Η Αριστερά, ας πούμε από το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ μέχρι και τον ΣΥΝ, έχει συνειδητοποιήσει εδώ και αρκετό καιρό ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που δεν αρκείται στη στείρα συνθηματολογία. Επιλέγει λοιπόν να βάλει λούστρο στον αντιμνημονιασμό της, καταθέτοντας προτάσεις οι οποίες υποτίθεται θα έλυναν το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης. Τις προτάσεις αυτές, βέβαια, δεν μπορεί ή δεν θέλει να δει, κατ’ αυτούς, η συντηρητική Ευρώπη. Έτσι, οι σύντροφοι έχουν και την πίτα ακέραιη και το σκύλο χορτάτο. Προβάλλουν εικόνα σοβαρότητας και με άνεση πια μπορούν να επιδίδονται σε αντιμνημονιακή ρητορεία, χωρίς να απαιτείται να αρθρώσουν ούτε λέξη για τις πραγματικές προοπτικές εξόδου από την κρίση. Θα συζητήσουμε μερικές απ’ αυτές.
Το κακοσχεδιασμένο Μνημόνιο
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης από το Βερολίνο κήρυξε το σοβαροφανή αντιμνημονιασμό με τη διαπίστωση ενός ελλείμματος στο Μνημόνιο του 2010: Έπρεπε να υπάρχουν προβλέψεις ώστε η ικανοποίηση των στόχων να αναστέλλεται, όταν εμφανίζονται υφεσιακές καταστάσεις. Ωραίο ως ευχή, ας δούμε όμως τι σημαίνει.
Το Μνημόνιο ήταν ένα project με προϋπολογισμό € 183,2 δις (110 δάνεια, 8,2 αποκρατικοποιήσεις, 65 από την έξοδο στις αγορές). Οποιαδήποτε πρόβλεψη για καθυστέρηση εκτέλεσης των στόχων τη στιγμή της υπογραφής του σήμαινε απλούστατα project με ανοιχτό προϋπολογισμό. Το είδαμε καθαρά: το Μνημόνιο τελεύτησε με το τέλος του 2010, όταν έγινε σαφές πως η έξοδος στις αγορές δεν ήταν εφικτή. Η τρύπα των € 65 δις επιχειρήθηκε να καλυφθεί με τις αποκρατικοποιήσεις που δεν προεβλέποντο στο Μνημόνιο (€ 50 δις) και την επιμήκυνση των δανείων με μείωση του επιτοκίου του Μαρτίου 2011 (άλλα € 8,3 δις). Οι εναλλακτικές ήταν δύο: χρεοκοπία ή Μνημόνιο 2, με φυσικό επακόλουθο την κόλαση που ζούμε από την άνοιξη 2011.
Το ευχολόγιο Σημίτη, λοιπόν, απαιτούσε τη δέσμευση αγνώστου ύψους βοήθειας ώστε (α) να καλύπτονται ελλείμματα και (β) να αναχρηματοδοτείται το χρέος. Το πρωτογενές έλλειμμα την άνοιξη 2010 έτρεχε με ρυθμό € 24 δις ετησίως. Διετής αναστολή επίτευξης των στόχων (εύλογο, μιας και ζούμε τον πέμπτο χρόνο ύφεσης), ας πούμε 2012-2013, σήμαινε πρόβλεψη διαθεσιμότητας πρόσθετων κονδυλίων πάνω από € 120 δις (€ 58 δις αναχρηματοδότηση χρέους + δύο χρόνια πρωτογενή ελλείμματα + δύο χρόνια τόκων).
Μήπως θα ήταν σκόπιμο, η κοινοτοπία «όταν έχουμε ύφεση χαλαρώνουμε τα δημοσιονομικά», να συνοδευθεί από τις προτάσεις καλλιέργειας των πολιτικών όρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο; Δηλαδή, με ποιο τρόπο θα στέρξουν οι φορολογούμενοι της Ευρώπης την Ελλάδα και θα επιτρέψουν στις κυβερνήσεις τους να υπογράψουν λευκή επιταγή με δικαιούχο την ελληνική;
Το ευχολόγιο Σημίτη είναι απλώς κενός λόγος. Τον διευκολύνει όμως να είναι ταυτόχρονα αντιμνημονιακός και ευρωπαϊστής – η εξόφληση γραμματίων από την εποχή του προσωπικού του φιάσκο του 2004 με τον αποτυχημένο εκσυγχρονισμό και τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ είναι bonus για την υστεροφημία του και τους συνεργάτες του.
Το moratorium
Ο ΣΥΝ, κυρίως με την «τεχνική υποστήριξη» των κ.κ. Δραγασάκη και Μηλιού, υποστήριξε την πολιτική του moratorium με τους πιστωτές. Εν συντομία: Αναστολή πληρωμής κεφαλαίου και τόκων επί τρία χρόνια. Κατά την τριετία θα εκπονηθεί πρόγραμμα ανάταξης και οριστικής λύσης, θα προσδιορισθεί το βάθος του κουρέματος των πιστωτών και με το πέρας της τριετίας θα εφαρμοσθεί η λύση. Πολύ ελκυστικό και πολύ λογικό φαίνεται. Ας το δούμε για την τριετία 2012-2014.
Στην τριετία θα έχει συσσωρευθεί νέο χρέος πάνω από € 70 δις (τόκοι και πρωτογενές έλλειμμα, ύψους –αρχές 2012– € 18 δις και € 5,5 δις, αντιστοίχως). Αυτό είναι η μετάφραση σε οικονομικούς όρους του moratorium – εκτός εάν προϋπόθεση για να μας παράσχουν τη διευκόλυνση για την εκπόνηση του προγράμματος εξόδου από την κρίση είναι το a priori κούρεμα. Στην τριετία έληγαν ομόλογα ύψους πάνω από € 80 δις. Ο ΣΥΝ λοιπόν πρότεινε την ακόλουθη πολιτική: Λέμε στους ομολογιούχους που έχουν στα χέρια τους ομόλογα αξίας € 80 δις κάτι πολύ απλό, «έχουμε πρόβλημα να διαχειρισθούμε χρέος € 368 δις, περιμένετε τρία χρόνια να γίνει € 440 δις και τότε θα σας κουρέψουμε». Συνωστισμός θα γίνει από την προσέλευση εθελοντών!
Λόγω της βέβαιης απροθυμίας των ιδιωτών πιστωτών, ο ΣΥΝ ουσιαστικά ζητά από τους εταίρους μας να αναλάβουν πλήρως χρέος και ελλείμματα επί μια τριετία και μετά να αποφασίσουμε από κοινού, εμείς και οι εταίροι, πόσο θα κουρευθεί το εναπομείναν ιδιωτικό χρέος αλλά και πόσο θα κουρευθεί το θεσμικό χρέος, δηλαδή ο προϋπολογισμός κάθε μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Η πρόταση για moratorium του ΣΥΝ μόνο από τρελούς θα μπορούσε να συζητηθεί. Πρόκειται για πρόταση εσωτερικής κατανάλωσης. Μια κενολογία που εμφανίζει τον ΣΥΝ να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις – δυστυχώς με κάτι που δεν λέει απολύτως τίποτε. Το χαριτωμένο είναι ότι γίνεται αναφορά σε πρακτική που έχει ακολουθηθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αληθές βεβαίως, πλην όμως τα προς διακανονισμό ποσά σε άλλες περιπτώσεις ήταν της τάξεως μιας λήξης ενός ελληνικού ομολόγου. Η δε πιο διάσημη περίπτωση είναι η διαδικασία της Βιέννης, με την οποία μετατέθηκε χρονικά το χρέος χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με την κρίση του 2008 –στη διαδικασία μετέσχον και ελληνικές τράπεζες ως πιστωτές– και παραλλαγή της οποίας επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2011 για την Ελλάδα με την αλήστου μνήμης «γαλλική φόρμουλα». Ο ΣΥΝ, προφανώς, δεν είχε ανακαλύψει το moratorium ακόμη.
Η θετική αναδιάρθρωση
Ο κ. Κουβέλης διεκδικεί τα πρωτεία στις λύσεις θετικού διεξόδου. Τον Μάιο 2011 πρότεινε τη θετική αναδιάρθρωση. Τελευταία φορά την επανέφερε ως πραγματική συνολική λύση στις 6/11/2011, μόλις οι Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν συμφωνήσει στη δημιουργία της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Από την απόφαση της ΕΓ της ΔΗΜΑΡ της 31/5/2011 εξάγουμε τις προδιαγραφές της μαγικής λύσης: (α) οι πιστωτές δεν θα χάσουν χρήματα (β) η αποπληρωμή θα παραταθεί στα 30 με 40 χρόνια (γ) η αποπληρωμή του κεφαλαίου θα γίνει με ισοκατανεμημένες δόσεις μετά από μια περίοδο χάριτος (δ) η περίοδος χάριτος να είναι τρία με πέντε χρόνια (ε) το επιτόκιο να είναι κοντά στο γερμανικό. Το τελευταίο βέβαια μπορεί να είναι σε αντίφαση με την πρόβλεψη να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές και την επιμήκυνση. Πολύ αξιοπρεπής, απλή, καθαρή και δίκαιη λύση. Αξίζει να τη δούμε.
Δίνουμε λοιπόν τη μέγιστη περίοδο χάριτος των πέντε ετών και συνολικά 40 χρόνια εξόφλησης του χρέους. Το επιτόκιο για να ικανοποιεί την απαίτηση «να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές» προκύπτει περίπου μια μονάδα κάτω από το μέσο επιτόκιο των ελληνικών ομολόγων, κοντά στο γερμανικό. Το 2017, πρώτο χρόνο μετά την περίοδο χάριτος, για την εξυπηρέτηση του θετικώς αναδιαρθρωμένου χρέους απαιτείται το ευτελές ποσόν των € 24,6 δις, ή 12% του σημερινού ΑΕΠ. Το επάρατο 2ο πακέτο στήριξης προβλέπει κόστος εξυπηρέτησης δανεισμού για τον ίδιο χρόνο περίπου € 11 δις! Η διαφορά, μόνο για το 2017, είναι 30% μεγαλύτερη του συνόλου των επαχθών μέτρων που αναμένεται να ληφθούν από σήμερα μέχρι το 2015.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η επαχθέστερη δυνατή λύση πλασάρεται ως θετική αντιπρόταση στη «γερμανική ύβρι». Μια επικοινωνιακή κενολογία επιχειρείται να παρουσιασθεί ως εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Με τις επικοινωνιακές κενολογίες, η συγκεκριμένη Aριστερά γράφει ιστορία. Στη συζήτηση για το Μνημόνιο 2 στις 12/2/2012 ζητάει πρόσθετα δάνεια € 30 δις για να προσέλθει και να αναδιαπραγματευθεί το PSI! Αν δεν κάνω λάθος, τα πρόσθετα δάνεια σημαίνουν και επιβάρυνση του προϋπολογισμού, δηλαδή είσοδο στο φαύλο κύκλο των πρόσθετων μέτρων. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ζητάει η ίδια αυτή Aριστερά, που καταψήφισε κάθε μέτρο του Μνημονίου 2, τα ανανεωτικά δάνεια να δίνονται ως bonus πιστής εκτέλεσης των προβλέψεων του απεχθούς και επαχθούς Μνημονίου 2, το οποίο διαλύει την κοινωνία! Η επικοινωνιακή κενολογία επιστρατεύεται για να χαϊδέψει τα αυτιά όσων ζητούν υπεύθυνες τοποθετήσεις από την πολιτική.
Η προοδευτική ευρωπαϊκή λύση
Επικειμένων των γαλλικών (τον Απρίλιο) και γερμανικών (το 2013) εκλογών, η περί ης ο λόγος Αριστερά παρουσιάζει ως λύση του ελληνικού προβλήματος την ευρωπαϊκή λύση την οποία έχει στα σκαριά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προς εφαρμογήν, μόλις αλλάξουν οι συσχετισμοί. Θαυμάσια!
Το γκανιάν των γαλλικών εκλογών, Φ. Ολάντ, λέει τέσσερα πράγματα: (α) αναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας με τη Γερμανία (β) βραχυπρόθεσμα για την Ελλάδα δεν υπάρχει εναλλακτική από το να βουρλίζεται στο φαύλο κύκλο χρέους-ύφεσης (γ) δεν υπάρχει εναλλακτική για την Ελλάδα από το να εξαλείψει τα ελλείμματά της (δ) μακροπρόθεσμα η κατάσταση θα βελτιωθεί με τη βοήθεια της Ευρώπης να γυρίσει η χώρα σε παραγωγή. Ο Στάινμπρουκ, ο μόνος από το γερμανικό SPD που θεωρείται ότι έχει τύχη απέναντι στη Μέρκελ και αποκαλεί αφελή τον Ολάντ που φαντάζεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, ήταν από μιας αρχής φανατικός υποστηρικτής των αναπόφευκτων βαθύτατων κουρεμάτων και –τι έκπληξη!– των μηδενικών ελλειμμάτων. Βεβαίως και αυτός βλέπει την ανάταξη της Ελλάδας, όταν με το καλό γίνει ξανά παραγωγική χώρα.
Το μόνο που δεν διακρίνεται είναι η λύση που ευαγγελίζονται οι δικοί μας ιδρυματικοί αριστεροί. Πιθανόν θα αναφέρονται στο ευρωομόλογο και στη λειτουργία της ΕΚΤ ως κεντρικής τράπεζας «ενιαίου κράτους». Πλην όμως, η ΕΚΤ ήδη τυπώνει αβέρτα χρήμα (€ 1 τρις το τελευταίο δίμηνο), το δε ευρωομόλογο φαίνεται να παίρνει τη σειρά του ως εργαλείο μετά το Σύμφωνο Σταθερότητας και την (προσωρινή έστω) ελληνική λύση.
Το ευρωομόλογο είναι μια μεταφυσική διαχωριστική γραμμή προοδευτικών-συντηρητικών. Μεταφυσική γιατί δεν προσφέρει τίποτε στην πορεία προς μια ελληνική λύση, πλην ίσως του δανεισμού των εταίρων για να μας δανείζουν! Δεν έχει κατατεθεί πρόταση ευρωομολόγου, από κανένα, η οποία να συνεισφέρει σε μια ελληνική λύση: (α) το ομόλογο Γιούνκερ-Τρεμόντι προβλέπει –σωστά– υψηλότατο κόστος ανταλλαγής όταν τα ομόλογα είναι πιεσμένα (β) το μπλε ομόλογο Bruegel αποκλείει εξ ορισμού την Ελλάδα (γ) οι προτάσεις της Κομισιόν προβλέπουν εμπράγματες εγγυήσεις των κρατών μελών για το ποσόν δανεισμού τους – casus belli για την καθ’ ημάς Αριστερά (δ) ο Πρόντι ζητάει εγγυήσεις κρατικού χρυσού και δικτύων υποδομών – άλλο casus belli.
Παραβλέπουμε βέβαια το απολύτως προφανές ότι ακόμη και στην περίπτωση ύπαρξης ευρωομολόγου από το οποίο να μπορεί να επωφεληθεί η Ελλάδα, τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά του είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην προαπαιτούμενη πολιτική διευθέτηση σχετικά με τη συμμετοχή και το ύψος των πόρων οι οποίοι μπορεί να κατευθυνθούν νότια. Οι τοποθετήσεις Ολάντ και Στάινμπρουκ δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων.
Η καθ’ ημάς Κεντροαριστερά καταθέτει ως πολιτική μια πρόταση κενή περιεχομένου: τη λύση θα δώσει η αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών συσχετισμών. Είναι ο πολύ βολικός τρόπος να αποφύγει να τοποθετηθεί στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να διεκδικήσει την κληρονομιά του ανδρεοπαπανδρεϊσμού κι από πάνω να είναι ευρωπαΐστρια.
Το κούρεμα που άργησε δυο χρόνια
Η καθ’ ημάς Αριστερά για να μπορέσει να αντιπολιτευθεί ανέξοδα και να ψαρέψει ψήφους υιοθετεί, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, την άποψη ότι το κούρεμα έπρεπε να είχε γίνει από την άνοιξη του 2010. Μοιάζει ελκυστική ως άποψη, δεδομένου ότι οι πολίτες αυτής της χώρας δεν θα είχαν περάσει τα σχεδόν δύο χρόνια των μέτρων του Μνημονίου και η όποια αναπροσαρμογή θα ήταν πιο εύκολα αφομοιώσιμη.
