Ὥρα μηδέν γιά τήν Ἑλλάδα
Αναρτήθηκε 08/09/2011
Αναδημοσιεύουμε το κύριο άρθρο της Εστίας, το περιεχόμενο του οποίου συμμεριζόμαστε απολύτως.
Ἡ πτώχευσις βρίσκεται πλέον ἐπί θύραις
Δέν ὑπάρχουν ἄλλα περιθώρια γιά τήν χώρα μας. Οὔτε διλήμματα. Ἄν δέν ἐφαρμόσουμε τώρα αὐτά πού ἔχουμε συμφωνήσει ἀλλά ἀποφεύγουμε νά πράξουμε ἐπί 1,5 χρόνο –μετά τήν ὑπογραφή τοῦ Μνημονίου– θά πτωχεύσουμε. Καί ἄν πτωχεύσουμε, ὅπερ θά σημάνη καί ἀποχώρησή μας ἀπό τήν Εὐρωζώνη, ἡ κατάστασις στήν ὁποία θά βρεθῆ ἡ χώρα μας θά εἶναι δραματική. Θά σημειωθοῦν ἐλλείψεις σέ τρόφιμα, σέ φάρμακα, σέ καύσιμα καί σέ πλεῖστα ἄλλα εἴδη πρώτης ἀνάγκης. Ἡ ζωή μας θά ἀλλάξη ριζικά. Τό δέ κακό θά στιγματίση ὄχι μία, ἀλλά ἴσως καί περισσότερες ἀπό τίς ἐπερχόμενες γενεές.
Πολιτική ἐλαφρότης
Τό διακύβευμα εἶναι τεράστιο. Καί εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἡ Κυβέρνησις –ἀλλά καί ἡ Ἀντιπολίτευσις– τό ἀντιμετώπισε μέχρι τώρα μέ τόση ἐλαφρότητα. Ἐπί δύο σχεδόν χρόνια ὁ κ. Παπανδρέου ἁπλῶς κατηγορεῖ τούς προκατόχους του. Διατυμπανίζει ὅτι «ἀλλάζουμε ἤ βουλιάζουμε», ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν κάνει τίποτε. Παρέλαβε τήν οἰκονομία σέ ὄντως προβληματική κατάσταση, ἀλλά τήν ἄφησε νά βουλιάξη. Ὁ «Τιτανικός», γιά τόν ὁποῖο τόσος λόγος ἔχει γίνει, συνέχισε καί ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως τήν πορεία πρός τό παγόβουνο. Καί τώρα πού πλησιάζει ἡ πρόσκρουσις, εἶναι πλέον πολύ ἀργά. Ἡ σωτηρία εἶναι πολύ πιό δύσκολη.
Τό πολιτικό μας σύστημα καί οἱ διαμορφωτές τῆς κοινῆς γνώμης ἔχουν καλλιεργήσει ἕναν πολύ ἐπικίνδυνο μύθο. Ὅτι δῆθεν οἱ Εὐρωπαῖοι δέν πρόκειται νά μᾶς ἀφήσουν νά πτωχεύσουμε καί νά φύγουμε ἀπό τό εὐρώ, διότι οἱ συνέπειες γι’ αὐτούς θά εἶναι ἀνυπολόγιστες. Αὐτό πράγματι ἴσχυε μέχρις ἑνός σημείου καί εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἐστήριξαν πέρυσι καί ἐξακολουθοῦν νά μᾶς στηρίζουν μέχρι τώρα. Ἀλλά ὅλα τά πράγματα ἔχουν ἕνα ὅριο. Καί τό ὅριο αὐτό ἐν προκειμένω εἶναι πολύ συγκεκριμένο. Ὅταν τό κόστος παραμονῆς μας στήν Εὐρωζώνη θά καταστῆ γιά τούς Εὐρωπαίους ὑψηλότερο ἀπό τό κόστος τῆς τυχόν ἀποχωρήσεώς μας, θά μᾶς ἐγκαταλείψουν. Καί δυστυχῶς, ὅλα δείχνουν ὅτι προσεγγίζουμε τό σημεῖο αὐτό.
