριακές το μεσημέρι στη «Θράκα». Δεν τον θυμάμαι να κλαίγεται ποτέ.
Όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο, νοίκιασα μια γκαρσονιέρα σε μια ταράτσα. Έτσι έκανες τότε όταν μεγάλωνες. Πώς αλλιώς θα έκανες συζητήσεις μέχρι το πρωί για τον κόσμο, πώς θα έκανες πάρτι κάθε μέρα, πώς θα συμβίωνες με άλλους ανθρώπους, πώς θα τα δοκίμαζες όλα έστω μια φορά, όπως έλεγε το σύνθημα της εποχής, πώς θα είχες την ευχαρίστηση να βλέπεις μισόγυμνα κορίτσια να περιφέρονται στο σπίτι σου; Όταν φεύγεις από το σπίτι πρέπει να μπορείς να συντηρείς τις επιλογές σου, αλλιώς τι διάολο επιδοτούμενη επανάσταση ήταν αυτή; Εκείνο τον καιρό δεν μπορούσες να κάνεις «dj set» για να βγάζεις κανένα μεροκάματο, ούτε καν να σερβίρεις στα μπαρ. Ήταν πολύ λίγα, τα καφέ τα ’λεγαν ακόμα καφενεία.
Οι επιλογές ήταν λίγες, ξεφόρτωμα φορτηγού, νυχτερινή βάρδια στο εργοστάσιο εμφιάλωσης της Κόκα-Κόλα, 26ο χιλιόμετρο εθνικής οδού. Όταν βρισκόταν δουλειά γραφείου, ήταν λαχείο. Ήταν μια έκθεση ειδών υγιεινής στη λεωφόρο Βουλιαγμένης. Στις 7 το πρωί που άνοιγε, πήγαινα εννοείται κατευθείαν από το προηγούμενο βράδυ. Ο μικρός του μαγαζιού καθόταν στο γραφείο και πρόσεχε μήπως μπει κανένας πρωινός πελάτης, μέχρι τις 10 δεν έμπαινε συνήθως κανείς. Σε μια μπανιέρα λίγο πιο μέσα από τη βιτρίνα, να μη φαίνεται, εγώ κοιμόμουν για βράδυ. Στις 10 φραπές απ’ το περίπτερο. Πέρασα ευτυχισμένη φοιτητική ζωή.
Δεν ήμουν καλός φοιτητής, είχε κάθε μέρα γενικές συνελεύσεις και ήμουν απασχολημένος. Ήθελα όμως να φύγω και τέλειωσα γρήγορα. Πήγα για μεταπτυχιακά, Εμπορικό Δίκαιο, δίκαιο των επιχειρήσεων. Άντεξα ένα χρόνο. Το επόμενο καλοκαίρι τούς ανακοίνωσα ότι είχα άλλα σχέδια. Θα έκανα Πολιτική Οικονομία, μεταπτυχιακό στις ξένες πολυεθνικές στην Ελλάδα. Οι οποίες εντωμεταξύ έφευγαν. Αλλά εμείς στα αμφιθέατρα δεν το είχαμε πληροφορηθεί. Μετά οι επιλογές μου έγιναν ακόμα πιο εξαντρίκ. Θα έκανα κοινωνιολογία. Διδακτορικό στη παραλογοτεχνία. Ο πατέρας μου χαμογέλασε θλιμμένα. Νομικός που δεν δικηγορούσε αλλά έφτιαχνε οινόπνευμα, περίμενε να δει τα παιδιά του τουλάχιστον στις αίθουσες του δικαστηρίου.
Είχε νοικιάσει ένα γραφείο στην Ομόνοια, είχε βάλει ταμπέλα και περίμενε. Λίγο αργότερα θα μάθαινε ότι ούτε η κόρη του ακολούθησε τα όνειρά του. Χαμογελούσε πάντα θλιμμένα. Άραγε καταλάβαινα τότε πόση αποδοχή της επιθυμίας του άλλου έκρυβε αυτό το θλιμμένο χαμόγελο; Το ξέρεις βέβαια, αγόρι μου, είπε, ότι αυτά δεν είναι δουλειά, είναι χόμπι. Το ήξερα. Αλλά δεν μ’ ένοιαζε. Θα γινόμουν ρεσεψιονίστ και θα έγραφα βιβλία στις νυχτερινές βάρδιες σ’ ένα μοτέλ της Route 66. Στη χειρότερη, στο ξενοδοχείο της πλατείας Βάθη. Όταν όμως κάνεις χόμπι, δεν παίρνεις λεφτά απ’ το σπίτι.
