ΕΠΕΜΒΑΣΗ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ ΣΤΟ ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΕΙΟ Συντεχνίες-πρύτανης έκαναν νοικοκύρη στο ΑΠΘ την ΕΛ.ΑΣ.

Του Δημήτρη Διαμαντίδη

Τραγελαφική το λιγότερο μπορεί να χαρακτηριστεί η κατάσταση στο μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας, στο ΑΠΘ, όπου οι πρυτανικές αρχές κατάφεραν να φέρουν το ίδρυμα σε αδιέξοδο, ξέμειναν από συμμάχους και φίλια ερείσματα και τελικά επήλθε η χθεσινή είσοδος των αστυνομικών δυνάμεων και η σύλληψη 11 εργολαβικών υπαλλήλων. Είναι η πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες που σημειώνεται ανάλογο περιστατικό εντός Ανώτατου Εκπαιδευτικού Ιδρύματος.

Μετά τη χθεσινή επέμβαση της αστυνομίας, η οποία έφτασε να είναι αναπόφευκτη, οι τόνοι σκουπιδιών μέσα στις εγκαταστάσεις του ΑΠΘ είναι το μικρότερο πρόβλημα της Πρυτανείας.

Επί της ουσίας, η Πρυτανεία ήταν αυτή, που «νομιμοποίησε» την επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων στο ΑΠΘ, καθώς όταν καλεί τη Δικαιοσύνη να δώσει λύση σε ένα μείζον πρόβλημα, τότε δε γίνεται τίποτε άλλο από το να της δίνει έμμεσα τη δυνατότητα να δράσει κατασταλτικά.

Δικαιοσύνη

Πώς μπορεί να παρέμβει η Δικαιοσύνη και η επίσημη πολιτεία στο Πανεπιστήμιο για να λήξει μία κατάληψη κάποιων ανθρώπων, χωρίς να κάνουν την εμφάνισή τους οι αστυνομικές δυνάμεις; Για να μην παίζουμε με τις λέξεις και τα νοήματα, τέτοιος τρόπος δεν υφίσταται και αυτό που έγινε στο ΑΠΘ είναι η φυσική κατάληξη πράξεων και παραλείψεων πανεπιστημιακών αρχών και συντεχνιών, που από το τέλος Σεπτεμβρίου και έπειτα «βύθισαν» το πανεπιστήμιο στην ανυποληψία.

Οι αστυνομικές δυνάμεις αποδείχθηκαν χθες εξαιρετικά αποτελεσματικές και μέσα σε λίγα λεπτά έβαλαν τέλος σε μία κατάληψη άνω των 70 ημερών, την οποία οι πρυτανικές αρχές δεν μπόρεσαν ούτε να αποτρέψουν αρχικά, αλλά ούτε και να διευθετήσουν με μία λογική λύση στην πορεία.

Ο πρύτανης Γ. Μυλόπουλος, που ζήτησε να απελευθερωθούν οι 11 συλληφθέντες, εγκλωβίστηκε στις δικές του επιλογές και τελικά τον «έπνιξαν» τα σκουπίδια. Αρχικά κάλεσε τη Δικαιοσύνη να επέμβει, μετά απευχόταν μία επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων και εν τέλει εισέπραξε το γινόμενο της αλλοπρόσαλλης αντιμετώπισης της απαράδεκτης κατάστασης με τα σκουπίδια στο ΑΠΘ.

Τώρα θα αντιμετωπίσει και τις συνέπειες της οργής πολλών φοιτητών, καθώς ήδη εδώ και ημέρες, ακόμη και η νεολαία του Συνασπισμού, τον κάλεσε να παραιτηθεί και καταδίκασε κάθε σκέψη για είσοδο αστυνομικών δυνάμεων στο πανεπιστήμιο.

«Να ξεκουμπιστεί, να σηκωθεί να φύγει, είναι κλαίουσα Μαγδαληνή» είπε χθες για τον κ. Μυλόπουλο ο πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης (ΕΚΘ), Π. Τσαραμπουλίδης, αναφερόμενος στις εκκλήσεις του πρώτου να αφεθούν ελεύθεροι οι συλληφθέντες.

«Βομβαρδισμένο» τοπίο
Η εμφάνιση του πρύτανη στο τέλος Αυγούστου, στην τελευταία μεγάλη συνέντευξή του προς όλα τα ΜΜΕ, δεν προμήνυε σε τίποτε για το τι θα επακολουθούσε, όταν κατακεραύνωνε όσους τολμούσαν να μιλήσουν για αδιαφάνεια στο πανεπιστήμιο και μοίραζε αγωγές κατά δημοσιογράφων.

Η εικόνα του κ. Μυλόπουλου, περιστοιχισμένου τότε από τα μέλη της Πρυτανείας, έρχεται σε αντιδιαστολή με τη σημερινή κατάσταση, όπου πλέον υπάρχει ρήγμα ακόμη και στις αγαστές σχέσεις του με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Δεν ήταν μόνο η πρόσφατη ανακοίνωση της Νεολαίας του Συνασπισμού, αλλά και η εκκωφαντική σιωπή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για τα όσα συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στο ΑΠΘ. Ο κατήφορος για το ΑΠΘ από τον Σεπτέμβριο και μετά ήταν συνεχής και οι πρυτανικές αρχές σταδιακά έχασαν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους.