Τήν ἄνοιξη τοῦ 2010, ὅταν ὑπεγράφη τό Μνημόνιο, τό δημόσιο χρέος τῆς χώρας μας ἦταν αἰσθητά χαμηλότερο τοῦ σημερινοῦ. Ἕνα πολύ μεγάλο τμῆμα του ἐβάρυνε εὐρωπαϊκές τράπεζες, οἱ ὁποῖες ὄντως θά ὑφίσταντο πολύ σημαντική ζημία στήν περίπτωση τῆς πτωχεύσεώς μας. Ἔκτοτε, ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν δανειστῶν μας προσπάθεια νά διαχυθῆ τό βάρος τοῦ χρέους. Ἔτσι, παρά τό γεγονός ὅτι σήμερα τό χρέος μας ἔχει αὐξηθῆ, οἱ τυχόν συνέπειες γιά τό εὐρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα σέ περίπτωση πτωχεύσεώς μας θά εἶναι μικρότερες ἀπό ὅ,τι ἦταν πέρυσι. Οἱ δανειστές μᾶς ἐκάλυψαν τά νῶτα τους καί ἐμεῖς συνεχίσαμε τήν πολιτική τῆς σπατάλης καί τῶν ἐλλειμμάτων.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς γενικώτερες συνέπειες στήν Εὐρωζώνη, σέ περίπτωση τυχόν ἀποχωρήσεώς μας ἀπό αὐτήν. Πέρυσι κυριαρχοῦσε στήν Εὐρώπη ὁ φόβος ὅτι ἄν ἀποχωροῦσε ἀπό τό εὐρώ ἡ Ἑλλάς, αὐτό θά εἶχε ἁλυσιδωτές ἐπιπτώσεις καί θά παρέσυρε τούς ἄλλους ἀδύναμους κρίκους τῆς Εὐρωζώνης. Τήν Ἰρλανδία, τήν Πορτογαλία, τήν Ἱσπανία ἤ ἀκόμη καί τήν Ἰταλία. Ἐφέτος σέ ὅλες αὐτές τίς χῶρες ἔχουν γίνει τεράστιες προσπάθειες δημοσιονομικῆς ἐξυγιάνσεως πού ἔχουν ἐπιφέρει ἀποτελέσματα. Ἡ μόνη χώρα τῆς Εὐρωζώνης ἡ ὁποία βρίσκεται σέ χειρότερη θέση ἀπό ὅ,τι ἦταν πέρυσι εἶναι ἡ Ἑλλάς. Ἑπομένως εἴμαστε πλέον μόνοι. Καί ἡ τυχόν ἀποπομπή μας ἀπό τήν Εὐρωζώνη δέν θά ἔχη κοσμογονικές συνέπειες γιά τά ἄλλα μέλη της.
Τελευταία εὐκαιρία
Βέβαια οἱ ἡγέτες τῆς Εὐρωζώνης δέν θέλουν νά μᾶς ἐγκαταλείψουν. Κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά μᾶς κρατήσουν στούς κόλπους τοῦ κοινοῦ νομίσματος. Ἀλλά δέν τούς βοηθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ἐπί 1,5 τουλάχιστον χρόνο κάνουμε τά πάντα γιά νά μᾶς διώξουν. Συμφωνοῦμε σέ μία πολιτική ἀλλά δέν τήν ἐφαρμόζουμε. Ἡ Κυβέρνησις ἀναλαμβάνει συγκεκριμένες δεσμεύσεις, ἀλλά δέν τίς τηρεῖ. Ἡ δέ Ἀντιπολίτευσις, πού ἀμφισβητεῖ συλλήβδην τήν σκοπιμότητα τοῦ Μνημονίου, δέν βοηθεῖ μέ τήν στάση της τήν ἐφαρμογή του. Χωρίς βεβαίως αὐτό νά σημαίνη ὅτι τήν εὐθύνη πού φθάσαμε ἐδῶ δέν φέρει πρωτίστως ἡ Κυβέρνησις.
