Σάββατο 30 Απριλίου 2011
ELIE ARIE Il en appelle donc la gauche à sortir du « déni de réel » au sujet de la globalisation et de l'Europe.
Globalisation : la gauche peut-elle ôter ses oeillères ?
Elie Arié - Tribune | Vendredi 29 Avril 2011 à 15:01 | Lu 3859 fois
Pour Elie Arié, construire un monde plus juste ne pourra se faire qu'en pensant le monde tel qu'il est aujourd'hui, et non en se référant aux évènements du passé, qui ne se reproduiront pas. Il en appelle donc la gauche à sortir du « déni de réel » au sujet de la globalisation et de l'Europe.
(capture d'écran Dailymotion - roosveltien - cc)
BOURLANGES PRÉFÈRE HOLLANDE À DSK. POURQUOI ?
IMMIGRATION : GUAINO REDEVIENT SOUVERAINISTE
POURQUOI NOUS DEVIENDRONS TOUS DES DÉCROISSANTS
Nous vivons une époque très particulière : une de celles où le monde est en train de changer totalement, comme lors de la chute de l’Empire Romain ou de la fin des empires coloniaux, mais que nous sommes incapables de verbaliser ou de penser, faute d’avoir réussi à la comprendre et à la théoriser : nous sommes pareils aux gens qui vivaient au début de la Renaissance et qui tentaient vainement de lire les grandes évolutions de leur temps avec les grilles du Moyen Âge .
Ce changement radical, majeur et irréversible est évidemment celui de la globalisation de l’économie ; phénomène qui n’en est qu’à ses débuts (le pouvoir des grandes nations comme la Chine ou les USA est loin de décliner), riche de contradictions qui nous permettent d’affirmer qu’elle n’en restera pas éternellement au stade que nous vivons aujourd’hui (la Chine ne continuera pas à acheter toujours les milliards de dollars que les États-Unis continuent d’imprimer pour maintenir leur train de vie ; sa puissance économique ne sera pas éternellement fondée sur le faible coût de sa main d’œuvre ; la moitié de la croissance des USA ne pourra éternellement être absorbée par les salaires astronomiques des dirigeants des grandes entreprises, etc.), mais dont le principe ne sera jamais remis en question : les centaines de millions de Chinois et d'Indiens enfin sortis d’une misère historique et que les pays nantis avaient crue éternelle (et dont ils s’accommodaient fort bien - y inclus leurs « peuples de gauche », qui s’étaient tout aussi bien accommodés de la colonisation) sont définitivement et massivement entrés dans l’Histoire et n’en sortiront plus jamais.
C’est cette perte de repères de l’Europe, grande victime de cette nouvelle redistribution des cartes qu’elle refuse de voir en face, qui explique la disparition de tout discours politique en son sein : car que faire ou que dire, lorsqu’on est dans le déni du réel ? Examinons le cas de la France, particulièrement caricatural : quels sont les discours politiques que nous entendons, et auxquels aucun d’entre nous ne peut croire, puisqu’aucun d’entre nous ne croit réellement à celui qu’il tient lui-même ?
- il y a tous ceux qui nient tout bonnement le phénomène, et qui tiennent toujours le discours primaire du « on va faire comme si la mondialisation n’existait pas » : il n’est pas étonnant de voir le Front National (et ses équivalents dans les autres pays européens) être les grands bénéficiaires de ce réflexe de défense si infantile ;
- ceux qui tentent le même refus du réel à gauche (Mélenchon, le Parti Communiste, et, dans une certaine mesure, Ségolène Royal : « Nous mettrons fin à la mondialisation : vouloir, c’est pouvoir, etc. »), s’adressant à des gens plus politisés, ne peuvent évidemment recueillir la même adhésion et sont condamnés à la marginalisation : quand on est de gauche, on sait que l’avenir n’est jamais dans la réédition du passé (un « nouveau » 1789, une « nouvelle » Commune, un « nouveau » Front Populaire, un « nouveau » Mai 68, etc.) ; l’exemple pathétique en fut donné lors des piteuses manifestations contre le relèvement de l’âge de la retraite à 62 ans ( « Les changements démographiques n’ont aucune influence sur l’âge de la retraite par répartition » : ben voyons ! Parmi ceux qui le proclamaient, il y avait-il un seul assez naïf pour y croire ?) ;
- il y a ceux, plus subtils, qui, tels le fou qui a perdu une nuit ses clés dans une rue mais la cherche dans une autre parce qu’elle est mieux éclairée, déplacent la question de la mondialisation sur celle de « l'Europe libérale » : certes, l’Union Européenne aurait pu (et peut toujours) être construite selon d’autres règles : mais ce débat (bien réel, et qui mérite de vrais combats) n’a pour but que de masquer une réalité incontournable : dans l’économie globalisée qui est celle dans laquelle nous vivons et qu’il n’est ni en notre pouvoir ni dans l’intérêt de la majorité de l’humanité de changer, la social-démocratie et l’Etat-Providence (sans doute le meilleur système que les sociétés aient jamais connu à ce jour, combinant la création de richesses et leur redistribution) sont condamnés.
Tout cela, bien sûr, tous les politiques le savent, mais ne peuvent pas le dire à un électorat qui n’est pas prêt de faire son deuil du monde d’hier, et qui rêve toujours du programme du Conseil National de la Résistance et des Trente Glorieuses ; c’est de là, et de là seulement, que vient cette sensation assez récente des « politiques coupés des préoccupations du petit peuple », que certains attribuent naïvement à leur niveau de vie et à leurs privilèges (comme si Robespierre, Saint-Just, Karl Marx, Jaurès, Blum, Mendès-France, Mitterrand, etc., auxquels ce reproche n’a jamais été fait, avaient été des prolétaires ou des paysans...).
Comment créer un monde plus juste dans le cadre de l’économie globalisée qui est appelée à beaucoup évoluer (nous ignorons comment) mais certainement pas à disparaître ? Tant qu’une réflexion partant du monde tel qu’il est n’aura pas été ébauchée, en faisant le deuil de nos souvenirs ou de nos rêves d’un passé bien souvent idéalisé (parce qu’enfin, peu de siècles auront été aussi horribles que le XXème...), nous resterons condamnés aux pseudo-discours politiques, aux pseudo-campagnes électorales, aux pseudo-grèves et aux pseudo-manifs auxquels ni ceux qui les tiennent ni ceux qui les font ne croient réellement.
« Anne, ma sœur Anne, ne vois-tu rien venir ? Mais non, bien sûr : pour voir quelque chose, fais demi-tour, et au lieu de guetter un passé à jamais disparu, regarde vers l’avenir encore vierge de toute théorisation, et, par conséquent, aussi riche de menaces que de promesses : tout reste à inventer ».
Elie Arié - Tribune | Vendredi 29 Avril 2011 à 15:01 | Lu 3859 fois
Pour Elie Arié, construire un monde plus juste ne pourra se faire qu'en pensant le monde tel qu'il est aujourd'hui, et non en se référant aux évènements du passé, qui ne se reproduiront pas. Il en appelle donc la gauche à sortir du « déni de réel » au sujet de la globalisation et de l'Europe.
(capture d'écran Dailymotion - roosveltien - cc)
BOURLANGES PRÉFÈRE HOLLANDE À DSK. POURQUOI ?
IMMIGRATION : GUAINO REDEVIENT SOUVERAINISTE
POURQUOI NOUS DEVIENDRONS TOUS DES DÉCROISSANTS
Nous vivons une époque très particulière : une de celles où le monde est en train de changer totalement, comme lors de la chute de l’Empire Romain ou de la fin des empires coloniaux, mais que nous sommes incapables de verbaliser ou de penser, faute d’avoir réussi à la comprendre et à la théoriser : nous sommes pareils aux gens qui vivaient au début de la Renaissance et qui tentaient vainement de lire les grandes évolutions de leur temps avec les grilles du Moyen Âge .
Ce changement radical, majeur et irréversible est évidemment celui de la globalisation de l’économie ; phénomène qui n’en est qu’à ses débuts (le pouvoir des grandes nations comme la Chine ou les USA est loin de décliner), riche de contradictions qui nous permettent d’affirmer qu’elle n’en restera pas éternellement au stade que nous vivons aujourd’hui (la Chine ne continuera pas à acheter toujours les milliards de dollars que les États-Unis continuent d’imprimer pour maintenir leur train de vie ; sa puissance économique ne sera pas éternellement fondée sur le faible coût de sa main d’œuvre ; la moitié de la croissance des USA ne pourra éternellement être absorbée par les salaires astronomiques des dirigeants des grandes entreprises, etc.), mais dont le principe ne sera jamais remis en question : les centaines de millions de Chinois et d'Indiens enfin sortis d’une misère historique et que les pays nantis avaient crue éternelle (et dont ils s’accommodaient fort bien - y inclus leurs « peuples de gauche », qui s’étaient tout aussi bien accommodés de la colonisation) sont définitivement et massivement entrés dans l’Histoire et n’en sortiront plus jamais.
C’est cette perte de repères de l’Europe, grande victime de cette nouvelle redistribution des cartes qu’elle refuse de voir en face, qui explique la disparition de tout discours politique en son sein : car que faire ou que dire, lorsqu’on est dans le déni du réel ? Examinons le cas de la France, particulièrement caricatural : quels sont les discours politiques que nous entendons, et auxquels aucun d’entre nous ne peut croire, puisqu’aucun d’entre nous ne croit réellement à celui qu’il tient lui-même ?
- il y a tous ceux qui nient tout bonnement le phénomène, et qui tiennent toujours le discours primaire du « on va faire comme si la mondialisation n’existait pas » : il n’est pas étonnant de voir le Front National (et ses équivalents dans les autres pays européens) être les grands bénéficiaires de ce réflexe de défense si infantile ;
- ceux qui tentent le même refus du réel à gauche (Mélenchon, le Parti Communiste, et, dans une certaine mesure, Ségolène Royal : « Nous mettrons fin à la mondialisation : vouloir, c’est pouvoir, etc. »), s’adressant à des gens plus politisés, ne peuvent évidemment recueillir la même adhésion et sont condamnés à la marginalisation : quand on est de gauche, on sait que l’avenir n’est jamais dans la réédition du passé (un « nouveau » 1789, une « nouvelle » Commune, un « nouveau » Front Populaire, un « nouveau » Mai 68, etc.) ; l’exemple pathétique en fut donné lors des piteuses manifestations contre le relèvement de l’âge de la retraite à 62 ans ( « Les changements démographiques n’ont aucune influence sur l’âge de la retraite par répartition » : ben voyons ! Parmi ceux qui le proclamaient, il y avait-il un seul assez naïf pour y croire ?) ;
- il y a ceux, plus subtils, qui, tels le fou qui a perdu une nuit ses clés dans une rue mais la cherche dans une autre parce qu’elle est mieux éclairée, déplacent la question de la mondialisation sur celle de « l'Europe libérale » : certes, l’Union Européenne aurait pu (et peut toujours) être construite selon d’autres règles : mais ce débat (bien réel, et qui mérite de vrais combats) n’a pour but que de masquer une réalité incontournable : dans l’économie globalisée qui est celle dans laquelle nous vivons et qu’il n’est ni en notre pouvoir ni dans l’intérêt de la majorité de l’humanité de changer, la social-démocratie et l’Etat-Providence (sans doute le meilleur système que les sociétés aient jamais connu à ce jour, combinant la création de richesses et leur redistribution) sont condamnés.