Η άποψη αυτή κάνει το λογικό άλμα να θεωρεί ότι οι όροι της όποιας συμφωνίας μείωσης χρέους μπορεί να προσδιορίζονται αυθαίρετα. Ο βασικός λόγος που το PSI στέφθηκε από επιτυχία είναι η καταβαράθρωση των ελληνικών ομολόγων κατά το διάστημα Αυγούστου-Οκτωβρίου 2011 – περίοδο κατά την οποία όλα τα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ακόμη και τα ιταλικά που υπέστησαν φοβερή πίεση τον Αύγουστο, είχαν να επιδείξουν αξιοσημείωση βελτίωση. Με ονομαστική αξία το 100, από το 70 περίπου που διαπραγματεύονταν τον Ιούλιο, κατρακύλησαν στο 40 τον Οκτώβριο. Η περίφημη οικονομική διακυβέρνηση, καραμέλα στο στόμα της Αριστεράς, υποχρεώνει την καταγραφή των ζημιών σε τιμές αγορών από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η προθυμία των δανειστών να μετάσχουν στο PSI με τους εξαιρετικούς για τον οφειλέτη-Ελλάδα όρους, οφείλεται στο ότι σημαντικές ζημίες είναι ήδη καταγεγραμμένες, η δε απόφαση της Ευρωζώνης για τη στήριξή τους είναι ήδη ειλημμένη (27/10/2012). Τι απ’ αυτά ίσχυε το 2010;
Ας θυμηθούμε τις συνθήκες την άνοιξη του 2010. Τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονταν στο 75-80 και το πρωτογενές έλλειμμα «έτρεχε» με ρυθμό € 24 δις. Όποιος ισχυρίζεται ότι, πλην του εξαναγκασμού των πιστωτών, υπήρχε η δυνατότητα επιτυχίας μείωσης του χρέους σε ποσοστό ανάλογο του PSI+, είτε αγνοεί τα στοιχειώδη ή παραπλανά. Πολύ περισσότερο δε, εάν ο διακανονισμός δεν συνοδευόταν από ένα κάποιο Μνημόνιο στήριξης της Ελλάδας, η χώρα θα αναγκαζόταν στη βίαιη αφαίρεση ενός 10% του ΑΕΠ της σε μια νύχτα σχεδόν (το πρωτογενές έλλειμμα) με καταστροφικές συνέπειες, απείρως βαρύτερες απ’ αυτές που ζούμε σήμερα και θεωρούμε δυσβάσταχτες.
Αφού λοιπόν η καθ’ ημάς «επίσημη» Αριστερά προσφέρει τη μία κενή περιεχομένου πρόταση μετά την άλλη ως λύση στο πρόβλημα, έρχεται εκ των υστέρων να προσφέρει μια καταστροφική λύση ως τη γομολάστιχα που θα έσβηνε όλα τα μνημονιακά δεινά μας.
Και λοιπόν;
Από τα παραπάνω καθίσταται προφανές ότι το πρωταρχικό μέλημα της ελληνικής Αριστεράς, από το πάλαι ποτέ ακκιζόμενο ως εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο) μέχρι το λογικό κομμάτι του ΣΥΝ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο), είναι η συστράτευση σε ένα α-πολιτικό αντιμνημονιακό μπλοκ. Για να μπορέσει να προβάλει ως αντίβαρο στον πνέοντα τα λοίσθια μεταπολιτευτικό δικομματισμό χρειάζεται να προσφέρει την παραμυθία των μαγικών λύσεων σε μια αποσβολωμένη κοινωνία, με σοβαροφάνεια και δήθεν υπευθυνότητα που δεν έχουν ο Καζάκης και ο Μίκης. Υπό τις συνθήκες αυτές, το διαφαινόμενο μετεκλογικό σκηνικό φαντάζει εφιαλτικό.
Στον ένα ή άλλο βαθμό, η καθ’ ημάς Αριστερά, ζαλισμένη από τα δημοσκοπικά ευρήματα, υιοθετεί την επιτυχημένη συνταγή Σαμαρά με την αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Υποτίθεται με τις σοβαρές προτάσεις τις οποίες για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο κανείς άλλος δεν βάζει στο τραπέζι. Οι σοβαροφανείς κενολογίες, όμως, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: λευκή επιταγή στην ελληνική κυβέρνηση. Η Αριστερά μας ευαγγελίζεται την επιστροφή στο λαμπερό 2008 χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αυτό το ευαγγέλιο είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο τόπος.
Υπάρχει καιρός μέχρι τις εκλογές η Κεντροαριστερά και το έλλογο κομμάτι της Αριστεράς να σταθούν υπεύθυνα μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στο τεράστιο πρόβλημα της διαχείρισης της κρίσης. Με προτάσεις και διεκδικήσεις οι οποίες να αφορούν πραγματικά τους δοκιμαζόμενους πολίτες, που θα αναγνωρίζουν το δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας ως κοινωνία και θα επιχειρούν τη δίκαιη κατανομή των αναπόφευκτων βαρών, που θα χτυπούν το πελατειακό κράτος αντί να το κανακεύουν για να περάσει και επισήμως υπό την προστασία της Αριστεράς. Οι κενολογίες, όσο βαρύγδουπες και να είναι, δεν παύει να είναι κενολογίες. Απλώς σπρώχνουν προς το κενό.
Σάββατο 24 Μαρτίου 2012
Βαρύγδουπες κενολογίες ως πολιτική πρόταση
Η Αριστερά, ας πούμε από το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ μέχρι και τον ΣΥΝ, έχει συνειδητοποιήσει εδώ και αρκετό καιρό ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που δεν αρκείται στη στείρα συνθηματολογία. Επιλέγει λοιπόν να βάλει λούστρο στον αντιμνημονιασμό της, καταθέτοντας προτάσεις οι οποίες υποτίθεται θα έλυναν το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης. Τις προτάσεις αυτές, βέβαια, δεν μπορεί ή δεν θέλει να δει, κατ’ αυτούς, η συντηρητική Ευρώπη. Έτσι, οι σύντροφοι έχουν και την πίτα ακέραιη και το σκύλο χορτάτο. Προβάλλουν εικόνα σοβαρότητας και με άνεση πια μπορούν να επιδίδονται σε αντιμνημονιακή ρητορεία, χωρίς να απαιτείται να αρθρώσουν ούτε λέξη για τις πραγματικές προοπτικές εξόδου από την κρίση. Θα συζητήσουμε μερικές απ’ αυτές.
Το κακοσχεδιασμένο Μνημόνιο
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης από το Βερολίνο κήρυξε το σοβαροφανή αντιμνημονιασμό με τη διαπίστωση ενός ελλείμματος στο Μνημόνιο του 2010: Έπρεπε να υπάρχουν προβλέψεις ώστε η ικανοποίηση των στόχων να αναστέλλεται, όταν εμφανίζονται υφεσιακές καταστάσεις. Ωραίο ως ευχή, ας δούμε όμως τι σημαίνει.
Το Μνημόνιο ήταν ένα project με προϋπολογισμό € 183,2 δις (110 δάνεια, 8,2 αποκρατικοποιήσεις, 65 από την έξοδο στις αγορές). Οποιαδήποτε πρόβλεψη για καθυστέρηση εκτέλεσης των στόχων τη στιγμή της υπογραφής του σήμαινε απλούστατα project με ανοιχτό προϋπολογισμό. Το είδαμε καθαρά: το Μνημόνιο τελεύτησε με το τέλος του 2010, όταν έγινε σαφές πως η έξοδος στις αγορές δεν ήταν εφικτή. Η τρύπα των € 65 δις επιχειρήθηκε να καλυφθεί με τις αποκρατικοποιήσεις που δεν προεβλέποντο στο Μνημόνιο (€ 50 δις) και την επιμήκυνση των δανείων με μείωση του επιτοκίου του Μαρτίου 2011 (άλλα € 8,3 δις). Οι εναλλακτικές ήταν δύο: χρεοκοπία ή Μνημόνιο 2, με φυσικό επακόλουθο την κόλαση που ζούμε από την άνοιξη 2011.
Το ευχολόγιο Σημίτη, λοιπόν, απαιτούσε τη δέσμευση αγνώστου ύψους βοήθειας ώστε (α) να καλύπτονται ελλείμματα και (β) να αναχρηματοδοτείται το χρέος. Το πρωτογενές έλλειμμα την άνοιξη 2010 έτρεχε με ρυθμό € 24 δις ετησίως. Διετής αναστολή επίτευξης των στόχων (εύλογο, μιας και ζούμε τον πέμπτο χρόνο ύφεσης), ας πούμε 2012-2013, σήμαινε πρόβλεψη διαθεσιμότητας πρόσθετων κονδυλίων πάνω από € 120 δις (€ 58 δις αναχρηματοδότηση χρέους + δύο χρόνια πρωτογενή ελλείμματα + δύο χρόνια τόκων).
Μήπως θα ήταν σκόπιμο, η κοινοτοπία «όταν έχουμε ύφεση χαλαρώνουμε τα δημοσιονομικά», να συνοδευθεί από τις προτάσεις καλλιέργειας των πολιτικών όρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο; Δηλαδή, με ποιο τρόπο θα στέρξουν οι φορολογούμενοι της Ευρώπης την Ελλάδα και θα επιτρέψουν στις κυβερνήσεις τους να υπογράψουν λευκή επιταγή με δικαιούχο την ελληνική;
Το ευχολόγιο Σημίτη είναι απλώς κενός λόγος. Τον διευκολύνει όμως να είναι ταυτόχρονα αντιμνημονιακός και ευρωπαϊστής – η εξόφληση γραμματίων από την εποχή του προσωπικού του φιάσκο του 2004 με τον αποτυχημένο εκσυγχρονισμό και τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ είναι bonus για την υστεροφημία του και τους συνεργάτες του.
Το moratorium
Ο ΣΥΝ, κυρίως με την «τεχνική υποστήριξη» των κ.κ. Δραγασάκη και Μηλιού, υποστήριξε την πολιτική του moratorium με τους πιστωτές. Εν συντομία: Αναστολή πληρωμής κεφαλαίου και τόκων επί τρία χρόνια. Κατά την τριετία θα εκπονηθεί πρόγραμμα ανάταξης και οριστικής λύσης, θα προσδιορισθεί το βάθος του κουρέματος των πιστωτών και με το πέρας της τριετίας θα εφαρμοσθεί η λύση. Πολύ ελκυστικό και πολύ λογικό φαίνεται. Ας το δούμε για την τριετία 2012-2014.
Στην τριετία θα έχει συσσωρευθεί νέο χρέος πάνω από € 70 δις (τόκοι και πρωτογενές έλλειμμα, ύψους –αρχές 2012– € 18 δις και € 5,5 δις, αντιστοίχως). Αυτό είναι η μετάφραση σε οικονομικούς όρους του moratorium – εκτός εάν προϋπόθεση για να μας παράσχουν τη διευκόλυνση για την εκπόνηση του προγράμματος εξόδου από την κρίση είναι το a priori κούρεμα. Στην τριετία έληγαν ομόλογα ύψους πάνω από € 80 δις. Ο ΣΥΝ λοιπόν πρότεινε την ακόλουθη πολιτική: Λέμε στους ομολογιούχους που έχουν στα χέρια τους ομόλογα αξίας € 80 δις κάτι πολύ απλό, «έχουμε πρόβλημα να διαχειρισθούμε χρέος € 368 δις, περιμένετε τρία χρόνια να γίνει € 440 δις και τότε θα σας κουρέψουμε». Συνωστισμός θα γίνει από την προσέλευση εθελοντών!
Λόγω της βέβαιης απροθυμίας των ιδιωτών πιστωτών, ο ΣΥΝ ουσιαστικά ζητά από τους εταίρους μας να αναλάβουν πλήρως χρέος και ελλείμματα επί μια τριετία και μετά να αποφασίσουμε από κοινού, εμείς και οι εταίροι, πόσο θα κουρευθεί το εναπομείναν ιδιωτικό χρέος αλλά και πόσο θα κουρευθεί το θεσμικό χρέος, δηλαδή ο προϋπολογισμός κάθε μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Η πρόταση για moratorium του ΣΥΝ μόνο από τρελούς θα μπορούσε να συζητηθεί. Πρόκειται για πρόταση εσωτερικής κατανάλωσης. Μια κενολογία που εμφανίζει τον ΣΥΝ να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις – δυστυχώς με κάτι που δεν λέει απολύτως τίποτε. Το χαριτωμένο είναι ότι γίνεται αναφορά σε πρακτική που έχει ακολουθηθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αληθές βεβαίως, πλην όμως τα προς διακανονισμό ποσά σε άλλες περιπτώσεις ήταν της τάξεως μιας λήξης ενός ελληνικού ομολόγου. Η δε πιο διάσημη περίπτωση είναι η διαδικασία της Βιέννης, με την οποία μετατέθηκε χρονικά το χρέος χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με την κρίση του 2008 –στη διαδικασία μετέσχον και ελληνικές τράπεζες ως πιστωτές– και παραλλαγή της οποίας επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2011 για την Ελλάδα με την αλήστου μνήμης «γαλλική φόρμουλα». Ο ΣΥΝ, προφανώς, δεν είχε ανακαλύψει το moratorium ακόμη.
Η θετική αναδιάρθρωση
Ο κ. Κουβέλης διεκδικεί τα πρωτεία στις λύσεις θετικού διεξόδου. Τον Μάιο 2011 πρότεινε τη θετική αναδιάρθρωση. Τελευταία φορά την επανέφερε ως πραγματική συνολική λύση στις 6/11/2011, μόλις οι Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν συμφωνήσει στη δημιουργία της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Από την απόφαση της ΕΓ της ΔΗΜΑΡ της 31/5/2011 εξάγουμε τις προδιαγραφές της μαγικής λύσης: (α) οι πιστωτές δεν θα χάσουν χρήματα (β) η αποπληρωμή θα παραταθεί στα 30 με 40 χρόνια (γ) η αποπληρωμή του κεφαλαίου θα γίνει με ισοκατανεμημένες δόσεις μετά από μια περίοδο χάριτος (δ) η περίοδος χάριτος να είναι τρία με πέντε χρόνια (ε) το επιτόκιο να είναι κοντά στο γερμανικό. Το τελευταίο βέβαια μπορεί να είναι σε αντίφαση με την πρόβλεψη να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές και την επιμήκυνση. Πολύ αξιοπρεπής, απλή, καθαρή και δίκαιη λύση. Αξίζει να τη δούμε.
Δίνουμε λοιπόν τη μέγιστη περίοδο χάριτος των πέντε ετών και συνολικά 40 χρόνια εξόφλησης του χρέους. Το επιτόκιο για να ικανοποιεί την απαίτηση «να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές» προκύπτει περίπου μια μονάδα κάτω από το μέσο επιτόκιο των ελληνικών ομολόγων, κοντά στο γερμανικό. Το 2017, πρώτο χρόνο μετά την περίοδο χάριτος, για την εξυπηρέτηση του θετικώς αναδιαρθρωμένου χρέους απαιτείται το ευτελές ποσόν των € 24,6 δις, ή 12% του σημερινού ΑΕΠ. Το επάρατο 2ο πακέτο στήριξης προβλέπει κόστος εξυπηρέτησης δανεισμού για τον ίδιο χρόνο περίπου € 11 δις! Η διαφορά, μόνο για το 2017, είναι 30% μεγαλύτερη του συνόλου των επαχθών μέτρων που αναμένεται να ληφθούν από σήμερα μέχρι το 2015.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η επαχθέστερη δυνατή λύση πλασάρεται ως θετική αντιπρόταση στη «γερμανική ύβρι». Μια επικοινωνιακή κενολογία επιχειρείται να παρουσιασθεί ως εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Με τις επικοινωνιακές κενολογίες, η συγκεκριμένη Aριστερά γράφει ιστορία. Στη συζήτηση για το Μνημόνιο 2 στις 12/2/2012 ζητάει πρόσθετα δάνεια € 30 δις για να προσέλθει και να αναδιαπραγματευθεί το PSI! Αν δεν κάνω λάθος, τα πρόσθετα δάνεια σημαίνουν και επιβάρυνση του προϋπολογισμού, δηλαδή είσοδο στο φαύλο κύκλο των πρόσθετων μέτρων. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ζητάει η ίδια αυτή Aριστερά, που καταψήφισε κάθε μέτρο του Μνημονίου 2, τα ανανεωτικά δάνεια να δίνονται ως bonus πιστής εκτέλεσης των προβλέψεων του απεχθούς και επαχθούς Μνημονίου 2, το οποίο διαλύει την κοινωνία! Η επικοινωνιακή κενολογία επιστρατεύεται για να χαϊδέψει τα αυτιά όσων ζητούν υπεύθυνες τοποθετήσεις από την πολιτική.
