Makis Kevrekidis

Θυμάμαι από το δημοτικό και το γυμνάσιο μία συμμαθήτρια μου, την Κατερίνα. Η Κατερίνα ανήκε σε διαφορετικό θρησκευτικό δόγμα και έτσι επί εννέα ολόκληρα χρόνια κατά την διάρκεια της πρωινής προσευχής και κατόπιν εντολής των διευθυντών αυτή απομακρύνονταν από την γραμμή και στεκόταν μόνη της στην άκρη. Επί εννέα ολόκληρα χρόνια τα βλέμματα 500 συμμαθητών της ήταν στραμμένα πάνω της ωσάν να ήταν λεπρή. Μία φορά μάλιστα θυμάμαι την μικρή Κατερίνα να έχει ξεχαστεί και τον διευθυντή να της φωνάζει από το μικρόφωνο να απομακρυνθεί. Το παιδί μπορεί να ξεχάστηκε αλλά ο διευθυντής (ο εκπρόσωπος του καθωσπρεπισμού) ποτέ δεν ξεχνιόταν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μου αυτά τα θλιμμένα ματάκια της. Επί εννιά ολόκληρα χρόνια δεν πρέπει να την είδα περισσότερο από 2-3 φορές να γελάει. Σαν παιδί που ήμουν και εγώ με είχαν τραυματίσει πολύ όλα αυτά που ακόμα τα θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Ούτε που μπορώ να φανταστώ τι τραύματα θα κουβαλάει η δική της ψυχούλα. Κατερίνα, ποτέ δεν μιλήσαμε στο παρελθόν, ήμασταν και σε διαφορετικά τμήματα, αλλά εγώ πάντα σε είχα στο νου μου. Όταν ήμουν παιδί σε σκεφτόμουν πιστεύοντας ότι έτσι ίσως με κάποιον μαγικό τρόπο να μοιραζόμουν τον πόνο που έβλεπα στα μάτια σου. Ακόμα και τώρα, μετά από 25 χρόνια συχνά σε σκέφτομαι και νιώθω ενοχές για αυτό που σου έκανε η συντηρητική κοινωνία μας αλλά και γιατί ποτέ δεν σου είπα ότι εγώ δεν συμφωνώ μαζί τους. Εύχομαι να είσαι καλά και να ξεθώριασαν όλα τα ψυχικά τραύματα που σου κάναμε. Εύχομαι να εξελιχθούμε και εμείς κάποτε σε μία φιλελεύθερη κοινωνία ώστε τουλάχιστον να μην περάσουν από το ίδιο μαρτύριο τα παιδιά σου.