Λένε πως η Μεσόγειος τελειώνει εκεί όπου φυτρώνει το τελευταίο ελαιόδενδρο. Οταν λοιπόν είσαι μια χώρα της Μεσογείου και εισάγεις ελαιόλαδο από τη Γερμανία η οποία, εκτός μεσογειακού χώρου όπως είναι, δεν παράγει λάδι ελιάς, αυτό σημαίνει πως έχεις κατορθώσει το ακατόρθωτο. Τι άλλο πια να κάνεις για να αποδείξεις πως το πνεύμα τού επιχειρείν θάλλει παρ' ημίν όπως κάποτε, κατά τους παλαιότερους, και η φαιδρά πορτοκαλέα.
Οταν το Δημόσιο σέρνεται για να του δώσουν την επόμενη δόση του και μοιράζει εκατομμύρια αντίτυπα σχολικών βιβλίων μιας χρήσης τον χρόνο, αυτό σημαίνει πως έχεις βρει τρόπο για να δείξεις στα παιδιά σου ότι το βιβλίο δεν διαφέρει και πολύ από το σακουλάκι με τα πατατάκια. Το ανοίγεις, τρως ό,τι βρίσκεις στο εσωτερικό και το υπόλοιπο το πετάς στο πεζοδρόμιο, γιατί άντε να ψάχνεις για κάδο σκουπιδιών.
Ομως δεν κατόρθωσες ακόμη το ακατόρθωτο. Αυτό θα το κατορθώσεις μόνον αν τα εκατομμύρια αυτά βιβλία τα μετατρέψεις σε άυλο αγαθό, γιατί κάποιο από τα σοβιέτ που κυβερνούν αυτόν τον τόπο, εν είδει επιτροπών, ελεγκτικών συνεδρίων και συναφών επαγγελμάτων, αδυνατεί να βρει χαρτί παρά τις επισταμένες έρευνες και τις πολύμηνες προσπάθειες. Τους έφαγε, λέει, η οικολογική ευαισθησία.
Υπάρχουν κι άλλα, πολλά. Η πολιτική στρατηγική, για παράδειγμα. Εχεις μία κυβέρνηση που επί δύο έτη δεν σε αφήνει να κοιμηθείς με τις μεταρρυθμίσεις της. Τι κλειστά επαγγέλματα ανοίγει, τι δημόσιες περιουσίες αξιοποιεί, τι ελλείμματα μειώνει και όλα αυτά διακηρύσσοντας πως δεν την ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος, πως εκείνο που την ενδιαφέρει είναι να σώσει τη χώρα.
Στο τέλος της διετίας η ίδια αυτή κυβέρνηση που καταναλώνει τα ψίχουλα της πολιτικής της αξιοπιστίας, δηλώνει πως, επιτέλους, ήρθε η ώρα για να κάνει τις μεταρρυθμίσεις που έκανε τόσον καιρό, των οποίων όμως το πολιτικό κόστος έχει προεισπράξει και θα ανοίξει επαγγέλματα που υποτίθεται πως άνοιξε και θα αξιοποιήσει δημόσιες περιουσίες και θα κάνει και θα δείξει ό,τι έδειχνε χωρίς να κάνει. Οταν τότε εσύ σκέφτεσαι πως με 800.000 ανέργους και με τέτοια χρέη η χώρα δεν σώζεται, η ίδια αυτή κυβέρνηση σε διαβεβαιώνει πως ήρθε για να κατορθώσει το ακατόρθωτο. Και ενώ γύρω σου όλο και πληθαίνουν οι αρχαϊκές κραυγές της αγανάκτησης εσύ συλλογάσαι, σαν τον Κεμάλ του Γκάτσου, πως ο κόσμος αυτός δεν αλλάζει με τίποτε. Εχει βάλει πλώρη για το ακατόρθωτο εφαρμόζοντας τη στρατηγική του βασιλιά Υμπύ η οποία στηρίζεται στο εξής πολύ απλό σχέδιο: βάζεις μπροστά το ιππικό, πίσω του αναπτύσσεις το πεζικό και με το πυροβολικό ρίχνεις στους δικούς σου για να μπερδέψεις τον αντίπαλο. Θα πείτε, αυτά τα συνέλαβε για το θέατρο κάποτε ο Αλφρέντ Ζαρί, πνευματικός πατέρας του κινήματος του νταντά.
Ομως στη χώρα του ακατόρθωτου, η στρατηγική του Υμπύ, όπως και ο μοντερνισμός, ήρθαν με καθυστέρηση ενός αιώνα. Εκτός κι αν ήταν πάντα ανάμεσά μας και χρειαζόταν να ωριμάσουμε για να μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.