Σελίδες


Δεν θα γίνουν εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου

Του Τάσου Ζάχου
Το σενάριο για εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου μόνο το πιο πιθανό δεν είναι . Η νέα κυβέρνηση έχοντας λάβει μόλις χθες ψήφο εμπιστοσύνης από 255 βουλευτές , έχει τώρα την δυνατότητα να κυβερνήσει όπως επισήμαναν εμφατικά χθες και τα μεγάλα διεθνή πρακτορεία.

Δεν θα γίνουν εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου
Στις δηλώσεις του κ. Λουκά Παπαδήμου στην Βουλή κατά την διάρκεια της διαδικασίας της ψήφου εμπιστοσύνης, πουθενά δεν αναφέρθηκε χρονικός ορίζοντας για την διεξαγωγή εκλογών. Άλλωστε η προετοιμασία της κυβέρνησης για το 2012 δεν προμηνύει ότι σχεδιάζεται με χρονικό ορίζοντα τριών μηνών.
Για τους καλά γνωρίζοντες ο κ. Παπαδήμος από την αρχή δεν ήθελε χρονικό περιορισμό για τηνμεταβατική κυβέρνηση, λόγω των ειδικών συνθηκών που χαρακτηρίζουν την ελληνική οικονομία αυτό το διάστημα. Ο ίδιος φαίνεται αυτή την στιγμή να απολαμβάνει την στήριξη τόσο των δύο μεγάλων πολιτικών κομμάτων, δηλαδή του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ , αλλά και προσωπικά των αρχηγών του κ. Γιώργου Παπανδρέου και του κ. Αντώνη Σαμαρά. Και οι δύο στις τελευταίες τοποθετήσεις τους στην Βουλή στήριξαν ξεκάθαρα την νέα κυβέρνηση, την οποία βέβαια υποστηρίζει και το τρίτο κόμμα συγκυβέρνησης , ο ΛΑΟΣ του κ. Γιώργου Καρατζαφέρη.
Ο κατάλληλος τεχνοκράτης για την Ευρώπη
Επιπλέον η Ευρώπη στο πρόσωπο του κ. Λουκά Παπαδήμου βλέπει τον κατάλληλο άνθρωπο - τεχνοκράτη που θα προωθήσει την νέα δανειακή σύμβαση , η οποία βάζει σε δημοσιονομική ομηρία την χώρα τουλάχιστον για δέκα χρόνια. Μπορεί να διαρρέεται ότι η σκληρή γραμμή της Γερμανίας και της Γαλλίας δεν έχει αλλάξει όσον αφορά την Ελλάδα, όμως για τους Ευρωπαίους εταίρους είναι πιο εύκολο να συνεννοηθούν με τον Παπαδήμο παρά με τον κ. Γιώργο Παπανδρέου, τον όποιο έθεσαν εκτός «κάδρου» μετά την πρωτοβουλία του για δημοψήφισμα. Είναι ο κατάλληλος εκφραστής μιας επιβληθείσας ενότητας με απειλή την εκταμίευση της έκτης δόσης και την αποπομπή από το ευρώ.
Οι εξελίξεις μάλιστα των τελευταίων ημερών υπενθύμισαν το περιεχόμενο πρόσφατου τηλεγραφήματος του πρακτορείου Reuters, το οποίο, εν όψει της κρίσιμης Συνόδου Κορυφής των Βρυξελλών αποκάλυπτε τη δήλωση αξιωματούχου της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι «Χρειαζόμαστε κάποιον που να μιλάει Ελληνικά, αλλά να μην είναι με την πλευρά των Ελλήνων». Σε όλα αυτά πρέπει να προστεθεί η δεδομένη επιθυμία της τρόικας να μην πάει η Ελλάδα σε εκλογές. 
Συντεταγμένο όχι από τα ΜΜΕ για 19η Φεβρουαρίου
Εκτιμάται μάλιστα ότι συντεταγμένα τα περισσότερα ΜΜΕ θα επισημαίνουν το ακατόρθωτο της διεξαγωγής εκλογών στις 19 Φεβρουαρίου. Ήδη την πρόθεση των «εταίρων» της νέας κυβέρνησης καταδεικνύει με εύστοχο σχόλιο της η έγκυρη εφημερίδα Les Echos κάνοντας εκτενή αναφορά στην «αμέριστη και απροϋπόθετη συμπαράσταση του ακροδεξιού ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου».
Η οικονομική εφημερίδα σημειώνει ότι για τον ηγέτη του κόμματος Γ. Καρατζαφέρη η ημερομηνία της 19ης Φεβρουαρίου δεν σημαίνει απαραίτητα τη λήξη της υποστήριξής στην κυβέρνηση και την αυτόματη προκήρυξη εκλογών.
Ο παράγοντας PSI
Τέλος μια είδηση που έγινε γνωστή σήμερα απομακρύνει το ενδεχόμενο να γίνουν εκλογές στις 19 Φεβρουαρίου και για πρακτικούς λόγους. Το υπουργείο Οικονομικών με ανακοίνωση του ,ανέφερε σήμερα πως η διαδικασία ανταλλαγής ελληνικών ομολόγων (PSI) αναμένεται να ξεκινήσει στις αρχές του 2012.
H διαπραγμάτευση αυτή είναι ένα δύσκολο τεστ για την κυβέρνηση, καθώς επιδιώκει συμμετοχή τουλάχιστον στο 90% των ιδιωτών που διακρατούν ελληνικά ομόλογα στο PSI, έτσι ώστε να εξασφαλίσει το «κούρεμα» 50% του χρέους. Αυτή η διαπραγμάτευση μάλλον θα πάει μέχρι τέλη Μαρτίου, αν κρίνουμε από την προηγούμενη εμπειρία του Ιουλίου. 