Εκεί τα πράγματα ήταν πιο εύκολα. Ήταν ήδη όπως θα γινόμασταν εμείς σε μια δεκαετία. Οι ξένοι καθάριζαν τα σπίτια, καθάριζαν τα μαγαζιά, έβρισκες δουλειές. Όταν η συγκάτοικός μου πήρε ένα σολεξάκι, έτσι έλεγαν τα μηχανάκια τότε, αναβαθμίστηκα. Έγινα κούριερ. Ανεβοκατέβαινα τις παρισινές λεωφόρους ευτυχής. Πέρασα τέλεια 8 χρόνια ξένος σε μια ξένη πόλη που την ένιωθα δική μου.
Για την επαγγελματική μου ζωή δεν έχω να πω τίποτα. Όλα ήταν κανονικά. Έκανα συνήθως αυτό που ήθελα, χωρίς προβλήματα και χωρίς μεγάλες ατυχίες. Βέβαια, τότε, για να μπεις στο μισθολόγιο ενός εντύπου έπρεπε να δουλεύεις 5-6 χρόνια πριν, να δίνεις άρθρα ως free lancer, να αμείβεσαι αργότερα με μπλοκάκι, στο μισθολόγιο έφτανες όταν ήδη ήσουν γνωστός δημοσιογράφος. Στο μεταξύ έκανες και μερικές άλλες δουλειές για να ζήσεις. Απολύθηκα δύο φορές και παραιτήθηκα τρεις. Και έκλεισαν μερικά έντυπα που δούλευα. Αλλά όλα αυτά ούτε που τα θυμάμαι, ήμουν πολύ τυχερός, έζησα μέχρι τώρα συναρπαστική και γεμάτη επαγγελματική ζωή.
Γιατί τα θυμήθηκα απόψε το βράδυ όλα αυτά; Σίγουρα όχι για να κάνω τον έξυπνο. Ξέρω πολύ καλά πόσο διαφορετικά είναι τώρα τα πράγματα. Τότε αν κάποιος σπούδαζε, ήξερε ότι μια δουλειά θα έβρισκε να κάνει. Τώρα οι άνθρωποι παίρνουν 2-3 πτυχία και δουλειές δεν υπάρχουν. Ούτε, πολύ περισσότερο, θέλω να γράψω καμιά ελεγεία για τη λιτότητα. Το αντίθετο. Με εκνευρίζουν αφάνταστα κάποιοι που με αφορμή την κρίση προσπαθούν να μας προσγειώσουν, να γίνουμε ολιγαρκείς. Που λένε ότι ο λαός δεν πρέπει να απλώνει τα πόδια του έξω απ’ το πάπλωμα, ότι η Ελλάδα θα φτωχύνει και έτσι είναι το φυσικό. Αντίθετα, πιστεύω ότι ο «λαός» πρέπει να θέλει πάντα περισσότερα, αρκεί να ξέρει τι αξίζει να θέλει, να ξέρει ότι ο ίδιος θα τα δημιουργήσει. Και η Ελλάδα θα γίνει φτωχότερη μόνο αν δεν την αφήσουν ν’ αλλάξει.
