Σελίδες


ΚΟΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011
Το Σαββατοκύριακο στην Oυάσιγκτον, εν μέσω διαφωνιών και εντάσεων, άνοιξε μια χαραμάδα φωτός για τη σωτηρία της χώρας. Oσοι παρακολούθησαν από κοντά τις εργασίες της ετήσιας Γενικής Συνέλευσης του ΔΝΤ και αποκρυπτογράφησαν τις δηλώσεις ευρωπαίων και αμερικανών αξιωματούχων που κρατούν τα κλειδιά για τη λύση του ελληνικούπροβλήματος, καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι αυτή την ώρα και οι δύο πλευρές του Ατλαντικού επιθυμούν την παραμονή της χώρας μας στην ευρωζώνη και αναζητούν τρόπο ώστε να αποφευχθεί η άτακτη χρεοκοπία με στάση πληρωμών.
Οι Κασσάνδρες που είχαν προβλέψει ότι η Ελλάδα δεν χωράει πλέον στους σχεδιασμούς της Ευρώπης για την επόμενη μέρα προς το παρόν διαψεύδονται καθώς η ίδια η καγκελάριος Μέρκελ συμμερίζεται πλέον τη θεωρία του ντόμινο.
Το νέο σχέδιο διάσωσης της Ελλάδας, ωστόσο θα είναι επώδυνο. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που πλέον έχει υιοθετήσει φιλελληνική ρητορική, όπως και η καγκελάριος, σε μια αποστροφή του ήταν αποκαλυπτικός. Είπε: «Δυστυχώς δεν μπορούμε να σώσουμε τους Ελληνες από τις μεταρρυθμίσεις» και προέβλεψε: «Η Ελλάδα θα χρειαστεί μία δεκαετία για να ανακάμψει».
Το καλό νέο είναι ότι η στάση των ισχυρών εταίρων μας έχει αλλάξει, ενώ φαίνεται ότι μέσα από πολλές δυσκολίες διαμορφώνεται πλέον κοινή γραμμή Ηνωμένων Πολιτειών και Γερμανίας για στήριξη της χώρας μας. Η διαρροή από τον Λευκό Οίκο, ότι ο πρόεδρος Ομπάμα μίλησε δεκάδες φορές με την καγκελάριο Μέρκελ για το ελληνικό ζήτημα, είναι ενδεικτική.
Το κακό νέο είναι ότι στις επόμενες εβδομάδες είναι ανάγκη να προχωρήσουν σαρωτικές αλλαγές που θα προκαλέσουν ανατροπές στις ζωές συντριπτικής μερίδας των πολιτών. Τα πράγματα θα είναι εξαιρετικά δύσκολα και τίποτα δεν θα μας χαριστεί. Η Ευρώπη έχει μπει σε μια επώδυνη φάση κατά την οποία θα κληθεί σε λίγο να αντιμετωπίσει προβλήματα χωρών όπως η Ιταλία που μοιάζει να είναι ο μεγάλος ασθενής.
Για να αντέξει η κοινωνία μας τους κλυδωνισμούς των επόμενων μηνών, το πολιτικό της προσωπικό - και ειδικά τα δύο κόμματα εξουσίας - πρέπει να αναθεωρήσει τη μέχρι τώρα στάση του. Είναι προφανές ότι η πλειοψηφία, με τις εσωτερικές της αντιθέσεις, δεν αντέχει μόνη να σηκώσει αυτό το βάρος. Το ίδιο προφανές είναι ότι η αξιωματική αντιπολίτευση δεν θα μπορεί να παραμείνει απλός παρατηρητής. Και επειδή οι εκλογές, σ' αυτή τη φάση, θα αποτελούσαν επικίνδυνο πείραμα, απαιτείται από την παρούσα Βουλή συνεργασία και συνεννόηση. Αυτό δεν σημαίνει σώνει και καλά συγκυβέρνηση αλλά κοινή και συντεταγμένη πορεία στους βασικούς άξονες που θα καθορίσουν τη σωτηρία της χώρας.

