Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Ευτελίστηκε η χώρα και… η κοινή λογική

Ανεξάρτητα από τις προοπτικές επιτυχίας στην (περιορισμένου εύρους) αποστολή που της ανατέθηκε, η κυβέρνηση του τραπεζίτη Λουκά Παπαδήμου θα μείνει στην ιστορία ως απότοκος μιας εξαιρετικά άχαρης, πενθήμερης διαβούλευσης που δεν ερμηνεύεται με κανόνες συμβατικής λογικής. Ακριβώς επειδή η όλη διαδικασία αφέθηκε μέχρι τέλους στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου, η πολιτική συμπεριφορά του οποίου, ως γνωστόν, δεν υπακούει σε κανέναν κανόνα λογικής.

Στην προσπάθειά του να διαμορφώσει όρους πολιτικής επιβίωσης στην κοινοβουλευτική αρένα του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπανδρέου «στραμπούλιξε» θεσμούς και Σύνταγμα, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Επί της ουσίας, μοναδικό μέλημα του κ. Παπανδρέου στις πέντε μέρες ανορθόδοξης διαπραγμάτευσης για τη διαδοχή του, ήταν να κρατήσει σφιχτά το σκήπτρο της κομματικής αρχηγίας και των προνομίων που αυτή συνεπάγεται. Το αν θα καταφέρει μέσα από αυτό το θλιβερό «πάρε-δώσε» να πετύχει τον στόχο του είναι κάτι που θα φανεί στο άμεσο μέλλον, αλλά αφήνει παγερά αδιάφορους τους πολίτες αυτής της χώρας.

Έτσι κι αλλιώς, για το ΠΑΣΟΚ με τη σημερινή του μορφή, ολοκλήρωσε τον ιστορικό του κύκλο. Και αυτή η τελευταία εβδομάδα της μοιραίας θητείας του κ. Παπανδρέου έβαλε τηνοριστική ταφόπλακα στις όποιες φιλοδοξίες των βουλευτών του να συντηρήσουν εικόνα εκπροσώπων κόμματος εξουσίας.

Η ανάδειξη του μεταβατικού πρωθυπουργού ήταν ασφαλώς μια υπόθεση με γνήσια χαρακτηριστικά εσωκομματικής ίντριγκας. Το έργο είχε όλα τα συστατικά που συνοδεύουν τη μεταπολιτευτική φυσιογνωμία του ΠΑΣΟΚ.

Εκβιασμούς και παραπληροφόρηση, πισώπλατα μαχαιρώματα, σπίλωση πολιτικών προσώπων και πρωτίστως συναλλαγές κάτω από το τραπέζι με κατεστημένα οικονομικά συμφέροντα.

Μέσα από ένα άγριο ξεκαθάρισμα λογαριασμών, οδηγηθήκαμε τελικά σε έναν συμβιβασμό που επιτρέπει, άγνωστο για πόσο, στον κύριο Παπανδρέου να υποδύεται τον πρωθυπουργό εν αποστρατεία και τον κυριότερο εσωκομματικό του αντίπαλο να υποδύεται τον εν αναμονή… εθνοσωτήρα.

Αυτά για το ΠΑΣΟΚ. Το εύλογο ερώτημα είναι γιατί η Νέα Δημοκρατία δέχτηκε να αποτελέσει μέρος αυτής της παράλογης κοινοβουλευτικής παρωδίας. Υπάρχουν κάποιοι που λένε πως ο Αντώνης Σαμαράς θα έπρεπε να είχε αφήσει όλη αυτή την εξευτελιστική διαδικασία στο γήπεδο της κυβερνητικής πλειοψηφίας, καθιστώντας από την αρχή σαφές ότι θα δώσει «ψήφο ανοχής» (και όχι στήριξης) προκειμένου να εγκριθεί η δανειακή σύμβαση. Υπό τη ρητή προϋπόθεση πάντα, ότι ο εθνικά επικίνδυνος πρωθυπουργός θα κατέθετε άμεσα την εντολή του.

