Τα ξανασκεφτόμουν όλα αυτά προ ημερών, όταν φεύγοντας από τη δουλειά πέρασα από τα πέριξ μιας εκκλησίας, όπου ετοιμαζόταν η γνωστή εμποροπανήγυρις του δρόμου εν όψει Κωνσταντίνου και Ελένης. Και τι είδα κι έπαθα την πλάκα μου; Με εξαίρεση μια γιαγιά, που έμοιαζε αρκούντως Ελληνίδα, όλοι, μα όλοι, οι πωλητές που ετοίμαζαν τα σκατολοΐδια τους πίσω από τους πάγκους ήταν ξένοι: μαύροι, Μπανγκλαντεσιανοί, Κινέζοι, Αλβανοί... Πάει, λοιπόν, ακόμη κι αυτό το τόσο παραδοσιακό εργασιακό μετερίζι; Πέρασε στη μαύρη εργασία και γίνηκε ντροπής πράμα για τον Νεοέλληνα; Μετά την αγροτική παραγωγή, δηλαδή, που εκχωρήθηκε εδώ και χρόνια στους μεσαιωνικά εργαζόμενους Πακιστανούς, ήρθε τώρα κι η σειρά των πανηγυριών; Ε, είμαστε για τα πανηγύρια!

Σ’ αυτήν εδώ τη χώρα κανείς δεν θέλει πια να κάνει τις βασικές δουλειές. Όλοι θαρρούμε πως είμαστε πλασμένοι για τα άλλα, τα μεγάλα. Κι όπως έγραφε κι ο Γιάννης Ξανθούλης προ ημερών, όλο και περισσότεροι νέοι θέλουν να πιάσουν την καλή και να γίνουν τραγουδισταράδες μέσω της τιβί… Και μεταξύ μας, κρίση, ξεκρίση, για να αλλάξει αυτή η νοοτροπία, θέλει δουλειά πολλή...