Η κοινωνία και τ’ αγγούρια

Ακούω και διαβάζω πολλά και κακά για τους συνδικαλιστές και τα περισσότερα από αυτά τα λέω κι εγώ, συνήθως όταν τους βλέπω στην τηλεόραση να μιλάνε με αυτό το ιδιαίτερο ύφος του ανθρώπου που αγωνίζεται για τα δίκαια του, αδιαφορώντας για το αν τα δίκαια τα δικά του είναι τα άδικα των άλλων.

Όμως κάθε φορά που βλέπω τα γραφικά βουναλάκια με τα σκουπίδια, κάθε φορά που βγαίνω στο δρόμο έχοντας μαζί φαγητό και νερό και μια πάπια, (ζωντανή πάπια, οικολογική… όχι καμιά αντπεριβαλλοντική πλαστική)…. Κάθε φορά που θέλω να τους βρίσω,  σκέφτομαι πως και οι ηρωικοί εργατοπατέρες δεν είναι παρά ένα άλλο μήλο από το ίδιο καλάθι στο οποίο βρίσκονται και τα άλλα μήλα, που όλα μαζί φτιάχνουν την ωραία χώρα μας

Αυτό που θέλω να πω είναι πως οι κοινωνίες, δυστυχώς, δεν χωρίζονται σε ομάδες αγγέλων και ομάδες διαβόλων, αλλά  - πάνω κάτω -  είναι σαν καλάθια με μήλα. Ή όποια άλλα φρούτα θέλετε…. Μπορείτε να σκεφτείτε και με λαχανικά… αν σας αρέσουν τα αγγούρια μπορείτε να σκέφτεστε την κοινωνία σαν ένα καλάθι με αγγούρια.

Είναι λοιπόν η κοινωνία ένα καλάθι με αγγούρια, των οποίων ο βαθμός σήψης είναι πάνω κάτω ο ίδιος. Οι συνδικαλιστές που εκβιάζουν και απειλούν δεν διαφέρουν πολύ από τους πολιτικούς που τους δημιούργησαν και τους κανάκεψαν, οι πολιτικοί με τη σειρά τους δεν διαφέρουν πολύ από  τους επιχειρηματίες τους οποίους χρηματοδότησαν και όλοι αυτοί μαζί δεν διαφέρουν, τουλάχιστον όχι όσο θα μας άρεσε, από τους ψηφοφόρους που ψήφισαν τους πολιτικούς. Αυτούς τους πολιτικούς που εξέθρεψαν τους εργατοπατέρες και συνδιαλλάχτηκαν με τους επιχειρηματίες…. και μέσα στο καλάθι με τα αγγούρια, φυσικά, βρίσκονται και οι δημοσιογράφοι οι οποίοι είτε τα έπαιρναν από τους επιχειρηματίες, είτε συμμαχούσαν με τους πολιτικούς, είτε – απλώς -  ήθελαν να χαϊδέψουν τα  - πάντα σε αναζήτηση τρυφερότητας -  αυτάκια των αναγνωστών –  ακροατών – τηλεθεατών.

Αλλά το καλάθι είναι μεγάλο, είναι πολλά τα αγγούρια και μέσα είναι και οι κρατικοδίαιτοι καλλιτέχνες, είναι οι ντοπαρισμένοι πρωταθλητές, είναι οι φοροφυγάδες και φοροκλέφτες μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, είναι οι πωλήτριες των μικρομεσαίων επιχειρηματιών που όταν σου πουλάνε ένα στενό παντελόνι σου λένε πως θα ανοίξει και όταν σου πουλάνε φαρδύ σου λένε πως θα μπει, είναι ο κάφρος που προσπερνάει την ουρά στο φανάρι που στρίβει….. και σταματώ εδώ γιατί μπορεί να συνεχίσω να γράφω όλη μέρα  

Αυτό, θα πει κάποιος, δεν είναι καλάθι, είναι χωματερή, και μπορεί να είναι και έτσι. Αλλά είναι η χωματερή που πολύ αγαπήσαμε εδώ και κάποιες δεκαετίες και πραγματικά μου κάνει εντύπωση η έκπληξη  που προκαλεί σε κάποιους η στάση των συνδικαλιστών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα λόγο να διαφέρουν από όλα τα υπόλοιπα αγγούρια του καλαθιού και αρνούμαι να καταλάβω γιατί τσακωνόμαστε για το πια αγγούρια είναι πιο σάπια από τα άλλα, αφού στην πραγματικότητα όλα είναι για πέταμα.

Υ.Γ. Ζητώ συγνώμη αλλά θέλω να γράψω κάτι στον εαυτό μου: Η Κοινωνία στην οποία αναφέρεσαι ρε ανόητε δεν είναι ένα πράγμα. Δεν είναι ένα αδιαίρετο σύνολο με κοινά συμφέροντα, γνωρίσματα, επιδιώξεις και νοοτροπίες. Η κοινωνία είναι ένα σύνολο διαφορετικών συμφερόντων, επιδιώξεων, νοοτροπιών τα οποία συνυπάρχουν χάρη σε πολλές και δυσάρεστες υποχωρήσεις που γίνονται για χάρη της συνύπαρξης. Οπότε, μην ξαναμιλήσεις χρησιμοποιώντας τον όρο «Κοινωνία» σα να πρόκειται για ένα σύνολο ομοειδών πραγμάτων… σα να είναι ένα καλάθι με αγγούρια, ας πούμε. Στην  πραγματικότητα η κοινωνία είναι ένα καλάθι με μπανάνες, ντομάτες, πορτοκάλια, ψάρια, βερίκοκα, μπριζόλες, τυριά και – φυσικά -  πολλά αγγούρια… που, δυστυχώς, πάντα σαπίζουν με τον ίδιο πάνω-κάτω ρυθμό.