ΑΛΕΞΗΣ ΤΣΙΠΡΑΣ

Το βέρτιγκο της εκτόξευσης

Της Κατερίνας Γαλανού

Το πιο μεγάλο «ταξίδι» της ζωής του -μέχρι σήμερα- πρόσφερε στον Αλέξη Τσίπρα το 2012. Στην αρχή του έτους βρέθηκε να διανύει με ταχύτητα «κομήτη» την απόσταση από το 4% της αριστερής διαμαρτυρίας στο 27% του εκλογικού θριάμβου του Ιουνίου, προκαλώντας «ντόρο» στο εσωτερικό και ευρωπαϊκό πολιτικό σκηνικό που βρέθηκε αμήχανο και απροετοίμαστο απέναντι στον 38χρονο αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης με την αυθάδικη αυτοπεποίθηση. Μια αυτοπεποίθηση που προερχόταν όχι μόνο από το εκλογικό ποσοστό, αλλά και από την αίσθηση ότι αποτελούσε το μόνο μη φθαρμένο υλικό μέσα σε μια μάντρα με υλικά κατεδαφίσεων.

Η πορεία όμως έδειξε ότι εξίσου απροετοίμαστος γι' αυτή την «εκτόξευση» ήταν και ο ίδιος. Αμέσως μετά τις εκλογές φάνηκε η παραζάλη που προκάλεσε στον άπειρο αρχηγό και το επιτελείο του η θέα μιας τεράστιας κυβερνητικής ευθύνης. Η «περιφορά» δεξιά και αριστερά, άσκοπα της εντολής που έλαβε για τον σχηματισμό κυβέρνησης επέφερε ένα «ρήγμα» στις βεβαιότητες των παλαιών αλλά και πολλών νεόκοπων ψηφοφόρων του Αλέξη Τσίπρα πόσο έτοιμος ήταν όταν υποσχόταν προεκλογικά να προσφέρει στη χώρα το «όνειρο για μια κυβέρνηση της αριστεράς» και τις λύσεις για την αποδέσμευσή της από τα μνημόνια.

Πίσω από τη ΝΔ
Σε συνδυασμό με τον φόβο μήπως τα θεωρητικά σχήματα εξόδου από το ευρώ υλοποιηθούν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας υποχώρησαν εκλογικά και βρέθηκαν πίσω από τη ΝΔ και τον Αντ. Σαμαρά. Στους μήνες που ακολούθησαν όμως υποχώρησαν και οι βεβαιότητες του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης και κυρίως η σκληρή ρητορεία περί μονομερούς καταγγελίας των μνημονίων, οι επαμφοτερίζουσες θέσεις για το ευρώ και την έξοδο από την Ευρωζώνη, οι απειλητικές προειδοποιήσεις σε υποψήφιους επενδυτές και αγοραστές, οι προσδοκίες ότι υπάρχουν και αλλού πλην Ε.Ε. «πρόθυμοι» να μας συνδράμουν. Και η υποχώρηση αυτή δεν ήταν ούτε σταδιακή και ελαφριά -ώστε να είναι ανεπαίσθητη στους πολλούς? και κυρίως ούτε αβίαστη.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήρθε αντιμέτωπος πολύ γρήγορα και πολύ άκομψα σε ορισμένες περιπτώσεις με μια «αρχή» που διέπει όλες τις σχέσεις μα κυρίως τις πολιτικές σχέσεις που αναπτύσσονται στο ευρωπαϊκό και διεθνές πεδίο: Δεν μπορείς να υποχρεώσεις κανέναν να σε δεχθεί ως συνομιλητή. Ιδίως όταν αποδομείς αυτό που ο άλλος εκφράζει. Οι «κλειστές» πόρτες, η επιδεικτική απροθυμία των Ευρωπαίων αξιωματούχων να του αναγνωρίσουν ρόλο, οδήγησε τον Αλ. Τσίπρα νωρίς νωρίς -από το βήμα του συνεδρίου του Εκόνομιστ στις 2 Ιουλίου- να τροποποιεί άρδην την ρητορεία του και να λέει «πρέπει να εγκαταλείψουμε άμεσα, σε συνεργασία με τους εταίρους μας, αυτό το μη βιώσιμο σχέδιο το Μνημόνιο».