Η προοδευτική ευρωπαϊκή λύση
Επικειμένων των γαλλικών (τον Απρίλιο) και γερμανικών (το 2013) εκλογών, η περί ης ο λόγος Αριστερά παρουσιάζει ως λύση του ελληνικού προβλήματος την ευρωπαϊκή λύση την οποία έχει στα σκαριά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προς εφαρμογήν, μόλις αλλάξουν οι συσχετισμοί. Θαυμάσια!
Το γκανιάν των γαλλικών εκλογών, Φ. Ολάντ, λέει τέσσερα πράγματα: (α) αναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας με τη Γερμανία (β) βραχυπρόθεσμα για την Ελλάδα δεν υπάρχει εναλλακτική από το να βουρλίζεται στο φαύλο κύκλο χρέους-ύφεσης (γ) δεν υπάρχει εναλλακτική για την Ελλάδα από το να εξαλείψει τα ελλείμματά της (δ) μακροπρόθεσμα η κατάσταση θα βελτιωθεί με τη βοήθεια της Ευρώπης να γυρίσει η χώρα σε παραγωγή. Ο Στάινμπρουκ, ο μόνος από το γερμανικό SPD που θεωρείται ότι έχει τύχη απέναντι στη Μέρκελ και αποκαλεί αφελή τον Ολάντ που φαντάζεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, ήταν από μιας αρχής φανατικός υποστηρικτής των αναπόφευκτων βαθύτατων κουρεμάτων και –τι έκπληξη!– των μηδενικών ελλειμμάτων. Βεβαίως και αυτός βλέπει την ανάταξη της Ελλάδας, όταν με το καλό γίνει ξανά παραγωγική χώρα.
Το μόνο που δεν διακρίνεται είναι η λύση που ευαγγελίζονται οι δικοί μας ιδρυματικοί αριστεροί. Πιθανόν θα αναφέρονται στο ευρωομόλογο και στη λειτουργία της ΕΚΤ ως κεντρικής τράπεζας «ενιαίου κράτους». Πλην όμως, η ΕΚΤ ήδη τυπώνει αβέρτα χρήμα (€ 1 τρις το τελευταίο δίμηνο), το δε ευρωομόλογο φαίνεται να παίρνει τη σειρά του ως εργαλείο μετά το Σύμφωνο Σταθερότητας και την (προσωρινή έστω) ελληνική λύση.
Το ευρωομόλογο είναι μια μεταφυσική διαχωριστική γραμμή προοδευτικών-συντηρητικών. Μεταφυσική γιατί δεν προσφέρει τίποτε στην πορεία προς μια ελληνική λύση, πλην ίσως του δανεισμού των εταίρων για να μας δανείζουν! Δεν έχει κατατεθεί πρόταση ευρωομολόγου, από κανένα, η οποία να συνεισφέρει σε μια ελληνική λύση: (α) το ομόλογο Γιούνκερ-Τρεμόντι προβλέπει –σωστά– υψηλότατο κόστος ανταλλαγής όταν τα ομόλογα είναι πιεσμένα (β) το μπλε ομόλογο Bruegel αποκλείει εξ ορισμού την Ελλάδα (γ) οι προτάσεις της Κομισιόν προβλέπουν εμπράγματες εγγυήσεις των κρατών μελών για το ποσόν δανεισμού τους – casus belli για την καθ’ ημάς Αριστερά (δ) ο Πρόντι ζητάει εγγυήσεις κρατικού χρυσού και δικτύων υποδομών – άλλο casus belli.
Παραβλέπουμε βέβαια το απολύτως προφανές ότι ακόμη και στην περίπτωση ύπαρξης ευρωομολόγου από το οποίο να μπορεί να επωφεληθεί η Ελλάδα, τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά του είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην προαπαιτούμενη πολιτική διευθέτηση σχετικά με τη συμμετοχή και το ύψος των πόρων οι οποίοι μπορεί να κατευθυνθούν νότια. Οι τοποθετήσεις Ολάντ και Στάινμπρουκ δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων.
Η καθ’ ημάς Κεντροαριστερά καταθέτει ως πολιτική μια πρόταση κενή περιεχομένου: τη λύση θα δώσει η αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών συσχετισμών. Είναι ο πολύ βολικός τρόπος να αποφύγει να τοποθετηθεί στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να διεκδικήσει την κληρονομιά του ανδρεοπαπανδρεϊσμού κι από πάνω να είναι ευρωπαΐστρια.
Το κούρεμα που άργησε δυο χρόνια
Η καθ’ ημάς Αριστερά για να μπορέσει να αντιπολιτευθεί ανέξοδα και να ψαρέψει ψήφους υιοθετεί, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, την άποψη ότι το κούρεμα έπρεπε να είχε γίνει από την άνοιξη του 2010. Μοιάζει ελκυστική ως άποψη, δεδομένου ότι οι πολίτες αυτής της χώρας δεν θα είχαν περάσει τα σχεδόν δύο χρόνια των μέτρων του Μνημονίου και η όποια αναπροσαρμογή θα ήταν πιο εύκολα αφομοιώσιμη.
Η άποψη αυτή κάνει το λογικό άλμα να θεωρεί ότι οι όροι της όποιας συμφωνίας μείωσης χρέους μπορεί να προσδιορίζονται αυθαίρετα. Ο βασικός λόγος που το PSI στέφθηκε από επιτυχία είναι η καταβαράθρωση των ελληνικών ομολόγων κατά το διάστημα Αυγούστου-Οκτωβρίου 2011 – περίοδο κατά την οποία όλα τα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ακόμη και τα ιταλικά που υπέστησαν φοβερή πίεση τον Αύγουστο, είχαν να επιδείξουν αξιοσημείωση βελτίωση. Με ονομαστική αξία το 100, από το 70 περίπου που διαπραγματεύονταν τον Ιούλιο, κατρακύλησαν στο 40 τον Οκτώβριο. Η περίφημη οικονομική διακυβέρνηση, καραμέλα στο στόμα της Αριστεράς, υποχρεώνει την καταγραφή των ζημιών σε τιμές αγορών από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η προθυμία των δανειστών να μετάσχουν στο PSI με τους εξαιρετικούς για τον οφειλέτη-Ελλάδα όρους, οφείλεται στο ότι σημαντικές ζημίες είναι ήδη καταγεγραμμένες, η δε απόφαση της Ευρωζώνης για τη στήριξή τους είναι ήδη ειλημμένη (27/10/2012). Τι απ’ αυτά ίσχυε το 2010;
Ας θυμηθούμε τις συνθήκες την άνοιξη του 2010. Τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονταν στο 75-80 και το πρωτογενές έλλειμμα «έτρεχε» με ρυθμό € 24 δις. Όποιος ισχυρίζεται ότι, πλην του εξαναγκασμού των πιστωτών, υπήρχε η δυνατότητα επιτυχίας μείωσης του χρέους σε ποσοστό ανάλογο του PSI+, είτε αγνοεί τα στοιχειώδη ή παραπλανά. Πολύ περισσότερο δε, εάν ο διακανονισμός δεν συνοδευόταν από ένα κάποιο Μνημόνιο στήριξης της Ελλάδας, η χώρα θα αναγκαζόταν στη βίαιη αφαίρεση ενός 10% του ΑΕΠ της σε μια νύχτα σχεδόν (το πρωτογενές έλλειμμα) με καταστροφικές συνέπειες, απείρως βαρύτερες απ’ αυτές που ζούμε σήμερα και θεωρούμε δυσβάσταχτες.
Αφού λοιπόν η καθ’ ημάς «επίσημη» Αριστερά προσφέρει τη μία κενή περιεχομένου πρόταση μετά την άλλη ως λύση στο πρόβλημα, έρχεται εκ των υστέρων να προσφέρει μια καταστροφική λύση ως τη γομολάστιχα που θα έσβηνε όλα τα μνημονιακά δεινά μας.
Και λοιπόν;
Από τα παραπάνω καθίσταται προφανές ότι το πρωταρχικό μέλημα της ελληνικής Αριστεράς, από το πάλαι ποτέ ακκιζόμενο ως εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο) μέχρι το λογικό κομμάτι του ΣΥΝ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο), είναι η συστράτευση σε ένα α-πολιτικό αντιμνημονιακό μπλοκ. Για να μπορέσει να προβάλει ως αντίβαρο στον πνέοντα τα λοίσθια μεταπολιτευτικό δικομματισμό χρειάζεται να προσφέρει την παραμυθία των μαγικών λύσεων σε μια αποσβολωμένη κοινωνία, με σοβαροφάνεια και δήθεν υπευθυνότητα που δεν έχουν ο Καζάκης και ο Μίκης. Υπό τις συνθήκες αυτές, το διαφαινόμενο μετεκλογικό σκηνικό φαντάζει εφιαλτικό.
Στον ένα ή άλλο βαθμό, η καθ’ ημάς Αριστερά, ζαλισμένη από τα δημοσκοπικά ευρήματα, υιοθετεί την επιτυχημένη συνταγή Σαμαρά με την αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Υποτίθεται με τις σοβαρές προτάσεις τις οποίες για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο κανείς άλλος δεν βάζει στο τραπέζι. Οι σοβαροφανείς κενολογίες, όμως, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: λευκή επιταγή στην ελληνική κυβέρνηση. Η Αριστερά μας ευαγγελίζεται την επιστροφή στο λαμπερό 2008 χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αυτό το ευαγγέλιο είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο τόπος.
Υπάρχει καιρός μέχρι τις εκλογές η Κεντροαριστερά και το έλλογο κομμάτι της Αριστεράς να σταθούν υπεύθυνα μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στο τεράστιο πρόβλημα της διαχείρισης της κρίσης. Με προτάσεις και διεκδικήσεις οι οποίες να αφορούν πραγματικά τους δοκιμαζόμενους πολίτες, που θα αναγνωρίζουν το δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας ως κοινωνία και θα επιχειρούν τη δίκαιη κατανομή των αναπόφευκτων βαρών, που θα χτυπούν το πελατειακό κράτος αντί να το κανακεύουν για να περάσει και επισήμως υπό την προστασία της Αριστεράς. Οι κενολογίες, όσο βαρύγδουπες και να είναι, δεν παύει να είναι κενολογίες. Απλώς σπρώχνουν προς το κενό.
Το κακοσχεδιασμένο Μνημόνιο
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης από το Βερολίνο κήρυξε το σοβαροφανή αντιμνημονιασμό με τη διαπίστωση ενός ελλείμματος στο Μνημόνιο του 2010: Έπρεπε να υπάρχουν προβλέψεις ώστε η ικανοποίηση των στόχων να αναστέλλεται, όταν εμφανίζονται υφεσιακές καταστάσεις. Ωραίο ως ευχή, ας δούμε όμως τι σημαίνει.
Το Μνημόνιο ήταν ένα project με προϋπολογισμό € 183,2 δις (110 δάνεια, 8,2 αποκρατικοποιήσεις, 65 από την έξοδο στις αγορές). Οποιαδήποτε πρόβλεψη για καθυστέρηση εκτέλεσης των στόχων τη στιγμή της υπογραφής του σήμαινε απλούστατα project με ανοιχτό προϋπολογισμό. Το είδαμε καθαρά: το Μνημόνιο τελεύτησε με το τέλος του 2010, όταν έγινε σαφές πως η έξοδος στις αγορές δεν ήταν εφικτή. Η τρύπα των € 65 δις επιχειρήθηκε να καλυφθεί με τις αποκρατικοποιήσεις που δεν προεβλέποντο στο Μνημόνιο (€ 50 δις) και την επιμήκυνση των δανείων με μείωση του επιτοκίου του Μαρτίου 2011 (άλλα € 8,3 δις). Οι εναλλακτικές ήταν δύο: χρεοκοπία ή Μνημόνιο 2, με φυσικό επακόλουθο την κόλαση που ζούμε από την άνοιξη 2011.
Το ευχολόγιο Σημίτη, λοιπόν, απαιτούσε τη δέσμευση αγνώστου ύψους βοήθειας ώστε (α) να καλύπτονται ελλείμματα και (β) να αναχρηματοδοτείται το χρέος. Το πρωτογενές έλλειμμα την άνοιξη 2010 έτρεχε με ρυθμό € 24 δις ετησίως. Διετής αναστολή επίτευξης των στόχων (εύλογο, μιας και ζούμε τον πέμπτο χρόνο ύφεσης), ας πούμε 2012-2013, σήμαινε πρόβλεψη διαθεσιμότητας πρόσθετων κονδυλίων πάνω από € 120 δις (€ 58 δις αναχρηματοδότηση χρέους + δύο χρόνια πρωτογενή ελλείμματα + δύο χρόνια τόκων).
Μήπως θα ήταν σκόπιμο, η κοινοτοπία «όταν έχουμε ύφεση χαλαρώνουμε τα δημοσιονομικά», να συνοδευθεί από τις προτάσεις καλλιέργειας των πολιτικών όρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο; Δηλαδή, με ποιο τρόπο θα στέρξουν οι φορολογούμενοι της Ευρώπης την Ελλάδα και θα επιτρέψουν στις κυβερνήσεις τους να υπογράψουν λευκή επιταγή με δικαιούχο την ελληνική;
Το ευχολόγιο Σημίτη είναι απλώς κενός λόγος. Τον διευκολύνει όμως να είναι ταυτόχρονα αντιμνημονιακός και ευρωπαϊστής – η εξόφληση γραμματίων από την εποχή του προσωπικού του φιάσκο του 2004 με τον αποτυχημένο εκσυγχρονισμό και τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ είναι bonus για την υστεροφημία του και τους συνεργάτες του.
Το moratorium
Ο ΣΥΝ, κυρίως με την «τεχνική υποστήριξη» των κ.κ. Δραγασάκη και Μηλιού, υποστήριξε την πολιτική του moratorium με τους πιστωτές. Εν συντομία: Αναστολή πληρωμής κεφαλαίου και τόκων επί τρία χρόνια. Κατά την τριετία θα εκπονηθεί πρόγραμμα ανάταξης και οριστικής λύσης, θα προσδιορισθεί το βάθος του κουρέματος των πιστωτών και με το πέρας της τριετίας θα εφαρμοσθεί η λύση. Πολύ ελκυστικό και πολύ λογικό φαίνεται. Ας το δούμε για την τριετία 2012-2014.
Στην τριετία θα έχει συσσωρευθεί νέο χρέος πάνω από € 70 δις (τόκοι και πρωτογενές έλλειμμα, ύψους –αρχές 2012– € 18 δις και € 5,5 δις, αντιστοίχως). Αυτό είναι η μετάφραση σε οικονομικούς όρους του moratorium – εκτός εάν προϋπόθεση για να μας παράσχουν τη διευκόλυνση για την εκπόνηση του προγράμματος εξόδου από την κρίση είναι το a priori κούρεμα. Στην τριετία έληγαν ομόλογα ύψους πάνω από € 80 δις. Ο ΣΥΝ λοιπόν πρότεινε την ακόλουθη πολιτική: Λέμε στους ομολογιούχους που έχουν στα χέρια τους ομόλογα αξίας € 80 δις κάτι πολύ απλό, «έχουμε πρόβλημα να διαχειρισθούμε χρέος € 368 δις, περιμένετε τρία χρόνια να γίνει € 440 δις και τότε θα σας κουρέψουμε». Συνωστισμός θα γίνει από την προσέλευση εθελοντών!
Λόγω της βέβαιης απροθυμίας των ιδιωτών πιστωτών, ο ΣΥΝ ουσιαστικά ζητά από τους εταίρους μας να αναλάβουν πλήρως χρέος και ελλείμματα επί μια τριετία και μετά να αποφασίσουμε από κοινού, εμείς και οι εταίροι, πόσο θα κουρευθεί το εναπομείναν ιδιωτικό χρέος αλλά και πόσο θα κουρευθεί το θεσμικό χρέος, δηλαδή ο προϋπολογισμός κάθε μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Η πρόταση για moratorium του ΣΥΝ μόνο από τρελούς θα μπορούσε να συζητηθεί. Πρόκειται για πρόταση εσωτερικής κατανάλωσης. Μια κενολογία που εμφανίζει τον ΣΥΝ να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις – δυστυχώς με κάτι που δεν λέει απολύτως τίποτε. Το χαριτωμένο είναι ότι γίνεται αναφορά σε πρακτική που έχει ακολουθηθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αληθές βεβαίως, πλην όμως τα προς διακανονισμό ποσά σε άλλες περιπτώσεις ήταν της τάξεως μιας λήξης ενός ελληνικού ομολόγου. Η δε πιο διάσημη περίπτωση είναι η διαδικασία της Βιέννης, με την οποία μετατέθηκε χρονικά το χρέος χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με την κρίση του 2008 –στη διαδικασία μετέσχον και ελληνικές τράπεζες ως πιστωτές– και παραλλαγή της οποίας επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2011 για την Ελλάδα με την αλήστου μνήμης «γαλλική φόρμουλα». Ο ΣΥΝ, προφανώς, δεν είχε ανακαλύψει το moratorium ακόμη.
