Αν αναδεικνύει κάποιον, στη σημερινή φάση, το μπάχαλο στην πολιτική και νομίζω αναδεικνύει, αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας. Ειδικοί και μη αναγνωρίζουν ότι συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού που μάχεται να πιάσει στασίδι αρχηγικό στην πολιτική σκηνή και όχι στην απέναντι γωνία της διαμαρτυρίας.
Με λίγα λόγια, θα έλεγα ότι γεννήθηκε ο Ανδρέας του ΄77! Κουβαλώντας όλα τα χαρακτηριστικά του πολιτικού που δηλώνει και με την Ευρώπη, και με ευρώ, αλλά φυσικά και με τη διατήρηση του κρατισμού που πήρε θηριώδεις διαστάσεις με την κομματική-συνδικαλιστική αντίληψη της αριστεροδεξιάς στα τιμημένα χρόνια της Πασοκονεοδημοκρατίας. Από τη δική του σκοπιά ο κ. Τσίπρας κινείται σωστά. Αγκαλιάζει όλο τον κόσμο που ζητά στοργή και προστασία. Λέει ναι σ’ όλα. Ποια μεταρρύθμιση και αλλαγές, διερωτάται τμήμα της κοινωνίας, όταν για χρόνια το πολιτικό σύστημα γαλούχησε πλειονότητες πολιτών με την ιδέα του Κράτους που τα κάνει όλα και συμφέρει. Που και τη διαπλοκή εξυπηρετεί και τη διαφθορά τακτοποιεί και το χρέος δεν πληρώνει και στο τέλος μοιράζει ο, τι περισσεύει. Η σκέψη και μόνο πως η χρεωκοπία μας μπορεί να καταπιεί αυτό το μοντέλο κάνει πολλούς να αγωνιούν και άλλους να αναρωτιούνται αν μπορεί να έρθει ποτέ ανάπτυξη στην Ελλάδα με την προσκόλληση στο κομματικό κράτος.
Πρώτη φορά, η πολιτική ζωή κτύπησε την πόρτα του Τσίπρα το 2007. Το κάψιμο της Αθήνας την επόμενη χρονιά μπορεί να τον φρέναρε. Αλλά να που η κατηφόρα λόγω του μνημονίου του δίνει πάλι τη φόρα. Θα την κρατήσει και πως; Απλώς σαν κόμμα διαμαρτυρίας ή μήπως θα επιλέξει μια άλλη στάση της ευθύνης; Θα το δούμε. Εξαρτάται από το αποτέλεσμα των εκλογών.
Ο Αλέξης Τσίπρας μπαίνει δυναμικά μπροστά και μαζεύει οργή, αγανάκτηση, διαμαρτυρία. Μαζεύει ΠΑΣΟΚους, για το ΠΑΣΟΚ που γκρέμισε τη γλυκιά ζωή και τα όνειρα που χάριζε το Κράτος σαν πατέρας και μάνα και αδελφός. Μαζεύει επαγγελματίες για τους φόρους του Γιώργου και του Βαγγέλη. Μαζεύει δεξιούς για το «Ναι» του Σαμαρά στη δεύτερη δανειακή. Μαζεύει γενικώς. Στη λογική να τους «δείξουμε εμείς»! Και Κολωνάκι και προάστια. Και αστούς και επαναστάτες.
Φαντάσου μια αξιωματική αντιπολίτευση με τον Αλέξη αρχηγό, σα να είμαστε σ’ ένα καινούργιο ΄80 και γράφουμε τη μετά μεταπολίτευση.
Μπορείς να αποκλείσεις εάν μια μέρα, μας πει ο Αλέξης πως βγαίνουμε από το μνημόνιο εφαρμόζοντας, εννοείται, τις διατάξεις του; Διότι όταν παίρνεις μαζί σου πολλούς θα πρέπει μ’ έναν τρόπο να διαχειριστείς τα άκρα. Για αυτά όμως είναι ακόμη νωρίς…
Φτάνοντας στο τέλος της πρώτης διαδρομής μερικές παρατηρήσεις:
Σαν καλοί χαρτοπαίκτες δείχνουμε εξαιρετικοί στη μπλόφα. Κι ας μην έχουν πιάσει πολλοί από μας τράπουλα στη ζωή τους. Σαν τραπουλόχαρτα τους παίζουμε τους πολιτικούς και τους σιγοψήνουμε. Μπλοφάρουν αυτοί κατά την άποψη μας; Μπλοφάρουμε κι εμείς.
Φυσικά, συζήτηση σοβαρή για σοβαρά πράγματα δεν γίνεται. Ακούς παράλληλους μονολόγους. Ακούς, πχ για ανάπτυξη και όλοι εννοούν κάτι διαφορετικό. Αλλά και αυτοί που λένε σχετικά τα ίδια, όπως η Ντόρα, ο Μάνος και ο Τζήμερος είναι τρία κομμάτια. Κινδυνεύουν να μην πιάσουν το όριο όταν και οι τρείς σ’ ένα κόμμα θα έδινε τη δυνατότητα σε πολλούς να τους ψηφίσουν χωρίς τον ενδοιασμό μήπως χαθεί η ψήφος τους.
Άλλοι αισιοδοξούν ότι στο τέλος κάτι θα γίνει, άλλοι φοβούνται ότι η Ελλάδα πάει κανονικά για τα βράχια, άλλοι δεν πιστεύουν πως μπορεί να συμβεί το κοινοβουλευτικό ατύχημα και άλλοι πως όλα τα δυσάρεστα λέγονται για φοβηθούν και να εκβιαστούν οι ψηφοφόροι. Όλα αυτά δημιουργούν μια κατάσταση μπλόφας. Δύσκολο να ξεχωρίσεις την καθαρή αλήθεια από το ψέμα και τις πραγματικές προθέσεις.
Σε κάθε περίπτωση εύχομαι καλό βόλι σ’ όλους. Θα τα ξαναπούμε στην επόμενη φάση. Από βδομάδα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.