Να προλάβουμε τον επόμενο Τσοχατζόπουλο 24/05/2012

Τη μέρα που έπιασαν τον Άκη Τσοχατζόπουλο και τον έσερναν από το ανακριτικό γραφείο στην Αστυνομική Διεύθυνση, μίλησα τυχαία με έναν παλιό «συντροφό» του. Ήταν σοκαρισμένος. Όχι ότι δεν ήταν υποψιασμένος με τόσα που άκουγε και διάβαζε. Όμως, η εικόνα του άλλοτε πανίσχυρου Νούμερο 2 της χώρας να τον τραβολογάνε από εδώ κι από εκεί, έστω χωρίς χειροπέδες, δεν μπορούσε να την αντέξει. Γι’ αυτό πήγε να το ρίξει στο χιούμορ.

«Όταν ένας υπάλληλος του ΙΚΑ αγοράζει βίλα στο Γραμματικό, δεν δικαιούται ο Ακης να μένει στην Διονυσίου Αρεοπαγίτου; Τον μ….», πρόσθεσε.

Δεν ξαναμίλησα μαζί του τώρα που αποκαλύπτονται τα ημερολόγια και οι λοιπές σημειώσεις του Άκη. Αλλά τι να προσθέσει πλέον; Ότι ο άνθρωπος που το 1996 κόντεψε να γίνει βασιλιάς, κατάντησε να γράφει σημειώματα ζητώντας λεφτά κι άλλα λεφτά από τους ομοτράπεζούς του, που κατάλαβαν ότι μπορούσαν να φάνε (κι άλλα) κι εκείνοι;

Η διαφθορά των πολιτικών είναι πανάρχαιο φαινόμενο. Στη σύγχρονη εποχή είχαμε πολλά κρούσματα. Από τα πιο «αθώα» ως τα πιο βαριά. Ο προέδρος της Γερμανίας, για παράδειγμα, υποχρεώθηκε να παραιτηθεί, επειδή βρέθηκε μπλεγμένος με ένα «δάνειο» φίλου του επιχειρηματία, για να πάρει ένα σπίτι. Στην Ελλάδα πριν από καμιά εικοσαριά χρόνια στήθηκε Ειδικό Δικαστήριο, αλλά τα περίφημα «πάμπερς» του Κοσκωτά αποδείχτηκαν άσφαιρα για τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Μητσοτάκης έφτασε στην πόρτα του Ειδικού, αλλά η τραυματική εμπειρία του πρώτου απέτρεψε τη «ρεβάνς».

Η υπόθεση Τσοχατζόπουλου είναι μοναδική ως προς το εύρος της. Τέτοια προκλητικότητα δεν έχει προηγηθεί. Από τον γάμο στο παριζιάνικο Four Seasons ως το σπίτι κάτω από την Ακρόπολη και ως το πλήθος των ακινήτων που αγόραζε και παζάρευε. Κανονική κτηματομεσιτική εταιρεία, δηλαδή.

Δεν ξέρω με τους όρους ποιάς επιστήμης εξηγούνται όλα αυτά. Ισως με όρους ψυχιατρικής. Ισως αρκεί το περίφημο “σερσέ λα φαμ», μια που είναι επίκαιρα τα γαλλικά αυτές τις μέρες.

To πολιτικό συμπέρασμα είναι ένα. Η απόλυτη εξουσία διαφθείρει σε απόλυτο βαθμό, αν ο φορέας της πιστεύει ότι είναι απρόσβλητος. Και η πολιτική διαφθορά δεν αντιμετωπίζεται με ευκαιριακά μέτρα του τύπου «να πάει κάποιος φυλακή». Όπως δεν αντιμετωπίστηκε η εγκληματικότητα στις Πολιτείες των ΗΠΑ, στις οποίες ισχύει η θανατική ποινή.

Το πρόβλημα είναι πιο σύνθετο. Απαιτεί θεσμικά και πρακτικά εμπόδια σε κάθε φάση άσκησης της εξουσίας. Ώστε να ξέρουν όλοι, από τον απλό υπάλληλο του ΙΚΑ ως τον επόμενο Τσοχατζόπουλο, ότι το «έργο» τους δεν θα είναι εύκολο.
Πώς γίνεται αυτό; Δεν θα ανακαλύψουμε εμείς την Αμερική. Ας αντιγράψουμε ό,τι έχουν κάνει οι χώρες με τον χαμηλότερο δείκτη διαφθοράς. Με πρώτο στόχο να προλαβαίνουν της διαφθορά και όχι να την καταστέλλουν.