Παρασκευή 16 Μαρτίου 2012
IDÉES DÉBAT Les idéologies, c’est fini 15 mars 2012 POLITYKA VARSOVIE Réagir3
Text larger
Text smaller
Envoyer
Imprimer
Astrid Dininno/Getty Images
Dans un monde où la crise remet en cause les modèles économiques et les récits historiques, aucune utopie alternative ne semble pouvoir émerger. Face à la dévalorisation de la politique, nous n’aurons ni Lénine ni Hitler, juste des politiciens sans grandeur, note un chroniqueur polonais.
Adam Krzemiński
Les indignés ne parviennent pas à fournir un récit précis sur la nouvelle économie, la société nouvelle, ou encore l'homme nouveau, censés remplacer ceux de l'ancien régime. Chacune des thérapies préconisées paraît partielle, aucune n'inspire suffisamment confiance pour que l’on s'y fie totalement.
Après 1917, la Russie a trouvé sa formule magique : placer tout le pouvoir entre les mains de commissaires politiques et du parti unique, nationaliser à tout va. En 1932, aux Etats-Unis, on a préféré le New Deal : plus d'Etat et de commandes publiques pour relancer l'économie. En 1933, l'Allemagne a appliqué une logique similaire avec l'objectif de guerre en plus : reprendre aux ennemis et redistribuer aux siens, avec l'armement en moteur de l'économie et les conquêtes pour rentabiliser les coûts.
Un Reich, une Nation, un Chef suprême... Après 1945, il n'a pas été difficile non plus de trouver de nouveaux mantras. A l'Est, les mots d'ordre étaient la nationalisation, l'industrie lourde, la planification économique centralisée : l'individu n'est rien, le parti est tout. A l'Ouest, on entendait profiter des aides, créer des communautés avec les anciens ennemis, mettre en place une économie sociale de marché, prendre soin du pluralisme et du marché libre – tout en le contrôlant quand même – , ne pas hésiter à taxer pour financer les prestations sociales et assurer l'équilibre social.
Ce modèle de pensée a prouvé son efficacité en Europe, il a garanti la prospérité et les libertés individuelles dont ont bénéficié toutes les idéologies issues de la tradition du XIXe siècle : le libéralisme, le conservatisme, le socialisme. Dans les années 70, l'Etat-providence, sous sa forme social-démocrate ou démocrate-chrétienne, devenait le modèle absolu pour les habitants des pays du "socialisme réel".
Rhétorique religieuse
Aujourd'hui, ce modèle n'a plus sa place. L'économie est basée sur la confiance dans ses règles, sur le fait que la valeur d'une marchandise peut être, grâce à l'argent, traduite en valeur d'une autre marchandise. Avant la crise, les principaux acteurs des marchés financiers se sont fiés aux technologies de pointe, censées minimiser la probabilité d'un effondrement.
Quand celui-ci s'est pourtant produit, ils ont cité les stoïciens, en disant que l'avenir est imprévisible, et ont appelé les gouvernements à l'aide. Quant aux citoyens outrés, ils ont puisé dans la rhétorique religieuse, en blâmant la cupidité et l'avarice – avaritia, l'un des 7 péchés capitaux dans le christianisme – et en criant à la repentance.
Il n'y a plus de retour possible aux modèles éprouvés du passé. Pas de réponse simple non plus. Les idéologies classiques ont perdu leur pouvoir de persuasion. Bien sûr, on peut toujours défendre la thèse que l'avènement de l'ère post-idéologique n'est qu'une manifestation de la soi-disant idéologie néolibérale dominante, qui aurait sciemment brouillé les différences entre la gauche et la droite, entre le socialisme et le conservatisme, pour mieux asseoir son hégémonie. Force est toutefois d'admettre le sentiment très répandu aujourd'hui, que ce ne sont pas des idéologies qui animent désormais la roue de l'Histoire mais des facteurs résolument différents, à savoir les marchés.
Affaiblissement des partis traditionnels
Les idéologies traditionnelles se sont construites dans la certitude venue des Lumières que le monde est une matière malléable et façonnable par l'homme selon sa volonté et des plans rationnels. Toutefois, pour que les gens adhérent à un projet, il faut l'appuyer par un récit qui passionne, une histoire quasi-biblique, avec expulsion du Paradis et arrivée sur la Terre Promise. Pour les conservateurs, ce serait le retour à l'âge d'or.
Pour les marxistes, la société sans classes. Pour un nationaliste, un Etat national solidaire. Pour un libéral, un royaume de liberté. Les intellectuels, producteurs traditionnels d'idéologie, ne croient pas en l'existence d'un puissant levier capable de soulever les fondements du monde.
Ce n'est pourtant pas encore la fin. La fin de l'idéologie n'est évidemment pas la fin de la politique. Celle-ci suit sa route, mais a le souffle court. Les traditionnels partis idéologiques, comme les chrétiens-démocrates, les sociaux-démocrates, les libéraux et les conservateurs s'affaiblissent. L'érosion de l'idéologie fragilise l'adhésion politique. L'acceptation même du système des partis fait défaut dans un contexte où les partis politiques peinent à marquer leur différence et où tout désaccord semble artificiellement mis en scène, destiné à alimenter le narcissisme des principaux acteurs.
Le gagnant est le politique populiste enragé, sans aucun projet, sans aucune vision d'avenir. Il sait d'ailleurs très bien que ce n'est plus ce qui importe à ses électeurs. Dans les mouvements idéologiques anciens, la colère était concentrée, des ressentiments pouvaient facilement faire naître un ethos collectif. Le populisme actuel n'est qu'un défouloir de frustrations et de tensions. Il engendre émeutes et destruction, rien de plus. Il n'en naîtra aucun nouveau Lénine, Staline ou Hitler.
Si l’on se réfère à toutes les catastrophes engendrées par l'ère idéologique du XXe siècle, on n'est certainement pas dans la pire des situations. Mais pas dans la meilleure non plus, car la crise idéologique s’accompagne d'une crise fondamentale de confiance en la politique. Les changements de personnes semblent aléatoires. Certes, le jeu politique ne conduit pas de tyrans au sommet de l'Etat mais il ne génère pas non plus d’hommes d'Etat.
Traduction : Lucyna Haaso-Bastin
SUR LE WEB
Article original – Polityka pl
Text smaller
Envoyer
Imprimer
Astrid Dininno/Getty Images
Dans un monde où la crise remet en cause les modèles économiques et les récits historiques, aucune utopie alternative ne semble pouvoir émerger. Face à la dévalorisation de la politique, nous n’aurons ni Lénine ni Hitler, juste des politiciens sans grandeur, note un chroniqueur polonais.
Adam Krzemiński
Les indignés ne parviennent pas à fournir un récit précis sur la nouvelle économie, la société nouvelle, ou encore l'homme nouveau, censés remplacer ceux de l'ancien régime. Chacune des thérapies préconisées paraît partielle, aucune n'inspire suffisamment confiance pour que l’on s'y fie totalement.
Après 1917, la Russie a trouvé sa formule magique : placer tout le pouvoir entre les mains de commissaires politiques et du parti unique, nationaliser à tout va. En 1932, aux Etats-Unis, on a préféré le New Deal : plus d'Etat et de commandes publiques pour relancer l'économie. En 1933, l'Allemagne a appliqué une logique similaire avec l'objectif de guerre en plus : reprendre aux ennemis et redistribuer aux siens, avec l'armement en moteur de l'économie et les conquêtes pour rentabiliser les coûts.
Un Reich, une Nation, un Chef suprême... Après 1945, il n'a pas été difficile non plus de trouver de nouveaux mantras. A l'Est, les mots d'ordre étaient la nationalisation, l'industrie lourde, la planification économique centralisée : l'individu n'est rien, le parti est tout. A l'Ouest, on entendait profiter des aides, créer des communautés avec les anciens ennemis, mettre en place une économie sociale de marché, prendre soin du pluralisme et du marché libre – tout en le contrôlant quand même – , ne pas hésiter à taxer pour financer les prestations sociales et assurer l'équilibre social.
Ce modèle de pensée a prouvé son efficacité en Europe, il a garanti la prospérité et les libertés individuelles dont ont bénéficié toutes les idéologies issues de la tradition du XIXe siècle : le libéralisme, le conservatisme, le socialisme. Dans les années 70, l'Etat-providence, sous sa forme social-démocrate ou démocrate-chrétienne, devenait le modèle absolu pour les habitants des pays du "socialisme réel".
Rhétorique religieuse
Aujourd'hui, ce modèle n'a plus sa place. L'économie est basée sur la confiance dans ses règles, sur le fait que la valeur d'une marchandise peut être, grâce à l'argent, traduite en valeur d'une autre marchandise. Avant la crise, les principaux acteurs des marchés financiers se sont fiés aux technologies de pointe, censées minimiser la probabilité d'un effondrement.
Quand celui-ci s'est pourtant produit, ils ont cité les stoïciens, en disant que l'avenir est imprévisible, et ont appelé les gouvernements à l'aide. Quant aux citoyens outrés, ils ont puisé dans la rhétorique religieuse, en blâmant la cupidité et l'avarice – avaritia, l'un des 7 péchés capitaux dans le christianisme – et en criant à la repentance.
Il n'y a plus de retour possible aux modèles éprouvés du passé. Pas de réponse simple non plus. Les idéologies classiques ont perdu leur pouvoir de persuasion. Bien sûr, on peut toujours défendre la thèse que l'avènement de l'ère post-idéologique n'est qu'une manifestation de la soi-disant idéologie néolibérale dominante, qui aurait sciemment brouillé les différences entre la gauche et la droite, entre le socialisme et le conservatisme, pour mieux asseoir son hégémonie. Force est toutefois d'admettre le sentiment très répandu aujourd'hui, que ce ne sont pas des idéologies qui animent désormais la roue de l'Histoire mais des facteurs résolument différents, à savoir les marchés.
Affaiblissement des partis traditionnels
Les idéologies traditionnelles se sont construites dans la certitude venue des Lumières que le monde est une matière malléable et façonnable par l'homme selon sa volonté et des plans rationnels. Toutefois, pour que les gens adhérent à un projet, il faut l'appuyer par un récit qui passionne, une histoire quasi-biblique, avec expulsion du Paradis et arrivée sur la Terre Promise. Pour les conservateurs, ce serait le retour à l'âge d'or.
Pour les marxistes, la société sans classes. Pour un nationaliste, un Etat national solidaire. Pour un libéral, un royaume de liberté. Les intellectuels, producteurs traditionnels d'idéologie, ne croient pas en l'existence d'un puissant levier capable de soulever les fondements du monde.
Ce n'est pourtant pas encore la fin. La fin de l'idéologie n'est évidemment pas la fin de la politique. Celle-ci suit sa route, mais a le souffle court. Les traditionnels partis idéologiques, comme les chrétiens-démocrates, les sociaux-démocrates, les libéraux et les conservateurs s'affaiblissent. L'érosion de l'idéologie fragilise l'adhésion politique. L'acceptation même du système des partis fait défaut dans un contexte où les partis politiques peinent à marquer leur différence et où tout désaccord semble artificiellement mis en scène, destiné à alimenter le narcissisme des principaux acteurs.
Le gagnant est le politique populiste enragé, sans aucun projet, sans aucune vision d'avenir. Il sait d'ailleurs très bien que ce n'est plus ce qui importe à ses électeurs. Dans les mouvements idéologiques anciens, la colère était concentrée, des ressentiments pouvaient facilement faire naître un ethos collectif. Le populisme actuel n'est qu'un défouloir de frustrations et de tensions. Il engendre émeutes et destruction, rien de plus. Il n'en naîtra aucun nouveau Lénine, Staline ou Hitler.
Si l’on se réfère à toutes les catastrophes engendrées par l'ère idéologique du XXe siècle, on n'est certainement pas dans la pire des situations. Mais pas dans la meilleure non plus, car la crise idéologique s’accompagne d'une crise fondamentale de confiance en la politique. Les changements de personnes semblent aléatoires. Certes, le jeu politique ne conduit pas de tyrans au sommet de l'Etat mais il ne génère pas non plus d’hommes d'Etat.
Traduction : Lucyna Haaso-Bastin
SUR LE WEB
Article original – Polityka pl
Η Ελληνική Γλώσσα είναι η Αρχαιότερη στον Κόσμο
Αναρτήθηκε από τον/την 1greek στο Μαρτίου 15, 2012
1 Vote
Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα (βιβλίο Γκίνες).
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σε αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς).
Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Tο πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Ελληνική γλώσσα ήταν η μεταρρύθμιση του 1976 με την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών και η δια νόμου καθιέρωση της Δημοτικής και του μονοτονικού, που σήμερα κατάντησε ατονικό.
Έτερο μεγάλο πλήγμα είναι ότι η …οικογένεια, ο δάσκαλος και ο ιερέας αντικαταστάθηκαν από την τηλεόραση, που ασκεί ολέθρια επίδραση όχι μόνο στην γλώσσα, αλλά και στον χαρακτήρα και στο ήθος. (Αντώνης Κουνάδης, ακαδημαϊκός)
Το CNN σε συνεργασία με την εταιρεία υπολογιστών apple ετοίμασαν ένα εύκολο πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών προς τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Το σκεπτικό αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ότι η ελληνική εντείνει το ορθολογικό πνεύμα, ξύνει το επιχειρηματικό πνεύμα και προτρέπει τους πολίτες προς την δημιουργικότητα.
Μετρώντας τις διαφορετικές λέξεις που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι όλες έχουν από αρκετές χιλιάδες, άρα είναι αδύνατο να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσες και οι λέξεις μιας γλώσσας, γιατί κανένας δε θα θυμόταν τόσα πολλά σύμβολα.
Το ίδιο ισχύει και με τις διαφορετικές συλλαβές των λέξεων (π.χ. τις: α, αβ, βα, βρα, βε, ου. ) που έχει η κάθε γλώσσα.
Μετρώντας επίσης τους διαφορετικούς φθόγγους των λέξεων (τους: α, β, γ.) που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι αυτοί είναι σχετικά λίγοι, είναι μόλις 20, δηλαδή οι εξής: α, ε, ο, ου, ι, κ, γ, χ, τ, δ, θ, π, β, φ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ , όμως, αν καταγράφουμε τις λέξεις μόνο ως έχουν φθογγικά, δε διακρίνονται οι ομόηχες, π.χ.: «τίχι» = τείχη, τοίχοι, τύχη, τύχει, «καλί» = καλοί & καλή & καλεί.
Επομένως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων.
Προ αυτού του προβλήματος οι άνθρωποι κατάφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, για να επιτύχουν την καταγραφή του προφορικού λόγου, κυριότερα των οποίων είναι το αιγυπτιακό και το ελληνικό.
Το τέχνασμα που επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες προκειμένου να καταφέρουν να καταγράφουν φωνητικά τις λέξεις, ήταν η χρησιμοποίηση από τη μια τόσων γραμμάτων όσοι και οι φθόγγοι των λέξεων, φωνηέντων και συμφώνων, δηλαδή των γραμμάτων: Α(α), Β(β), Γ(γ). και από την άλλη κάποιων ομόφωνων γραμμάτων, δηλαδή των: Ω(ο) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) με τα οποία, βάσει κανόνων, αφενός υποδείχνεται η ετυμολογία (= το μέρος λόγου ή ο τύπος κ.τ.λ.), άρα το ακριβές νόημα των λέξεων και αφετέρου διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: τύχη & τείχη & τύχει & τοίχοι, λίπη & λείπει & λύπη.
Παράβαλε π.χ. ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε το τελευταίο φωνήεν των ρημάτων με τα γράμματα – ω, ει και των πτωτικών με τα – ο,ι,η, ώστε να διακρίνονται οι ομόηχοι τύποι: καλώ & καλό, καλεί & καλή, σύκο & σήκω, φιλί & φυλή, φιλώ & φύλο.
Παράβαλε ομοίως ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε τα κύρια ονόματα με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά με μικρό, για διάκριση των ομόφωνων λέξεων: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ.
Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.
Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία».
Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύσει την Νέαν, ή απατάται ή απατά».
Παρ’ ότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους.
Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρ’ όλα αυτά λέμε άναυδος και απηύδησα.
Επίσης, σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει».
Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική…
Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο.
Παρ’ όλα αυτά, η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου.
Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα.
Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ;
Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανακάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια…» Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»…
Φυσικά, δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πριν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιας μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαΐς, Δαναΐς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις…) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους.
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρ’ ότι είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα).
Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.
Το διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει: «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων», ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν: «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρει αυτές που χρειάζεται».
Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν – πρώτο – αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων».
Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο».
Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ. περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού.
Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ
Είναι προφανές ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά.
Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική.
Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» ως αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιες» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.
Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλιτική.
Η Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι…) και είναι πραγματικά άξιον λόγου το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα.
Ακόμα παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρεις επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν.
Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης: «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, π.χ.: «σι» = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω… «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω…»
Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά ακόμα και να υπάρχει, πώς είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;
Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ
Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους.
Για παράδειγμα, η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται γι’ αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.
Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει.
Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα.
Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.
Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία.
Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη.
Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
ΓΛΩΣΣΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί).
Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.
Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Η ΣΟΦΙΑ
Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις».Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας.
Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».
Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του.
Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά.
Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).
Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε.
Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.
Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.
«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
1 Vote
Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις… είναι από την Ελληνική γλώσσα (βιβλίο Γκίνες).
Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σε αυτήν δεν υπάρχουν όρια. (Μπιλ Γκέιτς).
Η Ελληνική και η Κινέζικη… είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από την μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική. (Francisco Adrados, γλωσσολόγος).
Tο πρώτο μεγάλο πλήγμα που δέχθηκε η Ελληνική γλώσσα ήταν η μεταρρύθμιση του 1976 με την κατάργηση των αρχαίων Ελληνικών και η δια νόμου καθιέρωση της Δημοτικής και του μονοτονικού, που σήμερα κατάντησε ατονικό.