Όμως παρ’ όλα αυτά, καθώς θυμάμαι το παρελθόν, έχω μια απορία. Τι μας συνέβη; Πότε ακριβώς σ’ αυτές τις δύο δεκαετίες του ’90 και του 2000, αυτή η χώρα έχασε την ορμή και το δυναμισμό της; Πώς αυτή η γενιά του ρίσκου και της απόλαυσης έγινε γενιά του φόβου και της ασφάλειας; Πότε πιστέψαμε ότι η ζωή μάς χρωστάει; Ότι ζωή είναι να καταφέρεις μια πρόσληψη στο δημόσιο, να δουλέψεις 20-25 χρόνια και να βγεις στη σύνταξη στα 50 κάτι;
Πότε αρχίσαμε να θεωρούμε την εργασία «δουλεία», να ονομάζουμε τη μείωση των αποδοχών «εξαθλίωση» και την κατάργηση του επιδόματος γάμου «εργασιακό μεσαίωνα»; Πότε αυτή η χώρα άρχισε να φοβάται τη δουλειά; Να φοβάται ν’ αλλάξει; Να θρηνεί 3 χρόνια ένα μοντέλο που και η ίδια ξέρει ότι χρεοκόπησε, χωρίς να κάνει τίποτα για να το αλλάξει; Πότε δηλαδή αυτή η κοινωνία γέρασε ανεπανόρθωτα; Πώς έχασε τη ζωντάνια της; Και πότε αυτό θ’ αλλάξει; Πώς θα γίνει να ξυπνήσει μια μέρα και να πει τέρμα η κλάψα και η θυματοποίηση, τώρα σηκώνουμε τα μανίκια, τα αλλάζουμε όλα;
Tο σύγχρονο ελληνικό δράμα ολοζώντανο σε μια μικρή δήλωση
Tο σύγχρονο ελληνικό δράμα ολοζώντανο σε μια μικρή δήλωση
17/12/2012 - 14:06 / σχόλια (5)
Οπρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος, είχε σήμερα συνάντηση με αντιπροσωπεία της ΚΕΔΕ. Αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης, που έγινε στη Βουλή, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Κάτω από συνθήκες κρίσης, η Τοπική Αυτοδιοίκηση παίζει καταλυτικό ρόλο. Βοηθά να κρατηθεί η συνοχή της τοπικής κοινωνίας. Βοηθάει να παρέχονται στον πολίτη οι βασικές υπηρεσίες του κράτους, γιατί η Τ.Α. είναι τμήμα της πολιτείας. Και χωρίς την Τ.Α. δεν μπορούμε να πετύχουμε καλούς ρυθμούς τοπικής ανάπτυξης, έργα υποδομής, αλλά και δραστηριότητες που δίνουν δουλειά στον κόσμο, όπως είναι η κοινωφελής εργασία και η αυτεπιστασία...»
Είναι αλήθεια ότι «η Τοπική Αυτοδιοίκηση παίζει καταλυτικό ρόλο», όπως είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος μετά τη συνάντησή του με το προεδρείο της ΚΕΔΕ. Πραγματικά «βοηθάει να παρέχονται στον πολίτη οι βασικές υπηρεσίες του κράτους, γιατί η Τ.Α. είναι τμήμα της πολιτείας».
Το ερώτημα, όμως, είναι τι Τ.Α. θέλουμε. Σύγχρονη, που θα προσφέρει υπηρεσίες στον πολίτη, ή συνέχεια του πελατειακού κράτους που υπηρέτησε επί δεκαετίες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και θέλει τους άνεργους να φιλοδωρούνται με κάποια μεροκάματα και να παραμένουν όμηροι του πολιτικού συστήματος με προγράμματα τύπου stage, αυτεπιστασίας κ.ο.κ.
Αναλυτικά. Η παρωχημένη αντίληψη, μέρους του πολιτικού προσωπικού της μεταπολίτευσης, που μας οδήγησε στη χρεοκοπία, εδράζεται στα εξής:
1) Θεωρούσε και θεωρεί το δημόσιο, καθώς και την αυτοδιοίκηση, ως χώρους για την απορρόφηση της ανεργίας.
2) Καθιέρωνε προγράμματα, τότε με πόρους ΚΠΣ και τώρα ΕΣΠΑ, με τα οποία χιλιάδες νέοι άνθρωποι αποκτούσαν από το δημόσιο συμβάσεις τύπου stage και σε αντάλλαγμα αυτό το πολιτικό προσωπικό έπαιρνε χιλιάδες ψήφους.
3) Ξεκινούσε γι’ αυτούς τους χιλιάδες νέους και τις οικογένειές τους αφενός μια παρατεταμένη αιχμαλωσία και αφετέρου, από αυτούς, μια συστηματική πίεση για τη μονιμοποίησή τους, λογικά αναμενόμενη.
4) Αποτέλεσμα αυτής της ρουσφετολογικής λογικής ήταν η εργασιακή διάλυση του δημοσίου και των δήμων, η κατασπατάληση των ευρωπαϊκών πόρων, η πελατειακή εξάρτηση των νέων και τελικά η απώλεια της ευκαιρίας νέοι άνθρωποι να αποκτήσουν σύγχρονες δεξιότητες και μια σοβαρή επαγγελματική προοπτική στον ιδιωτικό τομέα που τους είχε και τους έχει ανάγκη. Από το 2009 ξεκινήσαμε ένα πρόγραμμα αντιστροφής αυτής της καταστροφικής πολιτικής, που οδήγησε τη χώρα στη χρεοκοπία.
Έτσι:
1) Αναλαμβάνοντας το κόστος, τερματίσαμε, τον Νοέμβριο κιόλας του 2009, το απαράδεκτο καθεστώς των stage στο δημόσιο. Χωρίς καμία τρόικα και παρά τα μαζικά συλλαλητήρια σε όλη την Ελλάδα.