Tout cela, bien sûr, tous les politiques le savent, mais ne peuvent pas le dire à un électorat qui n’est pas prêt de faire son deuil du monde d’hier, et qui rêve toujours du programme du Conseil National de la Résistance et des Trente Glorieuses ; c’est de là, et de là seulement, que vient cette sensation assez récente des « politiques coupés des préoccupations du petit peuple », que certains attribuent naïvement à leur niveau de vie et à leurs privilèges (comme si Robespierre, Saint-Just, Karl Marx, Jaurès, Blum, Mendès-France, Mitterrand, etc., auxquels ce reproche n’a jamais été fait, avaient été des prolétaires ou des paysans...).
Comment créer un monde plus juste dans le cadre de l’économie globalisée qui est appelée à beaucoup évoluer (nous ignorons comment) mais certainement pas à disparaître ? Tant qu’une réflexion partant du monde tel qu’il est n’aura pas été ébauchée, en faisant le deuil de nos souvenirs ou de nos rêves d’un passé bien souvent idéalisé (parce qu’enfin, peu de siècles auront été aussi horribles que le XXème...), nous resterons condamnés aux pseudo-discours politiques, aux pseudo-campagnes électorales, aux pseudo-grèves et aux pseudo-manifs auxquels ni ceux qui les tiennent ni ceux qui les font ne croient réellement.
« Anne, ma sœur Anne, ne vois-tu rien venir ? Mais non, bien sûr : pour voir quelque chose, fais demi-tour, et au lieu de guetter un passé à jamais disparu, regarde vers l’avenir encore vierge de toute théorisation, et, par conséquent, aussi riche de menaces que de promesses : tout reste à inventer ».
Παρασκευή 29 Απριλίου 2011
Γιατί δεν αφήνουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει
sofokleous10.gr
Παρασκευή, 29 04 2011
Γιατί δεν αφήνουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει
Παρασκευή, 29 Απρίλιος 2011 01:56
Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο... αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.
Τα CDS, τα περιβόητα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας, που κατά το γνωστό παραλληλισμό επιτρέπουν σε κάποιον να αγοράσει ασφάλιση για το σπίτι του γείτονα και να γίνει πλούσιος μόλις αυτό καεί, βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του προβληματισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη βάση του οποίου θα δοθεί και η απάντηση στο ερώτημα των δισεκατομμυρίων: μπορεί να επιτραπεί μια χρεοκοπία στη μεγαλύτερη νομισματική ένωση ανεξάρτητων κρατών;
Τα δεδομένα του προβλήματος, όπως τονίζουν στο “S10” έγκυρες τραπεζικές πηγές, έχουν ως εξής:
n Όλα τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, από την απλή επιμήκυνση μέχρι το γενναίο «κούρεμα» πιστωτών, έχουν σήμερα από μόνα τους πάψει να απασχολούν σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα για τις ενδεχόμενες παρενέργειές τους, οι οποίες θα ήταν δυσβάστακτες αν το ίδιο γεγονός είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο.
n Νεότερα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δείχνουν ότι στα τέλη του 2010 η συνολική έκθεση (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ξένων τραπεζών στην Ελλάδα είχε μειωθεί δραστικά στα 160 δισ. δολ. Τη μεγαλύτερη έκθεση έχουν γαλλικές (53 δισ.) και γερμανικές (34 δισ.) τράπεζες. Τα ποσά αυτά είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρά σε σχέση με το ενεργητικό των τραπεζών και με την κεφαλαιακή τους βάση, που έχει στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά.
n Στη χειρότερη περίπτωση θα χρειασθούν μικρές ενέσεις κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις και τους μετόχους για να αντιπαρέλθουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να αντέξουν στο κόστος ακόμη και μιας σχετικά «βαριάς» αναδιάρθρωσης του χρέους, έστω και με ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έχει συσταθεί με πρωτοβουλία της τρόικας, όχι τυχαία, και έχει «προικιστεί» με κεφάλαιο 10 δισ. ευρώ.
Αν, λοιπόν, το ελληνικό πρόβλημα εξετασθεί από αυτή τη στενή οπτική γωνία, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δώσει αύριο το πρωί την άδειά της, για να τελειώσει το «ελληνικό μαρτύριο του αργού θανάτου» και να ικανοποιηθεί ο Βρετανός σχολιαστής για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά. Όμως, στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος βρίσκεται καλά τοποθετημένη η «βόμβα» των CDS, που αυτή την περίοδο για τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή, πριν από οποιαδήποτε απόφαση για μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη.
Το μυστικό της υπόθεσης των CDS έχει δύο οπτικές προσέγγισης:
n Από την πλευρά των πωλητών των CDS, δηλαδή των μεγάλων τραπεζών με αξιολόγηση «τριπλού Α», που πουλάνε σε επενδυτές τα συμβόλαια κάλυψης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, αυτό που δεν αποκαλύπτει η ΕΚΤ, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια, είναι ότι οι μεγαλύτεροι πωλητές τέτοιων συμβολαίων είναι τα... καμάρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι κορυφαίες τράπεζες της ευρωζώνης (γαλλογερμανικής, κυρίως, προέλευσης). Αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός (credit event), δηλαδή μια επιβεβλημένη σε όλους τους κατόχους ομολόγων αλλαγή των όρων των τίτλων, θα ενεργοποιηθούν τα CDS και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν εκτεθειμένες σε υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, που θα τις «γονατίσουν», ενώ οι αρχές θα έχουν τη δυσάρεστη πολιτικά υποχρέωση να ενισχύσουν με κεφάλαια των φορολογουμένων τραπεζικά ιδρύματα που ουσιαστικά «τζογάρισαν» στη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης και «κάηκαν».
n Από την πλευρά των αγοραστών των CDS, το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: υπάρχει ένα νομικό «παράθυρο» στα συμβόλαια, που αν το αξιοποιήσουν κατάλληλα όσοι επεξεργασθούν το σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ακριβοπληρωμένων για τους αγοραστές συμβολαίων. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε μια ανταλλαγή ομολόγων σε εθελοντική βάση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί το χρέος, τα CDS χάνουν εντελώς την αξία τους, καθώς δεν θα υπάρχει το πιστωτικό γεγονός που θα τα ενεργοποιεί. Έτσι χάνουν δισεκατομμύρια οι αγοραστές των λεγόμενων «γυμνών» CDS, δηλαδή όσοι τα απέκτησαν μόνο για κερδοσκοπία, χωρίς να κατέχουν ομόλογα που χρειάζονται ασφάλιση κινδύνου (βλ. το παράδειγμα με το ασφαλιστήριο για το σπίτι του γείτονα). Σε αυτή την περίπτωση κερδίζουν μεν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά χάνουν τα κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, που θα είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες για να κλείσουν τα συμβόλαια CDS και υπάρχει ένας άλλης τάξεως κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.
Ακόμη χειρότερα για την ΕΚΤ, όμως, είναι τα πράγματα σε σχέση με μια τρίτη κατηγορία επενδυτών. Αυτών που έπαιξαν το φαινομενικά απλό κερδοσκοπικό παιχνίδι, όπου αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) με «τρελές» αποδόσεις και παράλληλα ασφάλιζαν τον κίνδυνο αυτών των τοποθετήσεων με αγορές CDS. Οι διαφορές ανάμεσα στις αποδόσεις των ομολόγων και στο κόστος ασφάλισης ήταν σταθερά θετικές και όχι ασήμαντες (ξεπερνούσαν οριακά τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων), γι’ αυτό και το παιχνίδι αυτού του είδους είχε νόημα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, όπως λένε τραπεζικοί παράγοντες, όταν κλιμακώθηκε η κρίση στην περιφέρεια ουσιαστικά οι μόνοι αγοραστές ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας ήταν η ίδια η ΕΚΤ και οι κερδοσκόποι που ασφάλιζαν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τις επενδυτικές θέσεις τους.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα; Αν επιλεγεί για την Ελλάδα μια λύση αναδιάρθρωσης που θα ενεργοποιεί τα CDS, οι επενδυτές που προαναφέρθηκαν θα «κάνουν τζάκποτ» εις βάρος των μεγάλων τραπεζών. Αν επιλεγεί μια λύση εθελοντικής αναδιάρθρωσης, όμως, οι ίδιοι επενδυτές θα δουν τα χαρτιά των CDS που έχουν στα χέρια τους να χάνουν εντελώς την αξία τους και είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε μαζική έξοδο όχι πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και πιθανόν από άλλες, λιγότερο «ασθενείς» χώρες της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Η ΕΚΤ ακόμη προσπαθεί να υπολογίσει, χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα όμως, ποιες διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το ντόμινο σε αυτή την περίπτωση και πόσο ασφαλείς είναι οι άλλες, πλην της Ελλάδας, περιφερειακές οικονομίες.
Στην αρχή της ελληνικής κρίσης είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απαγορευθούν τα «γυμνά» CDS και να τεθούν αυστηροί κανόνες εποπτείας για τα CDS αντιστάθμισης κινδύνου. Η ιδέα, την οποία υποστήριξε και ο Γ. Παπανδρέου, είχε κερδίσει έδαφος στις τάξεις των ηγετών της ευρωζώνης, αλλά τελικά απορρίφθηκε επειδή στο παρασκήνιο μπλόκαραν την υλοποίησή της οι μεγάλες τράπεζες, που έβλεπαν μεγάλα κέρδη από αυτή την αγορά συμβολαίων ασφάλισης.