Έτερο μεγάλο πλήγμα είναι ότι η …οικογένεια, ο δάσκαλος και ο ιερέας αντικαταστάθηκαν από την τηλεόραση, που ασκεί ολέθρια επίδραση όχι μόνο στην γλώσσα, αλλά και στον χαρακτήρα και στο ήθος. (Αντώνης Κουνάδης, ακαδημαϊκός)
Το CNN σε συνεργασία με την εταιρεία υπολογιστών apple ετοίμασαν ένα εύκολο πρόγραμμα εκμάθησης ελληνικών προς τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους των ΗΠΑ. Το σκεπτικό αυτής της πρωτοβουλίας ήταν ότι η ελληνική εντείνει το ορθολογικό πνεύμα, ξύνει το επιχειρηματικό πνεύμα και προτρέπει τους πολίτες προς την δημιουργικότητα.
Μετρώντας τις διαφορετικές λέξεις που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι όλες έχουν από αρκετές χιλιάδες, άρα είναι αδύνατο να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσες και οι λέξεις μιας γλώσσας, γιατί κανένας δε θα θυμόταν τόσα πολλά σύμβολα.
Το ίδιο ισχύει και με τις διαφορετικές συλλαβές των λέξεων (π.χ. τις: α, αβ, βα, βρα, βε, ου. ) που έχει η κάθε γλώσσα.
Μετρώντας επίσης τους διαφορετικούς φθόγγους των λέξεων (τους: α, β, γ.) που έχει η κάθε γλώσσα βλέπουμε ότι αυτοί είναι σχετικά λίγοι, είναι μόλις 20, δηλαδή οι εξής: α, ε, ο, ου, ι, κ, γ, χ, τ, δ, θ, π, β, φ, μ, ν, λ, ρ, σ, ζ , όμως, αν καταγράφουμε τις λέξεις μόνο ως έχουν φθογγικά, δε διακρίνονται οι ομόηχες, π.χ.: «τίχι» = τείχη, τοίχοι, τύχη, τύχει, «καλί» = καλοί & καλή & καλεί.
Επομένως, δεν είναι δυνατό να υπάρξει γραφή που να έχει τόσα γράμματα όσοι και οι διαφορετικοί φθόγγοι των λέξεων.
Προ αυτού του προβλήματος οι άνθρωποι κατάφυγαν σε διάφορα τεχνάσματα, για να επιτύχουν την καταγραφή του προφορικού λόγου, κυριότερα των οποίων είναι το αιγυπτιακό και το ελληνικό.
Το τέχνασμα που επινόησαν οι αρχαίοι Έλληνες προκειμένου να καταφέρουν να καταγράφουν φωνητικά τις λέξεις, ήταν η χρησιμοποίηση από τη μια τόσων γραμμάτων όσοι και οι φθόγγοι των λέξεων, φωνηέντων και συμφώνων, δηλαδή των γραμμάτων: Α(α), Β(β), Γ(γ). και από την άλλη κάποιων ομόφωνων γραμμάτων, δηλαδή των: Ω(ο) & Ο(ο), Η(η) & Υ(υ) & Ι(ι) με τα οποία, βάσει κανόνων, αφενός υποδείχνεται η ετυμολογία (= το μέρος λόγου ή ο τύπος κ.τ.λ.), άρα το ακριβές νόημα των λέξεων και αφετέρου διακρίνονται οι ομόηχες λέξεις, πρβ π.χ.: τύχη & τείχη & τύχει & τοίχοι, λίπη & λείπει & λύπη.
Παράβαλε π.χ. ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε το τελευταίο φωνήεν των ρημάτων με τα γράμματα – ω, ει και των πτωτικών με τα – ο,ι,η, ώστε να διακρίνονται οι ομόηχοι τύποι: καλώ & καλό, καλεί & καλή, σύκο & σήκω, φιλί & φυλή, φιλώ & φύλο.
Παράβαλε ομοίως ότι στην ελληνική γραφή έχει κανονιστεί να γράφουμε τα κύρια ονόματα με κεφαλαίο γράμμα και τα κοινά με μικρό, για διάκριση των ομόφωνων λέξεων: νίκη & Νίκη, αγαθή & Αγαθή.
ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Τα Ελληνικά είναι η μόνη γλώσσα στον κόσμο που ομιλείται και γράφεται συνεχώς επί 4.000 τουλάχιστον συναπτά έτη, καθώς ο Arthur Evans διέκρινε τρεις φάσεις στην ιστορία της Μηνωικής γραφής, εκ των οποίων η πρώτη από το 2000 π.Χ. ώς το 1650 π.Χ.
Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει και να πει ότι τα Αρχαία και τα Νέα Ελληνικά είναι διαφορετικές γλώσσες, αλλά κάτι τέτοιο φυσικά και είναι τελείως αναληθές.
Ο ίδιος ο Οδυσσέας Ελύτης είπε «Εγώ δεν ξέρω να υπάρχει παρά μία γλώσσα, η ενιαία Ελληνική γλώσσα. Το να λέει ο Έλληνας ποιητής, ακόμα και σήμερα, ο ουρανός, η θάλασσα, ο ήλιος, η σελήνη, ο άνεμος, όπως το έλεγαν η Σαπφώ και ο Αρχίλοχος, δεν είναι μικρό πράγμα. Είναι πολύ σπουδαίο. Επικοινωνούμε κάθε στιγμή μιλώντας με τις ρίζες που βρίσκονται εκεί. Στα Αρχαία».
Ο μεγάλος διδάσκαλος του γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πει: «Όποιος χωρίς την γνώση της Αρχαίας επιχειρεί να μελετήσει και να ερμηνεύσει την Νέαν, ή απατάται ή απατά».
Παρ’ ότι πέρασαν χιλιάδες χρόνια, όλες οι Ομηρικές λέξεις έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Μπορεί να μην διατηρήθηκαν ατόφιες, άλλα έχουν μείνει στην γλώσσα μας μέσω των παραγώγων τους.
Μπορεί να λέμε νερό αντί για ύδωρ αλλά λέμε υδροφόρα, υδραγωγείο και αφυδάτωση. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε το ρήμα δέρκομαι (βλέπω) αλλά χρησιμοποιούμε την λέξη οξυδερκής. Μπορεί να μην χρησιμοποιούμε την λέξη αυδή (φωνή) αλλά παρ’ όλα αυτά λέμε άναυδος και απηύδησα.
Επίσης, σήμερα δεν λέμε λωπούς τα ρούχα, αλλά λέμε την λέξη «λωποδύτης» που σημαίνει «αυτός που βυθίζει (δύει) το χέρι του μέσα στο ρούχο σου (λωπή) για να σε κλέψει».
Η Γραμμική Β’ είναι και αυτή καθαρά Ελληνική, γνήσιος πρόγονος της Αρχαίας Ελληνικής. Άγγλος αρχιτέκτονας Μάικλ Βέντρις, αποκρυπτογράφησε βάση κάποιων ευρημάτων την γραφή αυτή και απέδειξε την Ελληνικότητά της. Μέχρι τότε φυσικά όλοι αγνοούσαν πεισματικά έστω και το ενδεχόμενο να ήταν Ελληνική…
Το γεγονός αυτό έχει τεράστια σημασία καθώς πάει τα Ελληνικά αρκετούς αιώνες ακόμα πιο πίσω στα βάθη της ιστορίας. Αυτή η γραφή σίγουρα ξενίζει, καθώς τα σύμβολα που χρησιμοποιεί είναι πολύ διαφορετικά από το σημερινό Αλφάβητο.
Παρ’ όλα αυτά, η προφορά είναι παραπλήσια, ακόμα και με τα Νέα Ελληνικά. Για παράδειγμα η λέξη «TOKOSOTA» σημαίνει «Τοξότα» (κλητική). Είναι γνωστό ότι «κ» και σ» στα Ελληνικά μας κάνει «ξ» και με μια απλή επιμεριστική ιδιότητα όπως κάνουμε και στα μαθηματικά βλέπουμε ότι η λέξη αυτή εδώ και τόσες χιλιετίες δεν άλλαξε καθόλου.
Ακόμα πιο κοντά στην Νεοελληνική, ο «άνεμος», που στην Γραμμική Β’ γράφεται «ANEMO», καθώς και «ράπτης», «έρημος» και «τέμενος» που είναι αντίστοιχα στην Γραμμική Β’ «RAPTE», «EREMO», «TEMENO», και πολλά άλλα παραδείγματα.
Υπολογίζοντας όμως έστω και με τις συμβατικές χρονολογίες, οι οποίες τοποθετούν τον Όμηρο γύρω στο 1.000 π.Χ., έχουμε το δικαίωμα να ρωτήσουμε: Πόσες χιλιετίες χρειάστηκε η γλώσσα μας από την εποχή που οι άνθρωποι των σπηλαίων του Ελληνικού χώρου την πρωτοάρθρωσαν με μονοσύλλαβους φθόγγους μέχρι να φτάσει στην εκπληκτική τελειότητα της Ομηρικής επικής διαλέκτου, με λέξεις όπως «ροδοδάκτυλος», λευκώλενος», «ωκύμορος», κτλ;
Ο Πλούταρχος στο «Περί Σωκράτους δαιμονίου» μας πληροφορεί ότι ο Αγησίλαος ανακάλυψε στην Αλίαρτο τον τάφο της Αλκμήνης, της μητέρας του Ηρακλέους, ο οποίος τάφος είχε ως αφιέρωμα «πίνακα χαλκούν έχοντα γράμματα πολλά θαυμαστά, παμπάλαια…» Φανταστείτε περί πόσο παλαιάς γραφής πρόκειται, αφού οι ίδιοι οι αρχαίοι Έλληνες την χαρακτηρίζουν «αρχαία»…
Φυσικά, δεν γίνεται ξαφνικά, «από το πουθενά» να εμφανιστεί ένας Όμηρος και να γράψει δύο λογοτεχνικά αριστουργήματα, είναι προφανές ότι από πολύ πιο πριν πρέπει να υπήρχε γλώσσα (και γραφή) υψηλού επιπέδου. Πράγματι, από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία γνωρίζουμε ότι ο Όμηρος δεν υπήρξε ο πρώτος, αλλά ο τελευταίος και διασημότερος μιας μεγάλης σειράς επικών ποιητών, των οποίων τα ονόματα έχουν διασωθεί (Κρεώφυλος, Πρόδικος, Αρκτίνος, Αντίμαχος, Κιναίθων, Καλλίμαχος) καθώς και τα ονόματα των έργων τους (Φορωνίς, Φωκαΐς, Δαναΐς, Αιθιοπίς, Επίγονοι, Οιδιπόδεια, Θήβαις…) δεν έχουν όμως διασωθεί τα ίδια τα έργα τους.
ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΝΕΩΝ ΛΕΞΕΩΝ
Η δύναμη της Ελληνικής γλώσσας βρίσκεται στην ικανότητά της να πλάθεται όχι μόνο προθεματικά ή καταληκτικά, αλλά διαφοροποιώντας σε μερικές περιπτώσεις μέχρι και την ρίζα της λέξης (π.χ. «τρέχω» και «τροχός» παρ’ ότι είναι από την ίδια οικογένεια αποκλίνουν ελαφρώς στην ρίζα).
Η Ελληνική γλώσσα είναι ειδική στο να δημιουργεί σύνθετες λέξεις με απίστευτων δυνατοτήτων χρήσεις, πολλαπλασιάζοντας το λεξιλόγιο.
Το διεθνές λεξικό Webster’s (Webster’s New International Dictionary) αναφέρει: «Η Λατινική και η Ελληνική, ιδίως η Ελληνική, αποτελούν ανεξάντλητη πηγή υλικών για την δημιουργία επιστημονικών όρων», ενώ οι Γάλλοι λεξικογράφοι Jean Bouffartigue και Anne-Marie Delrieu τονίζουν: «Η επιστήμη βρίσκει ασταμάτητα νέα αντικείμενα ή έννοιες. Πρέπει να τα ονομάσει. Ο θησαυρός των Ελληνικών ριζών βρίσκεται μπροστά της, αρκεί να αντλήσει από εκεί. Θα ήταν πολύ περίεργο να μην βρει αυτές που χρειάζεται».
Ο Γάλλος συγγραφέας Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος μπροστά στο μεγαλείο της Ελληνικής, είχε δηλώσει σχετικώς: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή εναλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα παν – πρώτο – αρχί- υπέρ- ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Κι αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν στα δε σαν μια σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων».
Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτις θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη αυτή από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο».
Προ ολίγων ετών κυκλοφόρησε στην Ελβετία το λεξικό ανύπαρκτων λέξεων (Dictionnaire Des Mots Inexistants) όπου προτείνεται να αντικατασταθούν Γαλλικές περιφράσεις με μονολεκτικούς όρους από τα Ελληνικά. Π.χ. androprere, biopaleste, dysparegorete, ecogeniarche, elpidophore, glossoctonie, philomatheem tachymathie, theopempte κλπ. περίπου 2.000 λήμματα με προοπτική περαιτέρω εμπλουτισμού.
Η ΑΚΡΙΒΟΛΟΓΙΑ
Είναι προφανές ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά.
Είναι λογικό άλλωστε αν κάτσει να το σκεφτεί κανείς, ότι μπορεί πολύ πιο εύκολα να καθιερωθεί μια γλώσσα διεθνής όταν είναι πιο εύκολη στην εκμάθηση, από τη άλλη όμως μια τέτοια γλώσσα εκ των πραγμάτων δεν μπορεί να είναι τόσο ποιοτική.
Συνέπεια των παραπάνω είναι ότι η Αγγλική γλώσσα δεν μπορεί να είναι λακωνική όπως είναι η Ελληνική, καθώς για να μην είναι διφορούμενο το νόημα της εκάστοτε φράσης, πρέπει να χρησιμοποιηθούν επιπλέον λέξεις. Για παράδειγμα η λέξη «drink» ως αυτοτελής φράση δεν υφίσταται στα Αγγλικά, καθώς μπορεί να σημαίνει «ποτό», «πίνω», «πιές» κτλ. Αντιθέτως στα Ελληνικά η φράση «πιες» βγάζει νόημα, χωρίς να χρειάζεται να βασιστείς στα συμφραζόμενα για να καταλάβεις το νόημά της.
Παρένθεση: Να θυμίσουμε εδώ ότι στα Αρχαία Ελληνικά εκτός από Ενικός και Πληθυντικός αριθμός, υπήρχε και Δυϊκός αριθμός. Υπάρχει στα Ελληνικά και η Δοτική πτώση εκτός από τις υπόλοιπες 4 πτώσεις ονομαστική, γενική, αιτιατική και κλιτική.
Η Δοτική χρησιμοποιείται συνεχώς στον καθημερινό μας λόγο (π.χ. Βάσει των μετρήσεων, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι…) και είναι πραγματικά άξιον λόγου το γιατί εκδιώχθηκε βίαια από την νεοελληνική γλώσσα.
Ακόμα παλαιότερα, εκτός από την εξορισμένη αλλά ζωντανή Δοτική υπήρχαν και άλλες τρεις επιπλέον πτώσεις οι οποίες όμως χάθηκαν.
Το ίδιο πρόβλημα, σε πολύ πιο έντονο φυσικά βαθμό, έχει και η Κινεζική γλώσσα. Όπως μας λέει και ο Κρητικός δημοσιογράφος Α. Κρασανάκης: «Επειδή οι απλές λέξεις είναι λίγες, έχουν αποκτήσει πάρα πολλές έννοιες, για να καλύψουν τις ανάγκες της έκφρασης, π.χ.: «σι» = γνωρίζω, είμαι, ισχύς, κόσμος, όρκος, αφήνω, θέτω, αγαπώ, βλέπω, φροντίζω, περπατώ, σπίτι κ.τ.λ., «πα» = μπαλέτο, οκτώ, κλέφτης, κλέβω… «πάϊ» = άσπρο, εκατό, εκατοστό, χάνω…»
Ίσως να υπάρχει ελαφρά διαφορά στον τονισμό, αλλά ακόμα και να υπάρχει, πώς είναι δυνατόν να καταστήσεις ένα σημαντικό κείμενο (π.χ. συμβόλαιο) ξεκάθαρο;
Η ΚΥΡΙΟΛΕΞΙΑ
Στην Ελληνική γλώσσα ουσιαστικά δεν υπάρχουν συνώνυμα, καθώς όλες οι λέξεις έχουν λεπτές εννοιολογικές διαφορές μεταξύ τους.
Για παράδειγμα, η λέξη «λωποδύτης» χρησιμοποιείται γι’ αυτόν που βυθίζει το χέρι του στο ρούχο μας και μας κλέβει, κρυφά δηλαδή, ενώ ο «ληστής» είναι αυτός που μας κλέβει φανερά, μπροστά στα μάτια μας. Επίσης το «άγειν» και το «φέρειν» έχουν την ίδια έννοια. Όμως το πρώτο χρησιμοποιείται για έμψυχα όντα, ενώ το δεύτερο για τα άψυχα.
Στα Ελληνικά έχουμε τις λέξεις «κεράννυμι», «μίγνυμι» και «φύρω» που όλες έχουν το νόημα του «ανακατεύω». Όταν ανακατεύουμε δύο στερεά ή δύο υγρά μεταξύ τους αλλά χωρίς να συνεπάγεται νέα ένωση (π.χ. λάδι με νερό), τότε χρησιμοποιούμε την λέξη «μειγνύω» ενώ όταν ανακατεύουμε υγρό με στερεό τότε λέμε «φύρω». Εξ ού και η λέξη «αιμόφυρτος» που όλοι γνωρίζουμε αλλά δεν συνειδητοποιούμε τι σημαίνει.
Όταν οι Αρχαίοι Έλληνες πληγωνόντουσαν στην μάχη, έτρεχε τότε το αίμα και ανακατευόταν με την σκόνη και το χώμα.
Το κεράννυμι σημαίνει ανακατεύω δύο υγρά και φτιάχνω ένα νέο, όπως για παράδειγμα ο οίνος και το νερό. Εξ’ ού και ο «άκρατος» (δηλαδή καθαρός) οίνος που λέγαν οι Αρχαίοι όταν δεν ήταν ανακατεμένος (κεκραμμένος) με νερό.
Τέλος η λέξη «παντρεμένος» έχει διαφορετικό νόημα από την λέξη «νυμφευμένος», διαφορά που περιγράφουν οι ίδιες οι λέξεις για όποιον τους δώσει λίγη σημασία.
