Στην Ιρλανδία, την Ισλανδία κ.λ.π χρεοκόπησαν οι τράπεζες γιατί είχαν αναλάβει μεγαλύτερα ρίσκα από αυτά που μπορούσαν να καλύψουν και να εγγυηθούν με τα κεφάλαια που διέθεταν... Προκειμένου να μην χρεοκοπήσουν οι τράπεζες και καταρρεύσει το τραπεζικό σύστημα, τα κράτη χρηματοδότησαν τις τράπεζες με κεφάλαια τα οποία δανείστηκαν και έτσι προκλήθηκε κρίση δημοσίου χρέους με αποτέλεσμα να χρεοκοπήσουν τα κράτη.
Στην Ελλάδα, αντίθετα με ό,τι συνέβη αλλού, χρεοκόπησε το κράτος γιατί μόνιμα ο προϋπολογισμός ήταν ελλειμματικός. Γιατί δηλ. το ελληνικό κράτος ξόδευε περισσότερα απ’ όσα εισέπραττε. Το 70% των δαπανών του ελληνικού δημοσίου αφορά σε μισθούς και συντάξεις... Για μια ενδιαφέρουσα προσέγγιση, βλέπε: Δαπάνες και χρέος...
Έχουμε αναφερθεί συχνά από αυτή τη στήλη πως η λύση του ελληνικού προβλήματος περνάει πρώτα από τη λύση των δυο εξισώσεων. Της εξίσωσης 75 δισ. ευρώ έξοδα και 50 δισ. ευρώ έσοδα. Από 25 δισ. του ελλείμματος αυτού τα 10 περίπου είναι πρωτογενές, δηλ. προκύπτει χωρίς να λαμβάνονται υπόψη τόκοι και χρεολύσια.
Η δεύτερη εξίσωση έχει να κάνει με την εξίσωση 44 δισ. εισαγωγές και 16 δισ. εξαγωγές στο εμπορικό ισοζύγιο της χώρας...
Αν δεν λυθούν αυτές οι δυο εξισώσεις με ικανοποιητικό τρόπο, δεν υπάρχει βιώσιμη λύση για το ελληνικό πρόβλημα.
Εκτός από τα δυο αυτά τρέχοντα προβλήματα, η Ελλάδα έχει και ένα τρίτο, το υψηλό δημόσιο χρέος που με τα 350 δισ. ευρώ που έχει φτάσει, υπολογίζεται κοντά στο 150% του ΑΕΠ. Η σωστή διατύπωση είναι πως το συνεχόμενο για χρόνια δημοσιονομικό έλλειμμα άθροισε το χρέος των 350 δισ. ευρώ.
Υπάρχουν αρκετοί που υποστηρίζουν πως το πρόβλημα θα μπορούσε να λυθεί με μια αναδιάρθρωση του χρέους διεθνώς. Μια τέτοια συνθήκη είναι πιθανή τα επόμενα χρόνια γιατί οι περισσότερες ανεπτυγμένες οικονομίες αντιμετωπίζουν προβλήματα υψηλού κρατικού και ιδιωτικού χρέους.
Επιπλέον μια αναδιάρθρωση είναι πιθανή προσεχώς στα πλαίσια της ευρωζώνης που με τα μνημόνια επί της ουσίας αναλαμβάνει στα χέρια της το ελληνικό χρέος από τα χέρια ιδιωτών που βρίσκεται σήμερα.
Το ελληνικό χρέος σε αυτά τα μεγέθη δεν είναι βιώσιμα εξυπηρετήσιμο και το πιο πιθανό είναι να γίνει Κάποιας μορφής αναδιάρθρωση. Στο πότε θα γίνει εντοπίζονται οι διάφορες στην ευρωζώνη αυτή τη στιγμή, με τη Γερμανία να θέλει να γίνει τώρα προκειμένου να μην επωμιστούν οι φορολογούμενοί της το κόστος οποιουδήποτε «κουρέματος».
Αν γίνει το «κούρεμα» τώρα ή αργότερα θα μπορέσει π.χ. το δημοσιονομικό έλλειμμα των 25 περίπου δισ. ευρώ, να μειωθεί κατά 5 ή 15 δισ. ευρώ... αλλά θα συνεχίσει να υπάρχει έλλειμμα, καθώς το πρωτογενές θα μείνει απείραχτο και όσο μεγάλη αναδιάρθρωση και να υπάρξει, αποκλείεται να μηδενιστεί το χρέος...