Τώρα, το πρόβλημα των CDS «στοιχειώνει» όλες τις προσπάθειες εξόδου της ευρωζώνης από την κρίση χρέους, αφού κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για τη μια ή την άλλη λύση που θα περιλαμβάνει μια αναδιάρθρωση χρέους, υπό τον φόβο ότι θα ανοίξει ένα τραπεζικό «κουτί της Πανδώρας» με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε εξωφρενικά προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια, για να συζητηθεί το 2013 η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν ο χρόνος θα έχει γιατρέψει τις πληγές που άνοιξαν οι τραπεζίτες με τις ολέθριες επιλογές τους και τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.
Παρασκευή, 29 04 2011
Γιατί δεν αφήνουν την Ελλάδα να χρεοκοπήσει
Παρασκευή, 29 Απρίλιος 2011 01:56
Ένας διεθνής σχολιαστής έγραψε για την Ελλάδα ότι αν υπήρχε βραβείο για τον πιο αργόσυρτο... αργό θάνατο θα το είχε κερδίσει. Και προέτρεψε τους Ευρωπαίους να αφήσουν την Ελλάδα να πεθάνει, για να τελειώσει επιτέλους αυτό το μαρτύριο. Όμως, η ΕΚΤ δεν θα επιτρέψει ούτε «κούρεμα» πιστωτών, ούτε ακόμη και μια απλή επιμήκυνση χρονικής διάρκειας του χρέους, όσο υπάρχει στα θεμέλια του ευρωπαϊκού νομισματικού συστήματος το εύφλεκτο υλικό των CDS.
Τα CDS, τα περιβόητα ασφάλιστρα κινδύνου χρεοκοπίας, που κατά το γνωστό παραλληλισμό επιτρέπουν σε κάποιον να αγοράσει ασφάλιση για το σπίτι του γείτονα και να γίνει πλούσιος μόλις αυτό καεί, βρίσκονται στο επίκεντρο όλου του προβληματισμού της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, στη βάση του οποίου θα δοθεί και η απάντηση στο ερώτημα των δισεκατομμυρίων: μπορεί να επιτραπεί μια χρεοκοπία στη μεγαλύτερη νομισματική ένωση ανεξάρτητων κρατών;
Τα δεδομένα του προβλήματος, όπως τονίζουν στο “S10” έγκυρες τραπεζικές πηγές, έχουν ως εξής:
n Όλα τα σενάρια αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους, από την απλή επιμήκυνση μέχρι το γενναίο «κούρεμα» πιστωτών, έχουν σήμερα από μόνα τους πάψει να απασχολούν σοβαρά το ευρωπαϊκό οικονομικό σύστημα για τις ενδεχόμενες παρενέργειές τους, οι οποίες θα ήταν δυσβάστακτες αν το ίδιο γεγονός είχε συμβεί πριν από ένα χρόνο.
n Νεότερα στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών δείχνουν ότι στα τέλη του 2010 η συνολική έκθεση (δημόσιο και ιδιωτικό χρέος) ξένων τραπεζών στην Ελλάδα είχε μειωθεί δραστικά στα 160 δισ. δολ. Τη μεγαλύτερη έκθεση έχουν γαλλικές (53 δισ.) και γερμανικές (34 δισ.) τράπεζες. Τα ποσά αυτά είναι στην πραγματικότητα πολύ μικρά σε σχέση με το ενεργητικό των τραπεζών και με την κεφαλαιακή τους βάση, που έχει στο μεταξύ ενισχυθεί σημαντικά.
n Στη χειρότερη περίπτωση θα χρειασθούν μικρές ενέσεις κεφαλαίων από τις κυβερνήσεις και τους μετόχους για να αντιπαρέλθουν μια χρεοκοπία της Ελλάδας. Ακόμη και οι ελληνικές τράπεζες μπορούν να αντέξουν στο κόστος ακόμη και μιας σχετικά «βαριάς» αναδιάρθρωσης του χρέους, έστω και με ενίσχυση της κεφαλαιακής τους βάσης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας που έχει συσταθεί με πρωτοβουλία της τρόικας, όχι τυχαία, και έχει «προικιστεί» με κεφάλαιο 10 δισ. ευρώ.
Αν, λοιπόν, το ελληνικό πρόβλημα εξετασθεί από αυτή τη στενή οπτική γωνία, η ΕΚΤ θα μπορούσε να δώσει αύριο το πρωί την άδειά της, για να τελειώσει το «ελληνικό μαρτύριο του αργού θανάτου» και να ικανοποιηθεί ο Βρετανός σχολιαστής για τον οποίο μιλήσαμε εισαγωγικά. Όμως, στα θεμέλια του ευρωπαϊκού οικονομικού συστήματος βρίσκεται καλά τοποθετημένη η «βόμβα» των CDS, που αυτή την περίοδο για τους τραπεζίτες της Φραγκφούρτης αποτελεί το σοβαρότερο πρόβλημα που πρέπει να εξετασθεί με μεγάλη προσοχή, πριν από οποιαδήποτε απόφαση για μια χρεοκοπία στην ευρωζώνη.
Το μυστικό της υπόθεσης των CDS έχει δύο οπτικές προσέγγισης:
n Από την πλευρά των πωλητών των CDS, δηλαδή των μεγάλων τραπεζών με αξιολόγηση «τριπλού Α», που πουλάνε σε επενδυτές τα συμβόλαια κάλυψης έναντι του κινδύνου χρεοκοπίας, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη, αυτό που δεν αποκαλύπτει η ΕΚΤ, αλλά είναι μια πικρή αλήθεια, είναι ότι οι μεγαλύτεροι πωλητές τέτοιων συμβολαίων είναι τα... καμάρια του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, δηλαδή οι κορυφαίες τράπεζες της ευρωζώνης (γαλλογερμανικής, κυρίως, προέλευσης). Αν υπάρξει πιστωτικό γεγονός (credit event), δηλαδή μια επιβεβλημένη σε όλους τους κατόχους ομολόγων αλλαγή των όρων των τίτλων, θα ενεργοποιηθούν τα CDS και οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες θα βρεθούν εκτεθειμένες σε υποχρεώσεις δισεκατομμυρίων, που θα τις «γονατίσουν», ενώ οι αρχές θα έχουν τη δυσάρεστη πολιτικά υποχρέωση να ενισχύσουν με κεφάλαια των φορολογουμένων τραπεζικά ιδρύματα που ουσιαστικά «τζογάρισαν» στη χρεοκοπία κρατών της ευρωζώνης και «κάηκαν».
n Από την πλευρά των αγοραστών των CDS, το πρόβλημα τίθεται διαφορετικά: υπάρχει ένα νομικό «παράθυρο» στα συμβόλαια, που αν το αξιοποιήσουν κατάλληλα όσοι επεξεργασθούν το σενάριο της ελληνικής χρεοκοπίας, μπορεί να οδηγήσει στην πλήρη απαξίωση των ακριβοπληρωμένων για τους αγοραστές συμβολαίων. Αν η Ελλάδα προχωρήσει σε μια ανταλλαγή ομολόγων σε εθελοντική βάση, προκειμένου να αναδιαρθρωθεί το χρέος, τα CDS χάνουν εντελώς την αξία τους, καθώς δεν θα υπάρχει το πιστωτικό γεγονός που θα τα ενεργοποιεί. Έτσι χάνουν δισεκατομμύρια οι αγοραστές των λεγόμενων «γυμνών» CDS, δηλαδή όσοι τα απέκτησαν μόνο για κερδοσκοπία, χωρίς να κατέχουν ομόλογα που χρειάζονται ασφάλιση κινδύνου (βλ. το παράδειγμα με το ασφαλιστήριο για το σπίτι του γείτονα). Σε αυτή την περίπτωση κερδίζουν μεν οι μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αλλά χάνουν τα κερδοσκοπικά χαρτοφυλάκια, που θα είναι πολύ αμφίβολο αν θα μπορέσουν να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους στις τράπεζες για να κλείσουν τα συμβόλαια CDS και υπάρχει ένας άλλης τάξεως κίνδυνος για το τραπεζικό σύστημα, που είναι πολύ δύσκολο να υπολογιστεί εκ των προτέρων.
Ακόμη χειρότερα για την ΕΚΤ, όμως, είναι τα πράγματα σε σχέση με μια τρίτη κατηγορία επενδυτών. Αυτών που έπαιξαν το φαινομενικά απλό κερδοσκοπικό παιχνίδι, όπου αγόραζαν ομόλογα της περιφέρειας (Ελλάδα, Ιρλανδία, Πορτογαλία) με «τρελές» αποδόσεις και παράλληλα ασφάλιζαν τον κίνδυνο αυτών των τοποθετήσεων με αγορές CDS. Οι διαφορές ανάμεσα στις αποδόσεις των ομολόγων και στο κόστος ασφάλισης ήταν σταθερά θετικές και όχι ασήμαντες (ξεπερνούσαν οριακά τις αποδόσεις των γερμανικών ομολόγων), γι’ αυτό και το παιχνίδι αυτού του είδους είχε νόημα. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που, όπως λένε τραπεζικοί παράγοντες, όταν κλιμακώθηκε η κρίση στην περιφέρεια ουσιαστικά οι μόνοι αγοραστές ομολόγων της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας ήταν η ίδια η ΕΚΤ και οι κερδοσκόποι που ασφάλιζαν με τον τρόπο που προαναφέρθηκε τις επενδυτικές θέσεις τους.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ελλάδα; Αν επιλεγεί για την Ελλάδα μια λύση αναδιάρθρωσης που θα ενεργοποιεί τα CDS, οι επενδυτές που προαναφέρθηκαν θα «κάνουν τζάκποτ» εις βάρος των μεγάλων τραπεζών. Αν επιλεγεί μια λύση εθελοντικής αναδιάρθρωσης, όμως, οι ίδιοι επενδυτές θα δουν τα χαρτιά των CDS που έχουν στα χέρια τους να χάνουν εντελώς την αξία τους και είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούν σε μαζική έξοδο όχι πια από την Ελλάδα, αλλά από την Ιρλανδία και την Πορτογαλία και πιθανόν από άλλες, λιγότερο «ασθενείς» χώρες της περιφέρειας, όπως η Ισπανία. Η ΕΚΤ ακόμη προσπαθεί να υπολογίσει, χωρίς την παραμικρή βεβαιότητα όμως, ποιες διαστάσεις θα μπορούσε να πάρει το ντόμινο σε αυτή την περίπτωση και πόσο ασφαλείς είναι οι άλλες, πλην της Ελλάδας, περιφερειακές οικονομίες.
