Τετάρτη 29 Φεβρουαρίου 2012
Στο δικαστήριο 42 γιαγιάδες για παράνομη χαρτοπαιξία
29.02.2012
19:49
0
4
Share
-A+A
Στις 10 Μαρτίου καλούνται να παρουσιαστούν στο Δικαστήριο Λεμεσσού, 42 γιαγιάδες οι οποίες κατηγορούνται για παράνομη χαρτοπαιξία, από το 2009. Στην αρχή οι κατηγορούμενες ήταν 44, αλλά οι δύο... πέθαναν.
Το 2009, σε έφοδο αστυνομικών σε οικία συνελήφθησαν 44 ηλικιωμένες γυναίκες που απολάμβαναν το ποκεριζέ τους. Η πλειονότητα των γυναικών ήταν μεταξύ 70 και 96 χρόνων.
Στις 42 εξ αυτών επιδόθηκαν κλήσεις για το δικαστήριο, αφού στο διάστημα από τη σύλληψη έως την εκδίκαση της υπόθεσης, δύο κυρίες απεβίωσαν.
Η μεγαλύτερη σε ηλικία σήμερα, η 98χρονη κ. Ευτυχία, δήλωσε στον κυπριακό ραδιοσταθμό «Κανάλι 6» πως το χαρτοπαίγνιο ήταν η μόνη χαρά και απόλαυση για τις ηλικιωμένες γυναίκες και ότι αδίκως εκείνη κι η παρέα της κατηγορήθηκαν πως περιέπεσαν σε αδίκημα.
Η γυναίκα ανέφερε πως δεν σκοπεύει, ούτε είναι σε θέση να παρουσιαστεί στο δικαστήριο. «Ας με καταδικάσουν κι ας με φυλακίσουν» ανέφερε.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος αστυνομία γιαγιάδες Δικαστήριο Λεμεσσού ηλικιωμένες γυναίκες παράνομη χαρτοπαιξία
19:49
0
4
Share
-A+A
Στις 10 Μαρτίου καλούνται να παρουσιαστούν στο Δικαστήριο Λεμεσσού, 42 γιαγιάδες οι οποίες κατηγορούνται για παράνομη χαρτοπαιξία, από το 2009. Στην αρχή οι κατηγορούμενες ήταν 44, αλλά οι δύο... πέθαναν.
Το 2009, σε έφοδο αστυνομικών σε οικία συνελήφθησαν 44 ηλικιωμένες γυναίκες που απολάμβαναν το ποκεριζέ τους. Η πλειονότητα των γυναικών ήταν μεταξύ 70 και 96 χρόνων.
Στις 42 εξ αυτών επιδόθηκαν κλήσεις για το δικαστήριο, αφού στο διάστημα από τη σύλληψη έως την εκδίκαση της υπόθεσης, δύο κυρίες απεβίωσαν.
Η μεγαλύτερη σε ηλικία σήμερα, η 98χρονη κ. Ευτυχία, δήλωσε στον κυπριακό ραδιοσταθμό «Κανάλι 6» πως το χαρτοπαίγνιο ήταν η μόνη χαρά και απόλαυση για τις ηλικιωμένες γυναίκες και ότι αδίκως εκείνη κι η παρέα της κατηγορήθηκαν πως περιέπεσαν σε αδίκημα.
Η γυναίκα ανέφερε πως δεν σκοπεύει, ούτε είναι σε θέση να παρουσιαστεί στο δικαστήριο. «Ας με καταδικάσουν κι ας με φυλακίσουν» ανέφερε.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος αστυνομία γιαγιάδες Δικαστήριο Λεμεσσού ηλικιωμένες γυναίκες παράνομη χαρτοπαιξία
Στο δικαστήριο 42 γιαγιάδες για παράνομη χαρτοπαιξία
29.02.2012
19:49
0
4
Share
-A+A
Στις 10 Μαρτίου καλούνται να παρουσιαστούν στο Δικαστήριο Λεμεσσού, 42 γιαγιάδες οι οποίες κατηγορούνται για παράνομη χαρτοπαιξία, από το 2009. Στην αρχή οι κατηγορούμενες ήταν 44, αλλά οι δύο... πέθαναν.
Το 2009, σε έφοδο αστυνομικών σε οικία συνελήφθησαν 44 ηλικιωμένες γυναίκες που απολάμβαναν το ποκεριζέ τους. Η πλειονότητα των γυναικών ήταν μεταξύ 70 και 96 χρόνων.
Στις 42 εξ αυτών επιδόθηκαν κλήσεις για το δικαστήριο, αφού στο διάστημα από τη σύλληψη έως την εκδίκαση της υπόθεσης, δύο κυρίες απεβίωσαν.
Η μεγαλύτερη σε ηλικία σήμερα, η 98χρονη κ. Ευτυχία, δήλωσε στον κυπριακό ραδιοσταθμό «Κανάλι 6» πως το χαρτοπαίγνιο ήταν η μόνη χαρά και απόλαυση για τις ηλικιωμένες γυναίκες και ότι αδίκως εκείνη κι η παρέα της κατηγορήθηκαν πως περιέπεσαν σε αδίκημα.
Η γυναίκα ανέφερε πως δεν σκοπεύει, ούτε είναι σε θέση να παρουσιαστεί στο δικαστήριο. «Ας με καταδικάσουν κι ας με φυλακίσουν» ανέφερε.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος αστυνομία γιαγιάδες Δικαστήριο Λεμεσσού ηλικιωμένες γυναίκες παράνομη χαρτοπαιξία
19:49
0
4
Share
-A+A
Στις 10 Μαρτίου καλούνται να παρουσιαστούν στο Δικαστήριο Λεμεσσού, 42 γιαγιάδες οι οποίες κατηγορούνται για παράνομη χαρτοπαιξία, από το 2009. Στην αρχή οι κατηγορούμενες ήταν 44, αλλά οι δύο... πέθαναν.
Το 2009, σε έφοδο αστυνομικών σε οικία συνελήφθησαν 44 ηλικιωμένες γυναίκες που απολάμβαναν το ποκεριζέ τους. Η πλειονότητα των γυναικών ήταν μεταξύ 70 και 96 χρόνων.
Στις 42 εξ αυτών επιδόθηκαν κλήσεις για το δικαστήριο, αφού στο διάστημα από τη σύλληψη έως την εκδίκαση της υπόθεσης, δύο κυρίες απεβίωσαν.
Η μεγαλύτερη σε ηλικία σήμερα, η 98χρονη κ. Ευτυχία, δήλωσε στον κυπριακό ραδιοσταθμό «Κανάλι 6» πως το χαρτοπαίγνιο ήταν η μόνη χαρά και απόλαυση για τις ηλικιωμένες γυναίκες και ότι αδίκως εκείνη κι η παρέα της κατηγορήθηκαν πως περιέπεσαν σε αδίκημα.
Η γυναίκα ανέφερε πως δεν σκοπεύει, ούτε είναι σε θέση να παρουσιαστεί στο δικαστήριο. «Ας με καταδικάσουν κι ας με φυλακίσουν» ανέφερε.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος αστυνομία γιαγιάδες Δικαστήριο Λεμεσσού ηλικιωμένες γυναίκες παράνομη χαρτοπαιξία
Συντελεστές αδικίας στη φορολόγηση Tου Πασχου Μανδραβελη
«Την αυτοτελή φορολόγηση των εισοδημάτων από ενοίκια με συντελεστή 20% εξετάζει» κοινή επιτροπή αποτελούμενη από στελέχη του υπουργείου Οικονομικών, της Ν.Δ. και του ΛΑΟΣ. Ετσι, θα έχουμε φορολογικό συντελεστή για τα εισοδήματα από μερίσματα 25%, από τόκους καταθέσεων 10%, από ενοίκια 20% και από την εργασία μέχρι 45%. Και να σκεφθεί κανείς ότι σκοπός αυτής της επιτροπής είναι η... απλοποίηση του φορολογικού συστήματος.
Ενα μεγάλο καλό έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Επιχείρησε να κάνει πράξη τη φορολογική δικαιοσύνη. Ενοποίησε όλα τα εισοδήματα σε μία κλίμακα, ώστε να φορολογούνται οι πολίτες όπως ακριβώς λέει το Σύνταγμα: «Οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Δεν λέει πουθενά ότι συνεισφέρουν αναλόγως της πηγής των εισοδημάτων τους.
Τώρα, κοινή συναινέσει των τριών κομμάτων, το πολιτικό σύστημα άρχισε να μοιράζει δωράκια σε ομάδες πληθυσμού, και δη στους εύπορους. Ετσι, ένας εργαζόμενος που κερδίζει 100.000 τον χρόνο θα πληρώσει φόρο 40.000 περίπου ευρώ, ενώ κάποιος που εισπράττει ενοίκια 100.000 ευρώ ετησίως θα πληρώσει φόρο 20.000 ευρώ. Ωραία κίνητρα για δουλειά: η εργασία που φέρνει ανάπτυξη θα επιβαρύνεται διπλά από τις αποδόσεις των νεκρών επενδύσεων σε ντουβάρια.
Αν δείχνει κάτι και η πρόταση της επιτροπής είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν μαθαίνει. Επιχειρεί και πάλι να ικανοποιεί πελατειακές ομάδες σε βάρος της προκοπής του τόπου. Φορτώνουν το φορολογικό σύστημα με επιπλέον συντελεστές -και τη συνακόλουθη γραφειοκρατία- προς άγραν ψήφων. Δεν προτείνουν να επιδοτηθεί φορολογικά η δημιουργία νέου πλούτου, αλλά η εκμετάλλευση του παλιού. Διογκώνουν τις ανισότητες πριμοδοτώντας τους ανενεργούς εισοδηματίες σε βάρος εκείνων που παράγουν. Κατά παράβαση του Συντάγματος διακρίνουν τους Ελληνες πολίτες σε εργαζομένους (που φορολογούνται πολύ) και σε εισοδηματίες (που φορολογούνται λίγο). Ενδιαφέρουσα άποψη κοινωνικής δικαιοσύνης...
Και ποιος αντιπολιτεύεται αυτά τα καραμπινάτα ρουσφέτια υπέρ κάποιων πληθυσμιακών ομάδων; Πλην της «Δράσης», που εξέδωσε μια σκληρή ανακοίνωση, ουδείς. Η Αριστερά δεν έχει χρόνο· αντιμάχεται την πραγματικότητα, αντί να ζητεί τον καλύτερο ισομερισμό των βαρών που αναγκαστικά επιφέρει η κρίση. Δεν υπερασπίζεται τους εργαζομένους από τα υψηλά (σε σχέση με τους εισοδηματίες) φορολογικά βάρη, προσπαθεί απλώς να ικανοποιήσει τα ιδεολογικά της γινάτια. Ενδιαφέρουσα άποψη αριστερής πολιτικής...
Από το υπουργείο Οικονομικών αφήνουν να διαρρεύσει ότι η πρόταση για αυτοτελή φορολόγηση των ενοικίων είναι πρόταση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Απίθανο μοιάζει, διότι για όλα τα άλλα το ΔΝΤ προτείνει ενιαίους φορολογικούς συντελεστές. ΄Η δεν καταλαβαίνουν ή η διαρροή είναι μια από τις επικοινωνιακές μαϊμουδιές στις οποίες διακρίνεται ο κ. Βενιζέλος.
Ανεξαρτήτως όμως του φωστήρα που εμπνεύσθηκε την πρόταση, υπάρχει ένα θεμελιώδες ζήτημα πολιτικής κατεύθυνσης: η κρίση δεν πρέπει να αναπαραγάγει το παλιό σύστημα της προνομιακής μεταχείρισης κάποιων ομάδων από το κράτος. Ούτε να αποτελέσει πρόσχημα για ανακατανομή του πλούτου.
Ενα μεγάλο καλό έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου. Επιχείρησε να κάνει πράξη τη φορολογική δικαιοσύνη. Ενοποίησε όλα τα εισοδήματα σε μία κλίμακα, ώστε να φορολογούνται οι πολίτες όπως ακριβώς λέει το Σύνταγμα: «Οι Ελληνες πολίτες συνεισφέρουν χωρίς διακρίσεις στα δημόσια βάρη, ανάλογα με τις δυνάμεις τους». Δεν λέει πουθενά ότι συνεισφέρουν αναλόγως της πηγής των εισοδημάτων τους.
Τώρα, κοινή συναινέσει των τριών κομμάτων, το πολιτικό σύστημα άρχισε να μοιράζει δωράκια σε ομάδες πληθυσμού, και δη στους εύπορους. Ετσι, ένας εργαζόμενος που κερδίζει 100.000 τον χρόνο θα πληρώσει φόρο 40.000 περίπου ευρώ, ενώ κάποιος που εισπράττει ενοίκια 100.000 ευρώ ετησίως θα πληρώσει φόρο 20.000 ευρώ. Ωραία κίνητρα για δουλειά: η εργασία που φέρνει ανάπτυξη θα επιβαρύνεται διπλά από τις αποδόσεις των νεκρών επενδύσεων σε ντουβάρια.
Αν δείχνει κάτι και η πρόταση της επιτροπής είναι ότι το πολιτικό σύστημα δεν μαθαίνει. Επιχειρεί και πάλι να ικανοποιεί πελατειακές ομάδες σε βάρος της προκοπής του τόπου. Φορτώνουν το φορολογικό σύστημα με επιπλέον συντελεστές -και τη συνακόλουθη γραφειοκρατία- προς άγραν ψήφων. Δεν προτείνουν να επιδοτηθεί φορολογικά η δημιουργία νέου πλούτου, αλλά η εκμετάλλευση του παλιού. Διογκώνουν τις ανισότητες πριμοδοτώντας τους ανενεργούς εισοδηματίες σε βάρος εκείνων που παράγουν. Κατά παράβαση του Συντάγματος διακρίνουν τους Ελληνες πολίτες σε εργαζομένους (που φορολογούνται πολύ) και σε εισοδηματίες (που φορολογούνται λίγο). Ενδιαφέρουσα άποψη κοινωνικής δικαιοσύνης...
Και ποιος αντιπολιτεύεται αυτά τα καραμπινάτα ρουσφέτια υπέρ κάποιων πληθυσμιακών ομάδων; Πλην της «Δράσης», που εξέδωσε μια σκληρή ανακοίνωση, ουδείς. Η Αριστερά δεν έχει χρόνο· αντιμάχεται την πραγματικότητα, αντί να ζητεί τον καλύτερο ισομερισμό των βαρών που αναγκαστικά επιφέρει η κρίση. Δεν υπερασπίζεται τους εργαζομένους από τα υψηλά (σε σχέση με τους εισοδηματίες) φορολογικά βάρη, προσπαθεί απλώς να ικανοποιήσει τα ιδεολογικά της γινάτια. Ενδιαφέρουσα άποψη αριστερής πολιτικής...
Από το υπουργείο Οικονομικών αφήνουν να διαρρεύσει ότι η πρόταση για αυτοτελή φορολόγηση των ενοικίων είναι πρόταση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Απίθανο μοιάζει, διότι για όλα τα άλλα το ΔΝΤ προτείνει ενιαίους φορολογικούς συντελεστές. ΄Η δεν καταλαβαίνουν ή η διαρροή είναι μια από τις επικοινωνιακές μαϊμουδιές στις οποίες διακρίνεται ο κ. Βενιζέλος.
Ανεξαρτήτως όμως του φωστήρα που εμπνεύσθηκε την πρόταση, υπάρχει ένα θεμελιώδες ζήτημα πολιτικής κατεύθυνσης: η κρίση δεν πρέπει να αναπαραγάγει το παλιό σύστημα της προνομιακής μεταχείρισης κάποιων ομάδων από το κράτος. Ούτε να αποτελέσει πρόσχημα για ανακατανομή του πλούτου.
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ: Η CASA BIANCA της Θεσσαλονίκης
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ: Η CASA BIANCA της Θεσσαλονίκης: Ένα κτίσμα στην Ανατολική Θεσσαλονίκη δεμένο με την ιστορία της πόλης που φέτος συμπληρώνει 100 χρόνια από την Απελευθέρωσή της , όσο δ...
Jacques Attali: Pourquoi je choisis François Hollande
Ce n'est pas seulement parce qu'il incarne les valeurs auxquelles je me suis toujours référé que je le soutiens.
- Au salon de l'agriculture de Paris, le 28 février 2012. REUTERS/POOL -
Voici donc venu le moment du principal choix politique français. Notre pays est encore une très grande puissance —militaire, économique, politique, culturelle; il est cependant menacé de déclin, en raison de sa dette publique, de son déficit extérieur, de sa très faible croissance et du gaspillage de ses talents.
Si rien ne change, notre protection sociale et notre système de santé ne pourront être maintenus; et nous serons privés des moyens de faire valoir nos intérêts dans l'urgent débat, qui va commencer, sur les conditions de l'évolution de l'eurozone vers un ensemble fédéral, sans laquelle l'euro disparaîtra et l'Union européenne explosera.