Η θετική αναδιάρθρωση
Ο κ. Κουβέλης διεκδικεί τα πρωτεία στις λύσεις θετικού διεξόδου. Τον Μάιο 2011 πρότεινε τη θετική αναδιάρθρωση. Τελευταία φορά την επανέφερε ως πραγματική συνολική λύση στις 6/11/2011, μόλις οι Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν συμφωνήσει στη δημιουργία της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Από την απόφαση της ΕΓ της ΔΗΜΑΡ της 31/5/2011 εξάγουμε τις προδιαγραφές της μαγικής λύσης: (α) οι πιστωτές δεν θα χάσουν χρήματα (β) η αποπληρωμή θα παραταθεί στα 30 με 40 χρόνια (γ) η αποπληρωμή του κεφαλαίου θα γίνει με ισοκατανεμημένες δόσεις μετά από μια περίοδο χάριτος (δ) η περίοδος χάριτος να είναι τρία με πέντε χρόνια (ε) το επιτόκιο να είναι κοντά στο γερμανικό. Το τελευταίο βέβαια μπορεί να είναι σε αντίφαση με την πρόβλεψη να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές και την επιμήκυνση. Πολύ αξιοπρεπής, απλή, καθαρή και δίκαιη λύση. Αξίζει να τη δούμε.
Δίνουμε λοιπόν τη μέγιστη περίοδο χάριτος των πέντε ετών και συνολικά 40 χρόνια εξόφλησης του χρέους. Το επιτόκιο για να ικανοποιεί την απαίτηση «να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές» προκύπτει περίπου μια μονάδα κάτω από το μέσο επιτόκιο των ελληνικών ομολόγων, κοντά στο γερμανικό. Το 2017, πρώτο χρόνο μετά την περίοδο χάριτος, για την εξυπηρέτηση του θετικώς αναδιαρθρωμένου χρέους απαιτείται το ευτελές ποσόν των € 24,6 δις, ή 12% του σημερινού ΑΕΠ. Το επάρατο 2ο πακέτο στήριξης προβλέπει κόστος εξυπηρέτησης δανεισμού για τον ίδιο χρόνο περίπου € 11 δις! Η διαφορά, μόνο για το 2017, είναι 30% μεγαλύτερη του συνόλου των επαχθών μέτρων που αναμένεται να ληφθούν από σήμερα μέχρι το 2015.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η επαχθέστερη δυνατή λύση πλασάρεται ως θετική αντιπρόταση στη «γερμανική ύβρι». Μια επικοινωνιακή κενολογία επιχειρείται να παρουσιασθεί ως εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Με τις επικοινωνιακές κενολογίες, η συγκεκριμένη Aριστερά γράφει ιστορία. Στη συζήτηση για το Μνημόνιο 2 στις 12/2/2012 ζητάει πρόσθετα δάνεια € 30 δις για να προσέλθει και να αναδιαπραγματευθεί το PSI! Αν δεν κάνω λάθος, τα πρόσθετα δάνεια σημαίνουν και επιβάρυνση του προϋπολογισμού, δηλαδή είσοδο στο φαύλο κύκλο των πρόσθετων μέτρων. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ζητάει η ίδια αυτή Aριστερά, που καταψήφισε κάθε μέτρο του Μνημονίου 2, τα ανανεωτικά δάνεια να δίνονται ως bonus πιστής εκτέλεσης των προβλέψεων του απεχθούς και επαχθούς Μνημονίου 2, το οποίο διαλύει την κοινωνία! Η επικοινωνιακή κενολογία επιστρατεύεται για να χαϊδέψει τα αυτιά όσων ζητούν υπεύθυνες τοποθετήσεις από την πολιτική.
Η προοδευτική ευρωπαϊκή λύση
Επικειμένων των γαλλικών (τον Απρίλιο) και γερμανικών (το 2013) εκλογών, η περί ης ο λόγος Αριστερά παρουσιάζει ως λύση του ελληνικού προβλήματος την ευρωπαϊκή λύση την οποία έχει στα σκαριά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προς εφαρμογήν, μόλις αλλάξουν οι συσχετισμοί. Θαυμάσια!
Το γκανιάν των γαλλικών εκλογών, Φ. Ολάντ, λέει τέσσερα πράγματα: (α) αναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας με τη Γερμανία (β) βραχυπρόθεσμα για την Ελλάδα δεν υπάρχει εναλλακτική από το να βουρλίζεται στο φαύλο κύκλο χρέους-ύφεσης (γ) δεν υπάρχει εναλλακτική για την Ελλάδα από το να εξαλείψει τα ελλείμματά της (δ) μακροπρόθεσμα η κατάσταση θα βελτιωθεί με τη βοήθεια της Ευρώπης να γυρίσει η χώρα σε παραγωγή. Ο Στάινμπρουκ, ο μόνος από το γερμανικό SPD που θεωρείται ότι έχει τύχη απέναντι στη Μέρκελ και αποκαλεί αφελή τον Ολάντ που φαντάζεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, ήταν από μιας αρχής φανατικός υποστηρικτής των αναπόφευκτων βαθύτατων κουρεμάτων και –τι έκπληξη!– των μηδενικών ελλειμμάτων. Βεβαίως και αυτός βλέπει την ανάταξη της Ελλάδας, όταν με το καλό γίνει ξανά παραγωγική χώρα.
Το μόνο που δεν διακρίνεται είναι η λύση που ευαγγελίζονται οι δικοί μας ιδρυματικοί αριστεροί. Πιθανόν θα αναφέρονται στο ευρωομόλογο και στη λειτουργία της ΕΚΤ ως κεντρικής τράπεζας «ενιαίου κράτους». Πλην όμως, η ΕΚΤ ήδη τυπώνει αβέρτα χρήμα (€ 1 τρις το τελευταίο δίμηνο), το δε ευρωομόλογο φαίνεται να παίρνει τη σειρά του ως εργαλείο μετά το Σύμφωνο Σταθερότητας και την (προσωρινή έστω) ελληνική λύση.
Το ευρωομόλογο είναι μια μεταφυσική διαχωριστική γραμμή προοδευτικών-συντηρητικών. Μεταφυσική γιατί δεν προσφέρει τίποτε στην πορεία προς μια ελληνική λύση, πλην ίσως του δανεισμού των εταίρων για να μας δανείζουν! Δεν έχει κατατεθεί πρόταση ευρωομολόγου, από κανένα, η οποία να συνεισφέρει σε μια ελληνική λύση: (α) το ομόλογο Γιούνκερ-Τρεμόντι προβλέπει –σωστά– υψηλότατο κόστος ανταλλαγής όταν τα ομόλογα είναι πιεσμένα (β) το μπλε ομόλογο Bruegel αποκλείει εξ ορισμού την Ελλάδα (γ) οι προτάσεις της Κομισιόν προβλέπουν εμπράγματες εγγυήσεις των κρατών μελών για το ποσόν δανεισμού τους – casus belli για την καθ’ ημάς Αριστερά (δ) ο Πρόντι ζητάει εγγυήσεις κρατικού χρυσού και δικτύων υποδομών – άλλο casus belli.
Παραβλέπουμε βέβαια το απολύτως προφανές ότι ακόμη και στην περίπτωση ύπαρξης ευρωομολόγου από το οποίο να μπορεί να επωφεληθεί η Ελλάδα, τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά του είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην προαπαιτούμενη πολιτική διευθέτηση σχετικά με τη συμμετοχή και το ύψος των πόρων οι οποίοι μπορεί να κατευθυνθούν νότια. Οι τοποθετήσεις Ολάντ και Στάινμπρουκ δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων.
Η καθ’ ημάς Κεντροαριστερά καταθέτει ως πολιτική μια πρόταση κενή περιεχομένου: τη λύση θα δώσει η αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών συσχετισμών. Είναι ο πολύ βολικός τρόπος να αποφύγει να τοποθετηθεί στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να διεκδικήσει την κληρονομιά του ανδρεοπαπανδρεϊσμού κι από πάνω να είναι ευρωπαΐστρια.
Το κούρεμα που άργησε δυο χρόνια
Η καθ’ ημάς Αριστερά για να μπορέσει να αντιπολιτευθεί ανέξοδα και να ψαρέψει ψήφους υιοθετεί, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, την άποψη ότι το κούρεμα έπρεπε να είχε γίνει από την άνοιξη του 2010. Μοιάζει ελκυστική ως άποψη, δεδομένου ότι οι πολίτες αυτής της χώρας δεν θα είχαν περάσει τα σχεδόν δύο χρόνια των μέτρων του Μνημονίου και η όποια αναπροσαρμογή θα ήταν πιο εύκολα αφομοιώσιμη.
Η άποψη αυτή κάνει το λογικό άλμα να θεωρεί ότι οι όροι της όποιας συμφωνίας μείωσης χρέους μπορεί να προσδιορίζονται αυθαίρετα. Ο βασικός λόγος που το PSI στέφθηκε από επιτυχία είναι η καταβαράθρωση των ελληνικών ομολόγων κατά το διάστημα Αυγούστου-Οκτωβρίου 2011 – περίοδο κατά την οποία όλα τα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ακόμη και τα ιταλικά που υπέστησαν φοβερή πίεση τον Αύγουστο, είχαν να επιδείξουν αξιοσημείωση βελτίωση. Με ονομαστική αξία το 100, από το 70 περίπου που διαπραγματεύονταν τον Ιούλιο, κατρακύλησαν στο 40 τον Οκτώβριο. Η περίφημη οικονομική διακυβέρνηση, καραμέλα στο στόμα της Αριστεράς, υποχρεώνει την καταγραφή των ζημιών σε τιμές αγορών από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η προθυμία των δανειστών να μετάσχουν στο PSI με τους εξαιρετικούς για τον οφειλέτη-Ελλάδα όρους, οφείλεται στο ότι σημαντικές ζημίες είναι ήδη καταγεγραμμένες, η δε απόφαση της Ευρωζώνης για τη στήριξή τους είναι ήδη ειλημμένη (27/10/2012). Τι απ’ αυτά ίσχυε το 2010;
Ας θυμηθούμε τις συνθήκες την άνοιξη του 2010. Τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονταν στο 75-80 και το πρωτογενές έλλειμμα «έτρεχε» με ρυθμό € 24 δις. Όποιος ισχυρίζεται ότι, πλην του εξαναγκασμού των πιστωτών, υπήρχε η δυνατότητα επιτυχίας μείωσης του χρέους σε ποσοστό ανάλογο του PSI+, είτε αγνοεί τα στοιχειώδη ή παραπλανά. Πολύ περισσότερο δε, εάν ο διακανονισμός δεν συνοδευόταν από ένα κάποιο Μνημόνιο στήριξης της Ελλάδας, η χώρα θα αναγκαζόταν στη βίαιη αφαίρεση ενός 10% του ΑΕΠ της σε μια νύχτα σχεδόν (το πρωτογενές έλλειμμα) με καταστροφικές συνέπειες, απείρως βαρύτερες απ’ αυτές που ζούμε σήμερα και θεωρούμε δυσβάσταχτες.
Αφού λοιπόν η καθ’ ημάς «επίσημη» Αριστερά προσφέρει τη μία κενή περιεχομένου πρόταση μετά την άλλη ως λύση στο πρόβλημα, έρχεται εκ των υστέρων να προσφέρει μια καταστροφική λύση ως τη γομολάστιχα που θα έσβηνε όλα τα μνημονιακά δεινά μας.
Και λοιπόν;
Από τα παραπάνω καθίσταται προφανές ότι το πρωταρχικό μέλημα της ελληνικής Αριστεράς, από το πάλαι ποτέ ακκιζόμενο ως εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο) μέχρι το λογικό κομμάτι του ΣΥΝ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο), είναι η συστράτευση σε ένα α-πολιτικό αντιμνημονιακό μπλοκ. Για να μπορέσει να προβάλει ως αντίβαρο στον πνέοντα τα λοίσθια μεταπολιτευτικό δικομματισμό χρειάζεται να προσφέρει την παραμυθία των μαγικών λύσεων σε μια αποσβολωμένη κοινωνία, με σοβαροφάνεια και δήθεν υπευθυνότητα που δεν έχουν ο Καζάκης και ο Μίκης. Υπό τις συνθήκες αυτές, το διαφαινόμενο μετεκλογικό σκηνικό φαντάζει εφιαλτικό.
Στον ένα ή άλλο βαθμό, η καθ’ ημάς Αριστερά, ζαλισμένη από τα δημοσκοπικά ευρήματα, υιοθετεί την επιτυχημένη συνταγή Σαμαρά με την αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Υποτίθεται με τις σοβαρές προτάσεις τις οποίες για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο κανείς άλλος δεν βάζει στο τραπέζι. Οι σοβαροφανείς κενολογίες, όμως, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: λευκή επιταγή στην ελληνική κυβέρνηση. Η Αριστερά μας ευαγγελίζεται την επιστροφή στο λαμπερό 2008 χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αυτό το ευαγγέλιο είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο τόπος.
Υπάρχει καιρός μέχρι τις εκλογές η Κεντροαριστερά και το έλλογο κομμάτι της Αριστεράς να σταθούν υπεύθυνα μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στο τεράστιο πρόβλημα της διαχείρισης της κρίσης. Με προτάσεις και διεκδικήσεις οι οποίες να αφορούν πραγματικά τους δοκιμαζόμενους πολίτες, που θα αναγνωρίζουν το δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας ως κοινωνία και θα επιχειρούν τη δίκαιη κατανομή των αναπόφευκτων βαρών, που θα χτυπούν το πελατειακό κράτος αντί να το κανακεύουν για να περάσει και επισήμως υπό την προστασία της Αριστεράς. Οι κενολογίες, όσο βαρύγδουπες και να είναι, δεν παύει να είναι κενολογίες. Απλώς σπρώχνουν προς το κενό.
Βαρύγδουπες κενολογίες ως πολιτική πρόταση
Η Αριστερά, ας πούμε από το πάλαι ποτέ εκσυγχρονιστικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ μέχρι και τον ΣΥΝ, έχει συνειδητοποιήσει εδώ και αρκετό καιρό ότι υπάρχει ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού που δεν αρκείται στη στείρα συνθηματολογία. Επιλέγει λοιπόν να βάλει λούστρο στον αντιμνημονιασμό της, καταθέτοντας προτάσεις οι οποίες υποτίθεται θα έλυναν το πρόβλημα της ελληνικής κρίσης. Τις προτάσεις αυτές, βέβαια, δεν μπορεί ή δεν θέλει να δει, κατ’ αυτούς, η συντηρητική Ευρώπη. Έτσι, οι σύντροφοι έχουν και την πίτα ακέραιη και το σκύλο χορτάτο. Προβάλλουν εικόνα σοβαρότητας και με άνεση πια μπορούν να επιδίδονται σε αντιμνημονιακή ρητορεία, χωρίς να απαιτείται να αρθρώσουν ούτε λέξη για τις πραγματικές προοπτικές εξόδου από την κρίση. Θα συζητήσουμε μερικές απ’ αυτές.
Το κακοσχεδιασμένο Μνημόνιο
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης από το Βερολίνο κήρυξε το σοβαροφανή αντιμνημονιασμό με τη διαπίστωση ενός ελλείμματος στο Μνημόνιο του 2010: Έπρεπε να υπάρχουν προβλέψεις ώστε η ικανοποίηση των στόχων να αναστέλλεται, όταν εμφανίζονται υφεσιακές καταστάσεις. Ωραίο ως ευχή, ας δούμε όμως τι σημαίνει.