Η λέξη παντρεμένος προέρχεται από το ρήμα υπανδρεύομαι και σημαίνει τίθεμαι υπό την εξουσία του ανδρός ενώ ο άνδρας νυμφεύεται, δηλαδή παίρνει νύφη.
Γνωρίζοντας τέτοιου είδους λεπτές εννοιολογικές διαφορές, είναι πραγματικά πολύ αστεία μερικά από τα πράγματα που ακούμε στην καθημερινή – συχνά λαθεμένη – ομιλία (π.χ. «ο Χ παντρεύτηκε»).
Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.
ΓΛΩΣΣΑ – ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ
Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.
Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.
Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί).
Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης.
Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.
Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.
Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Η ΣΟΦΙΑ
Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και εμπρός να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.
Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».
Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις».Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή +έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.
Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.
Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας.
Και φυσικά όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει πως το λέμε; Μα φυσικά «άφθονο».
Έχουμε την λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του.
Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.
Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά.
Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις την δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία…
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά).
Άρα για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και ιατρευόμαστε.
Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.
Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο…
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που άλλο από Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε σαν λέξη, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο.
Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.
«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.
Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.
Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία, προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.
Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε έναν άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.
Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.
«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.
Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να αποθαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ότι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.
Η Ελληνική γλώσσα επεβλήθη αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.
Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».
«θα απαντούσα με τη φράση του Μαχάτμα Γκάντι: Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς».
Λ. Kατσέλη: Δέχθηκα άνανδρη επίθεση από τον Μίμη
«Οι άνανδρες επιθέσεις προδίδουν μόνο πανικό και αδυναμία... Πόσο μάλλον όταν.....
στερούνται επιχειρημάτων και δεν απαντούν στο ουσιώδες πρόβλημα του πως θα αντιμετωπίσει η χώρα τις αρνητικές επιπτώσεις από το δεύτερο Μνημόνιο και την όξυνση που θα επιφέρει».
Την παραπάνω δήλωση έκανε η πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας, Λούκα Κατσέλη, απαντώντας στην επίθεση που δέχτηκε από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Μίμη Ανδρουλάκη. «Στον φίλο Μίμη», πρόσθεσε η κ. Κατσέλη, «θα απαντούσα με τη φράση του Μαχάτμα Γκάντι: Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς».
«Οι άνανδρες επιθέσεις προδίδουν μόνο πανικό και αδυναμία... Πόσο μάλλον όταν.....
στερούνται επιχειρημάτων και δεν απαντούν στο ουσιώδες πρόβλημα του πως θα αντιμετωπίσει η χώρα τις αρνητικές επιπτώσεις από το δεύτερο Μνημόνιο και την όξυνση που θα επιφέρει».
Την παραπάνω δήλωση έκανε η πρόεδρος της Κοινωνικής Συμφωνίας, Λούκα Κατσέλη, απαντώντας στην επίθεση που δέχτηκε από τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ, Μίμη Ανδρουλάκη. «Στον φίλο Μίμη», πρόσθεσε η κ. Κατσέλη, «θα απαντούσα με τη φράση του Μαχάτμα Γκάντι: Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά νικάς».
Τι θα γίνει τους επόμενους 12 μήνες στην Ελλάδα
Αρχική | Επιχειρήσεις | Business Stories | Τι θα γίνει τους επόμενους 12 μήνες στην Ελλάδα
15/03/2012 (22:08) Greek Money
Μέγεθος γραμμάτων:
Φέρνουν τη δραχμή για να αγοράζουμε όπλα και να ξεχρεώσουν τα διαπλεκόμενα
γράφει ο Έλληνας Εργαζόμενος - Πολλά από τα μέτρα που - φέρονται να - έχουν επιβληθεί από την τρόικα, είναι σωστά και έχουν στόχο την ανάκαμψη της Ελλάδας. Λάθος είναι όμως τρόπος και ο χρόνος εφαρμογής τους από την Ελληνική κυβέρνηση. Γιατί, μια χώρα που κατέρρευσε, είναι λάθος να προσπαθείς με τη βία και τον εκβιασμό να την ανακάμψεις μέσα σε ένα χρόνο, βάζοντας εξοντωτικά χαράτσια και έκτακτες εισφορές κάθε μήνα! Εάν θέλεις να την σώσεις παίρνεις σκληρά μέτρα, αλλά τα μοιράζεις μέσα σε μια 10ετία, έτσι ώστε ούτε την πραγματική οικονομία να βλάψεις, αλλά ούτε τους εργαζόμενους και τις οικογένειες να εξοντώσεις οικονομικά.
Μόνο έτσι θα μπορούσε να επαναλειτουργήσει η οικονομία. Σήμερα όμως με τον βομβαρδισμό με απάνθρωπα μέτρα, η κυβέρνηση κατάφερε, να τρομάξει τους πάντες, να κλείσει χιλιάδες επιχειρήσεις, να φθάσει τους ανέργους στο 1,2 εκ. φορολογούμενους πολίτες, ο κόσμος πήρε τα λεφτά του από τις τράπεζες και τα έβαλε στα σεντούκια γιατί φοβάται την απευθείας φορολογία του στο γκισέ. Τι κατάφερε ο Βενιζέλος με αυτήν την πολιτική; Να μην μπορεί το κράτος να εισπράξει τα αναμενόμενα έσοδα, που έχει ανάγκη ο προϋπολογισμός για να λειτουργήσει!
Η ύποπτη μείωση των μισθών και για ποιους έγινε
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι μισθοί! Είτε 400 είτε 350 ευρώ να κάνεις τον μισθό, δεν πρόκειται να έρθει κανένα ξένο εργοστάσιο στην Ελλάδα, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί και το κάνει φθηνότερα στην Κίνα. Άρα οι μειώσεις των μισθών εξυπηρετούν μόνο την κατάρρευση των εσόδων του δημοσίου. Για ποιό λόγο; Για να οδηγηθούμε στην καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Για να πτωχεύσουμε σε περίπου 12 μήνες από τώρα και η επιστροφή στη δραχμή να φαίνεται ανακουφιστικός μονόδρομος. Ποιοι θα κερδίσουν από αυτό; Μα όλοι αυτοί οι οικονομικοί παράγοντες - υποστηριχτές - σπόνσορες - διαπλεκόμενοι με την κυβέρνηση, που έχουν φιλοδοξίες για αρχηγικά πόστα και για να μείνουν ισόβιοι βουλευτές. Αυτοί οι 199 υπουργοί και βουλευτές που ψήφισαν στην Βουλή “ναι σε όλα” χωρίς ούτε μία αντίρρηση.
Η πλήρης απελευθέρωση του βασικού μισθού εξυπηρετεί προς το παρόν ΜΟΝΟ τα σχέδια των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών (π.χ κάτι ξένων αλυσίδων με μεγάλο αριθμό προσωπικού) που θέλουν να απασχολούν τον κόσμο με 400 ευρώ το μήνα. Αυτό όμως το χαμηλό μεροκάματο δε έχει εφαρμογή στην μεσαία Ελληνική επιχείρηση, διότι το προϊόν που φτιάχνει δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει ανταγωνιστικό στις αγορές του εξωτερικού, γιατί στη χώρα μας υπάρχει το αυστηρό και διεφθαρμένο συνάμα νομοθετικό και φορολογικό καθεστώς, το οποίο σκοτώνει κάθε προσπάθεια ανταγωνισμού και ανταγωνιστικότητας. Γι’ αυτό και ποτέ δεν είχαμε κανέναν μεγάλο Έλληνα επιχειρηματία, που να έκανε από ίδιες δυνάμεις στην Ελλάδα ένα δυνατό προϊόν που να είναι σοβαρά ανταγωνιστικό στις ξένες αγορές. Οι πιο πολλοί αν όχι όλοι, έστηναν εταιρείες και μαγαζιά για να πάρουν εν ήδη αρπαχτής κρατικές προμήθειες, από τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα λιμάνια, το στρατό κ.λ.π
Επομένως η μείωση του μισθού, όσο και να φαίνεται τρομερό έγινε για να ωφεληθούν 4 -5 μεγάλες ξένες αλυσίδες λιανικού εμπορίου, Γερμανικές, Γαλλικές, Ολλανδικές, οι οποίες παράλληλα δεν θα έχουν κανέναν ενδιασμό να κλείσουν και να απολύσουν τον κόσμο, αφού με τους χαμηλούς μισθούς, οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν θα είναι πλέον και καλοί πελάτες. Επομένως η μείωση του μισθού και άρα της αγοραστικής δύναμης του Έλληνα, θα φέρει κι άλλη ανεργία, μείωση των κρατικών εσόδων και άρα πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή.
Γιατί ο Βενιζέλος έβαλε τεκμήριο στην πρώτη κατοικία μισθωτών και ανέργων;
Το να βάλεις τεκμήριο στην κατοικία ενός επιχειρηματία, ή ελεύθερου επαγγελματία είναι ίσως κατανοητό. Το να το κάνεις αυτό στην πρώτη κατοικία των μισθωτών και των ανέργων, ενώ παράλληλα τους μειώνεις και το μισθό, μοιάζει περισσότερο με εκδικητική πράξη, αφού - ως κυβέρνηση - γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν θα καταφέρει να το πληρώσει, αλλά ούτε να το πουλήσει αναγκαστικά στην πιο κακή αγορά real estate όλων των εποχών. Έτσι, θα του το πάρει η εφορία, παρά το γεγονός ότι βόγγηξε να το ξεχρεώσει 15 και 20 χρόνια στις τράπεζες. Φαίνεται λοιπόν σαν να υπάρχει δόλος από τους κυβερνώντες που επέβαλαν αυτόν τον νόμο. Ποιος εξουσιοδότησε τον Βενιζέλο να βάλει το χαράτσι της ΔΕΗ και να ζητάει για το 2011 να εισπράξει 2 δισ.ευρώ και για το 2012 το αύξησε στα 5 δισ. ευρώ, κάνοντας το χαράτσι διπλάσιο; Τι κάνει με αυτό ο μελλοντικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Δουλεύει για τους ξένους δανειστές και τους βοηθά να πάρουν τα σπίτια των Ελλήνων; Γιατί. έσοδα για το κράτος δεν πρόκειται να μαζέψει, αφού οι μισθωτοί είναι φανερό ότι δε θα μπορούν να το πληρώσουν!
Παρών και ο πόλεμος - Τι θα γίνει με την επιστροφή στη δραχμή
Η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει πτώχευση, στάση πληρωμών στους δανειστές, πληρωμή των μισθών και συντάξεων με τη δραχμή που θα αξίζει το 1/5 του ευρώ και φυσικά έξοδος από την ΕΕ. Σήμερα που είμαστε στην Ευρωζώνη μπορέσαμε και μειώσαμε σημαντικά τα κονδύλια για τους εξοπλισμούς από τα 5 δισ. ευρώ στα 500 εκ. ευρώ το χρόνο, μειώνοντας έτσι απότομα το έλλειμμα, άσχετα εάν κάναμε τον στρατό μας να υπολειτουργεί. Έχουμε όμως τις πλάτες των Ευρωπαίων συμμάχων.
Εάν βγούμε από το ευρώ - που εκεί μας οδηγούν τα μέτρα της κυβέρνησης Παπαδήμου - Βενιζέλου - την επόμενη κιόλας μέρα είμαστε αναγκασμένοι να ξαναγίνουμε καλοί πελάτες όπλων της Αμερικής, Γερμανίας και της Γαλλίας και θα ρίχνουμε πολλά λεφτά για την ... άμυνά μας, όπως κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια!
Η επιστροφή στη δραχμή όμως, θα κάνει ζάπλουτους και τους Έλληνες επιχειρηματίες, οικονομικούς παράγοντες και διαπλεκόμενους, οι οποίοι έβγαλαν έξω τα ευρώ τους και μόλις έρθει η δραχμή με ισοτιμία 1/5, θα ξεχρεώσουν τις εταιρείες τους άνετα. Ναι αυτό είναι ένα δυνατό κίνητρο που κάνει την κυβέρνηση να βάζει ανέφικτα φορομπηχτικά μέτρα στον λαό, ξέροντας ότι δεν θα αντεπεξέλθει και άρα θα μειωθούν τα έσοδα και επομένως θα οδηγηθούμε στη λύση της δραχμής.
Το κίνημα της πατάτας ως φροντιστήριο για την πτώχευση
Το συμπαθές και αγαθό φαινομενικά “κίνημα της φθηνής πατάτας”, θα μπορούσε να είναι και μια γενική πρόβα τζενεράλε, ώστε όταν γίνει η πραγματική βαριά χρεοκοπία (στάση πληρωμής μισθών και συντάξεων) ή συμβεί ένα κακό γεγονός (πολεμική σύρραξη), να έχουν έτοιμους τους μηχανισμούς και τις εικόνες, να μοιράσουν βασικά αγαθά (αλεύρι, λάδι, πατάτες) σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού για να μην εξεγερθεί μαζικά ο κόσμος και γίνει εμφύλιος. Μήπως γι΄αυτό επιλέξαν τους Δήμους, βρήκαν αλάνες και γενικά βομβαρδίζουν τον κόσμο από εικόνες πάνδημων συσσιτίων;
Η βία στις παρελάσεις και η κατάργηση των αργιών
Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να καταργηθούν οι παρελάσεις και όποιοι - στην 25η Μαρτίου - κάνουν αυθόρμητα ή όχι φασαρίες εκμεταλλευόμενοι τη δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου, αυτό θα οδηγήσει στην αφαίρεση της μίας αργίας από τις δύο, 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου, για οικονομία! Έτσι πιστεύουν σε κυβέρνηση και τρόικα. Η λύση είναι μία. Να φύγουν οι πολιτικοί που εκβιάζουν το λαό με εξοντωτικά και ανέφικτα μέτρα. Και όχι να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.
15/03/2012 (22:08) Greek Money
Μέγεθος γραμμάτων:
Φέρνουν τη δραχμή για να αγοράζουμε όπλα και να ξεχρεώσουν τα διαπλεκόμενα
γράφει ο Έλληνας Εργαζόμενος - Πολλά από τα μέτρα που - φέρονται να - έχουν επιβληθεί από την τρόικα, είναι σωστά και έχουν στόχο την ανάκαμψη της Ελλάδας. Λάθος είναι όμως τρόπος και ο χρόνος εφαρμογής τους από την Ελληνική κυβέρνηση. Γιατί, μια χώρα που κατέρρευσε, είναι λάθος να προσπαθείς με τη βία και τον εκβιασμό να την ανακάμψεις μέσα σε ένα χρόνο, βάζοντας εξοντωτικά χαράτσια και έκτακτες εισφορές κάθε μήνα! Εάν θέλεις να την σώσεις παίρνεις σκληρά μέτρα, αλλά τα μοιράζεις μέσα σε μια 10ετία, έτσι ώστε ούτε την πραγματική οικονομία να βλάψεις, αλλά ούτε τους εργαζόμενους και τις οικογένειες να εξοντώσεις οικονομικά.
Μόνο έτσι θα μπορούσε να επαναλειτουργήσει η οικονομία. Σήμερα όμως με τον βομβαρδισμό με απάνθρωπα μέτρα, η κυβέρνηση κατάφερε, να τρομάξει τους πάντες, να κλείσει χιλιάδες επιχειρήσεις, να φθάσει τους ανέργους στο 1,2 εκ. φορολογούμενους πολίτες, ο κόσμος πήρε τα λεφτά του από τις τράπεζες και τα έβαλε στα σεντούκια γιατί φοβάται την απευθείας φορολογία του στο γκισέ. Τι κατάφερε ο Βενιζέλος με αυτήν την πολιτική; Να μην μπορεί το κράτος να εισπράξει τα αναμενόμενα έσοδα, που έχει ανάγκη ο προϋπολογισμός για να λειτουργήσει!
Η ύποπτη μείωση των μισθών και για ποιους έγινε
Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι οι μισθοί! Είτε 400 είτε 350 ευρώ να κάνεις τον μισθό, δεν πρόκειται να έρθει κανένα ξένο εργοστάσιο στην Ελλάδα, για τον απλούστατο λόγο ότι μπορεί και το κάνει φθηνότερα στην Κίνα. Άρα οι μειώσεις των μισθών εξυπηρετούν μόνο την κατάρρευση των εσόδων του δημοσίου. Για ποιό λόγο; Για να οδηγηθούμε στην καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Για να πτωχεύσουμε σε περίπου 12 μήνες από τώρα και η επιστροφή στη δραχμή να φαίνεται ανακουφιστικός μονόδρομος. Ποιοι θα κερδίσουν από αυτό; Μα όλοι αυτοί οι οικονομικοί παράγοντες - υποστηριχτές - σπόνσορες - διαπλεκόμενοι με την κυβέρνηση, που έχουν φιλοδοξίες για αρχηγικά πόστα και για να μείνουν ισόβιοι βουλευτές. Αυτοί οι 199 υπουργοί και βουλευτές που ψήφισαν στην Βουλή “ναι σε όλα” χωρίς ούτε μία αντίρρηση.
Η πλήρης απελευθέρωση του βασικού μισθού εξυπηρετεί προς το παρόν ΜΟΝΟ τα σχέδια των μεγάλων πολυεθνικών εταιρειών (π.χ κάτι ξένων αλυσίδων με μεγάλο αριθμό προσωπικού) που θέλουν να απασχολούν τον κόσμο με 400 ευρώ το μήνα. Αυτό όμως το χαμηλό μεροκάματο δε έχει εφαρμογή στην μεσαία Ελληνική επιχείρηση, διότι το προϊόν που φτιάχνει δεν είναι και ούτε πρόκειται να γίνει ανταγωνιστικό στις αγορές του εξωτερικού, γιατί στη χώρα μας υπάρχει το αυστηρό και διεφθαρμένο συνάμα νομοθετικό και φορολογικό καθεστώς, το οποίο σκοτώνει κάθε προσπάθεια ανταγωνισμού και ανταγωνιστικότητας. Γι’ αυτό και ποτέ δεν είχαμε κανέναν μεγάλο Έλληνα επιχειρηματία, που να έκανε από ίδιες δυνάμεις στην Ελλάδα ένα δυνατό προϊόν που να είναι σοβαρά ανταγωνιστικό στις ξένες αγορές. Οι πιο πολλοί αν όχι όλοι, έστηναν εταιρείες και μαγαζιά για να πάρουν εν ήδη αρπαχτής κρατικές προμήθειες, από τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, τα λιμάνια, το στρατό κ.λ.π
Επομένως η μείωση του μισθού, όσο και να φαίνεται τρομερό έγινε για να ωφεληθούν 4 -5 μεγάλες ξένες αλυσίδες λιανικού εμπορίου, Γερμανικές, Γαλλικές, Ολλανδικές, οι οποίες παράλληλα δεν θα έχουν κανέναν ενδιασμό να κλείσουν και να απολύσουν τον κόσμο, αφού με τους χαμηλούς μισθούς, οι Έλληνες εργαζόμενοι δεν θα είναι πλέον και καλοί πελάτες. Επομένως η μείωση του μισθού και άρα της αγοραστικής δύναμης του Έλληνα, θα φέρει κι άλλη ανεργία, μείωση των κρατικών εσόδων και άρα πτώχευση και επιστροφή στη δραχμή.