Πολιτική Επιθεώρηση: Πολιτικοί και «τεχνοκράτες»

Πολιτική Επιθεώρηση: Πολιτικοί και «τεχνοκράτες»: Της Ελίζας Παπαδάκη , ΝΕΑ, 16.11.11 Η ανάληψη της πρωθυπουργίας από τον Λουκά Παπαδήμο στην Ελλάδα, η ταυτόχρονη εντολή που έλαβε ο Μάριο ...

Πολιτική Επιθεώρηση: Πόρνες

Πολιτική Επιθεώρηση: Πόρνες: Του Δημήτρη Δανίκα , ΒΗΜΑ, 17.11.11 Μέσα παριστάνει τον επαναστάτη. Εξω προσέρχεται με σκυμμένο το κεφάλι. Από «αρχαιοτάτων« χρόνων έτσι πορ...

HIPPOCRATE:NUTRITION PREVENTIVE


HIPPOCRATE:NUTRITION PREVENTIVE
par Victor Monsan, samedi 29 octobre 2011, 20:37
Esprit saint dans un corps saint. La santé est un ensemble unique psychosomatique. Quand un organe est malade tout l'organisme est malade. Que ta nourriture soit ton médicament et ton médicament ta nourriture. Le pouvoir d'autoguerison de l'organisme. Il vaut mieux prévenir que guérir Certains de principes de l'Hippocrate et de la médecine grecque antique dont les principes sont en vigueur actuellement. Je dois rajouter un principe très important de la médecine chinoise. La santé mentale se trouve au foie. En étudiant ces principes ressort que quand un organe est malade c'est parce que l'ensemble de l'organisme est malade. Selon mes propres expériences sur ma santé je peux vous assurer que TOUTES les maladies ont une origine commune. 1. Malnutrition chronique 2. Intoxication chronique. Pour attaquer de front ces 2 causes il y a 2-3 super aliments. Pollen des abeilles, levure de bière fraîche, et jus de raisin frais. 1 cuillère de soupe de pollen vous donne le 100% de vos besoins alimentaires journaliers en vitamines, enzymes métaux etc. C'est un miracle. C'est le sperme de plantes. De même la levure de bière. L'ADN de la levure de bière est identique a l'ADN de l’être humain a 99,6%. Autrement dit en prenant 30 gr de levure fraîche vous donner a votre organisme 30 gr. de cellules humaines fraîches presque. 70% de maladies sont dues au manque d'un de composants de la levure de bière. Vitamines B toute la gamme plus métaux qu'elle contient. En ce qui concerne la désintoxication les 2 médicaments miracle sont le citron et l'oignon. Ils sont de nettoyants du foie le 1er filtre des toxines de l'organisme et qui parle de foie en bonne santé parle de sang propre la base de la santé humaine. En faisant une combinaison du principe esprit saint dans un corps saint, et que la santé mentale se trouve au foie je peux vous assurer que toutes les maladies psychiatriques sont dues a l’inflammation du système nerveux de toxines concentres en 1er lieu au foie. Il faut aussi boire tous les jours de jus de fruits frais, a la centrifugeuse car le sucre de fruits combat l’acidité de l'organisme. La solution est très simple a condition de respecter ces 2 principes de la désintoxication journalière avec le citron et l'oignon et de la consommation de 2 super aliments pollen et levure de bière= il vaut mieux prévenir que guérir. Finalement on est ce qu'on mange à travers le temps. La maladie est la conséquence de nos déviations alimentaires durant toute la vie. Nous pouvons donc arrêter ce processus avec la prévention journalière comme j'ai susmentionné. Je dois rajouter aussi que le jus de citron, consomme pendant de années est la meilleure prévention contre les AVC et les attaques cardiaques. vu qu'il rend les artères en fer. En dernier lieu je dois mentionner le propolis des abeilles en tant que antibiotique naturel, le seul qui tue le streptocoque et le staphylocoque, alors que les antibiotiques n’arrivent pas a le faire. Le propolis m’a guéri d’un rhume chronique.

Πώς να διαλέγετε το άπαχο κρέας;

Το κρέας είναι τρόφιμο μεγάλης θρεπτικής αξίας για τον άνθρωπο. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε ότι είναι πλούσιο σε θρεπτικά … συστατικά όπως πρωτεΐνη η οποία αποτελεί σημαντικό δομικό συστατικό των κυττάρων, βιταμίνες συμπλέγματος Β, οι οποίες είναι υπεύθυνες για την δημιουργία αντισωμάτων, λίπος, το οποίο εκτός από την ενέργεια που προσφέρει, προμηθεύει στον οργανισμό τις λιποδιαλυτές βιταμίνες Α, D, E και K και τέλος, μέταλλα, όπως σίδηρο, που σχετίζεται με την αναιμία και μαγνήσιο, το οποίο συντελεί στην καλή λειτουργία του νευρικού και μυϊκού συστήματος.
Εξαιτίας της μεγάλης αύξησης του ποσοστού παχυσαρκίας και καρδιαγγειακών νοσημάτων, οι οποίες είναι καταστάσεις που σχετίζονται με την κατανάλωση λιπαρών κρεάτων, θα ήταν ιδιαίτερα ωφέλιμο να γνωρίζουμε πώς να διαλέγουμε άπαχο κρέας.
Τα τελευταία χρόνια οι βιομηχανίες κρέατος προσπαθούν να προωθούν στην αγορά κρέας καλύτερης ποιότητας, με λιγότερο λίπος. Παράγονται πλέον πιο άπαχα ζώα. Συγκεκριμένα, για το φρέσκο χοιρινό (στο άπαχο τμήμα του τεμαχίου)τα τελευταία στοιχεία αναφέρουν ότι υπάρχει μείωση κατά 31% στο ολικό λίπος και κατά 29% στα κορεσμένα λιπαρά.
Επίσης, κατά την λιανική πώληση, αφαιρείται το εξωτερικό- ορατό λίπος, διαδικασία ο οποία μπορεί να μειώσει το θερμιδικό φορτίο, την χοληστερίνη και το λίπος μέχρι και 50% .
Πώς μπορούμε να οδηγηθούμε στην κατανάλωση άπαχου κρέατος; Χρησιμοποιώντας τον κανόνα των 4 Π:
-Σημαντικό είναι όταν πάμε να αγοράσουμε το κρέας μας να θυμηθούμε να επιλέξουμε για το βοδινό το «φιλέτο» ή στρογγυλό και για το χοιρινό το «φιλέτο» ή «μπούτι». Επίσης να απομακρύνουμε το ορατό λίπος.
-Εξίσου σημαντικός παράγοντας για να παραμείνει το κρέας μας με χαμηλά λιπαρά, είναι ο τρόπος παρασκευής. Ο ιδανικότερος είναι ψητός στην σχάρα ή στο φούρνο.
-Η ποσότητα του μαγειρεμένου κρέατος που θα καταναλωθεί δεν πρέπει ημερησίως να ξεπερνά τα 180γρ.
-Όσoν αφορά την παρασκευή του είναι καλό να σημειωθεί ότι το άπαχο κρέας δεν είναι πολύ τρυφερό. Γι’ αυτό καλό θα ήταν να το βράσουμε αργά ή να το μαρινάρουμε σε κάποιο όξινο μίγμα πριν το μαγείρεμα. Το κοπάνισμα και ο τεμαχισμός αντίθετα από τις ίνες μπορούν επίσης να αυξήσουν την τρυφερότητα του κρέατος.
Σύνθεση τεμαχίων χοιρινού και μοσχαρίσιου κρέατος.
Συμπερασματικά, το κρέας είναι μια ιδιαίτερα ωφέλιμη τροφή, η οποία γίνεται ακόμα πιο ευεργετική, όταν μαγειρευτεί υγιεινά και καταναλωθεί σε σωστή ποσότητα.