Το Μνημόνιο ήταν ένα project με προϋπολογισμό € 183,2 δις (110 δάνεια, 8,2 αποκρατικοποιήσεις, 65 από την έξοδο στις αγορές). Οποιαδήποτε πρόβλεψη για καθυστέρηση εκτέλεσης των στόχων τη στιγμή της υπογραφής του σήμαινε απλούστατα project με ανοιχτό προϋπολογισμό. Το είδαμε καθαρά: το Μνημόνιο τελεύτησε με το τέλος του 2010, όταν έγινε σαφές πως η έξοδος στις αγορές δεν ήταν εφικτή. Η τρύπα των € 65 δις επιχειρήθηκε να καλυφθεί με τις αποκρατικοποιήσεις που δεν προεβλέποντο στο Μνημόνιο (€ 50 δις) και την επιμήκυνση των δανείων με μείωση του επιτοκίου του Μαρτίου 2011 (άλλα € 8,3 δις). Οι εναλλακτικές ήταν δύο: χρεοκοπία ή Μνημόνιο 2, με φυσικό επακόλουθο την κόλαση που ζούμε από την άνοιξη 2011.
Το ευχολόγιο Σημίτη, λοιπόν, απαιτούσε τη δέσμευση αγνώστου ύψους βοήθειας ώστε (α) να καλύπτονται ελλείμματα και (β) να αναχρηματοδοτείται το χρέος. Το πρωτογενές έλλειμμα την άνοιξη 2010 έτρεχε με ρυθμό € 24 δις ετησίως. Διετής αναστολή επίτευξης των στόχων (εύλογο, μιας και ζούμε τον πέμπτο χρόνο ύφεσης), ας πούμε 2012-2013, σήμαινε πρόβλεψη διαθεσιμότητας πρόσθετων κονδυλίων πάνω από € 120 δις (€ 58 δις αναχρηματοδότηση χρέους + δύο χρόνια πρωτογενή ελλείμματα + δύο χρόνια τόκων).
Μήπως θα ήταν σκόπιμο, η κοινοτοπία «όταν έχουμε ύφεση χαλαρώνουμε τα δημοσιονομικά», να συνοδευθεί από τις προτάσεις καλλιέργειας των πολιτικών όρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο; Δηλαδή, με ποιο τρόπο θα στέρξουν οι φορολογούμενοι της Ευρώπης την Ελλάδα και θα επιτρέψουν στις κυβερνήσεις τους να υπογράψουν λευκή επιταγή με δικαιούχο την ελληνική;
Το ευχολόγιο Σημίτη είναι απλώς κενός λόγος. Τον διευκολύνει όμως να είναι ταυτόχρονα αντιμνημονιακός και ευρωπαϊστής – η εξόφληση γραμματίων από την εποχή του προσωπικού του φιάσκο του 2004 με τον αποτυχημένο εκσυγχρονισμό και τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ είναι bonus για την υστεροφημία του και τους συνεργάτες του.
Το moratorium
Ο ΣΥΝ, κυρίως με την «τεχνική υποστήριξη» των κ.κ. Δραγασάκη και Μηλιού, υποστήριξε την πολιτική του moratorium με τους πιστωτές. Εν συντομία: Αναστολή πληρωμής κεφαλαίου και τόκων επί τρία χρόνια. Κατά την τριετία θα εκπονηθεί πρόγραμμα ανάταξης και οριστικής λύσης, θα προσδιορισθεί το βάθος του κουρέματος των πιστωτών και με το πέρας της τριετίας θα εφαρμοσθεί η λύση. Πολύ ελκυστικό και πολύ λογικό φαίνεται. Ας το δούμε για την τριετία 2012-2014.
Στην τριετία θα έχει συσσωρευθεί νέο χρέος πάνω από € 70 δις (τόκοι και πρωτογενές έλλειμμα, ύψους –αρχές 2012– € 18 δις και € 5,5 δις, αντιστοίχως). Αυτό είναι η μετάφραση σε οικονομικούς όρους του moratorium – εκτός εάν προϋπόθεση για να μας παράσχουν τη διευκόλυνση για την εκπόνηση του προγράμματος εξόδου από την κρίση είναι το a priori κούρεμα. Στην τριετία έληγαν ομόλογα ύψους πάνω από € 80 δις. Ο ΣΥΝ λοιπόν πρότεινε την ακόλουθη πολιτική: Λέμε στους ομολογιούχους που έχουν στα χέρια τους ομόλογα αξίας € 80 δις κάτι πολύ απλό, «έχουμε πρόβλημα να διαχειρισθούμε χρέος € 368 δις, περιμένετε τρία χρόνια να γίνει € 440 δις και τότε θα σας κουρέψουμε». Συνωστισμός θα γίνει από την προσέλευση εθελοντών!
Λόγω της βέβαιης απροθυμίας των ιδιωτών πιστωτών, ο ΣΥΝ ουσιαστικά ζητά από τους εταίρους μας να αναλάβουν πλήρως χρέος και ελλείμματα επί μια τριετία και μετά να αποφασίσουμε από κοινού, εμείς και οι εταίροι, πόσο θα κουρευθεί το εναπομείναν ιδιωτικό χρέος αλλά και πόσο θα κουρευθεί το θεσμικό χρέος, δηλαδή ο προϋπολογισμός κάθε μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Η πρόταση για moratorium του ΣΥΝ μόνο από τρελούς θα μπορούσε να συζητηθεί. Πρόκειται για πρόταση εσωτερικής κατανάλωσης. Μια κενολογία που εμφανίζει τον ΣΥΝ να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις – δυστυχώς με κάτι που δεν λέει απολύτως τίποτε. Το χαριτωμένο είναι ότι γίνεται αναφορά σε πρακτική που έχει ακολουθηθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αληθές βεβαίως, πλην όμως τα προς διακανονισμό ποσά σε άλλες περιπτώσεις ήταν της τάξεως μιας λήξης ενός ελληνικού ομολόγου. Η δε πιο διάσημη περίπτωση είναι η διαδικασία της Βιέννης, με την οποία μετατέθηκε χρονικά το χρέος χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με την κρίση του 2008 –στη διαδικασία μετέσχον και ελληνικές τράπεζες ως πιστωτές– και παραλλαγή της οποίας επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2011 για την Ελλάδα με την αλήστου μνήμης «γαλλική φόρμουλα». Ο ΣΥΝ, προφανώς, δεν είχε ανακαλύψει το moratorium ακόμη.
Η θετική αναδιάρθρωση
Ο κ. Κουβέλης διεκδικεί τα πρωτεία στις λύσεις θετικού διεξόδου. Τον Μάιο 2011 πρότεινε τη θετική αναδιάρθρωση. Τελευταία φορά την επανέφερε ως πραγματική συνολική λύση στις 6/11/2011, μόλις οι Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν συμφωνήσει στη δημιουργία της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Από την απόφαση της ΕΓ της ΔΗΜΑΡ της 31/5/2011 εξάγουμε τις προδιαγραφές της μαγικής λύσης: (α) οι πιστωτές δεν θα χάσουν χρήματα (β) η αποπληρωμή θα παραταθεί στα 30 με 40 χρόνια (γ) η αποπληρωμή του κεφαλαίου θα γίνει με ισοκατανεμημένες δόσεις μετά από μια περίοδο χάριτος (δ) η περίοδος χάριτος να είναι τρία με πέντε χρόνια (ε) το επιτόκιο να είναι κοντά στο γερμανικό. Το τελευταίο βέβαια μπορεί να είναι σε αντίφαση με την πρόβλεψη να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές και την επιμήκυνση. Πολύ αξιοπρεπής, απλή, καθαρή και δίκαιη λύση. Αξίζει να τη δούμε.
Δίνουμε λοιπόν τη μέγιστη περίοδο χάριτος των πέντε ετών και συνολικά 40 χρόνια εξόφλησης του χρέους. Το επιτόκιο για να ικανοποιεί την απαίτηση «να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές» προκύπτει περίπου μια μονάδα κάτω από το μέσο επιτόκιο των ελληνικών ομολόγων, κοντά στο γερμανικό. Το 2017, πρώτο χρόνο μετά την περίοδο χάριτος, για την εξυπηρέτηση του θετικώς αναδιαρθρωμένου χρέους απαιτείται το ευτελές ποσόν των € 24,6 δις, ή 12% του σημερινού ΑΕΠ. Το επάρατο 2ο πακέτο στήριξης προβλέπει κόστος εξυπηρέτησης δανεισμού για τον ίδιο χρόνο περίπου € 11 δις! Η διαφορά, μόνο για το 2017, είναι 30% μεγαλύτερη του συνόλου των επαχθών μέτρων που αναμένεται να ληφθούν από σήμερα μέχρι το 2015.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η επαχθέστερη δυνατή λύση πλασάρεται ως θετική αντιπρόταση στη «γερμανική ύβρι». Μια επικοινωνιακή κενολογία επιχειρείται να παρουσιασθεί ως εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Με τις επικοινωνιακές κενολογίες, η συγκεκριμένη Aριστερά γράφει ιστορία. Στη συζήτηση για το Μνημόνιο 2 στις 12/2/2012 ζητάει πρόσθετα δάνεια € 30 δις για να προσέλθει και να αναδιαπραγματευθεί το PSI! Αν δεν κάνω λάθος, τα πρόσθετα δάνεια σημαίνουν και επιβάρυνση του προϋπολογισμού, δηλαδή είσοδο στο φαύλο κύκλο των πρόσθετων μέτρων. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ζητάει η ίδια αυτή Aριστερά, που καταψήφισε κάθε μέτρο του Μνημονίου 2, τα ανανεωτικά δάνεια να δίνονται ως bonus πιστής εκτέλεσης των προβλέψεων του απεχθούς και επαχθούς Μνημονίου 2, το οποίο διαλύει την κοινωνία! Η επικοινωνιακή κενολογία επιστρατεύεται για να χαϊδέψει τα αυτιά όσων ζητούν υπεύθυνες τοποθετήσεις από την πολιτική.
Η προοδευτική ευρωπαϊκή λύση
Επικειμένων των γαλλικών (τον Απρίλιο) και γερμανικών (το 2013) εκλογών, η περί ης ο λόγος Αριστερά παρουσιάζει ως λύση του ελληνικού προβλήματος την ευρωπαϊκή λύση την οποία έχει στα σκαριά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προς εφαρμογήν, μόλις αλλάξουν οι συσχετισμοί. Θαυμάσια!
Το γκανιάν των γαλλικών εκλογών, Φ. Ολάντ, λέει τέσσερα πράγματα: (α) αναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας με τη Γερμανία (β) βραχυπρόθεσμα για την Ελλάδα δεν υπάρχει εναλλακτική από το να βουρλίζεται στο φαύλο κύκλο χρέους-ύφεσης (γ) δεν υπάρχει εναλλακτική για την Ελλάδα από το να εξαλείψει τα ελλείμματά της (δ) μακροπρόθεσμα η κατάσταση θα βελτιωθεί με τη βοήθεια της Ευρώπης να γυρίσει η χώρα σε παραγωγή. Ο Στάινμπρουκ, ο μόνος από το γερμανικό SPD που θεωρείται ότι έχει τύχη απέναντι στη Μέρκελ και αποκαλεί αφελή τον Ολάντ που φαντάζεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, ήταν από μιας αρχής φανατικός υποστηρικτής των αναπόφευκτων βαθύτατων κουρεμάτων και –τι έκπληξη!– των μηδενικών ελλειμμάτων. Βεβαίως και αυτός βλέπει την ανάταξη της Ελλάδας, όταν με το καλό γίνει ξανά παραγωγική χώρα.
Το μόνο που δεν διακρίνεται είναι η λύση που ευαγγελίζονται οι δικοί μας ιδρυματικοί αριστεροί. Πιθανόν θα αναφέρονται στο ευρωομόλογο και στη λειτουργία της ΕΚΤ ως κεντρικής τράπεζας «ενιαίου κράτους». Πλην όμως, η ΕΚΤ ήδη τυπώνει αβέρτα χρήμα (€ 1 τρις το τελευταίο δίμηνο), το δε ευρωομόλογο φαίνεται να παίρνει τη σειρά του ως εργαλείο μετά το Σύμφωνο Σταθερότητας και την (προσωρινή έστω) ελληνική λύση.
Το ευρωομόλογο είναι μια μεταφυσική διαχωριστική γραμμή προοδευτικών-συντηρητικών. Μεταφυσική γιατί δεν προσφέρει τίποτε στην πορεία προς μια ελληνική λύση, πλην ίσως του δανεισμού των εταίρων για να μας δανείζουν! Δεν έχει κατατεθεί πρόταση ευρωομολόγου, από κανένα, η οποία να συνεισφέρει σε μια ελληνική λύση: (α) το ομόλογο Γιούνκερ-Τρεμόντι προβλέπει –σωστά– υψηλότατο κόστος ανταλλαγής όταν τα ομόλογα είναι πιεσμένα (β) το μπλε ομόλογο Bruegel αποκλείει εξ ορισμού την Ελλάδα (γ) οι προτάσεις της Κομισιόν προβλέπουν εμπράγματες εγγυήσεις των κρατών μελών για το ποσόν δανεισμού τους – casus belli για την καθ’ ημάς Αριστερά (δ) ο Πρόντι ζητάει εγγυήσεις κρατικού χρυσού και δικτύων υποδομών – άλλο casus belli.
Παραβλέπουμε βέβαια το απολύτως προφανές ότι ακόμη και στην περίπτωση ύπαρξης ευρωομολόγου από το οποίο να μπορεί να επωφεληθεί η Ελλάδα, τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά του είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην προαπαιτούμενη πολιτική διευθέτηση σχετικά με τη συμμετοχή και το ύψος των πόρων οι οποίοι μπορεί να κατευθυνθούν νότια. Οι τοποθετήσεις Ολάντ και Στάινμπρουκ δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων.
Η καθ’ ημάς Κεντροαριστερά καταθέτει ως πολιτική μια πρόταση κενή περιεχομένου: τη λύση θα δώσει η αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών συσχετισμών. Είναι ο πολύ βολικός τρόπος να αποφύγει να τοποθετηθεί στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να διεκδικήσει την κληρονομιά του ανδρεοπαπανδρεϊσμού κι από πάνω να είναι ευρωπαΐστρια.
Το κούρεμα που άργησε δυο χρόνια
Η καθ’ ημάς Αριστερά για να μπορέσει να αντιπολιτευθεί ανέξοδα και να ψαρέψει ψήφους υιοθετεί, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, την άποψη ότι το κούρεμα έπρεπε να είχε γίνει από την άνοιξη του 2010. Μοιάζει ελκυστική ως άποψη, δεδομένου ότι οι πολίτες αυτής της χώρας δεν θα είχαν περάσει τα σχεδόν δύο χρόνια των μέτρων του Μνημονίου και η όποια αναπροσαρμογή θα ήταν πιο εύκολα αφομοιώσιμη.
Η άποψη αυτή κάνει το λογικό άλμα να θεωρεί ότι οι όροι της όποιας συμφωνίας μείωσης χρέους μπορεί να προσδιορίζονται αυθαίρετα. Ο βασικός λόγος που το PSI στέφθηκε από επιτυχία είναι η καταβαράθρωση των ελληνικών ομολόγων κατά το διάστημα Αυγούστου-Οκτωβρίου 2011 – περίοδο κατά την οποία όλα τα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ακόμη και τα ιταλικά που υπέστησαν φοβερή πίεση τον Αύγουστο, είχαν να επιδείξουν αξιοσημείωση βελτίωση. Με ονομαστική αξία το 100, από το 70 περίπου που διαπραγματεύονταν τον Ιούλιο, κατρακύλησαν στο 40 τον Οκτώβριο. Η περίφημη οικονομική διακυβέρνηση, καραμέλα στο στόμα της Αριστεράς, υποχρεώνει την καταγραφή των ζημιών σε τιμές αγορών από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η προθυμία των δανειστών να μετάσχουν στο PSI με τους εξαιρετικούς για τον οφειλέτη-Ελλάδα όρους, οφείλεται στο ότι σημαντικές ζημίες είναι ήδη καταγεγραμμένες, η δε απόφαση της Ευρωζώνης για τη στήριξή τους είναι ήδη ειλημμένη (27/10/2012). Τι απ’ αυτά ίσχυε το 2010;
Ας θυμηθούμε τις συνθήκες την άνοιξη του 2010. Τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονταν στο 75-80 και το πρωτογενές έλλειμμα «έτρεχε» με ρυθμό € 24 δις. Όποιος ισχυρίζεται ότι, πλην του εξαναγκασμού των πιστωτών, υπήρχε η δυνατότητα επιτυχίας μείωσης του χρέους σε ποσοστό ανάλογο του PSI+, είτε αγνοεί τα στοιχειώδη ή παραπλανά. Πολύ περισσότερο δε, εάν ο διακανονισμός δεν συνοδευόταν από ένα κάποιο Μνημόνιο στήριξης της Ελλάδας, η χώρα θα αναγκαζόταν στη βίαιη αφαίρεση ενός 10% του ΑΕΠ της σε μια νύχτα σχεδόν (το πρωτογενές έλλειμμα) με καταστροφικές συνέπειες, απείρως βαρύτερες απ’ αυτές που ζούμε σήμερα και θεωρούμε δυσβάσταχτες.