2) Θεσπίσαμε, από τον Δεκέμβριο του 2009, την για πρώτη φορά καθολική υπαγωγή πάσης φύσεως προσλήψεων στην αποκλειστική αρμοδιότητα του ΑΣΕΠ –για πρώτη φορά και της Βουλής, της Προεδρίας της Δημοκρατίας και της Εκκλησίας της Ελλάδος–, καθώς και παύσαμε το φαύλο καθεστώς μονιμοποίησης των συμβασιούχων που τώρα, ορίστε, θα ήταν προς απόλυση. (Και τα δύο παρά τη λυσσαλέα αντίδραση της ΝΔ και του ενίαιου τότε Συνασπισμού.)
3) Ουσιαστικά σταμάτησαν οι προσλήψεις με τον κανόνα ένα προς πέντε, ενώ περιορίστηκαν από τις 100.000 σε λιγότερες από 20.000 οι ετήσιες πραγματικές ανάγκες για προσλήψεις εποχικών υπαλλήλων, όταν κάποιοι πολιτικά υπεύθυνοι του γενικού λογιστηρίου του κράτους επιτέλους τους πείσαμε να μάθουν το κόστος που πλήρωναν για τους εποχικούς. Τελικά μειώθηκε ο συνολικός αριθμός των πάσης φύσεως μισθοδοτούμενων από τον κρατικό προϋπολογισμό κατά περίπου 150.000 από τον Οκτώβριο του 2009 μέχρι τον Ιούνιο του 2011. Πότε άλλοτε στη συγχρονη ελληνική ιστορία είχε συμβεί να μειωθεί κι όχι να αυξηθεί ο συγκεκριμένος αριθμός κατά τη διάρκεια μιας κυβερνητικής θητείας; Και τονίζω, με ανάληψη της προσωπικής πολιτικής ευθύνης για όλα αυτά κι όχι πίσω απο τον αναξιοπρεπή και κατά την αντίληψή μου πολιτικά άνανδρο ισχυρισμό του τύπου «τι να κάνω... η τρόικα με υποχρεώνει...»
4) Για πρώτη φορά σπάσαμε τον πελατειακό φαύλο κύκλο και δημιουργήσαμε τις συνθήκες μιας άλλης αντίληψης για το σύγχρονο ρόλο του δημοσίου και της αυτοδιοίκησης, αρνούμενοι πεισματικά μέχρι τον Ιούνιο του 2011 να δρομολογηθούν προγράμματα τύπου αυτεπιστασίας στο δημόσιο και την αυτοδιοίκηση.
5) Όχι μόνο θεσμοθετήσαμε, αλλά και υλοποιήσαμε μια προοδευτική μεταρρύθμιση, τον Καλλικράτη, για τον οποίο μέχρι και η κ. Μέρκελ δήλωσε σε συνάντηση που είχε με τη ΓΣΕΕ ότι «ειναι η μόνη μεταρρύθμιση που ζηλεύω».
Η σύγχρονη ελληνική μικροαστική καταστροφή
Σήμερα που συνεχίζεται η ελληνική μικροαστική καταστροφή πρέπει επιτέλους να αλλάξουμε αντίληψη και υπόδειγμα...
Σήμερα που είναι σε εξέλιξη πρόγραμμα διαθεσιμότητας-κινητικότητας 20.000 αορίστου χρόνου υπαλλήλων...
Σήμερα που έχει ουσιαστικά σταματήσει η λειτουργία των δήμων λόγω των αντιδράσεων για την πολιτική της διαθεσιμότητας...
Σήμερα που είναι θέμα χρόνου να συμπεριληφθούν από την τρόικα όσοι μετέχουν στα συγκεκριμένα προγράμματα στο συνολικό αριθμό νέων προσλήψεων βάση του οποίου θα καθοριστεί ο νέος αριθμός των υπό διαθεσιμότητα και υπό απόλυση...
Σήμερα που είναι θέμα χρόνου να αρχίσουν να πέφτουν βροχή οι τροπολογίες των «κοινωνικά ευαίσθητων» βουλευτών όλων των κομμάτων –ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ– για τη μονιμοποίηση όσων μάλιστα –θα ισχυρίζονται– επελέγησαν από τις καταστάσεις ανεργίας του ΟΑΕΔ που ενέκρινε το ΑΣΕΠ.
Σήμερα που ο αριθμός, αλλά και η απελπισία, των νέων ανέργων συνεχώς αυξάνει και συνεπώς ισοδυναμεί με πολιτική ανηθικότητα το εμπόριο ψεύτικης ελπίδας...
