Κυριακή 29 Μαΐου 2011
Απροσδόκητες συμπάθειες Χθεσινοί πολέμιοι βλέπουν τώρα τον Στρος-Καν ως θύμα «συνωμοσίας»
| |||
 | |||
| |||
Απροσδόκητες συμπάθειες  Χθεσινοί πολέμιοι βλέπουν τώρα τον Στρος-Καν ως θύμα «συνωμοσίας»Δεν είναι μόνο η πλειονότητα των Γάλλων που πιστεύει ότι ο Ντομινίκ Στρος-Καν υπήρξε θύμα συνωμοσίας του Σαρκοζί, των Αμερικανών και άλλων δαιμόνων. Η ιστορική εφημερίδα του Κ.Κ. Κούβας «Γκράνμα» χαρακτήρισε «ύποπτες» τις καταγγελίες εναντίον του, υπονοώντας ότι ο Στρος-Καν πληρώνει το τίμημα για την κριτική του στη «Συναίνεση της Ουάσιγκτον». Ο Αυστραλός τηλεοπτικός παραγωγός Μάικ Ουίτνι υποστηρίζει ότι ο Γάλλος αξιωματούχος εκτελέστηκε πολιτικά γιατί είχε βαλθεί να καταργήσει το δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα. Και ο Καναδός οικονομολόγος Μάικλ Τσοσουντόφσκι έγραψε ένα πόνημα αντάξιο Ζεράρ ντε Βιλιέ, παρακολουθώντας τα νήματα της «μεγάλης συνωμοσίας». Τρία «τεκμήρια» Ιδού τα υποτιθέμενα τεκμήρια: Πρώτον: Ο Στρος-Καν φυλακίστηκε από τη δικαστή Μελίσα Τζάκσον, προστατευομένη του Μάικλ Μπλούμπεργκ, ο οποίος, εκτός από δήμαρχος Νέας Υόρκης, είναι και μεγαλόσχημος της Γουόλ Στριτ. Δεύτερον: Ο εισαγγελέας που απήγγειλε τις βαρύτατες κατηγορίες στον Στρος-Καν ήταν ο Σάιρους Βανς Τζούνιορ, γιος του Σάιρους Βανς Σίνιορ, υπουργού Εξωτερικών επί προεδρίας Τζίμι Κάρτερ. Τρίτον: Υπό τις διαταγές του Σάιρους Βανς Σίνιορ υπηρετούσε ως βοηθός γενικού γραμματέα του Στέιτ Ντιπάρτμεντ ο πρώην διπλωμάτης, στέλεχος της CIA και επιχειρηματίας Φρανκ Ουίσνερ ΙΙ, τον οποίο έστειλε ο Ομπάμα στην Αίγυπτο όταν ξέσπασε η εξέγερση εναντίον του Μουμπάρακ. Ο κύριος Ουίσνερ είχε παντρευτεί την κυρία Κριστίν ντε Γκανέ, μητριά ποιανού νομίζετε; Του… Νικολά Σαρκοζί! Τι χρείαν λοιπών μαρτύρων έχομεν; Οσο τραβηγμένα κι αν ακούγονται, παρόμοια σενάρια πείθουν όσους αναζητούν εναγωνίως κάτι συναρπαστικό να πιστέψουν, καθώς εμπεριέχουν ψήγματα αληθείας. Αν και δεν γνώρισε ακριβώς τη δική του Αποκάλυψη στον δρόμο προς τη Δαμασκό, ο Γάλλος αξιωματούχος υιοθετούσε τελευταία, για τους δικούς του λόγους, κάποιες θέσεις που θα μπορούσαν να ενοχλήσουν ισχυρούς παράγοντες της παγκόσμιας σκηνής. Μια από αυτές ήταν και η υιοθέτηση διεθνούς νομίσματος, υπό τη μορφή που πρότειναν οι Κινέζοι, στη θέση του δολαρίου. Ενδεικτική ήταν και η πρόσφατη ομιλία του Στρος-Καν στο Πανεπιστήμιο