Στην αρχή της ελληνικής κρίσης είχε ανοίξει μια μεγάλη συζήτηση για το αν θα πρέπει να απαγορευθούν τα «γυμνά» CDS και να τεθούν αυστηροί κανόνες εποπτείας για τα CDS αντιστάθμισης κινδύνου. Η ιδέα, την οποία υποστήριξε και ο Γ. Παπανδρέου, είχε κερδίσει έδαφος στις τάξεις των ηγετών της ευρωζώνης, αλλά τελικά απορρίφθηκε επειδή στο παρασκήνιο μπλόκαραν την υλοποίησή της οι μεγάλες τράπεζες, που έβλεπαν μεγάλα κέρδη από αυτή την αγορά συμβολαίων ασφάλισης.
Τώρα, το πρόβλημα των CDS «στοιχειώνει» όλες τις προσπάθειες εξόδου της ευρωζώνης από την κρίση χρέους, αφού κανείς δεν παίρνει την ευθύνη για τη μια ή την άλλη λύση που θα περιλαμβάνει μια αναδιάρθρωση χρέους, υπό τον φόβο ότι θα ανοίξει ένα τραπεζικό «κουτί της Πανδώρας» με απρόβλεπτες συνέπειες. Έτσι, το πιθανότερο είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει εγκλωβισμένη σε εξωφρενικά προγράμματα λιτότητας και νέα διεθνή δάνεια, για να συζητηθεί το 2013 η αναδιάρθρωση του χρέους, όταν ο χρόνος θα έχει γιατρέψει τις πληγές που άνοιξαν οι τραπεζίτες με τις ολέθριες επιλογές τους και τα κοντόφθαλμα κερδοσκοπικά παιχνίδια τους.
Πέμπτη 28 Απριλίου 2011
Τετάρτη 27 Απριλίου 2011
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Δευτέρα 25 Απριλίου 2011
Κυριακή 24 Απριλίου 2011
Με 400 εκατ. ευρώ οι Γερμανοί γίνονται το απόλυτο αφεντικό
Με 400 εκατ. ευρώ οι Γερμανοί γίνονται το απόλυτο αφεντικό
Το διοικητικό συμβούλιο από 10μελές που είναι σήμερα γίνεται 11μελές, με την ελληνική πλευρά να έχει 5 μέλη και την Deutsche Telekom να ελέγχει πλέον 6 μέλη. «E» 22/4
Απόλυτη ανατροπή των σημερινών συσχετισμών δυνάμεων μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και Deutsche Telekom στον ΟΤΕ, φέρνει η απόφαση της κυβέρνησης για πώληση επιπλέον μετοχικού μεριδίου 10%, με τους Γερμανούς να αποκτούν πλέον τον απόλυτο έλεγχο του ελληνικού οργανισμού.
ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ψάχνει βαθιά λαρύγγια για να «δέσει» τα καρτέλ
Σταρκ: «Χειρότερη από την χρεοκοπία της Lehman Brothers η αναδιάρθρωση»
ΔΕΚΟ και υψηλά επιτόκια «έβαλαν φωτιά» στο χρέος
ΔΕΗ: «Καταλύτης» ο λιγνίτης
Η πώληση του ΟΠΑΠ περνάει από τις Βρυξέλλες
Εκκίνηση με Ιππόδρομο για έσοδα 2 έως 4 δισ.
Περαίωση για όλα τα αυθαίρετα
Οι Γερμανοί έναντι 400 εκατ. ευρώ (για το 10% με βάση την σημερινή τιμή των μετοχών και premium 15% όπως προβλέπει η συμφωνία με το δημόσιο) ανεβάζουν τη μετοχική τους παρουσία στον ΟΤΕ στο 40% και «κερδίζουν» την πλειοψηφία στο διοικητικό συμβούλιο, αποκτούν όλες τις εκτελεστικές εξουσίες και κατέχουν πλέον βάσει της κείμενης νομοθεσίας την καταστατική πλειοψηφία (άνω του 33,3%).
Αποκτούν αριθμητικό πλεονέκτημα στο διοικητικό συμβούλιο ελέγχοντας απόλυτα τον οργανισμό και κατέχοντας όλες τις εκτελεστικές εξουσίες, ενώ καθίστανται πλέον ισχυροί και σε θέματα ανθρώπινου δυναμικού, ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου για χιλιάδες εργαζόμενους.
Από τη στιγμή που το ποσοστό του ελληνικού Δημοσίου στον ΟΤΕ πέσει κάτω από το 15%, το διοικητικό συμβούλιο από 10μελές που είναι σήμερα γίνεται 11μελές με την ελληνική πλευρά να έχει 5 μέλη και τους Γερμανούς να ελέγχουν 6 μέλη πλέον. Εξέλιξη που δίνει την πλειοψηφία στην Deutsche Telekom.
Τα άρθρα 5 και 6
Επιπλέον, ο πρόεδρος που επιλέγεται από την ελληνική πλευρά δεν έχει απολύτως κανένα εκτελεστικό καθήκον. Αντίθετα, όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον διευθύνοντα σύμβουλο που ορίζεται από τους Γερμανούς. Ολα αυτά προβλέπονται στα άρθρα 5 και 6 της συμφωνίας μετόχων.
Παράλληλα όμως η νέα πώληση ποσοστού μετοχών του ελληνικού Δημοσίου στον ΟΤΕ αυξάνει τις εξουσίες των Γερμανών σε ζητήματα ανθρώπινου δυναμικού και ειδικά στα θέματα πλεονάζοντος προσωπικού, βάσει του άρθρου 15 της συμφωνίας μετόχων.
Σε περίπτωση λοιπόν που τεθεί θέμα πλεονάζοντος προσωπικού από τη γερμανική πλευρά, συγκροτείται μια επιτροπή στην οποία μετέχουν δύο εκπρόσωποι του ελληνικού Δημοσίου, δύο εκπρόσωποι της Deutsche Telekom και δύο της ΟΜΕ ΟΤΕ. Η επιτροπή αυτή διαβουλεύεται για δέκα ημέρες και εφόσον δεν υπάρξει κάποια συμφωνία επανέρχεται για ακόμη δέκα μέρες. Εάν πάλι δεν υπάρξει συμφωνία, τότε το θέμα μεταφέρεται προς συζήτηση στο διοικητικό συμβούλιο του Οργανισμού, ένα απολύτως ελεγχόμενο περιβάλλον από τους Γερμανούς, όπου εκεί αποφασίζεται η τύχη του πλεονάζοντος προσωπικού.
Με την αύξηση πάντως του ποσοστού της στον ΟΤΕ στο 40% η Deutsche Telekom αποκτά ένα επιπλέον μεγάλο ατού βάσει της ελληνικής νομοθεσίας. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον νόμο 2190 όταν ένας μέτοχος κατέχει το 33,3% μιας ελληνικής ανώνυμης εταιρείας, αυτό λέγεται καταστατική μειοψηφία, η οποία και δίνει αυξημένες δυνατότητες στη γενική συνέλευση των μετόχων.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι πλέον, ακόμη και σε περίπτωση ανατροπής της υπάρχουσας συμφωνίας μετόχων Δημοσίου- Deutsche Telekom για τον ΟΤΕ -δεδομένου ότι εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιες εκκρεμότητες με την Ευρωπαϊκή Ενωση για τη δημόσια προσφορά μετόχων- οι Γερμανοί θα είναι πια το απόλυτο αφεντικό στον ελληνικό Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών.
Το επιχείρημα πάντως που χρησιμοποιεί το οικονομικό επιτελείο για την ενεργοποίηση της οψιόνείναι πως και μετά την πώληση το Δημόσιο θα συνεχίσει να διατηρεί το δικαίωμα της αρνησικυρίας σε κάποια ζητήματα που θα του επιτρέπει να παρεμβαίνει στις αποφάσεις των Γερμανών.
Εάν το Δημόσιο διατηρήσει τη συμμετοχή του στο όριο του 10%, τότε διατηρεί το δικαίωμα αρνησικυρίας που προβλέπεται από τη συμφωνία του 2008 και αφορά σε μια σειρά θεμάτων τα οποία σχετίζονται με εταιρικά ζητήματα καθώς επίσης και σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας και δημόσιας τάξης.
Σε περίπτωση όπου η συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου υποχωρήσει κάτω από το 10%, τότε διατηρεί το δικαίωμα άσκησης βέτο μόνο για τα θέματα που σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια.
ΟΠΩΣ ΣΤΗ ΣΛΟΒΑΚΙΑ
Οι εργαζόμενοι φοβούνται μαζικές απολύσεις
Βασική προτεραιότητα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Deutsche Telekom για τον ΟΤΕ αποτελεί η περικοπή λειτουργικών εξόδων με μείωση στο κόστος προσωπικού.
Αυτό άρχισε ήδη να υλοποιείται με τη νέα συλλογική σύμβαση των εργαζομένων και τις περικοπές που έθεσε σε εφαρμογή, ωστόσο είναι βέβαιο ότι λίαν συντόμως οι Γερμανοί θα βγάλουν από το μανίκι τους τον άσο που λέγεται πλεονάζον προσωπικό βάσει του άρθρου 15 της συμφωνίας μετόχων.Μάλιστα, το επιχειρησιακό πλάνο των Γερμανών προβλέπει τη μείωση κατά 1.500 - 2.000 εργαζομένους από το προσωπικό του Οργανισμού, επειδή το μισθοδοτικό κόστος του ΟΤΕ ξεπέρασε και τα επίπεδα προ της μεγάλης εθελουσίας εξόδου.
Οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ βρίσκονται επί ποδός πολέμου στέλνοντας μήνυμα αντίδρασης στους βασικούς μετόχους και προειδοποιούν με απεργιακές κινητοποιήσεις.Χαρακτηριστικά αναφέρουν ότι στη Σλοβακία, όπου οι Γερμανοί ελέγχουν πλήρως τον πρώην κρατικό τηλεπικοινωνιακό οργανισμό, οι εργαζόμενοι μειώθηκαν από 13.000 το 2000 σε 3.300 τη χρονιά που πέρασε, ενώ χιλιάδες απολύσεις έγιναν και στην Ουγγαρία.
Το διοικητικό συμβούλιο από 10μελές που είναι σήμερα γίνεται 11μελές, με την ελληνική πλευρά να έχει 5 μέλη και την Deutsche Telekom να ελέγχει πλέον 6 μέλη. «E» 22/4
Απόλυτη ανατροπή των σημερινών συσχετισμών δυνάμεων μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και Deutsche Telekom στον ΟΤΕ, φέρνει η απόφαση της κυβέρνησης για πώληση επιπλέον μετοχικού μεριδίου 10%, με τους Γερμανούς να αποκτούν πλέον τον απόλυτο έλεγχο του ελληνικού οργανισμού.