Η εμπειρία απέδειξε ότι η παραίτηση του Γιώργου Παπανδρέου ήταν μία εξαιρετικά πολύπλοκη υπόθεση, ακριβώς επειδή ο ίδιος δεν είχε καμία διάθεση να σεβαστεί τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού που οριοθετούν το πρωθυπουργικό αξίωμα. Ίσως αυτό να είχε στο νου του ο Αντώνης Σαμαράς και με το αίσθημα πολιτικής ευθύνης που τον διακρίνει, δεν θέλησε να ρισκάρει την τροχοδρόμηση της χώρας σε περαιτέρω περιπέτειες.

Σε κάθε περίπτωση ο τρόπος με τον οποίο επιβλήθηκε η επιλογή Παπαδήμου ήταν επιεικώς ανορθόδοξος. Προς τιμήν του, ο νέος πρωθυπουργός έσπευσε να διευκρινίσει ότι δεν προέταξε κανέναν όρο στο εσωτερικό. Μένει να δούμε αν θα τολμήσει να επιβάλει κάποιους όρους στο εξωτερικό.

Για την ιστορία θυμίζω ότι ένας άλλος τραπεζίτης, που επίσης διορίστηκε πρωθυπουργός, ως λύση ανάγκης, όταν πέθανε ο Μεταξάς, είχε την ευθιξία να βάλει το περίστροφο στον κρόταφο, λίγο πριν τα γερμανικά άρματα εισβάλουν στην Αθήνα…

Γιούνκερ: Δεν τίθεται ζήτημα αποβολής χωρών από την ευρωζώνη | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Γιούνκερ: Ανοησία η ιδέα της μικρότερης ευρωζώνης | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

Έχουν καταλάβει ότι δεν σώζονται; | ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ

ΤΟ ΒΗΜΑ - Adios! - γνώμες

Υπέρ των τροποποιήσεων στην ευρωπαϊκή συνθήκη ο Σόιμπλε — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Spiegel: Η Γερμανία έχει επεξεργαστεί σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ — ΣΚΑΪ (www.skai.gr)

Les banques européennes attaquent la zone euro

Le scénario du pire est en train de se produire : les banques européennes se débarrassent à tour de bras de la dette souveraine des pays de la zone euro jugés « à risques », au risque de précipiter la monnaie unique dans le gouffre. Ce mouvement, qui a débuté fin juillet, s’accélère et touche désormais la dette hexagonale qui n’est plus considérée comme un actif tout à fait sûr. C’est ce qui explique la montée accélérée des taux d’intérêt italien et l’écart de taux de plus en plus grand entre les obligations allemandes et françaises. Spéculation ?« Les fonds spéculatifs ne sont que des acteurs périphériques d’un mouvement inquiétant, parce que général : on est face à un désengagement massif des banques du marché des dettes souveraines », analyse un économiste d’une banque française qui a requis l’anonymat.

Ainsi, BNP-Paribas a réduit son exposition aux dettes de la zone euro de près de 21 % en se délestant de 10 milliards d’euros au cours du dernier trimestre, dont 8,3 milliards de dettes italiennes. Le Crédit Agricole a été un peu plus loin en diminuant son exposition de 27 % : en un mois, il a bradé plus d’un milliard de bons du trésor italien et 850 millions de dettes espagnoles. Depuis le 1er juillet, la banque verte a fait passer son exposition de 10,717 milliards sur les cinq pays périphériques à 7,285 milliards. De même, la Société Générale a vendu 650 millions de dettes italiennes, 400 millions de dettes espagnoles, etc. Tous ces mouvements ne sont pas des ventes : elles reflètent aussi l’inscription des obligations détenues à leur valeur de marché, ce qui permettra de recapitaliser au plus juste les établissements bancaires.