Νετανιάχου: «Σκανδαλώδεις» οι δηλώσεις Ερντογάν για το Ολοκαύτωμα

NAFTEMPORIKI.GR Δευτέρα, 26 Σεπτεμβρίου 2011 21:31
Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου, κατά την ομιλία του στον ΟΗΕ την περασμένη εβδομάδα.
«Σκανδαλώδεις» και «λανθασμένες» χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπενιαμίν Νετανιάχου τις δηλώσεις του Τούρκου ομολόγου του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος κατηγόρησε το Ισραήλ ότι έχει σκοτώσει «εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους» και ότι εκμεταλλεύεται το Ολοκαύτωμα.
«Πρόκειται για σκανδαλώδεις κατηγορίες σε βάρος του Ισραήλ που δεν έχουν καμία σχέση με τα γεγονότα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Νετανιάχου σε συνέντευξή του η οποία πρόκειται να δημοσιευτεί στην εφημερίδα Jerusalem Post στο φύλλο της Τετάρτης.
Εκφράζει παράλληλα τη λύπη του για τους ισχυρισμούς του Τούρκου πρωθυπουργού και ξεκαθαρίζει ότι η χώρα του δεν εκμεταλλεύεται το Ολοκαύτωμα, που υπήρξε, όπως τονίζει, «το χειρότερο έγκλημα κατά του λαού μας».
Σε συνέντευξή του που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του τηλεοπτικού δικτύου CNN ο Ερντογάν έκανε λόγο για «εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιους νεκρούς» από την έναρξη των συγκρούσεων με το Ισραήλ.
«Οι Ισραηλινοί επανέρχονται αδιάκοπα στο θέμα της γενοκτονίας και εκμεταλλευόμενοι αυτή τη γενοκτονία ενεργούν πάντα σαν να ήταν τα μόνιμα θύματα», φέρεται να δήλωσε ο Τούρκος πρωθυπουργός.

Δισεκατομμυριούχος και ... κομμουνιστής

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)
Δισεκατομμυριούχος και ... κομμουνιστής
Ο πιο πλούσιος άνθρωπος της Κίνας είναι πιθανό να γίνει ο πρώτος επιχειρηματίας του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος θα καταλάβει θέση στην Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας το 2012, αναφέρουν σημερινά δημοσιεύματα του κινεζικού Τύπου.
Ο Λιανγκ Γουενγκέν, μεγιστάνας του τομέα των κατασκευών, αναρριχήθηκε εφέτος στην πρώτη θέση της λίστας του αμερικανικού περιοδικού Forbes με τους πλουσιότερους Κινέζους. Η περιουσία του εκτιμάται στα 9,3 δισεκατομμύρια δολάρια.
Εάν ο 57χρονος Λιανγκ γίνει δεκτός από την Κεντρική Επιτροπή του Κομμουνιστικού Κόμματος στο 18ο συνέδριό του το φθινόπωρο του 2012, θα είναι ο πρώτος Κινέζος επιχειρηματίας που θα συμμετέχει στο πανίσχυρο αυτό όργανο, το οποίο απαρτίζεται από περίπου 200 ανώτερους αξιωματούχους του κόμματος σε ολόκληρη τη χώρα και αναπληρωματικά μέλη.
Σύμφωνα με την εφημερίδα China Τimes, το Οργανωτικό Τμήμα της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος, η οποία ελέγχει κυρίως τη στρατολόγηση νέων μελών, ολοκλήρωσε την εκτίμησή της για τον Λιάνγκ, μεταξύ των υποψηφίων αναπληρωματικών μελών.
Τα αναπληρωματικά μέλη δεν έχουν δικαίωμα ψήφου και αποκτούν το καθεστώς του πλήρους μέλους μόνον μετά τη συνταξιοδότηση ή το θάνατο ενός μέλους.
Ο Λιανγκ πρόεδρος και συνιδρυτής του βιομηχανικού κολοσσού Sany που εδρεύει στην επαρχία Γιουνάν, είδε την περιουσία του να εκτινάσσεται στα ύψη με την έκρηξη του κατασκευαστικού τομέα που δημιούργησε μια τεράστια ζήτηση σε ανυψωτικά μηχανήματα και εκσκαφείς.