ΥΠΟΛΟΙΠΕΣ ΕΙΔΗΣΕΙΣ
Ψάχνει βαθιά λαρύγγια για να «δέσει» τα καρτέλ
Σταρκ: «Χειρότερη από την χρεοκοπία της Lehman Brothers η αναδιάρθρωση»
ΔΕΚΟ και υψηλά επιτόκια «έβαλαν φωτιά» στο χρέος
ΔΕΗ: «Καταλύτης» ο λιγνίτης
Η πώληση του ΟΠΑΠ περνάει από τις Βρυξέλλες
Εκκίνηση με Ιππόδρομο για έσοδα 2 έως 4 δισ.
Περαίωση για όλα τα αυθαίρετα
Οι Γερμανοί έναντι 400 εκατ. ευρώ (για το 10% με βάση την σημερινή τιμή των μετοχών και premium 15% όπως προβλέπει η συμφωνία με το δημόσιο) ανεβάζουν τη μετοχική τους παρουσία στον ΟΤΕ στο 40% και «κερδίζουν» την πλειοψηφία στο διοικητικό συμβούλιο, αποκτούν όλες τις εκτελεστικές εξουσίες και κατέχουν πλέον βάσει της κείμενης νομοθεσίας την καταστατική πλειοψηφία (άνω του 33,3%).
Αποκτούν αριθμητικό πλεονέκτημα στο διοικητικό συμβούλιο ελέγχοντας απόλυτα τον οργανισμό και κατέχοντας όλες τις εκτελεστικές εξουσίες, ενώ καθίστανται πλέον ισχυροί και σε θέματα ανθρώπινου δυναμικού, ανοίγοντας την πόρτα της εξόδου για χιλιάδες εργαζόμενους.
Από τη στιγμή που το ποσοστό του ελληνικού Δημοσίου στον ΟΤΕ πέσει κάτω από το 15%, το διοικητικό συμβούλιο από 10μελές που είναι σήμερα γίνεται 11μελές με την ελληνική πλευρά να έχει 5 μέλη και τους Γερμανούς να ελέγχουν 6 μέλη πλέον. Εξέλιξη που δίνει την πλειοψηφία στην Deutsche Telekom.
Τα άρθρα 5 και 6
Επιπλέον, ο πρόεδρος που επιλέγεται από την ελληνική πλευρά δεν έχει απολύτως κανένα εκτελεστικό καθήκον. Αντίθετα, όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται από τον διευθύνοντα σύμβουλο που ορίζεται από τους Γερμανούς. Ολα αυτά προβλέπονται στα άρθρα 5 και 6 της συμφωνίας μετόχων.
Παράλληλα όμως η νέα πώληση ποσοστού μετοχών του ελληνικού Δημοσίου στον ΟΤΕ αυξάνει τις εξουσίες των Γερμανών σε ζητήματα ανθρώπινου δυναμικού και ειδικά στα θέματα πλεονάζοντος προσωπικού, βάσει του άρθρου 15 της συμφωνίας μετόχων.
Σε περίπτωση λοιπόν που τεθεί θέμα πλεονάζοντος προσωπικού από τη γερμανική πλευρά, συγκροτείται μια επιτροπή στην οποία μετέχουν δύο εκπρόσωποι του ελληνικού Δημοσίου, δύο εκπρόσωποι της Deutsche Telekom και δύο της ΟΜΕ ΟΤΕ. Η επιτροπή αυτή διαβουλεύεται για δέκα ημέρες και εφόσον δεν υπάρξει κάποια συμφωνία επανέρχεται για ακόμη δέκα μέρες. Εάν πάλι δεν υπάρξει συμφωνία, τότε το θέμα μεταφέρεται προς συζήτηση στο διοικητικό συμβούλιο του Οργανισμού, ένα απολύτως ελεγχόμενο περιβάλλον από τους Γερμανούς, όπου εκεί αποφασίζεται η τύχη του πλεονάζοντος προσωπικού.
Με την αύξηση πάντως του ποσοστού της στον ΟΤΕ στο 40% η Deutsche Telekom αποκτά ένα επιπλέον μεγάλο ατού βάσει της ελληνικής νομοθεσίας. Πιο συγκεκριμένα, σύμφωνα με τον νόμο 2190 όταν ένας μέτοχος κατέχει το 33,3% μιας ελληνικής ανώνυμης εταιρείας, αυτό λέγεται καταστατική μειοψηφία, η οποία και δίνει αυξημένες δυνατότητες στη γενική συνέλευση των μετόχων.
Αυτό στην πράξη σημαίνει ότι πλέον, ακόμη και σε περίπτωση ανατροπής της υπάρχουσας συμφωνίας μετόχων Δημοσίου- Deutsche Telekom για τον ΟΤΕ -δεδομένου ότι εξακολουθούν να υπάρχουν κάποιες εκκρεμότητες με την Ευρωπαϊκή Ενωση για τη δημόσια προσφορά μετόχων- οι Γερμανοί θα είναι πια το απόλυτο αφεντικό στον ελληνικό Οργανισμό Τηλεπικοινωνιών.
Το επιχείρημα πάντως που χρησιμοποιεί το οικονομικό επιτελείο για την ενεργοποίηση της οψιόνείναι πως και μετά την πώληση το Δημόσιο θα συνεχίσει να διατηρεί το δικαίωμα της αρνησικυρίας σε κάποια ζητήματα που θα του επιτρέπει να παρεμβαίνει στις αποφάσεις των Γερμανών.
Εάν το Δημόσιο διατηρήσει τη συμμετοχή του στο όριο του 10%, τότε διατηρεί το δικαίωμα αρνησικυρίας που προβλέπεται από τη συμφωνία του 2008 και αφορά σε μια σειρά θεμάτων τα οποία σχετίζονται με εταιρικά ζητήματα καθώς επίσης και σε ζητήματα εθνικής ασφάλειας και δημόσιας τάξης.
Σε περίπτωση όπου η συμμετοχή του ελληνικού δημοσίου υποχωρήσει κάτω από το 10%, τότε διατηρεί το δικαίωμα άσκησης βέτο μόνο για τα θέματα που σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια.
ΟΠΩΣ ΣΤΗ ΣΛΟΒΑΚΙΑ
Οι εργαζόμενοι φοβούνται μαζικές απολύσεις
Βασική προτεραιότητα στον επιχειρησιακό σχεδιασμό της Deutsche Telekom για τον ΟΤΕ αποτελεί η περικοπή λειτουργικών εξόδων με μείωση στο κόστος προσωπικού.
Αυτό άρχισε ήδη να υλοποιείται με τη νέα συλλογική σύμβαση των εργαζομένων και τις περικοπές που έθεσε σε εφαρμογή, ωστόσο είναι βέβαιο ότι λίαν συντόμως οι Γερμανοί θα βγάλουν από το μανίκι τους τον άσο που λέγεται πλεονάζον προσωπικό βάσει του άρθρου 15 της συμφωνίας μετόχων.Μάλιστα, το επιχειρησιακό πλάνο των Γερμανών προβλέπει τη μείωση κατά 1.500 - 2.000 εργαζομένους από το προσωπικό του Οργανισμού, επειδή το μισθοδοτικό κόστος του ΟΤΕ ξεπέρασε και τα επίπεδα προ της μεγάλης εθελουσίας εξόδου.
Οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ βρίσκονται επί ποδός πολέμου στέλνοντας μήνυμα αντίδρασης στους βασικούς μετόχους και προειδοποιούν με απεργιακές κινητοποιήσεις.Χαρακτηριστικά αναφέρουν ότι στη Σλοβακία, όπου οι Γερμανοί ελέγχουν πλήρως τον πρώην κρατικό τηλεπικοινωνιακό οργανισμό, οι εργαζόμενοι μειώθηκαν από 13.000 το 2000 σε 3.300 τη χρονιά που πέρασε, ενώ χιλιάδες απολύσεις έγιναν και στην Ουγγαρία.
Σάββατο 23 Απριλίου 2011
Παρασκευή 22 Απριλίου 2011
Radio médecine douce channel - Médecine douce
Radio médecine douce channel - Médecine douce: "Médecine douce, Médecine douce"
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011
Τετάρτη 20 Απριλίου 2011
Τρίτη 19 Απριλίου 2011
Δευτέρα 18 Απριλίου 2011
Κυριακή 17 Απριλίου 2011
Σάββατο 16 Απριλίου 2011
Νέα αμφισβήτηση του γερμανικού θώρακα για την Ευρωζώνη
Νέα αμφισβήτηση του γερμανικού θώρακα για την Ευρωζώνη
Αγορές και οίκοι αξιολόγησης προεξοφλούν κάτι που θα γίνει το 2013 με σημερινά δεδομένα. Ομως το 2013 με πολιτικούς όρους είναι πολύ μακριά. Οταν θα τίθεται σε λειτουργία ο Μόνιμος Μηχανισμός η Γαλλία θα έχει πρόεδρο προερχόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, πιθανότατα το Στρος Καν, και στη Γερμανία θα βρισκόμαστε στο τέλος της θητείας του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων με ή χωρίς τη Μέρκελ στην καγκελαρία και τους Σοσιαλδημοκράτες - Πράσινους να είναι κυβέρνηση σε αναμονή."Η" 7/4
Share
3
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΟΣΜΟΣ
ΗΠΑ: Εννέα νεκροί, από τους τυφώνες που προκάλεσε σφοδρή καταιγίδα
Κούβα: Θα δαπανήσει περισσότερα για εισαγωγές τροφίμων μετά την αύξηση των διεθνών τιμών
Κάθειρξη 16,5 ετών στον διευθ. σύμβουλο της θυγατρικής της ThyssenKrupp για την πολύνεκρη τραγωδία του 2007
Σεισμική δόνηση 5,8 Ρίχτερ στο Τόκιο
ΟΜΤ: Κανένας φόβος για τα ταξίδια στην Ιαπωνία
Κερδίζει το κόμμα «δεν πληρώνω» τους υπερχρεωμένους της Ε.Ε.