Δημοσίευση: 17-11-2011, 00:47 Τελευταία ανανέωση: 17-11-2011, 01:00
Εκτύπωση Αποστολή σε φίλο  
Ρεπορτάζ: Μαίρη Κατσανοπούλου
Επικίνδυνη για την υγεία μας μπορεί να αποβεί η νέα τάση να πλένουμε τα ρούχα σε χαμηλές θερμοκρασίες, είτε το κάνουμε για λόγους οικονομίας και περιβαλλοντικής φροντίδας είτε για την προστασία των ρούχων. Γι’ αυτό, οι επιστήμονες συνιστούν να γυρίσουμε ξανά τον διακόπτη του πλυντηρίου μας στους 60 και 90 βαθμούς Κελσίου.
Μια έκθεση από το Διεθνές Επιστημονικό Φόρουμ για την Υγιεινή του Σπιτιού προειδοποιεί ότι οι χαμηλές θερμοκρασίες δεν είναι αρκετές για να σκοτώσουν τα παθογόνα μικρόβια (όπως ο σταφυλόκοκκος και το Ε. coli) που μπορεί να προκαλέσουν ουρολοιμώξεις, δερματίτιδες, γαστρεντερίτιδες και πνευμονίες.

«Αυτό που φαίνεται καθαρό δεν είναι απαραίτητα και υγιεινά καθαρό» ανέφερε σε βρετανικές εφημερίδες η καθηγήτρια στη Σχολή Υγιεινής και Τροπικής Ιατρικής του Πανεπιστημίου του Λονδίνου Σάλι Μπλούμφιλντ που έχει αρχίσει εκστρατεία ενημέρωσης του κοινού για το υγιεινό πλύσιμο των ρούχων.
Μικρόβια και ακάρεα
Παλιά, οι άνθρωποι έπλεναν τα ρούχα βράζοντάς τα στους 100 βαθμούς Κελσίου. Σήμερα, τα πλένουν στους 30 βαθμούς Κελσίου (ενώ απορρυπαντικά διαφημίζονται ότι πλένουν αποτελεσματικά και στους 15 βαθμούς), βάζοντας σε ανησυχία τους ειδικούς οι οποίοι προειδοποιούν για σοβαρές συνέπειες στην υγεία από την εξάπλωση παθογόνων μικροβίων και μυκήτων.
Επίσης οι αλλεργιολόγοι γιατροί προειδοποιούν ότι τα ακάρεα της οικιακής σκόνης που προκαλούν σε άτομα με αλλεργική προδιάθεση ανοσολογικές εκδηλώσεις (όπως άσθμα ή αλλεργική ρινίτιδα) δεν σκοτώνονται στις χαμηλές θερμοκρασίες.

«Τα ακάρεα αρχίζουν να νεκρώνονται μετά τους 35 βαθμούς Κελσίου» τονίζει η αλλεργιολόγος, πρόεδρος της Ελληνικής Εταιρείας Αλλεργιολογίας και Κλινικής Ανοσολογίας Καλλιόπη Κόντου - Φίλη.

«Τα σεντόνια, οι μαξιλαροθήκες και οι παπλωματοθήκες πρέπει να πλένονται σε νερό θερμοκρασίας 55 - 60°C, το ίδιο και οι θήκες των μαξιλαριών. Για την προστασία από τις αλλεργίες, ακόμα και οι κουρτίνες πρέπει να είναι από υφάσματα που μπορεί να πλυθούν σε καυτό νερό (60 βαθμούς Κελσίου)».
Στοιχεία από τη διεθνή βιβλιογραφία δείχνουν ότι τα αλλεργιογόνα της οικιακής σκόνης όχι μόνο μειώνονται σε αριθμό στις υψηλές θερμοκρασίες πλυσίματος αλλά γίνονται και λιγότερο ικανά να προκαλέσουν μια ανοσολογική αντίδραση του οργανισμού.

Μελέτη του Τμήματος Ιατρικής στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ στην Αυστραλία, η οποία δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Journal of Allergy and Clinical Immunology», έδειξε ότι όλα τα ακάρεα σε σεντόνια και μαξιλαροθήκες σκοτώθηκαν σε θερμοκρασία νερού 55 βαθμών Κελσίου ή μεγαλύτερη.