Il faut remplir cette coquille vide !

7 octobre 2010
VARSOVIE
Catherine Ashton et le Premier ministre chinois Wen Jiabao, Pékin, septembre 2010.
Catherine Ashton et le Premier ministre chinois Wen Jiabao, Pékin, septembre 2010.
AFP
Un service diplomatique efficace ne suffit pas, encore faut-il une politique étrangère commune dont l'Union ne dispose toujours pas, écrit Gazeta Wyborcza.
La création de la diplomatie de l'Union européenne, appelée Service européen pour l'action extérieure (SEAE) dans le jargon de Bruxelles, une avancée certaine encore impensable il y a dix ans, ne changera pas grand chose à cette situation : le traité de Lisbonne, bien qu'acte fondateur de la diplomatie de Catherine Ashton, ne définit pas de politique étrangère commune. Et comment pourrait-on d’ailleurs décréter des règles qui dépendent de la volonté politique de gouvernements démocratiquement élus ?


Les premières 28 nominations pour les postes d'ambassadeurs de l'UE en Afrique, dans les Amériques, en Europe et en Asie, décidées mi-septembre par la chef de la diplomatie européenne, donnent à réfléchir. Certes, une nouvelle étape est franchie vers une politique étrangère commune, mais l'UE pèse toujours trop peu dans le monde. Ce n'est probablement pas le réseau de 136 ambassades, même pourvu des plus brillants diplomates, qui réglera ce problème. Ni même le centre de crise nouvellement créé auprès de Mme Ashton, en dépit des points de vue et des analyses de plus d'une centaine d'éminents experts de tout le continent.
L'UE est la grande absente des principaux dossiers internationaux. Il n'y a pas d'Europe dans les négociations de paix au Proche-Orient, elle n'est quasiment d'aucun soutien pour les Etats-Unis dans leur face-à-face avec Téhéran sur le programme nucléaire. Et elle se retire lentement d’Afghanistan. Son seul succès international fut de favoriser le rapprochement de la Serbie avec son ancienne province, aujourd'hui le Kosovo indépendant.



L'arme fatale d'Ashton : un exemplaire du traité de Lisbonne

Sans pouvoir s'appuyer sur l'autorité d'une Union active dans le monde, Catherine Ashton est trop faible pour défendre la position européenne. De quelle menace dispose-t-elle en effet ? Son arme fatale serait-elle une exemplaire du traité de Lisbonne ? Son moyen de pression serait-il l'annonce de la fermeture de l'une des ambassades de l'Union européenne?

 Il y  a peu de temps encore, il semblait que l'UE pouvait jouer le rôle de leader dans les négociations sur le changement climatique, mais l'échec du sommet de Copenhague en décembre 2009 a brisé toute illusion.
L'autorité de l'Europe et sa propre confiance en elle en ont beaucoup souffert.

 Les membres de l'Union, aussi importants fussent-ils, comme l'Allemagne, la France et la Grande-Bretagne, ont peu de poids sur la scène internationale. La vérité, c'est qu'après la Seconde Guerre mondiale, l'Europe et ses puissances ont cessé d'être le nombril du monde. L'UE est aujourd'hui à la fois trop faible pour le diriger, et trop grande pour rester à la marge des affaires mondiales.

 Avec un PIB supérieur à 28% du PIB mondial, l'UE est un géant économique et un nain politique.
En conséquence, les Etats-Unis, la Russie, la Chine, l'Inde ou le Brésil préfèrent traiter séparément avec chaque pays européen, plutôt qu'avec l'Union dans son ensemble.

 Selon Cornelis Ochmann, expert en politique étrangère à la Fondation Bertelsmann, les pays de l'UE définiront, dans un premier temps, des objectifs communs en matière de politique étrangère, là où les différences dans les intérêts nationaux sont les moins marquées. Tel est le cas pour une partie de l'Asie, de l'Afrique et de l'Amérique du Sud.