Αφού λοιπόν η καθ’ ημάς «επίσημη» Αριστερά προσφέρει τη μία κενή περιεχομένου πρόταση μετά την άλλη ως λύση στο πρόβλημα, έρχεται εκ των υστέρων να προσφέρει μια καταστροφική λύση ως τη γομολάστιχα που θα έσβηνε όλα τα μνημονιακά δεινά μας.
Και λοιπόν;
Από τα παραπάνω καθίσταται προφανές ότι το πρωταρχικό μέλημα της ελληνικής Αριστεράς, από το πάλαι ποτέ ακκιζόμενο ως εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο) μέχρι το λογικό κομμάτι του ΣΥΝ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο), είναι η συστράτευση σε ένα α-πολιτικό αντιμνημονιακό μπλοκ. Για να μπορέσει να προβάλει ως αντίβαρο στον πνέοντα τα λοίσθια μεταπολιτευτικό δικομματισμό χρειάζεται να προσφέρει την παραμυθία των μαγικών λύσεων σε μια αποσβολωμένη κοινωνία, με σοβαροφάνεια και δήθεν υπευθυνότητα που δεν έχουν ο Καζάκης και ο Μίκης. Υπό τις συνθήκες αυτές, το διαφαινόμενο μετεκλογικό σκηνικό φαντάζει εφιαλτικό.
Στον ένα ή άλλο βαθμό, η καθ’ ημάς Αριστερά, ζαλισμένη από τα δημοσκοπικά ευρήματα, υιοθετεί την επιτυχημένη συνταγή Σαμαρά με την αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Υποτίθεται με τις σοβαρές προτάσεις τις οποίες για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο κανείς άλλος δεν βάζει στο τραπέζι. Οι σοβαροφανείς κενολογίες, όμως, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: λευκή επιταγή στην ελληνική κυβέρνηση. Η Αριστερά μας ευαγγελίζεται την επιστροφή στο λαμπερό 2008 χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αυτό το ευαγγέλιο είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο τόπος.
Υπάρχει καιρός μέχρι τις εκλογές η Κεντροαριστερά και το έλλογο κομμάτι της Αριστεράς να σταθούν υπεύθυνα μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στο τεράστιο πρόβλημα της διαχείρισης της κρίσης. Με προτάσεις και διεκδικήσεις οι οποίες να αφορούν πραγματικά τους δοκιμαζόμενους πολίτες, που θα αναγνωρίζουν το δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας ως κοινωνία και θα επιχειρούν τη δίκαιη κατανομή των αναπόφευκτων βαρών, που θα χτυπούν το πελατειακό κράτος αντί να το κανακεύουν για να περάσει και επισήμως υπό την προστασία της Αριστεράς. Οι κενολογίες, όσο βαρύγδουπες και να είναι, δεν παύει να είναι κενολογίες. Απλώς σπρώχνουν προς το κενό.
Το κακοσχεδιασμένο Μνημόνιο
Ο πρώην πρωθυπουργός κ. Σημίτης από το Βερολίνο κήρυξε το σοβαροφανή αντιμνημονιασμό με τη διαπίστωση ενός ελλείμματος στο Μνημόνιο του 2010: Έπρεπε να υπάρχουν προβλέψεις ώστε η ικανοποίηση των στόχων να αναστέλλεται, όταν εμφανίζονται υφεσιακές καταστάσεις. Ωραίο ως ευχή, ας δούμε όμως τι σημαίνει.
Το Μνημόνιο ήταν ένα project με προϋπολογισμό € 183,2 δις (110 δάνεια, 8,2 αποκρατικοποιήσεις, 65 από την έξοδο στις αγορές). Οποιαδήποτε πρόβλεψη για καθυστέρηση εκτέλεσης των στόχων τη στιγμή της υπογραφής του σήμαινε απλούστατα project με ανοιχτό προϋπολογισμό. Το είδαμε καθαρά: το Μνημόνιο τελεύτησε με το τέλος του 2010, όταν έγινε σαφές πως η έξοδος στις αγορές δεν ήταν εφικτή. Η τρύπα των € 65 δις επιχειρήθηκε να καλυφθεί με τις αποκρατικοποιήσεις που δεν προεβλέποντο στο Μνημόνιο (€ 50 δις) και την επιμήκυνση των δανείων με μείωση του επιτοκίου του Μαρτίου 2011 (άλλα € 8,3 δις). Οι εναλλακτικές ήταν δύο: χρεοκοπία ή Μνημόνιο 2, με φυσικό επακόλουθο την κόλαση που ζούμε από την άνοιξη 2011.
Το ευχολόγιο Σημίτη, λοιπόν, απαιτούσε τη δέσμευση αγνώστου ύψους βοήθειας ώστε (α) να καλύπτονται ελλείμματα και (β) να αναχρηματοδοτείται το χρέος. Το πρωτογενές έλλειμμα την άνοιξη 2010 έτρεχε με ρυθμό € 24 δις ετησίως. Διετής αναστολή επίτευξης των στόχων (εύλογο, μιας και ζούμε τον πέμπτο χρόνο ύφεσης), ας πούμε 2012-2013, σήμαινε πρόβλεψη διαθεσιμότητας πρόσθετων κονδυλίων πάνω από € 120 δις (€ 58 δις αναχρηματοδότηση χρέους + δύο χρόνια πρωτογενή ελλείμματα + δύο χρόνια τόκων).
Μήπως θα ήταν σκόπιμο, η κοινοτοπία «όταν έχουμε ύφεση χαλαρώνουμε τα δημοσιονομικά», να συνοδευθεί από τις προτάσεις καλλιέργειας των πολιτικών όρων σε ευρωπαϊκό επίπεδο που θα επέτρεπαν κάτι τέτοιο; Δηλαδή, με ποιο τρόπο θα στέρξουν οι φορολογούμενοι της Ευρώπης την Ελλάδα και θα επιτρέψουν στις κυβερνήσεις τους να υπογράψουν λευκή επιταγή με δικαιούχο την ελληνική;
Το ευχολόγιο Σημίτη είναι απλώς κενός λόγος. Τον διευκολύνει όμως να είναι ταυτόχρονα αντιμνημονιακός και ευρωπαϊστής – η εξόφληση γραμματίων από την εποχή του προσωπικού του φιάσκο του 2004 με τον αποτυχημένο εκσυγχρονισμό και τη διαδοχή στο ΠΑΣΟΚ είναι bonus για την υστεροφημία του και τους συνεργάτες του.
Το moratorium
Ο ΣΥΝ, κυρίως με την «τεχνική υποστήριξη» των κ.κ. Δραγασάκη και Μηλιού, υποστήριξε την πολιτική του moratorium με τους πιστωτές. Εν συντομία: Αναστολή πληρωμής κεφαλαίου και τόκων επί τρία χρόνια. Κατά την τριετία θα εκπονηθεί πρόγραμμα ανάταξης και οριστικής λύσης, θα προσδιορισθεί το βάθος του κουρέματος των πιστωτών και με το πέρας της τριετίας θα εφαρμοσθεί η λύση. Πολύ ελκυστικό και πολύ λογικό φαίνεται. Ας το δούμε για την τριετία 2012-2014.
Στην τριετία θα έχει συσσωρευθεί νέο χρέος πάνω από € 70 δις (τόκοι και πρωτογενές έλλειμμα, ύψους –αρχές 2012– € 18 δις και € 5,5 δις, αντιστοίχως). Αυτό είναι η μετάφραση σε οικονομικούς όρους του moratorium – εκτός εάν προϋπόθεση για να μας παράσχουν τη διευκόλυνση για την εκπόνηση του προγράμματος εξόδου από την κρίση είναι το a priori κούρεμα. Στην τριετία έληγαν ομόλογα ύψους πάνω από € 80 δις. Ο ΣΥΝ λοιπόν πρότεινε την ακόλουθη πολιτική: Λέμε στους ομολογιούχους που έχουν στα χέρια τους ομόλογα αξίας € 80 δις κάτι πολύ απλό, «έχουμε πρόβλημα να διαχειρισθούμε χρέος € 368 δις, περιμένετε τρία χρόνια να γίνει € 440 δις και τότε θα σας κουρέψουμε». Συνωστισμός θα γίνει από την προσέλευση εθελοντών!
Λόγω της βέβαιης απροθυμίας των ιδιωτών πιστωτών, ο ΣΥΝ ουσιαστικά ζητά από τους εταίρους μας να αναλάβουν πλήρως χρέος και ελλείμματα επί μια τριετία και μετά να αποφασίσουμε από κοινού, εμείς και οι εταίροι, πόσο θα κουρευθεί το εναπομείναν ιδιωτικό χρέος αλλά και πόσο θα κουρευθεί το θεσμικό χρέος, δηλαδή ο προϋπολογισμός κάθε μιας χώρας της Ευρωζώνης.
Η πρόταση για moratorium του ΣΥΝ μόνο από τρελούς θα μπορούσε να συζητηθεί. Πρόκειται για πρόταση εσωτερικής κατανάλωσης. Μια κενολογία που εμφανίζει τον ΣΥΝ να ανταποκρίνεται στις περιστάσεις – δυστυχώς με κάτι που δεν λέει απολύτως τίποτε. Το χαριτωμένο είναι ότι γίνεται αναφορά σε πρακτική που έχει ακολουθηθεί σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Αληθές βεβαίως, πλην όμως τα προς διακανονισμό ποσά σε άλλες περιπτώσεις ήταν της τάξεως μιας λήξης ενός ελληνικού ομολόγου. Η δε πιο διάσημη περίπτωση είναι η διαδικασία της Βιέννης, με την οποία μετατέθηκε χρονικά το χρέος χωρών της Ανατολικής Ευρώπης με την κρίση του 2008 –στη διαδικασία μετέσχον και ελληνικές τράπεζες ως πιστωτές– και παραλλαγή της οποίας επιχειρήθηκε το καλοκαίρι του 2011 για την Ελλάδα με την αλήστου μνήμης «γαλλική φόρμουλα». Ο ΣΥΝ, προφανώς, δεν είχε ανακαλύψει το moratorium ακόμη.
Η θετική αναδιάρθρωση
Ο κ. Κουβέλης διεκδικεί τα πρωτεία στις λύσεις θετικού διεξόδου. Τον Μάιο 2011 πρότεινε τη θετική αναδιάρθρωση. Τελευταία φορά την επανέφερε ως πραγματική συνολική λύση στις 6/11/2011, μόλις οι Παπανδρέου και Σαμαράς είχαν συμφωνήσει στη δημιουργία της κυβέρνησης «ειδικού σκοπού». Από την απόφαση της ΕΓ της ΔΗΜΑΡ της 31/5/2011 εξάγουμε τις προδιαγραφές της μαγικής λύσης: (α) οι πιστωτές δεν θα χάσουν χρήματα (β) η αποπληρωμή θα παραταθεί στα 30 με 40 χρόνια (γ) η αποπληρωμή του κεφαλαίου θα γίνει με ισοκατανεμημένες δόσεις μετά από μια περίοδο χάριτος (δ) η περίοδος χάριτος να είναι τρία με πέντε χρόνια (ε) το επιτόκιο να είναι κοντά στο γερμανικό. Το τελευταίο βέβαια μπορεί να είναι σε αντίφαση με την πρόβλεψη να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές και την επιμήκυνση. Πολύ αξιοπρεπής, απλή, καθαρή και δίκαιη λύση. Αξίζει να τη δούμε.
Δίνουμε λοιπόν τη μέγιστη περίοδο χάριτος των πέντε ετών και συνολικά 40 χρόνια εξόφλησης του χρέους. Το επιτόκιο για να ικανοποιεί την απαίτηση «να μη χάσουν χρήματα οι πιστωτές» προκύπτει περίπου μια μονάδα κάτω από το μέσο επιτόκιο των ελληνικών ομολόγων, κοντά στο γερμανικό. Το 2017, πρώτο χρόνο μετά την περίοδο χάριτος, για την εξυπηρέτηση του θετικώς αναδιαρθρωμένου χρέους απαιτείται το ευτελές ποσόν των € 24,6 δις, ή 12% του σημερινού ΑΕΠ. Το επάρατο 2ο πακέτο στήριξης προβλέπει κόστος εξυπηρέτησης δανεισμού για τον ίδιο χρόνο περίπου € 11 δις! Η διαφορά, μόνο για το 2017, είναι 30% μεγαλύτερη του συνόλου των επαχθών μέτρων που αναμένεται να ληφθούν από σήμερα μέχρι το 2015.
Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι η επαχθέστερη δυνατή λύση πλασάρεται ως θετική αντιπρόταση στη «γερμανική ύβρι». Μια επικοινωνιακή κενολογία επιχειρείται να παρουσιασθεί ως εναλλακτική πολιτική πρόταση.
Με τις επικοινωνιακές κενολογίες, η συγκεκριμένη Aριστερά γράφει ιστορία. Στη συζήτηση για το Μνημόνιο 2 στις 12/2/2012 ζητάει πρόσθετα δάνεια € 30 δις για να προσέλθει και να αναδιαπραγματευθεί το PSI! Αν δεν κάνω λάθος, τα πρόσθετα δάνεια σημαίνουν και επιβάρυνση του προϋπολογισμού, δηλαδή είσοδο στο φαύλο κύκλο των πρόσθετων μέτρων. Το πιο εντυπωσιακό όμως είναι ότι ζητάει η ίδια αυτή Aριστερά, που καταψήφισε κάθε μέτρο του Μνημονίου 2, τα ανανεωτικά δάνεια να δίνονται ως bonus πιστής εκτέλεσης των προβλέψεων του απεχθούς και επαχθούς Μνημονίου 2, το οποίο διαλύει την κοινωνία! Η επικοινωνιακή κενολογία επιστρατεύεται για να χαϊδέψει τα αυτιά όσων ζητούν υπεύθυνες τοποθετήσεις από την πολιτική.
Η προοδευτική ευρωπαϊκή λύση
Επικειμένων των γαλλικών (τον Απρίλιο) και γερμανικών (το 2013) εκλογών, η περί ης ο λόγος Αριστερά παρουσιάζει ως λύση του ελληνικού προβλήματος την ευρωπαϊκή λύση την οποία έχει στα σκαριά η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προς εφαρμογήν, μόλις αλλάξουν οι συσχετισμοί. Θαυμάσια!
Το γκανιάν των γαλλικών εκλογών, Φ. Ολάντ, λέει τέσσερα πράγματα: (α) αναδιαπραγμάτευση του Συμφώνου Σταθερότητας με τη Γερμανία (β) βραχυπρόθεσμα για την Ελλάδα δεν υπάρχει εναλλακτική από το να βουρλίζεται στο φαύλο κύκλο χρέους-ύφεσης (γ) δεν υπάρχει εναλλακτική για την Ελλάδα από το να εξαλείψει τα ελλείμματά της (δ) μακροπρόθεσμα η κατάσταση θα βελτιωθεί με τη βοήθεια της Ευρώπης να γυρίσει η χώρα σε παραγωγή. Ο Στάινμπρουκ, ο μόνος από το γερμανικό SPD που θεωρείται ότι έχει τύχη απέναντι στη Μέρκελ και αποκαλεί αφελή τον Ολάντ που φαντάζεται ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το Σύμφωνο Σταθερότητας, ήταν από μιας αρχής φανατικός υποστηρικτής των αναπόφευκτων βαθύτατων κουρεμάτων και –τι έκπληξη!– των μηδενικών ελλειμμάτων. Βεβαίως και αυτός βλέπει την ανάταξη της Ελλάδας, όταν με το καλό γίνει ξανά παραγωγική χώρα.
Το μόνο που δεν διακρίνεται είναι η λύση που ευαγγελίζονται οι δικοί μας ιδρυματικοί αριστεροί. Πιθανόν θα αναφέρονται στο ευρωομόλογο και στη λειτουργία της ΕΚΤ ως κεντρικής τράπεζας «ενιαίου κράτους». Πλην όμως, η ΕΚΤ ήδη τυπώνει αβέρτα χρήμα (€ 1 τρις το τελευταίο δίμηνο), το δε ευρωομόλογο φαίνεται να παίρνει τη σειρά του ως εργαλείο μετά το Σύμφωνο Σταθερότητας και την (προσωρινή έστω) ελληνική λύση.