Ce sauve-qui-peut général a été lancé par les banques allemandes. Ainsi, la Deutsche Bank, à la fin du mois de juillet, s’est délestée de 8 milliards de dettes italiennes, ce qui a déclenché la descente aux enfers de la péninsule. Car ce mouvement s’autoalimente : chaque vente sur le marché secondaire fait baisser la valeur des obligations d’État (et donc grimper les taux d’intérêt). Ce qui pousse les autres acteurs de marchés à les suivre de crainte de prendre une tôle plus importante. Et de proche en proche, la panique gagne, tout le monde voulant se débarrasser d’actifs jugés fragiles, même si cela est totalement irrationnel : « les marchés sont en train de perdre la raison », se désole-t-on dans l’entourage de Nicolas Sarkozy, le président français, ceux-ci traitant désormais moins bien l’Italie, « la huitième économie du monde », que la Tunisie ou l’Égypte…

Le pire est que cette défiance à l’égard de la zone euro est alimentée pour l’essentiel par des acteurs de marché européen, banques, assurances, fonds de pension, etc., et non par des établissements non européens. « C’est Cronos qui dévore ses propres enfants », soupire un analyste de banque. Il ne s’agit pas seulement à un mouvement de renationalisation du marché des dettes souveraines qui s’était largement internationalisé avec l’euro. En effet, il semble que les banques se délestent aussi de leur dette domestique : BNP-Paribas a ainsi vendu plus d’un milliard de dettes françaises. Les autres banques, elles, ne « communiquent » pas sur le sujet…

Les États vont avoir du mal à ramener à la raison des marchés qu’ils ont eux-mêmes affolés en ne tenant pas leurs engagements. Dès le début de la crise grecque, fin 2009, la zone euro avait promis ne pas restructurer la dette grecque. En échange, les États ont demandé à leurs banques de ne pas vendre de titres grecs. Mais, le 21 juillet dernier, la zone euro a décidé d’une décote « volontaire » de 21 % en moyenne de la dette grecque, décote portée à 50 % le 27 octobre. Cela a porté un coup mortel à la crédibilité des États, puisque plus rien ne garantit que les autres pays ne soient pas un jour traités de la même façon. Donc, plutôt que de prendre un risque, on vend et, ce faisant, on précipite la crise que l’on redoute…

La décision de recapitaliser les banques, prise le 27 octobre sous la pression des marchés américains qui se défient désormais de l’euro, a accentué ce mouvement. Les États ont, en effet, décidé de les obliger à augmenter leurs fonds propres « durs » (capital, réserves, dividendes non distribués) à 9 % de leur bilan contre 5 % actuellement. Plutôt que de faire appel aux marchés et donc de diluer leur actionnariat, elles ont fait le choix de se débarrasser de leurs actifs jugés les plus fragiles, en l’occurrence les dettes publiques : après tout, si on les oblige à se recapitaliser, c’est parce qu’elles ont prêté aux États de la zone euro… Ce qui leur permet au passage de réduire la taille de leur bilan et donc d’adoucir l’augmentation des fonds propres, ce qui leur permettra de continuer à distribuer bonus et dividendes.

« Si cela se confirme, on ne le tolèrera pas », s’énerve-t-on à l’Élysée : « on a demandé aux banques de ne pas céder d’actifs domestiques et de ne pas réduire l’accès au crédit dans la zone euro ». Or, selon un économiste d’une agence de notation, « on assiste à un clair retrait du financement de l’économie par les banques dans plusieurs pays de la zone euro ». En clair, un refus généralisé de prêter aux entreprises et aux ménages, c’est-à-dire à un « credit crunch ». Si on ajoute à cela la crise de liquidités qui se dessine, les banques refusant à nouveau de se prêter entre elles, et le désengagement des banques du marché des dettes souveraines, on se dirige tout droit vers une dépression de grande ampleur.

« Si les banques ne jouent pas le jeu, on peut faire une recapitalisation forcée », menace un proche du Président de la République. Autrement dit, une prise de participation directe de l’État dans le capital des banques. La menace, venant d’un gouvernement de droite, ne manque pas de sel.

N.B.: version longue de mon article paru ce matin

Photo: Reuters

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η επιτάχυνση της ιστορίας - blogs

L'irrésistible chute de Silvio Berlusconi | Atlantico

Γιατί ο νέος Πρωθυπουργός δε μπορεί να σώσει την Ελλάδα

Παρασκευή, 11 Νοέμβριος 2011 17:22

Βρισκόμαστε σε μία φάση της κρίσης που κάθε προσπάθεια ωραιοποίησης της κατάστασης που πραγματικά ισχύει μπορεί να αποβεί καταστροφική. Έτσι είναι πιο επιτακτικό από ποτέ καθένας να παραθέτει τα στοιχεία που έχει στη διάθεση του με όσο πιο αντικειμενικό και ρεαλιστικό τρόπο μπορεί, αφήνοντας τα να 'μιλήσουν' μόνα τους και να δείξουν την κατεύθυνση προς την οποία κινείται η χώρα.