Το πλύσιμο σε πρόγραμμα χαμηλής θερμοκρασίας δεν αφαίρεσε από τα κλινοσκεπάσματα τα περισσότερα ζωντανά ακάρεα, ακόμα και όταν χρησιμοποιούνταν δυνατό απορρυπαντικό.
«Τα μικρόβια και οι ιοί της γρίπης, του AIDS και της ηπατίτιδας πεθαίνουν σε θερμοκρασίες πάνω από 70 βαθμούς Κελσίου (στα νοσοκομεία τα πλένουμε σε θερμοκρασία μεγαλύτερη των 90 βαθμών), γιατί σε μικρότερες αντέχουν» λέει η λοιμωξιολόγος γιατρός, αναπληρώτρια καθηγήτρια Παθολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Κυριακή Κανελλακοπούλου.

«Μιλάμε για τα μικρόβια που υπάρχουν στη χλωρίδα του οργανισμού, όπως είναι ο στρεπτόκοκκος και ο σταφυλόκοκκος, τα μικρόβια των ρύπων και τα εντεροπαθογόνα μικρόβια (όπως η σαλμονέλα).Εάν όμως έχει κάποιος μέσα στην οικογένεια μια λοίμωξη (π.χ. μια διάρροια από σαλμονέλα), τα εσώρουχά του θα πρέπει να πλένονται χωριστά σε θερμοκρασίες 90 βαθμών Κελσίου».
Εάν θέλει κάποιος να πλύνει τα ρούχα του στους 40 βαθμούς, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει κι ένα αντιβακτηριακό υποχλωριώδες προϊόν, που θα αντέχει το πλυντήριο.
Τα παιδικά ρούχα
Ιδιαίτερη προσοχή χρειάζεται το πλύσιμο των βρεφικών και νηπιακών ρούχων, γιατί το ανοσοποιητικό σύστημα των παιδιών αυτής της ηλικίας δεν έχει πλήρως αναπτυχθεί και είναι ευάλωτα σε μικρόβια και ιούς.

«Τα ρούχα των παιδιών έως 2-3 ετών θα πρέπει να πλένονται χωριστά από αυτά των ενηλίκων (γιατί μπορεί να μεταφερθούν μικρόβια από τα ρούχα των μεγάλων) και σε θερμοκρασίες 60 βαθμών και άνω» υπογραμμίζει η επίκουρη καθηγήτρια Παιδιατρικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών Πόπη Αναστασέα - Βλάχου.

«Αυτό είναι απαραίτητο για να πεθάνουν όχι μόνο τα μικρόβια αλλά και τα ακάρεα και οι μύκητες. Από τα μικρόβια, ιδιαίτερα μας ανησυχεί για τα παιδιά ο σταφυλόκοκκος, που είναι επικίνδυνος και είναι δύσκολο να καταπολεμηθεί».
Το απορρυπαντικό για τα παιδικά ρούχα πρέπει να έχει βάση το σαπούνι ενώ δεν επιτρέπεται να χρησιμοποιούνται λευκαντικά ή άλλες χημικές καθαριστικές ουσίες.

«Τέτοια προϊόντα μπορείτε να χρησιμοποιείτε μόνο στους εφήβους, δηλαδή μετά την ηλικία των 12 ετών» συμβουλεύει η κ. Βλάχου. «Εάν είναι δυνατόν να απλώνετε τα παιδικά ρούχα στον ήλιο να στεγνώσουν – όπως έκαναν οι μανάδες μας – και μετά να τα σιδερώνετε με καυτό σίδερο».
Οι ειδικοί της Κλινικής Μάγιο στις ΗΠΑ συμβουλεύουν ακόμα να πλένετε τα ρούχα που φοράτε στο γυμναστήριο ή κατά την άθληση κάθε φορά μετά τη χρήση τους, χρησιμοποιώντας νερό σε θερμοκρασία τουλάχιστον 40 βαθμών Κελσίου ή μεγαλύτερη, γιατί μελέτες έχουν δείξει ότι αυτά μεταφέρουν πολλά είδη βακτηρίων και μυκήτων.
Τα εσώρουχα
Οι επιστήμονες συνιστούν επίσης να πλένετε τα εσώρουχα χωριστά – και σε πολύ ζεστό νερό – από τα άλλα ρούχα σας (όπως π.χ. τις μπλούζες, τα παντελόνια και τα φορέματα) ή μαζί με τα σεντόνια και τις πετσέτες του μπάνιου, γιατί τα εσώρουχα έχουν συνήθως υψηλό μικροβιακό φορτίο.

Μια μελέτη του βρετανικού συμβουλευτικού οργανισμού Hygiene Audit Systems βρήκε ζωντανά βακτήρια, όπως τον σταφυλόκοκκο και το Ε. coli, στο 83% δειγμάτων εσωρούχων που είχαν πλυθεί στο πλυντήριο σε θερμοκρασίες 40 βαθμών ή χαμηλότερες (στο 89% των δειγμάτων).

«Εάν θέλετε να είστε σίγουροι ότι θα απαλλάξετε τα ρούχα σας από τα εντεροπαθογόνα μικρόβια, να επιστρέψετε στους 60 βαθμούς Κελσίου», συμβουλεύει ο πρόεδρος του Παγκόσμιου Συμβουλίου Υγιεινής, καθηγητής Τζον Οξφορντ.
Απαραίτητο είναι επίσης να πλένετε τις πετσέτες της κουζίνας σε υψηλές θερμοκρασίες, γιατί μπορεί να μεταφέρουν μικρόβια από λαχανικά, άψητα κρέατα και πουλερικά.

Τέλος, να μην ξεχνάτε να καθαρίζετε το πλυντήριο τουλάχιστον μία φορά τον μήνα με καυτό νερό – βάζοντας ένα πρόγραμμα στους 90-95 βαθμούς Κελσίου χωρίς ρούχα – ώστε να αποβάλλονται η τυχόν μούχλα, βακτήρια και υπόλοιπα απορρυπαντικών και μαλακτικών προϊόντων.