Σήμερα που είναι απολύτως αμφίβολο εάν δημοσιονομικά μπορούν στο ελάχιστο να υπηρετηθούν τέτοιες, έτσι κι αλλιώς, ανορθολογικές πολιτικές...
Σήμερα που ο ιδιωτικός τομέας αναζητά εναγωνίως κάθε μορφής στήριξη για να ξεπεράσει την κρίση...
Σήμερα που βιώνουμε τα δραματικά αποτελέσματα της πελατειακής και κρατικοδίαιτης λογικής που μας οδήγησε στη χρεοκοπία...
Σήμερα λοιπόν... –σε καμία περίπτωση ανεπίγνωστα– ο πρόεδρος του σημερινού Πασόκ δεν διστάζει με τη συγκεκριμένη δήλωση να επαναλαμβάνει τη συνταγή της σύγχρονης ελληνικής μικροαστικής καταστροφής, καθώς και να αμαυρώνει όλες τις προσπάθειες που κάναμε από το 2009 για μια ριζική αναμόρφωση του ελληνικού κράτους. Ένα κράτος που ο ίδιος και όσοι πιστεύουν στην ίδια πολιτική αντίληψη, όπως μεταξύ άλλων ο κ. Σαμαράς και ο κ. Καραμανλής, έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους έως το 2009 για να το χρεοκοπήσουν.
Βέβαια, θα μου πει κανείς, «...κάνεις λάθος, Γιάννη, τώρα δεν είναι όπως παλιά. Τώρα στην Ελλάδα οι πελατειακοί, αναξιοκρατικοί διορισμοί σε θέσεις ευθύνης δεν είναι μονοκομματικοί, αλλά τρικομματικοί. Η λαφυραγώγηση του κράτους είναι πλουραλιστική. Τα θύματα άξιοι τεχνοκράτες σε πολλούς φορείς και ΔΕΚΟ».
Άλλωστε ο ίδιος ο σημερινός πρωθυπουργός δίδαξε πώς στελεχώνεται το κράτος χειραγώγησης των πολιτών και των επιχειρήσεων. Δίδαξε έχοντας προφανώς την έγκριση από τους «συνδαιτυμόνες» πώς γίνεσαι το «μεγάλο αφεντικό» ελέγχοντας την ΕΥΠ, το ΣΔΟΕ και την Εθνική Τράπεζα με υποτακτικούς, προσωπικά ελεγχόμενα, άρα και ευθέως καθοδηγούμενα.
Ο υποθυρεοειδισμός και η άπνοια ύπνου συνυπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις
Ο υποθυρεοειδισμός και η άπνοια ύπνου συνυπάρχουν σε πολλές περιπτώσεις
Άπνοια ύπνου (ή υπνική άπνοια) είναι ο ιατρικός όρος για την κατάσταση όπου ένα άτομο ξυπνά συχνά, λόγω της αδυναμίας στην αναπνοή.Υπάρχουν πολλές ασθένειες ή παθήσεις που μπορεί να το προκαλέσουν αυτό, αλλά η πιο κοινή είναι η παχυσαρκία. Από την άλλη υποθυρεοειδισμός είναι όταν παράγονται ανεπαρκείς ποσότητες θυρεοειδικών ορμονών. Ο υποθυρεοειδισμός προκαλεί πολλά συμπτώματα σε όλο το σώμα συμπεριλαμβανομένης της κούρασης, της αύξησης του σωματικού βάρους και κακό τέντωμα των μυών. Οι δύο πιο κοινές αιτίες υποθυρεοειδισμού είναι η ανεπαρκής ποσότητα ιωδίου στη διατροφή και στον τοκετό. Πολλές γυναίκες αναπτύσσουν αυτή την πάθηση μέσα σε ένα έτος από τον τοκετό.
Όταν η άπνοια ύπνου συμβαίνει συχνά, έχει προφανώς μεγάλη επίδραση στην ικανότητα του ατόμου να λειτουργεί την επόμενη μέρα και μπορεί να οδηγήσει σε σημαντικά ιατρικά προβλήματα, εάν εξακολουθήσει να υφίσταται. Σε πολλές περιπτώσεις, το άτομο δεν γνωρίζει καν ότι αναγκάζεται να ξυπνά εξαιτίας αναπνευστικών προβλημάτων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, η άπνοια ύπνουπροκαλείται από μια δομική απόφραξη της τραχείας, συνήθως από τη γλώσσα.