Londres ne sabotera pas la diplomatie de l'UE

La politique européenne commune ne verra pas le jour à la chancellerie de Mme Merkel, pas davantage à l'Elysée, ou au 10 Downing Street. Selon l'eurodéputé Jacek Saryusz-Wolski [ancien président de la commission des Affaires étrangères du Parlement européen], elle se fera par coopération entre les capitales européennes, le Parlement européen et la diplomatie d'Ashton. C'est seulement ainsi qu'elle deviendra une politique aboutie et équilibrée, c'est-à-dire une politique qui tient compte des intérêts souvent divergents des petits et grands pays, du Parlement, et des chefs de la diplomatie européenne.
Cornelius Ochmann note par ailleurs l'inévitable régionalisation progressive de la politique étrangère. Il est par exemple parfaitement évident que la France, épaulée par l'Italie ou par le Portugal, sera toujours au premier plan en ce qui concerne l'Afrique et les pays méditerranéens.
Les Espagnols et les Portugais seront eux sur le devant de la scène pour la politique de l'UE envers l'Amérique latine ; l'Allemagne et la Pologne (avec le soutien de la France) s'occuperont, quant à elles, des relations avec la Russie et les voisins de l'UE qui font partie du Partenariat oriental. 

Et que dire de la Grande-Bretagne ? Une forte présence de Britanniques dans la diplomatie de l'UE et le fait qu’Ashton soit anglaise, signifient que Londres ne sera peut-être pas la force motrice de la diplomatie de l'UE mais qu’elle ne la sabotera pas non plus.



Deux, trois ou plus de dix ans pour une politique étrangère commune ? 

Tôt ou tard, les politiques régionales s'additionneront en une politique étrangère commune de l'UE, même si les avis d'experts divergent sur le temps nécessaire à ce processus. Selon certains, il faudra deux ou trois ans, d'autres parlent d'une décennie.


Les domaines dans lesquels l'Europe pourrait jouer un rôle important sont nombreux. En Afrique, par exemple, où la Chine investit des milliards dans le commerce et l'industrie pendant que l'Europe et les Etats-Unis dépensent des milliards pour l'aide humanitaire et le développement. Pourquoi, plutôt que de se concurrencer, ne pas coordonner les efforts au profit des populations africaines ? Ce même modèle de coopération devrait être reproduit dans d'autres parties du monde.

Inutile de rappeler que l'Union a tout intérêt à mener à bien le processus d'élargissement de l'UE aux Balkans. Il est également dans son intérêt de parler franchement avec la Turquie et soit d'accélérer les négociations et d'accepter l'adhésion turque, avec toutes les conséquences que cela implique, soit de rompre les négociations d'adhésion, en basant sa relation avec Ankara sur un partenariat stratégique, dont l'Europe a certainement plus besoin que la Turquie.


L'Union doit utiliser son potentiel. La diplomatie d'Ashton est une bonne initiative, mais il faut maintenant remplir ces canaux diplomatiques avec du contenu, ce qui fait souvent défaut. L'Europe ne peut plus se permettre de perdre du temps.

