Άμα δεν θες να κάνεις τίποτα, κάνε μια επιτροπή, ένα φόρουμ...

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Να φτιάξουμε εμείς και όσοι άλλοι το επιθυμούν, ένα σταθερό Φόρουμ – ένα χώρο διαλόγου που θα ανοίξει όλα τα μεγάλα, κυρίως προγραμματικού χαρακτήρα, ζητήματα. Εκεί θα συζητάμε, θα εντοπίζουμε συμπτώσεις και διαφορές.

Ν. Μπίστης της ΔΗΜΑΡ, στην συνάντηση των "6 της κεντροαριστεράς" στο Γκάζι

Πόσες και πόσες κινήσεις και φόρουμ έχουν άραγε δημιουργηθεί από την εποχή του ξεδιπλώματος της οικονομικής κρίσης και της συνακόλουθης κρίσης του δικομματισμού; Πόσες συζητήσεις και φόρα έχουν πραγματοποιηθεί ανάμεσα σε κεντροαριστερούς, προοδευτικούς, φιλελεύθερους και μεταρρυθμιστές κάθε απόχρωσης και ιδεολογικής αφετηρίας;
Αν κρίνουμε από την τοποθέτηση του Νίκου Μπίστη (που ήταν κι από τις πιο συνεκτικές) η συζήτηση και η ανταλλαγή απόψεων, είναι το όριο της δραστηριότητας αυτών των κινήσεων... 

Και παρακάτω Κύριε; Τι υπάρχει παρακάτω; Πότε θα υπάρξει και τι περιμένουμε;

Όλοι/ες παραδεχόμαστε ότι δυόμισι χρόνια τώρα, από την αρχή της κρίσης, η ταύτιση απόψεων στον μεταρρυθμιστικό χώρο είναι τέτοια που δεν μπορεί να ξεχωρίσει κανείς που ανήκει "ιδεολογικά" ο καθένας η καθεμιά που εκφράζει τέτοιες απόψεις. Παρ΄όλα αυτά, ενώ το λαϊκιστικό "αντιμνημονιακό" μέτωπο σφύζει από δραστηριότητα και συνοχή (ΣΥΡΙΖΑ, παλαιοπασόκοι, λαϊκοδεξιοί, ακροδεξιοί, ακροαριστεροί "μια φωνή και μια γροθιά"...) το μεταρρυθμιστικό μέτωπο ακόμη ...συζητά.

Ανασταλτικό ρόλο (εκ του αποτελέσματος) στην συγκρότησή του έπαιξε οπωσδήποτε η πολιτική "σφήνα" της ΔΗΜΑΡ και οι ελπίδες κεντροαριστερών και αριστεροφιλελεύθερων ότι αυτός ο χώρος θα συγκροτούσε μια μεταρρυθμιστική κεντροαριστερά που θα αφομοίωνε τα μεταρρυθμιστικά στοιχεία του ΠΑΣΟΚ. Όπως επίσης και οι ταυτόχρονες/παράλληλες διεργασίες στον κεντρώο/κεντροδεξιό φιλελεύθερο χώρο (Δημιουργία Ξανά, Δράση, Φιλελεύθερη Συμμαχία, Δημοκρατική Συμμαχία) για μια σύμπραξη της μεταρρυθμιστικής φιλοευρωπαϊκής κεντροδεξιάς σε ένα μέτωπο διαχωρισμένο και ξεκάθαρα απέναντι στην "λαϊκή" πελατειακή δεξιά. 

Και οι δυο απόπειρες αποδείχθηκαν έωλες.
Και στις δυο περιπτώσεις, αιτία ήταν φυσικά ο παραγοντισμός και οι ηγετικές φιλοδοξίες των εκάστοτε "προεδρικών" ομάδων αλλά κυρίως η απολιτική προσέγγιση του ζωτικού ζητήματος ανυπαρξίας φορέα (υπο)στήριξης μιας επείγουσας ευρωπαϊκής μεταρρυθμιστικής ανασυγκρότησης του ελληνικού κράτους και μιας μη πελατειακής διαχείρισης των δανείων σωτηρίας. 