Κόστος δανεισμού – CDS: Χειρότερη θέση στον κόσμο

Το κόστος κρατικού δανεισμού (από τις αγορές) για την Ελλάδα είναι το υψηλότερο στον κόσμο. Τα επιτόκια των διετών της ομολόγων πρόσφατα ξεπέρασαν το 100% κάτι που έχει συμβεί σε ελάχιστες περιπτώσεις στην οικονομική ιστορία και σε καμία από αυτές δεν αποφεύχθηκε η πτώχευση. Το ύψος των ασφαλίστρων των ελληνικών ομολόγων είναι το υψηλότερο στον κόσμο. Οι πιθανότητες πτώχευσης της Ελλάδας με βάση τα CDS αγγίζουν το 100%. Η πιστοληπτική βαθμολογία της Ελλάδας είναι απ' τις χειρότερες στον κόσμο, ένα επίπεδο πάνω απ' αυτό της πτώχευσης.

Με βάση τις προβλέψεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ελλάδα θα παραμείνει εκτός αγορών κεφαλαίων μέχρι το 2021 και πιθανόν και περισσότερο. Αυτό συνεπάγεται μηδενική δυνατότητα για υιοθέτηση και υλοποίηση οποιασδήποτε άλλης οικονομικής πολιτικής απ' αυτήν που επιβάλλει η Γερμανία στη χώρα και την οποία σχεδόν όλα τα τμήματα ανάλυσης των διεθνών οικονομικών ινστιτούτων, τραπεζών και σχεδόν όλοι οι οικονομολόγοι και οι αναλυτές του κόσμου θεωρούν καταστροφική.

Ανεργία: 40η χειρότερη θέση στον κόσμο μεταξύ 200 κρατών (για τα οποία υπάρχουν στοιχεία)

Η καταστροφική αυτή πολιτική προκάλεσε μέσα σε ενάμιση χρόνο απώλεια 270 χιλιάδων θέσεων εργασίας εκτινάσσοντας το επίσημο ποσοστό ανεργίας στο 18,4%. Η Ελλάδα έχει πλέον, επισήμως, 900 χιλιάδες ανέργους με το ρολόι χρέους του XrimaNews.gr που προσομοιώνει την ανεργία στην Ελλάδα σε πραγματικό χρόνο να μετρά, ήδη, περισσότερους από 1 εκ ανέργους. Το επίσημο ποσοστό ανεργίας τοποθετεί τη χώρα στην 40η χειρότερη θέση στον κόσμο και σε χειρότερη από αυτή της Αλβανίας, του Πακιστάν και του Ιράκ.

Ανάπτυξη: 3η χειρότερη θέση στον κόσμο μεταξύ 215 κρατών (για τα οποία υπάρχουν στοιχεία)

Η συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ είναι δραματική και φέρνει τη χώρα στην 3η χειρότερη θέση στον κόσμο μεταξύ 215 κρατών ως προς τα ποσοστά ανάπτυξης. Η αθροιστική συρρίκνωση του ΑΕΠ της Ελλάδας μεταξύ 2010-2013 είναι πιθανό να είναι η μεγαλύτερη διεθνώς.

Χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ: 4η χειρότερη θέση στον κόσμο μεταξύ 133 κρατών (για τα οποία υπάρχουν στοιχεία)

Το ύψος του ελληνικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ είναι το 4ο μεγαλύτερο στον κόσμο μεταξύ 133 κρατών και αναμένεται να περάσει στην 3η θέση στα προσεχή χρόνια με βάση τις προβλέψεις της ΕΕ στην τελευταία της έκθεση για τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους.