Αυτό θα πρέπει να το κάνετε ακόμα συχνότερα (λ.χ. κάθε εβδομάδα) εάν χρησιμοποιείτε συνήθως υγρά απορρυπαντικά και προγράμματα με χαμηλές ή μέτριες θερμοκρασίες νερού. Μετά να αφήνετε ανοικτό το πλυντήριο ώσπου να βεβαιωθείτε ότι έχει στεγνώσει τελείως.


«Η μεγάλη παρεξήγηση»

«Eίναι η Ελλάδα ευρωπαϊκή χώρα;» αναρωτιέται ο γαλλικός Monde

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011
Ένα ξεκάθαρο ερώτημα θέτει ο γαλλικός Μοnde στους αναγνώστες του: «Είναι η Ελλάδα χώρα της Ευρώπης»;

Σε ένα δισέλιδο «αφιέρωμα» η εφημερίδα σημειώνει ότι η έξοδος από το ευρώ δεν είναι ταμπού και διηγείται την πρόσφατη ελληνική ιστορία δύο αιώνων. Την ιστορία μιας χώρας που ίσως είναι λιγότερο ευρωπαϊκή από όσο φαίνεται.

To άρθρο ξεκινά με τη ρήση του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν στα χρόνια του 1970: «Δεν μπορούμε να κλείσουμε την πόρτα στον Πλάτωνα!», θέλοντας με αυτό τον τρόπο να δώσει το στίγμα της Ευρώπης και της άμεσης σχέσης που έχει με τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό.

Στη συνέχεια παρατίθεται η σύγχρονη ελληνική ιστορία και η γέννηση μιας μικρής, αγροτικής χώρας στην άκρη της Ευρώπης, μιας χώρας που επέλεξε για συμβολικούς λόγους την Αθήνα για πρωτεύουσα, μιας χώρας που πέρασε πολέμους, διχασμούς, τη «Μεγάλη Ιδέα», την καταστροφή της Μικράς Ασίας, την πείνα της κατοχής, το αντάρτικο, την απελευθέρωση, τη δικτατορία των Συνταγματαρχών και τη Μεταπολίτευση.

Δεν λείπουν ασφαλώς οι αναφορές στο πελατειακό κράτος το οποίο δημιουργήθηκε και πάνω στο οποίο στηρίχθηκε το πολιτικό κατεστημένο.

«Μετά τη Μεταπολίτευση, ο ευρωπαϊκός δρόμος άνοιξε και πάλι» σημειώνουν οι αρθρογράφοι, παραθέτοντας τις ισχυρές αντιρρήσεις αρκετών χωρών της τότε ΕΟΚ, αλλά και τη στήριξη του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν στην είσοδο της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, το 1981.

Και μετά ήρθε η εποχή του Ανδρέα Παπανδρέου και τα πακέτα στήριξης με διάφορα ονόματα από την Ευρώπη. «Ήταν η περίοδος που μπορούσε κανείς να δει σε κάθε ελληνικό χωριό ένα μαρμάρινο άγαλμα στους νεκρούς (σσ της Αντίστασης, κατά πάσα πιθανότητα), όπως και ταμπέλες που ανέφεραν την κοινοτική συμμετοχή στη χρηματοδότηση» θυμάται ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Paris X-Nanterre, Γκι Μπιρζέλ.

Ήρθε και η εποχή μεγάλων μεταρρυθμίσεων, αλλά και μιας διφορούμενης εξωτερικής πολιτικής, λόγω και της γεωγραφικής θέσης της Ελλάδας. Η κοινή γνώμη, όπως αναφέρει η εφημερίδα, δεν ένιωσε ιδιαίτερα καλά με το βομβαρδισμό της Σερβίας το 1999 από το ΝΑΤΟ. «Ακόμα και σήμερα, η Αθήνα δεν αναγνωρίζει το Κόσοβο και αρνείται στους γείτονες το όνομα 'Μακεδονία'».

Ακολούθησε η διεύρυνση και η Ευρωζώνη, για την οποία η εφημερίδα περιγράφει αναλυτικά τα ζητήματα που προέκυψαν με την είσοδο της Ελλάδας στο ενιαίο νόμισμα.

«H Κομισιόν και η ΕΚΤ έδωσαν το πράσινο φως για την είσοδο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη» θυμάται ο Ντιντιέ Ρέιντερς, υπουργός Οικονομικών του Βελγίου, σημειώνοντας την πολιτική σημασία που είχε η είσοδος και της Ελλάδας στο ευρώ.

Στη συνέχεια γίνεται σαφή αναφορά στον «ιστορική ευθύνη» που έπαιζε ή έπρεπε να παίζει η Ευρώπη στην προσπάθειά της να εντάξει στους κόλπους της και χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ.

πιπλέον εκφραζόταν η θέση ότι μια χώρα (η Ελλάδα) της οποίας το ΑΕΠ εκπροσωπεί μόλις το 2% με 3% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης δεν θα δημιουργούσε πρόβλημα...

Ήταν η εποχή της αισιοδοξίας, θυμάται η εφημερίδα, η οποία συνεχίστηκε με αποκορύφωμα το θρίαμβο στο Euro 2004 και την επιτυχία των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Και μετά ήρθε η απόφαση του νέου υπουργού Οικονομικών Γιώργου Αλογοσκούφη να κάνει «απογραφή», η οποία άλλαξε εντελώς τα δημοσιονομικά δεδομένα. Όλα ξαφνικά τα νούμερα ήταν «λάθος»...

«Όπως ο Δίας μεταμορφώθηκε σε ταύρο για να απαγάγει την Ευρώπη, έτσι και η Ελλάδα είχε πει ψέματα» γράφει η εφημερίδα.

