Εθνικό πλάνο για την αποτροπή του διχασμού

share

Από την πρώτη στιγμή που το Μνημόνιο μπήκε στην καθημερινότητά μας, απέκτησε έναν πολύμορφο και ιδιαίτερα σημαίνοντα ρόλο. Αποτέλεσε άμεσα σημείο τριβής και έντονης αντιπαράθεσης, εύλογη «κατάρα» για τους πολλούς που υπήρξαν άμεσα ή έμμεσα «θύματά» του, αλλά και εξιλαστήριο θύμα για διαφόρων ειδών παθογένειες, εγγενείς της νεοελληνικής πραγματικότητας, που απλά η κρίση τις έφερε βιαίως στην επιφάνεια.

Πέραν όμως των προαναφερθέντων, η πλέον αξιοσημείωτη συνέπεια της υιοθέτησής του, και αυτή που θα πρέπει να ενεργοποιήσει άμεσα το εθνικό μας ξυπνητήρι, είναι ότι τείνει να εξελιχθεί στο αίτιο και στην βάση πάνω στην οποία θα στηθεί ένας νέος ολέθριος Εθνικός Διχασμός.

Αν μη τι άλλο, ο τόπος αυτός έχει δοκιμάσει πολλάκις κατά το παρελθόν την σημασία αυτών των δυο βαρύγδουπων λέξεων -Εθνικός Διχασμός. Άλλωστε, αποτέλεσε ίδιον των Ελλήνων από την αρχαιότητα ακόμη, καθώς η ιστορία μας έχει γραφεί από τους διχασμούς και τα συντρίμμια πού αυτοί άφηναν πίσω τους. Βενιζελικοί και αντιβενιζελικοί, κομμουνιστές και βασιλικοί, δεξιοί και αριστεροί, πράσινοι και μπλε, σημάδεψαν την πορεία της χώρας με καταστροφές, εμφυλίους και δικτατορίες, μεταξύ άλλων πολλών.

Πλέον, έχει γίνει εμφανές ότι, ένα αντίστοιχο σκηνικό τείνει να στηθεί και τώρα –με αρκετούς μάλιστα, για διαφορετικούς λόγους, να καταβάλλουν επίμονες προσπάθειες για να το κάνουν πραγματικότητα. Σε οποιαδήποτε εστία κοινωνικού βίου, σε καφενεία και τηλεπαράθυρα, σε χώρους εργασίας και νοικοκυριά, μοιάζει ώρες-ώρες λες και ολόκληρη η χώρα έχει διαιρεθεί σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Στο πρώτο στρατόπεδο, υποτίθεται ότι εντάσσονται οι ρεαλιστές, οι ψύχραιμοι αναλυτές της κατάστασης, στων οποίων τις προσπάθειες βασίζεται η σωτηρία του τόπου. Στο δεύτερο πάλι, όλοι εκείνοι που, επαγρυπνώντας εξαρχής, δεν θέλουν να ξεπουλήσουν την αξιοπρέπειά τους αλλά και την ίδια την χώρα. Για τους αντιμνημονιακούς, οι αντίπαλοι δεν είναι τίποτε άλλο από αμετανόητους υποστηρικτές των τραπεζών και του μεγάλου κεφαλαίου, που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι πώς θα διατηρήσουν ανέπαφα τα δικά τους συμφέροντα. Για τους μνημονιακούς, οι «άλλοι» αποτελούν το νοσηρό και θερμοκέφαλο εκείνο κομμάτι της κοινωνίας, εξαιτίας των παθογενειών του οποίου φτάσαμε ως εδώ. Φευ –όπως στις περισσότερες περιπτώσεις, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση.

Όλο αυτό το διάστημα, στον όποιο πραγματικό διάλογο έλαβε χώρα στην ελληνική κοινωνία σχετικά με την πραγματική ταυτότητα της κρίσης, αλλά και το ίδιο το Μνημόνιο και το περιεχόμενό του, επικράτησε –όπως συνηθίζεται άλλωστε- άκρατος λαϊκισμός, οχλαγωγία, μηδενισμοί και «λάσπη στον ανεμιστήρα». Αποτέλεσμα; Τα πάθη συνεχώς οξύνονται, οι υπαρκτές διαφωνίες γιγαντώνονται και επικρατεί πλέον ένα κοινό αίσθημα ότι το σημείο μηδέν της απόλυτης κοινωνικής έκρηξης, βρίσκεται πιο κοντά από ποτέ.

Γίνεται συνεπώς κατανοητό πως, έστω και τώρα, καθοδόν προς την πλέον κρίσιμη εκλογική διαδικασία της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, αποτελεί ύψιστο καθήκον για όλους μας, να συντελέσουμε στο να πραγματοποιηθεί ένας ανοιχτός δημόσιος διάλογος για το τι είναι αυτό που πραγματικά θέλει αυτή η χώρα και για το πώς μπορεί να το κατακτήσει. Ένας διάλογος με σύνεση, ορθολογισμό και επιχειρηματολογία, χωρίς άναρθρες κραυγές και ποδοσφαιρικής φύσεως λογικές «άσπρου-μαύρου».

Ξεκάθαρα, για τη διενέργεια αυτού του εθνικού διαλόγου, η ευθύνη βαραίνει πρωτίστως τις δύο ιστορικές παρατάξεις. Οφείλουν εκ μέρους τους, να εξοστρακίσουν τον εύκολο και προς τέρψη των άκρων προεκλογικό λαϊκισμό και να παρουσιάσουν επιτέλους ένα δικό τους πλάνο, πάνω και πέρα από το γράμμα του Μνημονίου. Ένα πλάνο εθνικής σωτηρίας, το οποίο θα ενώσει τους Έλληνες, αποτρέποντας έναν ακόμα μοιραίο Εθνικό Διχασμό.