Τραπεζικό σύστημα: Μεγαλύτερες απώλειες από διαγραφές χρέους στον κόσμο

Το ελληνικό τραπεζικό σύστημα, άλλοτε κορμός της ελληνικής οικονομίας, είναι αποδεκατισμένο από τη διεθνή τραπεζική κρίση και κυρίως από την κρίση χρέους της Ελλάδας. Οι ελληνικές τράπεζες λειτουργούν χάρη στην υποστήριξη απ' την ΕΚΤ και τις εγγυήσεις του κράτους. Μετά το κούρεμα η θέση τους θα επιδεινωθεί θεαματικά.

Χρηματιστηριακή αγορά: Χειρότερη απόδοση στον κόσμο για 2η διαδοχική χρονιά

Το ελληνικό χρηματιστήριο καταγράφει τη χειρότερη απόδοση στον κόσμο για 2η διαδοχική χρονιά, σημειώνοντας ένα αρνητικό ρεκόρ που ίσως δεν έχει προηγούμενο. Η χρηματιστηριακή αγορά έχει χάσει 230 δις δολάρια σε κεφαλαιοποίηση από το 2008 και 112 δις δολάρια από τα τέλη του 2009.

Οικονομικός πόνος : 2η χειρότερη θέση στην Ευρώπη

Σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της διεθνούς εταιρίας δημοσκόπησης Gallup τα επίπεδα του δείκτη οικονομικού πόνου στην Ελλάδα είναι τα δεύτερα υψηλότερα στην Ευρώπη μετά τη Βουλγαρία

Επίπεδα οικονομικής απαισιοδοξίας : Από τα μεγαλύτερα διεθνώς

Σύμφωνα με την ίδια έρευνα της εταιρίας Gallup τα επίπεδα οικονομικής απαισιοδοξίας στην Ελλάδα είναι από τα υψηλότερα στον κόσμο και παρόμοιου βαθμού απαισιοδοξία καταγράφεται σε χώρες όπως η Αίγυπτος όπου υπήρξαν πολιτικές αναταραχές και εξεγέρσεις.

Διεθνείς χρηματοπιστωτικές – οικονομικές συνθήκες

Μα το πρόβλημα δεν τελειώνει εδώ καθώς ο νέος Πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει και ένα εξαιρετικά εχθρικό ευρωπαϊκό χρηματοπιστωτικό και οικονομικό περιβάλλον, με την ευρωπαϊκή κρίση σε έξαρση, την ευρωπαϊκή οικονομία να οδεύει σε ύφεση, τον ευρωπαϊκό τραπεζικό κλάδο στα πρόθυρα κρίσης και τη διεθνή οικονομία να επιβραδύνει.

Πέρα απ' όλα τα παραπάνω ο νέος Πρωθυπουργός έχει να αντιμετωπίσει ένα λαό που έχει ξεπεράσει ήδη τα όρια του κατά πολύ και δεν έχει περιθώρια για μεγαλύτερες θυσίες ούτε τη δυνατότητα να κάνει περισσότερη υπομονή και όμως αυτό ακριβώς είναι που θα πρέπει να του ζητήσει. Επιπλέον, θα έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες των αντιδράσεων των πολιτών άλλων ευρωπαϊκών κρατών οι οποίοι για τους λάθος λόγους έχουν φτάσουν στα δικά τους όρια με την Ελλάδα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα την οποία θα κληθεί να αντιμετωπίσει ο νέος Πρωθυπουργός της χώρας, Λουκάς Παπαδήμος και η απάντηση που έχει να δώσει είναι η υπογραφή της συμφωνίας της 26ης-27ης Οκτωβρίου για την οποία διεθνείς εκθέσεις, οικονομολόγοι και αναλυτές ανά τον κόσμο συμφωνούν πως δε θα βοηθήσει τη χώρα και το κυριότερο δεν πρόκειται εκ των πραγμάτων να υλοποιηθεί. Ακόμη και οι οικονομικοί σύμβουλοι της γερμανικής κυβέρνησης σε πρόσφατη μελέτη τους διαπίστωσαν πως η συγκεκριμένη συμφωνία δε θα λύσει το πρόβλημα της Ελλάδας ή της Ευρώπης.