Il est donc crucial d'équilibrer rapidement nos finances publiques et nos comptes extérieurs, de libérer les moyens de notre croissance et de valoriser nos talents. En apparence, les deux principaux candidats sont d'accord sur ces objectifs: ils promettent l'un comme l'autre de réduire la dette publique et de finir leur mandat avec un budget en excédent.
Ils prônent tous les deux la défense des classes moyennes; ils considèrent de concert comme une urgence le retour à la compétitivité et le développement des PME. Ils font, l'un et l'autre, de la protection de l'emploi, de l'éducation, de la santé et du logement leurs principales priorités. Enfin, ils sont tous les deux pro-européens. Mais lequel des deux peut-il le mieux réunir les conditions de la réussite d'un tel projet?
Pour certains, c'est Nicolas Sarkozy, parce qu'il aurait déjà accompli un certain nombre de réformes difficiles, en particulier en modernisant les universités et en développant quelques investissements d'avenir, et parce qu'il aurait l'expérience de la gestion de crises internationales.
Pour moi, le bilan du président sortant n'établit pas sa crédibilité pour l'avenir, car il n'a rien fait de significatif pour diminuer la dette publique, réformer l'Etat, réduire les privilèges, moderniser la fiscalité, former les chômeurs: s'il l'avait fait, la France aurait encore son triple A, notre chômage serait aussi faible que celui des Pays-Bas, notre jeunesse n'irait pas chercher fortune ailleurs, les talents et les capitaux étrangers se précipiteraient vers l'Hexagone.
Alors que François Hollande, lui, au moins dans son programme, fait explicitement du dialogue social, du partage juste des efforts et de la lutte contre toutes les formes de précarité, l'essentiel de sa méthode de gouvernement, de sa réforme fiscale et de sa politique européenne. En s'appuyant sur des élus locaux ayant prouvé, dans tout le pays, leurs compétences et leurs capacités à appliquer ces principes.
Au total, ce n'est donc pas seulement parce que François Hollande incarne les valeurs auxquelles je me suis toujours référé que je le choisis. C'est aussi parce que la justice sociale sera la condition de l'acceptabilité des réformes. Et que j'ai confiance en lui pour y veiller.
Ce choix ne m'empêchera pas, évidemment, de rester vigilant, d'exiger des précisions là où elles manquent et de dénoncer, si nécessaire, tout ce qui pourrait conduire, par pusillanimité ou conservatisme, à s'écarter du respect de ces exigences, sans lequel tout projet ne sera que discours.
Jacques Attali
- Au salon de l'agriculture de Paris, le 28 février 2012. REUTERS/POOL -
Voici donc venu le moment du principal choix politique français. Notre pays est encore une très grande puissance —militaire, économique, politique, culturelle; il est cependant menacé de déclin, en raison de sa dette publique, de son déficit extérieur, de sa très faible croissance et du gaspillage de ses talents.
Si rien ne change, notre protection sociale et notre système de santé ne pourront être maintenus; et nous serons privés des moyens de faire valoir nos intérêts dans l'urgent débat, qui va commencer, sur les conditions de l'évolution de l'eurozone vers un ensemble fédéral, sans laquelle l'euro disparaîtra et l'Union européenne explosera.
Il est donc crucial d'équilibrer rapidement nos finances publiques et nos comptes extérieurs, de libérer les moyens de notre croissance et de valoriser nos talents. En apparence, les deux principaux candidats sont d'accord sur ces objectifs: ils promettent l'un comme l'autre de réduire la dette publique et de finir leur mandat avec un budget en excédent.
Ils prônent tous les deux la défense des classes moyennes; ils considèrent de concert comme une urgence le retour à la compétitivité et le développement des PME. Ils font, l'un et l'autre, de la protection de l'emploi, de l'éducation, de la santé et du logement leurs principales priorités. Enfin, ils sont tous les deux pro-européens. Mais lequel des deux peut-il le mieux réunir les conditions de la réussite d'un tel projet?
Pour certains, c'est Nicolas Sarkozy, parce qu'il aurait déjà accompli un certain nombre de réformes difficiles, en particulier en modernisant les universités et en développant quelques investissements d'avenir, et parce qu'il aurait l'expérience de la gestion de crises internationales.
Pour moi, le bilan du président sortant n'établit pas sa crédibilité pour l'avenir, car il n'a rien fait de significatif pour diminuer la dette publique, réformer l'Etat, réduire les privilèges, moderniser la fiscalité, former les chômeurs: s'il l'avait fait, la France aurait encore son triple A, notre chômage serait aussi faible que celui des Pays-Bas, notre jeunesse n'irait pas chercher fortune ailleurs, les talents et les capitaux étrangers se précipiteraient vers l'Hexagone.
Alors que François Hollande, lui, au moins dans son programme, fait explicitement du dialogue social, du partage juste des efforts et de la lutte contre toutes les formes de précarité, l'essentiel de sa méthode de gouvernement, de sa réforme fiscale et de sa politique européenne. En s'appuyant sur des élus locaux ayant prouvé, dans tout le pays, leurs compétences et leurs capacités à appliquer ces principes.
Au total, ce n'est donc pas seulement parce que François Hollande incarne les valeurs auxquelles je me suis toujours référé que je le choisis. C'est aussi parce que la justice sociale sera la condition de l'acceptabilité des réformes. Et que j'ai confiance en lui pour y veiller.
Ce choix ne m'empêchera pas, évidemment, de rester vigilant, d'exiger des précisions là où elles manquent et de dénoncer, si nécessaire, tout ce qui pourrait conduire, par pusillanimité ou conservatisme, à s'écarter du respect de ces exigences, sans lequel tout projet ne sera que discours.
Jacques Attali
«Νεκρή» σηκώθηκε από το φέρετρο και πήγε στην κουζίνα επειδή πεινούσε
29.02.2012
15:36
0
Share
-A+A
Ως άλλος Λάζαρος, μια 95χρονη σηκώθηκε από το φέρετρο, όχι απαντώντας στο κάλεσμα του Ιησού, αλλά στο κάλεσμα της πείνας, έξι ολόκληρες ημέρες από τη στιγμή του υποτιθέμενου θανάτου της!
Η 95χρονη Κινέζα έπεσε και χτύπησε το κεφάλι της, με αποτέλεσμα όταν λίγες ώρες αργότερα ένας γείτονας πήγε να δει αν είναι καλά από το χτύπημα, να τη βρει στο κρεβάτι ακίνητη, να μην αναπνέει, αλλά και να μην ανταποκρίνεται στις φωνές του, ενώ το σώμα της ήταν κρύο.
Επειδή η 95χρονη ζούσε μόνη της, ο ίδιος και ο γιος του κανόνισαν τα της κηδείας, τοποθετώντας για πέντε μέρες το φέρετρο στη μέση του σπιτιού της, όπως ορίζει το έθιμο, ώστε φίλοι και συγγενείς να πουν το τελευταίο αντίο.
Την ημέρα της υποτιθέμενης κηδείας, ο γείτονας πήγε στο σπίτι για να κλείσει το φέρετρο, αλλά προς μεγάλη του έκπληξη είδε ότι η νεκρή έλειπε. «Ήμουν τόσο τρομοκρατημένος που αμέσως ζήτησα βοήθεια από τους γείτονες για να τη βρούμε», δήλωσε ο ίδιος σε τοπικά μίντια.
Προς μεγάλη έκπληξη όλων, η γιαγιά ανακαλύφθηκε τελικά στην κουζίνα, όπου όχι μόνο ήταν ζωντανή, αλλά μαγείρευε κιόλας. Όπως τους είπε «κοιμόμουν για πολλές ώρες και κάποια στιγμή πείνασα και πήγα στην κουζίνα να μαγειρέψω».
Οι γιατροί πιστεύουν ότι η γυναίκα υπέστη ένα τεχνητό θάνατο που ναι μεν της κόπηκε η ανάσα, ωστόσο το σώμα της διατηρούσε μια σταθερή θερμοκρασία.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος γιαγιά θάνατος κηδεία Κίνα λιγούρα Πείνα συγγενείς φέρετρο
15:36
0
Share
-A+A
Ως άλλος Λάζαρος, μια 95χρονη σηκώθηκε από το φέρετρο, όχι απαντώντας στο κάλεσμα του Ιησού, αλλά στο κάλεσμα της πείνας, έξι ολόκληρες ημέρες από τη στιγμή του υποτιθέμενου θανάτου της!
Η 95χρονη Κινέζα έπεσε και χτύπησε το κεφάλι της, με αποτέλεσμα όταν λίγες ώρες αργότερα ένας γείτονας πήγε να δει αν είναι καλά από το χτύπημα, να τη βρει στο κρεβάτι ακίνητη, να μην αναπνέει, αλλά και να μην ανταποκρίνεται στις φωνές του, ενώ το σώμα της ήταν κρύο.
Επειδή η 95χρονη ζούσε μόνη της, ο ίδιος και ο γιος του κανόνισαν τα της κηδείας, τοποθετώντας για πέντε μέρες το φέρετρο στη μέση του σπιτιού της, όπως ορίζει το έθιμο, ώστε φίλοι και συγγενείς να πουν το τελευταίο αντίο.
Την ημέρα της υποτιθέμενης κηδείας, ο γείτονας πήγε στο σπίτι για να κλείσει το φέρετρο, αλλά προς μεγάλη του έκπληξη είδε ότι η νεκρή έλειπε. «Ήμουν τόσο τρομοκρατημένος που αμέσως ζήτησα βοήθεια από τους γείτονες για να τη βρούμε», δήλωσε ο ίδιος σε τοπικά μίντια.
Προς μεγάλη έκπληξη όλων, η γιαγιά ανακαλύφθηκε τελικά στην κουζίνα, όπου όχι μόνο ήταν ζωντανή, αλλά μαγείρευε κιόλας. Όπως τους είπε «κοιμόμουν για πολλές ώρες και κάποια στιγμή πείνασα και πήγα στην κουζίνα να μαγειρέψω».
Οι γιατροί πιστεύουν ότι η γυναίκα υπέστη ένα τεχνητό θάνατο που ναι μεν της κόπηκε η ανάσα, ωστόσο το σώμα της διατηρούσε μια σταθερή θερμοκρασία.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος γιαγιά θάνατος κηδεία Κίνα λιγούρα Πείνα συγγενείς φέρετρο
-A+A Βέβαιη για τη συντριβή του Γιώργου Παπανδρέου λόγω της απόφασής του να προχωρήσει σε δημοψήφισμα εμφανιζόταν η ιδιωτική υπηρεσία πληροφοριών Stratfor, θεωρώντας μάλιστα ότι η πτώση του θα ήταν απλώς ζήτημα ημερών.
«Ελλάδα και βλακείες - Ο Παπανδρέου είναι τελειωμένος»
29.02.2012
08:23
0
6
Share
Σύμφωνα με απόρρητη ηλεκτρονική αλληλογραφία, που αποκαλύπτουν τα Wikileaks και δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», όταν στις 31 Οκτωβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, ουσιαστικά υπέγραφε το πολιτικό του τέλος. Οι αναλυτές της «σκιώδους CIA» εκτιμούσαν ότι ο τότε πρωθυπουργός δεν θα άντεχε την πολιτική πίεση για να προχωρήσει στο δημοψήφισμα μέσα στο 2011, και αντίθετα θεωρούσαν αναπόφευκτο το να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης.
Με αρκετή ειρωνία, οι αναλυτές της Stratfor μιλούσαν για «συναρπαστικές» εξελίξεις ενώ ένας από αυτούς σε μήνυμα του έγραφε ότι «όλ’ αυτά είναι τρελά», αν και επισήμανε ότι με την κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου «η πρωτοβουλία των αποφάσεων πέρασε στην Αθήνα προσωρινά ή για τα καλά».
Πάντως ακόμα και οι έμπειροι αναλυτές αδυνατούσαν να εξηγήσουν τη πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα. «Δεν μπορώ να βρω εξήγηση. Δεν το είπε καν στον υπουργό Οικονομικών», γράφει ένας άλλος αναλυτής, τονίζοντας όμως ότι δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα μέχρι να γίνει γνωστό το ερώτημα του δημοψηφίσματος.
Ωστόσο, από την πρώτη σχεδόν στιγμή, η Stratfor εμφανίζεται πεπεισμένη ότι το δημοψήφισμα θα αποτύχει, και μάλιστα προεξοφλούσε ότι θα οδηγήσει στην έξοδο μας από το ευρώ. «Η ελληνική κυβέρνηση έχει μερικούς μήνες για να φτιάξει ένα σενάριο ημέρας της κρίσης του τι θα σημαίνει να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ», έγραφε ένας αναλυτής που σημείωνε ότι το δημοψήφισμα είναι απίθανο να περάσει και η Ελλάδα «βρίσκεται στο όριο του να ψηφίσει την έξοδό της από το ευρώ».
Και όταν μερικές μέρες μετά έγινε σαφές ότι το ερώτημα δεν θα ήταν για την παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ, οι αναλυτές της Stratfor «το'ριξαν» απροκάλυπτα στην ειρωνία. «Ελλάδα και βλακείες» (Greece and shit) ήταν ο τίτλος ενός χαρακτηριστικού μηνύματος αναλυτή. Παράλληλα, κατέγραφαν εξονυχιστικά τις κινήσεις και τις δηλώσεις του Παπανδρέου, του Βενιζέλου αλλά και όσα δραματικά γίνονται στη Βουλή.
Και το μήνυμα του ιδρυτή της Stratfor, Τζορτζ Φριντμαν, προς έναν αναλυτή του δικτύου του, είναι προφητικό για τις εξελίξεις και το μέλλον της κυβέρνησης και του ίδιου του Παπανδρέου:
«Το θέμα δεν είναι αν είναι καλή ιδέα ή όχι. Το θέμα είναι αν η οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να κυβερνήσει αν συνθηκολογήσει με την ΕΕ για το δημοψήφισμα. Οταν το κόστος την πλήξει στο εσωτερικό και δεν υπάρξουν ούτε εκλογές ούτε δημοψήφισμα, η κοινωνία θα μπορούσε να καταστρέψει την πολιτική ελίτ και να κάνει την Ελλάδα ακυβέρνητη... Ο Παπανδρέου ψάχνει απεγνωσμένα έναν τρόπο να κάνει την κοινή γνώμη να τα χωνέψει χωρίς αναστολή της βοήθειας από την ΕΕ. Είναι σε τρομερό σημείο και δεν βλέπω έξοδο γι’αυτόν. Θα συντριβεί ερήμην του ή από μια οργισμένη κοινωνία σε λίγες εβδομάδες».
Μαζί του συμφωνεί και άλλος αναλυτής της εταιρείας: «Οι Ελληνες ξέρουν ότι είναι άρρωστοι, αλλά δεν θέλουν το φάρμακο και κανένας δεν θέλει να είναι αυτός που θα το αρνηθεί», σημειώνει καταλήγοντας με τη διαπίστωση ότι «ο Παπανδρέου είναι ούτως ή άλλως τελειωμένος».
Διαβάστε περισσότερα:Πολιτική e-mail Stratfor απόρρητα έγγραφα Γιώργος Παπανδρέου δημοψήφισμα Ελλάδα Έλληνες Ευάγγελος Βενιζέλος ηλεκτρονική αλληλογραφία κοινή γνώμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Σύνοδος Κορυφής
29.02.2012
08:23
0
6
Share
Σύμφωνα με απόρρητη ηλεκτρονική αλληλογραφία, που αποκαλύπτουν τα Wikileaks και δημοσιεύουν σήμερα «ΤΑ ΝΕΑ», όταν στις 31 Οκτωβρίου ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της 26ης Οκτωβρίου, ουσιαστικά υπέγραφε το πολιτικό του τέλος. Οι αναλυτές της «σκιώδους CIA» εκτιμούσαν ότι ο τότε πρωθυπουργός δεν θα άντεχε την πολιτική πίεση για να προχωρήσει στο δημοψήφισμα μέσα στο 2011, και αντίθετα θεωρούσαν αναπόφευκτο το να ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης.
Με αρκετή ειρωνία, οι αναλυτές της Stratfor μιλούσαν για «συναρπαστικές» εξελίξεις ενώ ένας από αυτούς σε μήνυμα του έγραφε ότι «όλ’ αυτά είναι τρελά», αν και επισήμανε ότι με την κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου «η πρωτοβουλία των αποφάσεων πέρασε στην Αθήνα προσωρινά ή για τα καλά».
Πάντως ακόμα και οι έμπειροι αναλυτές αδυνατούσαν να εξηγήσουν τη πρόταση Παπανδρέου για δημοψήφισμα. «Δεν μπορώ να βρω εξήγηση. Δεν το είπε καν στον υπουργό Οικονομικών», γράφει ένας άλλος αναλυτής, τονίζοντας όμως ότι δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα μέχρι να γίνει γνωστό το ερώτημα του δημοψηφίσματος.