Δεύτερο «όχι» των Ισλανδών για τα χρέη των τραπεζών
Κήρυξαν πόλεμο οι ΗΠΑ σε χρέος - έλλειμμα
Τέσσερις μεγάλες πληγές στο σώμα των ΗΠΑ
περισσότερα »
Του Γιώργου Καπόπουλου
Kapopoulos@pegasus.gr
Την περασμένη εβδομάδα ο Economist ζητούσε εδώ και τώρα αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, την Τρίτη το οικονομικό ένθετο της Monde είχε τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Ευρωζώνη: Το φάρμακο θα σκοτώσει τον ασθενή;»
Η βρετανική επιθεώρηση θεωρεί μη βιώσιμο το δημόσιο χρέος των τριών χωρών στο πλαίσιο των αποφάσεων της 11ης και 25ης Μαρτίου για θωράκιση της Ευρωζώνης και ζητά εδώ και τώρα μία αναδιάρθρωση που τη θεωρεί αναπόφευκτη το 2013.
Η γαλλική εφημερίδα, από τη μεριά της, με αφορμή τα προβλήματα της Αθήνας, του Δουβλίνου και της Λισαβόνας, υποστηρίζει ότι η γερμανική συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν είναι βιώσιμη για το σύνολο της Ευρωζώνης και με προσεκτικό τρόπο διατυπώνει την άποψη ότι η μόνη λύση θα ήταν η δυνατότητα απευθείας δανεισμού των χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αν προσθέσουμε στα παραπάνω τη στάση των αγορών και των οίκων αξιολόγησης έχουμε μια γενικευμένη εικόνα αμφισβήτησης του πλαισίου θωράκισης της Ευρωζώνης πριν καν ολοκληρωθεί τον προσεχή Ιούνιο. Ακόμη, το δημοσίευμα της Monde χρησιμοποιεί ως αφορμή τα προβλήματα των δύο χωρών που προσέφυγαν στο Μηχανισμό Στήριξης, αλλά και της τρίτης που θεωρείται ότι βρίσκεται με το ένα πόδι εντός, για να τονίσει ότι η επιλογή Σαρκοζί να προσδεθεί στις επιλογές της Μέρκελ δεν είναι μόνον αδιέξοδη για τον ίδιο το Γάλλο πρόεδρο αλλά και για τη χώρα.
Πρόκληση της διαρκούς προσαρμογής
Μία επιπόλαιη ματιά στα παραπάνω θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση της ακινησίας ένα χρόνο μετά την καθυστερημένη ανταπόκριση της Ευρωζώνης στη δημοσιονομική κρίση της Αθήνας.
Η πραγματικότητα είναι ότι έγινε σημαντική πρόοδος, που δεν αρκεί, όμως, για να καθησυχάσει τις αγορές και να παράξει την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα που είναι αναγκαίες για να στηριχθεί η προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης των προβληματικών χωρών.
Σήμερα ουδείς αμφιβάλλει για το ότι η Γερμανία έχει κατανοήσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης. Πριν από ένα χρόνο κυριαρχούσε η συζήτηση για επιστροφή στο μάρκο, για εξαναγκασμό σε αποχώρηση ή ακόμη και αποβολή των απροσάρμοστων χωρών από την Ευρωζώνη ή ακόμη και η συγκρότηση μιας μικρής Ευρωζώνης του βορρά. Επιπλέον, δύο παρ' ολίγον ανεξέλεγκτα ντόμινο αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης, το Μαΐο και το Νοέμβριο του 2010, κατέδειξαν ότι η δημοσιονομική κρίση δεν περιορίζεται σε μία χώρα ή σε μία ομάδα χωρών, αλλά την απειλεί συνολικά.
Για να κάνει η Γερμανία τα βήματα που οδήγησαν στη συγκρότηση του Μόνιμου Μηχανισμού απαίτησε και επέβαλε όρους που αποδομούν τη θωράκιση και τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης: Πρώτον, την ενδεχόμενη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους των προβληματικών χωρών μετά το 2013 και δεύτερον και σημαντικότερο την επιβολή αυστηρών κανόνων δημοσιονομικής ευταξίας στο σύνολο της Ευρωζώνης, με στόχο την ανταγωνιστικότητα και τα πλεονάσματα, μία επιλογή που, σύμφωνα με την πλειονότητα των αναλυτών, σε συνδυασμό με ένα υπερτιμημένο σκληρό ευρώ, μπορεί να οδηγήσει τη Γηραιά Ηπειρο να εγκλωβιστεί σε παρατεταμένη ύφεση.
Προεξόφληση με παρωπίδες
Οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, προεξοφλούν: Ακόμη και το υπό προϋποθέσεις μετά το 2013 ενδεχόμενο «συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα» στο κόστος διάσωσης της χώρας που θα προσφύγει στο Μόνιμο Μηχανισμό ESM, προεξοφλείται ως σημερινό δεδομένο και κοστολογείται αναλόγως στην απόκλιση των επιτοκίων δανεισμού των προβληματικών χωρών και στο κόστος των ασφαλίστρων κινδύνου. Μέχρι εδώ τίποτε το περίεργο, καθώς αγορές και αξιολογητές δεν κάνουν τίποτε διαφορετικό από τη χώρα που προεξοφλεί τον υπερεξοπλισμό του γείτονα της ως πρόθεση επίθεσης, ή του πολιτικού ηγέτη που προεξοφλεί τις ηγετικές ικανότητες συνεργάτη του ως πρόθεση αμφισβήτησης της ηγεσίας του.
Αλλο μέλλον...
Το παράδοξο βρίσκεται αλλού: Το 2013 με πολιτικούς όρους είναι πολύ μακριά. Οταν θα τίθεται σε λειτουργία ο Μόνιμος Μηχανισμός η Γαλλία θα έχει πρόεδρο προερχόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, πιθανότατα το Στρος Καν, και στη Γερμανία θα βρισκόμαστε στο τέλος της θητείας του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων με ή χωρίς τη Μέρκελ στην Καγκελαρία και τους Σοσιαλδημοκράτες - Πράσινους να είναι κυβέρνηση σε αναμονή.
Μέχρι τότε κατά πάσα πιθανότατα θα έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι η γερμανική συνταγή ανταγωνιστικότητας μέσω του αποπληθωρισμού και των δημοσιονομικών περικοπών οδηγεί σε παρατεταμένο εγκλωβισμό στην ύφεση, αλλά και σε κοινωνική αναταραχή και πολιτικές ανατροπές.
Μόνον αν αγνοήσει κανείς τα παραπάνω μπορεί με ελαφρότητα να προεξοφλεί την ηρεμία και την ακινησία στα ευρωπαϊκά δεδομένα, άρα και την εφαρμογή της «συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα» στη διάσωση των δημοσιονομικά προβληματικά χωρών μετά το 2013.
Αγνοεί στοιχεία
Τη δογματική αυτή προσέγγιση των αγορών και των οίκων αξιολόγησης παρακολουθεί από κοντά μία εξ αριστερών προσέγγιση που προεξοφλεί και εκμηδενίζει προκαταβολικά τις επιπτώσεις των επερχόμενων πολιτικών ανατροπών στη Γαλλία πρώτα και στη Γερμανία στη συνέχεια, με το επιχείρημα ότι όποιος και να βρίσκεται στην εξουσία στο Παρίσι και στο Βερολίνο δεν μπορεί παρά να συνεχίσει τις επιλογές που χάραξε η Μέρκελ και προσυπέγραψε ο Σαρκοζί. Η προσέγγιση αυτή αγνοεί τα στοιχεία ανατροπής που υπάρχουν στο πολιτικό τοπίο τόσο της Γαλλίας όσο και της Γερμανίας: Στη γαλλική πολιτική σκηνή, η Ακροδεξιά της Λεπέν τείνει να διεμβολίσει το σκληρό πυρήνα της Κεντροδεξιάς, ενώ στη γερμανική οι Πράσινοι είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι των μετακινήσεων του εκλογικού σώματος, με τους Φιλελεύθερους να δίνουν μάχη για την πολιτική τους επιβίωση.
Την επαύριον της χρεοκοπίας της Lehman Brothers, τον Οκτώβριο του 2008, ο Σαρκοζί -η Γαλλία ασκούσε τότε την προεδρία της Ε.Ε- αναλάμβανε πρωτοβουλίες μείζονος κλίμακας για την κοινή αντιμετώπιση της κρίσης από την Ευρωζώνη, για να συναντήσει την αδιαπραγμάτευτη απορριπτική στάση της Μέρκελ, με το επιχείρημα ότι η κρίση αφορά τις ΗΠΑ και όχι τη Γηραιά Πείρο, στην οποία κάθε χώρα δεν είχε παρά να μεριμνήσει από μόνη της σε εθνικό επίπεδο για τη θωράκιση του τραπεζικού συστήματός της.
Στην προεξοφλητική τους σπουδή, αγορές και αξιολογητές προεξοφλούν την εφαρμογή μιας επιλογής οι εισηγητές της οποίας θα αποτελούν παρελθόν το 2013.
Αιτία νέου «πολέμου» ο γόρδιος δεσμός του χρέους
Αργά αλλά σταθερά με προειδοποιητικά μηνύματα για τη δυσκολία διαχείρισης του δημόσιου χρέους των προβληματικών χωρών εντός του συμφωνηθέντος στις 11 και 25 Μαρτίου πλαισίου θωράκισης και με καταλύτη τις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία με ορίζοντα την προεδρική εκλογή της άνοιξης του 2012 θα επιστρέψουμε στην αντιπαράθεση που σφράγιζε την Ευρωζώνη μέχρι τον περασμένο Ιούνιο:
Από τη μια μεριά η Γερμανία, με τη δογματική αγκύλωση στην εξαγωγή και επιβολή του γερμανικού μοντέλου ανταγωνιστικότητας στο σύνολο των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Από την άλλη η Γαλλία, με την υπουργό Οικονομικών Λαγκάρντ να δηλώνει στις 15 Μαρτίου 2010 στους Financial Times ότι τα ελλείμματα του νότου οφείλονται στα πλεονάσματα της Γερμανίας, μια ανισορροπία που θα μπορούσε να διορθωθεί όχι με τη δημοσιονομική αυστηρότητα, αλλά με την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης με αποφάσεις της κυβέρνησης στο Βερολίνο.
Η συνέχεια είναι γνωστή: Στις αρχές Ιουνίου του 2010 η Μέρκελ ανέβαλε συνάντηση κορυφής με τον Σαρκοζί στο Βερολίνο και σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε πρόσθετες δημοσιονομικές περικοπές 80 δισ. ευρώ σε βάθος τριετίας. Περικοπές που, σύμφωνα με τους αναλυτές, δεν είχαν καμιά οικονομική σκοπιμότητα, αλλά λειτούργησαν ως εργαλείο πειθαναγκασμού για να προσυπογράψει η Γαλλία τις γερμανικές επιλογές υπό το φόβο πιθανής απώλειας της αξιολόγησης ΑΑΑ της πιστοληπτικής της αξιοπιστίας.