Το ευρωομόλογο είναι μια μεταφυσική διαχωριστική γραμμή προοδευτικών-συντηρητικών. Μεταφυσική γιατί δεν προσφέρει τίποτε στην πορεία προς μια ελληνική λύση, πλην ίσως του δανεισμού των εταίρων για να μας δανείζουν! Δεν έχει κατατεθεί πρόταση ευρωομολόγου, από κανένα, η οποία να συνεισφέρει σε μια ελληνική λύση: (α) το ομόλογο Γιούνκερ-Τρεμόντι προβλέπει –σωστά– υψηλότατο κόστος ανταλλαγής όταν τα ομόλογα είναι πιεσμένα (β) το μπλε ομόλογο Bruegel αποκλείει εξ ορισμού την Ελλάδα (γ) οι προτάσεις της Κομισιόν προβλέπουν εμπράγματες εγγυήσεις των κρατών μελών για το ποσόν δανεισμού τους – casus belli για την καθ’ ημάς Αριστερά (δ) ο Πρόντι ζητάει εγγυήσεις κρατικού χρυσού και δικτύων υποδομών – άλλο casus belli.
Παραβλέπουμε βέβαια το απολύτως προφανές ότι ακόμη και στην περίπτωση ύπαρξης ευρωομολόγου από το οποίο να μπορεί να επωφεληθεί η Ελλάδα, τα «τεχνικά» χαρακτηριστικά του είναι ήσσονος σημασίας μπροστά στην προαπαιτούμενη πολιτική διευθέτηση σχετικά με τη συμμετοχή και το ύψος των πόρων οι οποίοι μπορεί να κατευθυνθούν νότια. Οι τοποθετήσεις Ολάντ και Στάινμπρουκ δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρεξηγήσεων.
Η καθ’ ημάς Κεντροαριστερά καταθέτει ως πολιτική μια πρόταση κενή περιεχομένου: τη λύση θα δώσει η αλλαγή των ευρωπαϊκών πολιτικών συσχετισμών. Είναι ο πολύ βολικός τρόπος να αποφύγει να τοποθετηθεί στα πραγματικά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας, να διεκδικήσει την κληρονομιά του ανδρεοπαπανδρεϊσμού κι από πάνω να είναι ευρωπαΐστρια.
Το κούρεμα που άργησε δυο χρόνια
Η καθ’ ημάς Αριστερά για να μπορέσει να αντιπολιτευθεί ανέξοδα και να ψαρέψει ψήφους υιοθετεί, σε όλο και μεγαλύτερο βαθμό, την άποψη ότι το κούρεμα έπρεπε να είχε γίνει από την άνοιξη του 2010. Μοιάζει ελκυστική ως άποψη, δεδομένου ότι οι πολίτες αυτής της χώρας δεν θα είχαν περάσει τα σχεδόν δύο χρόνια των μέτρων του Μνημονίου και η όποια αναπροσαρμογή θα ήταν πιο εύκολα αφομοιώσιμη.
Η άποψη αυτή κάνει το λογικό άλμα να θεωρεί ότι οι όροι της όποιας συμφωνίας μείωσης χρέους μπορεί να προσδιορίζονται αυθαίρετα. Ο βασικός λόγος που το PSI στέφθηκε από επιτυχία είναι η καταβαράθρωση των ελληνικών ομολόγων κατά το διάστημα Αυγούστου-Οκτωβρίου 2011 – περίοδο κατά την οποία όλα τα ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας, ακόμη και τα ιταλικά που υπέστησαν φοβερή πίεση τον Αύγουστο, είχαν να επιδείξουν αξιοσημείωση βελτίωση. Με ονομαστική αξία το 100, από το 70 περίπου που διαπραγματεύονταν τον Ιούλιο, κατρακύλησαν στο 40 τον Οκτώβριο. Η περίφημη οικονομική διακυβέρνηση, καραμέλα στο στόμα της Αριστεράς, υποχρεώνει την καταγραφή των ζημιών σε τιμές αγορών από τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Η προθυμία των δανειστών να μετάσχουν στο PSI με τους εξαιρετικούς για τον οφειλέτη-Ελλάδα όρους, οφείλεται στο ότι σημαντικές ζημίες είναι ήδη καταγεγραμμένες, η δε απόφαση της Ευρωζώνης για τη στήριξή τους είναι ήδη ειλημμένη (27/10/2012). Τι απ’ αυτά ίσχυε το 2010;
Ας θυμηθούμε τις συνθήκες την άνοιξη του 2010. Τα ελληνικά ομόλογα διαπραγματεύονταν στο 75-80 και το πρωτογενές έλλειμμα «έτρεχε» με ρυθμό € 24 δις. Όποιος ισχυρίζεται ότι, πλην του εξαναγκασμού των πιστωτών, υπήρχε η δυνατότητα επιτυχίας μείωσης του χρέους σε ποσοστό ανάλογο του PSI+, είτε αγνοεί τα στοιχειώδη ή παραπλανά. Πολύ περισσότερο δε, εάν ο διακανονισμός δεν συνοδευόταν από ένα κάποιο Μνημόνιο στήριξης της Ελλάδας, η χώρα θα αναγκαζόταν στη βίαιη αφαίρεση ενός 10% του ΑΕΠ της σε μια νύχτα σχεδόν (το πρωτογενές έλλειμμα) με καταστροφικές συνέπειες, απείρως βαρύτερες απ’ αυτές που ζούμε σήμερα και θεωρούμε δυσβάσταχτες.
Αφού λοιπόν η καθ’ ημάς «επίσημη» Αριστερά προσφέρει τη μία κενή περιεχομένου πρόταση μετά την άλλη ως λύση στο πρόβλημα, έρχεται εκ των υστέρων να προσφέρει μια καταστροφική λύση ως τη γομολάστιχα που θα έσβηνε όλα τα μνημονιακά δεινά μας.
Και λοιπόν;
Από τα παραπάνω καθίσταται προφανές ότι το πρωταρχικό μέλημα της ελληνικής Αριστεράς, από το πάλαι ποτέ ακκιζόμενο ως εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο) μέχρι το λογικό κομμάτι του ΣΥΝ (όσο υπάρχει κάτι τέτοιο), είναι η συστράτευση σε ένα α-πολιτικό αντιμνημονιακό μπλοκ. Για να μπορέσει να προβάλει ως αντίβαρο στον πνέοντα τα λοίσθια μεταπολιτευτικό δικομματισμό χρειάζεται να προσφέρει την παραμυθία των μαγικών λύσεων σε μια αποσβολωμένη κοινωνία, με σοβαροφάνεια και δήθεν υπευθυνότητα που δεν έχουν ο Καζάκης και ο Μίκης. Υπό τις συνθήκες αυτές, το διαφαινόμενο μετεκλογικό σκηνικό φαντάζει εφιαλτικό.
Στον ένα ή άλλο βαθμό, η καθ’ ημάς Αριστερά, ζαλισμένη από τα δημοσκοπικά ευρήματα, υιοθετεί την επιτυχημένη συνταγή Σαμαρά με την αναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου. Υποτίθεται με τις σοβαρές προτάσεις τις οποίες για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο κανείς άλλος δεν βάζει στο τραπέζι. Οι σοβαροφανείς κενολογίες, όμως, έχουν έναν κοινό παρανομαστή: λευκή επιταγή στην ελληνική κυβέρνηση. Η Αριστερά μας ευαγγελίζεται την επιστροφή στο λαμπερό 2008 χωρίς ιδιαίτερο κόπο. Αυτό το ευαγγέλιο είναι το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο τόπος.
Υπάρχει καιρός μέχρι τις εκλογές η Κεντροαριστερά και το έλλογο κομμάτι της Αριστεράς να σταθούν υπεύθυνα μπροστά στα πραγματικά προβλήματα της κοινωνίας και στο τεράστιο πρόβλημα της διαχείρισης της κρίσης. Με προτάσεις και διεκδικήσεις οι οποίες να αφορούν πραγματικά τους δοκιμαζόμενους πολίτες, που θα αναγνωρίζουν το δύσκολο δρόμο που έχουμε μπροστά μας ως κοινωνία και θα επιχειρούν τη δίκαιη κατανομή των αναπόφευκτων βαρών, που θα χτυπούν το πελατειακό κράτος αντί να το κανακεύουν για να περάσει και επισήμως υπό την προστασία της Αριστεράς. Οι κενολογίες, όσο βαρύγδουπες και να είναι, δεν παύει να είναι κενολογίες. Απλώς σπρώχνουν προς το κενό.
Eva Blidinioti Ένα υπέροχο ποίημα που έχει γράψει ένα παιδί από την Αφρική και προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006. Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος.. Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος... Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος... Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος... Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος.... Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος.. Κι εσύ λευκέ άνθρωπε... Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ... Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός... Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος... Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε.. Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος... Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος... Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι.... Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο;;;;;
ΑΙΤΗΜΑ ΑΡΣΗΣ ΑΣΥΛΙΑΣ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΤΟΥ ΛAΟΣ KΟΡΑΝΤΗΓια απάτη ύψους 1,5 εκατομμυρίου ευρώ εις βάρος του δημοσίου…
2012-03-24 20:41:05
Για απάτη ύψους 1,5 εκατομμυρίου ευρώ εις βάρος του δημοσίου…
Νέες φουρτούνες για τον πανικόβλητο Καρατζαφέρη, που βλέπει το… καράβι του να προσκρούει στα βράχια! Δεν του ‘φταναν τα ποσοστά του που κατρακυλούν μέρα με την ημέρα, τώρα του ‘ρχεται… μπουγιουρντί για τα…
κατορθώματα βουλευτή του, και μάλιστα Επικρατείας.
Την άρση, λοιπόν, της βουλευτικής ασυλίας του πρώην διοικητή της ΕΥΠ και βουλευτή Επικρατείας του… πρωτομνημονιακού τηλεπτώματος ΛάΟΣ, Ι.Κοραντή, έχει ζητήσει, η εισαγγελέας Πρωτοδικών Ευγενία Κυβέλου, αποδίδοντάς του διαγωνισμό-σκάνδαλο μέσω του οποίου επιχείρησε να αποσπάσει 1,5 εκατομμύριο ευρώ το οποίο «προοριζόταν για άλλους σκοπούς» από αυτούς για τους οποίους το ζήτησε. Το πόρισμα της Εισαγγελέα που διενήργησε προκαταρκτική εξέταση από τα τέλη του 2010, έχει πάει ήδη στη Βουλή, και ζητείται η άρση της βουλευτικής ασυλίας για δύο αδικήματα:
1ον) Απόπειρα απάτης κατά συναυτουργία σε βάρος των συμφερόντων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων από την οποία η βλάβη υπερβαίνει το ποσό των 150.000 ευρώ και
2ον) Απάτης σε βάρος του δημοσίου κατά συναυτουργία, με ζημία που υπερβαίνει τα 150.000 ευρώ.
Μάλιστα, η εισαγγελέας ουσιαστικά θεωρεί ότι οι εμπλεκόμενοι εξ αρχής γνώριζαν πώς το έργο δεν θα υλοποιηθεί αλλά τα χρήματα θα χρησιμοποιούνταν για άλλους σκοπούς από την ΕΥΠ και στο πόρισμα της ξεκαθαρίζει ότι το έργο «δεν πληρούσε καμιά προϋπόθεση για την ένταξή του στην Κοινωνία της Πληροφορίας και τη χρηματοδότησή του, δεν πληρούσε ούτε τους εθνικούς ούτε τους κοινοτικούς όρους, , η προκήρυξη βρίθει παρατυπιών , δεν ακολουθήθηκε σωστά από την πενταμελή επιτροπή της ΕΥΠ και έπρεπε να απορριφθεί».
Τα συμπεράσματα δικά σας!
xagr.netΕδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν!____ksipnistere1@gmail.com
Για απάτη ύψους 1,5 εκατομμυρίου ευρώ εις βάρος του δημοσίου…
Νέες φουρτούνες για τον πανικόβλητο Καρατζαφέρη, που βλέπει το… καράβι του να προσκρούει στα βράχια! Δεν του ‘φταναν τα ποσοστά του που κατρακυλούν μέρα με την ημέρα, τώρα του ‘ρχεται… μπουγιουρντί για τα…
κατορθώματα βουλευτή του, και μάλιστα Επικρατείας.
Την άρση, λοιπόν, της βουλευτικής ασυλίας του πρώην διοικητή της ΕΥΠ και βουλευτή Επικρατείας του… πρωτομνημονιακού τηλεπτώματος ΛάΟΣ, Ι.Κοραντή, έχει ζητήσει, η εισαγγελέας Πρωτοδικών Ευγενία Κυβέλου, αποδίδοντάς του διαγωνισμό-σκάνδαλο μέσω του οποίου επιχείρησε να αποσπάσει 1,5 εκατομμύριο ευρώ το οποίο «προοριζόταν για άλλους σκοπούς» από αυτούς για τους οποίους το ζήτησε. Το πόρισμα της Εισαγγελέα που διενήργησε προκαταρκτική εξέταση από τα τέλη του 2010, έχει πάει ήδη στη Βουλή, και ζητείται η άρση της βουλευτικής ασυλίας για δύο αδικήματα:
1ον) Απόπειρα απάτης κατά συναυτουργία σε βάρος των συμφερόντων των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων από την οποία η βλάβη υπερβαίνει το ποσό των 150.000 ευρώ και
2ον) Απάτης σε βάρος του δημοσίου κατά συναυτουργία, με ζημία που υπερβαίνει τα 150.000 ευρώ.
Μάλιστα, η εισαγγελέας ουσιαστικά θεωρεί ότι οι εμπλεκόμενοι εξ αρχής γνώριζαν πώς το έργο δεν θα υλοποιηθεί αλλά τα χρήματα θα χρησιμοποιούνταν για άλλους σκοπούς από την ΕΥΠ και στο πόρισμα της ξεκαθαρίζει ότι το έργο «δεν πληρούσε καμιά προϋπόθεση για την ένταξή του στην Κοινωνία της Πληροφορίας και τη χρηματοδότησή του, δεν πληρούσε ούτε τους εθνικούς ούτε τους κοινοτικούς όρους, , η προκήρυξη βρίθει παρατυπιών , δεν ακολουθήθηκε σωστά από την πενταμελή επιτροπή της ΕΥΠ και έπρεπε να απορριφθεί».
Τα συμπεράσματα δικά σας!
xagr.netΕδώ θα πεις δημόσια την γνώμη σου____ Ο σιωπών δοκεί συναινείν!____ksipnistere1@gmail.com
Εναλλακτική πρόταση στο «φόρο Τόμπιν» θα εισηγηθεί ο Σόιμπλε
24.03.2012
21:52
0
Share
-A+A
Την εισαγωγή διευρυμένου χρηματιστηριακού φόρου θα εισηγηθεί η γερμανική κυβέρνηση ως εναλλακτική στον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (φόρος Τόμπιν), σύμφωνα με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης του Der Spiegel, το οποίο επικαλείται πληροφορίες για συνέντευξη που παραχώρησε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Σόιμπλε επισημαίνει ότι ο φόρος αυτός δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ευρώπη και, αντ' αυτού, ο ίδιος προτίθεται να στηρίξει μια «κατά το δυνατόν ισάξια εναλλακτική, όπως έναν διευρυμένο χρηματιστηριακό φόρο».
Αντίθετες με τον φόρο είναι η Βρετανία και η Σουηδία, ενώ και στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης δεν υπάρχει ομοφωνία, καθώς οι Ελεύθεροι Δημοκράτες του Φίλιπ Ρέσλερ διαφωνούν με την φιλοσοφία του, ειδικά εάν επρόκειτο να εφαρμοστεί μόνο στα όρια της Ευρωζώνης.
Αντίθετα, ο Νικολά Σαρκοζί, αλλά και ο Φρανσουά Ολάντ έχουν ταχθεί υπέρ του συγκεκριμένου φόρου.
Ο Σόιμπλε πάντως ασκεί κριτική στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, οι οποίοι έχουν απειλήσει να μπλοκάρουν την έγκριση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, αν η κυβέρνηση δεν συμφωνήσει για την εισαγωγή του φόρου, λέγοντας ότι «αυτό που ζητούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να επιβληθεί στην Ευρώπη».