Όσοι λοιπόν υποστηρίζουν δημοσίως ότι η λύση του προβλήματος εντοπίζεται αποκλειστικά στην αναδιάρθρωση, εθελοτυφλούν ή απλά δημαγωγούν υποσχόμενοι στους πολίτες μαγικές λύσεις που δεν θα θίξουν τα αδίκως ή δικαίως κεκτημένα του βιοτικού επιπέδου του καθενός μας.
Όσο και να «χαϊδεύουν» τα αυτιά των αγανακτισμένων τους οποίους κάποιοι βλέπουν σαν «πελάτες», αν δεν λυθούν οι παραπάνω εξισώσεις δεν υπάρχει έξοδος της Ελλάδας από τη χρεοκοπία. Για να υπάρξει έξοδος θα πρέπει να έξοδα του κράτους να πέσουν χαμηλότερα από τα έσοδα. Είναι απλό!
Η λύση λοιπόν, είναι μείωση του κράτους που σημαίνει μείωση των δαπανών για μισθούς, ενοίκια, σπάταλες και άλλα λειτουργικά έξοδα και παράλληλα αναδόμηση του κράτους που θα μείνει για να παρέχει υπηρεσίες στους πολίτες καλύτερης ποιότητας με μικρότερο κόστος. Η λύση είναι μεταφορά θέσεων εργασίας από τον δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα και ιδίως σε θέσεις παραγωγικές και διεθνώς ανταγωνιστικές.
Στάση πληρωμών
Παρεπιδημούν και Κάποιες ακραίες απόψεις πως με μια στάση πληρωμών των χρεών και των τόκων από τη χώρα, αυτόματα θα λύνονταν όλα τα προβλήματα. Αυτό είναι μπαρούφα ολκής. Κατ’ αρχάς και τυπικά μια στάση πληρωμών δεν θα μείωνε το πρωτογενές έλλειμμα. Αν δεν πληρώναμε δηλ. τόκους και χρεολύσια, πάλι δεν θα μας έφταναν τα έσοδα να καλυφθούν τα έξοδα του δημοσίου.
Μια στάση πληρωμών, όμως, θα είχε σαν συνέπεια την επ’ αόριστον «καραντίνα» της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Δηλ. για πολλά χρόνια δεν θα μας δάνειζε κανένας. Άρα, θα έπρεπε να ισοσκελίζουμε αυτόματα στον προϋπολογισμό τα έξοδα με βάση τα έσοδα.
Ο ισοσκελισμός αυτός δυστυχώς δεν θα γινόταν από τα 75 στα 50 δισ. ευρώ. Αν η χώρα έκανε στάση πληρωμών ή μονομερή αναδιάρθρωση, η ΕΚΤ δεν θα δεχόταν να δίνει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες, περίπου 90 δισ. ευρώ αυτή τη στιγμή, με αντάλλαγμα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία δεν δέχεται κάνεις άλλος. Αυτό σημαίνει πως η χώρα θα είχε σαν έσοδο μόνο τα 16 δισ. των εξαγωγών και τις τουριστικές εισροές που είναι λίγο πάνω από 10 δισ. ευρώ το χρόνο.
Κατά συνέπεια τα 44 δισ. ευρώ των εισαγωγών θα πρέπει να προσαρμοστούν αυτόματα στο μισό της αξίας τους. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτό για τρόφιμα, καύσιμα, φάρμακα. Αυτός είναι ο λόγος που μιλάμε για αλβανοποίηση και επιστροφή στη δεκαετία του ΄50-΄60 αν αυτό συνοδευόταν και με επιστροφή στη δραχμή.
Αν σήμερα όμως έχουμε 50 δισ. ευρώ έσοδα από ένα ΑΕΠ 240 δισ. ευρώ, ποιο θα ήταν το ΑΕΠ, μετά από μια προσαρμογή σαν την παραπάνω των εισαγωγών κατά στο μισό τους; Από λογιστική άποψη όχι στο μισό, αλλά αν λάβουμε υπόψη τον ψυχολογικό αντίκτυπο του πανικού ίσως και μεγαλύτερη...
Θα είχαμε λοιπόν δραστική μείωση του ΑΕΠ και εν συνέχεια και των κρατικών εσόδων...
Υπό τις συνθήκες αυτές πάλι θα έπρεπε να μειώσουμε το κράτος και τις δαπάνες του και μάλιστα με τρόπο πιο γρήγορο και βίαιο. Οι αλλαγές θα έμοιαζαν να γίνονται σαν σε συνθήκες πραγματικού πολέμου.
Το συμπέρασμα είναι πως ακόμη και χωρίς μνημόνιο ή μεσοπρόθεσμο θα πρέπει να κόψουμε κράτος και να πουλήσουμε περιουσιακά στοιχεία μέχρι να ορθοποδήσουμε σαν οικονομία. Όσοι υπόσχονται μαγικές λύσεις και λαγούς με πετραχήλια ή εθελοτυφλούν ή δημαγωγούν...