Γιατί ο Βενιζέλος έβαλε τεκμήριο στην πρώτη κατοικία μισθωτών και ανέργων;
Το να βάλεις τεκμήριο στην κατοικία ενός επιχειρηματία, ή ελεύθερου επαγγελματία είναι ίσως κατανοητό. Το να το κάνεις αυτό στην πρώτη κατοικία των μισθωτών και των ανέργων, ενώ παράλληλα τους μειώνεις και το μισθό, μοιάζει περισσότερο με εκδικητική πράξη, αφού - ως κυβέρνηση - γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν θα καταφέρει να το πληρώσει, αλλά ούτε να το πουλήσει αναγκαστικά στην πιο κακή αγορά real estate όλων των εποχών. Έτσι, θα του το πάρει η εφορία, παρά το γεγονός ότι βόγγηξε να το ξεχρεώσει 15 και 20 χρόνια στις τράπεζες. Φαίνεται λοιπόν σαν να υπάρχει δόλος από τους κυβερνώντες που επέβαλαν αυτόν τον νόμο. Ποιος εξουσιοδότησε τον Βενιζέλο να βάλει το χαράτσι της ΔΕΗ και να ζητάει για το 2011 να εισπράξει 2 δισ.ευρώ και για το 2012 το αύξησε στα 5 δισ. ευρώ, κάνοντας το χαράτσι διπλάσιο; Τι κάνει με αυτό ο μελλοντικός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Δουλεύει για τους ξένους δανειστές και τους βοηθά να πάρουν τα σπίτια των Ελλήνων; Γιατί. έσοδα για το κράτος δεν πρόκειται να μαζέψει, αφού οι μισθωτοί είναι φανερό ότι δε θα μπορούν να το πληρώσουν!
Παρών και ο πόλεμος - Τι θα γίνει με την επιστροφή στη δραχμή
Η επιστροφή στη δραχμή σημαίνει πτώχευση, στάση πληρωμών στους δανειστές, πληρωμή των μισθών και συντάξεων με τη δραχμή που θα αξίζει το 1/5 του ευρώ και φυσικά έξοδος από την ΕΕ. Σήμερα που είμαστε στην Ευρωζώνη μπορέσαμε και μειώσαμε σημαντικά τα κονδύλια για τους εξοπλισμούς από τα 5 δισ. ευρώ στα 500 εκ. ευρώ το χρόνο, μειώνοντας έτσι απότομα το έλλειμμα, άσχετα εάν κάναμε τον στρατό μας να υπολειτουργεί. Έχουμε όμως τις πλάτες των Ευρωπαίων συμμάχων.
Εάν βγούμε από το ευρώ - που εκεί μας οδηγούν τα μέτρα της κυβέρνησης Παπαδήμου - Βενιζέλου - την επόμενη κιόλας μέρα είμαστε αναγκασμένοι να ξαναγίνουμε καλοί πελάτες όπλων της Αμερικής, Γερμανίας και της Γαλλίας και θα ρίχνουμε πολλά λεφτά για την ... άμυνά μας, όπως κάναμε όλα τα προηγούμενα χρόνια!
Η επιστροφή στη δραχμή όμως, θα κάνει ζάπλουτους και τους Έλληνες επιχειρηματίες, οικονομικούς παράγοντες και διαπλεκόμενους, οι οποίοι έβγαλαν έξω τα ευρώ τους και μόλις έρθει η δραχμή με ισοτιμία 1/5, θα ξεχρεώσουν τις εταιρείες τους άνετα. Ναι αυτό είναι ένα δυνατό κίνητρο που κάνει την κυβέρνηση να βάζει ανέφικτα φορομπηχτικά μέτρα στον λαό, ξέροντας ότι δεν θα αντεπεξέλθει και άρα θα μειωθούν τα έσοδα και επομένως θα οδηγηθούμε στη λύση της δραχμής.
Το κίνημα της πατάτας ως φροντιστήριο για την πτώχευση
Το συμπαθές και αγαθό φαινομενικά “κίνημα της φθηνής πατάτας”, θα μπορούσε να είναι και μια γενική πρόβα τζενεράλε, ώστε όταν γίνει η πραγματική βαριά χρεοκοπία (στάση πληρωμής μισθών και συντάξεων) ή συμβεί ένα κακό γεγονός (πολεμική σύρραξη), να έχουν έτοιμους τους μηχανισμούς και τις εικόνες, να μοιράσουν βασικά αγαθά (αλεύρι, λάδι, πατάτες) σε μεγάλο μέρος του πληθυσμού για να μην εξεγερθεί μαζικά ο κόσμος και γίνει εμφύλιος. Μήπως γι΄αυτό επιλέξαν τους Δήμους, βρήκαν αλάνες και γενικά βομβαρδίζουν τον κόσμο από εικόνες πάνδημων συσσιτίων;
Η βία στις παρελάσεις και η κατάργηση των αργιών
Το σχέδιο της κυβέρνησης είναι να καταργηθούν οι παρελάσεις και όποιοι - στην 25η Μαρτίου - κάνουν αυθόρμητα ή όχι φασαρίες εκμεταλλευόμενοι τη δικαιολογημένη αγανάκτηση του κόσμου, αυτό θα οδηγήσει στην αφαίρεση της μίας αργίας από τις δύο, 28η Οκτωβρίου και 25η Μαρτίου, για οικονομία! Έτσι πιστεύουν σε κυβέρνηση και τρόικα. Η λύση είναι μία. Να φύγουν οι πολιτικοί που εκβιάζουν το λαό με εξοντωτικά και ανέφικτα μέτρα. Και όχι να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ.
Αποκάλυψη-σοκ: 13 δημόσιοι υπάλληλοι με καταθέσεις 25 εκατομμυρίων ευρώ
09.03.2012
23:20
0
37
Share
-A+A
Όργιο διαφθοράς και «μαύρου» χρήματος έφερε στο «φως» έγγραφο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης που κατατέθηκε στη Βουλή μετά από σχετική ερώτηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μανώλη Μπεντενιώτη.
Σύμφωνα με το έγγραφο εντοπίστηκαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς 13 δημοσίων υπαλλήλων καταθέσεις με περισσότερα από 25 εκατομμύρια ευρώ.
Όπως προκύπτει από το έγγραφο του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, οι έλεγχοι του ΣΕΕΔΔ έδειξαν ότι σε τραπεζικούς λογαριασμούς «υπαλλήλου Υπουργείου της Αθήνας εντοπίστηκαν καταθέσεις συνολικού ύψους 8.923.506,59 ευρώ που δεν αιτιολογούνται».
Κατά του πολυεκατομμυριούχου υπάλληλου, ο οποίος έχει συνταξιοδοτηθεί, ασκήθηκε ποινική δίωξη ενώ σύμφωνα με πληροφορίες «φέρεται αυτές οι καταθέσεις να αποτελούσαν επιχορηγήσεις Συνδικαλιστικών Σωματείων που ο υπάλληλος εκπροσωπούσε» χωρίς όμως να είναι γνωστό ακόμα «το μέρος των χρημάτων που καταχράστηκε».
Εντύπωση προκάλεσαν στους ελεγκτές δημόσιας διοίκησης και οι καταθέσεις δικαστικής υπαλλήλου η οποία σύμφωνα με πληροφορίες υπηρετεί στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών.
Αναλυτικά, σύμφωνα με τους ελέγχους «εντοπίστηκαν στους οικογενειακούς τραπεζικούς λογαριασμούς της, καταθέσεις εκτός μισθοδοσίας και τόκων, ύψους 7.965.236,64 ευρώ, κατοχή από την ίδια ή και με τον σύζυγο του συνόλου των μετοχών ανώνυμης εταιρείας και συμμετοχή της στη διοίκηση της ως άνω εταιρείας».
Να σημειωθεί ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει παραγγείλει την άσκηση πειθαρχικής δίωξης της υπαλλήλου ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο ενώ η αρμόδια ΔΟΥ στην οποία διαβιβάστηκε η σχετική έκθεση προκειμένου να διερευνήσει τυχόν φορολογικές παραβάσεις απάντησε ότι «αδυνατεί λόγω έλλειψης προσωπικού να ολοκληρώσει τις ενέργειές της εντός διμήνου από την γνωστοποίηση της έκθεσης και ζήτησε να της χορηγηθεί παράταση προθεσμίας»!
Από την ομάδα υπαλλήλων με υπέρογκες και αδικαιολόγητες καταθέσεις δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν και οι τελωνιακοί. Συγκεκριμένα, σε τραπεζικούς λογαριασμούς τελωνιακού υπαλλήλου, εντοπίστηκαν μετά από τους ελέγχους των επιθεωρητών, καταθέσεις ύψους 923.554,67 ευρώ οι οποίες κρίθηκαν «αδικαιολόγητες».
Ο υπάλληλος παραπέμφθηκε στο αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο για το παράπτωμα της «χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπούς ή ανάξιας για υπάλληλο διαγωγής εντός ή εκτός υπηρεσίας» και ποινή «προστίμου 10 ημερών»!.
Επιπλέον το εφετείο πλημμελημάτων Αθηνών τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών με αναστολή ενώ από την αρμόδια ΔΟΥ κρίθηκε ότι «ο ελεγχόμενος δεν υπέχει καμία άλλη φορολογική υποχρέωση». Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται ότι δεν έχει δημευτεί κανένα περιουσιακό στοιχείο από τον συγκεκριμένο υπάλληλο ο οποίος εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος και να απολαμβάνει τους «κόπους της εργασίας του».
Το αρνητικό ρεκόρ με τους περισσότερους «διεφθαρμένους» υπαλλήλους ανήκει στην υπηρεσία Πολεοδομίας. Συγκεκριμένα, πέντε περιπτώσεις από τις δεκατρείς στις οποίες αναφέρεται το έγγραφο του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης αφορούν σε προϊστάμενους πολεοδομικών υπηρεσιών όλης της χώρας σε λογαριασμούς των οποίων εντοπίστηκαν περισσότερα από 4 εκατομμύρια ευρώ δίχως να δικαιολογούνται.
Ειδικότερα:
Μετά από σχετική καταγγελία, οι επιθεωρητές εντόπισαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς υπαλλήλου πολεοδομίας νησιωτικού νομού «αδικαιολόγητες καταθέσεις» ύψους 1.563.355 ευρώ. Το αποτέλεσμα των ερευνών είχε ως συνέπεια η εφορία να βεβαιώσει φόρους που πρέπει να πληρώσει ο επίορκος υπάλληλος ύψους 330.561,47 ευρώ
Το ίδιο συνέβη και με πρώην Διευθυντή της Πολεοδομίας νησιωτικού νομού ο οποίος εμφάνισε «αδικαιολόγητες καταθέσεις ύψους 609.382 ευρώ, του επιβλήθηκε ποινή παύσης και τέθηκε αυτοδίκαια σε αργία». Επιπροσθέτως, η εφορία του καταλόγισε φόρους και προσαυξήσεις ύψους 877.832,06 ευρώ ενώ το δικαστήριο του απαγόρευση την έξοδο από την χώρα.
Σε τραπεζικούς λογαριασμούς προϊστάμενου πολεοδομίας της Δυτικής Ελλάδας εντοπίστηκαν «αδικαιολόγητες καταθέσεις» ύψους 607.637 ευρώ
Άλλος προϊστάμενος πολεοδομίας Δήμου της Αττικής πιάστηκε με αποταμιεύσεις ύψους 353.971,6 ευρώ τις οποίες δεν μπορεί να δικαιολογήσει
Τέλος, υπάλληλος πολεοδομίας της Βορείου Ελλάδας εντοπίστηκε να φυλάσσει στους λογαριασμούς του 61.296,10 ευρώ, τα οποία όχι μόνο δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει αλλά εις βάρος του ασκήθηκε ποινική δίωξη για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα.
Πολυεκατομμυριούχος φαίνεται ότι έχει γίνει πρώην δασάρχης σε νησί του Σαρωνικού, ο οποίος σύμφωνα με το έγγραφο «το συνολικό ποσό αδικαιολόγητων καταθέσεων, που προσδιορίστηκε από τον έλεγχο στην περίπτωση αυτή ανήλθε στο ποσό των 1.014.701,4 ευρώ από σύνολο καταθέσεων 4.109.449,8 ευρώ».
Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι αν και εις βάρος του έχει ασκηθεί ποινική δίωξη από την δικαιοσύνη, το αρμόδιο πειθαρχικό όργανο τον απάλλαξε για το συγκεκριμένο αδίκημα για να τον απολύσει πρόσφατα λόγω καταδίκης επειδή έδωσε άδεια τοποθέτησης κεραίας κινητής τηλεφωνίας μέσα σε δασική περιοχή και σε αρχαιολογικό χώρο! Επιπροσθέτως, σε δεύτερο πρώην προϊστάμενο δασικής υπηρεσίας νησιωτικού νομού εντοπίστηκαν 88.200 ευρώ τα οποία χαρακτηρίστηκαν αδικαιολόγητα.
Παρακρατήσεις ενταλμάτων πληρωμής για προσωπικό όφελος φαίνεται ότι έκανε υπάλληλος του ΟΑΕΔ στου οποίου τους τραπεζικούς λογαριασμούς ανιχνεύτηκαν 675.615,28 ευρώ αδικαιολόγητες καταθέσεις.
Επιπροσθέτως, από το άνοιγμα λογαριασμών προϊσταμένου Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων προέκυψαν αδικαιολόγητες καταθέσεις ύψους 506.059,02 ευρώ ενώ από τον έλεγχο των περιουσιακών του στοιχείων απεδείχθη ότι «δεν καλύπτονται από τα εισοδήματά του».
Τέλος σε πρώην διευθυντή τεχνικών υπηρεσιών στην Δυτική Ελλάδα ο οποίος έχει τραπεζικές καταθέσεις ύψους 600.000 ευρώ ασκήθηκε ποινή οριστικής παύσης.
Πάντως, όπως προκύπτει από την απάντηση του υπουργείου, το σύνολο σχεδόν των 13 υπαλλήλων εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να απολαμβάνουν τα όσα αδικαιολογήτως απέκτησαν. Οι μόνες ποινές που έως σήμερα έχουν ασκηθεί είναι οι πειθαρχικές ενώ εξακολουθούν να εκκρεμούν οι τυχόν ποινικές διώξεις.
Διαβάστε περισσότερα:Ελλάδα «μαυρο»χρημα δημόσιοι υπάλληλοι επίορκοι υπάλληλοι καταθέσεις Μανώλης Μπεντενιώτης Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης
23:20
0
37
Share
-A+A
Όργιο διαφθοράς και «μαύρου» χρήματος έφερε στο «φως» έγγραφο του υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης που κατατέθηκε στη Βουλή μετά από σχετική ερώτηση του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μανώλη Μπεντενιώτη.
Σύμφωνα με το έγγραφο εντοπίστηκαν σε τραπεζικούς λογαριασμούς 13 δημοσίων υπαλλήλων καταθέσεις με περισσότερα από 25 εκατομμύρια ευρώ.
Όπως προκύπτει από το έγγραφο του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης, οι έλεγχοι του ΣΕΕΔΔ έδειξαν ότι σε τραπεζικούς λογαριασμούς «υπαλλήλου Υπουργείου της Αθήνας εντοπίστηκαν καταθέσεις συνολικού ύψους 8.923.506,59 ευρώ που δεν αιτιολογούνται».
Κατά του πολυεκατομμυριούχου υπάλληλου, ο οποίος έχει συνταξιοδοτηθεί, ασκήθηκε ποινική δίωξη ενώ σύμφωνα με πληροφορίες «φέρεται αυτές οι καταθέσεις να αποτελούσαν επιχορηγήσεις Συνδικαλιστικών Σωματείων που ο υπάλληλος εκπροσωπούσε» χωρίς όμως να είναι γνωστό ακόμα «το μέρος των χρημάτων που καταχράστηκε».
Εντύπωση προκάλεσαν στους ελεγκτές δημόσιας διοίκησης και οι καταθέσεις δικαστικής υπαλλήλου η οποία σύμφωνα με πληροφορίες υπηρετεί στο Διοικητικό Πρωτοδικείο Αθηνών.
Αναλυτικά, σύμφωνα με τους ελέγχους «εντοπίστηκαν στους οικογενειακούς τραπεζικούς λογαριασμούς της, καταθέσεις εκτός μισθοδοσίας και τόκων, ύψους 7.965.236,64 ευρώ, κατοχή από την ίδια ή και με τον σύζυγο του συνόλου των μετοχών ανώνυμης εταιρείας και συμμετοχή της στη διοίκηση της ως άνω εταιρείας».
Να σημειωθεί ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης έχει παραγγείλει την άσκηση πειθαρχικής δίωξης της υπαλλήλου ήδη από τον περασμένο Δεκέμβριο ενώ η αρμόδια ΔΟΥ στην οποία διαβιβάστηκε η σχετική έκθεση προκειμένου να διερευνήσει τυχόν φορολογικές παραβάσεις απάντησε ότι «αδυνατεί λόγω έλλειψης προσωπικού να ολοκληρώσει τις ενέργειές της εντός διμήνου από την γνωστοποίηση της έκθεσης και ζήτησε να της χορηγηθεί παράταση προθεσμίας»!