Διαβάστε περισσότερα:Οικονομία Der Spiegel Βόλφγκανγκ Σόιμπλε Γερμανία Σουηδία χρηματιστηριακός φόρος χρηματοπιστωτικές συναλλαγές
21:52
0
Share
-A+A
Την εισαγωγή διευρυμένου χρηματιστηριακού φόρου θα εισηγηθεί η γερμανική κυβέρνηση ως εναλλακτική στον φόρο επί των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών (φόρος Τόμπιν), σύμφωνα με δημοσίευμα της ηλεκτρονικής έκδοσης του Der Spiegel, το οποίο επικαλείται πληροφορίες για συνέντευξη που παραχώρησε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, ο Σόιμπλε επισημαίνει ότι ο φόρος αυτός δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην Ευρώπη και, αντ' αυτού, ο ίδιος προτίθεται να στηρίξει μια «κατά το δυνατόν ισάξια εναλλακτική, όπως έναν διευρυμένο χρηματιστηριακό φόρο».
Αντίθετες με τον φόρο είναι η Βρετανία και η Σουηδία, ενώ και στο εσωτερικό της γερμανικής κυβέρνησης δεν υπάρχει ομοφωνία, καθώς οι Ελεύθεροι Δημοκράτες του Φίλιπ Ρέσλερ διαφωνούν με την φιλοσοφία του, ειδικά εάν επρόκειτο να εφαρμοστεί μόνο στα όρια της Ευρωζώνης.
Αντίθετα, ο Νικολά Σαρκοζί, αλλά και ο Φρανσουά Ολάντ έχουν ταχθεί υπέρ του συγκεκριμένου φόρου.
Ο Σόιμπλε πάντως ασκεί κριτική στους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, οι οποίοι έχουν απειλήσει να μπλοκάρουν την έγκριση του Δημοσιονομικού Συμφώνου, αν η κυβέρνηση δεν συμφωνήσει για την εισαγωγή του φόρου, λέγοντας ότι «αυτό που ζητούν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να επιβληθεί στην Ευρώπη».
Διαβάστε περισσότερα:Οικονομία Der Spiegel Βόλφγκανγκ Σόιμπλε Γερμανία Σουηδία χρηματιστηριακός φόρος χρηματοπιστωτικές συναλλαγές
Ιχθυοπώλης στην Ιεράπετρα, χάρισε 1 τόνο ψάρια στους συμπολίτες του
24.03.2012
19:47
0
6
Share
-A+A
Έκπληξη προκάλεσε η κίνηση ενός ιχθυοπώλη από την Ιεράπετρα ο οποίος προσέφερε δωρεάν περίπου 1.000 κιλά ψάρια στους περαστικούς για να σερβιριστούν στο γιορτινό τραπέζι την ημέρα του Ευαγγελισμού.
«Λυπάμαι να τα πετάξω την ώρα που ο κόσμος πεινάει, προτιμώ να τα χαρίσω να ευχαριστηθεί ο κόσμος» είπε ο κ. Κουγιουμτζάκης, ο οποίος μέσα από συχνότητα τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού ανακοίνωσε την απόφαση του να χαρίσει τα ψάρια που είχε ψαρέψει την προηγούμενη ημέρα.
Έτσι, σύμφωνα με το flashnews.gr, περισσότερες απο 70 οικογένειες πήραν φρέσκο ψάρι και μάλιστα δωρεάν.
Διαβάστε περισσότερα:Ελλάδα δωρεάν έκπληξη Ευαγγελισμός Ιεράπετρα ιχθυοπώλης οικογένεια τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός φρέσκο ψάρι
19:47
0
6
Share
-A+A
Έκπληξη προκάλεσε η κίνηση ενός ιχθυοπώλη από την Ιεράπετρα ο οποίος προσέφερε δωρεάν περίπου 1.000 κιλά ψάρια στους περαστικούς για να σερβιριστούν στο γιορτινό τραπέζι την ημέρα του Ευαγγελισμού.
«Λυπάμαι να τα πετάξω την ώρα που ο κόσμος πεινάει, προτιμώ να τα χαρίσω να ευχαριστηθεί ο κόσμος» είπε ο κ. Κουγιουμτζάκης, ο οποίος μέσα από συχνότητα τοπικού ραδιοφωνικού σταθμού ανακοίνωσε την απόφαση του να χαρίσει τα ψάρια που είχε ψαρέψει την προηγούμενη ημέρα.
Έτσι, σύμφωνα με το flashnews.gr, περισσότερες απο 70 οικογένειες πήραν φρέσκο ψάρι και μάλιστα δωρεάν.
Διαβάστε περισσότερα:Ελλάδα δωρεάν έκπληξη Ευαγγελισμός Ιεράπετρα ιχθυοπώλης οικογένεια τοπικός ραδιοφωνικός σταθμός φρέσκο ψάρι
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: 1862 Η Καστοριά πριν από 150 χρόνια: Πού ήταν το χ...
Μπέτσκας Blog για την Καστοριά και οχι μόνο...: 1862 Η Καστοριά πριν από 150 χρόνια: Πού ήταν το χ...: Ένα σπάνιο ντοκουμέντο αφιερωμένο από το ΜΠΕΤΣΚΑ στα 100χρονα της απελευθέρωσης της πόλης μας. Η Καστοριά επί τουρκοκρατίας, ένα κείμενο......
FISCALITÉ - 23/03/2012 | 17:16 - 395 mots L'Europe du Nord divisée par l'euro... et par la politique fiscale
Copyright AFP
Romaric Godin
Après le Royaume-Uni, la Suède va baisser son impôt sur les sociétés. A l'inverse, la Finlande a annoncé un nouvel impôt sur les "riches". Une division liée à l'euro ?
Selon que l’on soit dans ou en dehors de la zone euro, l’évolution de la fiscalité sera différente. Le cas des deux voisins nordiques, Suède et Finlande, semble le prouver. Jeudi, Stockholm a ainsi confirmé sa volonté de baisser l’impôt sur les sociétés de 2 points à 24,3 %. Le ministre des Finances Anders Borg a estimé en effet que l’arbitrage fiscal était « le plus grand mal » du Royaume. Il a reconnu que l’annonce britannique de réduire l’imposition sur les entreprises était un élément déterminant de sa décision.
Déductions remises en cause
Stockholm n’entend pas pour autant mettre fin à sa politique budgétaire responsable. Cette baisse de l’impôt sur les sociétés sera en effet financée par une remise en cause de certaines déductions fiscales, notamment celles qui concernent le paiement des intérêts réalisé en dehors de l’Union européenne. La mesure devrait permettre de dégager 6,3 milliards de couronnes, soit 704 millions d’euros. De quoi financer la réduction du taux d’imposition prévu à partir du 1er janvier 2013.
Rigueur en Finlande
Une fois passé le Golfe de Botnie, vous voici en Finlande, membre de la zone euro. Ici, le tableau est différent. Jeudi, le gouvernement de coalition du premier ministre Jyrki Katainen a annoncé de nouvelles mesures de rigueur. Outre une nouvelle série de réductions des dépenses de 1,2 milliard d’euros, Helsinki a annoncé une hausse d’impôts de 1,5 milliard d’euros. Certes, la majeure partie de cette hausse touchera la consommation puisque la TVA sera relevée d’un point. Mais le gouvernement finlandais, également composé de plusieurs partis de gauche, a décidé de créer une « taxe de solidarité » temporaire sur ceux qui touchent plus de 100.000 euros par an.
Désavantage à la zone euro ?
Ces mesures visent à sauver le triple A de la Finlande, mis sous sur surveillance négative par S&P avec ses homologues de la zone euro, Allemagne exceptée, le 13 janvier dernier. Le ralentissement de la croissance finlandaise, très fortement dépendante de la conjoncture internationale, à 0,4 % en 2012 ajoute encore de la pression au gouvernement d’Helsinki. Mais évidemment, l’épée de Damoclès qui menace la Finlande, et non la Suède, c’est le coût du sauvetage de la zone euro. Un coût réel (via la participation au MES) et potentiel (via les garanties accordées). C’est du reste ce danger qui a amené S&P à menacer le AAA de la Finlande et non de la Suède.
Romaric Godin
Après le Royaume-Uni, la Suède va baisser son impôt sur les sociétés. A l'inverse, la Finlande a annoncé un nouvel impôt sur les "riches". Une division liée à l'euro ?
Selon que l’on soit dans ou en dehors de la zone euro, l’évolution de la fiscalité sera différente. Le cas des deux voisins nordiques, Suède et Finlande, semble le prouver. Jeudi, Stockholm a ainsi confirmé sa volonté de baisser l’impôt sur les sociétés de 2 points à 24,3 %. Le ministre des Finances Anders Borg a estimé en effet que l’arbitrage fiscal était « le plus grand mal » du Royaume. Il a reconnu que l’annonce britannique de réduire l’imposition sur les entreprises était un élément déterminant de sa décision.
Déductions remises en cause
Stockholm n’entend pas pour autant mettre fin à sa politique budgétaire responsable. Cette baisse de l’impôt sur les sociétés sera en effet financée par une remise en cause de certaines déductions fiscales, notamment celles qui concernent le paiement des intérêts réalisé en dehors de l’Union européenne. La mesure devrait permettre de dégager 6,3 milliards de couronnes, soit 704 millions d’euros. De quoi financer la réduction du taux d’imposition prévu à partir du 1er janvier 2013.
Rigueur en Finlande
Une fois passé le Golfe de Botnie, vous voici en Finlande, membre de la zone euro. Ici, le tableau est différent. Jeudi, le gouvernement de coalition du premier ministre Jyrki Katainen a annoncé de nouvelles mesures de rigueur. Outre une nouvelle série de réductions des dépenses de 1,2 milliard d’euros, Helsinki a annoncé une hausse d’impôts de 1,5 milliard d’euros. Certes, la majeure partie de cette hausse touchera la consommation puisque la TVA sera relevée d’un point. Mais le gouvernement finlandais, également composé de plusieurs partis de gauche, a décidé de créer une « taxe de solidarité » temporaire sur ceux qui touchent plus de 100.000 euros par an.
Désavantage à la zone euro ?
Ces mesures visent à sauver le triple A de la Finlande, mis sous sur surveillance négative par S&P avec ses homologues de la zone euro, Allemagne exceptée, le 13 janvier dernier. Le ralentissement de la croissance finlandaise, très fortement dépendante de la conjoncture internationale, à 0,4 % en 2012 ajoute encore de la pression au gouvernement d’Helsinki. Mais évidemment, l’épée de Damoclès qui menace la Finlande, et non la Suède, c’est le coût du sauvetage de la zone euro. Un coût réel (via la participation au MES) et potentiel (via les garanties accordées). C’est du reste ce danger qui a amené S&P à menacer le AAA de la Finlande et non de la Suède.
To χαμομηλάκι: Μμμμ... η μανούλα έφτιαξε μπακαλιάρο σκορδαλιά!!
To χαμομηλάκι: Μμμμ... η μανούλα έφτιαξε μπακαλιάρο σκορδαλιά!!: Μία πολύ νόστιμη και σπιτική συνταγή για μπακαλιάρο με σκορδαλιά: Μπακαλιάρος-Σκορδαλιά: το αχτύπητο δίδυμο των ημερών Skordali...
To χαμομηλάκι: Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φυματίωσης ... ο "βάκιλος...
To χαμομηλάκι: Παγκόσμια Ημέρα κατά της Φυματίωσης ... ο "βάκιλος...: «Η αρρώστια... ... στην οποία ο θάνατος παίρνει την έξαψη και το χρώμα της ζωής και η ζωή παίρνει την ισχνάδα και την ασχήμια του θ...
On peut acheter 20m² de moins qu'il y a onze ans BULLE IMMOBILIERE EN FRANCE DANGER
Mots clés : Immobilier, Prix, Meilleursagents.Com, Empruntis.Com
Par lefigaro.fr
Mis à jour le 23/03/2012 à 15:56 | publié le 23/03/2012 à 15:09 Réactions (29)
Strasbourg est la ville où le pouvoir d'achat immobilier est le plus important.Crédit photo: François Bouchon/ Le Figaro Crédits photo : François BOUCHON/Le Figaro
Recommander1
Une étude conjointe du réseau Meilleursagents.com et du courtier Empruntis.com montre que c'est à Paris qu'on est le moins bien logé.
Les logements des Français rétrécissent. Selon une étude conjointe du réseau Meilleursagents.com et du courtier Empruntis.com, la surface que l'on peut acquérir avec des revenus moyens s'est réduite de 20M2 entre 2000 et 2011. Il y a onze ans, on pouvait ainsi acheter 70 M2 et seulement 50 M2 aujourd'hui.
La flambée des prix de l'immobilier est responsable de cette situation, qui touche tous les Français mais pas avec la même force. Car plus que les disparités de revenus, c'est la localisation des acquéreurs qui va jouer sur leur pouvoir d'achat. Ainsi, bien que détenteurs des revenus moyens les plus élevés (4710 euros mensuels par ménages selon l'Insee), les Parisiens ne peuvent s'offrir que 31 m2, soit un petit deux pièces ou un grand studio dans une ville où le m2 atteint 8500 euros! En comparaison les Rennais et les Strasbourgeois, dont le revenu moyen est inférieurs de plus de 40% (2665 euros mensuels) à celui de la Capitale, peuvent cependant prétendre à 62 m2 d'habitation. Soit le double!
Nantes se classe en deuxième position des villes au pouvoir d'achat immobilier le plus fort. Avec les revenus moyens pour la ville on peut y acquérir 58 m2. A Toulouse et à Bordeaux, 55 m2 sont accessibles, 51 m2 à Marseille, 46 m2 à Lille et seulement 38 m2 à Nice.Cependant ce pouvoir d'achat a tendance à fondre partout. En un an, les Rennais ont perdu 4 m2, les Lillois 3 m2, les Lyonnais 2m2, et 1 m2 pour les Bordelais et les Nantais.
LIRE AUSSI:
» Se loger coûte de plus en plus cher
» Les assureurs investissent plus dans l'immobilier
» Coup d'arrêt à la hausse des loyers
SERVICE:
» Retrouvez toutes les annonces immobilières avec Explorimmo
Par lefigaro.fr
Mis à jour le 23/03/2012 à 15:56 | publié le 23/03/2012 à 15:09 Réactions (29)
Strasbourg est la ville où le pouvoir d'achat immobilier est le plus important.Crédit photo: François Bouchon/ Le Figaro Crédits photo : François BOUCHON/Le Figaro
Recommander1
Une étude conjointe du réseau Meilleursagents.com et du courtier Empruntis.com montre que c'est à Paris qu'on est le moins bien logé.
Les logements des Français rétrécissent. Selon une étude conjointe du réseau Meilleursagents.com et du courtier Empruntis.com, la surface que l'on peut acquérir avec des revenus moyens s'est réduite de 20M2 entre 2000 et 2011. Il y a onze ans, on pouvait ainsi acheter 70 M2 et seulement 50 M2 aujourd'hui.
La flambée des prix de l'immobilier est responsable de cette situation, qui touche tous les Français mais pas avec la même force. Car plus que les disparités de revenus, c'est la localisation des acquéreurs qui va jouer sur leur pouvoir d'achat. Ainsi, bien que détenteurs des revenus moyens les plus élevés (4710 euros mensuels par ménages selon l'Insee), les Parisiens ne peuvent s'offrir que 31 m2, soit un petit deux pièces ou un grand studio dans une ville où le m2 atteint 8500 euros! En comparaison les Rennais et les Strasbourgeois, dont le revenu moyen est inférieurs de plus de 40% (2665 euros mensuels) à celui de la Capitale, peuvent cependant prétendre à 62 m2 d'habitation. Soit le double!
Nantes se classe en deuxième position des villes au pouvoir d'achat immobilier le plus fort. Avec les revenus moyens pour la ville on peut y acquérir 58 m2. A Toulouse et à Bordeaux, 55 m2 sont accessibles, 51 m2 à Marseille, 46 m2 à Lille et seulement 38 m2 à Nice.Cependant ce pouvoir d'achat a tendance à fondre partout. En un an, les Rennais ont perdu 4 m2, les Lillois 3 m2, les Lyonnais 2m2, et 1 m2 pour les Bordelais et les Nantais.
LIRE AUSSI:
» Se loger coûte de plus en plus cher
» Les assureurs investissent plus dans l'immobilier
» Coup d'arrêt à la hausse des loyers
SERVICE:
» Retrouvez toutes les annonces immobilières avec Explorimmo
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)