Η σχέση μεταξύ άπνοιας ύπνου και υποθυρεοειδισμού σχετίζεται με ένα από τα δευτερεύοντα συμπτώματα του υποθυρεοειδισμού, το πρήξιμο της γλώσσας, του στόματος και του λαιμού. Όταν κοιμάται κάποιος ανάσκελα, ο λαιμός και το στόμα ήδη έχουν μειωμένη ικανότητα στο να επιτρέπουν να περνάει αέρας μέσα, αλλά αυτό γίνεται πολύ χειρότερο λόγω της πρησμένης γλώσσας. Είναι εύκολο η γλώσσα να μπλοκάρει τελείως την αναπνοή, η οποία αναγκάζει το σώμα να ξυπνήσει το άτομο. Δυστυχώς, σε πολλά άτομα αυτό δεν είναι αρκετό για να τους αλλάξει θέση, έτσι ώστε γρήγορα να ξανακοιμούνται στην ίδια θέση και η απόφραξη να επαναλαμβάνεται.
Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να προκαλέσει αίσθημα κόπωσης και αδυναμίας των μυών, η οποία επιδεινώνεται όταν το άτομο επίσης δεν κοιμάται σωστά. Ο υποθυρεοειδισμός και η άπνοια ύπνου συνδέονται επίσης επειδή ένα συχνό σύμπτωμα του υποθυρεοειδισμού είναι η ταχεία αύξηση του σωματικού βάρους που οδηγεί σε παχυσαρκία και η παχυσαρκία είναι η κύρια αιτία της άπνοιας του ύπνου, ακόμη και σε άτομα χωρίς υποθυρεοειδισμό. Δεν φαίνεται να υπάρχει καμία σύνδεση μεταξύ των ανθρώπων που βιώνουν άπνοια ύπνου και αργότερα αναπτύσσουν υποθυρεοειδισμό, αλλά φαίνεται ότι η άπνοια ύπνου είναι ένα συχνό σύμπτωμα του υποθυρεοειδισμού.
Επειδή η άπνοια ύπνου είναι συνήθως ένα σύμπτωμα κάποιας διαταραχής ή της παχυσαρκίας, συνήθως δεν αντιμετωπίζεται άμεσα, αντ’ αυτού η θεραπεία στοχεύει στην ανακούφιση της υποκείμενης νόσου.Στην περίπτωση του υποθυρεοειδισμού και της άπνοιας ύπνου, ο υποθυρεοειδισμός αντιμετωπίζεται με διαιτητικές αλλαγές και συμπληρώματα ιωδίου ή με συνταγογράφηση θυροξίνης, η οποία είναι η πιο σημαντική ορμόνη του θυρεοειδούς. Η θεραπεία θυροξίνης μπορεί να είναι δύσκολη λόγω της μοναδικότητας του κάθε ατόμου. Συνήθως διαρκεί μήνες, μερικές φορές και χρόνια για να καθοριστεί η σωστή δοσολογία και σε αυτό το διάστημα τα επίπεδα ενέργειας του ατόμου μπορεί να κυμαίνονται σε μεγάλα επίπεδα.
Η σχέση μεταξύ άπνοιας ύπνου και ο υποθυρεοειδισμού είναι κυρίως ότι ο υποθυρεοειδισμός προκαλεί οίδημα της γλώσσας και του λαιμού, γεγονός που καθιστά πολύ πιο πιθανό να εμποδίζεται η αναπνοή. Ο υποθυρεοειδισμός μπορεί επίσης να προκαλέσει αύξηση του σωματικού βάρους και της παχυσαρκίας, η οποία συχνά συνδέεται με την άπνοια ύπνου. Για αυτό όταν παρουσιάζονται αυτά τα συμπτώματα είναι σημαντικό να συμβουλεύεστε κάποιον ειδικό το συντομότερο δυνατό.
Δεν θέλουν να «σώσουν» τον Βενιζέλο στη ΔΗΜΑΡ
Η επίθεση φιλίας τρόμαξε τον Φώτη Κουβέλη
Η επίθεση φιλίας του Ευαγ. Βενιζέλου (τάχθηκε υπέρ του διαλόγου χωρίς πρoαπαιτούμενα) και τα σχετικά δημοσιεύματα που ήθελαν πιο κοντά ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ φαίνεται πως τρόμαξαν τον Φ. Κουβέλη ο οποίος έσπευσε να πάρει πίσω τη συμμετοχή του κόμματός του στο φόρουμ διαλόγου σχετικά με την ανασύνθεση του χώρου του δημοκρατικού σοσιαλισμού.