Και μετά άρχισε ο κατήφορος με σημείο αφετηρίας την ακρωτηριασμένη Αφροδίτη της Μήλου να κάνει χειρονομίες στο εξώφυλλο γερμανικού περιοδικού...

Το κλίμα στην Ελλάδα έχει πλέον αλλάξει και η περίφημη τρόικα είναι για τη χώρα μια μετενσάρκωση της κατοχής και του Ναζισμού.

 βία επανέκαμψε στους δρόμους της Αθήνας. «Οι εποχές που τα δεινά των Ελλήνων συγκινούσαν τον Σατωβριάνδο και τον Λόρδο Βύρωνα είναι πολύ μακρινές» γράφουν χαρακτηριστικά οι συντάκτες της γαλλικής εφημερίδας.

Και μιλώντας για εφημερίδες: με όλα αυτά που συμβαίνουν, η βρετανική εφημερίδα Daily Telegraph έφτασε να γράψει ότι ότι «θα ήταν καλή ιδέα να γίνει ένα πραξικόπημα στην Αθήνα, για να έχει κανείς μια καλή αφορμή να διώξει την Ελλάδα από την ΕΕ.»

Η εφημερίδα φιλοξενεί και συνέντευξη του Βαλερί Ζισκάρ Ντ' Εστέν με τίτλο: «Η είσοδος της Ελλάδας στην Ευρωζώνη ήταν σοβαρό λάθος».

Ο πρώην πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας (1974-1981) αναγνωρίζει πάντως ότι η Ευρώπη άργησε να δράσει στην ελληνική κρίση, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η Ευρώπη είναι η μοναδική ελπίδα για τους Έλληνες.

Για τον Γιώργο Παπανδρέου σημειώνει ότι ο κόσμος υπήρξε πολύ σκληρός μαζί του, αν και ο ίδιος πήρε μεγάλο και ανεξήγητο ρίσκο με το δημοψήφισμα.

Ο Ντ' Εστέν πάντως καταλήγει λέγοντας ότι υπάρχει μια υπερβολή με το ελληνικό ζήτημα: η Ελλάδα εκπροσωπεί ένα πολύ πολύ μικρό ποσοστό του παγκόσμιου πληθυσμού. Δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε αυτή την κρίση πλανητικό ζήτημα...

Μέρκελ: Μόνο πολιτικές λύσεις μπορούν να μας βγάλουν από την κρίση

NAFTEMPORIKI.GR Πέμπτη, 17 Νοεμβρίου 2011 12:40
Τελευταία Ενημέρωση : 17/11/2011 13:03
«Θεωρούμε την Ελλάδα ειδική περίπτωση στην ευρωζώνη», δήλωσε η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ, προσθέτοντας ότι έχουμε εισέλθει σε μια νέα φάση της κρίσης.
Την αντίθεσή της στην ανάληψη μεγαλύτερη ρόλου από την ΕΚΤ στην αντιμετώπιση της κρίσης στην ευρωζώνη εξέφρασε εκ νέου η Γερμανίδα καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ.
«Είμαι πεπεισμένη ότι μόνο πολιτικές λύσεις μπορούν να μας βγάλουν από αυτήν την κατάσταση», είπε στη διάρκεια εκδήλωσης στο Βερολίνο.
«Οι πολιτικοί κάνουν λάθος αν νομίζουν ότι η ΕΚΤ μπορεί να επιλύσει την κρίση της ευρωζώνης», δήλωσε η καγκελάριος, προσθέτοντας ότι ακόμα κι αν η ΕΚΤ αναλάμβανε ρόλο δανειστή έσχατης ανάγκης, η κρίση στη ευρωζώνη δεν θα επιλυόταν.
Δήλωσε επίσης ότι οι εθνικές κυβερνήσεις πρέπει να είναι έτοιμες για μια πιο ενσωματωμένη δημοσιονομική πολιτική στην Ευρώπη. Παράλληλα, επισήμανε ότι η Ελλάδα είναι «ειδική περίπτωση στην ευρωζώνη», προσθέτοντας ότι η ζώνη έχει εισέλθει σε μια νέα φάση της κρίσης.
Τόνισε ακόμα ότι οι εντάσεις μεταξύ των χωρών εντός της ευρωζώνης και αυτών εκτός απαιτούν μεγάλη πολιτική ευαισθησία για την αντιμετώπισή τους.