Ωστόσο, από την πρώτη σχεδόν στιγμή, η Stratfor εμφανίζεται πεπεισμένη ότι το δημοψήφισμα θα αποτύχει, και μάλιστα προεξοφλούσε ότι θα οδηγήσει στην έξοδο μας από το ευρώ. «Η ελληνική κυβέρνηση έχει μερικούς μήνες για να φτιάξει ένα σενάριο ημέρας της κρίσης του τι θα σημαίνει να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ», έγραφε ένας αναλυτής που σημείωνε ότι το δημοψήφισμα είναι απίθανο να περάσει και η Ελλάδα «βρίσκεται στο όριο του να ψηφίσει την έξοδό της από το ευρώ».
Και όταν μερικές μέρες μετά έγινε σαφές ότι το ερώτημα δεν θα ήταν για την παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ, οι αναλυτές της Stratfor «το'ριξαν» απροκάλυπτα στην ειρωνία. «Ελλάδα και βλακείες» (Greece and shit) ήταν ο τίτλος ενός χαρακτηριστικού μηνύματος αναλυτή. Παράλληλα, κατέγραφαν εξονυχιστικά τις κινήσεις και τις δηλώσεις του Παπανδρέου, του Βενιζέλου αλλά και όσα δραματικά γίνονται στη Βουλή.
Και το μήνυμα του ιδρυτή της Stratfor, Τζορτζ Φριντμαν, προς έναν αναλυτή του δικτύου του, είναι προφητικό για τις εξελίξεις και το μέλλον της κυβέρνησης και του ίδιου του Παπανδρέου:
«Το θέμα δεν είναι αν είναι καλή ιδέα ή όχι. Το θέμα είναι αν η οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να κυβερνήσει αν συνθηκολογήσει με την ΕΕ για το δημοψήφισμα. Οταν το κόστος την πλήξει στο εσωτερικό και δεν υπάρξουν ούτε εκλογές ούτε δημοψήφισμα, η κοινωνία θα μπορούσε να καταστρέψει την πολιτική ελίτ και να κάνει την Ελλάδα ακυβέρνητη... Ο Παπανδρέου ψάχνει απεγνωσμένα έναν τρόπο να κάνει την κοινή γνώμη να τα χωνέψει χωρίς αναστολή της βοήθειας από την ΕΕ. Είναι σε τρομερό σημείο και δεν βλέπω έξοδο γι’αυτόν. Θα συντριβεί ερήμην του ή από μια οργισμένη κοινωνία σε λίγες εβδομάδες».
Μαζί του συμφωνεί και άλλος αναλυτής της εταιρείας: «Οι Ελληνες ξέρουν ότι είναι άρρωστοι, αλλά δεν θέλουν το φάρμακο και κανένας δεν θέλει να είναι αυτός που θα το αρνηθεί», σημειώνει καταλήγοντας με τη διαπίστωση ότι «ο Παπανδρέου είναι ούτως ή άλλως τελειωμένος».
Διαβάστε περισσότερα:Πολιτική e-mail Stratfor απόρρητα έγγραφα Γιώργος Παπανδρέου δημοψήφισμα Ελλάδα Έλληνες Ευάγγελος Βενιζέλος ηλεκτρονική αλληλογραφία κοινή γνώμη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ Σύνοδος Κορυφής
ΠΑΣΟΚ: Σε 18 ημέρες εκλογή νέου αρχηγού Στην τελική -αν και μεγάλη- ευθεία μπαίνουν οι διαδικασίες για την εκλογή νέου αρχηγού στο ΠΑΣΟΚ. Σήμερα αναμένεται να ανακοινώσει και επίσημα την υποψηφιότητά του ο Ευάγγ. Βενιζέλος. Εν τω μεταξύ, το Πολιτικό Συμβούλιο που συνεδριάζει σήμερα, θα κληθεί να λάβει τελικές αποφάσεις.
"Η" 29/2
Share
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στ.Τζουμάκας: Επισημοποίησε την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ
Σε υψηλούς τόνους η συζήτηση για την ενοποίηση των επικουρικών ταμείων στη Βουλή
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΣΟΚ: Σε 18 ημέρες εκλογή νέου αρχηγού
Επιμένει για αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία
Δημ. Συμμαχία: Θα είμαστε εδώ να στηλιτεύουμε αυτούς που αμαυρώνουν υπολήψεις
Στ.Τζουμάκας: Επισημοποίησε την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ
Επίθεση Αντ. Σαμαρά στην Αριστερά
«Πρέπει η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή, να βρει δουλειές»
Απορρίπτει τα σενάρια συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ ο Αντ. Σαμαράς
Ονοματολογία για τον επόμενο υπουργό Προστασίας του Πολίτη
Ντ. Μπακογιάννη: 'Δεν επιτρέπω σε κανέναν να σπιλώνει το ήθος μου'
περισσότερα »
Της Κατερίνας Γαλανού
Η «κούρσα των 18 ημερών» για την εκλογή του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ αρχίζει από σήμερα με την αναμενόμενη επίσημη κατάθεση της υποψηφιότητας του Ευάγγ. Βενιζέλου και την απογευματινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, όπου θα «κλειδώσει» το οριστικό χρονοδιάγραμμα και η διαδικασία.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το κείμενο υποστήριξης της υποψηφιότητας του Ευάγγ. Βενιζέλου υπογράφουν ήδη εκατό βουλευτές, ενώ συνεχίζεται η συλλογή υπογραφών και στα μη κοινοβουλευτικά στελέχη του Εθνικού Συμβουλίου.
Οπως έγραψε η «ΗτΣ», το επιτελείο του κ. Βενιζέλου εκτιμά ότι ο τελικός αριθμός των υπογραφών για την υποψηφιότητα θα ξεπεράσει τις διακόσιες, ενώ οι υπογραφές που απαιτούνται ώστε να είναι «έγκυρη» η υποψηφιότητα ανέρχονται στις 105. Στο κείμενο των υπογραφών επισημαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να βρει τη στενή και γνήσια σχέση του με το λαό, ότι η εποχή απαιτεί ένα ΠΑΣΟΚ ενωμένο, ανανεωμένο, συλλογικό, δημοκρατικό, εθνικά υπεύθυνο, κοινωνικά ευαίσθητο, λαϊκό και προοδευτικό, αλλά όχι λαϊκιστικό και δημαγωγικό.
«Πιστεύουμε -αναφέρει το κείμενο- ότι η υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου εκπληρώνει τις προϋποθέσεις για την είσοδο του ΠΑΣΟΚ στη νέα εποχή προς όφελος της παράταξης και του τόπου». Επιπλέον υπογραμμίζεται ότι οι αποφάσεις της 22ας και 26ης Φεβρουαρίου «είναι μία ευκαιρία -ίσως η τελευταία- για την ανασυγκρότηση της χώρας, την ανάκτηση της θέσης που της αξίζει μέσα στην Ευρώπη, την αποκατάσταση των αδικιών και απωλειών που κλονίζουν την κοινωνική συνοχή».
Υπογραφές
Τη διαδικασία για τη συλλογή υπογραφών έχει ήδη αρχίσει και ο έτερος υποψήφιος Χρήστος Παπουτσής, ενώ δεν έχει ακόμη δημοσίως ξεκαθαρίσει τη στάση που θα κρατήσει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Εν τω μεταξύ, το Πολιτικό Συμβούλιο που συνεδριάζει σήμερα θα κληθεί να λάβει τελικές αποφάσεις για τις διαδικασίες, καθώς έχουν ολοκληρωθεί και κατατεθεί τα κείμενα απολογισμού και προγράμματος που αποτέλεσαν λόγους μετάθεσης της Εθνικής Συνδιάσκεψης κατά μία εβδομάδα, δηλαδή στις 10 και 11 Μαρτίου. Ενώ δεν αποκλείεται να τεθεί στο τραπέζι και θέμα παραμονής του γραμματέα Μιχ. Καρχιμάκη στη θέση του κατά την προεκλογική περίοδο, με δεδομένη και τη συγγενική του σχέση με τον Χρ. Παπουτσή, καθώς ήδη υπάρχουν φωνές (όπως π.χ. Σ. Γιαννακά) που αν και κομψά το έθεσαν δημοσίως.
Ωστόσο, για την αντικατάσταση του γραμματέα είναι αναγκαία σχετική απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου και ουδείς από το στρατόπεδο Βενιζέλου εμφανίζεται σήμερα διατεθειμένος να οξύνει τα πνεύματα απαιτώντας την απομάκρυνση του Μ. Καρχιμάκη. Θεωρείται βέβαιο ότι θα αναζητηθεί μία «φόρμουλα» π.χ. με τη σύσταση μιας εκλογικής επιτροπής προκειμένου να αρθούν οι επιφυλάξεις και οι τυχόν αμφισβητήσεις της διαδικασίας.
Share
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ
Στ.Τζουμάκας: Επισημοποίησε την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ
Σε υψηλούς τόνους η συζήτηση για την ενοποίηση των επικουρικών ταμείων στη Βουλή
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
ΠΑΣΟΚ: Σε 18 ημέρες εκλογή νέου αρχηγού
Επιμένει για αυτοδυναμία η Νέα Δημοκρατία
Δημ. Συμμαχία: Θα είμαστε εδώ να στηλιτεύουμε αυτούς που αμαυρώνουν υπολήψεις
Στ.Τζουμάκας: Επισημοποίησε την υποψηφιότητά του για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ
Επίθεση Αντ. Σαμαρά στην Αριστερά
«Πρέπει η Ελλάδα αυτήν τη στιγμή, να βρει δουλειές»
Απορρίπτει τα σενάρια συγκυβέρνησης με το ΠΑΣΟΚ ο Αντ. Σαμαράς
Ονοματολογία για τον επόμενο υπουργό Προστασίας του Πολίτη
Ντ. Μπακογιάννη: 'Δεν επιτρέπω σε κανέναν να σπιλώνει το ήθος μου'
περισσότερα »
Της Κατερίνας Γαλανού
Η «κούρσα των 18 ημερών» για την εκλογή του νέου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ αρχίζει από σήμερα με την αναμενόμενη επίσημη κατάθεση της υποψηφιότητας του Ευάγγ. Βενιζέλου και την απογευματινή συνεδρίαση του Πολιτικού Συμβουλίου, όπου θα «κλειδώσει» το οριστικό χρονοδιάγραμμα και η διαδικασία.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το κείμενο υποστήριξης της υποψηφιότητας του Ευάγγ. Βενιζέλου υπογράφουν ήδη εκατό βουλευτές, ενώ συνεχίζεται η συλλογή υπογραφών και στα μη κοινοβουλευτικά στελέχη του Εθνικού Συμβουλίου.
Οπως έγραψε η «ΗτΣ», το επιτελείο του κ. Βενιζέλου εκτιμά ότι ο τελικός αριθμός των υπογραφών για την υποψηφιότητα θα ξεπεράσει τις διακόσιες, ενώ οι υπογραφές που απαιτούνται ώστε να είναι «έγκυρη» η υποψηφιότητα ανέρχονται στις 105. Στο κείμενο των υπογραφών επισημαίνεται ότι το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να βρει τη στενή και γνήσια σχέση του με το λαό, ότι η εποχή απαιτεί ένα ΠΑΣΟΚ ενωμένο, ανανεωμένο, συλλογικό, δημοκρατικό, εθνικά υπεύθυνο, κοινωνικά ευαίσθητο, λαϊκό και προοδευτικό, αλλά όχι λαϊκιστικό και δημαγωγικό.
«Πιστεύουμε -αναφέρει το κείμενο- ότι η υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου εκπληρώνει τις προϋποθέσεις για την είσοδο του ΠΑΣΟΚ στη νέα εποχή προς όφελος της παράταξης και του τόπου». Επιπλέον υπογραμμίζεται ότι οι αποφάσεις της 22ας και 26ης Φεβρουαρίου «είναι μία ευκαιρία -ίσως η τελευταία- για την ανασυγκρότηση της χώρας, την ανάκτηση της θέσης που της αξίζει μέσα στην Ευρώπη, την αποκατάσταση των αδικιών και απωλειών που κλονίζουν την κοινωνική συνοχή».
Υπογραφές
Τη διαδικασία για τη συλλογή υπογραφών έχει ήδη αρχίσει και ο έτερος υποψήφιος Χρήστος Παπουτσής, ενώ δεν έχει ακόμη δημοσίως ξεκαθαρίσει τη στάση που θα κρατήσει ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης. Εν τω μεταξύ, το Πολιτικό Συμβούλιο που συνεδριάζει σήμερα θα κληθεί να λάβει τελικές αποφάσεις για τις διαδικασίες, καθώς έχουν ολοκληρωθεί και κατατεθεί τα κείμενα απολογισμού και προγράμματος που αποτέλεσαν λόγους μετάθεσης της Εθνικής Συνδιάσκεψης κατά μία εβδομάδα, δηλαδή στις 10 και 11 Μαρτίου. Ενώ δεν αποκλείεται να τεθεί στο τραπέζι και θέμα παραμονής του γραμματέα Μιχ. Καρχιμάκη στη θέση του κατά την προεκλογική περίοδο, με δεδομένη και τη συγγενική του σχέση με τον Χρ. Παπουτσή, καθώς ήδη υπάρχουν φωνές (όπως π.χ. Σ. Γιαννακά) που αν και κομψά το έθεσαν δημοσίως.
Ωστόσο, για την αντικατάσταση του γραμματέα είναι αναγκαία σχετική απόφαση του Εθνικού Συμβουλίου και ουδείς από το στρατόπεδο Βενιζέλου εμφανίζεται σήμερα διατεθειμένος να οξύνει τα πνεύματα απαιτώντας την απομάκρυνση του Μ. Καρχιμάκη. Θεωρείται βέβαιο ότι θα αναζητηθεί μία «φόρμουλα» π.χ. με τη σύσταση μιας εκλογικής επιτροπής προκειμένου να αρθούν οι επιφυλάξεις και οι τυχόν αμφισβητήσεις της διαδικασίας.
Απολύσεις και μετατάξεις στο Δημόσιο με 6 κριτήρια
Με έξι κριτήρια θα πραγματοποιηθεί η αξιολόγηση των δομών των οργανικών μονάδων του Δημοσίου η οποία κάνει πρεμιέρα από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
"Η" 29/2
Share
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Χαμηλές θερμοκρασίες, νεφώσεις και τοπικές χιονοπτώσεις
Πέθανε ο ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας
Δικηγορικός Σύλλογος Κορίνθου: Δωρεάν υποστήριξη για το τέλος ακινήτων
Ισχυρή έκρηξη σε κτίριο στα Καμίνια (upd)
Πυρκαγιά στις εγκαταστάσεις της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Τρίπολης
Θεσσαλονίκη: Εγκρίθηκε η συγχώνευση σχολικών μονάδων από το δημοτικό συμβούλιο
Επτά έλεγχοι στα γενόσημα φάρμακα
«Εκτροχιάστηκε» η φαρμακευτική δαπάνη
Αξιολόγηση στο Δημόσιο με 6 κριτήρια
περισσότερα »
Του Ηλία Μπενέκου
Με έξι κριτήρια θα πραγματοποιηθεί η αξιολόγηση των δομών των οργανικών μονάδων του Δημοσίου η οποία κάνει πρεμιέρα από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Όπως ανακοινώθηκε χθες ήδη συγκροτήθηκε η σχετική Επιτροπή με αντικείμενο την αξιολόγηση των δομών των οργανικών μονάδων του υπουργείου, των εποπτευόμενων φορέων του και των αναφερόμενων σε αυτό Ανεξάρτητων Αρχών, ενώ η αξιολόγηση θα συνεχιστεί σε υπουργεία, ΝΠΔΔ και Φορείς. Συγκεκριμένα επί τάπητος θα τεθούν:
Η αποδοτικότητα σε συνάρτηση με το κόστος λειτουργίας (εάν δηλαδή η αποτελεσματικότητα μιας δομής δικαιολογεί το κόστος λειτουργίας της).
Οι στόχοι και οι αρμοδιότητες των οργανικών μονάδων.
Η στελέχωση και το προσωπικό τους (θα ληφθεί υπόψη ο ελάχιστος και ο μέγιστος αριθμός προσωπικού τους τα τελευταία 3 χρόνια).
Η χρηματοδότηση των δομών και οι πηγές της, καθώς και το λειτουργικό κόστος των υπηρεσιών.
Οι ανάγκες και οι προσδοκίες των πολιτών - χρηστών των παρεχόμενων υπηρεσιών (θα μετρηθεί ο βαθμός ικανοποίησης πολιτών).
Οι τυχόν συνεργασίες των οργανικών μονάδων (εάν δηλαδή έχουν συναρμοδιότητα με άλλες δομές της διοίκησης ή με τον ιδιωτικό τομέα).
Να σημειωθεί ότι μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης των δομών θα ακολουθήσει η αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού της δημοσίας διοίκησης, που ως αποτέλεσμα θα έχει ακόμη και την απομάκρυνση των υπαλλήλων που δεν κριθούν θετικά. Τα κριτήρια για την αξιολόγηση του προσωπικού θα διαμορφωθούν σε συνεργασία με τους Γάλλους εμπειρογνώμονες, ενώ πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους, καθώς η χώρα μας έχει δεσμευθεί για 15 χιλιάδες απολύσεις μέσα στο 2012.