Από την ομάδα υπαλλήλων με υπέρογκες και αδικαιολόγητες καταθέσεις δεν θα μπορούσαν να εξαιρεθούν και οι τελωνιακοί. Συγκεκριμένα, σε τραπεζικούς λογαριασμούς τελωνιακού υπαλλήλου, εντοπίστηκαν μετά από τους ελέγχους των επιθεωρητών, καταθέσεις ύψους 923.554,67 ευρώ οι οποίες κρίθηκαν «αδικαιολόγητες».
Ο υπάλληλος παραπέμφθηκε στο αρμόδιο πειθαρχικό συμβούλιο για το παράπτωμα της «χαρακτηριστικώς αναξιοπρεπούς ή ανάξιας για υπάλληλο διαγωγής εντός ή εκτός υπηρεσίας» και ποινή «προστίμου 10 ημερών»!.
Επιπλέον το εφετείο πλημμελημάτων Αθηνών τον καταδίκασε σε ποινή φυλάκισης 10 μηνών με αναστολή ενώ από την αρμόδια ΔΟΥ κρίθηκε ότι «ο ελεγχόμενος δεν υπέχει καμία άλλη φορολογική υποχρέωση». Με τον τρόπο αυτό, φαίνεται ότι δεν έχει δημευτεί κανένα περιουσιακό στοιχείο από τον συγκεκριμένο υπάλληλο ο οποίος εξακολουθεί να κυκλοφορεί ελεύθερος και να απολαμβάνει τους «κόπους της εργασίας του».
Το αρνητικό ρεκόρ με τους περισσότερους «διεφθαρμένους» υπαλλήλους ανήκει στην υπηρεσία Πολεοδομίας. Συγκεκριμένα, πέντε περιπτώσεις από τις δεκατρείς στις οποίες αναφέρεται το έγγραφο του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης αφορούν σε προϊστάμενους πολεοδομικών υπηρεσιών όλης της χώρας σε λογαριασμούς των οποίων εντοπίστηκαν περισσότερα από 4 εκατομμύρια ευρώ δίχως να δικαιολογούνται.
Ειδικότερα:
Μετά από σχετική καταγγελία, οι επιθεωρητές εντόπισαν στους τραπεζικούς λογαριασμούς υπαλλήλου πολεοδομίας νησιωτικού νομού «αδικαιολόγητες καταθέσεις» ύψους 1.563.355 ευρώ. Το αποτέλεσμα των ερευνών είχε ως συνέπεια η εφορία να βεβαιώσει φόρους που πρέπει να πληρώσει ο επίορκος υπάλληλος ύψους 330.561,47 ευρώ
Το ίδιο συνέβη και με πρώην Διευθυντή της Πολεοδομίας νησιωτικού νομού ο οποίος εμφάνισε «αδικαιολόγητες καταθέσεις ύψους 609.382 ευρώ, του επιβλήθηκε ποινή παύσης και τέθηκε αυτοδίκαια σε αργία». Επιπροσθέτως, η εφορία του καταλόγισε φόρους και προσαυξήσεις ύψους 877.832,06 ευρώ ενώ το δικαστήριο του απαγόρευση την έξοδο από την χώρα.
Σε τραπεζικούς λογαριασμούς προϊστάμενου πολεοδομίας της Δυτικής Ελλάδας εντοπίστηκαν «αδικαιολόγητες καταθέσεις» ύψους 607.637 ευρώ
Άλλος προϊστάμενος πολεοδομίας Δήμου της Αττικής πιάστηκε με αποταμιεύσεις ύψους 353.971,6 ευρώ τις οποίες δεν μπορεί να δικαιολογήσει
Τέλος, υπάλληλος πολεοδομίας της Βορείου Ελλάδας εντοπίστηκε να φυλάσσει στους λογαριασμούς του 61.296,10 ευρώ, τα οποία όχι μόνο δεν μπόρεσε να δικαιολογήσει αλλά εις βάρος του ασκήθηκε ποινική δίωξη για νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα.
Πολυεκατομμυριούχος φαίνεται ότι έχει γίνει πρώην δασάρχης σε νησί του Σαρωνικού, ο οποίος σύμφωνα με το έγγραφο «το συνολικό ποσό αδικαιολόγητων καταθέσεων, που προσδιορίστηκε από τον έλεγχο στην περίπτωση αυτή ανήλθε στο ποσό των 1.014.701,4 ευρώ από σύνολο καταθέσεων 4.109.449,8 ευρώ».
Το εντυπωσιακό όμως είναι ότι αν και εις βάρος του έχει ασκηθεί ποινική δίωξη από την δικαιοσύνη, το αρμόδιο πειθαρχικό όργανο τον απάλλαξε για το συγκεκριμένο αδίκημα για να τον απολύσει πρόσφατα λόγω καταδίκης επειδή έδωσε άδεια τοποθέτησης κεραίας κινητής τηλεφωνίας μέσα σε δασική περιοχή και σε αρχαιολογικό χώρο! Επιπροσθέτως, σε δεύτερο πρώην προϊστάμενο δασικής υπηρεσίας νησιωτικού νομού εντοπίστηκαν 88.200 ευρώ τα οποία χαρακτηρίστηκαν αδικαιολόγητα.
Παρακρατήσεις ενταλμάτων πληρωμής για προσωπικό όφελος φαίνεται ότι έκανε υπάλληλος του ΟΑΕΔ στου οποίου τους τραπεζικούς λογαριασμούς ανιχνεύτηκαν 675.615,28 ευρώ αδικαιολόγητες καταθέσεις.
Επιπροσθέτως, από το άνοιγμα λογαριασμών προϊσταμένου Συνδέσμου Δήμων και Κοινοτήτων προέκυψαν αδικαιολόγητες καταθέσεις ύψους 506.059,02 ευρώ ενώ από τον έλεγχο των περιουσιακών του στοιχείων απεδείχθη ότι «δεν καλύπτονται από τα εισοδήματά του».
Τέλος σε πρώην διευθυντή τεχνικών υπηρεσιών στην Δυτική Ελλάδα ο οποίος έχει τραπεζικές καταθέσεις ύψους 600.000 ευρώ ασκήθηκε ποινή οριστικής παύσης.
Πάντως, όπως προκύπτει από την απάντηση του υπουργείου, το σύνολο σχεδόν των 13 υπαλλήλων εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι και να απολαμβάνουν τα όσα αδικαιολογήτως απέκτησαν. Οι μόνες ποινές που έως σήμερα έχουν ασκηθεί είναι οι πειθαρχικές ενώ εξακολουθούν να εκκρεμούν οι τυχόν ποινικές διώξεις.
Διαβάστε περισσότερα:Ελλάδα «μαυρο»χρημα δημόσιοι υπάλληλοι επίορκοι υπάλληλοι καταθέσεις Μανώλης Μπεντενιώτης Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης
Πέμπτη 15 Μαρτίου 2012 Ο Τόμσεν προβλέπει επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές το 2015
Ενα μεγάλο εμπόδιο για την Ελλάδα ξεπεράστηκε σήμερα καθώς το ΔΝΤ μετά από μια μαραθώνια συνεδρίαση αποφάσισε να ανάψει το πράσινο φως για την συμμετοχή του στο νέο πακέτο βοήθθειας της Ελλάδας ύψους 28 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Παράλληλα ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα Πολ Τόμσεν αναφέρει πως βλέπει επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές το 2015, ενώ τονίζει πως η νέα δανειακή σύμβαση δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην αναζωπύρωση της ανάπτυξης. Επίσης αναφέρει πως η γενική αίσθηση είναι πως ο κίνδυνος για την Ελλάδα έχει μειωθεί, αλλά επισημαίνει πως οι τυχόν καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο επιτυχές πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας
Νωρίτερα σήμερα το Ταμείο είχε ανακοινώσει επίσης ότι αποδεσμεύει αμέσως 1,65 δισ. ευρώ για την Ελλάδα. Παράλληλα στη συνεδρίαση του ΔΝΤ αποφασίστηκε να μετατραπεί το πρόγραμμα από 3 σε 4 χρόνια.Την ίδια ώρα, σε έκθεση του Ταμείου επισημαίνεται ότι υπάρχουν αρκετά ρίσκα στην εφαρμογή της νέας δανειακής σύμβασης. Θετική επίδραση στο ευρώ είχε η ανακοίνωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την έγκριση του δανείου ύψους 28 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα.
Στήριξη παρείχε νωρίτερα στο κοινό νόμισμα η δήλωση του επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Αυστρίας (και μέλους του δ.σ της ΕΚΤ) Ewald Nowtny o οποίος απεκάλυψε ότι στην ΕΚΤ δεν έχει συζητηθεί το ενδεχόμενο μείωσης των επιτοκίων.
Στη δευτερογενή αγορά δεν καταγράφηκαν συναλλαγές στο ΗΔΑΤ. Ωστόσο η απόδοση του νέου 11ετούς ομολόγου διαμορφώθηκε στο 17,42% με αποτέλεσμα το περιθώριο έναντι του δεκαετούς γερμανικού ομολόγου (με απόδοση 1,96%) να διαμορφωθεί στο 15,46%.Στη διατραπεζική αγορά, τα επιτόκια στις περισσότερες περιόδους σημείωσαν οριακή υποχώρηση. Έτσι, το επιτόκιο στη διάρκεια του ενός έτους κυμαίνονταν στο 1,50% από 1,51%, στη διάρκεια των 9 μηνών υποχώρησε στο 1,35% από 1,36%, στο εξάμηνο κυμαίνονταν στο 1,17% από 1,18%, στο τρίμηνο περιορίστηκε περαιτέρω στο 0,87% από 0,88%, ενώ ο μήνας διαμορφώθηκε στο 0,46% από 0,47% που κυμαίνονταν χθες.
πηγή: iefimerida.gr
Παράλληλα ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ στην τρόικα Πολ Τόμσεν αναφέρει πως βλέπει επιστροφή της Ελλάδας στις αγορές το 2015, ενώ τονίζει πως η νέα δανειακή σύμβαση δίνει μεγαλύτερη έμφαση στην αναζωπύρωση της ανάπτυξης. Επίσης αναφέρει πως η γενική αίσθηση είναι πως ο κίνδυνος για την Ελλάδα έχει μειωθεί, αλλά επισημαίνει πως οι τυχόν καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος στο επιτυχές πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας
Νωρίτερα σήμερα το Ταμείο είχε ανακοινώσει επίσης ότι αποδεσμεύει αμέσως 1,65 δισ. ευρώ για την Ελλάδα. Παράλληλα στη συνεδρίαση του ΔΝΤ αποφασίστηκε να μετατραπεί το πρόγραμμα από 3 σε 4 χρόνια.Την ίδια ώρα, σε έκθεση του Ταμείου επισημαίνεται ότι υπάρχουν αρκετά ρίσκα στην εφαρμογή της νέας δανειακής σύμβασης. Θετική επίδραση στο ευρώ είχε η ανακοίνωση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου για την έγκριση του δανείου ύψους 28 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα.
Στήριξη παρείχε νωρίτερα στο κοινό νόμισμα η δήλωση του επικεφαλής της Κεντρικής Τράπεζας της Αυστρίας (και μέλους του δ.σ της ΕΚΤ) Ewald Nowtny o οποίος απεκάλυψε ότι στην ΕΚΤ δεν έχει συζητηθεί το ενδεχόμενο μείωσης των επιτοκίων.
Στη δευτερογενή αγορά δεν καταγράφηκαν συναλλαγές στο ΗΔΑΤ. Ωστόσο η απόδοση του νέου 11ετούς ομολόγου διαμορφώθηκε στο 17,42% με αποτέλεσμα το περιθώριο έναντι του δεκαετούς γερμανικού ομολόγου (με απόδοση 1,96%) να διαμορφωθεί στο 15,46%.Στη διατραπεζική αγορά, τα επιτόκια στις περισσότερες περιόδους σημείωσαν οριακή υποχώρηση. Έτσι, το επιτόκιο στη διάρκεια του ενός έτους κυμαίνονταν στο 1,50% από 1,51%, στη διάρκεια των 9 μηνών υποχώρησε στο 1,35% από 1,36%, στο εξάμηνο κυμαίνονταν στο 1,17% από 1,18%, στο τρίμηνο περιορίστηκε περαιτέρω στο 0,87% από 0,88%, ενώ ο μήνας διαμορφώθηκε στο 0,46% από 0,47% που κυμαίνονταν χθες.
πηγή: iefimerida.gr
Χ. Ράιχενμπαχ: Οι ελληνικές αρχές εύκολα νομοθετούν αλλά δύσκολα υλοποιούν Νίκος Φιλιππίδης15/03/2012 | 15:42Τελευταία Ενημέρωση: 15:51 15/03/2012
ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα, Χορστ Ράιχενμπαχ
Αιχμές για το γεγονός ότι οι ελληνικές αρχές εύκολα νομοθετούν αλλά δύσκολα υλοποιούν και εφαρμόζουν τους νόμους, άφησε ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα, Χορστ Ράιχενμπαχ, παρουσιάζοντας τη δεύτερη τριμηνιαία έκθεσή της.
Έκανε επίσης λόγο για καθυστερήσεις στη δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος το οποίο αποτελεί -όπως είπε- τροχοπέδη για την προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα μας.
Τόνισε ότι υπάρχουν στη διάθεση της Ελλάδας περισσότερα από 20 δισ. κοινοτικών πόρων και παρατηρείται σημαντική βελτίωση στην απορρόφησή τους.
Παρατήρησε ότι υπήρξε ικανοποιητική επίδοση και στην είσπραξη των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο λέγοντας ωστόσο πως πρέπει ακόμη να γίνουν πολλά.
Όπως είπε, από τα 400 εκατομμύρια που είχαν τεθεί ως στόχος το 2011, εισπράχθηκαν 946 εκατομμύρια ευρώ, δηλ. ο στόχος υπερκαλύφθηκε.
Νωρίτερα ο κ. Ράιχενμπαχ συναντήθηκε με τον πρόεδρο του ΣτΕ Παναγιώτη Πικραμμένο και έξι μέλη του Συμβουλίου. Συζητήθηκε η ανάγκη επιτάχυνσης έκδοσης αποφάσεων σε όσες περιπτώσεις οι επενδυτές καταφεύγουν στην Δικαιοσύνη, η επιδίωξη κλίματος ασφάλειας στον τομέα των επενδύσεων και η απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ για τη βελτίωση του τεχνολογικού εξοπλισμού της Δικαιοσύνης.
Παράλληλα ο κ.Ράιχενμπαχ εξέφρασε την ικανοποίησή του για την ολοκλήρωση του PSI με το οποίο, όπως είπε, εξαλείφθηκε η αβεβαιότητα.
Η 2η έκθεση της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα ΕΔΩ.
Οι πληροφορίες για την Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα και το αρχείο με την πρώτη έκθεση ΕΔΩ.
Ερωτήσεις και απαντήσεις για την Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα ΕΔΩ.
Η συνέντευξη Ράιχενμπαχ στον ΣΚΑΪ και τον Ηλία Σιακαντάρη ΕΔΩ.
Αιχμές για το γεγονός ότι οι ελληνικές αρχές εύκολα νομοθετούν αλλά δύσκολα υλοποιούν και εφαρμόζουν τους νόμους, άφησε ο επικεφαλής της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα, Χορστ Ράιχενμπαχ, παρουσιάζοντας τη δεύτερη τριμηνιαία έκθεσή της.
Έκανε επίσης λόγο για καθυστερήσεις στη δημιουργία ευνοϊκού επιχειρηματικού περιβάλλοντος το οποίο αποτελεί -όπως είπε- τροχοπέδη για την προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα μας.
Τόνισε ότι υπάρχουν στη διάθεση της Ελλάδας περισσότερα από 20 δισ. κοινοτικών πόρων και παρατηρείται σημαντική βελτίωση στην απορρόφησή τους.
Παρατήρησε ότι υπήρξε ικανοποιητική επίδοση και στην είσπραξη των ληξιπρόθεσμων χρεών προς το δημόσιο λέγοντας ωστόσο πως πρέπει ακόμη να γίνουν πολλά.
Όπως είπε, από τα 400 εκατομμύρια που είχαν τεθεί ως στόχος το 2011, εισπράχθηκαν 946 εκατομμύρια ευρώ, δηλ. ο στόχος υπερκαλύφθηκε.
Νωρίτερα ο κ. Ράιχενμπαχ συναντήθηκε με τον πρόεδρο του ΣτΕ Παναγιώτη Πικραμμένο και έξι μέλη του Συμβουλίου. Συζητήθηκε η ανάγκη επιτάχυνσης έκδοσης αποφάσεων σε όσες περιπτώσεις οι επενδυτές καταφεύγουν στην Δικαιοσύνη, η επιδίωξη κλίματος ασφάλειας στον τομέα των επενδύσεων και η απορρόφηση κονδυλίων από το ΕΣΠΑ για τη βελτίωση του τεχνολογικού εξοπλισμού της Δικαιοσύνης.
Παράλληλα ο κ.Ράιχενμπαχ εξέφρασε την ικανοποίησή του για την ολοκλήρωση του PSI με το οποίο, όπως είπε, εξαλείφθηκε η αβεβαιότητα.
Η 2η έκθεση της Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα ΕΔΩ.
Οι πληροφορίες για την Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα και το αρχείο με την πρώτη έκθεση ΕΔΩ.
Ερωτήσεις και απαντήσεις για την Ομάδας Δράσης της Κομισιόν για την Ελλάδα ΕΔΩ.
Η συνέντευξη Ράιχενμπαχ στον ΣΚΑΪ και τον Ηλία Σιακαντάρη ΕΔΩ.
