Το δάσος που καίγεται

29 μήνες μετά το ιστορικό Καστελόριζο, η χώρα μοιάζει εγκλωβισμένη σε μία αέναη διολίσθηση, σε μία σπείρα ύφεσης και μαρασμού δίχως τέρμα. Δίνουμε ατομικά και συλλογικά, δόση με τη δόση, περικοπή με την περικοπή, μία μάχη ατελείωτη, προσπαθώντας κάθε φορά να κερδίσουμε λίγο ακόμα καιρό, μία ακόμα ανάσα. Το τέλμα είναι προφανές. Και αυτό που έρχεται να το υπερτονίσει, είναι το γεγονός πως, ακόμα και οι πολιτικοί που καλούνται κάθε φορά να πάρουν τα όποια νέα μέτρα, δεν έχουν ούτε οι ίδιοι πίστη στη δυνατότητα που αυτά μπορεί να παράσχουν στην χώρα για την πολυπόθητη ανάκαμψη. Και οι τρεις κυβερνήσεις που έχουν διαχειριστεί την χώρα εν μνημονίω, έχουν δηλώσει πότε υπόκωφα και πότε ευθαρσώς, πως δεν πιστεύουν στα μέτρα που υλοποιούσαν, αλλά πως για όλα φταίνε οι ανθέλληνες τροϊκανοί και λοιποί δράκοι του παραμυθιού. Χωρίς να παραλείπουν φυσικά, να προσθέτουν και τις συνήθεις κενολογίες περί ανάπτυξης. Ακριβώς αυτά τα παραμύθια και τα ευχολόγια, είναι που μας έφτασαν ως εδώ. Είναι φανερό πως όλο αυτό το διάστημα, η χώρα το κατασπατάλησε έχοντας στραμμένη την προσοχή στην κοντόφθαλμη διαχείριση χρόνου και κόστους πολιτικού, με τη λογική του «να την γλυτώσουμε και αυτήν την φορά» και με την υπόκωφη προσμονή του από μηχανής θεού που θα δώσει τέλος στον εφιάλτη. Βλέπαμε το δέντρο που μαράζωνε, την ώρα που ολόκληρο το δάσος γινόταν παρανάλωμα. Όμως, η βασική προϋπόθεση για να αλλάξει μία δεδομένη κατάσταση, είναι η συνειδητοποίησή της. Μοναχά εάν παραδεχτούμε ότι 2,5 σχεδόν χρόνια, τίποτε ουσιαστικό δεν έχει αλλάξει στην δομική λειτουργία της χώρας –του κράτους, της αγοράς, των θεσμών, κλπ.- και αποφασίσουμε επιτέλους να βάλουμε μία τελεία, μόνο τότε ίσως να έχουμε μία ακόμα ευκαιρία στην ελπίδα. Το αμέσως επόμενο βήμα θα πρέπει να είναι η εκπόνηση και η υλοποίηση ενός Εθνικού Σχεδίου για την έξοδο από την κρίση και την ανάταση της χώρας. Ένα πλάνο μακροπρόθεσμο, που θα εμπεριέχει όλες εκείνες τις απαραίτητες δομικές μεταρρυθμίσεις που ως ώρας έχουν παραμείνει ανέγγιχτες, και το οποίο θα επικοινωνηθεί ανοιχτά στην κοινωνία, όχι με μαρκετίστικα κόλπα και κουτοπονηριές, αλλά με στόχο την διαμόρφωση μίας πλατιάς συμμαχίας που θα το υιοθετήσει και θα το «κουβαλήσει» μέσα της, ως Όραμα για την Ελλάδα της επόμενης γενιάς, την άλλη χώρα του μέλλοντός μας. Εδώ που έχουμε φτάσει, άλλες ευκαιρίες δεν πρόκειται να μας δοθούν. Το δάσος καίγεται και εμείς, ευρισκόμενοι εν υπνώσει, στο τέλος θα μείνουμε με τα αποκαΐδια. Και από αυτά, ούτε και ο πιο αναίσχυντος πολιτικάντης δεν μπορεί να υποσχεθεί ανάπτυξη…