LINK ΧΟΡΗΓΩΝ
"Η" 29/2
Share
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΕΛΛΑΔΑ
Χαμηλές θερμοκρασίες, νεφώσεις και τοπικές χιονοπτώσεις
Πέθανε ο ηθοποιός Βασίλης Τσιβιλίκας
Δικηγορικός Σύλλογος Κορίνθου: Δωρεάν υποστήριξη για το τέλος ακινήτων
Ισχυρή έκρηξη σε κτίριο στα Καμίνια (upd)
Πυρκαγιά στις εγκαταστάσεις της Δημοτικής Ραδιοφωνίας Τρίπολης
Θεσσαλονίκη: Εγκρίθηκε η συγχώνευση σχολικών μονάδων από το δημοτικό συμβούλιο
Επτά έλεγχοι στα γενόσημα φάρμακα
«Εκτροχιάστηκε» η φαρμακευτική δαπάνη
Αξιολόγηση στο Δημόσιο με 6 κριτήρια
περισσότερα »
Του Ηλία Μπενέκου
Με έξι κριτήρια θα πραγματοποιηθεί η αξιολόγηση των δομών των οργανικών μονάδων του Δημοσίου η οποία κάνει πρεμιέρα από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης. Όπως ανακοινώθηκε χθες ήδη συγκροτήθηκε η σχετική Επιτροπή με αντικείμενο την αξιολόγηση των δομών των οργανικών μονάδων του υπουργείου, των εποπτευόμενων φορέων του και των αναφερόμενων σε αυτό Ανεξάρτητων Αρχών, ενώ η αξιολόγηση θα συνεχιστεί σε υπουργεία, ΝΠΔΔ και Φορείς. Συγκεκριμένα επί τάπητος θα τεθούν:
Η αποδοτικότητα σε συνάρτηση με το κόστος λειτουργίας (εάν δηλαδή η αποτελεσματικότητα μιας δομής δικαιολογεί το κόστος λειτουργίας της).
Οι στόχοι και οι αρμοδιότητες των οργανικών μονάδων.
Η στελέχωση και το προσωπικό τους (θα ληφθεί υπόψη ο ελάχιστος και ο μέγιστος αριθμός προσωπικού τους τα τελευταία 3 χρόνια).
Η χρηματοδότηση των δομών και οι πηγές της, καθώς και το λειτουργικό κόστος των υπηρεσιών.
Οι ανάγκες και οι προσδοκίες των πολιτών - χρηστών των παρεχόμενων υπηρεσιών (θα μετρηθεί ο βαθμός ικανοποίησης πολιτών).
Οι τυχόν συνεργασίες των οργανικών μονάδων (εάν δηλαδή έχουν συναρμοδιότητα με άλλες δομές της διοίκησης ή με τον ιδιωτικό τομέα).
Να σημειωθεί ότι μετά την ολοκλήρωση της διαδικασίας αξιολόγησης των δομών θα ακολουθήσει η αξιολόγηση του ανθρώπινου δυναμικού της δημοσίας διοίκησης, που ως αποτέλεσμα θα έχει ακόμη και την απομάκρυνση των υπαλλήλων που δεν κριθούν θετικά. Τα κριτήρια για την αξιολόγηση του προσωπικού θα διαμορφωθούν σε συνεργασία με τους Γάλλους εμπειρογνώμονες, ενώ πρέπει να έχει ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του έτους, καθώς η χώρα μας έχει δεσμευθεί για 15 χιλιάδες απολύσεις μέσα στο 2012.
LINK ΧΟΡΗΓΩΝ
ΕΛΛΑΔΑ "Χαστούκι" ΗΠΑ σε ΠΓΔΜ για το ΝΑΤΟ
ΑΘΗΝΑ 28/02/2012
Διαφημίσεις Google
Μαθήματα Φωτοβολταϊκών
Εκπαιδεύσου στα Φωτοβολταϊκά και
ξεκίνησε μία νέα, καλύτερη Καριέρα!
www.SolarEnergyCourses.com
Η εξεύρεση λύσης στο θέμα της ονομασίας προβάλει αναγκαία για την επίτευξη του στόχου της ΠΓΔΜ για ένταξη στο ΝΑΤΟ, δήλωσε στα Σκόπια ο πρέσβης των ΗΠΑ στην ΠΓΔΜ, Πολ Γουόλερς, ο οποίος επεσήμανε ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ) δεν μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις της Συμμαχίας.
Ο πρέσβης των ΗΠΑ σημείωσε ότι η χώρα του επιθυμεί την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, όμως για να συμβεί αυτό πρέπει προηγουμένως να βρεθεί λύση στο ζήτημα της ονομασίας.
Σε ερώτηση αν η ΠΓΔΜ μπορεί να λάβει πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, στη Σύνοδο Κορυφής του οργανισμού αυτού που θα πραγματοποιηθεί τον Μάιο στο Σικάγο, ο κ. Γουόλερς επεσήμανε την ανάγκη εξεύρεσης λύσης στο θέμα της ονομασίας, ενώ σημείωσε ότι οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ λαμβάνονται ομόφωνα και ότι η αρχή αυτή τηρείται απαρέγκλιτα στους κόλπους της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Σχετικά με το εάν η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ), στην υπόθεση της προσφυγής της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας, δύναται να επηρεάσει εξελίξεις για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ο κ. Γουόλερς ξεκαθάρισε ότι το ΝΑΤΟ αποφασίζει μόνο του ποιες χώρες θα κάνει δεκτές στους κόλπους και ότι κανείς άλλος παράγοντας δεν μπορεί να έχει ανάμειξη στις αποφάσεις της Συμμαχίας.
"Το ΝΑΤΟ είναι αυτό που αποφασίζει ποιες χώρες θα κάνει δεκτές στους κόλπους του. Το ΔΔΧ είναι ένας καθ΄ όλα αξιοσέβαστος θεσμός, όμως οι δομές του ΝΑΤΟ δεν επιτρέπουν σε κανέναν άλλο παράγοντα να αναμειχθεί στις αποφάσεις του και να υποδείξει ποιες χώρες μπορούν να ενταχθούν στη Συμμαχία. Το ΝΑΤΟ έχει τους δικούς του κανόνες ήδη από το 1945-1946, οι αποφάσεις λαμβάνονται ομόφωνα και έτσι συνεχίζει να λειτουργεί" σημείωσε.
Διαφημίσεις Google
Μαθήματα Φωτοβολταϊκών
Εκπαιδεύσου στα Φωτοβολταϊκά και
ξεκίνησε μία νέα, καλύτερη Καριέρα!
www.SolarEnergyCourses.com
Η εξεύρεση λύσης στο θέμα της ονομασίας προβάλει αναγκαία για την επίτευξη του στόχου της ΠΓΔΜ για ένταξη στο ΝΑΤΟ, δήλωσε στα Σκόπια ο πρέσβης των ΗΠΑ στην ΠΓΔΜ, Πολ Γουόλερς, ο οποίος επεσήμανε ότι η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ) δεν μπορεί να επηρεάσει τις αποφάσεις της Συμμαχίας.
Ο πρέσβης των ΗΠΑ σημείωσε ότι η χώρα του επιθυμεί την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, όμως για να συμβεί αυτό πρέπει προηγουμένως να βρεθεί λύση στο ζήτημα της ονομασίας.
Σε ερώτηση αν η ΠΓΔΜ μπορεί να λάβει πρόσκληση για ένταξη στο ΝΑΤΟ, στη Σύνοδο Κορυφής του οργανισμού αυτού που θα πραγματοποιηθεί τον Μάιο στο Σικάγο, ο κ. Γουόλερς επεσήμανε την ανάγκη εξεύρεσης λύσης στο θέμα της ονομασίας, ενώ σημείωσε ότι οι αποφάσεις στο ΝΑΤΟ λαμβάνονται ομόφωνα και ότι η αρχή αυτή τηρείται απαρέγκλιτα στους κόλπους της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.
Σχετικά με το εάν η απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης (ΔΔΧ), στην υπόθεση της προσφυγής της ΠΓΔΜ κατά της Ελλάδας, δύναται να επηρεάσει εξελίξεις για την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, ο κ. Γουόλερς ξεκαθάρισε ότι το ΝΑΤΟ αποφασίζει μόνο του ποιες χώρες θα κάνει δεκτές στους κόλπους και ότι κανείς άλλος παράγοντας δεν μπορεί να έχει ανάμειξη στις αποφάσεις της Συμμαχίας.
"Το ΝΑΤΟ είναι αυτό που αποφασίζει ποιες χώρες θα κάνει δεκτές στους κόλπους του. Το ΔΔΧ είναι ένας καθ΄ όλα αξιοσέβαστος θεσμός, όμως οι δομές του ΝΑΤΟ δεν επιτρέπουν σε κανέναν άλλο παράγοντα να αναμειχθεί στις αποφάσεις του και να υποδείξει ποιες χώρες μπορούν να ενταχθούν στη Συμμαχία. Το ΝΑΤΟ έχει τους δικούς του κανόνες ήδη από το 1945-1946, οι αποφάσεις λαμβάνονται ομόφωνα και έτσι συνεχίζει να λειτουργεί" σημείωσε.
Νέο χτύπημα Ρέσλερ κατά Χρυσοχοίδη : ''Πολύ φασαρία και κούφια λόγια'' για τους 1.000.000 ελληνες ανεργους.
Νίκος Κονιτόπουλος Μέγεθος κειμένου
Διαδώστε αυτό το άρθρο
0
0
0
Email
0
Τελευταία ενημέρωση: 29.02.2012 | 11:09
Πρώτη δημοσίευση: 29.02.2012 | 11:00
Διαδώστε το:
- Στο φως εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείο Οικονομίας που κατηγορεί τον Έλληνα υπουργό Ανάπτυξης για αθέτηση υποσχέσεων
- ''Υπογράψαμε συμφωνίες για ανάπτυξη και επενδύσεις αλλά οι Έλληνες...''
- ''Ο ενθουσιασμός του πολιτικού του ΠΑΣΟΚ και η κατεστραμμένη Ελλάδα''
- ''Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας προφανώς δεν συνιστά προτεραιότητα της ελληνικής πλευράς''
- Και βέβαια το έγγραφο καταλήγει με τα χρέη του ελληνικού δημοσίου προς γερμανικές επιχειρήσεις
Ο τίτλος της νέας επίθεσης του Φ.Ρέσλερ προς τον Μ.Χρυσοχοίδη είναι :''Πολύ φασαρία και κούφια λόγια''.
Η Deutsche Welle δημοσιεύει τις έντονες επικρίσεις σε βάρος του ελληνικού υπουργείου Ανάπτυξης από το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας που σε εσωτερικό του έγγραφο, επιρρίπτει στην ελληνική πλευρά ότι αθέτησε τις υποσχέσεις της.
Η Ελλάδα δεν κάνει χρήση της βοήθειας που της προσφέρει η Γερμανία στο πεδίο της ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδύσεων, παρά τη σχετική συμφωνία που έχουν υπογράψει το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας και το ελληνικό υπουργείο Ανάπτυξης.
Αυτά αναφέρονται σε εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου που έχει στην κατοχή της η Süddeutsche Zeitung.
Στο σχετικό δημοσίευμα με τίτλο ''Πολύ φασαρία και κούφια λόγια'', αναφέρεται ότι ο έλληνας υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοϊδης υποσχέθηκε πολλά στους Γερμανούς, όπως την κατάργηση των γραφειοκρατικών εμποδίων στο πεδίο των επενδύσεων, την επίλυση του προβλήματος των χρεών του ελληνικού δημοσίου προς τις γερμανικές εταιρείες και άλλα.
''Εάν άκουγε κανείς τον ενθουσιασμό του πολιτικού του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να πιστέψει ότι η κατεστραμμένη Ελλάδα βρίσκεται εδώ και καιρό στην πορεία για ένα καλύτερο μέλλον'', παρατηρεί η εφημερίδα.
''Η υλοποίηση των συμφωνηθέντων παραμένει ανεπαρκής''
Διαδώστε αυτό το άρθρο
0
0
0
0
Τελευταία ενημέρωση: 29.02.2012 | 11:09
Πρώτη δημοσίευση: 29.02.2012 | 11:00
Διαδώστε το:
- Στο φως εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείο Οικονομίας που κατηγορεί τον Έλληνα υπουργό Ανάπτυξης για αθέτηση υποσχέσεων
- ''Υπογράψαμε συμφωνίες για ανάπτυξη και επενδύσεις αλλά οι Έλληνες...''
- ''Ο ενθουσιασμός του πολιτικού του ΠΑΣΟΚ και η κατεστραμμένη Ελλάδα''
- ''Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας προφανώς δεν συνιστά προτεραιότητα της ελληνικής πλευράς''
- Και βέβαια το έγγραφο καταλήγει με τα χρέη του ελληνικού δημοσίου προς γερμανικές επιχειρήσεις
Ο τίτλος της νέας επίθεσης του Φ.Ρέσλερ προς τον Μ.Χρυσοχοίδη είναι :''Πολύ φασαρία και κούφια λόγια''.
Η Deutsche Welle δημοσιεύει τις έντονες επικρίσεις σε βάρος του ελληνικού υπουργείου Ανάπτυξης από το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας που σε εσωτερικό του έγγραφο, επιρρίπτει στην ελληνική πλευρά ότι αθέτησε τις υποσχέσεις της.
Η Ελλάδα δεν κάνει χρήση της βοήθειας που της προσφέρει η Γερμανία στο πεδίο της ανάπτυξης και της προσέλκυσης επενδύσεων, παρά τη σχετική συμφωνία που έχουν υπογράψει το γερμανικό υπουργείο Οικονομίας και το ελληνικό υπουργείο Ανάπτυξης.
Αυτά αναφέρονται σε εσωτερικό έγγραφο του γερμανικού υπουργείου που έχει στην κατοχή της η Süddeutsche Zeitung.
Στο σχετικό δημοσίευμα με τίτλο ''Πολύ φασαρία και κούφια λόγια'', αναφέρεται ότι ο έλληνας υπουργός Ανάπτυξης Μιχάλης Χρυσοχοϊδης υποσχέθηκε πολλά στους Γερμανούς, όπως την κατάργηση των γραφειοκρατικών εμποδίων στο πεδίο των επενδύσεων, την επίλυση του προβλήματος των χρεών του ελληνικού δημοσίου προς τις γερμανικές εταιρείες και άλλα.
''Εάν άκουγε κανείς τον ενθουσιασμό του πολιτικού του ΠΑΣΟΚ θα μπορούσε να πιστέψει ότι η κατεστραμμένη Ελλάδα βρίσκεται εδώ και καιρό στην πορεία για ένα καλύτερο μέλλον'', παρατηρεί η εφημερίδα.
''Η υλοποίηση των συμφωνηθέντων παραμένει ανεπαρκής''
Η τρόικα παντρεύει τις τράπεζες
Tuesday, 28 February 2012 23:17
Το δημόσιο θα κληθεί εντός τετραμήνου, να μηδενίσει σχεδόν την άμεση συμμετοχή του στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα και να ελαφρύνει όσο το δυνατόν τα βάρη από τους φορολογούμενους πολίτες. Η τρόικα σε συνεργασία με το ελληνικό δημόσιο, θα πρέπει να αποφασίσει τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσει για να επιτύχει τη μείωση της συμμετοχής του στην Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Μέχρι σήμερα, τα επικρατέστερα σενάρια της αγοράς αναφέρουν ότι οι αρχές προσανατολίζονται στο διαχωρισμό της ΑΤΕbank σε «καλή» και «κακή» τράπεζα, με ενδεχόμενη πώληση της «καλής» τράπεζας σε κάποιο από τα ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα. Οσον αφορά το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, πηγές της εγχώριας αγοράς, θεωρούν πιθανή την πλήρη ιδιωτικοποίησή του, μέσω πώλησης ή συγχώνευσής του με κάποια άλλη ιδιωτική τράπεζα.
Αυτήν τη φορά, η τρόικα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και τα «συνοικέσια» των τραπεζών προκειμένου να μην αφεθεί στην τύχη και στις προσωπικές προτιμήσεις των διοικήσεων η εξέλιξη του συνολικού κλάδου. Αλλωστε, ένα μεγάλο «στοίχημα» που πρέπει να κερδίσει η χώρα τα προσεχή έτη είναι αυτό της ανάπτυξης. Και αυτό είναι αδύνατο να επιτευχθεί, χωρίς ένα υγιές, λειτουργικό και ανταγωνιστικό τραπεζικό σύστημα, λένε οικονομολόγοι.
Για τους παραπάνω λόγους, στόχος της τρόικας είναι η συγκέντρωση του υπεράριθμων μελών του τραπεζικού κλάδου, έως και τον επόμενο Σεπτέμβριο, δηλαδή, λίγο πριν από την άντληση κρατικών κεφαλαίων από τις τράπεζες. Πρόθεση επίσης της τρόικας είναι να καταστούν οι τράπεζες ικανές να αποπληρώσουν τα κρατικά κεφάλαια που θα αντλήσουν από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και όχι να επιβαρύνουν τους φορολογούμενους πολίτες, εφόσον οδηγηθούν σε κρατικοποίηση. Επιθυμούν, δηλαδή, να αποφύγουν παραδείγματα χωρών του εξωτερικού όπου αποξιώθηκαν τράπεζες, όπως πχ. η Northern Rock που ενισχύθηκε με κρατικά κεφάλαια ύψους 100 δισ. αγγλικών λιρών και έπειτα πουλήθηκε στον όμιλο Branson για μόλις 1 δισ. αγγλικές λίρες.