HOMMAGE À WINSTON CHURCHILL

Seigneur de guerre et Condottière de l'Occident. La crise mondiale des années 40
Auteur: 
 Irnerio Seminatore
Date de publication: 
 16/11/2011
Sir Winston Churchill, le dernier lion d'une époque de titans, anticonformiste de génie et soldat dans l'âme, né et élevé pour être soldat, diplômé de l'Académie Royale militaire de Sandhurst, Premier Lord de l'Amirauté, puis Premier Ministre britannique, Homme d'État et seigneur de guerre, fut le condottière politique de l'Occident tout au long du deuxième conflit mondial.
Il fut, sans autres nuances, le plus grand homme du XX siècle, un « siècle de fer, d'acier et de sang ».
Un homme dont la caserne fut son école et le champ de bataille son université.
Un homme pour lequel la valeur suprême était l'action et le but ultime le combat.
Churchill avait le sens du courage, connaissait l'importance de la force physique et de celle que fait défaut dans les grandes crises, la force morale.
Il était habité par l'Histoire et mesurait toute la valeur de la puissance que devait consacrer la victoire du pays, dans la Deuxième Guerre Mondiale, par le sacrifice et la mort de ses héros.
Par ses convictions, il résumait le procès historique à l'action des individus plutôt qu'à celle des idéologies, l'action des Grands Hommes, qui ont une conception profonde du pouvoir et de la vie, du pouvoir comme « Hard Power » et de la vie comme « struggle for life »
Cet homme providentiel disposait du génie du verbe et, par l'immense répercussion de ses discours, il était capable de toucher les cœurs en même temps que les esprits.
Depuis son jeune age, il aspirait plus que tout autre chose à la gloire, induite par la « jealous emulation » comme lutte éternelle pour la sécurité et la puissance; la gloire, consacrée par la fureur des combats et la soumission sans conditions des vaincus.
Churchill avait le sens du destin, le « Fatum » latin, mais il avait aussi le sens du « Kairos » grec, le choix du moment opportun, le moment propice, l'étincelle, la tactique de l'action. Par dessus tout il était persuadé que c'est la volonté qui décide du sort des nations.
Dernier atout de Churchill, et pas le moindre : il perçait dans le sens de l'Histoire car dans toute décision il était à lui seul le gouvernement de la Grande-Bretagne et le premier serviteur de la nation.
Comme de Gaulle, Churchill voyait toujours au dessous de ses moyens et au delà de son temps.
Il voyait grand, car il croyait, en citant B. Disraeli, que « La vie est trop courte pour être infime et misérable »
En effet, Churchill et avec lui de Gaulle, ont dominé le siècle en héros absolus, car ils ont combiné, dans la tragédie, l'animus bellandi et l'épos, le sens de l'action et le sens de la narration, le destin de faire l'Histoire et celui de l'écrire, exerçant le privilège d'être à la fois acteurs et mémorialistes de leur temps.
On peut dire des deux, que « le style c'est l'homme! », car ils partageaient la volonté, l'endurance, le courage et l'ambition de combattre pour l'honneur. Or, si dans les moments les plus graves, il arriva à Churchill de convaincre par l'éloquence et par le verbe, il préféra toujours vaincre par l'action, qui est le titre de gloire, par lequel il est entré dans l'Histoire.
Contraire à une politique de concessions aux dictateurs avant la seconde guerre mondiale, il encouragea l'idée d'une intégration de l'Europe après la guerre et cela pour des raisons traditionnellement britanniques, qui privilégiaient une Europe stable et en paix, sanctionnée par une entente entre la France et l'Allemagne, afin que la Grande Bretagne puisse s'occuper de commerce, cultiver des relations spéciales avec les États-Unis et lui transmettre, avec le sceptre de la domination, sa culture et son art de gouverner, l'art de Rome et des Empires.
Churchill n'était pas, comme de Gaulle, un visionnaire ou un cérébral, mais comme de Gaulle, il ne croyait pas aux idéologies ni à l'esprit de système et résumait sa vision du monde, très pragmatique, à quelques préceptes simples, la division de l'univers politique en grandes et en petites nations.
Or, cette vision prit la forme, au cours de la guerre et en particulier à partir de 1941 de deux politiques et de deux hommes : une politique américaine, la « relationship », dictée par la nécessité et ayant le monde pour enjeu, incarnée par son rapport avec Roosevelt et la politique européenne et anti-soviétique, ayant l'avenir de l'Europe pour enjeu, incarnée par le Général de Gaulle.
Dans le désordre mondial et dans le chaos eurasien, la France représentait l'encrage occidental et la zone de résistance à l'expansionnisme soviétique.
Dans ce contexte, la bataille de la liberté était destinée à durer et lorsque le conflit apparut comme mondial et la guerre de terre, de ciel et de mer devint la guerre des ondes, « Radio Londres » devint la radio de la liberté, la radio des partisans et le poste de la résistance au nazisme.
C'était la radio de l'ombre, qui fit de la capitale de l'Empire britannique la capitale de l'espoir.
En Chef militaire il aimait la modernité, les technologies appliquées au combat et l'art de la ruse, de l'information sur l'ennemi, de l'espionnage et de la guerre secrète.
En politique, il fut un conservateur plus qu'un libéral, détesté par tous les groupes politiques et il représenta la figure de l'aristocrate victorien du XIXème siècle transposé au XXème siècle.
En 1945, sa vision de l'avenir apparaissait dépassée, un peu archaïque et hors de son temps et selon ses détracteurs, sa figure était celle d'un politicien égoïste, cynique et opportuniste, car il concevait la transition d'un Empire à l'autre comme la découverte, dans les États-Unis, d'une nouvelle Angleterre.
Il apparait aujourd'hui comme un grand homme d'hier, car le monde qu'il concevait était centré sur l'Europe et l'Occident et celui d'aujourd'hui sur l'Eurasie et sur l'âge planétaire.
L'année 1940, ce grand moment de vérité, fut celle de la débâcle de Dunkerque et de la bataille d'Angleterre. L'enjeu de cette bataille de l'« Attaque de l'Aigle », lancée le 30 juillet 1940 par Goering, dans le but d'acquérir la supériorité aérienne en vue de l'invasion de l'île, fut le contraste frappant entre la portée réelle des faits de guerre et leur dimension mythique, ce qui explique le caractère unique du récit épique dans l'imaginaire des peuples. En solitaire il interdit la capitulation de la Grande Bretagne et lui permit de continuer la lutte grâce à sa vocation pour le défi.