Εκείνο που δεν υπολόγιζε ο κ. Κουβέλης είναι η δυσαρέσκεια του Ν. Μπίστη ο οποίος πέρα από το γεγονός ότι ήταν υπεύθυνος της διεύρυνσης είχε ταχθεί και υπέρ του φόρουμ διαλόγου. Μια δυσαρέσκεια που δεν αποκλείεται να οδηγήσει τον κ. Μπίστη εκτός ΔΗΜΑΡ, αλλά αυτό είναι συνδεμένο με τις ευρύτερες εξελίξεις στο χώρο, λένε άνθρωποι που γνωρίζουν καλά πως σκέπτεται ο κ. Μπίστης.
Επί της ουσίας στη ΔΗΜΑΡ γνωρίζουν πολύ καλά τη δύσκολη θέση που βρίσκεται προσωπικά ο κ. Βενιζέλος και σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να γίνουν μέρος του προβλήματος. Άλλωστε εκείνο το βράδυ στο Γκάζι όπου επί της ουσίας αποφασίσθηκε η σύσταση του φόρουμ το «παρών» εκτός του κ. Γ. Μανιάτη από το ΠΑΣΟΚ και του κ. Ν. Μπίστη από τη ΔΗΜΑΡ είχαν δώσει οι Α. Διαμαντόπολου, Γ. Ραγκούσης, και Γ. Φλωρίδης. Στελέχη που πολύ δύσκολα θα καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Βενιζέλο. Ο τελευταίος, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με στελέχη της ΔΗΜΑΡ, το πιο πιθανό είναι πως αναζητεί σανίδα σωτηρίας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λένε στη ΔΗΜΑΡ, να εμφανιζόμαστε ως ουρά ενός ΠΑΣΟΚ το οποίο σήμερα βρίσκεται στην χειρότερή του κατάσταση.
Ωστόσο, ο προβληματισμός στο κόμμα του κ. Κουβέλη παραμένει αφού η συμμετοχή του στην Κυβέρνηση και η φθορά που αυτή συνεπάγεται, αλλά και η αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό του καθιστούν επιτακτική την ανάγκη αναζήτησης του ενδεχομένου να προκύξει κάτι νέο στο χώρο. Σε εκείνο που λένε «ναι» στη ΔΗΜΑΡ είναι σε αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, στη συνέχιση δηλαδή ενός διαλόγου με προσωπικότητες και πολιτικές κινήσεις. Όχι λένε στην κοινή συμμετοχή σε ένα φόρουμ που θα έχει σταθερό χαρακτήρα επικοινωνίας.
Εκείνο που δεν υπολόγιζε ο κ. Κουβέλης είναι η δυσαρέσκεια του Ν. Μπίστη ο οποίος πέρα από το γεγονός ότι ήταν υπεύθυνος της διεύρυνσης είχε ταχθεί και υπέρ του φόρουμ διαλόγου. Μια δυσαρέσκεια που δεν αποκλείεται να οδηγήσει τον κ. Μπίστη εκτός ΔΗΜΑΡ, αλλά αυτό είναι συνδεμένο με τις ευρύτερες εξελίξεις στο χώρο, λένε άνθρωποι που γνωρίζουν καλά πως σκέπτεται ο κ. Μπίστης.
Επί της ουσίας στη ΔΗΜΑΡ γνωρίζουν πολύ καλά τη δύσκολη θέση που βρίσκεται προσωπικά ο κ. Βενιζέλος και σε καμία περίπτωση δεν θέλουν να γίνουν μέρος του προβλήματος. Άλλωστε εκείνο το βράδυ στο Γκάζι όπου επί της ουσίας αποφασίσθηκε η σύσταση του φόρουμ το «παρών» εκτός του κ. Γ. Μανιάτη από το ΠΑΣΟΚ και του κ. Ν. Μπίστη από τη ΔΗΜΑΡ είχαν δώσει οι Α. Διαμαντόπολου, Γ. Ραγκούσης, και Γ. Φλωρίδης. Στελέχη που πολύ δύσκολα θα καθόταν στο ίδιο τραπέζι με τον κ. Βενιζέλο. Ο τελευταίος, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις με στελέχη της ΔΗΜΑΡ, το πιο πιθανό είναι πως αναζητεί σανίδα σωτηρίας. Δεν υπάρχει κανένας λόγος, λένε στη ΔΗΜΑΡ, να εμφανιζόμαστε ως ουρά ενός ΠΑΣΟΚ το οποίο σήμερα βρίσκεται στην χειρότερή του κατάσταση.
