«Μία αναδιάρθρωση χρέους θα πρέπει να έχει την εγγύηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, των άλλων χωρών ή και των δύο», τονίζει ο οικονομολόγος Ζαν Πιέρ Πετί. Κατά την άποψή του, για να είναι μια αναδιάθρωση χρέους μιας χώρας της ευρωζώνης πετυχημένη, με την έννοια της ανεύρεσης μιας ισορροπίας μεταξύ των συμφερόντων των πιστωτών και των δανειζομένων, θα πρέπει να υπάρχει καλή προετοιμασία, συντονισμός και επικοινωνία. Επιπλέον, «θα ήταν καλό οι οφειλέτες να επωφεληθούν μιας εγγύησης από το ΔΝΤ ή άλλων χωρών ή και των δύο, ώστε να εξασφαλιστεί η τοποθέτηση σε νέους τίτλους σε αντικατάσταση παλαιότερων και να αντισταθμιστούν οι δύσκολες συνθήκες που θα δημιουργηθούν στις αγορές μετά την πτώχευση. Παράλληλα, οι οφειλέτες θα πρέπει να προσαρμόσουν τον προϋπολογισμό τους», τονίζει ο κ. Πετί. Η «πρωτοβουλία Μπρέιντι» αποτελεί κατά τον γάλλο οικονομολόγο, ο οποίος είναι πρόεδρος της εταιρείας μακροοικονομικών ερευνών Cahiers Verts, μια από τις πιο γνωστές αναδιαρθρώσεις χρεών, η οποία αφορούσε 17 χώρες της Λατινικής Αμερικής στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Στην περίπτωση αυτή οι χώρες έλαβαν οικονομική βοήθεια από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα, ώστε να μπορέσουν να επαναγοράσουν το χρέος τους ή να ανταλλάξουν χρέος με νέα ομόλογα έναντι σημαντικού κουρέματος (haircut). Ο μηχανισμός που αποφασίστηκε στις 21 Ιουλίου για την Ελλάδα, πλησιάζει στην «πρωτοβουλία Μπρέιντι», υποστηρίζει ο κ. Πετί. Το πρόβλημα είναι ότι η μείωση του χρέους που αποφασίστηκε είναι ανεπαρκής και ότι οι συστημικές συνέπειες από το ερώτημα μιας αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους είναι πιο σημαντικές για το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα. Πάντως τα τελευταία 14 χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις που έχουν γίνει, θεωρούνται πετυχημένες. Στην περίπτωση του Ισημερινού, περιελάμβανε μείωση της αξίας του χρέους κατά 40% και στηρίχτηκε από το ΔΝΤ και τις ΗΠΑ. Εγινε γρήγορα, ενώ πάνω από το 98% του χρέους αναδιαθρώθηκε με ανταλλαγή παλαιών ομολόγων με νέα μεγαλύτερης διάρκειας και χαμηλότερου επιτοκίου, χωρίς να μειωθεί η ονομαστική τους αξία. Με τον ίδιο τρόπο, επεξηγεί ο κ. Πετί, ούτε η πτώχευση της Ουρουγουάης το 2003 οδήγησε σε στάση πληρωμών, καθώς το χρέος αναδιαρθρώθηκε πριν ωριμάσει και αφορούσε πάνω από 90% του χρέους, ενώ το κούρεμα ήταν γύρω στο 15% και η χώρα επέστρεψε στις αγορές δύο χρόνια αργότερα. Στην περίπτωση της Αργεντινής το 2002 η πτώχευση απομάκρυνε τη χώρα από τους πιστωτές για ένα μεγάλο διάστημα. Η εξέλιξη οφείλεται σε μια ολέθρια διαχείριση και κακή οργάνωση, εξαιτίας της φυγής τραπεζικών καταθέσεων. Επιπλέον, το κούρεμα ήταν πολύ υψηλό και έφτασε στο 65%, ενώ η χώρα δεν μπορούσε να υπολογίσει σε μια στήριξη από το ΔΝΤ, το οποίο αρνήθηκε την εξόφληση ενός δανείου το οποίο είχε συμφωνηθεί πριν την πτώχευση. Στην περίπτωση της πτώχευσης της Ρωσίας το 1998, η αναδιάρθρωση έγινε έναν χρόνο μετά την πτώχευση, ενώ διήρκεσε πάνω από έναν χρόνο. Το κούρεμα ήταν 50% με αποτέλεσμα η χώρα να μείνει για μεγάλο διάστημα εκτός αγορών. Η πρώτη έκδοση ομολόγων μετά την πτώχευση έγινε τον Απρίλιο του 2010.
A.T.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.