Or, le 18 juin 1940, Churchill et de Gaulle arborèrent un même manifeste de combat, de Gaulle à la BBC et Churchill à la Chambre des Communes, où il affirma avec sa légendaire éloquence: « Nous nous battrons sur les plages , nous nous battrons dans les villes, nous nous battrons dans les collines, nous ne nous rendrons jamais! ».
L'idée de ne jamais capituler comportait le projet d'une guerre à outrance menée à partir de l'Empire et avec tous ceux qui étaient menacés par le danger commun, dans le Pacifique et dans l'Atlantique. Dans cette épreuve, un virage capital fut représenté par la conclusion d'alliances militaires décisives, stipulées dans un but « realpolitiker » de l'emporter. Ainsi la bataille de l'Atlantique (débutée en 1941), la guerre secrète et la Grande Alliance constituèrent les facettes d'une grande stratégie visant l'objectif irrévocable d'abattre Hitler et d'écraser l'Allemagne nazie.
La solitude de la Grande-Bretagne face au danger hitlérien cesse avec le déclenchement de l' «Opération Barbarossa » et l'entrée en guerre de l'Union Soviétique le 22 juin 1941. Les Etats-Unis seront entrainés dans le conflit le 7 décembre 1941 avec l'attaque japonaise de Pearl Harbour. A partir de cette date, l'Angleterre devient le centre de gravité d'une grande alliance (1941-1945) entre l'Est et l'Ouest, puisqu'elle se trouva placée au cœur d'une coalition planétaire qui avait pour enjeu une autre conception de la géopolitique mondiale, un autre gouvernement des hommes.
La signature en juillet 1941 d'un pacte d'assistance militaire avec Staline, « despote criminel », doublé d'un engagement à ne pas signer une paix séparée avec Hitler, fit naître de cette alliance entre le Royaume-Uni et l'URSS, l'exigence d'un affrontement direct ou d'un second front qui ne soit pas dicté par les suggestions dispersives d'une stratégie périphérique et indirecte, en Méditerranée ou dans l'Afrique du Nord. A cette exigence pressante de la part de Staline, se superposa l'impératif fondamental des Etats-Unis et de la Grande-Bretagne de décider de la stratégie commune et de l'axe principal des combats. Celui-ci devait être pour la Grande-Bretagne, l'Europe et l'Atlantique, et pour les Etats-Unis, l'Asie et le Pacifique. Puisqu'il ne pouvait y avoir qu'un ennemi principal, Hitler et le nazisme, l'effort de guerre devait comporter une défaite totale de celui-ci.
C'est de cette épreuve et de cette stratégie, préparée par un long dialogue entre Churchill et Roosevelt entre 1939 et 1945 que naîtra le entre les Etats-Unis et le Royaume-Uni la célèbre « special relationship » qui se concrétisa par la signature de la Charte de l'Atlantique (Placentia Bay, le 12 août 1941). Se forgea ainsi une géopolitique planétaire condensant les axiomes de la démocratie libérale, dans sa conception anglo-saxonne matinée d'éthique et suscitant l'émergence de la « notion de l'Ouest », le « Grand large » euro-atlantique, comme foyer de la mission inébranlable des démocrates de combattre les tyrannies.
A sa mort, lorsque le 30 janvier 1965 aux grandioses funérailles de Winston Churchill, l'Angleterre s'interroge sur la disparition de la Pax Britannica et avec elle de l'identité de la Nation, les fastes de l'empire et la fin de l'épopée sont définitivement derrière le ciel gris du Royaume et le monde des sixties n'est plus celui de la vieille Angleterre, modèle de civilisation et foyer de l'Empire des Blancs, les White's Dominions.
L'idée que dans les grandes crises historiques il faut combattre les dangers, s'opposer aux tyrans et les affronter sur le terrain de la lutte, est-elle encore d'actualité dans une époque de pensée dédramatisée, dépolitisée, bureaucratisée et aplatie?
Est-elle encore d'actualité la magniloquence épique des phrases célèbres « Vous allez devoir faire des sacrifices, verser du sang, de la sueur et des larmes! »
Ou encore celle des moments les plus sombres, « Le seul mot d'ordre qui vaille est de combattre : « Fight on ! »
Les crises de notre temps sont-elles des crises de survie, d'anéantissement ou de remises en cause radicales?
Comportent-elles les mêmes dangers existentiels, les mêmes enjeux historiques, les mêmes luttes du passé ? Sont-elles si décisives pour le cours du développement humain et comportent-elles le même type de solidarité civilisationnelle et géopolitique, le sentiment d'une même communauté de race ou de destin?
Les issues finales de la grande politique sont-elles vues avec la même haine et la même détestation personnelle que les chefs nourrissaient entre eux et qui n'est jamais disjointe d'une certaine admiration pour l'adversaire ?
L'un des traits dominants de la conduite de guerre par Churchill a été pendant deux ans (1941/1942) de gouverner par le verbe, de respecter la démocratie en temps de crise et d'informer avec franchise la Chambre des Communes sur le cours des opérations militaires.
En effet son principe-clé est le respect de la liberté, qui est pour tous, celle de connaitre le sens de l'aventure humaine.
Ainsi, en chef de guerre, il reste profondément démocrate et direct, dans son effort de grand communicateur.
Vis à vis de la France il nourrissait l'idée d'un équilibre de puissance entre elle et l'Allemagne qui a constitué la ligne de conduite classique de la Grande Bretagne vis à vis du continent depuis la fin du XVII siècle.
S'il ne veut pas que le continent soit dominé par l'Allemagne, Churchill, malgré sa francophilie, ne veut pas non plus qu'il le soit par la France.
Celle-ci bénéficiait, avec le Traité de Versailles, de la garantie d'une aide conjointe des États-Unis et de la Grande Bretagne, en cas de nouvelle agression de l'Allemagne.
En effet, la francophilie de Churchill, passionné du Midi et de la Cote d'Azur, était toujours refrénée par son sens aigu de la Realpolitik.
S'ajoute à ces considérations le rappel que le deuxième grand volet de la politique anglaise, la « Special Relationship » vis à vis des États-Unis, était dictée par la nécessité de survie de la Grande Bretagne et par l'absence d'alternatives depuis l'entrée des USA dans la guerre, désormais mondiale.
L'éloignement des théâtres trouvait la Grande Bretagne sur la défensive au cœur de l'Europe et sur le repli, dans toute l'étendue mondiale de son Empire.
Ainsi et en conclusion, le souci de Winston Churchill d'exalter le suprêmement actif et le mélange détonnant du culturel, de l'imaginatif et du volitif, autrement dit de l'ambition, de la gloire et de la rhétorique, conduisit cette homme de génie à faire de la grandeur la force qui l'habita pendant une vie, et du service patriotique, le but d'une mission qui a fait de lui un émule de Cassandre, née pour prophétiser, un héritier de Périclès, né pour se battre, et un descendant de César, né pour gouverner le monde et pacifier l'Empire.