Το να ελπίζουμε ότι ο νέος Πρωθυπουργός μπορεί να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση, ιδιαίτερα δεδομένου ότι θα είναι επικεφαλής της κυβέρνησης για λίγους μήνες και με τη λαιμητόμο της χρεοκοπίας να απέχει μερικά εκατοστά από την Ελλάδα, είναι ουτοπικό. Είναι, επίσης και άδικο για τον ίδιο τον κύριο Παπαδήμο.

Παρόλα αυτά, καθένας έχει δικαίωμα στην ελπίδα και ποιος ξέρει, ίσως να γίνει ένα θαύμα και τελικά όλα να βελτιωθούν. Μέχρι να συμβεί αυτό, ωστόσο, ας κρατήσουμε τις προσδοκίες μας χαμηλές.

Πάνος Παναγιώτου

Επικεφαλής χρηματιστηριακός τεχνικός αναλυτής

ΤΟ ΒΗΜΑ - Η είσοδος του ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση «σοκ» για τους γάλλους σοσιαλιστές - πολιτική

Grèce : ils ne se cachent plus… - AgoraVox le média citoyen

Actualité La maison en bois, un marché bien installé

Le Vatican a la solution à la crise financière

3LH-Fine Art/SUPERSTOCK/SIPA

26.10.2011 | 14:35

Par

Catherine Cornet (Rome)

Taxes sur les transactions financières, recapitalisations des banques, création d'une"autorité publique universelle" et d'une "banque centrale mondiale". Ce ne sont pas là les dernières trouvailles d'Attac ou un nouveau coup d'esbroufe de Sarkozy, mais bien les solutions du Vatican à la crise économique et financière. Un vœu pieux ?

Alors que les dirigeants de la zone euro, empêtrés dans leurs querelles de clochers, poursuivent leur chemin de croix et veulent croire à un dénouement miracle, mercredi soir, au sortir d'un nouveau sommet de la dernière chance, l'Eglise catholique dénonce "l'idolatrie des marchés" et propose des solutions contre la crise économique.

Car, il y a urgence. Le diagnostic du Saint-Siège sur la situation actuelle est sombre:

Si aucun remède n'est apporté aux différentes formes d'injustice, les effets négatifs qui s'en suivront au plan social, politique et économique seront de nature à engendrer un climat d'hostilité croissante et même de violence, jusqu'à miner les bases mêmes des institutions démocratiques, celles qui sont également considérées comme les plus solides et les plus sûres.

Le Vatican appelle donc à la création d'une "Autorité publique universelle" et d'une "Banque centrale mondiale" pour réguler les institutions financières. Un véritable pamphlet anti-libéral, qui s'en prend au FMI et aux abus de la finances. Au point de trouver un écho auprès de nombreux économistes italiens.

L’Église, "experte en humanité"

L’Église catholique renoue ainsi avec une tradition oubliée depuis la guerre froide. La note de 18 pages du Conseil Pontifical "Justice et Paix" intitulée "Pour une réforme du système financier et monétaire international dans la perspective d'une autorité publique à compétence universelle" replace l’Église au centre du débat social.

Dès la première intervention du Cardinal Peter Kodwo Appiah Turkson lors de la présentation de cette note, le ton est donné. L'heure est à la relecture du rôle universaliste de l’Église. Le Cardinal cite l’encyclique Populorum progressio de 1967, dans laquelle le pape Paul VI, en pleine guerre froide, présentait l’Église comme "experte d’humanité":

La situation actuelle du monde exige une action d’ensemble à partir d’une vision claire de tous les aspects économiques, sociaux, culturels et spirituels. Experte en humanité, l’Église, sans prétendre aucunement s’immiscer dans la politique des États, ne vise qu’un seul but: continuer, sous l’impulsion de l’Esprit consolateur, l’œuvre même du Christ venu dans le monde pour rendre témoignage à la vérité, pour sauver, non pour condamner, pour servir, non pour être servi.