«Στην Ελλάδα οι εφοριακοί αποφασίζουν ποιοι θα πληρώσουν φόρους»
26.09.2011
18:20
«Απελπιστική», χαρακτηρίζουν την κατάσταση της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα, ευρωπαίοι τεχνοκράτες, που συμμετέχουν στην κοινοτική «Ομάδα δράσης» που έχει αποσταλεί στην Αθήνα. «Τα καθήκοντα που καλείται να φέρει εις πέρας η Αθήνα είναι πολύ βαριά, για να τα επωμιστούν λίγα άτομα», δηλώνει κατηγορηματικά σε εφημερίδα του Βελγίου, ο αρχηγός της κ. Ραϊχεμπαχ.
Αυτό αναφέρεται σε σημερινό ρεπορτάζ της ολλανδόφωνης εφημερίδας του Βελγίου "Den Morgen", που σημειώνει πως η ομάδα αυτή είναι μια «λεγεώνα ξένων τεχνοκρατών», η οποία αναμένεται να καταφθάσει στην Αθήνα, προκειμένου να συνδράμει τις ελληνικές αρχές στις προσπάθειες βελτίωσης του συστήματος είσπραξης των φόρων και περιστολής των δαπανών.
Ο πρώην ανώτατος υπάλληλος της Επιτροπής, που ηγείται της Ομάδας, τονίζοντας ότι μετέβη στην Ελλάδα κατόπιν αιτήματος της ίδιας της Αθήνας.
Αναλυτικά στο δημοσίευμα αναφέρονται τα εξής:
«Πώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα; «Αρκετά απογοητευτική», λένε εμπλεκόμενοι με την Ομάδα δράσης κρίνοντας από τις πρώτες τους επισκέψεις. Η χώρα έχει ουσιαστικά χρεοκοπήσει και συντηρείται στη ζωή από τις δόσεις του δανείου της Τρόικας. Σε αντάλλαγμα, οι δανειστές αξιώνουν από την Αθήνα να ακολουθήσει μια πολιτική λιτότητας και να μεταρρυθμίσει εκ βάθρων την οικονομία της, αλλά το έργο αποδεικνύεται σισύφειο. «Εάν μιλάς με τον Παπανδρέου και τον Βενιζέλο, δεν βλέπεις παρά την κορυφή του παγόβουνου, το οποίο φαίνεται μια χαρά. Από εκεί και πέρα, όμως, η κατάσταση είναι λιγότερο ειδυλλιακή», λέει ένας από τους εμπλεκόμενους.
Αντιμέτωποι με ένα τιτάνιο έργο, οι ευρωπαίοι τεχνοκράτες διαπιστώνουν στα ελληνικά υπουργεία, μια έλλειψη από ικανά στελέχη που να έχουν την διάθεση να μεταβάλουν τα κακώς κείμενα. «Υπάρχουν πολλοί υπάλληλοι στα υπουργεία, οι οποίοι, όμως, δεν είναι οι κατάλληλοι. Αντίθετα, πολλοί από αυτούς υπονομεύουν τις εντολές που δέχονται από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους», λένε.
Πάρτε για παράδειγμα τους φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, που αποτελούν την υπ' αριθμόν 1 προτεραιότητα της ομάδας Δράσης. Αυτό που αμέσως εντυπωσίασε την Ομάδα είναι η μεγάλη διακριτική ευχέρεια, που διαθέτουν οι εν λόγω εφοριακοί, στην άσκηση των καθηκόντων τους. Με άλλα λόγια, οι ίδιοι οι εφοριακοί είναι εκείνοι που, κατά ένα πολύ μεγάλο ποσοστό, αποφασίζουν ποιος θα πληρώσει φόρους, κάτι που οδηγεί σε αυθαιρεσίες, πελατειακές σχέσεις και, εν τέλει, σε μια φοροδιαφυγή μεγάλης κλίμακας. Δεν υπάρχει, ή βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα, το σύστημα της αυτοματοποίησης της επιβολής φόρων και ως εκ τούτου απουσιάζουν οι συστηματικοί έλεγχοι.