Ετσι, στο επόμενο επτάμηνο, από τη μία πλευρά οι ιδιωτικές ελληνικές τράπεζες θα προχωρήσουν σε εξαγορές και συγχωνεύσεις και τραπεζικά «φλερτ» που είχαν «παγώσει» θα αναβιώσουν, ενώ παράλληλα εισροές ξένων κεφαλαίων θα βοηθήσουν στην ενίσχυση ορισμένων πιστωτικών ιδρυμάτων. Αλλωστε, οι συζητήσεις έχουν ξεκινήσει εκ νέου και κάθε μία τράπεζα έχει σχεδιάσει το μείγμα των ενεργειών που θα ακολουθήσει για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εξοικονόμηση και άντληση κεφαλαίων. Ούτως ή άλλως, οι τράπεζες που θα ενταχθούν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα κληθούν να μειώσουν δραστικά το λειτουργικό τους κόστος.
Θα απελευθερωθούν οι απολύσεις, ενώ θα τεθεί πλαφόν στα μισθολόγια ανάλογα με τη μισθολογική κλίμακα. Στόχος κάθε εξαγοράς και συγχώνευσης τραπεζών είναι η επίτευξη συνεργειών/οικονομιών κλίμακος. Δηλαδή, η εξοικονόμηση του κόστους και η παράλληλη αύξηση των εσόδων ανά μονάδα προϊόντος, λένε οι έλληνες τραπεζίτες.
Υπό κανονικές συνθήκες, οι στόχοι αυτοί έχουν ορίζοντα δύο με τρία έτη. Μ' αυτά τα δεδομένα, οποιαδήποτε συγχώνευση μεταξύ των δύο απο τα τέσσερα μεγαλύτερα τραπεζικά συγκροτήματα της χώρας, εκτιμάται ότι θα είχε δυνητικά συνέργειες της τάξεως μεταξύ 300-500 εκατ. ευρώ, ανάλογα με τον κάθε συνδυασμό.
Οι συνέργειες κόστους -τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό όπου επιχειρείται η απεξάρτηση από τις μητρικές- περιλαμβάνουν μείωση ή και πώληση καταστημάτων λόγω επικάλυψης δικτύων, μείωση προσωπικού, μείωση λειτουργικών εξόδων καταστήματος, καθώς και μείωση του αριθμού των ακίνητων. Οδηγούν επίσης, σε μείωση προσωπικού κεντρικών διευθύνσεων (όπως π.χ. ένα λογιστήριο, μια μηχανογράφηση, μια διεύθυνση προσωπικού, κ.λπ.).
Σήμερα, εκτός απροόπτου, η κυβέρνηση θα καταθέσει νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ενώ ανοιχτό παραμένει το θέμα συμμετοχής των μετόχων, που συνιστά προϋπόθεση ώστε να παραμείνουν ιδιωτικές οι τράπεζες. H προσφυγή των τραπεζών στο TXΣ γίνεται με κοινές μετοχές, ωστόσο, για τις μετοχές αυτές θα υπάρχει αναστολή του δικαιώματος ψήφου επί μία τριετία. Προϋπόθεση είναι η συμμετοχή των μετόχων μέχρι κάποιου ποσοστού της συνολικής ανακεφαλαιοποίησης το οποίο όμως δεν έχει καθοριστεί και αποτελεί στοιχείο διαπραγμάτευσης. Το ποσοστό αναμένεται να καθοριστεί εφόσον διευκρινιστούν οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών (PSI, BlackRock και Core Tier I στο 9%).
Με συμμετοχή των ιδιωτών θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Μάλιστα το ποσοστό της συμμετοχής τους στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου θα είναι υψηλότερο του 10% (το ακριβές ποσοστό συμμετοχής θα οριστεί τις επόμενες βδομάδες με υπουργική απόφαση).
Στην τροπολογία που κατέθεσε το υπουργείο Οικονομικών το περασμένο Σάββατο ρυθμίζονται τα θέματα που σχετίζονται με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη λειτουργία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).
Η τροπολογία προβλέπει ότι η συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο κάθε τράπεζας θα διενεργείται είτε με κοινές μετοχές, το δικαίωμα ψήφου των οποίων θα περιορίζεται, ή με μετατρέψιμες ομολογίες ειδικού τύπου (Contigent convertible bonds), ανάλογα με τις κεφαλαιακές απαιτήσεις της κάθε τράπεζας, όπως αυτές θα προσδιορισθούν από την Τράπεζα της Ελλάδος.
Για τις τράπεζες, στις οποίες οι μέτοχοι θα συμμετάσχουν τουλάχιστον κατά 10% στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς δεν θα επηρεαστεί. Αντίθετα στις τράπεζες των οποίων οι μέτοχοι δεν θα καταφέρουν να συμμετάσχουν στο ελάχιστο ποσοστό, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα παρέμβει και θα συμμετάσχει στην αύξηση με κοινές μετοχές καθορίζοντας έτσι και το νέο ιδιοκτησιακό τους καθεστώς για μία περίοδο έως και πέντε χρόνια.
Στην πρώτη περίπτωση η συμμετοχή του ΤΧΣ θα γίνει με ειδικές κοινές μετοχές των οποίων η ψήφος θα περιορίζεται στα στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως οι πωλήσεις στοιχείων ενεργητικού, συγχωνεύσεις κ.λπ., ενώ στη δεύτερη περίπτωση το ΤΧΣ θα έχει πλήρη διακαιώματα ψήφου.
Στο διάστημα της πενταετίας οι μέτοχοι θα έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε αγορά των μετοχών του ΤΧΣ. Ολα αυτά, αφορούν τις τράπεζες οι οποίες θα κριθούν βιώσιμες και θα καταθέσουν business plan, τα οποία και θα τηρούν υπό την εποπτεία της ΤτΕ.
Με την τροπολογία εισάγονται οι αναγκαίες ρυθμίσεις για την εφαρμογή των δράσεων που προβλέπει το Μνημόνιο Συνεννόησης στον χρηματοπιστωτικό τομέα, οι οποίες αποβλέπουν στην εξυγίανση και δημιουργία υγιούς τραπεζικού τομέα, ιδίως μετά την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των πιστωτικών ιδρυμάτων που θα προκύψει ως συνέπεια της συμμετοχής των ιδιωτών στην αναδιάρθρωση του χρέους (PSI).
Τα 5+1 βήματα για κεφαλαιακή ενίσχυση
Από Ιούνιο 2012 έως Ιούλιο 2013
Ελάχιστο όριο Κεφαλαιακής Επάρκειας 9%:
Μετά τον Ιούλιο του 2013
Ελάχιστο όριο Κεφαλαιακής Επάρκειας 10%:
31 Μαρτίου 2012
Aξιολόγηση των αναγκών σε κεφάλαια των τραπεζών από ΤτΕ:
31 Μαρτίου 2012
Κατάθεση επιχειρηματικών σχεδίων των τραπεζών στην Τράπεζα της Ελλάδος:
Εως και το Σεπτέμβριο 2012
Διενέργεια Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου από τις αγορές:
Από τον Οκτώβριο του 2012
Αντληση κρατικών κεφαλαίων από το ΤΧΣ
Το δημόσιο θα κληθεί εντός τετραμήνου, να μηδενίσει σχεδόν την άμεση συμμετοχή του στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα και να ελαφρύνει όσο το δυνατόν τα βάρη από τους φορολογούμενους πολίτες. Η τρόικα σε συνεργασία με το ελληνικό δημόσιο, θα πρέπει να αποφασίσει τη μεθοδολογία που θα ακολουθήσει για να επιτύχει τη μείωση της συμμετοχής του στην Αγροτική Τράπεζα και το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο.
Μέχρι σήμερα, τα επικρατέστερα σενάρια της αγοράς αναφέρουν ότι οι αρχές προσανατολίζονται στο διαχωρισμό της ΑΤΕbank σε «καλή» και «κακή» τράπεζα, με ενδεχόμενη πώληση της «καλής» τράπεζας σε κάποιο από τα ιδιωτικά πιστωτικά ιδρύματα. Οσον αφορά το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, πηγές της εγχώριας αγοράς, θεωρούν πιθανή την πλήρη ιδιωτικοποίησή του, μέσω πώλησης ή συγχώνευσής του με κάποια άλλη ιδιωτική τράπεζα.
Αυτήν τη φορά, η τρόικα αναλαμβάνει την πρωτοβουλία και τα «συνοικέσια» των τραπεζών προκειμένου να μην αφεθεί στην τύχη και στις προσωπικές προτιμήσεις των διοικήσεων η εξέλιξη του συνολικού κλάδου. Αλλωστε, ένα μεγάλο «στοίχημα» που πρέπει να κερδίσει η χώρα τα προσεχή έτη είναι αυτό της ανάπτυξης. Και αυτό είναι αδύνατο να επιτευχθεί, χωρίς ένα υγιές, λειτουργικό και ανταγωνιστικό τραπεζικό σύστημα, λένε οικονομολόγοι.
Για τους παραπάνω λόγους, στόχος της τρόικας είναι η συγκέντρωση του υπεράριθμων μελών του τραπεζικού κλάδου, έως και τον επόμενο Σεπτέμβριο, δηλαδή, λίγο πριν από την άντληση κρατικών κεφαλαίων από τις τράπεζες. Πρόθεση επίσης της τρόικας είναι να καταστούν οι τράπεζες ικανές να αποπληρώσουν τα κρατικά κεφάλαια που θα αντλήσουν από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και όχι να επιβαρύνουν τους φορολογούμενους πολίτες, εφόσον οδηγηθούν σε κρατικοποίηση. Επιθυμούν, δηλαδή, να αποφύγουν παραδείγματα χωρών του εξωτερικού όπου αποξιώθηκαν τράπεζες, όπως πχ. η Northern Rock που ενισχύθηκε με κρατικά κεφάλαια ύψους 100 δισ. αγγλικών λιρών και έπειτα πουλήθηκε στον όμιλο Branson για μόλις 1 δισ. αγγλικές λίρες.
Ετσι, στο επόμενο επτάμηνο, από τη μία πλευρά οι ιδιωτικές ελληνικές τράπεζες θα προχωρήσουν σε εξαγορές και συγχωνεύσεις και τραπεζικά «φλερτ» που είχαν «παγώσει» θα αναβιώσουν, ενώ παράλληλα εισροές ξένων κεφαλαίων θα βοηθήσουν στην ενίσχυση ορισμένων πιστωτικών ιδρυμάτων. Αλλωστε, οι συζητήσεις έχουν ξεκινήσει εκ νέου και κάθε μία τράπεζα έχει σχεδιάσει το μείγμα των ενεργειών που θα ακολουθήσει για την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη εξοικονόμηση και άντληση κεφαλαίων. Ούτως ή άλλως, οι τράπεζες που θα ενταχθούν στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα κληθούν να μειώσουν δραστικά το λειτουργικό τους κόστος.
Θα απελευθερωθούν οι απολύσεις, ενώ θα τεθεί πλαφόν στα μισθολόγια ανάλογα με τη μισθολογική κλίμακα. Στόχος κάθε εξαγοράς και συγχώνευσης τραπεζών είναι η επίτευξη συνεργειών/οικονομιών κλίμακος. Δηλαδή, η εξοικονόμηση του κόστους και η παράλληλη αύξηση των εσόδων ανά μονάδα προϊόντος, λένε οι έλληνες τραπεζίτες.
Υπό κανονικές συνθήκες, οι στόχοι αυτοί έχουν ορίζοντα δύο με τρία έτη. Μ' αυτά τα δεδομένα, οποιαδήποτε συγχώνευση μεταξύ των δύο απο τα τέσσερα μεγαλύτερα τραπεζικά συγκροτήματα της χώρας, εκτιμάται ότι θα είχε δυνητικά συνέργειες της τάξεως μεταξύ 300-500 εκατ. ευρώ, ανάλογα με τον κάθε συνδυασμό.
Οι συνέργειες κόστους -τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό όπου επιχειρείται η απεξάρτηση από τις μητρικές- περιλαμβάνουν μείωση ή και πώληση καταστημάτων λόγω επικάλυψης δικτύων, μείωση προσωπικού, μείωση λειτουργικών εξόδων καταστήματος, καθώς και μείωση του αριθμού των ακίνητων. Οδηγούν επίσης, σε μείωση προσωπικού κεντρικών διευθύνσεων (όπως π.χ. ένα λογιστήριο, μια μηχανογράφηση, μια διεύθυνση προσωπικού, κ.λπ.).
Σήμερα, εκτός απροόπτου, η κυβέρνηση θα καταθέσει νομοσχέδιο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ενώ ανοιχτό παραμένει το θέμα συμμετοχής των μετόχων, που συνιστά προϋπόθεση ώστε να παραμείνουν ιδιωτικές οι τράπεζες. H προσφυγή των τραπεζών στο TXΣ γίνεται με κοινές μετοχές, ωστόσο, για τις μετοχές αυτές θα υπάρχει αναστολή του δικαιώματος ψήφου επί μία τριετία. Προϋπόθεση είναι η συμμετοχή των μετόχων μέχρι κάποιου ποσοστού της συνολικής ανακεφαλαιοποίησης το οποίο όμως δεν έχει καθοριστεί και αποτελεί στοιχείο διαπραγμάτευσης. Το ποσοστό αναμένεται να καθοριστεί εφόσον διευκρινιστούν οι κεφαλαιακές ανάγκες των τραπεζών (PSI, BlackRock και Core Tier I στο 9%).
Με συμμετοχή των ιδιωτών θα γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών. Μάλιστα το ποσοστό της συμμετοχής τους στις αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου θα είναι υψηλότερο του 10% (το ακριβές ποσοστό συμμετοχής θα οριστεί τις επόμενες βδομάδες με υπουργική απόφαση).
Στην τροπολογία που κατέθεσε το υπουργείο Οικονομικών το περασμένο Σάββατο ρυθμίζονται τα θέματα που σχετίζονται με την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και τη λειτουργία του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ).
Η τροπολογία προβλέπει ότι η συμμετοχή του ΤΧΣ στο μετοχικό κεφάλαιο κάθε τράπεζας θα διενεργείται είτε με κοινές μετοχές, το δικαίωμα ψήφου των οποίων θα περιορίζεται, ή με μετατρέψιμες ομολογίες ειδικού τύπου (Contigent convertible bonds), ανάλογα με τις κεφαλαιακές απαιτήσεις της κάθε τράπεζας, όπως αυτές θα προσδιορισθούν από την Τράπεζα της Ελλάδος.
Για τις τράπεζες, στις οποίες οι μέτοχοι θα συμμετάσχουν τουλάχιστον κατά 10% στην αύξηση μετοχικού κεφαλαίου, το ιδιοκτησιακό τους καθεστώς δεν θα επηρεαστεί. Αντίθετα στις τράπεζες των οποίων οι μέτοχοι δεν θα καταφέρουν να συμμετάσχουν στο ελάχιστο ποσοστό, το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας θα παρέμβει και θα συμμετάσχει στην αύξηση με κοινές μετοχές καθορίζοντας έτσι και το νέο ιδιοκτησιακό τους καθεστώς για μία περίοδο έως και πέντε χρόνια.
Στην πρώτη περίπτωση η συμμετοχή του ΤΧΣ θα γίνει με ειδικές κοινές μετοχές των οποίων η ψήφος θα περιορίζεται στα στρατηγικής σημασίας ζητήματα, όπως οι πωλήσεις στοιχείων ενεργητικού, συγχωνεύσεις κ.λπ., ενώ στη δεύτερη περίπτωση το ΤΧΣ θα έχει πλήρη διακαιώματα ψήφου.
Στο διάστημα της πενταετίας οι μέτοχοι θα έχουν τη δυνατότητα να προχωρήσουν σε αγορά των μετοχών του ΤΧΣ. Ολα αυτά, αφορούν τις τράπεζες οι οποίες θα κριθούν βιώσιμες και θα καταθέσουν business plan, τα οποία και θα τηρούν υπό την εποπτεία της ΤτΕ.
Με την τροπολογία εισάγονται οι αναγκαίες ρυθμίσεις για την εφαρμογή των δράσεων που προβλέπει το Μνημόνιο Συνεννόησης στον χρηματοπιστωτικό τομέα, οι οποίες αποβλέπουν στην εξυγίανση και δημιουργία υγιούς τραπεζικού τομέα, ιδίως μετά την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των πιστωτικών ιδρυμάτων που θα προκύψει ως συνέπεια της συμμετοχής των ιδιωτών στην αναδιάρθρωση του χρέους (PSI).
