Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011
ΕΥΡΩΠΑΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
Το πρόβλημα με τα Ευρωπαϊκά Συνδικάτα είναι ότι πρέπει να καταλάβουν την έννοια της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων απέναντι στους μεγάλους οικονομικούς ανταγωνιστές της Ευρώπης, Κίνα και Ινδία.
Δικαιώματα έχουν σαφώς οι εργαζόμενοι αλλά πιστεύω ότι τα συνδικάτα οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια οικονομία όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων εστραφησαν εις βάρος της ανταγωνιστικότητας των Ευρωπαϊκών επιχειρήσεων αλλά και των ιδίων των εργαζομένων.
Θα έλεγα ότι και οι επιχειρήσεις έχουν δικαίωμα ύπαρξης.
Το ζητούμενο σήμερα είναι οι συνεργειες επιχειρήσεων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομεα, συνεργειες που θα έχουν ως αποτέλεσμα ανταγωνιστικές επιχειρήσεις σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο.
Τούτο όμως για να γίνει αποτελεσματικά χρειάζεται μείωση δαπανών στον τεράστιο κρατικό τομεα που συνυπευθυνα είναι και τα Ευρωπαϊκά συνδικάτα, κρατικός τομεας που στην ουσία μέσω φορολογίας ασθενεί τον ιδιωτικό τομεα μιας και αντί να δίνει ο τελευταίος αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων του, μέσω της φορολογίας είναι υποχρεωμένος να συντηρεί τον δημόσιο τομεα με αποτέλεσμα είτε την φυγή των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στην Ασία είτε την πτώχευση τους και τον εξαναγκασμό των εργαζομένων στην ανεργία και τα επιδόματα του κράτους.
Η επόμενη μεγάλη συζήτηση που πρέπει να γίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πόσο κράτος έχουμε ανάγκη, τι μας κοστίζει, τι μας ανταποδίδει και κατά πόσο μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο είναι εφικτό.( Διοίκηση-Συντάξεις-Υγειονομική Περίθαλψη-Εξοπλισμοί).
Τα ισχυρά κρατικά συνδικάτα στην Ελλάδα δημιούργησαν ένα δημόσιο τομεα πληθωρικό με ισχυρά προνόμια και ένα ιδιωτικό τομεα όπου οι εργαζόμενοι έχουν αποδοχές μικρότερες κατά 30-40% και στην ουσία χωρίς καμία προστασία. των εργαζομένων, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και όχι να αοριστολογούμε.
Σ’αυτά τα θέματα δεν πρέπει να δώσουμε λύσεις ιδεολογικές αλλά ουσιαστικές. Η μόνη μακροπρόθεσμη λύση είναι οι συνεργειες όλων των συνιστωσών της ευρωπαϊκής οικονομίας μαζί με τους λαούς της.
Με εκτίμηση
Βίκτωρ Μονσαν
Δικαιώματα έχουν σαφώς οι εργαζόμενοι αλλά πιστεύω ότι τα συνδικάτα οδήγησαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε μια οικονομία όπου τα δικαιώματα των εργαζομένων εστραφησαν εις βάρος της ανταγωνιστικότητας των Ευρωπαϊκών επιχειρήσεων αλλά και των ιδίων των εργαζομένων.
Θα έλεγα ότι και οι επιχειρήσεις έχουν δικαίωμα ύπαρξης.
Το ζητούμενο σήμερα είναι οι συνεργειες επιχειρήσεων και εργαζομένων στον ιδιωτικό τομεα, συνεργειες που θα έχουν ως αποτέλεσμα ανταγωνιστικές επιχειρήσεις σε παγκόσμιο πλέον επίπεδο.
Τούτο όμως για να γίνει αποτελεσματικά χρειάζεται μείωση δαπανών στον τεράστιο κρατικό τομεα που συνυπευθυνα είναι και τα Ευρωπαϊκά συνδικάτα, κρατικός τομεας που στην ουσία μέσω φορολογίας ασθενεί τον ιδιωτικό τομεα μιας και αντί να δίνει ο τελευταίος αυξήσεις στους μισθούς των εργαζομένων του, μέσω της φορολογίας είναι υποχρεωμένος να συντηρεί τον δημόσιο τομεα με αποτέλεσμα είτε την φυγή των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων στην Ασία είτε την πτώχευση τους και τον εξαναγκασμό των εργαζομένων στην ανεργία και τα επιδόματα του κράτους.
Η επόμενη μεγάλη συζήτηση που πρέπει να γίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι πόσο κράτος έχουμε ανάγκη, τι μας κοστίζει, τι μας ανταποδίδει και κατά πόσο μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο είναι εφικτό.( Διοίκηση-Συντάξεις-Υγειονομική Περίθαλψη-Εξοπλισμοί).
Τα ισχυρά κρατικά συνδικάτα στην Ελλάδα δημιούργησαν ένα δημόσιο τομεα πληθωρικό με ισχυρά προνόμια και ένα ιδιωτικό τομεα όπου οι εργαζόμενοι έχουν αποδοχές μικρότερες κατά 30-40% και στην ουσία χωρίς καμία προστασία. των εργαζομένων, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και όχι να αοριστολογούμε.
Σ’αυτά τα θέματα δεν πρέπει να δώσουμε λύσεις ιδεολογικές αλλά ουσιαστικές. Η μόνη μακροπρόθεσμη λύση είναι οι συνεργειες όλων των συνιστωσών της ευρωπαϊκής οικονομίας μαζί με τους λαούς της.
Με εκτίμηση
Βίκτωρ Μονσαν
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)