Τόμσεν στον ΣΚΑΪ: Στην Ελλάδα πρέπει να σπάσουν ταμπού Πρώτη προτεραιότητα η συρρίκνωση του δημόσιου τομέα στην Ελλάδα λεει το ΔΝΤ
Του ανταποκριτή του ΣΚΑΪ από την Ουάσινκγτον, Θάνου Δημάδη15/03/2012 | 21:32Τελευταία Ενημέρωση: 21:32 15/03/2012
Ο Πολ Τόμσενπροηγούμενο1 από 1επόμενο
Διαφημίσεις Google
Συμβεβλ. Ιατροί ΕΟΠΥΥ
Βρες αυτό που ψάχνεις χωρίς κόπο. Όλοι οι γιατροί ΕΟΠΥΥ σε ένα site!
www.Vrisko.gr
Ασύρματη Παραγγελιοληψία
ΜΟΝΟ 1.150 € Πακέτο με υπολογιστή, PDA, εκτυπωτή, κεραία, εγκατάσταση
www.eposeidon.gr/wireless.htm
Σχετικά VIDEOΟι "κίτρινες κάρτες" της ομάδας δράσηςΚατάθεση Γ. Προβόπουλου για την ΕΛΣΤΑΤ"Στην Ελλάδα πρέπει να σπάσουν ταμπού για να λειτουργήσει το πρόγραμμα" δήλωσε ο επικεφαλής της ελληνικής αποστολής του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν απαντώντας σε ερώτηση του ΣΚΑΪ κατά την ενημέρωση που παρείχε σε εκπροσώπους διεθνών και ελληνικών μέσων ενημέρωσης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συνεδρίασης του ΔΣ για την έγκριση των 28 δισ. ευρώ προς την χώρα μας.
Στην ερώτηση του ΣΚΑΪ για το ποια είναι τα "ρίσκα" που θα μπορούσα να εκτροχιάσουν το νέο ελληνικό πρόγραμμα, ο κ. Τόμσεν τοποθέτησε ως πρώτο ιεραρχικά την ανάγκη αναδόμησης του δημόσιου τομέα (public sector) στην Ελλάδα προειδοποιώντας ότι "αν δεν υπάρχει συρρίκνωσή του και δεν μειωθεί το κόστος συντήρησής του, τότε το πρόγραμμα δε θα προχωρήσει".
Ο κ. Τόμσεν με τον τρόπο του θέλησε να φέρει την ελληνική πλευρά προ των ευθυνών της καθώς, όπως τόνισε, από αυτήν εξαρτάται "η έγκαιρη και αποτελεσματική προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα για να μπορέσει η ελληνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική, να ενισχύσει την παραγωγικότητά της". Υποστήριξε ότι πέρα από την ανάγκη ανάπτυξης στην οικονομία, η πρόκληση της δημοσιονομικής εξυγίανσης παραμένει καθώς αν αυτή δεν προχωρήσει τότε θα είναι ανέφικτος "ο στόχος της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων". Ο κ. Τόμσεν ρωτήθηκε επίσης και για το αν συμφωνεί με όσους στους κόλπους του Ταμείου εκτιμούν ότι οι πρόωρες εκλογές αυτή τη στιγμή θα καθυστερούσαν την εφαρμογή του νέου προγράμματος. Στην απάντησή του είπε ότι "οι πρόωρες εκλογές δεν του δημιουργούν προβληματισμό από τη στιγμή που έχουν δοθεί οι απαιτούμενες πολιτικές εγγυήσεις ότι η πολιτική της νέας κυβέρνησης θα είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα". "Πιστεύω ότι θα μπορούμε να συνεργαστούμε αποτελεσματικά με τη νέα κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές".
Πάντως οι πληροφορίες του ΣΚΑΪ ότι στους κόλπους του ΔΝΤ εκφράζονται επιφυλάξεις για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες στην Ελλάδα, παραμένουν στο τραπέζι ενώ στο ΔΣ του Ταμείου εκφράστηκαν πολλές ανησυχίες για τους "πολιτικούς κινδύνους" (political risks) που υπάρχουν λόγω της ρευστότητας του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΣ του Ταμείου, κ. Θάνος Κατσάμπας έδωσε κατά την σημερινή κρίσιμη συνεδρίαση σκληρή μάχη για να κάμψει αυτές τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις ως προς το σκέλος των πολιτικών εγγυήσεων που έχουν δοθεί από την Ελλάδα προς το ΔΝΤ.
Ο Πολ Τόμσενπροηγούμενο1 από 1επόμενο
Διαφημίσεις Google
Συμβεβλ. Ιατροί ΕΟΠΥΥ
Βρες αυτό που ψάχνεις χωρίς κόπο. Όλοι οι γιατροί ΕΟΠΥΥ σε ένα site!
www.Vrisko.gr
Ασύρματη Παραγγελιοληψία
ΜΟΝΟ 1.150 € Πακέτο με υπολογιστή, PDA, εκτυπωτή, κεραία, εγκατάσταση
www.eposeidon.gr/wireless.htm
Σχετικά VIDEOΟι "κίτρινες κάρτες" της ομάδας δράσηςΚατάθεση Γ. Προβόπουλου για την ΕΛΣΤΑΤ"Στην Ελλάδα πρέπει να σπάσουν ταμπού για να λειτουργήσει το πρόγραμμα" δήλωσε ο επικεφαλής της ελληνικής αποστολής του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν απαντώντας σε ερώτηση του ΣΚΑΪ κατά την ενημέρωση που παρείχε σε εκπροσώπους διεθνών και ελληνικών μέσων ενημέρωσης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της συνεδρίασης του ΔΣ για την έγκριση των 28 δισ. ευρώ προς την χώρα μας.
Στην ερώτηση του ΣΚΑΪ για το ποια είναι τα "ρίσκα" που θα μπορούσα να εκτροχιάσουν το νέο ελληνικό πρόγραμμα, ο κ. Τόμσεν τοποθέτησε ως πρώτο ιεραρχικά την ανάγκη αναδόμησης του δημόσιου τομέα (public sector) στην Ελλάδα προειδοποιώντας ότι "αν δεν υπάρχει συρρίκνωσή του και δεν μειωθεί το κόστος συντήρησής του, τότε το πρόγραμμα δε θα προχωρήσει".
Ο κ. Τόμσεν με τον τρόπο του θέλησε να φέρει την ελληνική πλευρά προ των ευθυνών της καθώς, όπως τόνισε, από αυτήν εξαρτάται "η έγκαιρη και αποτελεσματική προώθηση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων στην Ελλάδα για να μπορέσει η ελληνική οικονομία να γίνει ανταγωνιστική, να ενισχύσει την παραγωγικότητά της". Υποστήριξε ότι πέρα από την ανάγκη ανάπτυξης στην οικονομία, η πρόκληση της δημοσιονομικής εξυγίανσης παραμένει καθώς αν αυτή δεν προχωρήσει τότε θα είναι ανέφικτος "ο στόχος της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων". Ο κ. Τόμσεν ρωτήθηκε επίσης και για το αν συμφωνεί με όσους στους κόλπους του Ταμείου εκτιμούν ότι οι πρόωρες εκλογές αυτή τη στιγμή θα καθυστερούσαν την εφαρμογή του νέου προγράμματος. Στην απάντησή του είπε ότι "οι πρόωρες εκλογές δεν του δημιουργούν προβληματισμό από τη στιγμή που έχουν δοθεί οι απαιτούμενες πολιτικές εγγυήσεις ότι η πολιτική της νέας κυβέρνησης θα είναι συνεπής με τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η Ελλάδα". "Πιστεύω ότι θα μπορούμε να συνεργαστούμε αποτελεσματικά με τη νέα κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές".
Πάντως οι πληροφορίες του ΣΚΑΪ ότι στους κόλπους του ΔΝΤ εκφράζονται επιφυλάξεις για την πρόωρη προσφυγή στις κάλπες στην Ελλάδα, παραμένουν στο τραπέζι ενώ στο ΔΣ του Ταμείου εκφράστηκαν πολλές ανησυχίες για τους "πολιτικούς κινδύνους" (political risks) που υπάρχουν λόγω της ρευστότητας του πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα. Ο εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΣ του Ταμείου, κ. Θάνος Κατσάμπας έδωσε κατά την σημερινή κρίσιμη συνεδρίαση σκληρή μάχη για να κάμψει αυτές τις ενστάσεις και τις επιφυλάξεις ως προς το σκέλος των πολιτικών εγγυήσεων που έχουν δοθεί από την Ελλάδα προς το ΔΝΤ.
Admirée ou critiquée, l'Allemagne est au cœur des débats sur la crise en Europe LE MONDE GEO ET POLITIQUE | 11.12.11 | 12h55
• Mis à jour le 07.02.12 | 18h24
69
Classez
Imprimez
Envoyez
Partagez
Facebook
Twitter
LinkedIn
BERLIN, CORRESPONDANT - La petite Giulia Sarkozy l'apprendra bien assez tôt. Les cadeaux sont rarement dénués d'arrière-pensée. Surtout entre responsables politiques. L'ours en peluche qu'Angela Merkel a offert à Nicolas Sarkozy le 26 octobre ne déroge pas à la règle. A la différence de ces petits gâteaux chinois qu'il faut croquer pour découvrir le message qu'ils contiennent, celui qu'a voulu délivrer Angela Merkel figurait sur l'emballage.
Angela Merkel a offert à Nicolas Sarkozy, dimanche 23 octobre, un ours en peluche de la marque Steiff pour la naissance de sa fille, Giulia.AP/Jesco Denzel
Six lettres - Steiff - qui, à elles seules, résument le miracle allemand. "Une très belle marque", se désole-t-on à la Fédération française du jouet. Une marque créée il y a plus de cent vingt-cinq ans, désormais présente dans cinquante pays et qui fait notamment un malheur aux Etats-Unis avec son célèbre Teddy, dont le nom a été inspiré par le président Roosevelt. Une société qui, après avoir délocalisé sa production en Chine, l'a rapatriée il y a quelques années en Allemagne.
Les délais de livraison et la qualité de la production étaient incompatibles avec les standards maison du made in Germany. Une entreprise familiale centenaire tournée vers le marché mondial mais capable de gagner de l'argent en réinstallant sa production en Allemagne : quelle meilleure illustration de la réussite allemande actuelle ?
"L'AGENDA 2010" DE SCHRÖDER : UNE RECETTE MIRACLE ?
Cette réussite, qui agace tant les Français, se prête en réalité à une double grille de lecture. Fondée sur le coût du travail, la première grille pourrait être qualifiée de libérale. Reposant sur la tradition industrielle et la qualité de la main-d'oeuvre (le fameux modèle rhénan), la seconde est davantage d'inspiration sociale-démocrate. L'ironie de l'histoire est que la première a été mise en place voilà bientôt dix ans par un gouvernement de gauche, alors que la seconde s'est épanouie après la guerre, essentiellement sous des gouvernements conservateurs.
Décembre 2002. L'hebdomadaire britannique The Economist consacre un dossier à l'Allemagne. Son titre : "Le géant incertain". Son constat : "L'économie est tirée vers le bas par une des mains-d'oeuvre les plus chères, les moins flexibles et les plus protégées au monde." Trois mois après des élections qui ont reconduit au pouvoir la coalition SPD-Verts dirigée par Gerhard Schröder, l'hebdomadaire note que, durant la campagne, aucun parti n'a promis de vigoureuses réformes et que le gouvernement "avance comme un somnambule vers la récession". Toutefois, le journal s'interroge : "Maintenant que le chancelier est à nouveau en selle pour quatre ans, va-t-il être davantage favorable aux réformes ?"
La réponse viendra le 14 mars 2003. Plus de 4 millions de personnes (soit 9 % de la population active) sont alors au chômage. Dans un discours au Bundestag resté célèbre, le chancelier Schröder annonce l'"Agenda 2010" et promet du sang et des larmes à ses compatriotes. "Nous réduirons les prestations distribuées par l'Etat, nous favoriserons la responsabilité des individus et nous devrons exiger davantage de chacun." C'est selon lui le seul moyen pour qu'en 2010 l'Allemagne "revienne en tête du développement économique et social en Europe".
L'âge de la retraite est repoussé, l'indemnisation du chômage réduite et chamboulée, les remboursements des dépenses de santé plus sélectifs, les cotisations sociales diminuées, la TVA augmentée... Aucun Allemand n'échappe à la réforme.
>> Lire : "Le coût social des réformes outre-Rhin"
La potion est souvent amère, même si certaines modifications, comme le recul à 67 ans de l'âge de la retraite, sont très étalées dans le temps. Inspirées notamment par le New Labour de Tony Blair mais regardées avec suspicion par les socialistes français, ces réformes sont poursuivies par Angela Merkel en 2005. Parallèlement, les finances publiques sont assainies - en 2006 et 2007, les budgets sont équilibrés -, ce qui permet au gouvernement de se montrer à nouveau dépensier et de soutenir massivement l'activité durant la crise de 2008-2009.
Résultat : contrairement à toutes les prévisions, la croissance affichée en 2010 est spectaculaire (+ 3,6 %) et celle de 2011 pourrait avoisiner les 3 %. Si 2009 a été marquée par une profonde récession (- 4,7 % de croissance), les employeurs et les syndicats, aidés par l'Etat, se sont mis d'accord pour privilégier le travail à temps partiel plutôt que les licenciements. Dès lors, le chômage est resté étonnamment stable, permettant aux entreprises de repartir très rapidement en 2010.
LE REVERS DE LA MÉDAILLE GERMANIQUE
Gauche et droite tentent de s'approprier ce succès. "Sous Gerhard Schröder, il y avait 5 millions de chômeurs. Nous en sommes à moins de 3 millions. Nous sommes plus forts qu'avant la crise", répète à l'envi la chancelière. "Le gouvernement actuel n'a pas fait grand-chose, répliquait, en 2010, l'ancien chancelier social-démocrate. Comment se portent les pays qui n'ont pas fait les réformes entreprises en 2003 - la Grande-Bretagne, la France, l'Espagne ? Ils doivent maintenant entreprendre des réformes en partie plus radicales que celles que nous avons menées à l'époque."
De fait, l'Allemagne affiche aujourd'hui un bilan flatteur : le chômage va encore diminuer cette année (malgré une augmentation de la population active), le déficit budgétaire a été ramené sous la barre des 3 % et les exportations continuent de s'envoler. Sur les trois premiers trimestres de l'année, l'excédent commercial approche les 120 milliards d'euros, davantage encore qu'en 2010. De 2005 à 2009, le nombre d'entreprises exportatrices progresse de 219 000 à 239 000. Dans le même temps, en France, il diminue de 100 000 à 91 900.
Mais il y a le revers de la médaille. Durant toute cette période, les salaires sont restés stables, la consommation étale et les inégalités se sont accrues. Partant du principe qu'"un travail mal payé et inconfortable est préférable à une non-activité financée par les transferts sociaux", le pays a multiplié les emplois peu rémunérés. Environ 7,4 millions de salariés occupent un "mini-job" très peu payé. Encore aujourd'hui, l'Agenda 2010 fait l'objet d'intenses débats, tant à gauche qu'à droite. Certains y voient la clé du succès actuel de l'Allemagne, d'autres le début de la fin d'un modèle.
Les deux thèses sont sans doute excessives. A y regarder de plus près, l'Allemagne avait commencé sa mue dès la fin des années 1990, une fois la réunification absorbée. C'est la thèse de Peter Bofinger, un des cinq économistes qui conseillent le gouvernement, qui évoque "les réformes invisibles" de la décennie 1992-2002. "Après le pic de 1996, quand la part des dépenses publiques dans le PIB allemand atteint 54 % et dépasse pour la première et seule fois de son histoire celle de la France, la diminution est spectaculaire. Dès 1998, l'Allemagne tombe à 48 %, puis à 44 % en 2001", relèvent Bernard de Montferrand et Jean-Louis Thiériot, auteurs de France-Allemagne : l'heure de vérité (Tallandier).
Dans une note publiée le 18 novembre par Natixis, l'économiste Patrick Artus juge également que c'est à la fin des années 1990 que les économies de la France et de l'Allemagne ont commencé à diverger.
"LE MODÈLE ALLEMAND NE DOIT SA RÉUSSITE QU'À LA DIRECTION TOTALEMENT OPPOSÉE DES AUTRES PAYS"
Mais l'exemple de Steiff le montre, ces chiffres ne disent pas tout. D'abord parce que le "modèle allemand", c'est aussi des grandes entreprises, tel Siemens, qui offrent une garantie d'emploi à leurs salariés sur plusieurs années. Surtout parce que les succès à l'exportation ne dépendent pas que du coût du travail. Loin de là. Auteur d'un volumineux rapport sur "Une prospective franco-allemande", l'ancien sénateur français Bernard Angels (PS) le constate : "On est tenté d'attribuer les différences importantes et le rythme d'expansion des exportations des deux pays à destination de la zone euro, et plus largement de l'OCDE, à l'avantage de l'Allemagne à l'influence de la composante qualitative de la compétitivité des produits allemands."
Une histoire presque aussi vieille que la révolution industrielle. Le "made in Germany" date de 1867. Quand les industriels britanniques, inquiets de la concurrence que commencent à leur faire les Allemands, parviennent à imposer ce label pour frapper d'indignité les produits supposés bas de gamme. Mais comme le raconte Maiken Umbach dans Mémoires allemandes (Gallimard, 2007), en quelques décennies les progrès de l'industrie allemande furent tels que "vers 1900, des fabricants britanniques falsifiaient l'étiquette de leurs produits pour les vendre mieux sous le label made in Germany".
La mention avait pris une "signification tout à fait nouvelle, diamétralement opposée aux intentions de ses inventeurs : elle devint le label des produits de qualité les plus modernes, la marque du travail de qualité allemand. Et comme l'idée de l'Etat industriel était aussi un projet national, made in Germany eut sa pertinence pour le discours nationaliste : la formule devint l'emblème de la nouvelle Allemagne", écrit cette historienne.
Aujourd'hui, cela reste en grande partie vrai. L'industrie, notamment automobile, est objet de fierté nationale. Même Klaus Ernst, président de Die Linke, le parti de la gauche radicale, est fier de s'exhiber au volant de sa Porsche. Les journaux consacrent des suppléments hebdomadaires aux machines de toutes sortes. Le président de la République participe aux cérémonies marquant les 200 ans de Krupp. Angela Merkel trouve même le temps, en pleine crise de l'euro, d'aller passer trois jours au Vietnam et en Mongolie à la tête d'une délégation de patrons allemands pour vendre le made in Germany à Hanoï et préempter une partie des terres rares dont dispose Oulan-Bator.
L'Agenda 2010 n'est donc que le dernier étage d'une construction dont les premiers éléments ont été assemblés il y a plusieurs décennies. Ce modèle est-il pérenne ? Patrick Artus ne le croit pas. "Puisque la demande des ménages est faible (...) et puisque le poids de l'industrie est élevé, la croissance de l'Allemagne ne peut venir que de ses exportations (...). L'Allemagne a une économie structurellement forte mais fragile de sa dépendance aux autres."