Τα 5+1 βήματα για κεφαλαιακή ενίσχυση
Από Ιούνιο 2012 έως Ιούλιο 2013
Ελάχιστο όριο Κεφαλαιακής Επάρκειας 9%:
Μετά τον Ιούλιο του 2013
Ελάχιστο όριο Κεφαλαιακής Επάρκειας 10%:
31 Μαρτίου 2012
Aξιολόγηση των αναγκών σε κεφάλαια των τραπεζών από ΤτΕ:
31 Μαρτίου 2012
Κατάθεση επιχειρηματικών σχεδίων των τραπεζών στην Τράπεζα της Ελλάδος:
Εως και το Σεπτέμβριο 2012
Διενέργεια Αύξησης Μετοχικού Κεφαλαίου από τις αγορές:
Από τον Οκτώβριο του 2012
Αντληση κρατικών κεφαλαίων από το ΤΧΣ
Όλη η συνέντευξη καταπέλτης του Αδαμάντιου Πεπελάση στο περιοδικό "ΜΟΝΟ"
Αρχική | Διάφορα | Συνεντεύξεις | Όλη η συνέντευξη καταπέλτης του Αδαμάντιου Πεπελάση στο περιοδικό "ΜΟΝΟ"
Αναρτήθηκε την 28 Φεβρουαρίου 2012, 20:35
Αρθρο του/της: Palmografos.com
Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα.
Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.
Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.
Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;
Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.
Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;
Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.
Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.
Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.
Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.
Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.
Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.
Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.
Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;
Ναι, ναι, ναι…Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά; Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού; Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;
Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;
Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.
Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;
Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.
Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.
Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;
Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη;
Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.
Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;
Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.
Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;
Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.
Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης;
Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.
Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο;
Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.
Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;
Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε; Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!
Πώς το ερμηνεύετε αυτό;
Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.
Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.
Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν;
Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε; Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.
Του τα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;
Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε; Ξέρεις τι λέει για σένα; Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.
Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας;
Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.
Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;
Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.
Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;
Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας; Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.
Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;
Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.
Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;
Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;
Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;
Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.
tromaktiko.net
από: Palmografos.com - Όλη η συνέντευξη καταπέλτης του Αδαμάντιου Πεπελάση στο περιοδικό "ΜΟΝΟ"
Αναρτήθηκε την 28 Φεβρουαρίου 2012, 20:35
Αρθρο του/της: Palmografos.com
Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα.
Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.
Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.
Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;
Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.
Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;
Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.
Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.
Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.
Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.
Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.
Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.
Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.
Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;
Ναι, ναι, ναι…Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά; Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού; Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;
Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;
Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.
Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;
Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.
Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.
Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;
Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη;
Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.
Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;
Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.
Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;
Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.
Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης;
Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.
Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο;
Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.
Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;
Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε; Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!
Πώς το ερμηνεύετε αυτό;
Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.
Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.
Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν;
Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε; Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.
Του τα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;
Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε; Ξέρεις τι λέει για σένα; Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.
Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας;
Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.
Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;
Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.
Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;
Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας; Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.
Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;
Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.
Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;
Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;
Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;
Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.
tromaktiko.net
από: Palmografos.com - Όλη η συνέντευξη καταπέλτης του Αδαμάντιου Πεπελάση στο περιοδικό "ΜΟΝΟ"
Στεφανος Μανος Ιερες Αγελαδες
Next >
Tuesday, 07 February 2012 14:52
"Θέμα απολύσεων δεν υπάρχει στην ατζέντα μας και την ατζέντα την διαμορφώνει αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο υπουργός", δήλωσε στην Βουλή ο κ. Δ. Ρέππας. Παλαιότερα θυμάμαι τον κ. Παπαντωνίου να δηλώνει ότι "η λέξη απόλυση δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του ΠΑΣΟΚ".
Οι κ. Ρέππας και Παπαντωνίου εννοούν, βέβαια, μόνο τις απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που θα προϋπέθεταν δική τους απόφαση. Τις άλλες, τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, δεν τις υπολογίζουν. Λησμονούν ότι και οι άνεργοι ψηφίζουν.Διαβάζω και ακούω κάθε μέρα τους "ειδικούς" να λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο. Πράγματι πρέπει να αλλάξει, αλλά πώς;
Το σημερινό μοντέλο έχει πολλές πτυχές, μια όμως ξεχωρίζει: Η ιερότητα της απασχόλησης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Όποιος καταφέρει να χωθεί στο δημόσιο τομέα μετατρέπεται αυτομάτως σε" Ιερή Αγελάδα", είναι απρόσβλητος. Η χρησιμότητα του υπόλοιπου πληθυσμού και των ιδιωτικών επιχειρήσεων περιορίζεται στη φοροδοτική τους ικανότητα. Εργάζονται και πληρώνουν εξοντωτικούς φόρους για να συντηρούνται οι "Ιερές Αγελάδες". Το Ελληνικό παραγωγικό μοντέλο αποτελείται από τους σύγχρονους "είλωτες" του ιδιωτικού τομέα και τις απρόσβλητες "Ιερές Αγελάδες" του δημόσιου.
Αυτό λοιπόν το μοντέλο πρέπει να αλλάξει. Όχι μόνο επειδή απέτυχε παταγωδώς, αλλά επειδή είναι άδικο και ανήθικο. Ένα μοντέλο με ζωή πολλών δεκαετιών δεν θα αλλάξει εύκολα. Θα χρειαστούν πολυετείς προσπάθειες. Όσοι φιλοδοξούν να ηγηθούν της χώρας οφείλουν στον Ελληνικό λαό μια σαφή πρόταση για το νέο οικονομικό μοντέλο.
Η προσπάθεια, η τήρηση των νόμων και η επιχειρηματικότητα πρέπει να ανταμείβονται. Η τεμπελιά και η παρανομία, όχι. Στη σημερινή Ελλάδα αυτά τα ηθικά προστάγματα δεν ακολουθούνται, υπονομεύονται από όλους. Το αποτέλεσμα είναι η σημερινή κρίση. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανένα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθείς. Το παιχνίδι είναι στημένο. Δεν φθάνει να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, πρέπει να το κάνουμε έτσι ώστε να μην υπονομευτεί η μελλοντική μας ευημερία. Ποιες αξίες θα ενισχυθούν; Η προσπάθεια και η παραγωγικότητα ή η διαιώνιση του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας;
< Prev
Tuesday, 07 February 2012 14:52
"Θέμα απολύσεων δεν υπάρχει στην ατζέντα μας και την ατζέντα την διαμορφώνει αυτή η κυβέρνηση και αυτός ο υπουργός", δήλωσε στην Βουλή ο κ. Δ. Ρέππας. Παλαιότερα θυμάμαι τον κ. Παπαντωνίου να δηλώνει ότι "η λέξη απόλυση δεν υπάρχει στο λεξιλόγιο του ΠΑΣΟΚ".
Οι κ. Ρέππας και Παπαντωνίου εννοούν, βέβαια, μόνο τις απολύσεις στον ευρύτερο δημόσιο τομέα που θα προϋπέθεταν δική τους απόφαση. Τις άλλες, τις εκατοντάδες χιλιάδες απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, δεν τις υπολογίζουν. Λησμονούν ότι και οι άνεργοι ψηφίζουν.Διαβάζω και ακούω κάθε μέρα τους "ειδικούς" να λένε ότι πρέπει να αλλάξουμε παραγωγικό μοντέλο. Πράγματι πρέπει να αλλάξει, αλλά πώς;
Το σημερινό μοντέλο έχει πολλές πτυχές, μια όμως ξεχωρίζει: Η ιερότητα της απασχόλησης στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Όποιος καταφέρει να χωθεί στο δημόσιο τομέα μετατρέπεται αυτομάτως σε" Ιερή Αγελάδα", είναι απρόσβλητος. Η χρησιμότητα του υπόλοιπου πληθυσμού και των ιδιωτικών επιχειρήσεων περιορίζεται στη φοροδοτική τους ικανότητα. Εργάζονται και πληρώνουν εξοντωτικούς φόρους για να συντηρούνται οι "Ιερές Αγελάδες". Το Ελληνικό παραγωγικό μοντέλο αποτελείται από τους σύγχρονους "είλωτες" του ιδιωτικού τομέα και τις απρόσβλητες "Ιερές Αγελάδες" του δημόσιου.
Αυτό λοιπόν το μοντέλο πρέπει να αλλάξει. Όχι μόνο επειδή απέτυχε παταγωδώς, αλλά επειδή είναι άδικο και ανήθικο. Ένα μοντέλο με ζωή πολλών δεκαετιών δεν θα αλλάξει εύκολα. Θα χρειαστούν πολυετείς προσπάθειες. Όσοι φιλοδοξούν να ηγηθούν της χώρας οφείλουν στον Ελληνικό λαό μια σαφή πρόταση για το νέο οικονομικό μοντέλο.
Η προσπάθεια, η τήρηση των νόμων και η επιχειρηματικότητα πρέπει να ανταμείβονται. Η τεμπελιά και η παρανομία, όχι. Στη σημερινή Ελλάδα αυτά τα ηθικά προστάγματα δεν ακολουθούνται, υπονομεύονται από όλους. Το αποτέλεσμα είναι η σημερινή κρίση. Κανείς δεν εμπιστεύεται κανένα. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθείς. Το παιχνίδι είναι στημένο. Δεν φθάνει να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, πρέπει να το κάνουμε έτσι ώστε να μην υπονομευτεί η μελλοντική μας ευημερία. Ποιες αξίες θα ενισχυθούν; Η προσπάθεια και η παραγωγικότητα ή η διαιώνιση του ρουσφετιού και της αναξιοκρατίας;
< Prev
Η ηθική ανωτερότητα του επιχειρείν
Next >
Tuesday, 07 February 2012 14:54
Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος και Κώστας Χ. Χριστίδης, Το Ευ Επιχειρείν: Ο Διατηρήσιμος Πλούτος των Εθνών. Αθήνα, Europress Media Group, 2012
Πολλά ακούγονται και γράφονται για την επιχειρηματική δράση στην Ελλάδα. Σχεδόν πάντοτε, με την εξαίρεση βέβαια αυτών που ακούγονται σε εκδηλώσεις επιχειρηματιών, τα σχόλια και οι τόνοι είναι αρνητικοί. Στην χώρα του κυρίαρχου, και συνάμα μισητού, κρατισμού κάθε αναφορά στην επιδίωξη του κέρδους λογίζεται σαν πράξη αντι-κοινωνική, αλαζονικά εγωιστική και περίπου καταδικαστέα. Η προσπάθεια λοιπόν να γραφεί ένα βιβλίο με θέμα το «επιχειρείν» και τα όσα θετικά επιφέρει στην χώρα και την κοινωνία αποτελεί άθλο. Σχεδόν Ηράκλειο. Το ακροατήριο είναι εξ’ αρχής αρνητικά διακείμενο. Ακόμα και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες ποτέ σχεδόν δεν υποστηρίζουν την αποστολή και τον κοινωνικο-οικονομικό τους ρόλο. Τι λοιπόν μπορεί να κάνει ένας (η δύο στην συγκεκριμένη περίπτωση) συγγραφέας;
Η προσπάθεια όμως των Χρηστίδη – Παπανδρόπουλου είναι εντυπωσιακή. Αν η χώρα διέθετε στιβαρές και αποφασισμένες πολιτικές ηγεσίες που θα στόχευαν με πίστη στις μεταρρυθμίσεις και στην αλλαγή χαρακτήρα και κατεύθυνσης της κοινωνίας μας θα το μοίραζαν στα σχολεία. Εδώ όμως αμφιβάλω αν ακόμη και ο ΣΕΒ θα τολμούσε να το συστήσει στα μέλη του. Μόλις πρόσφατα βρέθηκα σε κάποια τηλεοπτική συζήτηση κι’ έκπληκτος άκουσα ένα καλεσμένο (πετυχημένο κατά τους παρουσιαστές) επιχειρηματία να υπεραμύνεται των παροχών που μοιράζει η επιχείρησή του – ενώ κατηγορούσε την κυβέρνηση, όχι για τους φόρους η για τις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις της αγοράς, αλλά για την έλλειψη οικονομικών κινήτρων. Επειδή δηλ. δεν του μοίραζε λεφτά!! Και μετά, για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας αναζητούμε σαν υπεύθυνες τις υψηλές, υποτίθεται, αμοιβές.
Στο κείμενό τους οι συγγραφείς βάζουν συχνά το χέρι πάνω στις πραγματικές πληγές του ελληνικού επιχειρηματικού τοπίου. Με θάρρος και διεισδυτικότητα εξηγούν τις δυσχέρειες της επιχειρηματικής δράσης στην Ελλάδα. Οπου το σύστημα κάνει ότι είναι δυνατόν για να καταπνίξει κάθε καινούργια πρωτοβουλία, κάθε καινοτομία κάθε ενθουσιώδες ξεκίνημα. Από νομοθετικά πλαίσια που προστατεύουν την κάθε κατεστημένη επιχειρηματική μονάδα από τον ανταγωνισμό (ενάντια στον υποτιθέμενο «αθέμιτο ανταγωνισμό») μέχρι τις λυσσώδεις κρατικές προσπάθειες να κρατήσουν στη ζωή – με την βοήθεια ενός κρατικοδίαιτου συνδικαλιστικού κινήματος – επιχειρήσειε που παράγουν προιόντα που δεν επιθυμεί πλέον η αγορά και που αναπόφευκτα θα πρέπει να χρεοκοπήσουν και να κλείσουν. Το ελληνικό σύστημα όσο κάνει σχεδόν απαγορευτική (μέσω φόρων και γραφειοκρατίας) την είσοδο νέων μονάδων στην αγορά εξ’ ίσου και την έξοδό από αυτήν. Ουσιαστικά απαγορεύουν (τουλάχιστον απαγόρευαν όσο διαρκούσε η περίοδος της ευημερίας των δανεικών) την χρεοκοπία. Το κράτος φορτώνει στην πλάτη των φορολογουμένων τις αποτυχημένες προσπάθειες εταιριών να επιβιώσουν με την αιτιολογία της διάσωσης θέσεων εργασίας. Αυτό που κανείς δεν ομολογεί είναι πως τέτοια μέτρα δεν συνιστούν πολιτική απασχόλησης αλλά πολιτικές κοινωνικής προστασίας. Που όμως κανείς δεν τολμά να αποκαλέσει έτσι. Και φορτώνει την χώρα με δημόσια ελλείμματα που όμως δεν καταγράφονται σαν κοινωνικές δαπάνες.
Θυμάμαι πως όταν ήταν πλέον αναπόφευκτο πως θα έκλειναν τα μεταλλεία του Σκαλιστήρη στην Εύβοια, τα συνδικάτα μας πλησίασαν επιμένοντας πως με «λίγα» χρήματα (1,5 περίπου δις δρχ τότε) θα μπορούσε η επιχείρηση να ορθοποδήσει και να έχει και κέρδη. Στην παρατήρησή μου πως τότε θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα των αποζημιώσεών τους (6 δις περίπου) και να έπαιρναν στα χέρια τους την επιχείρηση δίχως βάρη (ήταν τότε ενταγμένη στον δημόσιο ΟΑΕ) και να την τρέξουν μόνοι τους, μου έδωσαν με δέος την εξής απάντηση :«Και να ρισκάρουμε τα δικά μας χρήματα;»
Ένα άλλο βέβαια αρνητικό ζήτημα στην Ελλάδα ήταν και ο τρόπος λειτουργίας του Τραπεζικού συστήματος. Που ήταν καθαρά υποχείριο των κομμάτων και της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Τα δάνεια λοιπόν διοχετεύονταν με βάση κριτήρια πολιτικής υποστήριξης και διεκπεραίωσης εξυπηρετήσεων και ρουσφετιών. Υποτίθεται πως από όλα αυτά είχαμε πλέον ξεφύγει. Τελευταία όμως γεγονότα και διαπιστώσεις δείχνουν πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Πως είναι δυνατόν να «ενημερώνεται» το Πρωθυπουργικό γραφείο για δάνεια σε εφημερίδες, άλλα έντυπα να ασκούν πολιτική κριτική διότι δεν εξασφαλίζουν ευνοικές δανειοδοτήσεις και άλλοι να ενισχύονται πάνω και πέραν από κάθε λογική οικονομικής δραστηριότητας. Δεν εντυπωσιάζει έτσι βέβαια η επιμονή κάποιων η χώρα να βγεί από το ευρώ. Ώστε και πάλι οι πολιτικές ηγεσίες να αποφασίζουν για τραπεζικά δάνεια και επιχορηγήσεις κατά το δοκούν...
Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στην συγγραφική αυτή προσπάθεια είναι η διάθεση των δημιουργών να μην χαιδέψουν αυτιά και να αποκαλέσουν τα πράγματα με το όνομά τους. Καταγγέλεται έτσι η πλειονότητα των ελλήνων επιχειρηματιών πως αδιαφορούν για την συγγκρότηση ενός κορμού αστικών αξιών αλλά και για την δραστηριοποίησή τους στην κοινωνία ώστε η επιχειρηματική δράση να αποκτήσει το κύρος και την κοινωνική αναγνώριση που της αξίζει. Δεν μάχονται οι έλληνες επιχειρηματίες πολιτικά, πέραν των ατομικών τους διασυνδέσεων με κόμματα και πολιτικούς, και αδιαφορύν για την ιδεολογική δράση. Γίνονται έτσι θύματα των αριστερών αντιλήψεων που κυριαρχούν στην κοινωνία. Και συχνά συμβάλλουν και οι ίδιοι στην αποδόμηση της εικόνας και της αξιοπιστίας τους. Τα ΜΜΕ, που αποτελούν τα ισχυρότερα από αυτά ιδιωτικές επιχειρηματικές μονάδες, αποτελούν το ισχυρότερο εργαλείο υπονόμευσης της επιχειρηματικής δράσης. Εχουν τόσο επικρατήσει στην κουλτούρα της κοινωνίας οι ιδέες που πρπαγανδίζει η Αριστερά ώστε ακόμη και η λέξη κερδοσκοπία – που σημαίνει απλά επιδίωξη κέρδους – να είναι ταυτόσημη με κάτι παράνομο η αξιόποινο. Ακόμη και Υπουργοί Εμπορίου η και ηγέτες κομμάτων συντηρητικών η φιλελεύθερων καταγγέλουν γεγονότα «κερδοσκοπίας»(!!) στην αγορά. Οι επιχειρηματίες – εκδότες η ιδιοκτήτες των μεγάλων ΜΜΕ, ενθαρρύνοντας την κουλτούρα της γκρίνιας, της κακομοιριάς και της αντι-καπιταλιστικής καταγγελίας, θυμίζουν κάποιον που πυροβολεί το πόδι του και μετά γκρινιάζει γιατί είναι υποχρεωμένος να κουτσαίνει.
ΣΕ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον τελευταίο της βιβλίο η Deirdre N Mccloskey (Bourgeois Dignity: Why Economics Can't Explain the Modern World, 2011) επισημαίνει την σημασία που έχει η αποδοχή των αξιών και των αντιλήψεων μιάς κοινωνικής ομάδας για να αρχίσει να μεγαλουργεί μέσα στο σύνολο στο οποίο βρίσκεται. Η βιομηχανική επανάσταση, σημειώνει η συγγραφέας, ξέσπασε ακριβώς στις κοινωνίες εκείνες που το κύρος και η αποδοχή/αναγνώριση της εμπορικής τάξης είχε αρχίσει να καθιερώνεται και η επιχειρηματική δράση να αποτελεί σημείοι αναφοράς για την συνολική δραστηριότητα αλλά και για τα επιτεύγματα μιάς χώρας. Ο θαυμασμός και η αποδοχή του επιχειρηματία κίνησε πολλούς να δραστηριοποιούντια εμπορικά και να βάζουν τις δεξιότητές τους στην υπηρεσία της αγοράς. Ετσι έρχεται η ανάπτυξη και ξεφεύγει μιά χώρα από την μιζέρεια των κοινωνικών και, κυρίως, οικονομικών αδιεξόδων.
Αλλά και τα κλασσικά πλέον βιβλία της Αυν Ράντ (Atlas Shrugged και The Virtue of Selfishness) αποδεικνύουν πως αυτό που κινεί την πρόοδο και οδηγεί μιά χώρα σε αξιοζήλευτα επίπεδα οικονομικών αλλά και τεχνολογικών επιτευγμάτων δεν είναι η συλλογική δράση και η κρατική καθοδήγηση. Είναι ακριβώς ο ατομικός εγωισμός, μαζί και με την ανεμπόδιστη επιχειρηματική δράση, που γκρεμίζει τα εμπόδια των όποιων αδιεξόδων και μέσα από την απελυθερωμένη δημιουργικότητα γεμίζει τον κόσμο αισιοδοξία και πάθος για νέα μελλοντικά μεγάλα βήματα. Η ηθική ανωγτερότητα της ελεύθερης επιχειρηματικής δράσης δεν μπορείι από κανέναν πλέον σήμερα ουσιαστικά να αμφισβητηθεί.
Ο Θαν. Παπανδρόπουλος, στο προλογικό του σημείωμα, θυμίζει την παρατήρηση του Πολωνού φιλόσοφου Λέστσεκ Κολακόφσκι πως «όπου δεν υπάρχει ελεύθερη επιχείρηση είναι αδύνατη η δημοκρατία». Κι έρχεται στο μυαλό μου η συνάφεια πολιτικών από σοσιαλιστές και φασίστες που στόχο είχαν να φιμώσουν την ελεύθερη επιχειρηματική δράση. Θυμηθείτε πόσο έμοιαζαν τα περίφημα «Εποπτικά Συμβούλια» που είχε θεσμοθετήσει για τις ελληνικές εταιρίες το Πασόκ το 1983, με την «Καθοδηγούμενη Επιχείρηση» (Wirtschaftslengung) που είχε εισάγει στην Ναζιστική Γερμανία ο στενός συνεργάτης του Χίτλερ, Αλφρεντ Σπέερ. Αλλά και το περίφημο Instituto Della Reconstruzione Industriale (IRI) που ίδρυσε ο Μουσολίνι με επικεφαλής τον Μπένι, για τον συντονισμό και έλεγχο των τότε Ιταλικών προβληματικών επιχειρήσεων, με τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) των δικών μας πρώιμων σοσιαλιστών, των αρχών της δεκαετίας του ’80...
Το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για μιά δουλειά εντυπωσιακή, και για τον όγκο της αλλά και για την διαύγεια και ορθολογικότητα των επιχειρημάτων της. Ελπίζω να ανοίξει τον δρόμο και για άλλες μελέτες πάνω στην ελεύθερη επιχειρηματική δράση. Ας αποδείξουμε επι τέλους πως δεν είναι πιά όλοι όσοι λογίζονται και γράφουν πρώην, νύν η αντεπιστέλλοντα μέλη της ΚΝΕ...
< Prev
Tuesday, 07 February 2012 14:54
Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος και Κώστας Χ. Χριστίδης, Το Ευ Επιχειρείν: Ο Διατηρήσιμος Πλούτος των Εθνών. Αθήνα, Europress Media Group, 2012
Πολλά ακούγονται και γράφονται για την επιχειρηματική δράση στην Ελλάδα. Σχεδόν πάντοτε, με την εξαίρεση βέβαια αυτών που ακούγονται σε εκδηλώσεις επιχειρηματιών, τα σχόλια και οι τόνοι είναι αρνητικοί. Στην χώρα του κυρίαρχου, και συνάμα μισητού, κρατισμού κάθε αναφορά στην επιδίωξη του κέρδους λογίζεται σαν πράξη αντι-κοινωνική, αλαζονικά εγωιστική και περίπου καταδικαστέα. Η προσπάθεια λοιπόν να γραφεί ένα βιβλίο με θέμα το «επιχειρείν» και τα όσα θετικά επιφέρει στην χώρα και την κοινωνία αποτελεί άθλο. Σχεδόν Ηράκλειο. Το ακροατήριο είναι εξ’ αρχής αρνητικά διακείμενο. Ακόμα και οι ίδιοι οι επιχειρηματίες ποτέ σχεδόν δεν υποστηρίζουν την αποστολή και τον κοινωνικο-οικονομικό τους ρόλο. Τι λοιπόν μπορεί να κάνει ένας (η δύο στην συγκεκριμένη περίπτωση) συγγραφέας;
Η προσπάθεια όμως των Χρηστίδη – Παπανδρόπουλου είναι εντυπωσιακή. Αν η χώρα διέθετε στιβαρές και αποφασισμένες πολιτικές ηγεσίες που θα στόχευαν με πίστη στις μεταρρυθμίσεις και στην αλλαγή χαρακτήρα και κατεύθυνσης της κοινωνίας μας θα το μοίραζαν στα σχολεία. Εδώ όμως αμφιβάλω αν ακόμη και ο ΣΕΒ θα τολμούσε να το συστήσει στα μέλη του. Μόλις πρόσφατα βρέθηκα σε κάποια τηλεοπτική συζήτηση κι’ έκπληκτος άκουσα ένα καλεσμένο (πετυχημένο κατά τους παρουσιαστές) επιχειρηματία να υπεραμύνεται των παροχών που μοιράζει η επιχείρησή του – ενώ κατηγορούσε την κυβέρνηση, όχι για τους φόρους η για τις γραφειοκρατικές διαστρεβλώσεις της αγοράς, αλλά για την έλλειψη οικονομικών κινήτρων. Επειδή δηλ. δεν του μοίραζε λεφτά!! Και μετά, για την έλλειψη ανταγωνιστικότητας αναζητούμε σαν υπεύθυνες τις υψηλές, υποτίθεται, αμοιβές.
Στο κείμενό τους οι συγγραφείς βάζουν συχνά το χέρι πάνω στις πραγματικές πληγές του ελληνικού επιχειρηματικού τοπίου. Με θάρρος και διεισδυτικότητα εξηγούν τις δυσχέρειες της επιχειρηματικής δράσης στην Ελλάδα. Οπου το σύστημα κάνει ότι είναι δυνατόν για να καταπνίξει κάθε καινούργια πρωτοβουλία, κάθε καινοτομία κάθε ενθουσιώδες ξεκίνημα. Από νομοθετικά πλαίσια που προστατεύουν την κάθε κατεστημένη επιχειρηματική μονάδα από τον ανταγωνισμό (ενάντια στον υποτιθέμενο «αθέμιτο ανταγωνισμό») μέχρι τις λυσσώδεις κρατικές προσπάθειες να κρατήσουν στη ζωή – με την βοήθεια ενός κρατικοδίαιτου συνδικαλιστικού κινήματος – επιχειρήσειε που παράγουν προιόντα που δεν επιθυμεί πλέον η αγορά και που αναπόφευκτα θα πρέπει να χρεοκοπήσουν και να κλείσουν. Το ελληνικό σύστημα όσο κάνει σχεδόν απαγορευτική (μέσω φόρων και γραφειοκρατίας) την είσοδο νέων μονάδων στην αγορά εξ’ ίσου και την έξοδό από αυτήν. Ουσιαστικά απαγορεύουν (τουλάχιστον απαγόρευαν όσο διαρκούσε η περίοδος της ευημερίας των δανεικών) την χρεοκοπία. Το κράτος φορτώνει στην πλάτη των φορολογουμένων τις αποτυχημένες προσπάθειες εταιριών να επιβιώσουν με την αιτιολογία της διάσωσης θέσεων εργασίας. Αυτό που κανείς δεν ομολογεί είναι πως τέτοια μέτρα δεν συνιστούν πολιτική απασχόλησης αλλά πολιτικές κοινωνικής προστασίας. Που όμως κανείς δεν τολμά να αποκαλέσει έτσι. Και φορτώνει την χώρα με δημόσια ελλείμματα που όμως δεν καταγράφονται σαν κοινωνικές δαπάνες.
Θυμάμαι πως όταν ήταν πλέον αναπόφευκτο πως θα έκλειναν τα μεταλλεία του Σκαλιστήρη στην Εύβοια, τα συνδικάτα μας πλησίασαν επιμένοντας πως με «λίγα» χρήματα (1,5 περίπου δις δρχ τότε) θα μπορούσε η επιχείρηση να ορθοποδήσει και να έχει και κέρδη. Στην παρατήρησή μου πως τότε θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τα χρήματα των αποζημιώσεών τους (6 δις περίπου) και να έπαιρναν στα χέρια τους την επιχείρηση δίχως βάρη (ήταν τότε ενταγμένη στον δημόσιο ΟΑΕ) και να την τρέξουν μόνοι τους, μου έδωσαν με δέος την εξής απάντηση :«Και να ρισκάρουμε τα δικά μας χρήματα;»
Ένα άλλο βέβαια αρνητικό ζήτημα στην Ελλάδα ήταν και ο τρόπος λειτουργίας του Τραπεζικού συστήματος. Που ήταν καθαρά υποχείριο των κομμάτων και της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας. Τα δάνεια λοιπόν διοχετεύονταν με βάση κριτήρια πολιτικής υποστήριξης και διεκπεραίωσης εξυπηρετήσεων και ρουσφετιών. Υποτίθεται πως από όλα αυτά είχαμε πλέον ξεφύγει. Τελευταία όμως γεγονότα και διαπιστώσεις δείχνουν πως δεν είναι ακριβώς έτσι. Πως είναι δυνατόν να «ενημερώνεται» το Πρωθυπουργικό γραφείο για δάνεια σε εφημερίδες, άλλα έντυπα να ασκούν πολιτική κριτική διότι δεν εξασφαλίζουν ευνοικές δανειοδοτήσεις και άλλοι να ενισχύονται πάνω και πέραν από κάθε λογική οικονομικής δραστηριότητας. Δεν εντυπωσιάζει έτσι βέβαια η επιμονή κάποιων η χώρα να βγεί από το ευρώ. Ώστε και πάλι οι πολιτικές ηγεσίες να αποφασίζουν για τραπεζικά δάνεια και επιχορηγήσεις κατά το δοκούν...
Αυτό που είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον στην συγγραφική αυτή προσπάθεια είναι η διάθεση των δημιουργών να μην χαιδέψουν αυτιά και να αποκαλέσουν τα πράγματα με το όνομά τους. Καταγγέλεται έτσι η πλειονότητα των ελλήνων επιχειρηματιών πως αδιαφορούν για την συγγκρότηση ενός κορμού αστικών αξιών αλλά και για την δραστηριοποίησή τους στην κοινωνία ώστε η επιχειρηματική δράση να αποκτήσει το κύρος και την κοινωνική αναγνώριση που της αξίζει. Δεν μάχονται οι έλληνες επιχειρηματίες πολιτικά, πέραν των ατομικών τους διασυνδέσεων με κόμματα και πολιτικούς, και αδιαφορύν για την ιδεολογική δράση. Γίνονται έτσι θύματα των αριστερών αντιλήψεων που κυριαρχούν στην κοινωνία. Και συχνά συμβάλλουν και οι ίδιοι στην αποδόμηση της εικόνας και της αξιοπιστίας τους. Τα ΜΜΕ, που αποτελούν τα ισχυρότερα από αυτά ιδιωτικές επιχειρηματικές μονάδες, αποτελούν το ισχυρότερο εργαλείο υπονόμευσης της επιχειρηματικής δράσης. Εχουν τόσο επικρατήσει στην κουλτούρα της κοινωνίας οι ιδέες που πρπαγανδίζει η Αριστερά ώστε ακόμη και η λέξη κερδοσκοπία – που σημαίνει απλά επιδίωξη κέρδους – να είναι ταυτόσημη με κάτι παράνομο η αξιόποινο. Ακόμη και Υπουργοί Εμπορίου η και ηγέτες κομμάτων συντηρητικών η φιλελεύθερων καταγγέλουν γεγονότα «κερδοσκοπίας»(!!) στην αγορά. Οι επιχειρηματίες – εκδότες η ιδιοκτήτες των μεγάλων ΜΜΕ, ενθαρρύνοντας την κουλτούρα της γκρίνιας, της κακομοιριάς και της αντι-καπιταλιστικής καταγγελίας, θυμίζουν κάποιον που πυροβολεί το πόδι του και μετά γκρινιάζει γιατί είναι υποχρεωμένος να κουτσαίνει.
ΣΕ ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον τελευταίο της βιβλίο η Deirdre N Mccloskey (Bourgeois Dignity: Why Economics Can't Explain the Modern World, 2011) επισημαίνει την σημασία που έχει η αποδοχή των αξιών και των αντιλήψεων μιάς κοινωνικής ομάδας για να αρχίσει να μεγαλουργεί μέσα στο σύνολο στο οποίο βρίσκεται. Η βιομηχανική επανάσταση, σημειώνει η συγγραφέας, ξέσπασε ακριβώς στις κοινωνίες εκείνες που το κύρος και η αποδοχή/αναγνώριση της εμπορικής τάξης είχε αρχίσει να καθιερώνεται και η επιχειρηματική δράση να αποτελεί σημείοι αναφοράς για την συνολική δραστηριότητα αλλά και για τα επιτεύγματα μιάς χώρας. Ο θαυμασμός και η αποδοχή του επιχειρηματία κίνησε πολλούς να δραστηριοποιούντια εμπορικά και να βάζουν τις δεξιότητές τους στην υπηρεσία της αγοράς. Ετσι έρχεται η ανάπτυξη και ξεφεύγει μιά χώρα από την μιζέρεια των κοινωνικών και, κυρίως, οικονομικών αδιεξόδων.
Αλλά και τα κλασσικά πλέον βιβλία της Αυν Ράντ (Atlas Shrugged και The Virtue of Selfishness) αποδεικνύουν πως αυτό που κινεί την πρόοδο και οδηγεί μιά χώρα σε αξιοζήλευτα επίπεδα οικονομικών αλλά και τεχνολογικών επιτευγμάτων δεν είναι η συλλογική δράση και η κρατική καθοδήγηση. Είναι ακριβώς ο ατομικός εγωισμός, μαζί και με την ανεμπόδιστη επιχειρηματική δράση, που γκρεμίζει τα εμπόδια των όποιων αδιεξόδων και μέσα από την απελυθερωμένη δημιουργικότητα γεμίζει τον κόσμο αισιοδοξία και πάθος για νέα μελλοντικά μεγάλα βήματα. Η ηθική ανωγτερότητα της ελεύθερης επιχειρηματικής δράσης δεν μπορείι από κανέναν πλέον σήμερα ουσιαστικά να αμφισβητηθεί.