Εἶναι ἡ ὥρα μηδέν γιά τήν Ἑλλάδα. Στήν πραγματικότητα δέν ὑπάρχει δίλημμα. Τό «ἀλλάζουμε ἤ βουλιάζουμε» τοῦ κ. Παπανδρέου πρέπει ἐπί τέλους νά γίνη πρᾶξις. Μέχρι στιγμῆς δέν ἔχει ἀλλάξει τίποτε. Ἁπλῶς ἀκοῦμε λόγια, λόγια καί ἐξαγγελίες πού δέν ἐφαρμόζονται. Προχθές ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως κ. Βενιζέλος ἔδειξε μεγαλύτερη ἀποφασιστικότητα καί ἔδωσε πλέον τόν τόνο τοῦ ἐπιτακτικοῦ. Ἐφαρμόζουμε ὄχι αὔριο, ἀλλά τώρα. Εἶναι ἡ τελευταία εὐκαιρία γιά νά σωθῆ ὁ τόπος ἀπό τήν πτώχευση καί ὅ,τι αὐτή συνεπάγεται.
Πολιτική ἐλαφρότης
Τό διακύβευμα εἶναι τεράστιο. Καί εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἡ Κυβέρνησις –ἀλλά καί ἡ Ἀντιπολίτευσις– τό ἀντιμετώπισε μέχρι τώρα μέ τόση ἐλαφρότητα. Ἐπί δύο σχεδόν χρόνια ὁ κ. Παπανδρέου ἁπλῶς κατηγορεῖ τούς προκατόχους του. Διατυμπανίζει ὅτι «ἀλλάζουμε ἤ βουλιάζουμε», ἀλλά στήν πραγματικότητα δέν κάνει τίποτε. Παρέλαβε τήν οἰκονομία σέ ὄντως προβληματική κατάσταση, ἀλλά τήν ἄφησε νά βουλιάξη. Ὁ «Τιτανικός», γιά τόν ὁποῖο τόσος λόγος ἔχει γίνει, συνέχισε καί ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς σημερινῆς Κυβερνήσεως τήν πορεία πρός τό παγόβουνο. Καί τώρα πού πλησιάζει ἡ πρόσκρουσις, εἶναι πλέον πολύ ἀργά. Ἡ σωτηρία εἶναι πολύ πιό δύσκολη.
Τό πολιτικό μας σύστημα καί οἱ διαμορφωτές τῆς κοινῆς γνώμης ἔχουν καλλιεργήσει ἕναν πολύ ἐπικίνδυνο μύθο. Ὅτι δῆθεν οἱ Εὐρωπαῖοι δέν πρόκειται νά μᾶς ἀφήσουν νά πτωχεύσουμε καί νά φύγουμε ἀπό τό εὐρώ, διότι οἱ συνέπειες γι’ αὐτούς θά εἶναι ἀνυπολόγιστες. Αὐτό πράγματι ἴσχυε μέχρις ἑνός σημείου καί εἶναι ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο μᾶς ἐστήριξαν πέρυσι καί ἐξακολουθοῦν νά μᾶς στηρίζουν μέχρι τώρα. Ἀλλά ὅλα τά πράγματα ἔχουν ἕνα ὅριο. Καί τό ὅριο αὐτό ἐν προκειμένω εἶναι πολύ συγκεκριμένο. Ὅταν τό κόστος παραμονῆς μας στήν Εὐρωζώνη θά καταστῆ γιά τούς Εὐρωπαίους ὑψηλότερο ἀπό τό κόστος τῆς τυχόν ἀποχωρήσεώς μας, θά μᾶς ἐγκαταλείψουν. Καί δυστυχῶς, ὅλα δείχνουν ὅτι προσεγγίζουμε τό σημεῖο αὐτό.
Τήν ἄνοιξη τοῦ 2010, ὅταν ὑπεγράφη τό Μνημόνιο, τό δημόσιο χρέος τῆς χώρας μας ἦταν αἰσθητά χαμηλότερο τοῦ σημερινοῦ. Ἕνα πολύ μεγάλο τμῆμα του ἐβάρυνε εὐρωπαϊκές τράπεζες, οἱ ὁποῖες ὄντως θά ὑφίσταντο πολύ σημαντική ζημία στήν περίπτωση τῆς πτωχεύσεώς μας. Ἔκτοτε, ἔγινε ἀπό πλευρᾶς τῶν δανειστῶν μας προσπάθεια νά διαχυθῆ τό βάρος τοῦ χρέους. Ἔτσι, παρά τό γεγονός ὅτι σήμερα τό χρέος μας ἔχει αὐξηθῆ, οἱ τυχόν συνέπειες γιά τό εὐρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα σέ περίπτωση πτωχεύσεώς μας θά εἶναι μικρότερες ἀπό ὅ,τι ἦταν πέρυσι. Οἱ δανειστές μᾶς ἐκάλυψαν τά νῶτα τους καί ἐμεῖς συνεχίσαμε τήν πολιτική τῆς σπατάλης καί τῶν ἐλλειμμάτων.
Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τίς γενικώτερες συνέπειες στήν Εὐρωζώνη, σέ περίπτωση τυχόν ἀποχωρήσεώς μας ἀπό αὐτήν. Πέρυσι κυριαρχοῦσε στήν Εὐρώπη ὁ φόβος ὅτι ἄν ἀποχωροῦσε ἀπό τό εὐρώ ἡ Ἑλλάς, αὐτό θά εἶχε ἁλυσιδωτές ἐπιπτώσεις καί θά παρέσυρε τούς ἄλλους ἀδύναμους κρίκους τῆς Εὐρωζώνης. Τήν Ἰρλανδία, τήν Πορτογαλία, τήν Ἱσπανία ἤ ἀκόμη καί τήν Ἰταλία. Ἐφέτος σέ ὅλες αὐτές τίς χῶρες ἔχουν γίνει τεράστιες προσπάθειες δημοσιονομικῆς ἐξυγιάνσεως πού ἔχουν ἐπιφέρει ἀποτελέσματα. Ἡ μόνη χώρα τῆς Εὐρωζώνης ἡ ὁποία βρίσκεται σέ χειρότερη θέση ἀπό ὅ,τι ἦταν πέρυσι εἶναι ἡ Ἑλλάς. Ἑπομένως εἴμαστε πλέον μόνοι. Καί ἡ τυχόν ἀποπομπή μας ἀπό τήν Εὐρωζώνη δέν θά ἔχη κοσμογονικές συνέπειες γιά τά ἄλλα μέλη της.
Τελευταία εὐκαιρία
Βέβαια οἱ ἡγέτες τῆς Εὐρωζώνης δέν θέλουν νά μᾶς ἐγκαταλείψουν. Κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά μᾶς κρατήσουν στούς κόλπους τοῦ κοινοῦ νομίσματος. Ἀλλά δέν τούς βοηθοῦμε ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Ἐπί 1,5 τουλάχιστον χρόνο κάνουμε τά πάντα γιά νά μᾶς διώξουν. Συμφωνοῦμε σέ μία πολιτική ἀλλά δέν τήν ἐφαρμόζουμε. Ἡ Κυβέρνησις ἀναλαμβάνει συγκεκριμένες δεσμεύσεις, ἀλλά δέν τίς τηρεῖ. Ἡ δέ Ἀντιπολίτευσις, πού ἀμφισβητεῖ συλλήβδην τήν σκοπιμότητα τοῦ Μνημονίου, δέν βοηθεῖ μέ τήν στάση της τήν ἐφαρμογή του. Χωρίς βεβαίως αὐτό νά σημαίνη ὅτι τήν εὐθύνη πού φθάσαμε ἐδῶ δέν φέρει πρωτίστως ἡ Κυβέρνησις.
Εἶναι ἡ ὥρα μηδέν γιά τήν Ἑλλάδα. Στήν πραγματικότητα δέν ὑπάρχει δίλημμα. Τό «ἀλλάζουμε ἤ βουλιάζουμε» τοῦ κ. Παπανδρέου πρέπει ἐπί τέλους νά γίνη πρᾶξις. Μέχρι στιγμῆς δέν ἔχει ἀλλάξει τίποτε. Ἁπλῶς ἀκοῦμε λόγια, λόγια καί ἐξαγγελίες πού δέν ἐφαρμόζονται. Προχθές ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Κυβερνήσεως κ. Βενιζέλος ἔδειξε μεγαλύτερη ἀποφασιστικότητα καί ἔδωσε πλέον τόν τόνο τοῦ ἐπιτακτικοῦ. Ἐφαρμόζουμε ὄχι αὔριο, ἀλλά τώρα. Εἶναι ἡ τελευταία εὐκαιρία γιά νά σωθῆ ὁ τόπος ἀπό τήν πτώχευση καί ὅ,τι αὐτή συνεπάγεται.
*Το άρθρο δημοσιεύτηκε: Εστία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.