Néanmoins, miser sur les exportations quand la croissance mondiale se déplace vers les pays émergents et qu'on est soi-même dans une situation démographique difficile présente aussi des avantages : une croissance, des excédents commerciaux et des réserves de change supérieurs à ceux de la France.
Mais ce modèle est-il reproductible à d'autres, notamment à la France, premier client de l'Allemagne ? Peter Bofinger est convaincu du contraire. "Si l'on écoute les discours des décideurs politiques allemands, on serait tenté de croire que le bilan du pays est proche de la perfection. Permettez-moi d'émettre quelques doutes. Au cours de la dernière décennie, la demande intérieure n'a pratiquement pas évolué en termes réels, alors que les exportations ont augmenté de plus de 70 %.
"Cette évolution doit-elle réellement former la loi fondamentale pour l'ensemble de la zone euro ? N'est-il pas surprenant (...) que les décideurs politiques restent incapables de comprendre que le modèle allemand ne doit sa réussite qu'au fait que les autres pays prenaient une direction totalement opposée ? La modération salariale telle que pratiquée en Allemagne ne pouvait porter ses fruits qu'en tant que stratégie isolée. Si tous les autres pays lui avaient emboîté le pas, la zone euro aurait immanquablement fini par affronter une spirale déflationniste", expliquait-il en avril lors d'un colloque de la fondation Notre Europe.
Vouloir s'inspirer de l'Allemagne peut être utile, mais vouloir l'imiter serait irréaliste. Reste donc aux autres pays européens, notamment la France, à résoudre une équation encore plus complexe : comment être compétitif sans être allemand ?
Frédéric Lemaître
69
Classez
Imprimez
Envoyez
Partagez
BERLIN, CORRESPONDANT - La petite Giulia Sarkozy l'apprendra bien assez tôt. Les cadeaux sont rarement dénués d'arrière-pensée. Surtout entre responsables politiques. L'ours en peluche qu'Angela Merkel a offert à Nicolas Sarkozy le 26 octobre ne déroge pas à la règle. A la différence de ces petits gâteaux chinois qu'il faut croquer pour découvrir le message qu'ils contiennent, celui qu'a voulu délivrer Angela Merkel figurait sur l'emballage.
Angela Merkel a offert à Nicolas Sarkozy, dimanche 23 octobre, un ours en peluche de la marque Steiff pour la naissance de sa fille, Giulia.AP/Jesco Denzel
Six lettres - Steiff - qui, à elles seules, résument le miracle allemand. "Une très belle marque", se désole-t-on à la Fédération française du jouet. Une marque créée il y a plus de cent vingt-cinq ans, désormais présente dans cinquante pays et qui fait notamment un malheur aux Etats-Unis avec son célèbre Teddy, dont le nom a été inspiré par le président Roosevelt. Une société qui, après avoir délocalisé sa production en Chine, l'a rapatriée il y a quelques années en Allemagne.
Les délais de livraison et la qualité de la production étaient incompatibles avec les standards maison du made in Germany. Une entreprise familiale centenaire tournée vers le marché mondial mais capable de gagner de l'argent en réinstallant sa production en Allemagne : quelle meilleure illustration de la réussite allemande actuelle ?
"L'AGENDA 2010" DE SCHRÖDER : UNE RECETTE MIRACLE ?
Cette réussite, qui agace tant les Français, se prête en réalité à une double grille de lecture. Fondée sur le coût du travail, la première grille pourrait être qualifiée de libérale. Reposant sur la tradition industrielle et la qualité de la main-d'oeuvre (le fameux modèle rhénan), la seconde est davantage d'inspiration sociale-démocrate. L'ironie de l'histoire est que la première a été mise en place voilà bientôt dix ans par un gouvernement de gauche, alors que la seconde s'est épanouie après la guerre, essentiellement sous des gouvernements conservateurs.
Décembre 2002. L'hebdomadaire britannique The Economist consacre un dossier à l'Allemagne. Son titre : "Le géant incertain". Son constat : "L'économie est tirée vers le bas par une des mains-d'oeuvre les plus chères, les moins flexibles et les plus protégées au monde." Trois mois après des élections qui ont reconduit au pouvoir la coalition SPD-Verts dirigée par Gerhard Schröder, l'hebdomadaire note que, durant la campagne, aucun parti n'a promis de vigoureuses réformes et que le gouvernement "avance comme un somnambule vers la récession". Toutefois, le journal s'interroge : "Maintenant que le chancelier est à nouveau en selle pour quatre ans, va-t-il être davantage favorable aux réformes ?"
La réponse viendra le 14 mars 2003. Plus de 4 millions de personnes (soit 9 % de la population active) sont alors au chômage. Dans un discours au Bundestag resté célèbre, le chancelier Schröder annonce l'"Agenda 2010" et promet du sang et des larmes à ses compatriotes. "Nous réduirons les prestations distribuées par l'Etat, nous favoriserons la responsabilité des individus et nous devrons exiger davantage de chacun." C'est selon lui le seul moyen pour qu'en 2010 l'Allemagne "revienne en tête du développement économique et social en Europe".
L'âge de la retraite est repoussé, l'indemnisation du chômage réduite et chamboulée, les remboursements des dépenses de santé plus sélectifs, les cotisations sociales diminuées, la TVA augmentée... Aucun Allemand n'échappe à la réforme.
>> Lire : "Le coût social des réformes outre-Rhin"
La potion est souvent amère, même si certaines modifications, comme le recul à 67 ans de l'âge de la retraite, sont très étalées dans le temps. Inspirées notamment par le New Labour de Tony Blair mais regardées avec suspicion par les socialistes français, ces réformes sont poursuivies par Angela Merkel en 2005. Parallèlement, les finances publiques sont assainies - en 2006 et 2007, les budgets sont équilibrés -, ce qui permet au gouvernement de se montrer à nouveau dépensier et de soutenir massivement l'activité durant la crise de 2008-2009.
Résultat : contrairement à toutes les prévisions, la croissance affichée en 2010 est spectaculaire (+ 3,6 %) et celle de 2011 pourrait avoisiner les 3 %. Si 2009 a été marquée par une profonde récession (- 4,7 % de croissance), les employeurs et les syndicats, aidés par l'Etat, se sont mis d'accord pour privilégier le travail à temps partiel plutôt que les licenciements. Dès lors, le chômage est resté étonnamment stable, permettant aux entreprises de repartir très rapidement en 2010.
LE REVERS DE LA MÉDAILLE GERMANIQUE
Gauche et droite tentent de s'approprier ce succès. "Sous Gerhard Schröder, il y avait 5 millions de chômeurs. Nous en sommes à moins de 3 millions. Nous sommes plus forts qu'avant la crise", répète à l'envi la chancelière. "Le gouvernement actuel n'a pas fait grand-chose, répliquait, en 2010, l'ancien chancelier social-démocrate. Comment se portent les pays qui n'ont pas fait les réformes entreprises en 2003 - la Grande-Bretagne, la France, l'Espagne ? Ils doivent maintenant entreprendre des réformes en partie plus radicales que celles que nous avons menées à l'époque."
De fait, l'Allemagne affiche aujourd'hui un bilan flatteur : le chômage va encore diminuer cette année (malgré une augmentation de la population active), le déficit budgétaire a été ramené sous la barre des 3 % et les exportations continuent de s'envoler. Sur les trois premiers trimestres de l'année, l'excédent commercial approche les 120 milliards d'euros, davantage encore qu'en 2010. De 2005 à 2009, le nombre d'entreprises exportatrices progresse de 219 000 à 239 000. Dans le même temps, en France, il diminue de 100 000 à 91 900.
Mais il y a le revers de la médaille. Durant toute cette période, les salaires sont restés stables, la consommation étale et les inégalités se sont accrues. Partant du principe qu'"un travail mal payé et inconfortable est préférable à une non-activité financée par les transferts sociaux", le pays a multiplié les emplois peu rémunérés. Environ 7,4 millions de salariés occupent un "mini-job" très peu payé. Encore aujourd'hui, l'Agenda 2010 fait l'objet d'intenses débats, tant à gauche qu'à droite. Certains y voient la clé du succès actuel de l'Allemagne, d'autres le début de la fin d'un modèle.
Les deux thèses sont sans doute excessives. A y regarder de plus près, l'Allemagne avait commencé sa mue dès la fin des années 1990, une fois la réunification absorbée. C'est la thèse de Peter Bofinger, un des cinq économistes qui conseillent le gouvernement, qui évoque "les réformes invisibles" de la décennie 1992-2002. "Après le pic de 1996, quand la part des dépenses publiques dans le PIB allemand atteint 54 % et dépasse pour la première et seule fois de son histoire celle de la France, la diminution est spectaculaire. Dès 1998, l'Allemagne tombe à 48 %, puis à 44 % en 2001", relèvent Bernard de Montferrand et Jean-Louis Thiériot, auteurs de France-Allemagne : l'heure de vérité (Tallandier).
Dans une note publiée le 18 novembre par Natixis, l'économiste Patrick Artus juge également que c'est à la fin des années 1990 que les économies de la France et de l'Allemagne ont commencé à diverger.
"LE MODÈLE ALLEMAND NE DOIT SA RÉUSSITE QU'À LA DIRECTION TOTALEMENT OPPOSÉE DES AUTRES PAYS"
Mais l'exemple de Steiff le montre, ces chiffres ne disent pas tout. D'abord parce que le "modèle allemand", c'est aussi des grandes entreprises, tel Siemens, qui offrent une garantie d'emploi à leurs salariés sur plusieurs années. Surtout parce que les succès à l'exportation ne dépendent pas que du coût du travail. Loin de là. Auteur d'un volumineux rapport sur "Une prospective franco-allemande", l'ancien sénateur français Bernard Angels (PS) le constate : "On est tenté d'attribuer les différences importantes et le rythme d'expansion des exportations des deux pays à destination de la zone euro, et plus largement de l'OCDE, à l'avantage de l'Allemagne à l'influence de la composante qualitative de la compétitivité des produits allemands."
Une histoire presque aussi vieille que la révolution industrielle. Le "made in Germany" date de 1867. Quand les industriels britanniques, inquiets de la concurrence que commencent à leur faire les Allemands, parviennent à imposer ce label pour frapper d'indignité les produits supposés bas de gamme. Mais comme le raconte Maiken Umbach dans Mémoires allemandes (Gallimard, 2007), en quelques décennies les progrès de l'industrie allemande furent tels que "vers 1900, des fabricants britanniques falsifiaient l'étiquette de leurs produits pour les vendre mieux sous le label made in Germany".
La mention avait pris une "signification tout à fait nouvelle, diamétralement opposée aux intentions de ses inventeurs : elle devint le label des produits de qualité les plus modernes, la marque du travail de qualité allemand. Et comme l'idée de l'Etat industriel était aussi un projet national, made in Germany eut sa pertinence pour le discours nationaliste : la formule devint l'emblème de la nouvelle Allemagne", écrit cette historienne.
Aujourd'hui, cela reste en grande partie vrai. L'industrie, notamment automobile, est objet de fierté nationale. Même Klaus Ernst, président de Die Linke, le parti de la gauche radicale, est fier de s'exhiber au volant de sa Porsche. Les journaux consacrent des suppléments hebdomadaires aux machines de toutes sortes. Le président de la République participe aux cérémonies marquant les 200 ans de Krupp. Angela Merkel trouve même le temps, en pleine crise de l'euro, d'aller passer trois jours au Vietnam et en Mongolie à la tête d'une délégation de patrons allemands pour vendre le made in Germany à Hanoï et préempter une partie des terres rares dont dispose Oulan-Bator.
L'Agenda 2010 n'est donc que le dernier étage d'une construction dont les premiers éléments ont été assemblés il y a plusieurs décennies. Ce modèle est-il pérenne ? Patrick Artus ne le croit pas. "Puisque la demande des ménages est faible (...) et puisque le poids de l'industrie est élevé, la croissance de l'Allemagne ne peut venir que de ses exportations (...). L'Allemagne a une économie structurellement forte mais fragile de sa dépendance aux autres."
Néanmoins, miser sur les exportations quand la croissance mondiale se déplace vers les pays émergents et qu'on est soi-même dans une situation démographique difficile présente aussi des avantages : une croissance, des excédents commerciaux et des réserves de change supérieurs à ceux de la France.
Mais ce modèle est-il reproductible à d'autres, notamment à la France, premier client de l'Allemagne ? Peter Bofinger est convaincu du contraire. "Si l'on écoute les discours des décideurs politiques allemands, on serait tenté de croire que le bilan du pays est proche de la perfection. Permettez-moi d'émettre quelques doutes. Au cours de la dernière décennie, la demande intérieure n'a pratiquement pas évolué en termes réels, alors que les exportations ont augmenté de plus de 70 %.
"Cette évolution doit-elle réellement former la loi fondamentale pour l'ensemble de la zone euro ? N'est-il pas surprenant (...) que les décideurs politiques restent incapables de comprendre que le modèle allemand ne doit sa réussite qu'au fait que les autres pays prenaient une direction totalement opposée ? La modération salariale telle que pratiquée en Allemagne ne pouvait porter ses fruits qu'en tant que stratégie isolée. Si tous les autres pays lui avaient emboîté le pas, la zone euro aurait immanquablement fini par affronter une spirale déflationniste", expliquait-il en avril lors d'un colloque de la fondation Notre Europe.
Vouloir s'inspirer de l'Allemagne peut être utile, mais vouloir l'imiter serait irréaliste. Reste donc aux autres pays européens, notamment la France, à résoudre une équation encore plus complexe : comment être compétitif sans être allemand ?
Frédéric Lemaître
L'Allemagne ne sait pas quoi faire des excédents de l'assurance-maladie
| 08.03.12 | 13h22 • Mis à jour le 15.03.12 | 13h52
49
Classez
Imprimez
Envoyez
Partagez
Facebook
Twitter
LinkedIn
La diminution du chômage, les augmentations de cotisation et la baisse de certaines dépenses ont permis de redresser la situation de l'assurance-maladie en Allemagne.AFP
Le gouvernement allemand est confronté à un problème que nombre de ses pairs à travers le monde risquent de lui envier : les caisses d'assurance-maladie ne savent plus quoi faire de leur argent.
Selon les données publiées mercredi 7 mars, leurs recettes se sont élevées en 2011 à 183,6 milliards d'euros et leurs dépenses à 179,6 milliards. Mais à cet excédent de quatre milliards s'ajoutent les réserves des caisses – plus de 5 milliards – ainsi que celles du fonds de santé, créées par la loi de 2007 pour centraliser les cotisations qui, elles, s'élèvent à 9,5 milliards. Au total, le système public d'assurance-maladie possède donc une cagnotte de plus de 19 milliards d'euros.
Il n'en a pas toujours été ainsi. Durant de nombreuses années, le système qui couvre 90 % de la population – 10 % choisissent d'adhérer à une caisse privée – a été déficitaire.
BAISSE DES REMBOURSEMENTS DE MÉDICAMENTS
La diminution du chômage, les augmentations de cotisation (8,2 % du salaire pour la part salariale et 7,3 % pour la part patronale) et la baisse de certaines dépenses, notamment les remboursements de certains médicaments, ont permis de redresser la situation.
Si le principal poste de dépenses, les frais d'hospitalisations (60,8 milliards), a augmenté de 3,7 %, les remboursements de médicaments ont diminué pour la première fois en 2011, passant de 32 milliards à 30,87 milliards d'euros.
Depuis que les chiffres sont connus, chacun y va de son idée pour gérer au mieux cette cagnotte. En bons gestionnaires, les responsables de ces 139 caisses sont favorables… au statu quo et proposent de mettre l'argent de côté pour les périodes moins fastes.
Les responsables politiques ne l'entendent pas de cette oreille. Le ministre des finances, Wolfgang Schäuble, qui verse chaque année 14 milliards d'euros aux caisses au nom de la solidarité, est évidemment tenté de réduire son apport. De combien ? Mystère. Les rumeurs parlent de 2 à 4 milliards d'euros.
Bien que du même parti que Wolfgang Schäuble, le responsable de la CDU chargé de la santé, Jens Spahn, juge, lui, qu'au contraire, la bonne situation budgétaire du pays pourrait inciter l'Etat à augmenter sa contribution.
Daniel Bahr, le ministre de la santé (FDP) plaide, lui, pour que les caisses remboursent une partie des primes aux assurés. Etonnamment, ses ennemis traditionnels, les Verts, sont aussi de cet avis.
Autre rapprochement inhabituel : les responsables du parti de la gauche radicale, die Linke, se retrouvent sur la même ligne que certains dirigeants de la CDU pour réclamer la suppression de la cotisation trimestrielle de 10 euros que les assurés paient lors de leur premier passage chez un médecin. Comme ils paient la même somme la première fois qu'ils vont voir un dentiste ou qu'ils passent aux urgences, cette cotisation peut s'élever à 30 euros par trimestre.
Un compromis entre toutes ces propositions devrait être trouvé avant l'élaboration du budget pour l'année 2013.
Frédéric Lemaître (Berlin, correspondant)
49
Classez
Imprimez
Envoyez
Partagez
La diminution du chômage, les augmentations de cotisation et la baisse de certaines dépenses ont permis de redresser la situation de l'assurance-maladie en Allemagne.AFP
Le gouvernement allemand est confronté à un problème que nombre de ses pairs à travers le monde risquent de lui envier : les caisses d'assurance-maladie ne savent plus quoi faire de leur argent.
Selon les données publiées mercredi 7 mars, leurs recettes se sont élevées en 2011 à 183,6 milliards d'euros et leurs dépenses à 179,6 milliards. Mais à cet excédent de quatre milliards s'ajoutent les réserves des caisses – plus de 5 milliards – ainsi que celles du fonds de santé, créées par la loi de 2007 pour centraliser les cotisations qui, elles, s'élèvent à 9,5 milliards. Au total, le système public d'assurance-maladie possède donc une cagnotte de plus de 19 milliards d'euros.
Il n'en a pas toujours été ainsi. Durant de nombreuses années, le système qui couvre 90 % de la population – 10 % choisissent d'adhérer à une caisse privée – a été déficitaire.