Τζορτζ Ουάσιγκτον, τον περασμένο Απρίλιο, όπου δήλωσε ορθά-κοφτά ότι «η Συναίνεση της Ουάσιγκτον αποτελεί παρελθόν», ύστερα από την τελευταία οικονομική κρίση. Στη συνέχεια, αποδόμησε καίρια στοιχεία του νεοφιλελεύθερου δόγματος, εκτιμώντας ότι «το εκκρεμές θα μετατοπισθεί από την ελευθερία της αγοράς προς την κρατική παρέμβαση» και προτείνοντας φορολόγηση όλων των χρηματιστηριακών συναλλαγών. Αφού απέρριψε τη μονόπλευρη προσήλωση στη σταθερότητα του νομίσματος, ιεράρχησε ως πρώτο εχθρό «το φονικό κοκτέιλ της παρατεταμένης, υψηλής ανεργίας και των μεγάλων ανισοτήτων, που υπονομεύουν την κοινωνική συνοχή και την πολιτική σταθερότητα». Αντί επιλόγου, ο Στρος-Καν παρέθεσε μια από τις πιο αριστερόστροφες αποστροφές του Τζορτζ Μέιναρντ Κέινς: «Ο παρηκμασμένος, ατομικιστικός καπιταλισμός που γνωρίσαμε μετά τον (Α΄ Παγκόσμιο) Πόλεμο δεν είναι πετυχημένος. Δεν είναι ευφυής. Δεν είναι όμορφος. Δεν είναι δίκαιος. Δεν είναι ενάρετος. Και δεν διανέμει τα αγαθά. Εν ολίγοις, δεν μας αρέσει και αρχίζουμε να τον αποστρεφόμαστε». Και ο Γάλλος πολιτικός συνέχισε: «Σήμερα, αντιμετωπίζουμε αλλόκοτα παρόμοιες προκλήσεις. Αντιμετωπίζουμε το έργο της ανοικοδόμησης ύστερα από μια αλλόκοτα παρόμοια κρίση με εκείνη της δεκαετίας του '30, με αλλόκοτα παρόμοιες ρίζες». Παρόμοιες ρητορικές ασκήσεις δεν θα μπορούσαν, ωστόσο, να απειλήσουν ουσιωδώς την Αμερική, το μόνο κράτος που διαθέτει, βάσει του καταστατικού του ΔΝΤ, δικαίωμα βέτο σε οποιαδήποτε απόφαση. Αλλωστε, ο ίδιος ο Στρος-Καν ήταν προσωπικά υπεύθυνος για τα οδυνηρά προγράμματα λιτότητας σε σειρά χωρών. Η αλαζονεία της εξουσίας Τι μένει, λοιπόν, από όλα αυτά; Μάλλον η πολύ πεζή πραγματικότητα ενός ευφυέστατου, μεφιστοφελικού πολιτικού, που αναζητούσε αριστερή λεοντή για να διεκδικήσει τη γαλλική προεδρία με σοσιαλιστικό διαβατήριο. Ενός πολιτικού που δεν χρειαζόταν ούτε τον Σαρκοζί ούτε τη CIA για να του σταματήσουν τον δρόμο, αφού κουβαλούσε τον χειρότερο εχθρό του διαρκώς μαζί του. Κι αυτός δεν ήταν τόσο η σεξομανία όσο η υπερφίαλη αλαζονεία της εξουσίας, που θεωρεί ότι όλα επιτρέπονται, ότι κανένας κοινωνικός και ηθικός φραγμός δεν είναι ανυπέρβλητος και η οποία τόσο ανάγλυφα εκφράζεται στα λόγια που αποδίδονται στον Στρος-Καν: «Γιατί φοβάσαι, μικρούλα μου, δεν ξέρεις ποιος είμαι ΕΓΩ»; |
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)