Ένα χρόνο μετά, η νίκη της Μέρκελ μοιάζει πύρρειος. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των αποφάσεων της 11ης και 25ης Μαρτίου που ήσαν πολύ κατώτερες των αρχικών προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί στα τέλη Ιανουαρίου, οι αγορές αμφισβητούν και πιέζουν τους αδύνατους κρίκους, στη Γαλλία αμφισβητείται η απόφαση του Σαρκοζί να υποταγεί στις επιλογές του Βερολίνου, ενώ στις ΗΠΑ Ομπάμα και Γκάιτνερ φοβούνται απρόβλεπτες και μη ελέγξιμες εξελίξεις στην Ευρωζώνη, που θα μπορούσαν να τινάξουν στον αέρα τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον για σταθερή επιστροφή τη αμερικανικής οικονομίας στην ανάπτυξη.
Θολός ορίζοντας
Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι αμφισβητείται η επάρκεια και η καταλληλότητα ενός πλαισίου στήριξης της Ευρωζώνης, πριν καν αυτό ολοκληρωθεί, αλλά και με δεδομένο ότι αποτελεί κατά κοινή πλειοψηφική παραδοχή το μέγιστο δυνατό που μπορούμε να προσδοκάμε σήμερα από την αποδυναμωμένη και παραπαίουσα κυβέρνηση Μέρκελ.
Χαρακτηριστική του βραχυκυκλώματος στην Ευρωζώνη είναι η αδυναμία επιλογής του διαδόχου του επικεφαλής της ΕΚΤ Ζ.Κ. Τρισέ, η θητεία του οποίου λήγει το Νοέμβριο. Ο Βέμπερ «κάηκε» και υποχρεώθηκε να αποσύρει την υποψηφιότητά του και να παραιτηθεί από την προεδρία της Μπούντεσμπανκ, καθώς οι θέσεις του ήταν ασύμβατες με την έστω ανεπαρκή στροφή του Βερολίνου στη θωράκιση της Ευρωζώνης.
Αθροιστικά όλα δείχνουν μια συνολική σκληρή επαναδιαπραγμάτευση για έναν νέο συμβιβασμό: Από την μια μεριά η παραδοχή, πλειοψηφική, στη Γερμανία ότι τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας ταυτίζονται με την περιφρούρηση και την ενίσχυση της Ευρωζώνης, από την άλλη η διαπίστωση ότι η επιβολή της γερμανικής συνταγής για τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης μιας σειράς χωρών επιδεινώνει το πρόβλημα και απειλεί συνολικά όλες τις χώρες-μέλη.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την ψύχραιμη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής εξυγίανσης και ανάπτυξης και όχι για αποφάσεις που θα επιβάλονται στο παρά πέντε ενός ανεξέλεγκτου ντόμινο αποσταθεροποίησης.
Αγορές και οίκοι αξιολόγησης προεξοφλούν κάτι που θα γίνει το 2013 με σημερινά δεδομένα. Ομως το 2013 με πολιτικούς όρους είναι πολύ μακριά. Οταν θα τίθεται σε λειτουργία ο Μόνιμος Μηχανισμός η Γαλλία θα έχει πρόεδρο προερχόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, πιθανότατα το Στρος Καν, και στη Γερμανία θα βρισκόμαστε στο τέλος της θητείας του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων με ή χωρίς τη Μέρκελ στην καγκελαρία και τους Σοσιαλδημοκράτες - Πράσινους να είναι κυβέρνηση σε αναμονή."Η" 7/4
Share
3
ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΚΟΣΜΟΣ
ΗΠΑ: Εννέα νεκροί, από τους τυφώνες που προκάλεσε σφοδρή καταιγίδα
Κούβα: Θα δαπανήσει περισσότερα για εισαγωγές τροφίμων μετά την αύξηση των διεθνών τιμών
Κάθειρξη 16,5 ετών στον διευθ. σύμβουλο της θυγατρικής της ThyssenKrupp για την πολύνεκρη τραγωδία του 2007
Σεισμική δόνηση 5,8 Ρίχτερ στο Τόκιο
ΟΜΤ: Κανένας φόβος για τα ταξίδια στην Ιαπωνία
Κερδίζει το κόμμα «δεν πληρώνω» τους υπερχρεωμένους της Ε.Ε.
Δεύτερο «όχι» των Ισλανδών για τα χρέη των τραπεζών
Κήρυξαν πόλεμο οι ΗΠΑ σε χρέος - έλλειμμα
Τέσσερις μεγάλες πληγές στο σώμα των ΗΠΑ
περισσότερα »
Του Γιώργου Καπόπουλου
Kapopoulos@pegasus.gr
Την περασμένη εβδομάδα ο Economist ζητούσε εδώ και τώρα αναδιάρθρωση του χρέους της Ελλάδας, της Πορτογαλίας και της Ιρλανδίας, την Τρίτη το οικονομικό ένθετο της Monde είχε τον πρωτοσέλιδο τίτλο «Ευρωζώνη: Το φάρμακο θα σκοτώσει τον ασθενή;»
Η βρετανική επιθεώρηση θεωρεί μη βιώσιμο το δημόσιο χρέος των τριών χωρών στο πλαίσιο των αποφάσεων της 11ης και 25ης Μαρτίου για θωράκιση της Ευρωζώνης και ζητά εδώ και τώρα μία αναδιάρθρωση που τη θεωρεί αναπόφευκτη το 2013.
Η γαλλική εφημερίδα, από τη μεριά της, με αφορμή τα προβλήματα της Αθήνας, του Δουβλίνου και της Λισαβόνας, υποστηρίζει ότι η γερμανική συνταγή δημοσιονομικής εξυγίανσης δεν είναι βιώσιμη για το σύνολο της Ευρωζώνης και με προσεκτικό τρόπο διατυπώνει την άποψη ότι η μόνη λύση θα ήταν η δυνατότητα απευθείας δανεισμού των χωρών με δημοσιονομικά προβλήματα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.
Αν προσθέσουμε στα παραπάνω τη στάση των αγορών και των οίκων αξιολόγησης έχουμε μια γενικευμένη εικόνα αμφισβήτησης του πλαισίου θωράκισης της Ευρωζώνης πριν καν ολοκληρωθεί τον προσεχή Ιούνιο. Ακόμη, το δημοσίευμα της Monde χρησιμοποιεί ως αφορμή τα προβλήματα των δύο χωρών που προσέφυγαν στο Μηχανισμό Στήριξης, αλλά και της τρίτης που θεωρείται ότι βρίσκεται με το ένα πόδι εντός, για να τονίσει ότι η επιλογή Σαρκοζί να προσδεθεί στις επιλογές της Μέρκελ δεν είναι μόνον αδιέξοδη για τον ίδιο το Γάλλο πρόεδρο αλλά και για τη χώρα.
Πρόκληση της διαρκούς προσαρμογής
Μία επιπόλαιη ματιά στα παραπάνω θα μπορούσε να δώσει την εντύπωση της ακινησίας ένα χρόνο μετά την καθυστερημένη ανταπόκριση της Ευρωζώνης στη δημοσιονομική κρίση της Αθήνας.
Η πραγματικότητα είναι ότι έγινε σημαντική πρόοδος, που δεν αρκεί, όμως, για να καθησυχάσει τις αγορές και να παράξει την κοινωνική και πολιτική σταθερότητα που είναι αναγκαίες για να στηριχθεί η προσπάθεια δημοσιονομικής εξυγίανσης των προβληματικών χωρών.
Σήμερα ουδείς αμφιβάλλει για το ότι η Γερμανία έχει κατανοήσει ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση από τη συνολική θωράκιση της Ευρωζώνης. Πριν από ένα χρόνο κυριαρχούσε η συζήτηση για επιστροφή στο μάρκο, για εξαναγκασμό σε αποχώρηση ή ακόμη και αποβολή των απροσάρμοστων χωρών από την Ευρωζώνη ή ακόμη και η συγκρότηση μιας μικρής Ευρωζώνης του βορρά. Επιπλέον, δύο παρ' ολίγον ανεξέλεγκτα ντόμινο αποσταθεροποίησης της Ευρωζώνης, το Μαΐο και το Νοέμβριο του 2010, κατέδειξαν ότι η δημοσιονομική κρίση δεν περιορίζεται σε μία χώρα ή σε μία ομάδα χωρών, αλλά την απειλεί συνολικά.
Για να κάνει η Γερμανία τα βήματα που οδήγησαν στη συγκρότηση του Μόνιμου Μηχανισμού απαίτησε και επέβαλε όρους που αποδομούν τη θωράκιση και τη σταθεροποίηση της Ευρωζώνης: Πρώτον, την ενδεχόμενη συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους των προβληματικών χωρών μετά το 2013 και δεύτερον και σημαντικότερο την επιβολή αυστηρών κανόνων δημοσιονομικής ευταξίας στο σύνολο της Ευρωζώνης, με στόχο την ανταγωνιστικότητα και τα πλεονάσματα, μία επιλογή που, σύμφωνα με την πλειονότητα των αναλυτών, σε συνδυασμό με ένα υπερτιμημένο σκληρό ευρώ, μπορεί να οδηγήσει τη Γηραιά Ηπειρο να εγκλωβιστεί σε παρατεταμένη ύφεση.
Προεξόφληση με παρωπίδες
Οι αγορές και οι οίκοι αξιολόγησης, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, προεξοφλούν: Ακόμη και το υπό προϋποθέσεις μετά το 2013 ενδεχόμενο «συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα» στο κόστος διάσωσης της χώρας που θα προσφύγει στο Μόνιμο Μηχανισμό ESM, προεξοφλείται ως σημερινό δεδομένο και κοστολογείται αναλόγως στην απόκλιση των επιτοκίων δανεισμού των προβληματικών χωρών και στο κόστος των ασφαλίστρων κινδύνου. Μέχρι εδώ τίποτε το περίεργο, καθώς αγορές και αξιολογητές δεν κάνουν τίποτε διαφορετικό από τη χώρα που προεξοφλεί τον υπερεξοπλισμό του γείτονα της ως πρόθεση επίθεσης, ή του πολιτικού ηγέτη που προεξοφλεί τις ηγετικές ικανότητες συνεργάτη του ως πρόθεση αμφισβήτησης της ηγεσίας του.
Αλλο μέλλον...
