Ουδέν κρυπτόν από την κόρη του πάστορα! Πάντα διαβασμένη η Ανγκελα Μέρκελ δεν αποκλείεται να εκπλήξει τον Αντ. Σαμαρά ρωτώντας τον μέχρι και για ξεχασμένους νόμους!

Βερολίνο Γιώργος Παππάς
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Παρασκευή 24 Αυγούστου 2012


Με την Ελλάδα η Ανγκελα Μέρκελ δεν είχε στο παρελθόν ιδιαίτερη σχέση. Μεγαλωμένη στο ανελεύθερο καθεστώς της κομμουνιστικής Ανατολικής Γερμανίας, η κόρη του ευαγγελικού πάστορα δεν μπορούσε να γνωρίσει τις ομορφιές του Αιγαίου και της Μεσογείου, όπως οι συνομήλικοι ή λίγο μεγαλύτεροί της από τη Δυτική Γερμανία που αναζητούσαν τις δεκαετίες του '60 και του '70 τον επίγειο παράδεισο σε κοινόβια στα Μάταλα της Κρήτης.
Η σχέση της Ανγκελα με την Ελλάδα ήταν καθαρά πολιτικής φύσης. Την εποχή της δικτατορίας στην Ελλάδα ήταν μαθήτρια και με μια ομάδα συμμαθητών της έστελνε κάρτες για την απελευθέρωση του Μίκη Θεοδωράκη. Στη συγγραφή βοηθούσε και η μητέρα της που ήξερε αρχαία ελληνικά. Οταν ο Μίκης απελευθερώθηκε όμως έδωσε την πρώτη συναυλία του στην «ιμπεριαλιστική» Δυτική Γερμανία και όχι στη «σοσιαλιστική» Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, ως θα όφειλε. Αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη απογοήτευση που είχε η Ανγκελα Μέρκελ από την Ελλάδα. Η δεύτερη είναι τώρα. Επί δυόμισι χρόνια η ελληνική κρίση την ακολουθεί παντού.
Εδώ και καιρό η Ανγκελα Μέρκελ χορεύει... σε πολλούς γάμους ταυτόχρονα. Κυρίως από τότε που ξέσπασε η κρίση στην ευρωζώνη πρέπει να δίνει δύσκολες και δυσάρεστες μάχες σε πολλά μέτωπα, ενδογερμανικά, ευρωπαϊκά και διεθνή. Αλλά ακόμη και οι αντίπαλοί της παραδέχονται ότι δείχνει και είναι άριστα προετοιμασμένη πάντα. Ξέρει καλά το αντικείμενό της όταν βρίσκεται σε μια διαπραγμάτευση, λέει η βιογράφος της Ζακλίν Μπόιζεν. Αυτό την οπλίζει με αυτοπεποίθηση για να διεκδικεί με επιμονή τις θέσεις της. Η γνώση λεπτομερειών είναι ένα από τα όπλα της. Ας μην ξαφνιαστεί ο Πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς αν στη σημερινή τους συνάντηση στην Καγκελαρία η Μέρκελ τον ρωτήσει κάτι εξειδικευμένο. Για παράδειγμα, πού βρίσκεται το Εθνικό Κτηματολόγιο. Ας είναι προετοιμασμένος για όλα...
Οι αντίπαλοι της Μέρκελ έχουν να λένε για το πόσο ανθεκτική είναι στις πιέσεις, όταν είναι πεπεισμένη για την άποψή της. Δεν καταθέτει τα όπλα. Και κατά κανόνα ανταμείβεται στο τέλος παίρνοντας το αποτέλεσμα που θέλει. Δεν πετυχαίνει βέβαια πάντα τον στόχο της. Και τότε είναι εξίσου άτεγκτη με τον εαυτό της, όπως είναι και με τους άλλους. Παράδ ειγμα, η τελευταία σύνοδος κορυφής της ΕΕ: πριν από τη σύνοδο η Μέρκελ κώφευε στις εκκλήσεις των άλλων εταίρων - κυρίως των Πρωθυπουργών της Ιταλίας Κάρλο Μόντι και της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι - να χαλαρώσει η στάση της Γερμανίας και να δεχτεί την τραπεζική ένωση για να αποκλιμακωθούν τα υψηλά επιτόκια δανεισμού για τις μεσογειακές χώρες. Η Μαντάμ Νο έλεγε «όχι». Στο τέλος υποχώρησε.
Προσοχή: η επιλογή του τελικού συμβιβασμού θα ήταν λάθος να εκληφθεί ως αδυναμία της Μέρκελ να κάνει τομές και κινήσεις που κανένας δεν θα περίμενε. Οσοι το υποτίμησαν αυτό το πλήρωσαν ακριβά. Το πιο πρόσφατο παράδειγμα είναι ο πρώην υπουργός Περιβάλλοντος Νόρμπερτ Ρέντγκεν που ήταν επικεφαλής του CDU στις εκλογές του Μαΐου στη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία και έκανε προεκλογικό αγώνα στις «πλάτες» της Μέρκελ. Μετά τη συντριβή του εκείνη τον καρατόμησε, ζητώντας από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας την παύση του. Ο Ρέντγκεν θα έπρεπε να είχε διδαχθεί από το παράδειγμα του Χέλμουτ Κολ που ήταν ο πολιτικός μέντορας της νεαρής Μέρκελ, ο άνθρωπος που την ανέδειξε στα πρώτα χρόνια της ενωμένης Γερμανίας. Οταν όμως ο πρώην καγκελάριος βυθίστηκε στο σκάνδαλο των δωρεών στο κόμμα του, το «κορίτσι του Κολ» - όπως έλεγαν έως τότε τη Μέρκελ - δεν δίστασε να ζητήσει με άρθρο της στη «Φρανκφούρτερ Αλγκεμάινε Τσάιτουνγκ» από τον «πατριάρχη» της Χριστιανοδημοκρατίας να παραιτηθεί .

«κινούμενης άμμος». Με την ίδια ευκολία που έγινε «πατροκτόνος», η Μέρκελ μπορεί να αλλάζει ριζικά και πολιτικό προσανατολισμό. Ως υπουργός Περιβάλλοντος ήταν υπέρ της πυρηνικής ενέργειας, αλλά μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα έκανε στροφή 180 μοιρών στις ανανεώσιμες πηγές και κλείνει τους πυρηνικούς αντιδραστήρες στη μεγαλύτερη βιομηχανική χώρα της Ευρώπης. Δίνει την εντύπωση της «κινούμενης άμμου», γιατί λειτουργεί χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις. Η Μέρκελ δεν είναι από τους οραματιστές πολιτικούς που θα συνεγείρουν τα πλήθη με τη ρητορική τους δεινότητα. Είναι μάλλον πολιτικός του αποτελέσματος. Και καλούμενη να διαχειριστεί τη μεγαλύτερη κρίση της ευρωζώνης, μετά τις αρχικές παλινωδίες, έχει επενδύσει στο όραμα της πολιτικής ένωσης της ΕΕ. Γερμανικής όμως «κοπής», γιατί μόνον έτσι μπορεί να αποσπάσει και την υποστήριξη των γερμανών πολιτών. Τις καρδιές τους δεν μπόρεσε να τις κερδίσει στα επτά χρόνια της Καγκελαρίας της και μάλλον δεν θα τις κερδίσει ποτέ. Ωστόσο δεν δείχνει να σκοτίζεται γι' αυτό.