Στη γενέθλια διαδικασία μετατροπής του ΣΥΡΙΖΑ σε ενιαίο κόμμα ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωνε «δεν θα υποβάλλουμε τα διαπιστευτήριά μας στο σύστημα», ωστόσο αποδεχόταν -ορθώς- να είναι το τιμώμενο πρόσωπο σε «κλειστά τραπέζια» με τους πρεσβευτές ευρωπαϊκών χωρών που οργάνωνε ο Γερμανός πρέσβης για να διαπιστώσουν από πρώτο χέρι τι πρεσβεύει ο αρχηγός της ελληνικής αντιπολίτευσης όταν βρίσκεται μακριά από τον προνομιακό του χώρο, το μπαλκόνι.

Δυστυχώς για τον Αλέξη Τσίπρα οι «μερκελιστές» της τρικομματικής κυβέρνησης επέδειξαν αξιοθαύμαστη «αντοχή», πέρασαν το τρίτο Μνημόνιο, πήραν τη δόση και μ' αυτή την «επιμήκυνση» του βίου της κυβέρνησης και την κοινωνική ανοχή.

Γεγονός που ακύρωσε στην πράξη και το αίτημα για εκλογές που με αβέβαιο τρόπο επανέφερε στη Βουλή -κατά τη συζήτηση για το μνημόνιο- ο κ. Τσίπρας λέγοντας «δεν είμαστε ανυπόμονοι να κυβερνήσουμε, είμαστε ανυπόμονοι να σώσουμε την κοινωνία από την επερχόμενη καταστροφή... Να προλάβουμε να μη δούμε αρρώστους να αφήνονται στη μοίρα τους? Να προλάβουμε τα νοσοκομεία να μην κλείσουν τα χειρουργεία που θα αναβάλλονται γιατί δεν θα υπάρχουν γάζες και ράμματα?».

Ενα ταξίδι γνώσης
Ετσι με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι το κόμμα δεν «τσιμπάει» άλλο από τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο τέλος του έτους ο Αλ. Τσίπρας ταξίδευσε στη Λατινική Αμερική (Αργεντινή και Βραζιλία) για να «διασφαλίσει» όπως πληροφορηθήκαμε από επίσημα χείλη την επάρκεια «τροφίμων, φαρμάκων και ενέργειας» όταν λαού θέλοντας μια μέρα ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Αυτό που ωστόσο εξασφάλισε ήταν ένα «ταχύρυθμο» μάθημα από τον παλαιό αριστερό συνδικαλιστή και δις πρόεδρο της Βραζιλίας Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα ότι «αριστερό» δεν είναι ό,τι προσφέρει ανέξοδη ελπίδα, αλλά ρεαλιστική προοπτική.

Η συνταγή του Λούλα για ανάπτυξη δεν είχε κανένα κρυμμένο στη ζούγκλα του Αμαζονίου μυστικό συστατικό. Είχε αυτά που λίγο ή πολύ συζητούνται στα ευρωπαϊκά τραπέζια: Ανάπτυξη, επενδύσεις, εμπόριο, θέσεις εργασίας και κατανάλωση. Το ταξίδι στη Λατινική Αμερική για πολλούς και σίγουρα για τους επικριτές του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης ήταν ένα αχρείαστο και ακριβό ταξίδι αναψυχής. Ισως τελικά να αποδειχθεί μακροπρόθεσμα το πλέον χρήσιμο και «επιμορφωτικό» ταξίδι για τον άνθρωπο που φιλοδοξεί να γίνει πρωθυπουργός. Εκτός κι αν επιστρέφοντας επαναλάβει μέσα στη Βουλή «δυστυχώς που δεν γίναμε Αργεντινή».