Le Cardinal est convaincu du rôle actif que l’Église est amenée à jouer. Il tient à ce que sa proposition d’une "autorité publique à compétence universelle" soit prise au sérieux non seulement par les croyants, mais surtout par les Etats les plus riches de la planète: la note a été préparée pour être lue et étudiée au prochain G20 de Cannes des 3 et 4 novembre. L’objectif déclaré: être "utile pour les délibérations du G20".

Une "taxe Tobin" très catholique

Monseigneur Mario Toso qui a contribué à la note apparait tout aussi pragmatique. Le Saint-Siège propose ainsi un agenda en 3 points:

Des mesures de taxation des transactions financières.
Des formes de recapitalisation des banques.
La distinction entre activités de crédit ordinaire et celles d'investissement.

Le Vatican propose une sorte de "taxe Tobin": il faut, estiment les auteurs

des mesures de taxation des transactions financières, avec l’application de taux justes d’impôt, avec des charges proportionnées à la complexité des opérations, surtout celles réalisées dans le marché secondaire, ce qui permettrait, dans un second temps, de promouvoir le développement mondial et durable selon les principes de justice sociale et de solidarité.

L’autre proposition concrète est l'instauration d'une "Banque centrale mondiale" dont les

décisions ne devront pas être le résultat de la toute-puissance des pays plus développés sur les pays plus faibles. Elles devront, au contraire, être assumées dans l’intérêt de tous et pas seulement à l’avantage de certains groupes, que ceux-ci soient formés de lobbies privés ou de gouvernements nationaux.

Un pamphlet anti-libéral

Les responsables de l'impasse économique et sociale actuelle sont désignés sans ambages:

En première ligne sur le banc des accusés, le libéralisme "sans règles ni contrôles". Définition, selon le Saint-Siège:

Il s’agit d’une idéologie, d’une forme d'apriorisme économique qui prétend tirer de la théorie les lois de fonctionnement du marché.

Egalement pointées du doigt, "l’idéologie utilitariste, c’est-à-dire l’organisation théorique et pratique selon laquelle 'ce qui est utile au plan personnel conduit au bien de la communauté' et 'le manque d’éthique'".

Dans son encyclique sociale, intitulé "Caritas in veritate" ("L'Amour dans la vérité")le pape Benoit XVI avait déjà, en 2009, vilipendé la toute puissance de l’idéologie de la"technocratie".

L’Europe ? Une bonne catholique

Les institutions mondiales, qui ne répondent plus aux objectifs qu’ils s’étaient fixés, sont brocardées. En particulier, le Fonds Monétaire International (FMI), qui selon les auteurs

a perdu un caractère qui est essentiel pour la stabilité de la finance mondiale, celui de réguler la création globale de monnaie et de veiller sur le montant du risque de crédit que le système assume.

Devant une attaque aussi frontale, peut-on sauver quelques acteurs internationaux ? L’Europe est présentée comme le bon élève catholique: le document du Vatican estime que la future "banque centrale mondiale" devrait être structurée comme la Banque centrale européenne (BCE). Monseigneur Mario Toso ajoute par ailleurs que les manœuvres européennes, en particulier dans le domaine de la "recapitalisation des banques", sont un exemple à suivre.

Le Saint Siège fait cause commune avec Stiglitz

En Italie, l'appel du Vatican est amplement discuté. Alors que le chef du gouvernement ne semble plus apte à tenir le gouvernail d’un pays à la déroute, la nouvelle ligne défendue par le chef spirituel catholique fait couler beaucoup d’encre.

Et le professeur d’économie italien Leonardo Becchetti de rappeler que ces propositions sont en accord avec l’appel, signé l’année dernière par 130 économistes italiens. Un appel qui a par la suite été relayé dans un texte validé par 1 000 économistes de 53 pays, parmi lesquels Dani Rodrik, Tony Atkinson, Joseph Stiglitz et Jeffrey Sachs. Le document avait été confié aux ministres des Finances des pays du G20 de Washington, les 14 et 15 avril 2011.

Le Saint Siège, chef de file des économistes non alignés? Dans quelques jours à Cannes, on pourra vérifier l'hypothétique infuence de l’Église catholique sur la politique économique mondiale.

DÉMOCRATIE-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Σελίδες