Κι αυτή εκφραζόταν πάντοτε - και ακόμη εκφράζεται - ως "ιδεολογική απόσταση"μεταξύ των υποψηφίων συνιστωσών του μεταρρυθμιστικού συνασπισμού - πράγμα αστείο όταν η συμφωνία στα βασικά θεωρείται και είναι, δεδομένη και μάλιστα από καιρό. Την ώρα ιδίως ...
που συχνά, σε θέματα όπως η κοινωνική πολιτική, οι αναδιανομή των εισοδημάτων και η ανταποδοτική λειτουργία του ασφαλιστικού συστήματος, οι θέσεις των "δεξιών" είναι πιο "αριστερές" από εκείνες των "αριστερών" και τούμπαλιν. 

Σε μια εποχή και μια χώρα όπου οι λέξεις έχουν καταταλαιπωρηθεί, όπου χρειάζεσαι πολλές διευκρινήσεις για να καταλάβεις τι εννοεί κάποιος/α όταν λέει πχ "αυτό είναι πραγματικά αριστερό" ή "πραγματικά φιλελεύθερο", και που οι διαφωνίες για τον ορισμό του αυτονόητου είναι μακριές και ατελείωτες, μόνο προσχηματική φαντάζει η άρνηση της κοινής λογικής. Πολύ κοσκίνισμα και καθόλου ζύμωμα...

Είναι επίσης εγκληματικό, όταν οι αποστάσεις που χωρίζουν τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολλαπλάσιες εκείνων που χωρίζουν τις συνιστώσες του οιονεί "συνασπισμού της ριζοσπαστικής μεταρρύθμισης", οι πρώτες να συνυπάρχουν με αμοιβαίες υποχωρήσεις και οι τελευταίες να βρίσκουν προσκόμματα ακόμη και σε διαδικαστικά θέματα. 

Η εποχή των φόρουμ εξεμέτρησε τον βίο της. 

Ότι είχε να ειπωθεί ειπώθηκε με πολλαπλούς τρόπους και σε άπειρες ευκαιρίες, φόρα και συνεδριάσεις. Όποια νέα συνάντηση των μεταρρυθμιστών οφείλει πια να δώσει λύσεις στο δια ταύτα. Την άμεση συγκρότηση ενός ανοιχτού συνασπισμού της προοδευτικής φιλοευρωπαϊκής μεταρρύθμισης. Της ανασυγκρότησης της χώρας. Ενός αειφόρου αναπτυξιακού προσανατολισμού και μιας αναδιανομής των πλεονασμάτων σε ένα κοινωνικό κράτος με προσανατολισμό όσους/ες το έχουν ανάγκη και όχι τους κομματικούς ημετέρους. Με ένα κράτος σύμμαχο του πολίτη, λειτουργικό και υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, όχι υπέρ των υπαλλήλων του.

Πολλοί/ές επιλέγουν να περιμένουν κάποια συγκλονιστική αλλαγή στο ΠΑΣΟΚ, την ΔΗΜΑΡ ή και την ΝΔ του Σαμαρά. Οι υπόλοιποι/ες είναι καιρός να προχωρήσουμε. Με σαφή τοποθέτηση και δέσμευση. Όχι "χαιρετίζουμε την προσπάθειά σας και ελπίζουμε να ξαναβρεθούμε". 

Συμμετέχουμε ή δεν συμμετέχουμε. 

Συμπράττουμε ως συνιστώσα ή όχι. 

Δεν πρόκειται άλλωστε για καμιά φοβερή υπέρβαση - για απλή εφαρμογή της κοινής λογικής πρόκειται και για ενεργοποίηση και δοκιμασία του κοινού μας τόπου στις πραγματικές σημερινές συνθήκες της χρεοκοπημένης μας χώρας.

Μια καλή ευκαιρία είναι το ανοιχτό συνέδριο της Δράσης αυτό το σαββατοκύριακο, 1& 2 Δεκέμβρη. Για να μπει ο Δεκέμβρης με το δεξί και το αριστερό μαζί...


Γιώργος Παπασπυρόπουλος