Ειδικοί από τις αντίστοιχες ολλανδικές και γερμανικές φορολογικές υπηρεσίες, θα βοηθήσουν προς την κατεύθυνση αυτή. Καλούνται να παράσχουν συμβουλές στους Έλληνες συναδέλφους τους προκειμένου να μπορέσουν να οργανώσουν ένα σύστημα δίκαιων και αποτελεσματικών ελέγχων. Το ΔΝΤ έχει ήδη συντάξει ένα προσχέδιο για το θέμα αυτό. Παρά το γεγονός ότι η προσπάθεια καταπολέμησης της φοροδιαφυγής βρίσκεται ακόμα σε εμβρυακή μορφή, ο κ. Ράϊχεμπαχ είναι αισιόδοξος, σε ό,τι αφορά το χρονικό διάστημα, που χρειάζεται η Αθήνα για να διευρύνει τα φορολογικά της έσοδα. Μέσα σε ένα χρόνο εκτιμάται ότι τα φορολογικά έσοδα θα έχουν αυξηθεί σημαντικά.
Μια ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση είναι η διαχείριση των δημόσιων δαπανών: Η Ομάδα Δράσης γνωρίζει ότι η Ελλάδα - ήδη από την προγενέστερη του ευρώ περίοδο- κατέχει καλά την τέχνη του να αφήνει πολλές πληρωμές εκτός προϋπολογισμού. Υπάλληλοι από διάφορα υπουργεία Οικονομικών χωρών της ευρωζώνης, θα προσπαθήσουν να συνδράμουν. Ένα ιδιαίτερα λεπτό εγχείρημα, καθώς η βοήθεια αυτή άπτεται του πυρήνα ενός κράτους, στο βαθμό που ασχολείται με τον τρόπο με τον οποίο το τελευταίο μπορεί να ξοδέψει τα χρήματά του.
Καλύτερο και ευκολότερο για την Ομάδα Δράσης είναι το καθήκον της βελτίωσης της απορροφητικότητας των ευρωπαϊκών κονδυλίων που δικαιούται η Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό πρέπει να εκπονηθούν ολοκληρωμένα σχέδια που τονώνουν την οικονομική ανάπτυξη. Η υποχρεωτική οικονομική συνεισφορά της Αθήνας θα περιοριστεί.
Εντελώς νέα είναι η ιδέα της Ομάδας Δράσης να χρησιμοποιηθούν τα ευρωπαϊκά ταμεία, ως ταμεία παροχής εγγυήσεων. Στη βάση αυτών των εγγυήσεων, μπορεί η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να επενδύσει ευκολότερα στην Ελλάδα μεγαλύτερα ποσά. Τα ταμεία εγγυήσεων θα φροντίσουν ώστε οι ελληνικές τράπεζες να λάβουν νέα κεφάλαια για να μπορούν εκ νέου να επιτελέσουν τον παραδοσιακό τους ρόλο, ως πηγή χρηματοδότησης των ιδιωτών και των επιχειρήσεων.
Ο κ. Ράϊχεμπαχ αναγνωρίζει ότι βρίσκεται αντιμέτωπος με ένα κολοσσιαίο έργο. Διαθέτει μια ομάδα από 30 άτομα (είκοσι στις Βρυξέλλες και δέκα στην Αθήνα) για να οργανώσει το εγχείρημα αυτό. Η πραγματική τεχνογνωσία θα προέλθει, όμως, από τους εκατοντάδες τεχνοκράτες που θα διαθέσουν οι υπόλοιπες χώρες της ευρωζώνης.
Η έλευση, βεβαίως, των εν λόγω τεχνοκρατών, αποτελεί μια ιδιαίτερα λεπτή υπόθεση. Οι λιγοστοί ελεγκτές της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ που επιβλέπουν την πορεία εφαρμογής του ελληνικού δημοσιονομικού προγράμματος, εκλαμβάνονται από πολλούς Έλληνες, ως ξένοι τοποτηρητές. Μια στρατιά τεχνοκρατών της Ομάδας Δράσης πολύ γρήγορα μπορεί να θεωρηθεί ως μια δύναμη ξένης κατοχής.
Ο κ. Ράϊχεμπαχ πιστεύει ότι χρειάζεται δύο με τρία χρόνια για να φέρει εις πέρας την αποστολή του. Θα του δώσει, όμως, αυτό το χρόνο η Ελλάδα; Διπλωμάτες, πολιτικοί, τραπεζίτες και οικονομολόγοι εκτιμούν ότι παρά τα ξένα δάνεια, η Ελλάδα δεν θα αποφύγει, εν ευθέτω χρόνω, την χρεοκοπία.
«Και στην περίπτωση, όμως, αυτή η Ελλάδα πρέπει να προωθήσει τις μεταρρυθμίσεις», υπογραμμίζουν συνεργάτες της Ομάδας Δράσης.
«Η Ελλάδα θα παραμείνει μέλος της ΕΕ και πιθανότατα της ευρωζώνης. Το έργο που φιλοδοξεί να επιτελέσει η Ομάδα Δράσης είναι προς το συμφέρον όλων», προσθέτουν.