Το παράδοξο βρίσκεται αλλού: Το 2013 με πολιτικούς όρους είναι πολύ μακριά. Οταν θα τίθεται σε λειτουργία ο Μόνιμος Μηχανισμός η Γαλλία θα έχει πρόεδρο προερχόμενο από το Σοσιαλιστικό Κόμμα, πιθανότατα το Στρος Καν, και στη Γερμανία θα βρισκόμαστε στο τέλος της θητείας του κυβερνητικού συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών - Φιλελευθέρων με ή χωρίς τη Μέρκελ στην Καγκελαρία και τους Σοσιαλδημοκράτες - Πράσινους να είναι κυβέρνηση σε αναμονή.
Μέχρι τότε κατά πάσα πιθανότατα θα έχει αποδειχθεί στην πράξη ότι η γερμανική συνταγή ανταγωνιστικότητας μέσω του αποπληθωρισμού και των δημοσιονομικών περικοπών οδηγεί σε παρατεταμένο εγκλωβισμό στην ύφεση, αλλά και σε κοινωνική αναταραχή και πολιτικές ανατροπές.
Μόνον αν αγνοήσει κανείς τα παραπάνω μπορεί με ελαφρότητα να προεξοφλεί την ηρεμία και την ακινησία στα ευρωπαϊκά δεδομένα, άρα και την εφαρμογή της «συμμετοχής του ιδιωτικού τομέα» στη διάσωση των δημοσιονομικά προβληματικά χωρών μετά το 2013.
Αγνοεί στοιχεία
Τη δογματική αυτή προσέγγιση των αγορών και των οίκων αξιολόγησης παρακολουθεί από κοντά μία εξ αριστερών προσέγγιση που προεξοφλεί και εκμηδενίζει προκαταβολικά τις επιπτώσεις των επερχόμενων πολιτικών ανατροπών στη Γαλλία πρώτα και στη Γερμανία στη συνέχεια, με το επιχείρημα ότι όποιος και να βρίσκεται στην εξουσία στο Παρίσι και στο Βερολίνο δεν μπορεί παρά να συνεχίσει τις επιλογές που χάραξε η Μέρκελ και προσυπέγραψε ο Σαρκοζί. Η προσέγγιση αυτή αγνοεί τα στοιχεία ανατροπής που υπάρχουν στο πολιτικό τοπίο τόσο της Γαλλίας όσο και της Γερμανίας: Στη γαλλική πολιτική σκηνή, η Ακροδεξιά της Λεπέν τείνει να διεμβολίσει το σκληρό πυρήνα της Κεντροδεξιάς, ενώ στη γερμανική οι Πράσινοι είναι οι μεγάλοι κερδισμένοι των μετακινήσεων του εκλογικού σώματος, με τους Φιλελεύθερους να δίνουν μάχη για την πολιτική τους επιβίωση.
Την επαύριον της χρεοκοπίας της Lehman Brothers, τον Οκτώβριο του 2008, ο Σαρκοζί -η Γαλλία ασκούσε τότε την προεδρία της Ε.Ε- αναλάμβανε πρωτοβουλίες μείζονος κλίμακας για την κοινή αντιμετώπιση της κρίσης από την Ευρωζώνη, για να συναντήσει την αδιαπραγμάτευτη απορριπτική στάση της Μέρκελ, με το επιχείρημα ότι η κρίση αφορά τις ΗΠΑ και όχι τη Γηραιά Πείρο, στην οποία κάθε χώρα δεν είχε παρά να μεριμνήσει από μόνη της σε εθνικό επίπεδο για τη θωράκιση του τραπεζικού συστήματός της.
Στην προεξοφλητική τους σπουδή, αγορές και αξιολογητές προεξοφλούν την εφαρμογή μιας επιλογής οι εισηγητές της οποίας θα αποτελούν παρελθόν το 2013.
Αιτία νέου «πολέμου» ο γόρδιος δεσμός του χρέους
Αργά αλλά σταθερά με προειδοποιητικά μηνύματα για τη δυσκολία διαχείρισης του δημόσιου χρέους των προβληματικών χωρών εντός του συμφωνηθέντος στις 11 και 25 Μαρτίου πλαισίου θωράκισης και με καταλύτη τις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία με ορίζοντα την προεδρική εκλογή της άνοιξης του 2012 θα επιστρέψουμε στην αντιπαράθεση που σφράγιζε την Ευρωζώνη μέχρι τον περασμένο Ιούνιο:
Από τη μια μεριά η Γερμανία, με τη δογματική αγκύλωση στην εξαγωγή και επιβολή του γερμανικού μοντέλου ανταγωνιστικότητας στο σύνολο των χωρών-μελών της Ευρωζώνης.
Από την άλλη η Γαλλία, με την υπουργό Οικονομικών Λαγκάρντ να δηλώνει στις 15 Μαρτίου 2010 στους Financial Times ότι τα ελλείμματα του νότου οφείλονται στα πλεονάσματα της Γερμανίας, μια ανισορροπία που θα μπορούσε να διορθωθεί όχι με τη δημοσιονομική αυστηρότητα, αλλά με την αύξηση της εσωτερικής ζήτησης με αποφάσεις της κυβέρνησης στο Βερολίνο.
Η συνέχεια είναι γνωστή: Στις αρχές Ιουνίου του 2010 η Μέρκελ ανέβαλε συνάντηση κορυφής με τον Σαρκοζί στο Βερολίνο και σε έκτακτη συνέντευξη Τύπου ανακοίνωσε πρόσθετες δημοσιονομικές περικοπές 80 δισ. ευρώ σε βάθος τριετίας. Περικοπές που, σύμφωνα με τους αναλυτές, δεν είχαν καμιά οικονομική σκοπιμότητα, αλλά λειτούργησαν ως εργαλείο πειθαναγκασμού για να προσυπογράψει η Γαλλία τις γερμανικές επιλογές υπό το φόβο πιθανής απώλειας της αξιολόγησης ΑΑΑ της πιστοληπτικής της αξιοπιστίας.
Ένα χρόνο μετά, η νίκη της Μέρκελ μοιάζει πύρρειος. Πριν καν στεγνώσει το μελάνι των αποφάσεων της 11ης και 25ης Μαρτίου που ήσαν πολύ κατώτερες των αρχικών προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί στα τέλη Ιανουαρίου, οι αγορές αμφισβητούν και πιέζουν τους αδύνατους κρίκους, στη Γαλλία αμφισβητείται η απόφαση του Σαρκοζί να υποταγεί στις επιλογές του Βερολίνου, ενώ στις ΗΠΑ Ομπάμα και Γκάιτνερ φοβούνται απρόβλεπτες και μη ελέγξιμες εξελίξεις στην Ευρωζώνη, που θα μπορούσαν να τινάξουν στον αέρα τις προσπάθειες της Ουάσιγκτον για σταθερή επιστροφή τη αμερικανικής οικονομίας στην ανάπτυξη.
Θολός ορίζοντας
Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι ότι αμφισβητείται η επάρκεια και η καταλληλότητα ενός πλαισίου στήριξης της Ευρωζώνης, πριν καν αυτό ολοκληρωθεί, αλλά και με δεδομένο ότι αποτελεί κατά κοινή πλειοψηφική παραδοχή το μέγιστο δυνατό που μπορούμε να προσδοκάμε σήμερα από την αποδυναμωμένη και παραπαίουσα κυβέρνηση Μέρκελ.
Χαρακτηριστική του βραχυκυκλώματος στην Ευρωζώνη είναι η αδυναμία επιλογής του διαδόχου του επικεφαλής της ΕΚΤ Ζ.Κ. Τρισέ, η θητεία του οποίου λήγει το Νοέμβριο. Ο Βέμπερ «κάηκε» και υποχρεώθηκε να αποσύρει την υποψηφιότητά του και να παραιτηθεί από την προεδρία της Μπούντεσμπανκ, καθώς οι θέσεις του ήταν ασύμβατες με την έστω ανεπαρκή στροφή του Βερολίνου στη θωράκιση της Ευρωζώνης.
Αθροιστικά όλα δείχνουν μια συνολική σκληρή επαναδιαπραγμάτευση για έναν νέο συμβιβασμό: Από την μια μεριά η παραδοχή, πλειοψηφική, στη Γερμανία ότι τα ζωτικά συμφέροντα της χώρας ταυτίζονται με την περιφρούρηση και την ενίσχυση της Ευρωζώνης, από την άλλη η διαπίστωση ότι η επιβολή της γερμανικής συνταγής για τη διαχείριση της δημοσιονομικής κρίσης μιας σειράς χωρών επιδεινώνει το πρόβλημα και απειλεί συνολικά όλες τις χώρες-μέλη.
Το μεγάλο ερώτημα είναι πότε θα ωριμάσουν οι συνθήκες για την ψύχραιμη χάραξη μιας μακροπρόθεσμης στρατηγικής εξυγίανσης και ανάπτυξης και όχι για αποφάσεις που θα επιβάλονται στο παρά πέντε ενός ανεξέλεγκτου ντόμινο αποσταθεροποίησης.
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Πέμπτη 14 Απριλίου 2011
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
Τρίτη 12 Απριλίου 2011
Ο άνθρωπος. Γιατί θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά. Ύστερα θυσιάζει τα χρήματά του για να ανακτήσει την υγεία του. Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν και ως αποτέλεσμα αυτός δεν ζει ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μη πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ποτέ στην πραγματικότητα.»
ΠΡΟΣ ΔΑΛΑΙ ΛΑΜΑ : «Τι σας προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ανθρωπότητα;» «Ο άνθρωπος. Γιατί θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά.
Ερώτηση... - προς Δαλάι Λάμα: «Τι σας προκαλεί τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ανθρωπότητα;»
«Ο άνθρωπος. Γιατί θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά. Ύστερα θυσιάζει τα χρήματά του για να ανακτήσει την υγεία του. Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν και ως αποτέλεσμα αυτός δεν ζει ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μη πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ποτέ στην πραγματικότητα.»
«Ο άνθρωπος. Γιατί θυσιάζει την υγεία του για να βγάλει λεφτά. Ύστερα θυσιάζει τα χρήματά του για να ανακτήσει την υγεία του. Και τότε είναι τόσο ανήσυχος για το μέλλον ώστε δεν απολαμβάνει το παρόν και ως αποτέλεσμα αυτός δεν ζει ούτε στο παρόν, ούτε στο μέλλον. Και ζει σαν να μη πρόκειται ποτέ να πεθάνει. Και πεθαίνει χωρίς να έχει ζήσει ποτέ στην πραγματικότητα.»
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
Εγγραφή σε:
Σχόλια (Atom)