Οι πάνω από έξι προκαταρκτικές εξετάσεις από τη Δικαιοσύνη, που είναι σε εξέλιξη για διάφορα ζητήματα, και η έναρξη πριν από 2,5 μήνες των κινητοποιήσεων των εργολαβικών υπαλλήλων στην καθαριότητα, μετέτρεψαν το ΑΠΘ σε «χαβούζα».

Η «κόντρα» με τους εργολαβικούς
Το αδιέξοδο των κινητοποιήσεων των εργολαβικών υπαλλήλων και οι εκατοντάδες απολύσεις, τις οποίες «εισέπραξαν», ήταν το «κερασάκι στην τούρτα» και βέβαια στράφηκαν κατά της Πρυτανείας, θεωρώντας ότι τους χρησιμοποίησε ως πολιορκητικό κριό των διεκδικήσεών της, έναντι του υπουργείου Παιδείας.

Το διεφθαρμένο και πανάκριβο σύστημα των εργολαβιών, που ταλανίζουν το ΑΠΘ επί δεκαετίες, κατέρρευσε παταγωδώς και τα «σκουπίδια» παρέσυραν τους πάντες.

Οι επισημάνσεις του προέδρου του ΕΚΘ, Π. Τσαραμπουλίδη, τον οποίο ο κ. Μυλόπουλος κατονόμασε ως ανεκδιήγητο, ήταν αποκαλυπτικές και επιτάχυναν τις εξελίξεις. Ο πρόεδρος του ΕΚΘ είπε πως οι κινητοποιήσεις των εργολαβικών υπαλλήλων «ξεκίνησαν με τις ευλογίες του πρύτανη και του αντιπρύτανη, για να μην πω με την παρότρυνσή τους». Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η αναφορά του περί παρακίνησης από τον πρύτανη, προκειμένου οι εργολαβικοί υπάλληλοι να μεταφέρουν τη διαμαρτυρία τους και στην Αθήνα και στο πλαίσιο αυτό να προχωρήσουν σε κατάληψη του υπουργείου Παιδείας.

Εκβιασμός
Ο λόγος που ο πρύτανης ήθελε τις κινητοποιήσεις δόθηκε επίσης από τον κ. Τσαραμπουλίδη, ο οποίος τόνισε ότι ο κ. Μυλόπουλος εξώθησε τους εργαζόμενους στις διαμαρτυρίες για να εκβιάσει το υπουργείο Παιδείας για να του δώσει επιπλέον χρήματα, «αφού είχε κάνει μία διαχείριση μαζί με τον αντιπρύτανη, κ. Παντή, η οποία ήταν έξω από κάθε λογική». Το τέλος, όμως, αυτό αποδείχθηκε πολύ δύσκολο και ο κ. Μυλόπουλος απέκτησε και νέο πρόβλημα, όταν μαζί με τις υπόλοιπες αρχές (κοσμήτορες, πρόεδροι σχολών κ.α.) του ΑΠΘ ζήτησε την παρέμβαση της Δικαιοσύνης για να λήξει η κατάληψη των εργολαβικών στο κτίριο διοίκησης του ΑΠΘ.

Ο πρύτανης έμεινε μόνος να απευθύνει εκκλήσεις λήξης της κατάληψης, ενώ ο αντιπρύτανης Γ. Παντής, έχοντας καλές σχέσεις με τον ΣΥΡΙΖΑ, τάχθηκε ξεκάθαρα κατά της όποιας επέμβασης της Αστυνομίας.Ο φέρελπις τεχνοκράτης καθηγητής Γ. Μυλόπουλος, που είχε όλα τα φόντα πριν γίνει πρύτανης να μετεξελιχθεί επαγγελματικά και ακαδημαϊκά και να αφήσει με την προσφορά του το «αποτύπωμά» του και στο ΑΠΘ και στην ίδια τη Θεσσαλονίκη, έχει περιέλθει σε μόνιμη κατάσταση άμυνας. Ο κ. Μυλόπουλος υπερέβη τα εσκαμμένα, καθώς ούτε δικαίωμα να αντιτίθεται στη νομοθεσία περί των ΑΕΙ έχει και βέβαια οφείλει, ιδιαίτερα σήμερα, να δίνει πλήρη και αδιάκοπο λογαριασμό στις αρμόδιες αρχές όχι μόνο για το πού δαπανώνται τα χρήματα του ΑΠΘ, αλλά κυρίως για τη σκοπιμότητα αυτών καθεαυτών των δαπανών.

Η υπόθεση με τα σκουπίδια και τη βρομιά στο campus του πανεπιστημίου επέφερε και τη μέγιστη ζημιά, την αποξένωση του ΑΠΘ από την ίδια την πόλη, καθώς στη συνείδηση των Θεσσαλονικέων δεν έφταιξαν οι εργολαβικοί υπάλληλοι γι' αυτή την κατάντια, αλλά αυτός που κρατά τα κλειδιά του πανεπιστημίου.