BAISSE DES REMBOURSEMENTS DE MÉDICAMENTS
La diminution du chômage, les augmentations de cotisation (8,2 % du salaire pour la part salariale et 7,3 % pour la part patronale) et la baisse de certaines dépenses, notamment les remboursements de certains médicaments, ont permis de redresser la situation.
Si le principal poste de dépenses, les frais d'hospitalisations (60,8 milliards), a augmenté de 3,7 %, les remboursements de médicaments ont diminué pour la première fois en 2011, passant de 32 milliards à 30,87 milliards d'euros.
Depuis que les chiffres sont connus, chacun y va de son idée pour gérer au mieux cette cagnotte. En bons gestionnaires, les responsables de ces 139 caisses sont favorables… au statu quo et proposent de mettre l'argent de côté pour les périodes moins fastes.
Les responsables politiques ne l'entendent pas de cette oreille. Le ministre des finances, Wolfgang Schäuble, qui verse chaque année 14 milliards d'euros aux caisses au nom de la solidarité, est évidemment tenté de réduire son apport. De combien ? Mystère. Les rumeurs parlent de 2 à 4 milliards d'euros.
Bien que du même parti que Wolfgang Schäuble, le responsable de la CDU chargé de la santé, Jens Spahn, juge, lui, qu'au contraire, la bonne situation budgétaire du pays pourrait inciter l'Etat à augmenter sa contribution.
Daniel Bahr, le ministre de la santé (FDP) plaide, lui, pour que les caisses remboursent une partie des primes aux assurés. Etonnamment, ses ennemis traditionnels, les Verts, sont aussi de cet avis.
Autre rapprochement inhabituel : les responsables du parti de la gauche radicale, die Linke, se retrouvent sur la même ligne que certains dirigeants de la CDU pour réclamer la suppression de la cotisation trimestrielle de 10 euros que les assurés paient lors de leur premier passage chez un médecin. Comme ils paient la même somme la première fois qu'ils vont voir un dentiste ou qu'ils passent aux urgences, cette cotisation peut s'élever à 30 euros par trimestre.
Un compromis entre toutes ces propositions devrait être trouvé avant l'élaboration du budget pour l'année 2013.
Frédéric Lemaître (Berlin, correspondant)
Νέα καταγγελία για επίορκους υπαλλήλους στο Ανάπτυξης
16.03.2012
07:46
0
Share
-A+A
Ακόμα μία καταγγελία υπόθεσης εκβιασμού και μίζας ήρθε στο φως της δημοσιότητας αυτή τη φορά από τη Δράμα, όπου ένας επιχειρηματίας καταγγέλλει υπάλληλοι της διεύθυνσης επενδύσεων του υπουργείου Ανάπτυξης του ζητούσαν μίζα 200.000 ευρώ.
Όπως αποκάλυψε το Mega, ο επιχειρηματίας υποστηρίζει αρχικά οι υπάλληλοι του Ανάπτυξης του ζήτησαν να τους καταβάλει 200.000 ευρώ για να προχωρήσουν την επιχορήγησή του συνολικού ύψους 4.400.000 ευρώ για επένδυση στην ήδη υπάρχουσα βιομηχανία.
Όμως όταν εκείνος τους ενημέρωσε πως κατάφερε να συγκεντρώσει μόνο 100.000 ευρώ, τότε εκείνοι ανέβασαν την ταρίφα και ζήτησαν 500.000 ευρώ, μάλιστα τον απείλησαν ότι θα ανακαλέσουν ολόκληρη την επιχορήγηση της επένδυσης.
Ήδη η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης. Υπενθυμίζεται πως μετά το σκάνδαλο για την υπόθεση των δύο υπαλλήλων του υπουργείου Ανάπτυξης που ζήτησαν μίζα από επιχειρηματία στο Ναύπλιο, χθες απομακρύνθηκαν από τη θέση τους 100 άτομα. Παράλληλα η υπουργός Άννα Διαμαντοπούλου ζήτησε από τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης να κάνει έλεγχο των οικονομικών στοιχείων όλων των υπαλλήλων στη συγκεκριμένη Διεύθυνση από το 2005 μέχρι σήμερα
Διαβάστε περισσότερα:Ελλάδα Άννα Διαμαντοπούλου διεύθυνση επενδύσεων εκβιασμός επίορκοι υπάλληλοι επιχειρηματίας μίζα υπουργείο Ανάπτυξης
07:46
0
Share
-A+A
Ακόμα μία καταγγελία υπόθεσης εκβιασμού και μίζας ήρθε στο φως της δημοσιότητας αυτή τη φορά από τη Δράμα, όπου ένας επιχειρηματίας καταγγέλλει υπάλληλοι της διεύθυνσης επενδύσεων του υπουργείου Ανάπτυξης του ζητούσαν μίζα 200.000 ευρώ.
Όπως αποκάλυψε το Mega, ο επιχειρηματίας υποστηρίζει αρχικά οι υπάλληλοι του Ανάπτυξης του ζήτησαν να τους καταβάλει 200.000 ευρώ για να προχωρήσουν την επιχορήγησή του συνολικού ύψους 4.400.000 ευρώ για επένδυση στην ήδη υπάρχουσα βιομηχανία.
Όμως όταν εκείνος τους ενημέρωσε πως κατάφερε να συγκεντρώσει μόνο 100.000 ευρώ, τότε εκείνοι ανέβασαν την ταρίφα και ζήτησαν 500.000 ευρώ, μάλιστα τον απείλησαν ότι θα ανακαλέσουν ολόκληρη την επιχορήγηση της επένδυσης.
Ήδη η υπόθεση έχει πάρει το δρόμο της δικαιοσύνης. Υπενθυμίζεται πως μετά το σκάνδαλο για την υπόθεση των δύο υπαλλήλων του υπουργείου Ανάπτυξης που ζήτησαν μίζα από επιχειρηματία στο Ναύπλιο, χθες απομακρύνθηκαν από τη θέση τους 100 άτομα. Παράλληλα η υπουργός Άννα Διαμαντοπούλου ζήτησε από τον Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης να κάνει έλεγχο των οικονομικών στοιχείων όλων των υπαλλήλων στη συγκεκριμένη Διεύθυνση από το 2005 μέχρι σήμερα
Διαβάστε περισσότερα:Ελλάδα Άννα Διαμαντοπούλου διεύθυνση επενδύσεων εκβιασμός επίορκοι υπάλληλοι επιχειρηματίας μίζα υπουργείο Ανάπτυξης
«Κλείσιμο ΔΕΚΟ και απολύσεις για να μειωθεί το Έλλειμμα»
Γιώργος Παππούς
16.03.2012
07:20
0
Share
-A+A
«Δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών». Αυτή είναι η φράση που χρησιμοποίησε ο Πολ Τόμσεν τουλάχιστον τρεις φορές στη τηλεδιάσκεψη που ακολούθησε την απόφαση του ΔΝΤ για τη παροχή νέας βοήθειας 28 δισ ευρώ προς την Ελλάδα και την άμεση εκταμίευση 1,65 δισ ευρώ.
Ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ δεν έκρυψε, δε, το προβληματισμό του για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που κρίνονται αναγκαίες, κάνοντας αναφορά στις δυσλειτουργίες του 2011 αλλά και σε θέματα- ταμπού σύμφωνα με την ελληνική πλευρά, όπως η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Σύμφωνα με τον Πολ Τόμσεν, ο σοβαρότερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα είναι οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, καθώς όπως τόνισε, με δεδομένο ότι η δημοσιονομική προσαρμογή ασκεί έντονες πιέσεις στη πραγματική οικονομία, εάν αποτύχει το μεταρρυθμιστικό πλάνο που λειτουργεί ως αντίβαρο στα μέτρα λιτότητας, τότε η ύφεση θα συνεχιστεί και το πρόγραμμα θα ανατραπεί.
Κινδύνους βλέπει το ΔΝΤ και στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο, μάλλον δικαιολογημένα αν λάβει κανείς υπόψιν το φιάσκο της εφεδρείας. Σύμφωνα με τον Πολ Τόμσεν, αν δεν πέσουν τα ταμπού που αφορούν στο κλείσιμο ΔΕΚΟ, στη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και στη μείωση του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, τότε δύσκολα μπορεί να μειωθεί το Έλλειμμα και ακολούθως το Χρέος, διαπίστωση που προφανώς έχει να κάνει με τη σταθερή άποψη της Τρόικας ότι ελάχιστα έχουν γίνει για το συμμάζεμα του Δημοσίου.
Όσον αφορά στο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, ο Τόμσεν τόνισε ότι είναι θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα προκειμένου να ανακτήσει η Ελλάδα την εμπιστοσύνη των αγορών, καθώς δεν αρκούν το "κούρεμα" του Χρέους και τα μέτρα λιτότητας. Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ παρατήρησε, μάλιστα, ότι αυτό το χάσμα ανταγωνιστικότητας πρέπει να το χειριστεί η ελληνική πλευρά και μέσω της εσωτερικής υποτίμησης- κάνοντας ευθεία αναφορά στα πρόσφατα μέτρα στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων- κάτι που όπως εκτίμησε αποτελεί μεγάλη πολιτική και κοινωνική πρόκληση.
Ο Πολ Τόμσεν αναφέρθηκε πολλές φορές και στο πεδίο της φορολογίας, ειδικά όσον αφορά στην αδυναμία είσπραξης φόρων και οφειλών, πρόβλημα που εντοπίζουν όλοι ανεξαιρέτως οι διεθνείς και εγχώριοι Οργανισμοί. Τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να αυξηθούν τα φορολογικά βάρη, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ ήταν δηκτικός ως προς την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών, σημειώνοντας ότι οι φορολογικές Αρχές μπορούν να κάνουν καλλίτερη δουλειά και αφήνοντας αιχμές κατά της πρακτικής των περαιώσεων και ρυθμίσεων απ' όλες τις κυβερνήσεις.
Ως προς τους αριθμούς που συνοδεύουν την Έκθεση του ΔΝΤ, θα πρέπει να σταθεί κανείς στη πρόβλεψη για Χρέος 116% του ΑΕΠ έως το 2020- χαμηλότερη πρόβλεψη έναντι των προβλέψεων της Κομισιόν- αν και ο Π. Τόμσεν απέφυγε να προβλέψει πότε θα μπορέσει η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές, παρατηρώντας ότι το όποιο χρηματοδοτικό κενό μετά το 2014 μπορεί να καλυφθεί από τους Ευρωπαίους- όπως έχουν δεσμευθεί- αρκεί να υπάρχει πλήρης εφαρμογή του προγράμματος...
Διαβάστε περισσότερα:Οικονομία δημόσιοι υπάλληλοι ΔΝΤ μεταρρυθμίσεις νέο δάνειο Πόλ Τόμσεν
16.03.2012
07:20
0
Share
-A+A
«Δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών». Αυτή είναι η φράση που χρησιμοποίησε ο Πολ Τόμσεν τουλάχιστον τρεις φορές στη τηλεδιάσκεψη που ακολούθησε την απόφαση του ΔΝΤ για τη παροχή νέας βοήθειας 28 δισ ευρώ προς την Ελλάδα και την άμεση εκταμίευση 1,65 δισ ευρώ.
Ο επικεφαλής του κλιμακίου του ΔΝΤ δεν έκρυψε, δε, το προβληματισμό του για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που κρίνονται αναγκαίες, κάνοντας αναφορά στις δυσλειτουργίες του 2011 αλλά και σε θέματα- ταμπού σύμφωνα με την ελληνική πλευρά, όπως η μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων.
Σύμφωνα με τον Πολ Τόμσεν, ο σοβαρότερος κίνδυνος που αντιμετωπίζει το νέο χρηματοδοτικό πρόγραμμα είναι οι καθυστερήσεις στην εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων, καθώς όπως τόνισε, με δεδομένο ότι η δημοσιονομική προσαρμογή ασκεί έντονες πιέσεις στη πραγματική οικονομία, εάν αποτύχει το μεταρρυθμιστικό πλάνο που λειτουργεί ως αντίβαρο στα μέτρα λιτότητας, τότε η ύφεση θα συνεχιστεί και το πρόγραμμα θα ανατραπεί.
Κινδύνους βλέπει το ΔΝΤ και στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων στο Δημόσιο, μάλλον δικαιολογημένα αν λάβει κανείς υπόψιν το φιάσκο της εφεδρείας. Σύμφωνα με τον Πολ Τόμσεν, αν δεν πέσουν τα ταμπού που αφορούν στο κλείσιμο ΔΕΚΟ, στη μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων και στη μείωση του μισθολογικού κόστους στο Δημόσιο, τότε δύσκολα μπορεί να μειωθεί το Έλλειμμα και ακολούθως το Χρέος, διαπίστωση που προφανώς έχει να κάνει με τη σταθερή άποψη της Τρόικας ότι ελάχιστα έχουν γίνει για το συμμάζεμα του Δημοσίου.
Όσον αφορά στο πρόβλημα ανταγωνιστικότητας, ο Τόμσεν τόνισε ότι είναι θέμα που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα προκειμένου να ανακτήσει η Ελλάδα την εμπιστοσύνη των αγορών, καθώς δεν αρκούν το "κούρεμα" του Χρέους και τα μέτρα λιτότητας. Ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ παρατήρησε, μάλιστα, ότι αυτό το χάσμα ανταγωνιστικότητας πρέπει να το χειριστεί η ελληνική πλευρά και μέσω της εσωτερικής υποτίμησης- κάνοντας ευθεία αναφορά στα πρόσφατα μέτρα στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων- κάτι που όπως εκτίμησε αποτελεί μεγάλη πολιτική και κοινωνική πρόκληση.
Ο Πολ Τόμσεν αναφέρθηκε πολλές φορές και στο πεδίο της φορολογίας, ειδικά όσον αφορά στην αδυναμία είσπραξης φόρων και οφειλών, πρόβλημα που εντοπίζουν όλοι ανεξαιρέτως οι διεθνείς και εγχώριοι Οργανισμοί. Τονίζοντας ότι δεν πρόκειται να αυξηθούν τα φορολογικά βάρη, ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ ήταν δηκτικός ως προς την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών, σημειώνοντας ότι οι φορολογικές Αρχές μπορούν να κάνουν καλλίτερη δουλειά και αφήνοντας αιχμές κατά της πρακτικής των περαιώσεων και ρυθμίσεων απ' όλες τις κυβερνήσεις.
Ως προς τους αριθμούς που συνοδεύουν την Έκθεση του ΔΝΤ, θα πρέπει να σταθεί κανείς στη πρόβλεψη για Χρέος 116% του ΑΕΠ έως το 2020- χαμηλότερη πρόβλεψη έναντι των προβλέψεων της Κομισιόν- αν και ο Π. Τόμσεν απέφυγε να προβλέψει πότε θα μπορέσει η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές, παρατηρώντας ότι το όποιο χρηματοδοτικό κενό μετά το 2014 μπορεί να καλυφθεί από τους Ευρωπαίους- όπως έχουν δεσμευθεί- αρκεί να υπάρχει πλήρης εφαρμογή του προγράμματος...
Διαβάστε περισσότερα:Οικονομία δημόσιοι υπάλληλοι ΔΝΤ μεταρρυθμίσεις νέο δάνειο Πόλ Τόμσεν
Financial Times: Η Μέρκελ θέλει τον Σόιμπλε στη θέση του Γιούνκερ
16.03.2012
08:16
0
Share
-A+A
H γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ προκρίνει τον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως μελλοντικό ηγέτη του Eurogroup.
Η κ. Μέρκελ φέρεται να «διαφήμιζε» στους υπόλοιπους ηγέτες της ευρωζώνης την υποψηφιότητα του κ. Σόιμπλε ως αντικαταστάτη του Ζαν Κλόντ Γιούνκερ στην προεδρία των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης. Η διαφήμιση ωστόσο, δεν έπιασε τόπο αφού υπήρχαν αντιρρήσεις από τη Γαλλία.
Την πληροφορία μεταδίδουν οι γερμανικοί Financial Times επικαλούμενοι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες και αρκετές πρωτεύουσες ευρωπαϊκών κρατών.
Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έχει προαναγγείλει ότι επιθυμεί να παραιτηθεί από τη θέση αυτή τον επόμενο Ιανουάριο.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος Eurogroup Financial Times Άνγκελα Μέρκελ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε Ζαν Κλοντ Γιούνκερ υπουργός Οικονομικών
08:16
0
Share
-A+A
H γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ προκρίνει τον γερμανό υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ως μελλοντικό ηγέτη του Eurogroup.
Η κ. Μέρκελ φέρεται να «διαφήμιζε» στους υπόλοιπους ηγέτες της ευρωζώνης την υποψηφιότητα του κ. Σόιμπλε ως αντικαταστάτη του Ζαν Κλόντ Γιούνκερ στην προεδρία των υπουργών Οικονομικών της ευρωζώνης. Η διαφήμιση ωστόσο, δεν έπιασε τόπο αφού υπήρχαν αντιρρήσεις από τη Γαλλία.
Την πληροφορία μεταδίδουν οι γερμανικοί Financial Times επικαλούμενοι πληροφορίες από τις Βρυξέλλες και αρκετές πρωτεύουσες ευρωπαϊκών κρατών.
Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ έχει προαναγγείλει ότι επιθυμεί να παραιτηθεί από τη θέση αυτή τον επόμενο Ιανουάριο.
Διαβάστε περισσότερα:Κόσμος Eurogroup Financial Times Άνγκελα Μέρκελ Βόλφγκανγκ Σόιμπλε Ζαν Κλοντ Γιούνκερ υπουργός Οικονομικών
ΧΡΟΝΙΚΑ: ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ- Η Χρυσή Αυγή κατηγορεί τον Χρυσοχοϊδη ...
ΧΡΟΝΙΚΑ: ΤΡΑΓΕΛΑΦΟΣ- Η Χρυσή Αυγή κατηγορεί τον Χρυσοχοϊδη ...: Στέλιος Μπαμιατζής- news247.gr Γ ύρω στη 01.30 το μεσημέρι, ισχυρό μπλοκ αντιεξουσιαστών επιτέθηκε και κατέστρεψε τα νεοσύστατα γρ...
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)