Ο Θαν. Παπανδρόπουλος, στο προλογικό του σημείωμα, θυμίζει την παρατήρηση του Πολωνού φιλόσοφου Λέστσεκ Κολακόφσκι πως «όπου δεν υπάρχει ελεύθερη επιχείρηση είναι αδύνατη η δημοκρατία». Κι έρχεται στο μυαλό μου η συνάφεια πολιτικών από σοσιαλιστές και φασίστες που στόχο είχαν να φιμώσουν την ελεύθερη επιχειρηματική δράση. Θυμηθείτε πόσο έμοιαζαν τα περίφημα «Εποπτικά Συμβούλια» που είχε θεσμοθετήσει για τις ελληνικές εταιρίες το Πασόκ το 1983, με την «Καθοδηγούμενη Επιχείρηση» (Wirtschaftslengung) που είχε εισάγει στην Ναζιστική Γερμανία ο στενός συνεργάτης του Χίτλερ, Αλφρεντ Σπέερ. Αλλά και το περίφημο Instituto Della Reconstruzione Industriale (IRI) που ίδρυσε ο Μουσολίνι με επικεφαλής τον Μπένι, για τον συντονισμό και έλεγχο των τότε Ιταλικών προβληματικών επιχειρήσεων, με τον Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων (ΟΑΕ) των δικών μας πρώιμων σοσιαλιστών, των αρχών της δεκαετίας του ’80...
Το συμπέρασμα είναι πως πρόκειται για μιά δουλειά εντυπωσιακή, και για τον όγκο της αλλά και για την διαύγεια και ορθολογικότητα των επιχειρημάτων της. Ελπίζω να ανοίξει τον δρόμο και για άλλες μελέτες πάνω στην ελεύθερη επιχειρηματική δράση. Ας αποδείξουμε επι τέλους πως δεν είναι πιά όλοι όσοι λογίζονται και γράφουν πρώην, νύν η αντεπιστέλλοντα μέλη της ΚΝΕ...
< Prev
Παραιτείται ο Βενιζέλος
!
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο1 2 3 4 5 (0 ψήφοι)
Την στήριξή τους στην υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου για τη διεκδίκηση της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ εκφράζουν με κείμενό τους, που διακινείται στους κόλπους του κόμματος, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το κείμενο προετοιμαζόταν τις τελευταίες μέρες και η πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση των υπογραφών ξεκίνησε μετά την παραίτηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Χρήστου Παπουτσή και την ανακοίνωσή του ότι θα θέσει υποψηφιότητα για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ.
Κατά τις ίδιες πληροφορίες, το κείμενο φέρεται να έχουν υπογράψει μέχρι στιγμής περίπου 75 βουλευτές του κινήματος. Σύμφωνα με βουλευτές που πρωτοστατούν στην κίνηση, δηλώσεις των οποίων επικαλείται το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο υπουργός Οικονομικών αναμένεται να αποχωρήσει από την κυβέρνηση για να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του, πριν από τη σύγκληση της Εθνικής Συνδιάσκεψης που όλα δείχνουν ότι θα πραγματοποιηθεί στις 9 και 10 Μαρτίου.
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο1 2 3 4 5 (0 ψήφοι)
Την στήριξή τους στην υποψηφιότητα του Ευάγγελου Βενιζέλου για τη διεκδίκηση της προεδρίας του ΠΑΣΟΚ εκφράζουν με κείμενό τους, που διακινείται στους κόλπους του κόμματος, βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.
Σύμφωνα με πληροφορίες που επικαλείται το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, το κείμενο προετοιμαζόταν τις τελευταίες μέρες και η πρωτοβουλία για τη συγκέντρωση των υπογραφών ξεκίνησε μετά την παραίτηση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη Χρήστου Παπουτσή και την ανακοίνωσή του ότι θα θέσει υποψηφιότητα για την αρχηγία στο ΠΑΣΟΚ.
Κατά τις ίδιες πληροφορίες, το κείμενο φέρεται να έχουν υπογράψει μέχρι στιγμής περίπου 75 βουλευτές του κινήματος. Σύμφωνα με βουλευτές που πρωτοστατούν στην κίνηση, δηλώσεις των οποίων επικαλείται το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο υπουργός Οικονομικών αναμένεται να αποχωρήσει από την κυβέρνηση για να ανακοινώσει την υποψηφιότητά του, πριν από τη σύγκληση της Εθνικής Συνδιάσκεψης που όλα δείχνουν ότι θα πραγματοποιηθεί στις 9 και 10 Μαρτίου.
Η πόρτα είναι διάπλατα ανοικτή για να φύγετε από την ΟΝΕ αν το θέλετε, λέει εμμέσως πλην σαφώς ο Σόϊμπλε
ετάρτη, 29 Φεβρουάριος 2012 04:55
Εκτύπωση E-mail Σχολιάστε πρώτοι!
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο1 2 3 4 5 (0 ψήφοι)
«Όποιος είναι στην ΟΝΕ, είναι στην ΟΝΕ. Αν κάποιο κράτος- μέλος αποφάσιζε να φύγει, η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζονται σε αρχές όπως η ελευθερία, το κράτος δικαίου και η αποφυγή διακρίσεων και στη βάση αυτή, θα ήταν δυσάρεστο, αλλά θα έπρεπε να σεβαστούμε την απόφαση», σημείωσε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το εάν θα μπορούσε να διανοηθεί την έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη.
Μετά τη συνάντησή του με τα μέλη της επιτροπής του Βραβείου Καρλομάγνου, με το οποίο θα τιμηθεί ο κ. Σόιμπλε τον Μάιο «για τη συμβολή του στην προσπάθεια να ξεπεραστεί ο διχασμός της Ευρώπης και της Γερμανίας και για τον ρόλο του ως πηγής έμπνευσης και σημαντικού παράγοντα για τη συνοχή τους κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες», ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών περιέγραψε το ευρώ ως «σταθερό νόμισμα», το οποίο θα οδηγήσει την Ευρώπη και προς μια πολιτική ένωση.
Εκτύπωση E-mail Σχολιάστε πρώτοι!
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο1 2 3 4 5 (0 ψήφοι)
«Όποιος είναι στην ΟΝΕ, είναι στην ΟΝΕ. Αν κάποιο κράτος- μέλος αποφάσιζε να φύγει, η Ευρωζώνη και η Ευρωπαϊκή Ένωση βασίζονται σε αρχές όπως η ελευθερία, το κράτος δικαίου και η αποφυγή διακρίσεων και στη βάση αυτή, θα ήταν δυσάρεστο, αλλά θα έπρεπε να σεβαστούμε την απόφαση», σημείωσε ο υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, απαντώντας σε ερώτηση σχετικά με το εάν θα μπορούσε να διανοηθεί την έξοδο μιας χώρας από την Ευρωζώνη.
Μετά τη συνάντησή του με τα μέλη της επιτροπής του Βραβείου Καρλομάγνου, με το οποίο θα τιμηθεί ο κ. Σόιμπλε τον Μάιο «για τη συμβολή του στην προσπάθεια να ξεπεραστεί ο διχασμός της Ευρώπης και της Γερμανίας και για τον ρόλο του ως πηγής έμπνευσης και σημαντικού παράγοντα για τη συνοχή τους κατά τις τελευταίες τρεις δεκαετίες», ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών περιέγραψε το ευρώ ως «σταθερό νόμισμα», το οποίο θα οδηγήσει την Ευρώπη και προς μια πολιτική ένωση.
Γύρισαν στο "μαντρί" πέντε της ΝΔ και ένας του ΠΑΣΟΚ, ψηφίζοντας "ναι" στον εφαρμοστικό για τις συντάξεις
Εκτύπωση E-mail Σχολιάστε πρώτοι!
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο1 2 3 4 5 (0 ψήφοι)
Υπερψηφίσθηκε χθες ο εφαρμοστικός νόμος που θα ρυθμίζει τα συνταξιοδοτικά ζητήματα. Κατά την ονομαστική φανερή ψηφοφορία επί του νομοσχεδίου, σε σύνολο 283 βουλευτών «ναι» επί της αρχής ψήφισαν 202, ενώ 80 καταψήφισαν και ένας βουλευτής δήλωσε «παρών».
Επί των άρθρων 1 και 6 υπέρ τάχθηκαν 202 βουλευτές, κατά 80 ενώ ένας βουλευτής δήλωσε «παρών». Στο άρθρο 2 «ναι» ψήφισαν 202 βουλευτές, 80 «όχι», ενώ ένας βουλευτής δήλωσε «παρών».
Επί της τροπολογίας για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών υπέρ τάχθηκαν 202 βουλευτές, όχι 80 βουλευτές και ένας δήλωσε παρών.
Την τροπολογία για την εξουσιοδότηση στον πρωθυπουργό για τα στατιστικά στοιχεία υπερψήφισαν 202 βουλευτές, 80 καταψήφισαν και ένας δήλωσε «παρών».
Από τους πρόσφατα διαγραφέντες βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, πέντε ψήφισαν «ναι» αλλάζοντας γραμμή, έξι επέμειναν στο αρχικό «όχι», ενώ δέκα ήταν απόντες από την ψηφοφορία.
Αναλυτικότερα, «ναι» ψήφισαν οι: Μανώλης Κεφαλογιάννης, Αλ. Δερμετζόπουλος, Θ. Λεονταρίδης, Αν. Καρυπίδης και Ζήσης Τζηκαλάγιας. «Όχι» ψήφισαν οι Έλενα Κουντουρά, Δημήτρης Σταμάτης, Μαργαρίτης Τζίμας, Μαρία Κόλλια Τσαρουχά, Παναγιώτης Μελάς και Σπύρος Γαληνός, ενώ απόντες ήταν οι Κώστας Γκιουλέκας, Κώστας Μαρκόπουλος, Ελίζα Βόζεμπεργκ, Κώστας Παπασιώζος, Γιώργος Βλάχος, Μιχάλης Γιαννάκης, Χρήστος Ζώης, Γιώργος Βαγιωνάς, Τσαμπίκα Ιατρίδου και Γιώργος Καρασμάνης.
Όσον αφορά το ΠαΣοΚ, από τους 22 διαγραφέντες που τάχθηκαν κατά του μνημονίου, μόνον ένας επέλεξε το «ναι», ο κ. Χρ. Μαγκούφης (είχε ψηφίσει «παρών» στο νέο μνημόνιο), ενώ οι εννέα βουλευτές που είχαν ψηφίσει «ναι» επί της αρχής, αλλά είχαν καταψηφίσει συγκεκριμένα άρθρα του μνημονίου και τέθηκαν σε κομματική «καραντίνα» με το ερώτημα της διαγραφής και της μη συμπερίληψης στα ψηφοδέλτια του ΠαΣοΚ, επέλεξαν το «ναι» στον εφαρμοστικό. Πρόκειται για τους: Ι. Κουτσούκο, Π. Αντωνακόπουλο, Π. Δημητρουλόπουλο, Β. Κεγκέρογλου, Χρύσα Αράπογλου, Δ. Κουσελά, Δ. Καρύδη, Μαρία Μίχου και Μ. Τζελέπη. Από τους υπόλοιπους διαγραφέντες ο κ. Σπ. Κουβέλης ήταν απών, ενώ η κυρία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου δήλωσε «παρούσα». «Όχι» και στον εφαρμοστικό ψήφισαν οι εξής: Λούκα Κατσέλη, Άννα Βαγενά, Βάσω Παπανδρέου, Λ. Μίχος, Μαρία Κυριακοπούλου, Αν. Τριανταφυλλόπουλος, Β. Τόγιας, Γ. Κασσάρας, Χ. Καστανίδης, Κυριακή Τεκτονίδου, Χρ. Κατσούρας, Ι. Μιχελογιαννάκης, Θ. Παραστατίδης, Αλ. Αθανασιάδης, Οδ. Βουδούρης, Μ. Τσετίν, Ηλ. Θεοδωρίδης, Ι. Αμοιρίδης, ενώ ο Γ. Παπαμανώλης απουσίαζε.
Τέλος, από το «παρών» στην ψηφοφορία για το νέο μνημόνιο μετακινήθηκε στο «ναι» ο ανεξάρτητος βουλευτής που πρόσκειται στην Δημοκρατική Συμμαχία Ελ. Αυγενάκης.
Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο1 2 3 4 5 (0 ψήφοι)
Υπερψηφίσθηκε χθες ο εφαρμοστικός νόμος που θα ρυθμίζει τα συνταξιοδοτικά ζητήματα. Κατά την ονομαστική φανερή ψηφοφορία επί του νομοσχεδίου, σε σύνολο 283 βουλευτών «ναι» επί της αρχής ψήφισαν 202, ενώ 80 καταψήφισαν και ένας βουλευτής δήλωσε «παρών».
Επί των άρθρων 1 και 6 υπέρ τάχθηκαν 202 βουλευτές, κατά 80 ενώ ένας βουλευτής δήλωσε «παρών». Στο άρθρο 2 «ναι» ψήφισαν 202 βουλευτές, 80 «όχι», ενώ ένας βουλευτής δήλωσε «παρών».
Επί της τροπολογίας για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών υπέρ τάχθηκαν 202 βουλευτές, όχι 80 βουλευτές και ένας δήλωσε παρών.
Την τροπολογία για την εξουσιοδότηση στον πρωθυπουργό για τα στατιστικά στοιχεία υπερψήφισαν 202 βουλευτές, 80 καταψήφισαν και ένας δήλωσε «παρών».
Από τους πρόσφατα διαγραφέντες βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, πέντε ψήφισαν «ναι» αλλάζοντας γραμμή, έξι επέμειναν στο αρχικό «όχι», ενώ δέκα ήταν απόντες από την ψηφοφορία.
Αναλυτικότερα, «ναι» ψήφισαν οι: Μανώλης Κεφαλογιάννης, Αλ. Δερμετζόπουλος, Θ. Λεονταρίδης, Αν. Καρυπίδης και Ζήσης Τζηκαλάγιας. «Όχι» ψήφισαν οι Έλενα Κουντουρά, Δημήτρης Σταμάτης, Μαργαρίτης Τζίμας, Μαρία Κόλλια Τσαρουχά, Παναγιώτης Μελάς και Σπύρος Γαληνός, ενώ απόντες ήταν οι Κώστας Γκιουλέκας, Κώστας Μαρκόπουλος, Ελίζα Βόζεμπεργκ, Κώστας Παπασιώζος, Γιώργος Βλάχος, Μιχάλης Γιαννάκης, Χρήστος Ζώης, Γιώργος Βαγιωνάς, Τσαμπίκα Ιατρίδου και Γιώργος Καρασμάνης.
Όσον αφορά το ΠαΣοΚ, από τους 22 διαγραφέντες που τάχθηκαν κατά του μνημονίου, μόνον ένας επέλεξε το «ναι», ο κ. Χρ. Μαγκούφης (είχε ψηφίσει «παρών» στο νέο μνημόνιο), ενώ οι εννέα βουλευτές που είχαν ψηφίσει «ναι» επί της αρχής, αλλά είχαν καταψηφίσει συγκεκριμένα άρθρα του μνημονίου και τέθηκαν σε κομματική «καραντίνα» με το ερώτημα της διαγραφής και της μη συμπερίληψης στα ψηφοδέλτια του ΠαΣοΚ, επέλεξαν το «ναι» στον εφαρμοστικό. Πρόκειται για τους: Ι. Κουτσούκο, Π. Αντωνακόπουλο, Π. Δημητρουλόπουλο, Β. Κεγκέρογλου, Χρύσα Αράπογλου, Δ. Κουσελά, Δ. Καρύδη, Μαρία Μίχου και Μ. Τζελέπη. Από τους υπόλοιπους διαγραφέντες ο κ. Σπ. Κουβέλης ήταν απών, ενώ η κυρία Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου δήλωσε «παρούσα». «Όχι» και στον εφαρμοστικό ψήφισαν οι εξής: Λούκα Κατσέλη, Άννα Βαγενά, Βάσω Παπανδρέου, Λ. Μίχος, Μαρία Κυριακοπούλου, Αν. Τριανταφυλλόπουλος, Β. Τόγιας, Γ. Κασσάρας, Χ. Καστανίδης, Κυριακή Τεκτονίδου, Χρ. Κατσούρας, Ι. Μιχελογιαννάκης, Θ. Παραστατίδης, Αλ. Αθανασιάδης, Οδ. Βουδούρης, Μ. Τσετίν, Ηλ. Θεοδωρίδης, Ι. Αμοιρίδης, ενώ ο Γ. Παπαμανώλης απουσίαζε.
Τέλος, από το «παρών» στην ψηφοφορία για το νέο μνημόνιο μετακινήθηκε στο «ναι» ο ανεξάρτητος βουλευτής που πρόσκειται στην Δημοκρατική Συμμαχία Ελ. Αυγενάκης.
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)