Ωστόσο, ο προβληματισμός στο κόμμα του κ. Κουβέλη παραμένει αφού η συμμετοχή του στην Κυβέρνηση και η φθορά που αυτή συνεπάγεται, αλλά και η αριστερή αντιπολίτευση στο εσωτερικό του καθιστούν επιτακτική την ανάγκη αναζήτησης του ενδεχομένου να προκύξει κάτι νέο στο χώρο. Σε εκείνο που λένε «ναι» στη ΔΗΜΑΡ είναι σε αυτό ακριβώς το ενδεχόμενο, στη συνέχιση δηλαδή ενός διαλόγου με προσωπικότητες και πολιτικές κινήσεις. Όχι λένε στην κοινή συμμετοχή σε ένα φόρουμ που θα έχει σταθερό χαρακτήρα επικοινωνίας.
Όχι άλλη λιτότητα λέει το ΔΝΤ στην Ιρλανδία
Όχι άλλη λιτότητα λέει το ΔΝΤ στην Ιρλανδία: Το Δουβλίνο έχει επιτύχει έως τώρα όλους τους στόχους του προγράμματος σταθεροποίησης που συμφώνησε με την τρόικα πριν από δύο χρόνια
CHUTE DE TENSION: QUELLES CAUSES ET COMMENT RÉAGIR?
CHUTE DE TENSION: QUELLES CAUSES ET COMMENT RÉAGIR?
Vous venez de vous lever ou d’apprendre une nouvelle étonnante et soudain... vous vous sentez faible, voire au bord de l’évanouissement?
Il s’agit sans doute d’une chute de tension: un phénomène fréquent et souvent bénin que l’on peut limiter en adoptant quelques bonnes habitudes.
- Qu’est-ce qu’une chute de tension?
- Quels sont les facteurs de risque des chutes de tension ?
- Qu'est-ce qui peut déclencher une chute de tension?
- Que faire contre les chutes de tension?
Qu’est-ce qu’une chute de tension?
La chute de tension correspond à une baisse soudaine de la pression exercée par le sang sur les parois des artères, entraînant différents symptômes: étourdissement, vision brouillée, nausées, accélération du rythme cardiaque...
Les causes de la chute de tension sont complexes, la pression artérielle étant régulée par de nombreux mécanismes qui mettent en jeu le cœur, mais aussi les vaisseaux sanguins et le système nerveux.
Les chutes de tension sont davantage la conséquence d’une tension«labile», caractérisée par des variations fréquentes et très marquées (tension très haute ou très basse).
Quels sont les facteurs de risque des chutes de tension ?
- Les chutes de tension sont particulièrement fréquentes chez lespersonnes âgées, les personnes souffrant de varices et les femmes enceintes.
- Par ailleurs, de nombreux médicaments (diurétiques, vasodilatateurs, antihypertenseurs, anxiolytiques, antidépresseurs...) peuvent favoriser les chutes de tension.
- La déshydratation est également un facteur de risque important: gare aux magasins surchauffés et aux périodes de canicule!
CHUTE DE TENSION: QUELLES CAUSES ET COMMENT RÉAGIR?
Qu'est-ce qui peut déclencher une chute de tension?
Les chutes de tension apparaissent souvent au moment d’un changement de position, le plus souvent lors du passage de la position couchée à la position debout. On parle alors d’hypotension orthostatique.
La chute de tension peut également être déclenchée par une forte émotion. Une voiture surgit du coin de la rue alors que vous vous apprêtiez à traverser? Vous tombez soudain sur un ami que vous n’aviez plus vu depuis vingt ans? Il se peut que votre tension chute brutalement sous l’effet de l’émotion.
Que faire contre les chutes de tension?
- Si vous êtes sujet(te) à l’hypotension orthostatique, veillez à vous lever progressivement en passant d’abord par la position assise avant de vous mettre debout.
- Lors d’une chute de tension, veillez toujours à vous asseoir ou, mieux, à vous allonger pour éviter de tomber.
- Après une chute de tension, la position couchée, avec les jambes légèrement surélevées, permettra de favoriser le retour veineux.
- Le petit remontant? Une mauvaise idée! Par son effet vasodilatateur, l’alcool ne fera qu’empirer la situation.
- Au quotidien, veillez à boire de l’eau suffisamment pour éviter la déshydratation. Si vous êtes hypotendu(e) choisissez une eau riche en sodium (sel), qui aide à retenir l’eau dans les artères et donc à faire remonter la pression artérielle.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)