2) Κρίσιμες στιγμές ίσον κρίσιμες ευκαιρίες...
Στάση αναμονής συνεχίζει να τηρεί η αγορά ενόψει των εξελίξεων τόσο στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό, όσο και στις εξελίξεις που αφορούν την αντιμετώπιση του ελληνικού προβλήματος από την ευρωζώνη.
Περνάμε κρίσιμες στιγμές και αυτό είναι καλό για τις χρηματιστηριακές αγορές καθώς οι κίνδυνοι είναι υπολογισμένοι στις αποτιμήσεις. Οι καταστροφές στις αγορές συντελούνται σε περιόδους που όλοι είναι βέβαιοι για το καλύτερο...
3) Γιατί μας περιμένουν συντάξεις των 300-400 ευρώ...
Kε Στούπα...
...παρακολουθώ την αρθρογραφία σας στο Capital.gr. Έτσι μπορώ να πώ ότι αρκετές απο τις επισημάνσεις-προτάσεις σας είναι πολύ στοχευμένες και δημιουργικές. Άλλωστε πολλές απο αυτές αναγράφοντο στο παρελθόν και στον εντυπο τύπο αλλα απλούστατα δεν ελαμβάνοντο υπόψη, είτε διότι δεν εδίνετο από τον γράφοντα η ανάλογη ιδιαιτερότητα είτε ο “εικονικός ευδαιμονισμός” που επικρατούσε στην κοινωνία δεν άφηνε περιθώρια για πιο βαθειές σκέψεις και προβληματισμούς.
Oμως σε ένα πρόσφατο άρθρο σας, αναφερόμενος στο μέλλον των συντάξεων (βέβαια δεν διευκρινίζετε αν πρόκειται για τις του δημοσίου ή του ιδιωτικού τομέα), δεν φαίνεται να έχετε λάβει ακριβή πληροφόρηση τουλάχιστον όσον αφορά τις “απίθανες” εισφορές στον ιδιωτικό τομέα και κυρίως το IKA!!!
Eίμαι σίγουρος ότι θα αλλάζατε ενα μέρος αυτών των σχολίων σας διότι όπως σας απάντησα και στο άρθρο σας, “... αν κάποιος πληρώνει 1000€/μήνα ΙΚΑ, μαζί με τον εργοδότη x 14μήνες (!!!), και περίπου 1.360€/μήνα φόρο
εισοδήματος x 14μήνες μέχρι περίπου τα 15 τελευταία χρόνια, τότε με απλή μεθοδο των τριών - και μετά από πάροδο 40 ετών εγασίας - θα διαπιστώσετε ότι η σύνταξη που λαμβάνει σήμερα είναι αρκετά υποδεέστερη κάποιων άλλων συντάξεων που δεν έχουν πληρώσει είτε εισφορά είτε φορο, ούτε το 10% αυτών που σας προανέφερα!!!
Ευχαριστώ για την φιλοξενία, και αν θέλετε και έχετε χρόνο μια απάντησή σας θα είναι καλοδεχούμενη
Ιωάννης ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ
Σύμβουλος Επιχειρήσεων και Πληροφορικής
Απάντηση: Η αναφορά που έχω κάνει στις συντάξεις, τόσο του ιδιωτικού όσο και του δημόσιου τομέα, είναι πως όλες θα μειωθούν δραστικά στο άμεσο μέλλον. Το σκεπτικό μου ξεκινά από τον υπολογισμό του ποσού που θα μπορούσαν αυτές να καταλαμβάνουν σε ένα μελλοντικό κρατικό προϋπολογισμό. Με τρία ή τέσσερα εκατ. αργότερα συνταξιούχους και, με επιδεινούμενο ρυθμό λόγω δημογραφικού προβλήματος, ελλειμματικά ταμεία που κατέχουν μόνο ομόλογα ενός χρεοκοπημένου κράτους, φοβάμαι πως σύντομα το κράτος θα αναγκαστεί να παραδεχτεί πως για συντάξεις δεν μπορώ να πληρώνω πάνω από 15 δισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει με απλά λόγια 5.000 ευρώ έκαστος το χρόνο. Όπερ, 416 ευρώ το μήνα. Κατά τα λοιπά συμφωνώ πως σήμερα εργοδότες και εργαζόμενοι πληρώνουν πάρα πολλά για πολύ λίγα... όπως επίσης πως το νεοελληνικό κρατικό μόρφωμα έχει δημιουργηθεί για να απομυζά εργαζόμενους και επιχειρηματίες.
Πηγή:www.capital.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.